Relaties
alle pijlers
Relatie over of nog proberen?
zondag 22 januari 2012 16:28
Mijn vriend en ik zijn nu bijna 2 jaar bij elkaar. Het eerst jaar was geweldig. Toen ik hem tegenkwam was ik ervan overtuigd dat hij het helemaal voor mij is. Hij heeft twee kinderen. Dat vinden veel mensen een obstakel, maar ik ben er open ingestapt en wilde kijken hoe het zou gaan. Maar ook heel bewust, ik weet dat dat betekent dat ik moet delen, er een ex in het spel is en dat het 'anders' is dan als een partner nog geen kinderen heeft. De kinderen vinden mij vanaf het begin geweldig, en accepteren me helemaal. Ze zijn overigens 4 en 8 jaar oud.
Een maand of 8 geleden kwamen er steeds meer problemen tussen mij en mijn vriend. Ik heb altijd last gehad van jeugdtrauma's, en natuurlijk heeft dat invloed op onze relatie. Daarnaast kwam hij ook steeds meer bij zijn gevoel, en kwam aan het licht dat ook hij bepaalde stukken uit zijn verleden nog niet heeft verwerkt. Hij is erg jong vader geworden bijvoorbeeld, en zijn ex heeft hem verschrikkelijk behandelt toen ze uit elkaar gingen. Zij was toen zwanger van hun tweede. Ook in zijn jeugd zijn er heftige dingen gebeurd.
De problemen in onze relatie uitten zich vooral in woedeuitbarstingen (van hem), paniekaanvallen (van mij) en eeuwige ruzies en gesprekken. Gevoelens werden over en weer niet uitgesproken of verkeerd begrepen. Punten waar aan gewerkt zou worden (na gesprekken) verdwenen na een tijdje weer naar de achtergrond.
Een aantal maanden geleden gebeurde dit voor de zoveelste keer en toen hadden we allebei het gevoel dat we niet samen verder konden. We zijn uit elkaar gegaan, maar kwam er al snel achter dat we heel veel van elkaar houden en bij elkaar willen zijn. Relatietherapie had ik al eens eerder geopperd, en ook nu hebben we het daar weer over gehad. Vervolgens zijn we 1 keer bij een therapeut geweest, en met haar afgesproken dat we nu eerst allebei apart gaan (voor onze eigen issues). Hij heeft alleen geen afspraak gemaakt, en ik ben er inmiddels geweest (en ook daarvoor ben ik er al een aantal keer geweest om aan mezelf te werken). We zijn nu weer een week of 4 verder en ik heb het idee dat we geen steek verder komen. Er verandert eigenlijk niks.
Hoe kom ik er nou achter of ik hier nog meer energie in moet steken of dat ik het moet laten gaan? Hoeveel tijd geef je zoiets? Of moet je dan eerst helemaal uit elkaar gaan? Of passen we misschien gewoon niet bij elkaar?
Ik merk dat ik het ook nu moeilijk vind het uit te leggen of te komen tot een concrete vraag, maar misschien heb ik wat aan jullie reacties om wat meer duidelijkheid te krijgen voor mezelf.
Een maand of 8 geleden kwamen er steeds meer problemen tussen mij en mijn vriend. Ik heb altijd last gehad van jeugdtrauma's, en natuurlijk heeft dat invloed op onze relatie. Daarnaast kwam hij ook steeds meer bij zijn gevoel, en kwam aan het licht dat ook hij bepaalde stukken uit zijn verleden nog niet heeft verwerkt. Hij is erg jong vader geworden bijvoorbeeld, en zijn ex heeft hem verschrikkelijk behandelt toen ze uit elkaar gingen. Zij was toen zwanger van hun tweede. Ook in zijn jeugd zijn er heftige dingen gebeurd.
De problemen in onze relatie uitten zich vooral in woedeuitbarstingen (van hem), paniekaanvallen (van mij) en eeuwige ruzies en gesprekken. Gevoelens werden over en weer niet uitgesproken of verkeerd begrepen. Punten waar aan gewerkt zou worden (na gesprekken) verdwenen na een tijdje weer naar de achtergrond.
Een aantal maanden geleden gebeurde dit voor de zoveelste keer en toen hadden we allebei het gevoel dat we niet samen verder konden. We zijn uit elkaar gegaan, maar kwam er al snel achter dat we heel veel van elkaar houden en bij elkaar willen zijn. Relatietherapie had ik al eens eerder geopperd, en ook nu hebben we het daar weer over gehad. Vervolgens zijn we 1 keer bij een therapeut geweest, en met haar afgesproken dat we nu eerst allebei apart gaan (voor onze eigen issues). Hij heeft alleen geen afspraak gemaakt, en ik ben er inmiddels geweest (en ook daarvoor ben ik er al een aantal keer geweest om aan mezelf te werken). We zijn nu weer een week of 4 verder en ik heb het idee dat we geen steek verder komen. Er verandert eigenlijk niks.
Hoe kom ik er nou achter of ik hier nog meer energie in moet steken of dat ik het moet laten gaan? Hoeveel tijd geef je zoiets? Of moet je dan eerst helemaal uit elkaar gaan? Of passen we misschien gewoon niet bij elkaar?
Ik merk dat ik het ook nu moeilijk vind het uit te leggen of te komen tot een concrete vraag, maar misschien heb ik wat aan jullie reacties om wat meer duidelijkheid te krijgen voor mezelf.
zondag 22 januari 2012 19:19
Hier een antwoord waar je waarschijnlijk niet aan wilt omdat je gevoel voor hem nog zo groot is: het verandert niet!! Dit zijn karaktereigenschappen en die verander je bijna niet, dat zit zo ingebakken. Vrienden van mij houden me dit al tijden voorl maar ik wil het eigenlijk niet horen. Ik probeer een manier te zoeken om er zelf goed mee om te gaan, maar ja..........ook mijn karakter is niet makkelijk aan verandering onderhevig....dus het is een ware strijd die je aan het leveren bent.
Ik ben van mening dat mijn vriend ook minder investeert dan ik, maar ik sta daar alleen in geloof ik......ik wil niet doorgaan op deze manier maar ik krijg een spontane hartverzakking bij het idee dat hij uit mijn leven zal verdwijnen...*zucht* maar zó komt het dus ook niet goed.......
Mag ik vragen hoe oud je bent en of je eerdere verliezen hebt geleden op relatiegebied?
Ik ben van mening dat mijn vriend ook minder investeert dan ik, maar ik sta daar alleen in geloof ik......ik wil niet doorgaan op deze manier maar ik krijg een spontane hartverzakking bij het idee dat hij uit mijn leven zal verdwijnen...*zucht* maar zó komt het dus ook niet goed.......
Mag ik vragen hoe oud je bent en of je eerdere verliezen hebt geleden op relatiegebied?
zondag 22 januari 2012 19:27
Zo'n reactie kreeg ik laatst ook van een vriendin. Ik wil er inderdaad niet naar luisteren en zei toen dat ze alleen maar mij kant van het verhaal had gehoord en dus niet kon oordelen... ahum, ik weet hoe naief dit klinkt. Gelukkig ben ik geboren met heel wat zelfkennis. Bedankt dat jij ook eerlijk zegt wat je denkt op basis van mijn posts.
Maar waarom ging het eerste jaar zo goed? En daarnaast wil hij die dingen zelf ook veranderen (zegt hij). Inderdaad probeer ik er ook mee om te gaan, maar ik ben ook iemand die veel waarde hecht aan structuur en planning. Iets losser mocht van mezelf ook wel en dat is nu wel gelukt, maar inderdaad kan ik de kern van mijn karakter niet veranderen. Welke dingen wil jij graag anders zien in je relatie?
Ik ben 29 en heb inderdaad wel wat verliezen geleden. Toch kan ik zeggen dat ik nog nooit zoveel liefde heb gevoeld voor een man als voor deze...
Maar waarom ging het eerste jaar zo goed? En daarnaast wil hij die dingen zelf ook veranderen (zegt hij). Inderdaad probeer ik er ook mee om te gaan, maar ik ben ook iemand die veel waarde hecht aan structuur en planning. Iets losser mocht van mezelf ook wel en dat is nu wel gelukt, maar inderdaad kan ik de kern van mijn karakter niet veranderen. Welke dingen wil jij graag anders zien in je relatie?
Ik ben 29 en heb inderdaad wel wat verliezen geleden. Toch kan ik zeggen dat ik nog nooit zoveel liefde heb gevoeld voor een man als voor deze...
zondag 22 januari 2012 20:41
Wederom herkenbaar........ben ook stapel op deze man, of in ieder geval geweest........ben zelf 39 en heb een huwelijk achter de rug waarbij mijn kinderen natuurlijk voor een voldongen feit kwamen te staan: de scheiding. Heb het daar nog steeds moeilijk mee, ondanks dat hun vader en ik nu een supergoed contact hebben, maar wil niet graag dat ze wéér afscheid moeten nemen van iemand.....
Mijn relatie is op veel vlakken goed, we zijn allebei geen doorsnee types geloof ik en kunnen dat prima accepteren van elkaar, we wonen ook niet samen maar zelfs in een andere provincie....het probleem is dat mijn vriend problemen heeft met intimiteit. Ik heb daar al eens een topic over geopend en dit is een groot probleem voor mij. Er is geen aanwijsbare oorzaak voor zijn gebrek aan libido. Word er echt doodongelukkig van, dus dat is ons 'ding'. Alle andere kleine ergernisjes kan ik accepteren (laksheid, altijd drukdrukdruk), maar minder makkelijk wanneer het op dat specifieke vlak niet goed loopt, dan word ik narrig, héél narrig........
Heb het ook regelmatig besproken met een gezamelijke vriendin...die trekt nu haar handen af van onze problemen, omdat er structureel niets veranderd en zij van mening is dat wij elkaar de laatste tijd alleen maar ongelukkig maken.......Iets wat ik haar overigens wel iets kwalijk neem omdat wij ook altijd hebben klaargestaan voor haar, maar blijkbaar heb ik geen credits meer in mijn zoektocht naar de juiste beslissing.........(snap ook wel dat ik het alleen moet beslissen natuurlijk)
Ben zelf ook van de structuur en planning, hij helemaal niet, en in tijden van stress mis ik dan die houvast, om controle te houden.....dan word ik onrustig, ga piekeren, raak oververmoeid en neem impulsieve beslissingen waar ik, en hij ook vooral, gek van word........
Als ik dit allemaal opschrijf, wat overigens therapeutisch werkt haha, klinkt het zo eenvoudig; doorhakken die knoop!! Maar ik ben zo bang dat ik de verkeerde beslissing neem............Hij houdt zielsveel van me, zegt hij, en dat is ook wat waard nietwaar.........
Mijn relatie is op veel vlakken goed, we zijn allebei geen doorsnee types geloof ik en kunnen dat prima accepteren van elkaar, we wonen ook niet samen maar zelfs in een andere provincie....het probleem is dat mijn vriend problemen heeft met intimiteit. Ik heb daar al eens een topic over geopend en dit is een groot probleem voor mij. Er is geen aanwijsbare oorzaak voor zijn gebrek aan libido. Word er echt doodongelukkig van, dus dat is ons 'ding'. Alle andere kleine ergernisjes kan ik accepteren (laksheid, altijd drukdrukdruk), maar minder makkelijk wanneer het op dat specifieke vlak niet goed loopt, dan word ik narrig, héél narrig........
Heb het ook regelmatig besproken met een gezamelijke vriendin...die trekt nu haar handen af van onze problemen, omdat er structureel niets veranderd en zij van mening is dat wij elkaar de laatste tijd alleen maar ongelukkig maken.......Iets wat ik haar overigens wel iets kwalijk neem omdat wij ook altijd hebben klaargestaan voor haar, maar blijkbaar heb ik geen credits meer in mijn zoektocht naar de juiste beslissing.........(snap ook wel dat ik het alleen moet beslissen natuurlijk)
Ben zelf ook van de structuur en planning, hij helemaal niet, en in tijden van stress mis ik dan die houvast, om controle te houden.....dan word ik onrustig, ga piekeren, raak oververmoeid en neem impulsieve beslissingen waar ik, en hij ook vooral, gek van word........
Als ik dit allemaal opschrijf, wat overigens therapeutisch werkt haha, klinkt het zo eenvoudig; doorhakken die knoop!! Maar ik ben zo bang dat ik de verkeerde beslissing neem............Hij houdt zielsveel van me, zegt hij, en dat is ook wat waard nietwaar.........
anoniem_3086 wijzigde dit bericht op 22-01-2012 20:42
Reden: spelfout
Reden: spelfout
% gewijzigd
donderdag 26 januari 2012 14:08
Werkt écht niet goed, dat mailen bij het Viva forum....en nu is me ook nog de toegang tot mijn hotmail account geweigerd....Nou jaaa zeg! Ik zou te vaak een verkeerd wachtwoord hebben ingevoerd, wat beslist niet zo is, maar Hotmail bepaald nu dat ik geen toegang meer krijg...hmpf.....
Anyway.... ik kan dus alleen via het forum kletsen vrees ik (of ik moet mn prive mail geven maar daar staat mn naam in verwerkt en dat lijkt me toch niet zo handig haha)
Verdere update; vanavond zie ik mijn vriend weer en gaan we alles 'op tafel gooien'..........ben wel gespannen over hoe het zal verlopen eigenlijk.......wil nu wel eindelijk duidelijkheid, dit is ook geen doen zo, maar de keuze de relatie te verbreken staat me niet aan.....
En jij Vera, hoe is het nu met jouw twijfel? Heb je het therapeut onderwerp nog besproken?
Anyway.... ik kan dus alleen via het forum kletsen vrees ik (of ik moet mn prive mail geven maar daar staat mn naam in verwerkt en dat lijkt me toch niet zo handig haha)
Verdere update; vanavond zie ik mijn vriend weer en gaan we alles 'op tafel gooien'..........ben wel gespannen over hoe het zal verlopen eigenlijk.......wil nu wel eindelijk duidelijkheid, dit is ook geen doen zo, maar de keuze de relatie te verbreken staat me niet aan.....
En jij Vera, hoe is het nu met jouw twijfel? Heb je het therapeut onderwerp nog besproken?
donderdag 26 januari 2012 16:51
Hoi! nou ik had dus hetzelfde met mijn hotmail account (hoe toevallig!). Tot ik erachter kwam dat ik hotmail.nl account heb en niet .com. Inderdaad ook een emailadres dat ik niet heel regelmatig gebruik. Pfff... Ik stuur je via berichten nog even mijn adres op dit moment. En ik post zo even het bericht dat ik nog voor je had hier op het forum.
donderdag 26 januari 2012 16:54
Mijn vriend heeft dat andersom. Hij kampt met een enorm schuldgevoel naar zijn kinderen over hoe alles is gelopen. Ten eerste is hij dus heel voorzichtig (wil zijn kinderen niet kwetsen). Dat uitte zich ook in dat ik niet mee mocht naar de kinderen, of bij hem slapen als ze bij hem zijn. Dat begreep ik ook wel, maar na 1,5 jaar was dat nog steeds zo. Hij vindt het ook lastig om zijn aandacht te verdelen als de kinderen er zijn. En ik wil me juist meer gewenst voelen (maar dat is ook iets dat voor een deel bij mij ligt). Het is wel duidelijk dat we allebei aardig wat bagage hebben en dat dat plus kids uit een vorige relatie zorgt voor heel wat wisselwerkingen in de negatieve zin.
Juist op het vlak van intimiteit zit het wel goed tussen ons. Nog steeds. Hij heeft wel eens geroepen dat dat het enige is dat nog leuk is (pff..en bedankt). Ik kan me voorstellen dat het voor jou een groot probleem is dat het op dat vlak niet fijn loopt. Is dat al vanaf het begin zo? Wat zegt hij daarover als je er over praat? Heeft hij dit ook bij andere vrouwen? Je valt vast in herhaling als je hier al eens een topic over hebt geplaatst, dus als je het er niet weer over wilt hebben dan snap ik dat ook hoor... Maar dat is dus waarschijnlijk ook iets dat niet gaat veranderen? Of heb je nog de hoop dat dat dus wel gaat veranderen? Als je inderdaad van jezelf weet dat je daar niet mee kunt leven, dan is het wel duidelijk dat je niet gelukkig gaat worden in deze relatie. Of zijn er nog andere oplossingen voor jou? Doet hij er iets mee? Bijvoorbeeld met een therapeut eens over praten of medisch onderzoek?
Dit is wel een basisissue denk ik, en dan zijn de stressvolle momenten minder goed op te vangen. Juist dan zijn structuur en dergelijke heel belangrijk. Ik merk dat ik nu heel erg oplet of hij op tijd komt of niet, afspraken maakt etc. Eigenlijk flip ik elke keer een beetje (intern) als hij weer een half uur te laat is. Maar eigenlijk is dat standaard en weet ik dat al van te voren. Maar andere beloftes die hij doet komt hij ook vaak niet na, en ik weet niet of ik met die laksheid kan leven.
Nou ja, zoals ik al zei. Een hoop bagage die de stress verhoogt, waardoor andere dingen waarschijnlijk ook weer groter worden gemaakt dan ze zijn. Ik ga maar eens hameren op therapie.
Trouwens, over die gezamenlijke vriendin. Ik heb ook een gezamenlijke vriendin die ook al liet merken dat ze er een beetje moe van wordt om elke keer hetzelfde verhaal te horen. Vlak voordat het uitging was ze daar heel duidelijk in en dat heeft mijn beslissing toen ook wel een beetje gestuurd. Alleen nu we het weer willen proberen ervaar ik ook weinig begrip van haar en neemt ze nogal afstand. Wel balen. En ja, zij heeft het afgelopen jaar een break up proces meegemaakt en dat ging ook maar door en door. Nou ja, ieder zijn grens, en die van mij ligt best ver (ook niet altijd even handig trouwens).
Juist op het vlak van intimiteit zit het wel goed tussen ons. Nog steeds. Hij heeft wel eens geroepen dat dat het enige is dat nog leuk is (pff..en bedankt). Ik kan me voorstellen dat het voor jou een groot probleem is dat het op dat vlak niet fijn loopt. Is dat al vanaf het begin zo? Wat zegt hij daarover als je er over praat? Heeft hij dit ook bij andere vrouwen? Je valt vast in herhaling als je hier al eens een topic over hebt geplaatst, dus als je het er niet weer over wilt hebben dan snap ik dat ook hoor... Maar dat is dus waarschijnlijk ook iets dat niet gaat veranderen? Of heb je nog de hoop dat dat dus wel gaat veranderen? Als je inderdaad van jezelf weet dat je daar niet mee kunt leven, dan is het wel duidelijk dat je niet gelukkig gaat worden in deze relatie. Of zijn er nog andere oplossingen voor jou? Doet hij er iets mee? Bijvoorbeeld met een therapeut eens over praten of medisch onderzoek?
Dit is wel een basisissue denk ik, en dan zijn de stressvolle momenten minder goed op te vangen. Juist dan zijn structuur en dergelijke heel belangrijk. Ik merk dat ik nu heel erg oplet of hij op tijd komt of niet, afspraken maakt etc. Eigenlijk flip ik elke keer een beetje (intern) als hij weer een half uur te laat is. Maar eigenlijk is dat standaard en weet ik dat al van te voren. Maar andere beloftes die hij doet komt hij ook vaak niet na, en ik weet niet of ik met die laksheid kan leven.
Nou ja, zoals ik al zei. Een hoop bagage die de stress verhoogt, waardoor andere dingen waarschijnlijk ook weer groter worden gemaakt dan ze zijn. Ik ga maar eens hameren op therapie.
Trouwens, over die gezamenlijke vriendin. Ik heb ook een gezamenlijke vriendin die ook al liet merken dat ze er een beetje moe van wordt om elke keer hetzelfde verhaal te horen. Vlak voordat het uitging was ze daar heel duidelijk in en dat heeft mijn beslissing toen ook wel een beetje gestuurd. Alleen nu we het weer willen proberen ervaar ik ook weinig begrip van haar en neemt ze nogal afstand. Wel balen. En ja, zij heeft het afgelopen jaar een break up proces meegemaakt en dat ging ook maar door en door. Nou ja, ieder zijn grens, en die van mij ligt best ver (ook niet altijd even handig trouwens).
donderdag 26 januari 2012 17:02
Ik heb inmiddels ook een gesprek met mijn vriend gehad. Op zich positief, want ik kon heel duidelijk zijn in wat ik wil en vindt. Aan de andere kant werd me wel duidelijk dat ik hem echt meer ruimte moet geven, ofwel, dat ik meer ruimte voor mezelf moet nemen. Ik zit er te veel bovenop en op die manier is het voor ons beide benauwend. Ik kan hem niet veranderen, en hij zal ook echt niet dingen anders gaan doen als ik er de hele bovenop zit dat er dingen moeten veranderen. Als ik wat meer op mezelf focus zal het uiteindelijk allemaal wel duidelijk worden... maar de uitkomst kan natuurlijk ook zijn dat we niet samen verder gaan. En dat hangt ook weer van hem af en dat beseft hij zich heel goed. Uiteindelijk wil ik namelijk wel commitment, en een serieuze relatie. Hij wil op zich wel in therapie maar toch proberen we het eerst nog even apart. Hij heeft beloofd een afspraak met die therapeut te maken, en dat we daarna samen nog een keer gaan.
Vanavond voor jou dus een gesprek in de planning? Welke ' nieuwe' dingen verwacht je nog op tafel te gooien? Of vooral van zijn kant? Pas op dat je niet te veel in herhaling valt... En blijf vooral bij jezelf. Ik ben best benieuwd hoe hij er nu over denkt, er moet toch een oplossing of duidelijke verklaring zijn?
Vanavond voor jou dus een gesprek in de planning? Welke ' nieuwe' dingen verwacht je nog op tafel te gooien? Of vooral van zijn kant? Pas op dat je niet te veel in herhaling valt... En blijf vooral bij jezelf. Ik ben best benieuwd hoe hij er nu over denkt, er moet toch een oplossing of duidelijke verklaring zijn?
donderdag 26 januari 2012 22:34
Gesprek is achter de rug......hij kwam ook te laat, zoals altijd, dus dat begon al goed haha........
Het is goed verlopen, hij heeft veel over zijn gevoelens verteld, en ookal was dat niet altijd prettig om te horen, het gaf wel meer duidelijkheid. Mijn vriend heeft eigenlijk nooit een serieuze relatie gehad, hij fladderde maar wat door het leven, was nooit echt verliefd geweest op een vrouw en als het 'te lastig' werd, of de dames werden verliefd op hem dan vertrok hij weer. Maar toen ontmoette hij mij en hij is na 2 jaar nog steeds verliefd op mij, maarrrrrrr vind het wel moeilijk om zich aan te passen in een relatie. Hij is zo gewend zijn eigen ding te doen, en ook al kiest hij bewust voor mij, het valt hem wel zwaar om nu een échte relatie te hebben.eigenlijk kun je zeggen dat hij een beetje egocentrisch in het leven staat en zich niet zo goed kan aanpassen aan de verwachtingen die aan hem gestelt worden, dit geeft een druk bij hem en maakt hem onrustig. Niet dat ik nou zoveel druk op hem uitoefen, maar wbt de intimiteit: dit heb ik wel veelvuldig aangekaart natuurlijk (en ben dus wel in herhaling gevallen vrees ik). Om een heel lang verhaal kort te maken: er is weer een beetje meer begrip gekweekt voor elkaar. Morgen komt hij weer om verder te praten.......
Toen ik hem zag merkte ik gelijk weer dat ik gewoon nog heel veel voor hem voel.....ik wil hem zo graag in mijn leven houden, maar zonder mijzelf geweld aan te doen. Ik hoop dat we er uit komen, maar de eerlijkheid gebied me wel te zeggen dat we dit soort gesprekken wel vaker gevoerd hebben dus het is nog even afwachten. Voel me wel rustiger nu........
En tja...wat moet je met die vriendin. Erg herkenbaar...zij zat ook behoorlijk in de nesten en ik heb werkelijk mijn nek uitgestoken voor haar, met alle gevolgen van dien toen, dus het viel me wel wat tegen van haar. Aan de andere kant snap ik ook wel dat ze zich er niet meer mee wil bemoeien in praktische zin. Ze gaf later wel aan dat ze onze verhalen nog steeds wel wil aanhoren, maar niet meer kan doen dat dat.......
Wat betreft mijn topic: het heet 'depressief door laag libido vriend'.....zoek maar ns op haha..........*lacht als een boer met kiespijn* was er bij tijd en wijle écht depressief van zeg.....
Fijn dat je vriend alsnog wel een afspraak wil maken.....dat biedt persepectief! En het is op zich niet verkeerd om je op jezelf te focussen....ben ik ook gaan doen........de sociale contacten maar weer eens aangehaald want voor je het weet ben je alleen nog maar met je relatie bezig.....ook niet echt fijn!
Het is goed verlopen, hij heeft veel over zijn gevoelens verteld, en ookal was dat niet altijd prettig om te horen, het gaf wel meer duidelijkheid. Mijn vriend heeft eigenlijk nooit een serieuze relatie gehad, hij fladderde maar wat door het leven, was nooit echt verliefd geweest op een vrouw en als het 'te lastig' werd, of de dames werden verliefd op hem dan vertrok hij weer. Maar toen ontmoette hij mij en hij is na 2 jaar nog steeds verliefd op mij, maarrrrrrr vind het wel moeilijk om zich aan te passen in een relatie. Hij is zo gewend zijn eigen ding te doen, en ook al kiest hij bewust voor mij, het valt hem wel zwaar om nu een échte relatie te hebben.eigenlijk kun je zeggen dat hij een beetje egocentrisch in het leven staat en zich niet zo goed kan aanpassen aan de verwachtingen die aan hem gestelt worden, dit geeft een druk bij hem en maakt hem onrustig. Niet dat ik nou zoveel druk op hem uitoefen, maar wbt de intimiteit: dit heb ik wel veelvuldig aangekaart natuurlijk (en ben dus wel in herhaling gevallen vrees ik). Om een heel lang verhaal kort te maken: er is weer een beetje meer begrip gekweekt voor elkaar. Morgen komt hij weer om verder te praten.......
Toen ik hem zag merkte ik gelijk weer dat ik gewoon nog heel veel voor hem voel.....ik wil hem zo graag in mijn leven houden, maar zonder mijzelf geweld aan te doen. Ik hoop dat we er uit komen, maar de eerlijkheid gebied me wel te zeggen dat we dit soort gesprekken wel vaker gevoerd hebben dus het is nog even afwachten. Voel me wel rustiger nu........
En tja...wat moet je met die vriendin. Erg herkenbaar...zij zat ook behoorlijk in de nesten en ik heb werkelijk mijn nek uitgestoken voor haar, met alle gevolgen van dien toen, dus het viel me wel wat tegen van haar. Aan de andere kant snap ik ook wel dat ze zich er niet meer mee wil bemoeien in praktische zin. Ze gaf later wel aan dat ze onze verhalen nog steeds wel wil aanhoren, maar niet meer kan doen dat dat.......
Wat betreft mijn topic: het heet 'depressief door laag libido vriend'.....zoek maar ns op haha..........*lacht als een boer met kiespijn* was er bij tijd en wijle écht depressief van zeg.....
Fijn dat je vriend alsnog wel een afspraak wil maken.....dat biedt persepectief! En het is op zich niet verkeerd om je op jezelf te focussen....ben ik ook gaan doen........de sociale contacten maar weer eens aangehaald want voor je het weet ben je alleen nog maar met je relatie bezig.....ook niet echt fijn!
zaterdag 28 januari 2012 16:50
Ik ben blij dat je een goed gesprek hebt gehad. Ook al zijn die gesprekken er vaker geweest, het is heel belangrijk om over je gevoelens te blijven praten. Ik heb ook het idee dat hij wel iets meer heeft verteld dan vorige keren? Hij komt misschien zelf ook meer tot inzicht. Een benauwend gevoel in een relatie is volgens mij funest voor heel veel dingen. Eigenlijk gebeurd dat nu ook in mijn relatie. En ik heb me veel te veel aangepast. Gisteren nog met vrienden over gepraat en die krijgen er echt jeuk van inmiddels. Niet dat ze mij niet willen helpen, maar ze horen toch elke keer hetzelfde verhaal. Als er niks veranderd dan moet je er mee stoppen vinden ze. En daar zit ook wel wat in. Nu stel ik voor mezelf een ultimatum en probeer ik in de tussentijd zoveel mogelijk aan mezelf te werken, en dus ook vooral op mezelf te focussen. De tijd zal duidelijk maken of er dan dingen veranderen of dat we alsnog uit elkaar groeien.
En ik ben er ook echt depressief van geweest. Logisch toch, je houdt zielsveel van iemand en de relatie wil niet vlotten. Dat heeft nogal wat impact. Ik heb je topic even opgezocht en zag dat het uiteindelijk niet meer over jouw onderwerp ging. Wel fijn dat je veel reacties hebt gehad. Ik moet zeggen dat het mij heel erg heeft geholpen om erover te schrijven met een onbekende . Fijn als we kunnen mailen, is je hotmail al weer beschikbaar?
Succes met het vervolg van het gesprek. Ik hoop dat hij ook begrijpt dat als er niks veranderd dat ook consequenties heeft, hoe pijnlijk ook.
Je 'eigen' leven weer oppakken is inderdaad heel wijs en fijn. Je BENT niet je relatie, je hebt nog een heel leven daarnaast . En ik heb ook besloten dat ik er niet de hele tijd over wil praten met vrienden. Het moet wel leuk blijven!
En ik ben er ook echt depressief van geweest. Logisch toch, je houdt zielsveel van iemand en de relatie wil niet vlotten. Dat heeft nogal wat impact. Ik heb je topic even opgezocht en zag dat het uiteindelijk niet meer over jouw onderwerp ging. Wel fijn dat je veel reacties hebt gehad. Ik moet zeggen dat het mij heel erg heeft geholpen om erover te schrijven met een onbekende . Fijn als we kunnen mailen, is je hotmail al weer beschikbaar?
Succes met het vervolg van het gesprek. Ik hoop dat hij ook begrijpt dat als er niks veranderd dat ook consequenties heeft, hoe pijnlijk ook.
Je 'eigen' leven weer oppakken is inderdaad heel wijs en fijn. Je BENT niet je relatie, je hebt nog een heel leven daarnaast . En ik heb ook besloten dat ik er niet de hele tijd over wil praten met vrienden. Het moet wel leuk blijven!
