Psyche
alle pijlers
Vader overleden en het even niet meer zien zitten..
maandag 6 februari 2012 17:34
Oke, ik zit momenteel gewoon even volledig in de knoop..
Ben benieuwd of iemand wellicht tips heeft of hetzelfde heeft meegemaakt..
Momenteel ben ik nog student, volg een HBO-studie, heb een leuke vriend en veel vriendinnen.
Thuis ging het allemaal wat minder. Mijn vader had een persoonlijkheidsstoornis en mijn moeder werd mede hierdoor een paar jaar geleden ernstig depressief. Geen makkelijke thuissituatie volgde. Veel spanningen, ruzie's, altijd bang zijn.
Omdat ik pas op mijn 19e klaar was met het VWO, ben ik thuis blijven wonen.
Een paar maanden geleden overleed mijn vader plotseling.. Heel onverwachts.
Inmiddels zijn we een paar maanden verder.
Ik heb mijn leventje weer opgepakt.
Alleen, ik voel me zo ongelooflijk rot.. Bijna op het depressieve af..
Ik heb nergens zin in. Echt in niets. Mijn studie, die altijd precies leek wat ik wilde, vind ik verschrikkelijk.
Momenteel heb ik stage bij een bedrijf wat precies leek wat ik later ook wil(de) gaan doen. Met leuke mensen, leuke taken, etc. Maar ga elke ochtend met tegenzin heen de dagen lijken eeuwig te duren. Ik vind de taken eigenlijk helemaal niet leuk, mijn collega's ook niet.
Ook heb ik geen zin meer om dingen met vriendinnen te doen, lekker uiteten te gaan, of uit te gaan. Iets waar ik vroeger altijd voor in was. Ik heb gewoon echt in niets zin. Zelfs in bed liggen vind ik niet leuk. Aan mijn vriend kan ik me alleen maar ergeren.
Het lijkt wel alsof alle jaren spanning, bangheid, verdiet, etc. er nu uit lijkt te komen.
Voor mijn vader overleed had ik hier overigens geen last van. Het is echt pas sinds een paar weken dat ik me zo voel.
Nou goed, om een lang verhaal kort te maken vind ik momenteel niks leuk.
Ik weet niet of dit te maken heeft met het rouwproces of dat ik gewoon niet lekker in m'n vel zit.
Ik ben zo ten einde raad dat ik gewoon even niet weet wat goed voor me is. Daarom vroeg ik me af of iemand mij wellicht zou kunnen helpen?
Ik zit vooral met het feit dat ik niet weet of ik moet doorzetten en even moet volhouden (dat het op termijn allemaal beter wordt) of dat het beter is dat ik even met alles stop.
Ben benieuwd of iemand wellicht tips heeft of hetzelfde heeft meegemaakt..
Momenteel ben ik nog student, volg een HBO-studie, heb een leuke vriend en veel vriendinnen.
Thuis ging het allemaal wat minder. Mijn vader had een persoonlijkheidsstoornis en mijn moeder werd mede hierdoor een paar jaar geleden ernstig depressief. Geen makkelijke thuissituatie volgde. Veel spanningen, ruzie's, altijd bang zijn.
Omdat ik pas op mijn 19e klaar was met het VWO, ben ik thuis blijven wonen.
Een paar maanden geleden overleed mijn vader plotseling.. Heel onverwachts.
Inmiddels zijn we een paar maanden verder.
Ik heb mijn leventje weer opgepakt.
Alleen, ik voel me zo ongelooflijk rot.. Bijna op het depressieve af..
Ik heb nergens zin in. Echt in niets. Mijn studie, die altijd precies leek wat ik wilde, vind ik verschrikkelijk.
Momenteel heb ik stage bij een bedrijf wat precies leek wat ik later ook wil(de) gaan doen. Met leuke mensen, leuke taken, etc. Maar ga elke ochtend met tegenzin heen de dagen lijken eeuwig te duren. Ik vind de taken eigenlijk helemaal niet leuk, mijn collega's ook niet.
Ook heb ik geen zin meer om dingen met vriendinnen te doen, lekker uiteten te gaan, of uit te gaan. Iets waar ik vroeger altijd voor in was. Ik heb gewoon echt in niets zin. Zelfs in bed liggen vind ik niet leuk. Aan mijn vriend kan ik me alleen maar ergeren.
Het lijkt wel alsof alle jaren spanning, bangheid, verdiet, etc. er nu uit lijkt te komen.
Voor mijn vader overleed had ik hier overigens geen last van. Het is echt pas sinds een paar weken dat ik me zo voel.
Nou goed, om een lang verhaal kort te maken vind ik momenteel niks leuk.
Ik weet niet of dit te maken heeft met het rouwproces of dat ik gewoon niet lekker in m'n vel zit.
Ik ben zo ten einde raad dat ik gewoon even niet weet wat goed voor me is. Daarom vroeg ik me af of iemand mij wellicht zou kunnen helpen?
Ik zit vooral met het feit dat ik niet weet of ik moet doorzetten en even moet volhouden (dat het op termijn allemaal beter wordt) of dat het beter is dat ik even met alles stop.
maandag 6 februari 2012 17:54
Jeetje meid. Ik heb het niet zo meegemaakt, maar ik herken de klachten wel. Het lijkt alsof je tegen burnout/overspannenheid aan zit. Snel naar de huisarts! Ik had het begin december en ben ook naar de huisarts gegaan. Alleen al het (h)erkennen van de klachten was bij mij al een opluchting. Met je huisarts kun je overleggen wat nu het handigst is om te doen.
Veel sterkte!
Veel sterkte!
maandag 6 februari 2012 17:58
Beste Fleurtje,
Ik denk dat iedereen een heel ander rouwproces heeft.
Maar zo te lezen gaat het niet echt lekker zo met jou, misschien zou je een naar een psycholoog kunnen gaan om erover te praten.
Ik vind het moeilijk om je advies te geven, omdat het bij iedereen zo verschillend is. Ik denk wel dat erover praten heel goed is.
1,5 jaar geleden is mijn vader overleden. Heel plotseling werd hij ziek. Met de diagnose kregen we ook gelijk te horen dat er geen behandeling meer mogelijk was, en na 4 maanden overleed hij. Ik herken wel dat je even helemaal nergens zin meer in hebt. Bij mij heeft dat ook wel eventjes geduurt, maar toch kon ik ook nog wel lachen en van kleine dingetjes genieten. Maar je verdriet is er gewoon altijd.
Ik ben er ook nog niet, maar probeer altijd wel positief te blijven en van de leuke dingen te genieten en ook leuke dingen te plannen, zodat je wat hebt om naar uit te kijken.
Ik heb ook veel steun gehad aan mijn broer en moeder. En vooral aan mijn vriend, die zijn moeder ook verloren is 10 jaar geleden.
Ik hoop dat je hier meer reacties krijgt waar je wel wat aan hebt en veel sterkte.
Ik denk dat iedereen een heel ander rouwproces heeft.
Maar zo te lezen gaat het niet echt lekker zo met jou, misschien zou je een naar een psycholoog kunnen gaan om erover te praten.
Ik vind het moeilijk om je advies te geven, omdat het bij iedereen zo verschillend is. Ik denk wel dat erover praten heel goed is.
1,5 jaar geleden is mijn vader overleden. Heel plotseling werd hij ziek. Met de diagnose kregen we ook gelijk te horen dat er geen behandeling meer mogelijk was, en na 4 maanden overleed hij. Ik herken wel dat je even helemaal nergens zin meer in hebt. Bij mij heeft dat ook wel eventjes geduurt, maar toch kon ik ook nog wel lachen en van kleine dingetjes genieten. Maar je verdriet is er gewoon altijd.
Ik ben er ook nog niet, maar probeer altijd wel positief te blijven en van de leuke dingen te genieten en ook leuke dingen te plannen, zodat je wat hebt om naar uit te kijken.
Ik heb ook veel steun gehad aan mijn broer en moeder. En vooral aan mijn vriend, die zijn moeder ook verloren is 10 jaar geleden.
Ik hoop dat je hier meer reacties krijgt waar je wel wat aan hebt en veel sterkte.
maandag 6 februari 2012 18:01
Fleurtje1234567, gecondoleerd. Rouwen duurt lang en een paar maanden is te kort. Zeker als het gecompliceerd is zoals je beschrijft. En op de meest onverwachte momenten loop je ineens tegen een glazen muur aan, je had hem niet gezien en ineens bam.
Als je het gevoel hebt dat je niet meer vooruit komt in het proces, dan kan je natuurlijk hulp vragen via je huisarts.
Verder raad ik je aan om de komende tijd nog geen grote beslissingen te nemen over je studie en van stoppen met alles ga je je niet beter voelen, denk ik.
Als je het gevoel hebt dat je niet meer vooruit komt in het proces, dan kan je natuurlijk hulp vragen via je huisarts.
Verder raad ik je aan om de komende tijd nog geen grote beslissingen te nemen over je studie en van stoppen met alles ga je je niet beter voelen, denk ik.
maandag 6 februari 2012 18:07
Lieve Fleurtje,
4 jaar geleden heb ik ongeveer in een soortgelijke situatie gezeten. Plotseling overlijden van mijn vader en daarna weer de draad op proberen te pakken.
Ik had geen zin in vriendinnen, ik bouwde als het ware een muur om me heen en wilde het liefst met rust gelaten worden.
Na 4 jaar pas ben ik met een psychologe gaan praten. Het leek me eerst helemaal niks! Je verhaal vertellen aan een wildvreemde. Maar geloof me, ik had het veel eerder moeten doen. Hartstikke fijn om je gevoelens met iemand te delen en door het praten met een psycholoog kom je achter dingen waar je zelf nooit bij stil gestaan hebt.
En ik snap dat je helemaal geen zin hebt in vrienden, maar probeer ze niet te veel af te stoten (onbewust) Blijf hen vertellen dat je nog aan het rouwen bent, je vrienden zijn er voor je! En zoals hier boven gezegd: probeer toch ook wat leuke dingetjes te plannen. Dan kun je hier ook naar uitkijken en onderneem je toch nog wat dingen. Het is tevens ook gelijk afleiding!
Fleurtje, heel veel sterkte!
4 jaar geleden heb ik ongeveer in een soortgelijke situatie gezeten. Plotseling overlijden van mijn vader en daarna weer de draad op proberen te pakken.
Ik had geen zin in vriendinnen, ik bouwde als het ware een muur om me heen en wilde het liefst met rust gelaten worden.
Na 4 jaar pas ben ik met een psychologe gaan praten. Het leek me eerst helemaal niks! Je verhaal vertellen aan een wildvreemde. Maar geloof me, ik had het veel eerder moeten doen. Hartstikke fijn om je gevoelens met iemand te delen en door het praten met een psycholoog kom je achter dingen waar je zelf nooit bij stil gestaan hebt.
En ik snap dat je helemaal geen zin hebt in vrienden, maar probeer ze niet te veel af te stoten (onbewust) Blijf hen vertellen dat je nog aan het rouwen bent, je vrienden zijn er voor je! En zoals hier boven gezegd: probeer toch ook wat leuke dingetjes te plannen. Dan kun je hier ook naar uitkijken en onderneem je toch nog wat dingen. Het is tevens ook gelijk afleiding!
Fleurtje, heel veel sterkte!
maandag 6 februari 2012 18:15
maandag 6 februari 2012 18:18
Hoi Fleur,
Allereerst een hele dikke
Rouwen doet iedereen op zijn eigen tijd en manier. Maar het kan wel helpen om daar met iemand anders (bekende of iemand zoals een huisarts) over te praten.
En ik vind het moeilijk om in te schatten welke beslissing voor jou op het moment het beste is. Maar probeer iig geen "overhaaste" beslissingen te nemen.
Heel veel sterkte, nu en later.
Allereerst een hele dikke
Rouwen doet iedereen op zijn eigen tijd en manier. Maar het kan wel helpen om daar met iemand anders (bekende of iemand zoals een huisarts) over te praten.
En ik vind het moeilijk om in te schatten welke beslissing voor jou op het moment het beste is. Maar probeer iig geen "overhaaste" beslissingen te nemen.
Heel veel sterkte, nu en later.
maandag 6 februari 2012 18:18
Gecondoleerd.
Twee jaar geleden is mijn vader ook geheel onverwachts overleden aan een hartstilstand. Dat was een zware klap.
Mijn werkgever heeft gelijk na het overleden rouwtherapie voor me geregeld en daar heb ik veel aan gehad. Ik heb ongeveer een half jaar , elke twee week gesprekken gehad met mdr therapie.
In jouw situatie zou ik dit zeker aanraden, helemaal omdat je al bagage mee draagt.
Het heeft wel anderhalf jaar geduurd voor ik weer zin in dingen had en weer wat kon genieten. Waar ik vooral moeite mee had was dat het leven voor anderen gewoon doorging en de mijne voir mjjn gevoel stil stond. Maakte mijn collegas zich druk om (voor mijn gevoel) simpele dingen en het enige wat ik dacht, zeur niet zo, mijn vader is dood.
Veel sterkte!
Twee jaar geleden is mijn vader ook geheel onverwachts overleden aan een hartstilstand. Dat was een zware klap.
Mijn werkgever heeft gelijk na het overleden rouwtherapie voor me geregeld en daar heb ik veel aan gehad. Ik heb ongeveer een half jaar , elke twee week gesprekken gehad met mdr therapie.
In jouw situatie zou ik dit zeker aanraden, helemaal omdat je al bagage mee draagt.
Het heeft wel anderhalf jaar geduurd voor ik weer zin in dingen had en weer wat kon genieten. Waar ik vooral moeite mee had was dat het leven voor anderen gewoon doorging en de mijne voir mjjn gevoel stil stond. Maakte mijn collegas zich druk om (voor mijn gevoel) simpele dingen en het enige wat ik dacht, zeur niet zo, mijn vader is dood.
Veel sterkte!
maandag 6 februari 2012 18:47
Toen mijn vader jaren geleden overleed aan een psychiische ziekte heb ik een paar afspraken gehad met een maatschappenlijk werkster. Daar had ik op dat moment veel aan. Alleen al hoe een rouwproces verloopt was al een steun.
Ook vond ik het prettig dat ik met een totale vreemde even kon spreken.
Is erop jouw opleiding geen vertrouwenspersoon die je wat op weg kan helpen ??
Lijkt me heel zwaar ik denk dat het zo gek nog niet is dat je nu last krijgt ervan. Het lijkt me logisch na maanden kan de klap pas komen. Zoek iemand waar je je verhaal aan kwijt kunt lijkt me erg prettig.
sterkte
Ook vond ik het prettig dat ik met een totale vreemde even kon spreken.
Is erop jouw opleiding geen vertrouwenspersoon die je wat op weg kan helpen ??
Lijkt me heel zwaar ik denk dat het zo gek nog niet is dat je nu last krijgt ervan. Het lijkt me logisch na maanden kan de klap pas komen. Zoek iemand waar je je verhaal aan kwijt kunt lijkt me erg prettig.
sterkte
maandag 6 februari 2012 19:59
Ik herken het helaas helemaal...Mijn vader is in april onverwachts overleden, zelfdoding.
Ik ben kapot, zit stuk, kan en wil niks meer. Alleen mijn papa terug.
Ik volg wel therapie en dat helpt wel, het helpt te begrijpen dat je gevoelens niet raar zijn maar volkomen normaal. Dat dat rouwen heet, geen depressie (waar ik zelf bekend mee ben) ook al lijkt het er soms wel op.
Dikke knuffel.
Ik ben kapot, zit stuk, kan en wil niks meer. Alleen mijn papa terug.
Ik volg wel therapie en dat helpt wel, het helpt te begrijpen dat je gevoelens niet raar zijn maar volkomen normaal. Dat dat rouwen heet, geen depressie (waar ik zelf bekend mee ben) ook al lijkt het er soms wel op.
Dikke knuffel.
dinsdag 7 februari 2012 12:56
Bedankt voor de lieve reacties.
Ben in ieder geval niet de enige..
Ik ga inderdaad maar eens kijken of ik ergens therapie kan volgen of dat er iemand is die me wellicht kan helpen.
Het enige waar ik gewoon erg mee zit is dat ik niet weet of het verstandig is nu mijn studie door te zetten of er tijdelijk me te stoppen..
Ben in ieder geval niet de enige..
Ik ga inderdaad maar eens kijken of ik ergens therapie kan volgen of dat er iemand is die me wellicht kan helpen.
Het enige waar ik gewoon erg mee zit is dat ik niet weet of het verstandig is nu mijn studie door te zetten of er tijdelijk me te stoppen..
dinsdag 7 februari 2012 15:47
Ik studeerde ook toen mijn vader overleed en wou er ook mee stoppen maar mijn leraar raadde het af. Hij zei dat de afleiding goed was en dat later weer de boel oppakken erg tegen zou vallen. Ik heb doorgezet en met wat lagere cijfers toch mijn diploma gehaald.
Misschien moet je met je mentor praten wat verstandig is om te doen.
Misschien moet je met je mentor praten wat verstandig is om te doen.
woensdag 8 februari 2012 16:51
Fleurtje eerst en vooral veel sterkte!
Mijn vader is twee maanden geleden heel onverwachts overleden en ik weet het soms ook niet meer. Rouwen is echt iets moeilijks, het lijkt alsof bij mij nu pas echt begint. Elke dag lijkt het verdriet groter te worden. Toch kan ik ook nog wel genieten. Gelukkig maar! Vrienden heb ik ook weinig aan nu, ik voel me beter bij mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.
Het lijkt me ook een goed idee voor jou om iemand te zoeken waar je mee kan praten, iemand op school of van buitenaf?
Zelf vind ik dat moeilijk, ik praat het liefst met mensen die ik goed ken, familie. Maar dat moet je natuurlijk voor jezelf uitmaken.
Mijn vader is twee maanden geleden heel onverwachts overleden en ik weet het soms ook niet meer. Rouwen is echt iets moeilijks, het lijkt alsof bij mij nu pas echt begint. Elke dag lijkt het verdriet groter te worden. Toch kan ik ook nog wel genieten. Gelukkig maar! Vrienden heb ik ook weinig aan nu, ik voel me beter bij mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.
Het lijkt me ook een goed idee voor jou om iemand te zoeken waar je mee kan praten, iemand op school of van buitenaf?
Zelf vind ik dat moeilijk, ik praat het liefst met mensen die ik goed ken, familie. Maar dat moet je natuurlijk voor jezelf uitmaken.
woensdag 8 februari 2012 17:00
Het is natuurlijk bijzonder ingrijpend wat jij hebt mee gemaakt. Niet alleen jouw vader was ziek, met jouw moeder ging het ook niet heel goed. Als jij al die tijd thuis heb gewoond is het aannemelijk dat dit alles een grote impact op jou heeft gehad en dat het, nu je vader is overleden, inderdaad allemaal een uitweg zoekt.
Alleen jij weet echter hoe jij jezelf nu voelt. Je hebt geen zin meer om dingen te ondernemen en/of met vriendinnen af te spreken. Maar of het een goede keuze is om met je studie te stoppen? Ik zou zeggen van niet. Een blok dat je evt. niet haalt kun je later nog inhalen en ik ken twee meiden wiens vader is overleden en gestopt zijn met studeren... die gaan ook niet meer terug. Het is aan jezelf om te bepalen of jij de (wils)kracht hebt om je studie voort te zetten.
Ik zou je willen adviseren om een afspraak bij je huisarts te maken, vertel het verhaal zoals je het hier verteld hebt en dan zal hij/zij jou in de goede richting sturen m.b.t. hulpverlening.
Veel sterkte!
Alleen jij weet echter hoe jij jezelf nu voelt. Je hebt geen zin meer om dingen te ondernemen en/of met vriendinnen af te spreken. Maar of het een goede keuze is om met je studie te stoppen? Ik zou zeggen van niet. Een blok dat je evt. niet haalt kun je later nog inhalen en ik ken twee meiden wiens vader is overleden en gestopt zijn met studeren... die gaan ook niet meer terug. Het is aan jezelf om te bepalen of jij de (wils)kracht hebt om je studie voort te zetten.
Ik zou je willen adviseren om een afspraak bij je huisarts te maken, vertel het verhaal zoals je het hier verteld hebt en dan zal hij/zij jou in de goede richting sturen m.b.t. hulpverlening.
Veel sterkte!
donderdag 9 februari 2012 19:05
Ik zou aan mijn scriptie gaan beginnen, letterlijk op de dag dat ik hoorde van zijn dood. Ik ben niet begonnen, ik had daarnaast nog een fulltime baan, dat vond ik wel genoeg. Na 7 maanden mezelf het schompes te hebben gewerkt was ik op. Nu zit ik thuis en ga ik binnenkort starten met mijn scriptie. Al vind ik afstuderen zonder mijn papa het allerallerergst. Hij die me steunde, die mijn studie betaalde, hij ziet me niet slagen. Ik ga niet naar de diploma uitreiking denk ik, te zwaar.
Alleen jij kunt die afweging maken meis. Iedere studie en ieder jaar is anders.
Alleen jij kunt die afweging maken meis. Iedere studie en ieder jaar is anders.
