Relaties
alle pijlers
Dubbelleven in vorige relatie, wil het een plek geven, hoe?
vrijdag 24 februari 2012 21:51
Heb een andere nick aangemaakt in verband met herkenbaarheid, ik lees en schrijf (iets minder vaak) al een tijd mee op het forum.
Ik ben 36 jaar, en heb sinds drie jaar een hele fijne relatie, een stabiel leven met fijne vrienden en een baan waar ik helemaal tot mijn recht kom.
Eindelijk, want door de wijze waarop ik ben opgegroeid, heeft het me flink wat tijd gekost om te leren wat mijn grenzen zijn en hoe ik die moet aangeven op een manier waarbij ik me veilig voel.
Mijn ouders zijn KOPP-ouders (ouders met een psychiatrische stoornis). Dit heeft tot allerlei nare en verdrietige dingen geleid, waaronder een onveilige hechting met mijn ouders, met alle gevolgen van dien.
Ik heb tot vijf jaar geleden een aantal relatie's gehad, waaronder 2 relatie's van 5 jaar.
De relatie met mijn ex die 5 jaar duurde, die ik ruim vijf jaar geleden heb beeindigd, zit me nog steeds vreselijk dwars. Ik wil het graag kunnen plaatsen, het was zo'n destructieve relatie, ik heb het gevoel dat hij mijn onschuld heeft ontnomen en dat vind ik verschrikkelijk.
Het was een hele charmante, mooie man, ex-BN-er, waar ik als een blok voor viel. Hij was intelligent, vrolijk, levenslustig, iets waar ik maar al te graag oog voor had. Hij gaf me het gevoel het meest bijzondere meisje te zijn en ik dacht: dit is echte liefde. Hij ging helemaal voor me (hij was er goed in me dat gevoel te geven) en daar om ben ik er denk ik met open ogen ingelopen.
De start van onze relatie viel ongeveer samen met de start van mijn tweede studie, die heel belangrijk voor me was (gelukkig ondanks alles afgemaakt).
Deze man heeft alle kenmerken van een narcistische persoonlijkheid. De eerste twee jaar deed hij er alles aan om me aan zich te binden (cadeau's geven, veel leuke dingen doen, veel uitgaan). Ik denk dat liefde me blind maakte en het was in het begin een spannend leven, we maakten veel mee).
Ondertussen had ik niet in de gaten dat er een paar fundamentele dingen heel erg mis gingen.
Langzaam weekte hij me los van mijn familie en vrienden, bewust.
Mijn zusje bijvoorbeeld verbrak bijna het contact met me nadat hij had geprobeerd op haar naam te frauderen. Ik was in tweestrijd, ik kon hem nog niet loslaten, was nog te verliefd. Te goed gelovig dat het niet met opzet was gedaan.
Ik kwam er pas na twee jaar achter dat hij drugs-verslaafd en sex-verslaafd was. Dit vond ik zo erg, en als de hulpverlener die ik in mijn werkzame bestaan ben, wilde ik ook hem helpen, dacht ik hem te kunnen helpen.
Langzamerhand kon ik me niet meer met hem vertonen bij familie of vrienden, omdat hij zich verschrikkelijk opstelde. Arrogant, kleineerde me altijd af waar anderen bij waren, door zijn drugsgebruik was hij niet te handhaven. Ik raakte steeds meer in een isolement, ik had mijn handen vol aan hem en aan mijn studie, ik had simpel weg de tijd niet om mijn vrienden en familie op een normale manier te zien.
Hij werkte niet, maar was ooit erg vermogend, maar had hij maar gewerkt....als ik thuis kwam van mijn studie/stage was ik met hem bezig om hem uit de goot te halen of te houden. Zijn (inmiddels ex-BNerschap) bekendheid heeft denk ik bijgedragen aan alle problemen, hij was altijd maar bezig met gezien te worden, hield zich op in het uitgaanscircuit en in het BN-erswereldje, met alles wat dat met zich meebrengt.
Wat ik nu ook verschrikkelijk vind is dat ik een tijd lang ben mee gegaan in zijn behoefte aan sex en zijn verslaving. Dat had ik eerst in de begin fase niet in de gaten, ik was verliefd! maar het ging van kwaad tot erger.
Hij heeft dingen van mij gevraagd en waarin ik ben meegegaan, waarvan ik nu pure walging voel opkomen. Ik heb zo over mijn grenzen laten gaan, ik ben zo boos op mezelf dat ik dat heb laten gebeuren! Hij kon altijd de situatie zo draaien dat ik eraan toegaf. Juist ook om geen strijd te hebben.
Ik ben bewust na het beeindigen van de relatie bijna drie jaar alleen geweest, ik wilde nooit meer een relatie! Heb in die periode geleerd alleen te zijn, en heb toen op een rijtje gekregen waarom ik altijd op foute mannen viel en hoe die voortaan te omzeilen.
Door de geboorte van mijn kindje een jaar geleden is er toch weer een heleboel omhoog gekomen van die relatie. Ik voel vooral zo'n boosheid en soms wanhoop, er komen zoveel nare herinneringen omhoog, vooral boosheid omdat ik het gevoel heb dat ik het zelf heb laten gebeuren en te lang heb laten doorgaan.
Eigenlijk heeft al die tijd, behalve een hele goeie vriendin maar zij weet ook heel veel niet, niet geweten hoe het er aan toe ging in mijn leven. Uit schaamte hield ik alles verborgen.
Ik leidde een dubbelleven. Aan de ene kant mijn studie en het nette meisje die haar best deed alles omhoog te houden, aan de andere kant de situatie thuis die ik hierboven heb omschreven.
Niemand weet wat ik heb meegemaakt, er zijn zoveel dingen gebeurd die ik zo graag zou willen vertellen. Zelfs mijn vriend weet van heel veel dingen niet, want ik durf ze niet te vertellen. Het is te ongelofelijk voor woorden, ik ben ook bang dat mensen het niet zullen geloven.
Misschien hebben jullie tips/ideeen hoe ik open en eerlijk over deze periode kan praten, hoe ik het een plek kan geven. Ik vind het zelf al zo moeilijk om onder ogen te zien hoe het is gegaan, laat staan hoe ik daar normaal over kan praten. Dit al zo opschrijven is eigenlijk al wel heel fijn!
Ik ben 36 jaar, en heb sinds drie jaar een hele fijne relatie, een stabiel leven met fijne vrienden en een baan waar ik helemaal tot mijn recht kom.
Eindelijk, want door de wijze waarop ik ben opgegroeid, heeft het me flink wat tijd gekost om te leren wat mijn grenzen zijn en hoe ik die moet aangeven op een manier waarbij ik me veilig voel.
Mijn ouders zijn KOPP-ouders (ouders met een psychiatrische stoornis). Dit heeft tot allerlei nare en verdrietige dingen geleid, waaronder een onveilige hechting met mijn ouders, met alle gevolgen van dien.
Ik heb tot vijf jaar geleden een aantal relatie's gehad, waaronder 2 relatie's van 5 jaar.
De relatie met mijn ex die 5 jaar duurde, die ik ruim vijf jaar geleden heb beeindigd, zit me nog steeds vreselijk dwars. Ik wil het graag kunnen plaatsen, het was zo'n destructieve relatie, ik heb het gevoel dat hij mijn onschuld heeft ontnomen en dat vind ik verschrikkelijk.
Het was een hele charmante, mooie man, ex-BN-er, waar ik als een blok voor viel. Hij was intelligent, vrolijk, levenslustig, iets waar ik maar al te graag oog voor had. Hij gaf me het gevoel het meest bijzondere meisje te zijn en ik dacht: dit is echte liefde. Hij ging helemaal voor me (hij was er goed in me dat gevoel te geven) en daar om ben ik er denk ik met open ogen ingelopen.
De start van onze relatie viel ongeveer samen met de start van mijn tweede studie, die heel belangrijk voor me was (gelukkig ondanks alles afgemaakt).
Deze man heeft alle kenmerken van een narcistische persoonlijkheid. De eerste twee jaar deed hij er alles aan om me aan zich te binden (cadeau's geven, veel leuke dingen doen, veel uitgaan). Ik denk dat liefde me blind maakte en het was in het begin een spannend leven, we maakten veel mee).
Ondertussen had ik niet in de gaten dat er een paar fundamentele dingen heel erg mis gingen.
Langzaam weekte hij me los van mijn familie en vrienden, bewust.
Mijn zusje bijvoorbeeld verbrak bijna het contact met me nadat hij had geprobeerd op haar naam te frauderen. Ik was in tweestrijd, ik kon hem nog niet loslaten, was nog te verliefd. Te goed gelovig dat het niet met opzet was gedaan.
Ik kwam er pas na twee jaar achter dat hij drugs-verslaafd en sex-verslaafd was. Dit vond ik zo erg, en als de hulpverlener die ik in mijn werkzame bestaan ben, wilde ik ook hem helpen, dacht ik hem te kunnen helpen.
Langzamerhand kon ik me niet meer met hem vertonen bij familie of vrienden, omdat hij zich verschrikkelijk opstelde. Arrogant, kleineerde me altijd af waar anderen bij waren, door zijn drugsgebruik was hij niet te handhaven. Ik raakte steeds meer in een isolement, ik had mijn handen vol aan hem en aan mijn studie, ik had simpel weg de tijd niet om mijn vrienden en familie op een normale manier te zien.
Hij werkte niet, maar was ooit erg vermogend, maar had hij maar gewerkt....als ik thuis kwam van mijn studie/stage was ik met hem bezig om hem uit de goot te halen of te houden. Zijn (inmiddels ex-BNerschap) bekendheid heeft denk ik bijgedragen aan alle problemen, hij was altijd maar bezig met gezien te worden, hield zich op in het uitgaanscircuit en in het BN-erswereldje, met alles wat dat met zich meebrengt.
Wat ik nu ook verschrikkelijk vind is dat ik een tijd lang ben mee gegaan in zijn behoefte aan sex en zijn verslaving. Dat had ik eerst in de begin fase niet in de gaten, ik was verliefd! maar het ging van kwaad tot erger.
Hij heeft dingen van mij gevraagd en waarin ik ben meegegaan, waarvan ik nu pure walging voel opkomen. Ik heb zo over mijn grenzen laten gaan, ik ben zo boos op mezelf dat ik dat heb laten gebeuren! Hij kon altijd de situatie zo draaien dat ik eraan toegaf. Juist ook om geen strijd te hebben.
Ik ben bewust na het beeindigen van de relatie bijna drie jaar alleen geweest, ik wilde nooit meer een relatie! Heb in die periode geleerd alleen te zijn, en heb toen op een rijtje gekregen waarom ik altijd op foute mannen viel en hoe die voortaan te omzeilen.
Door de geboorte van mijn kindje een jaar geleden is er toch weer een heleboel omhoog gekomen van die relatie. Ik voel vooral zo'n boosheid en soms wanhoop, er komen zoveel nare herinneringen omhoog, vooral boosheid omdat ik het gevoel heb dat ik het zelf heb laten gebeuren en te lang heb laten doorgaan.
Eigenlijk heeft al die tijd, behalve een hele goeie vriendin maar zij weet ook heel veel niet, niet geweten hoe het er aan toe ging in mijn leven. Uit schaamte hield ik alles verborgen.
Ik leidde een dubbelleven. Aan de ene kant mijn studie en het nette meisje die haar best deed alles omhoog te houden, aan de andere kant de situatie thuis die ik hierboven heb omschreven.
Niemand weet wat ik heb meegemaakt, er zijn zoveel dingen gebeurd die ik zo graag zou willen vertellen. Zelfs mijn vriend weet van heel veel dingen niet, want ik durf ze niet te vertellen. Het is te ongelofelijk voor woorden, ik ben ook bang dat mensen het niet zullen geloven.
Misschien hebben jullie tips/ideeen hoe ik open en eerlijk over deze periode kan praten, hoe ik het een plek kan geven. Ik vind het zelf al zo moeilijk om onder ogen te zien hoe het is gegaan, laat staan hoe ik daar normaal over kan praten. Dit al zo opschrijven is eigenlijk al wel heel fijn!
vrijdag 24 februari 2012 23:23
Froucke, ik heb zelf ook in een hele nare relatie gehad en heb emotioneel nog heel lang aan hem vast gezeten waardoor ik de volgende relatie ook verpestte. Ik merkte tot mijn grote schrik dat ik dezelfde emotionele manipulatie toepaste bij mijn nieuwe vriend als mijn ex bij mij deed. Soms leek het wel alsof mijn ex mijn gedachten nog kon manipuleren. Ik heb de nieuwe relatie uitgemaakt en ben mij daarna alleen op mijzelf gaan richten en alle negatieve mensen en gedachten achter mij gelaten.
Ik kwam hem een tijdje geleden tegen en ik voelde alleen maar medelijden. Voor hem.
Nu zit ik in een gelukkige relatie en ik heb hem uiteindelijk alles verteld en dat hielp mij enorm!
Ik kwam hem een tijdje geleden tegen en ik voelde alleen maar medelijden. Voor hem.
Nu zit ik in een gelukkige relatie en ik heb hem uiteindelijk alles verteld en dat hielp mij enorm!
Als je naar fouten zoekt, gebruik dan een spiegel en geen verrekijker
vrijdag 24 februari 2012 23:37
Wat goed van je dat je dat zo op een rijtje hebt kunnen zetten Lautje. Heb je daarbij ook hulp gehad of zelf gedaan?
In mijn huidige relatie heb ik wel heel vaak gedacht: o nu wil ik eigenlijk iets zegen of doen....en dan telde/tel ik tot tien, en dan kan ik een bepaalde gedachte loslaten of niet meer uitspreken. Bijvoorbeeld gedachten die op angst zijn gebaseerd, dus daar ben ik wel heel bewust mee bezig, om bepaald gedrag te voorkomen.
Die angst word overigens niet door mijn vriend veroorzaakt, maar meer door ervaringen van het verleden die ik dus probeer om te buigen.
In mijn huidige relatie heb ik wel heel vaak gedacht: o nu wil ik eigenlijk iets zegen of doen....en dan telde/tel ik tot tien, en dan kan ik een bepaalde gedachte loslaten of niet meer uitspreken. Bijvoorbeeld gedachten die op angst zijn gebaseerd, dus daar ben ik wel heel bewust mee bezig, om bepaald gedrag te voorkomen.
Die angst word overigens niet door mijn vriend veroorzaakt, maar meer door ervaringen van het verleden die ik dus probeer om te buigen.
zaterdag 25 februari 2012 01:00
je zegt steeds dat je dingen hebt gedaan waar je nu van walgt. Dingen die je normaal niet zou doen. Wat bedoel je daar nou mee dan? (zonder in teveel details te treden natuurlijk). Hielp je m aan drugs of deed je op seksueel vlak dingen die je niet wilde ofzo? Ben je bang dat je vriend net zo van jou zou walgen als dat je soms van jezelf walgt als je aan die dingen denkt? Want als je daar bang voor bent zit er toch iets niet goed. Natuurlijk is er over praten moeilijk maar als je zelfs anoniem toch nog vrij vaag er over doet dan ga je het in 'het echt' er toch echt niet makkelijker op krijgen..
zaterdag 25 februari 2012 01:10
Lautje, dat medelijden had ik ook toen ik m een paar jaar later zag. Daarna pas echt los kunnen laten.
Fraucke, bij mij was het ook iets met drugs, seks en manipulatie. Heb het hem verteld omdat ik meteen voelde dat ik met hem verder wil en we een toekomst hebben samen. Daar horen geen duistere geheimen uit het verleden bij, en ik ben blij dat ik die nu met iemand heb kunnen delen. Wel waren mijn therapeut en een vriendin op de hoogte.
Mijn vriend heeft me enorm geholpen door me niet te veroordelen en altijd te wijzen op mijn positieve kanten. Hij ziet me ook niet als degene die ik eerst was. Nu ik nog...
Fraucke, bij mij was het ook iets met drugs, seks en manipulatie. Heb het hem verteld omdat ik meteen voelde dat ik met hem verder wil en we een toekomst hebben samen. Daar horen geen duistere geheimen uit het verleden bij, en ik ben blij dat ik die nu met iemand heb kunnen delen. Wel waren mijn therapeut en een vriendin op de hoogte.
Mijn vriend heeft me enorm geholpen door me niet te veroordelen en altijd te wijzen op mijn positieve kanten. Hij ziet me ook niet als degene die ik eerst was. Nu ik nog...
zaterdag 25 februari 2012 10:34
Dank je hlg.
Het feit dat hij weet wat er allemaal gebeurd is maakt het verwerken makkelijker. En als ik nu op een bepaalde manier reageer, kan hij het ook plaatsen.
Ik vind ook, een man die mijn verleden niet had 'aangekund', zou niet de goede man voor mij zijn. Want hoe kun e dan op hem bouwen in de toekomst, als er erge dingen gebeuren (misschien niet zo 'erg' als wat er in t verleden gebeurd is, maar toch)
Het feit dat hij weet wat er allemaal gebeurd is maakt het verwerken makkelijker. En als ik nu op een bepaalde manier reageer, kan hij het ook plaatsen.
Ik vind ook, een man die mijn verleden niet had 'aangekund', zou niet de goede man voor mij zijn. Want hoe kun e dan op hem bouwen in de toekomst, als er erge dingen gebeuren (misschien niet zo 'erg' als wat er in t verleden gebeurd is, maar toch)
zaterdag 25 februari 2012 10:41
quote:froucke schreef op 24 februari 2012 @ 23:08:
Tjoepertje, ik heb moeite met de slachtofferrol. Ik was er toch immers bij? Ik heb zo vaak gedacht: ik moet hier weg, weg bij deze man, en toch deed ik dat niet. Waarom kon ik niet zeggen, en nou is het genoeg?
Omdat je het niet KON, gewoon. Give yourself a break!
Niet zo gek dat je besluiteloos was. Dat komt vaak voort uit een jeugd die onveilig was maar waarin je OOK geen keuzes kon maken, omdat je - als klein kind - machteloos was en gewoonweg geen keuze HAD.
Iemand die tot een sterke persoonlijkheid met duidelijke grenzen opgroeit en weet dat ze no matter what wel op haar pootjes terecht komt en geleerd heeft allereerst voor zichzelf te kiezen was waarschijnlijk veel sneller weggegaan dan jij.
Maar zo ben jij niet opgegroeid. Give yourself a break.
Tjoepertje, ik heb moeite met de slachtofferrol. Ik was er toch immers bij? Ik heb zo vaak gedacht: ik moet hier weg, weg bij deze man, en toch deed ik dat niet. Waarom kon ik niet zeggen, en nou is het genoeg?
Omdat je het niet KON, gewoon. Give yourself a break!
Niet zo gek dat je besluiteloos was. Dat komt vaak voort uit een jeugd die onveilig was maar waarin je OOK geen keuzes kon maken, omdat je - als klein kind - machteloos was en gewoonweg geen keuze HAD.
Iemand die tot een sterke persoonlijkheid met duidelijke grenzen opgroeit en weet dat ze no matter what wel op haar pootjes terecht komt en geleerd heeft allereerst voor zichzelf te kiezen was waarschijnlijk veel sneller weggegaan dan jij.
Maar zo ben jij niet opgegroeid. Give yourself a break.
zondag 26 februari 2012 11:37
Oogappeltje: Er zijn inderdaad talloze keren geweest dat ik op seksueel gebied dingen heb gedaan die grensoverschrijdend waren. Zoals fantastissima ook schrijft iets met seks, drugs en manipulatie. In de begin jaren, toen ik nog niet in de gaten had hoe het precies zat, kon hij op een heel manipulatieve manier mij dwingen tot dingen die ik eigenlijk niet wilde. Denk aan bizarre seks, hij had bizarre fantasieeen, in de trant van sm en dat soort zaken, porno en dan in het kwadraat. ( Ook i.o.v het een en ander, en ook daarin sleepte hij mij mee). Na twee jaar begon ik in de gaten te krijgen wat eraan de hand was en begon ik er tegen in te gaan. Ook kwam ik toen erachter dat hij drugsverslaafd was en dat was voor mij the limit. Toen wilde ik zelf daar niet meer aan mee doen, en toen begon de ellende pas echt. Hij begon nachten weg te blijven, kwam onder invloed thuis, ik heb een keer een vriend moeten bellen omdat hij dubbel geklapt in de douche lag omdat hij iets had genomen en helemaal uit zijn plaat lag te gaan, maar ik kon hem met mijn postuur met geen mogelijkheid meer uit die positie krijgen.
Heb een keer het trappenhuis moeten poetsen in het holst van de nacht, hij kwam thuis na een WK-wedstrijd helemaal dronken maar hij had ook drugs gebruikt en had werkelijk alles onder gepoept omdat dat helemaal verkeerd uitwerkte.
Ik had de volgende dag tentamen....en hoopte maar dat niemand het had gezien of meegekregen.
Dit zijn nog maar milde voorbeelden, het ging van kwaad tot erger.
De walging voor mij is dat het nu dingen zijn die me nooit meer zouden gebeuren. Ook van porno en van andere vormen dan normale seks heb ik een afkeer gekregen, ik heb ook heel lang niet meer durven daten of vrijen met mannen, omdat ik er zo'n afkeer van had.
Oogappeltje: ben inderdaad op een vreemde manier bang dat mijn vriend van mij walgt zoals ik van mezelf over die periode.
Maar ik zit nu te denken, misschien kan ik dit topic als aanzet aan hem laten lezen, omdat het een ingang tot een gesprek is.
Ik wil inderdaad geen 'duistere geheimen' uit het verleden voor hem hebben. En hij is wel de laatste, dat weet ik zeker, aan wie ik het niet zou kunnen vertellen. Het ligt aan mij en hoe ik erover denk.
Tjoepertje: lief wat je zegt. Heb daar echt wat aan.
Heb een keer het trappenhuis moeten poetsen in het holst van de nacht, hij kwam thuis na een WK-wedstrijd helemaal dronken maar hij had ook drugs gebruikt en had werkelijk alles onder gepoept omdat dat helemaal verkeerd uitwerkte.
Ik had de volgende dag tentamen....en hoopte maar dat niemand het had gezien of meegekregen.
Dit zijn nog maar milde voorbeelden, het ging van kwaad tot erger.
De walging voor mij is dat het nu dingen zijn die me nooit meer zouden gebeuren. Ook van porno en van andere vormen dan normale seks heb ik een afkeer gekregen, ik heb ook heel lang niet meer durven daten of vrijen met mannen, omdat ik er zo'n afkeer van had.
Oogappeltje: ben inderdaad op een vreemde manier bang dat mijn vriend van mij walgt zoals ik van mezelf over die periode.
Maar ik zit nu te denken, misschien kan ik dit topic als aanzet aan hem laten lezen, omdat het een ingang tot een gesprek is.
Ik wil inderdaad geen 'duistere geheimen' uit het verleden voor hem hebben. En hij is wel de laatste, dat weet ik zeker, aan wie ik het niet zou kunnen vertellen. Het ligt aan mij en hoe ik erover denk.
Tjoepertje: lief wat je zegt. Heb daar echt wat aan.
zondag 26 februari 2012 13:04
Froucke wat je beschrijft is typisch verslaafd gedrag (dat van je ex). Het is, tja, eigenlijk een superstandaard verhaal.
Jouw gedrag, het verzorgen van, is typisch gedrag voor de partner van een verslaafde. Ook een erg standaard verhaal.
Misschien neemt het wat van de schaamte weg, maar er zijn legio mensen zoals jij en je ex.
Nu (en vat dit niet verkeerd op) de partner van een verslaafde heeft vaak zelf onverwerkte issues uit het verleden. En heeft daarom ook een relatie met een verslaafde. Je zult voor jezelf moeten uitzoeken hoe jij in die situatie terecht bent gekomen.
Probeer ook de hele schuldvraag los te laten. Er is geen schuldige. It just happened. En daar kun je NOOIT meer wat aan veranderen.
Wat je WEL kunt veranderen is hoe je in de toekomst met dingen omgaat. En als ik je verhaal zo lees ben je eigenlijk al een flink stuk op weg. Je bent er alleen nog niet. Het is nog niet af.
(overigens denk ik dat je verder bent dan de meeste mensen ooit zullen komen in hun leven).
Jouw gedrag, het verzorgen van, is typisch gedrag voor de partner van een verslaafde. Ook een erg standaard verhaal.
Misschien neemt het wat van de schaamte weg, maar er zijn legio mensen zoals jij en je ex.
Nu (en vat dit niet verkeerd op) de partner van een verslaafde heeft vaak zelf onverwerkte issues uit het verleden. En heeft daarom ook een relatie met een verslaafde. Je zult voor jezelf moeten uitzoeken hoe jij in die situatie terecht bent gekomen.
Probeer ook de hele schuldvraag los te laten. Er is geen schuldige. It just happened. En daar kun je NOOIT meer wat aan veranderen.
Wat je WEL kunt veranderen is hoe je in de toekomst met dingen omgaat. En als ik je verhaal zo lees ben je eigenlijk al een flink stuk op weg. Je bent er alleen nog niet. Het is nog niet af.
(overigens denk ik dat je verder bent dan de meeste mensen ooit zullen komen in hun leven).
zondag 26 februari 2012 13:28
quote:h_l_g schreef op 26 februari 2012 @ 13:04:
Froucke wat je beschrijft is typisch verslaafd gedrag (dat van je ex). Het is, tja, eigenlijk een superstandaard verhaal.
Jouw gedrag, het verzorgen van, is typisch gedrag voor de partner van een verslaafde. Ook een erg standaard verhaal.
Misschien neemt het wat van de schaamte weg, maar er zijn legio mensen zoals jij en je ex.
Nu (en vat dit niet verkeerd op) de partner van een verslaafde heeft vaak zelf onverwerkte issues uit het verleden. En heeft daarom ook een relatie met een verslaafde. Je zult voor jezelf moeten uitzoeken hoe jij in die situatie terecht bent gekomen.
Probeer ook de hele schuldvraag los te laten. Er is geen schuldige. It just happened. En daar kun je NOOIT meer wat aan veranderen.
Wat je WEL kunt veranderen is hoe je in de toekomst met dingen omgaat. En als ik je verhaal zo lees ben je eigenlijk al een flink stuk op weg. Je bent er alleen nog niet. Het is nog niet af.
(overigens denk ik dat je verder bent dan de meeste mensen ooit zullen komen in hun leven).
Ik ben het hier helemaal mee eens.
Eigenlijk heb ik nooit zo nagedacht over de relatie tussen de verslaafde met een een onverwerkt verleden en de niet-verslaafde vriendin met hetzelfde. Wel heb ik dit ook meegemaakt en me daarna heel vaak afgevraagd hoe ik mijn eigen grenzen zo heb kunnen vervagen, dat ik twee jaar lang in een relatie heb gezeten met iemand waarvan ik nu wel kan zeggen een coke-junk.
Ik ben hier nu ook niet echt bepaald trots op, maar de schaamte zoals jij die hebt TO ken ik dan weer minder. Het is gebeurd, ik kan er niks meer aan veranderen en ik ben uit de relatie gestapt, veel te laat dan, maar toch. Soit.
Ook vertel in alle ins en outs van deze relatie niet aan een nieuwe vriend. Maar goed TO, ik ben jou niet. Als jij er echt zo veel last van hebt, kun je inderdaad het beste hulp zoeken.
In ieder geval sterkte ermee en veel succes.
Froucke wat je beschrijft is typisch verslaafd gedrag (dat van je ex). Het is, tja, eigenlijk een superstandaard verhaal.
Jouw gedrag, het verzorgen van, is typisch gedrag voor de partner van een verslaafde. Ook een erg standaard verhaal.
Misschien neemt het wat van de schaamte weg, maar er zijn legio mensen zoals jij en je ex.
Nu (en vat dit niet verkeerd op) de partner van een verslaafde heeft vaak zelf onverwerkte issues uit het verleden. En heeft daarom ook een relatie met een verslaafde. Je zult voor jezelf moeten uitzoeken hoe jij in die situatie terecht bent gekomen.
Probeer ook de hele schuldvraag los te laten. Er is geen schuldige. It just happened. En daar kun je NOOIT meer wat aan veranderen.
Wat je WEL kunt veranderen is hoe je in de toekomst met dingen omgaat. En als ik je verhaal zo lees ben je eigenlijk al een flink stuk op weg. Je bent er alleen nog niet. Het is nog niet af.
(overigens denk ik dat je verder bent dan de meeste mensen ooit zullen komen in hun leven).
Ik ben het hier helemaal mee eens.
Eigenlijk heb ik nooit zo nagedacht over de relatie tussen de verslaafde met een een onverwerkt verleden en de niet-verslaafde vriendin met hetzelfde. Wel heb ik dit ook meegemaakt en me daarna heel vaak afgevraagd hoe ik mijn eigen grenzen zo heb kunnen vervagen, dat ik twee jaar lang in een relatie heb gezeten met iemand waarvan ik nu wel kan zeggen een coke-junk.
Ik ben hier nu ook niet echt bepaald trots op, maar de schaamte zoals jij die hebt TO ken ik dan weer minder. Het is gebeurd, ik kan er niks meer aan veranderen en ik ben uit de relatie gestapt, veel te laat dan, maar toch. Soit.
Ook vertel in alle ins en outs van deze relatie niet aan een nieuwe vriend. Maar goed TO, ik ben jou niet. Als jij er echt zo veel last van hebt, kun je inderdaad het beste hulp zoeken.
In ieder geval sterkte ermee en veel succes.
zondag 26 februari 2012 15:32
Bedankt voor jullie reactie's hlg en lupine.
Goed om even wat anders te horen dan de standaard riedel die ik tegen mezelf afdraai over deze relatie. Doet me relativeren, thanks!
Lupine, inderdaad twee jaar is al lang, misschien kan je je daarom ook wel voorstellen dat ik, door zo lang in deze relatie te blijven, 5 van mijn kostbare jonge jaren 'heb weggegooid'. Dat bedoel ik ook met dubbelleven, of eigenlijk was het overleven. Ik besef nu, hoe erg het is dat deze 5 jaar als in een soort van waas aan me voorbij zijn gegaan: alleen maar bezig alles in de lucht te houden en, studie doen slagen en man uit de goot houden. Dat voelt achteraf nog steeds k.u.t. Maar inderdaad aan de andere kant, what doens't kill you, makes you stronger.
Ook de onschuld die me ontnomen is, en dat klinkt wat overdreven voor een volwassen vrouw, vind ik pijnlijk. Wat ik ermee bedoel, is door dat ik een kijkje in zijn binnenwereld heb kunnen nemen, weet wat er in iemand kan omgaan wat betreft seksuele fantasieen, waardoor ik bijna niet meer durfde te geloven, dat er ook een echte liefde kan bestaan tussen 2 mensen. Hoe hij dacht over seks, de manier waarop hij zich ermee bezig hield, was echt abnormaal en voor mij angstaanjagend.
Goed om even wat anders te horen dan de standaard riedel die ik tegen mezelf afdraai over deze relatie. Doet me relativeren, thanks!
Lupine, inderdaad twee jaar is al lang, misschien kan je je daarom ook wel voorstellen dat ik, door zo lang in deze relatie te blijven, 5 van mijn kostbare jonge jaren 'heb weggegooid'. Dat bedoel ik ook met dubbelleven, of eigenlijk was het overleven. Ik besef nu, hoe erg het is dat deze 5 jaar als in een soort van waas aan me voorbij zijn gegaan: alleen maar bezig alles in de lucht te houden en, studie doen slagen en man uit de goot houden. Dat voelt achteraf nog steeds k.u.t. Maar inderdaad aan de andere kant, what doens't kill you, makes you stronger.
Ook de onschuld die me ontnomen is, en dat klinkt wat overdreven voor een volwassen vrouw, vind ik pijnlijk. Wat ik ermee bedoel, is door dat ik een kijkje in zijn binnenwereld heb kunnen nemen, weet wat er in iemand kan omgaan wat betreft seksuele fantasieen, waardoor ik bijna niet meer durfde te geloven, dat er ook een echte liefde kan bestaan tussen 2 mensen. Hoe hij dacht over seks, de manier waarop hij zich ermee bezig hield, was echt abnormaal en voor mij angstaanjagend.
