Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zondag 9 maart 2008 om 20:50
Ik ben al weer wat jaartjes uit de roulatie en mijn verpleegkundige kennis zakt echt waar je bijstaat (dat moet ook onderhouden worden en dat gebeurt nu niet). Maar Kat en Robin, als het gaat om het stabiliseren van je bloedsuikerspiegel, heeft het dan niet veel, zo niet bijna alles te maken met je ritme? Wat je eet en wanneer en wat je verbrand etc. Dus als je een erg strak ritme hebt (al kan ik me voorstellen dat het gewoon soms niet haalbaar is en ook dat je er verschrikkelijk tabak momenten tussen hebt zitten om er altijd maar rekening mee te houden), dat het dan wel behoorlijk stabiel kan zijn (tussen min. en max. marges in)? Of denk ik er nu te zwart wit over?
Dig. ik kan me wel een beetje voorstellen dat je het moeilijk vindt om je op alle fronten te identificeren met deze groep. Misschien moet je ook niet proberen om je met een groep te identificeren, maar gewoon met de individuutjes die er rondlopen. Niemand is (gelukkig) een cloon van een ander, dus complete identificatie zal nooit haalbaar zijn en is ook niet nodig. Soms herken je bepaalde dingen bij de een en bepaalde dingen bij de ander. No problemo.
Ik denk dat je verreweg wel de meest extreme sprongen hebt gemaakt (voor zover ik in anderen hun verleden kan kijken), maar dat hou je toch altijd. Er zijn altijd uitschieters naar beide kanten. En misschien ben jij (voor een half jaar terug) wel de uitschieter naar de ene kant geweest, wie weet.
Maar ik moet zeggen dat ik je nu heerlijk relaxed over vindt komen hoor. Deze Dig. is in ieder geval voor velen iets begrijpbaarder, als je snapt wat ik bedoel. Je schrijft ook gewoon wat rustiger en kan dingen beter uitleggen. Dat is prettig! Dus je hebt dat absoluut in je, fijn om te weten he?
Kat, dat klinkt als drukke dingen. Doe maar rustig aan hoor, reageren is zeker geen moeten. Succes met je tentamens, have fun met rijden en dat het maar een fijne groep mag zijn bij de Vers-training.
Shahla, veel sterkte bij de tandarts. Ik duim voor je en zend je goeie vibraties! En je kunt altijd nog een bailys erin gooien na de tandarts. Slaap je vast lekker op (maar dan 1 he, geen 3...)
Beetje laat, maar morgen koop ik een kaartje voor Lin (nog niet gedaan). Even alle kaartjes die ik moet kopen opgespaard en dan kunnen er gelijk 5 de deur uit. Ik hoop dat ze snel internet vindt.
Dig. ik kan me wel een beetje voorstellen dat je het moeilijk vindt om je op alle fronten te identificeren met deze groep. Misschien moet je ook niet proberen om je met een groep te identificeren, maar gewoon met de individuutjes die er rondlopen. Niemand is (gelukkig) een cloon van een ander, dus complete identificatie zal nooit haalbaar zijn en is ook niet nodig. Soms herken je bepaalde dingen bij de een en bepaalde dingen bij de ander. No problemo.
Ik denk dat je verreweg wel de meest extreme sprongen hebt gemaakt (voor zover ik in anderen hun verleden kan kijken), maar dat hou je toch altijd. Er zijn altijd uitschieters naar beide kanten. En misschien ben jij (voor een half jaar terug) wel de uitschieter naar de ene kant geweest, wie weet.
Maar ik moet zeggen dat ik je nu heerlijk relaxed over vindt komen hoor. Deze Dig. is in ieder geval voor velen iets begrijpbaarder, als je snapt wat ik bedoel. Je schrijft ook gewoon wat rustiger en kan dingen beter uitleggen. Dat is prettig! Dus je hebt dat absoluut in je, fijn om te weten he?
Kat, dat klinkt als drukke dingen. Doe maar rustig aan hoor, reageren is zeker geen moeten. Succes met je tentamens, have fun met rijden en dat het maar een fijne groep mag zijn bij de Vers-training.
Shahla, veel sterkte bij de tandarts. Ik duim voor je en zend je goeie vibraties! En je kunt altijd nog een bailys erin gooien na de tandarts. Slaap je vast lekker op (maar dan 1 he, geen 3...)
Beetje laat, maar morgen koop ik een kaartje voor Lin (nog niet gedaan). Even alle kaartjes die ik moet kopen opgespaard en dan kunnen er gelijk 5 de deur uit. Ik hoop dat ze snel internet vindt.
zondag 9 maart 2008 om 21:34
Helaas is dat niet het geval intiem. Dat zijn wel de belangrijkste voorwaarden: een regelmatig eetpatroon, controleren van bloedsuikers en daarop op juiste wijze reageren met hoeveelheid insuline of evt. lichamelijke inspanning. Maar wat vaak over het hoofd wordt gezien is dat het lichaam zo complex is, dat andere factoren ook een flinke rol spelen. In mijn geval bijv. stemmingen (bij veel mensen trouwens), maar ook pijn is een stressfactor voor je lichaam./ Denk verder aan verkoudheid, koorts, medicatie etc. Dat heeft allemaal invloed.
Ik heb gewerkt in een diabetescentrum en daar veel van geleerd. In theorie weet ik dus precies wat ik wel en niet moet doen (of laten) maar in praktijk is er geen dag dat mijn bloedsuikers helemaal goed zijn, hoezeer ik mijn best er ook voor doe. Het is altijd al moeilijk te reguleren geweest, bij de ene persoon gaat dat een stuk makkelijker dan bij de ander. Dus dat was idd iets te zwart-wit van je, al schrik ik daar niet van. Jij vraagt tenminste hoe het zit. Dat is fijn. Mensen hebben vaak vooroordelen en dat doet me vaak wel pijn. Ook dat ik nu als complicatie die pijnklachten heb, er zijn mensen die dan automatisch er vanuit gaan dat ik altijd slecht voor mezelf heb gezorgd. Ik doe al 16 jaar voor zover ik kan mijn best. En al had ik dat niet gedaan, dan zal daar ook een reden voor zijn geweest.
Ik heb vrijdag een kaartje naar Lin gestuurd. Dus beter toch dat je even hebt gewacht, dan verspreiden we het een beetje.
Maar had je een leuk weekend Intiem?
Ik heb gewerkt in een diabetescentrum en daar veel van geleerd. In theorie weet ik dus precies wat ik wel en niet moet doen (of laten) maar in praktijk is er geen dag dat mijn bloedsuikers helemaal goed zijn, hoezeer ik mijn best er ook voor doe. Het is altijd al moeilijk te reguleren geweest, bij de ene persoon gaat dat een stuk makkelijker dan bij de ander. Dus dat was idd iets te zwart-wit van je, al schrik ik daar niet van. Jij vraagt tenminste hoe het zit. Dat is fijn. Mensen hebben vaak vooroordelen en dat doet me vaak wel pijn. Ook dat ik nu als complicatie die pijnklachten heb, er zijn mensen die dan automatisch er vanuit gaan dat ik altijd slecht voor mezelf heb gezorgd. Ik doe al 16 jaar voor zover ik kan mijn best. En al had ik dat niet gedaan, dan zal daar ook een reden voor zijn geweest.
Ik heb vrijdag een kaartje naar Lin gestuurd. Dus beter toch dat je even hebt gewacht, dan verspreiden we het een beetje.
Maar had je een leuk weekend Intiem?
zondag 9 maart 2008 om 22:15
Zit in de pauzes van Medium te typen, begint zo weer.
Hmm, matig weekend. Vandaag weer ruzies en mot ook weer met dochter (tolerantieniveau is matig te noemen) en vriend kan ik weer wat moeilijker om me heen verdragen. Dus we hebben weer afgesproken een nachtje niet bij elkaar te zijn. Vriend vindt me gespannen en gestressed en onredelijk doen. ik vind hem onredelijk. Tja, wie heeft er weer eens gelijk? Maar goed, aangezien ik met dochter ook moeite heb, ligt het vast aan mij.
En nog steeds die terugkerende koppijnjtes en nu ook weer last van mijn spastische darmen. Verder niks ernstigs hoor.
Gisteren heb ik gelukkig aardig wat aan mijn huiswerk kunnen doen.
Hmm, matig weekend. Vandaag weer ruzies en mot ook weer met dochter (tolerantieniveau is matig te noemen) en vriend kan ik weer wat moeilijker om me heen verdragen. Dus we hebben weer afgesproken een nachtje niet bij elkaar te zijn. Vriend vindt me gespannen en gestressed en onredelijk doen. ik vind hem onredelijk. Tja, wie heeft er weer eens gelijk? Maar goed, aangezien ik met dochter ook moeite heb, ligt het vast aan mij.
En nog steeds die terugkerende koppijnjtes en nu ook weer last van mijn spastische darmen. Verder niks ernstigs hoor.
Gisteren heb ik gelukkig aardig wat aan mijn huiswerk kunnen doen.
zondag 9 maart 2008 om 23:46
Lieve allemaal,
Ik schrijf jullie even bij over Lin. Ze heeft het niet makkelijk op het ogenblik, afgelopen vrijdag heeft ze een heftige ontmoeting gehad met haar vriend (een negatieve ontmoeting, hij was bijzonder onaangenaam) en is er op z'n Lins behoorlijk doorheen geschoten. Daarna heeft ze het weekend doorgebracht bij vrienden en is inmiddels wel weer rustig en terug in de crisisopvang. Het lijkt daar een zaak van lange adem te worden, voorlopig is ze er niet weg waarschijnlijk. Het blijkt heel moeilijk om een urgentiebewijs voor een woning te krijgen, de woningbouwverenigingen hanteren hele strenge regels het feit alleen dat je in de crisis zit doet ze niets. Oh toen ik van de week over Lins veilige plekje schreef bedoelde ik dit forum en niet de opvang. Of dat een veilig plekje wordt is nog maar
afwachten, gelukkig is ze er de afgelopen week wel betrokken mensen tegengekomen waar ze redelijk mee kan praten maar het blijft een eenzame worsteling. Als je je hoofd onder de dekens stopt zie en hoor je er niemand en dan komen ze alleen op je mopperen omdat je je taken (huishouding) niet doet of niet op de vergadering verschijnt. De regels zijn strak en er ligt beslag op je inkomen, rondkomen moet van 4euro per dag per persoon (eten, roken en alles dus). En het is een beetje een oude troep (ik was er zo' 15 jaar geleden al eens en echt alles is nog hetzelfde alleen nu afgetrapt en oud). Kortom genoeg redenen om heel somber van te worden. Gelukkig kan Lin alles heel goed in stukjes delen en is ze praktisch goed aan de slag, ook haar zoon redt het in deze omgeving dus dat valt mee maar veilig en gezellig is dus nog even wat anders. Verder worden jullie bedankt voor al het gepen hier het kostte me een half uur om het voorgelezen te krijgen
. Ze wenst jullie liefs en Robin en Kat veel sterkte, bedankt jullie voor de kaarten en zal zeker terugschrijven maar waarschijnlijk deze week nog niet want veel afspraken (o.a. de vers-training, ik ben zo blij dat ze daar aan vast houdt). Dat was het wat mij betreft zal nog wel weer de helft vergeten zijn maar ik vind jullie wel weer,
liefs.
Ik schrijf jullie even bij over Lin. Ze heeft het niet makkelijk op het ogenblik, afgelopen vrijdag heeft ze een heftige ontmoeting gehad met haar vriend (een negatieve ontmoeting, hij was bijzonder onaangenaam) en is er op z'n Lins behoorlijk doorheen geschoten. Daarna heeft ze het weekend doorgebracht bij vrienden en is inmiddels wel weer rustig en terug in de crisisopvang. Het lijkt daar een zaak van lange adem te worden, voorlopig is ze er niet weg waarschijnlijk. Het blijkt heel moeilijk om een urgentiebewijs voor een woning te krijgen, de woningbouwverenigingen hanteren hele strenge regels het feit alleen dat je in de crisis zit doet ze niets. Oh toen ik van de week over Lins veilige plekje schreef bedoelde ik dit forum en niet de opvang. Of dat een veilig plekje wordt is nog maar
afwachten, gelukkig is ze er de afgelopen week wel betrokken mensen tegengekomen waar ze redelijk mee kan praten maar het blijft een eenzame worsteling. Als je je hoofd onder de dekens stopt zie en hoor je er niemand en dan komen ze alleen op je mopperen omdat je je taken (huishouding) niet doet of niet op de vergadering verschijnt. De regels zijn strak en er ligt beslag op je inkomen, rondkomen moet van 4euro per dag per persoon (eten, roken en alles dus). En het is een beetje een oude troep (ik was er zo' 15 jaar geleden al eens en echt alles is nog hetzelfde alleen nu afgetrapt en oud). Kortom genoeg redenen om heel somber van te worden. Gelukkig kan Lin alles heel goed in stukjes delen en is ze praktisch goed aan de slag, ook haar zoon redt het in deze omgeving dus dat valt mee maar veilig en gezellig is dus nog even wat anders. Verder worden jullie bedankt voor al het gepen hier het kostte me een half uur om het voorgelezen te krijgen
. Ze wenst jullie liefs en Robin en Kat veel sterkte, bedankt jullie voor de kaarten en zal zeker terugschrijven maar waarschijnlijk deze week nog niet want veel afspraken (o.a. de vers-training, ik ben zo blij dat ze daar aan vast houdt). Dat was het wat mij betreft zal nog wel weer de helft vergeten zijn maar ik vind jullie wel weer,liefs.
zondag 9 maart 2008 om 23:50
Doe je de groetjes aan Lin? Klinkt zo heftig op het moment. Wel enorm dapper dat ze het toch maar even doet.
Intiem, bedankt voor je woorden. Je hebt ergens wel enorm gelijk hoor. Maar het voelt voor mijzelf niet zo goed om de meest extreme te zijn (nou ja, ben blij dat de rest dan redelijk normaal is). Zoals nu, ik heb slaappillen en antipsychoticum, en dat doet rare dingen met mij. Alsof de hele kamer om me heendanst!
Intiem, bedankt voor je woorden. Je hebt ergens wel enorm gelijk hoor. Maar het voelt voor mijzelf niet zo goed om de meest extreme te zijn (nou ja, ben blij dat de rest dan redelijk normaal is). Zoals nu, ik heb slaappillen en antipsychoticum, en dat doet rare dingen met mij. Alsof de hele kamer om me heendanst!
maandag 10 maart 2008 om 13:55
Dat is een dapperde maar moeilijke keuze Kat.
Ik wou soms dat ik meer en tegelijk minder gevoel zou hebben. Op een ochtend als vandaag ben ik al honderd keer uit mijn slof geschoten tegen dochter en zou ik het liefst vriend willen bellen om haar op te halen. Maar mens wat word ik er -letterlijk- beroerd van. Ik zou wensen dat mijn irritatie factor (negatieve emotie) niet zo hoog is en ik meer kan genieten (positieve gevoelens dus) van mijn peuter dochter. Ik vind haar soms zo waanzinnig moeilijk en voel me echt door haar getergd tot p[het bot, terwijl ik weet dat de meesten haar goed kunnen verdragen. Dus het ligt ongetwijfeld aan mezelf, maar wat doe ik er dan tegen???
Ik wou soms dat ik meer en tegelijk minder gevoel zou hebben. Op een ochtend als vandaag ben ik al honderd keer uit mijn slof geschoten tegen dochter en zou ik het liefst vriend willen bellen om haar op te halen. Maar mens wat word ik er -letterlijk- beroerd van. Ik zou wensen dat mijn irritatie factor (negatieve emotie) niet zo hoog is en ik meer kan genieten (positieve gevoelens dus) van mijn peuter dochter. Ik vind haar soms zo waanzinnig moeilijk en voel me echt door haar getergd tot p[het bot, terwijl ik weet dat de meesten haar goed kunnen verdragen. Dus het ligt ongetwijfeld aan mezelf, maar wat doe ik er dan tegen???
maandag 10 maart 2008 om 13:57
Sorry Bopine dat ik even over je bericht heenlas. Ik vond het juist een warm en inlevend bericht en je hebt mij goed duidelijk kunnen maken wat eht moeilijke van deze hele situatie is voor Lin.
Vandaag gaat mijn kaartje voor haar op de bus, maar geef haar alvast een hele dikke knuffel van mij! Ik denk geregeld aan haar!
Vandaag gaat mijn kaartje voor haar op de bus, maar geef haar alvast een hele dikke knuffel van mij! Ik denk geregeld aan haar!
maandag 10 maart 2008 om 14:55
:
Dat is een dapperde maar moeilijke keuze Kat.
Ik wou soms dat ik meer en tegelijk minder gevoel zou hebben. Op een ochtend als vandaag ben ik al honderd keer uit mijn slof geschoten tegen dochter en zou ik het liefst vriend willen bellen om haar op te halen. Maar mens wat word ik er -letterlijk- beroerd van. Ik zou wensen dat mijn irritatie factor (negatieve emotie) niet zo hoog is en ik meer kan genieten (positieve gevoelens dus) van mijn peuter dochter. Ik vind haar soms zo waanzinnig moeilijk en voel me echt door haar getergd tot p[het bot, terwijl ik weet dat de meesten haar goed kunnen verdragen. Dus het ligt ongetwijfeld aan mezelf, maar wat doe ik er dan tegen???
Dit is dus erg herkenbaar intiem....
Bah, het wordt mij soms ook teveel met kleine, en mezelf in de hand houden vind ik dan zó moeilijk.
Dalijk komt de juf voor het eerst op huisbezoek, omdat ze nu 3 maanden naar school gaat (is daar standaard)
En ik vind dat echt spannend..... kom ik wel goed over, vind ze wel dat ik een goede moeder ben.....
Allemaal stomme vragen maar ik zit me daar zo druk over te maken...Heb er letterlijk buik en hoofdpijn door gekregen ieuw.
Zal later even de rest terug lezen.
Groetjes BB
maandag 10 maart 2008 om 19:40
Hoi BB, kan me dat goed voorstellen hoor. De cb verpleegkundige wilde ook bij mij op huisbezoek komen (kennismaken vanwege verhuizing), maar ik heb dat afgewimpeld. Ik word ook zenuwachtig van het idee dat ze allerlei oordelen zou kunnen hebben. Maar ook/zelfs als ze zou denken dat ik een uitstekende moeder ben, zou me dat irriteren, omdat dat geen recht doet aan mijn gevoelens die ik zeer sterk kan hebben.
Ik ga het er misschien toch nog maar een keer over hebben met mijn peut volgende week. Want ik ben huilend naar boven gelopen toen vriend net thuis kwam uit zijn werk, nadat ik tegen hem ben uitgevaren. Ik trek dit zo slecht en ik haat mezelf om wat ik allemaal denk uit pure frustratie. Ik schrik telkens van mezelf, maar ik kan mezelf niet helpen.
Sorry, beetje egotrip aan deze kant.
Hoe ga jij er dan mee om en mag ik wat specifieker vragen waar jouw moeilijkheden met je dochter liggen (wat geberut er dan, wat doe je, wat voel je)?
Ik ga het er misschien toch nog maar een keer over hebben met mijn peut volgende week. Want ik ben huilend naar boven gelopen toen vriend net thuis kwam uit zijn werk, nadat ik tegen hem ben uitgevaren. Ik trek dit zo slecht en ik haat mezelf om wat ik allemaal denk uit pure frustratie. Ik schrik telkens van mezelf, maar ik kan mezelf niet helpen.
Sorry, beetje egotrip aan deze kant.
Hoe ga jij er dan mee om en mag ik wat specifieker vragen waar jouw moeilijkheden met je dochter liggen (wat geberut er dan, wat doe je, wat voel je)?
maandag 10 maart 2008 om 20:16
Nou ik heb het overleefd.
Leuk gekletst met juf, zij blijkt in mijn geboorteplaats te wonen, en haar kinderen gaan naar mijn oude middelbare school. Ze stipte wel de punten aan waar ik bang voor was, namelijk bepaalde aspecten van het gedrag van dochter...
Maar zij haalde er iets positiefs uit, dus dat viel me mee.
Ik heb soms het gevoel alsof ik stik, dan loop ik zelf op het randje, kind wil aandacht, is druk of huilerig.
Ik betrap mezelf er soms op dat ik ineens een woedeaanval kan krijgen, en tot mijn spijt ook jegens dochter.
Ik zal haar nooit slaan, daar ben ik (vanwege ervaring) streng op tegen, maar ik ben weleens tegen haar tekeer gegaan alsof het een volwassene is. Daar schaam ik me dan zo diep voor dat ik een paar keer op het punt heb gestaan om maar gewoon weg te gaan. Regelmatig heb ik ook een pammetje nodig om te kalmeren, en ik heb man al een paar keer naar huis laten komen omdat ik letterlijk aan het flippen was....
En vervolgens krijgt hij het keihard op zijn bord.
Vanmiddag kwam de spanning er ook uit, was te laat met medicatie, en flap! Woedeuitbarsting.
Gelukkig weet man daar goed mee om te gaan en laat me met rust, stopt kind in bed en stuurt me naar haar toe om weltrusten te zeggen.
Ik heb dit nog niet zo tegen psych gezegd, simpelweg om de reden dat ik me kapot schaam. Ik zorg ontzettend goed voor kleine, het is een gezonde lieve meid, maar ik kan het soms gewoon niet handelen..... en dat voelt enorm k*t.....
Zo....dat is eruit....
Hele dikke knuf voor jou kat, het ging niet zo lekker dus?
Leuk gekletst met juf, zij blijkt in mijn geboorteplaats te wonen, en haar kinderen gaan naar mijn oude middelbare school. Ze stipte wel de punten aan waar ik bang voor was, namelijk bepaalde aspecten van het gedrag van dochter...
Maar zij haalde er iets positiefs uit, dus dat viel me mee.
Ik heb soms het gevoel alsof ik stik, dan loop ik zelf op het randje, kind wil aandacht, is druk of huilerig.
Ik betrap mezelf er soms op dat ik ineens een woedeaanval kan krijgen, en tot mijn spijt ook jegens dochter.
Ik zal haar nooit slaan, daar ben ik (vanwege ervaring) streng op tegen, maar ik ben weleens tegen haar tekeer gegaan alsof het een volwassene is. Daar schaam ik me dan zo diep voor dat ik een paar keer op het punt heb gestaan om maar gewoon weg te gaan. Regelmatig heb ik ook een pammetje nodig om te kalmeren, en ik heb man al een paar keer naar huis laten komen omdat ik letterlijk aan het flippen was....
En vervolgens krijgt hij het keihard op zijn bord.
Vanmiddag kwam de spanning er ook uit, was te laat met medicatie, en flap! Woedeuitbarsting.
Gelukkig weet man daar goed mee om te gaan en laat me met rust, stopt kind in bed en stuurt me naar haar toe om weltrusten te zeggen.
Ik heb dit nog niet zo tegen psych gezegd, simpelweg om de reden dat ik me kapot schaam. Ik zorg ontzettend goed voor kleine, het is een gezonde lieve meid, maar ik kan het soms gewoon niet handelen..... en dat voelt enorm k*t.....
Zo....dat is eruit....
Hele dikke knuf voor jou kat, het ging niet zo lekker dus?
maandag 10 maart 2008 om 20:44
Bopine, fijn van je te horen. Wat ontzettend naar dat het weer zo'n rot-confrontatie tussen Lin en haar vriend (ex hoop ik..?) was.. Dat is vast weer een paar stapjes terug voor haar. Klinkt niet echt vrolijk zo'n crisisopvang. Ik had me het toch wel anders voorgesteld. knap van Lin dat ze naar de Vers blijft gaan, een teken dat ze echt voor zichzelf blijft kiezen. Ze hoeft ons niet persé terug te schrijven hoor, zeg maar dat ze vooral aan zichzelf moet denken. Een dikke knuffel voor Lin.
O ja ,ze wenste mij sterkte, lief maar niet nodig. Dat hele diabetes-gebeuren kan voor anderen heftig klinken, maar het is me zo vertrouwd als een lastig kind (ooit eens gelezen, mooie uitspraak toch..)
Alhoewel, voor jou Boschbolletje en voor jou Intiem heeft die zin wat meer bijsmaak denk ik. Wat lijkt me dat moeilijk voor jullie, je regelmatig te realiseren dat het je gewoon enorm zwaar valt zo'n kleintje. Ik herken er wel wat in nu ik die medicatie verlaagd heb, ben ook sneller geirriteerd of boos naar de kids. Voordeel bij mij is dat ze hier niet dagelijks zijn dus ik me elke keer wel kan opladen voor het weekend. Die schuldgevoelens lijken me voor jullie het zwaarst. Ik weet geen goeie tips te geven, behalve dat een time-out nemen altijd wel werkt volgens mij, maar dat doen jullie al. Het lijkt me echt heel moeilijk. Boschbolletje probeer je schaamte opzij te zetten en erover te praten met je psycholoog. Het zou je enorm kunnen helpen.
Kat wat een moeilijke beslissing. Je vertelt er niet veel over maar door de regels heen lees ik dat je het zwaar hebt. Sterkte joh.
Digi hoe was het weekend, je ouders kwamen toch?
Shahla pijn? Hopelijk valt het mee en viel de behandeling ook mee.
O ja ,ze wenste mij sterkte, lief maar niet nodig. Dat hele diabetes-gebeuren kan voor anderen heftig klinken, maar het is me zo vertrouwd als een lastig kind (ooit eens gelezen, mooie uitspraak toch..)
Alhoewel, voor jou Boschbolletje en voor jou Intiem heeft die zin wat meer bijsmaak denk ik. Wat lijkt me dat moeilijk voor jullie, je regelmatig te realiseren dat het je gewoon enorm zwaar valt zo'n kleintje. Ik herken er wel wat in nu ik die medicatie verlaagd heb, ben ook sneller geirriteerd of boos naar de kids. Voordeel bij mij is dat ze hier niet dagelijks zijn dus ik me elke keer wel kan opladen voor het weekend. Die schuldgevoelens lijken me voor jullie het zwaarst. Ik weet geen goeie tips te geven, behalve dat een time-out nemen altijd wel werkt volgens mij, maar dat doen jullie al. Het lijkt me echt heel moeilijk. Boschbolletje probeer je schaamte opzij te zetten en erover te praten met je psycholoog. Het zou je enorm kunnen helpen.
Kat wat een moeilijke beslissing. Je vertelt er niet veel over maar door de regels heen lees ik dat je het zwaar hebt. Sterkte joh.
Digi hoe was het weekend, je ouders kwamen toch?
Shahla pijn? Hopelijk valt het mee en viel de behandeling ook mee.
maandag 10 maart 2008 om 20:55
Het ging niet door, de tandarts. Zoon was vrij van school ook want we hadden hier vanmorgen in de hele stad en een paar verwante gemeentes geen water. Ik had het om twee uur vannacht al gemerkt toen ik wakker werd en dacht nog even een kopje thee of zo te gaan maken. Kon ik wel vergeten. Er kwam geen druppel uit de kraan.
Voel me nog steeds min, lichamelijk. Daarom heb ik ook niet geschreven hier vandaag. Hopelijk gaat het morgen beter.
Voel me nog steeds min, lichamelijk. Daarom heb ik ook niet geschreven hier vandaag. Hopelijk gaat het morgen beter.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 10 maart 2008 om 21:57
Nou KatB, da's wel knap knudde. Begrijpt hij je niet? Ik weet niets van je relatie, maar zoals je het vertelt lijkt het me dat het logisch is dat een mens niet tegen afstoten en aanhalen kan.
Ik heb geen kinderen, ik heb nooit een moedergevoel gehad maar zou best nu wel een kind willen, ooit. Maar het lijkt me zo ontzettend lastig met een aandoening. Ik ren van hot naar her maar ik zie mezelf niet in een relatie standvastig genoeg om aan kids te beginnen. Knap dat jij Bolletje en de anderen dat wel hebben aangedurfd. Ik zit regelmatig met de handen in het haar vanwege mijzelf, en dan ook nog de verantwoordelijkheid voor een kindje...ik doe jullie het niet na hoor!
Ouders waren blij met het cadeau, gelukkig. Was gezellig, al schaam ik me dat ik een paar keer ben uitgevallen. Stomme, stomme ik. Ze doen niets fout! Gelukkig valt het een beetje mee met mijn impulsiviteit, het kan stukken erger. Dat vind ik misschien het ergste, impulsiviteit en stemmingswisselingen. Dat laatste heb ik vrij weinig nog met de medicatie godzijdank. Durf die ook absoluut niet naar beneden te schroeven! Ik weet dat ik in natuurstand hopeloos ben op dit moment, dus accepteer ik de medicatie maar. Gaat ook niet anders. Wel erg jammer hoor. Maar de alternatieven zijn dusdanig ernstig dat ik wel moet. Ik vertel niemand er meer wat van, iets wat ik maar al te 'graag' deed tijdens een manische episode die ik met alle macht en medicatie probeer te vergeten. Littekens zijn auti-ongeluk, punt! En gezien de ernst voelt het ook zeker niet alsof ik lieg ;)
Ik heb geen kinderen, ik heb nooit een moedergevoel gehad maar zou best nu wel een kind willen, ooit. Maar het lijkt me zo ontzettend lastig met een aandoening. Ik ren van hot naar her maar ik zie mezelf niet in een relatie standvastig genoeg om aan kids te beginnen. Knap dat jij Bolletje en de anderen dat wel hebben aangedurfd. Ik zit regelmatig met de handen in het haar vanwege mijzelf, en dan ook nog de verantwoordelijkheid voor een kindje...ik doe jullie het niet na hoor!
Ouders waren blij met het cadeau, gelukkig. Was gezellig, al schaam ik me dat ik een paar keer ben uitgevallen. Stomme, stomme ik. Ze doen niets fout! Gelukkig valt het een beetje mee met mijn impulsiviteit, het kan stukken erger. Dat vind ik misschien het ergste, impulsiviteit en stemmingswisselingen. Dat laatste heb ik vrij weinig nog met de medicatie godzijdank. Durf die ook absoluut niet naar beneden te schroeven! Ik weet dat ik in natuurstand hopeloos ben op dit moment, dus accepteer ik de medicatie maar. Gaat ook niet anders. Wel erg jammer hoor. Maar de alternatieven zijn dusdanig ernstig dat ik wel moet. Ik vertel niemand er meer wat van, iets wat ik maar al te 'graag' deed tijdens een manische episode die ik met alle macht en medicatie probeer te vergeten. Littekens zijn auti-ongeluk, punt! En gezien de ernst voelt het ook zeker niet alsof ik lieg ;)
maandag 10 maart 2008 om 22:05
Hoi boschbolletje,
Ik reageer even op eigen titel. Als "beroepsmatig" meelezer van jullie forum wil ik me er eigenlijk niet in mengen het is jullie ding maar ik merk dat ik al een uur van de ene bil op de andere zit te schuiven omdat ik eigenlijk wil reageren. Nou dan moet het maar even, ik zal er geen gewoonte van maken.
Oordeel niet zo hard over jezelf alsjeblieft en gooi je schaamte af. Ik heb jaren in de kinderopvang gewerkt en heb ontelbaar veel peutertjes gezien die moeite hadden met hun ouders en nog veel meer ouders die moeite hadden met hun peutertjes. Alleen zegt bijna niemand het hardop of ze vergoeilijken het een beetje. Dat jij dat niet doet siert je, je bent de enige niet al voelt het misschien wel zo. Iedereen heeft als hij kinderen krijgt een ideaalbeeld "zo moet het wel, zo moet het niet" maar uiteindelijk ben je toch gewoon maar mens. Een mens waar je kind het een leven mee mag doen en die hij ook mag leren kennen in alle facetten. Zoals je zelf al zegt ze is gezond ze houdt van je en jij van haar. Ze voelt zich veilig bij je anders zou ze haar eigen onuitstaanbare zelf niet zijn (let maar eens op in een voor haar wat meer onveilige situaties zal ze waarschijnlijk engelachtig zijn). Eigenlijk is het goed dat ze die aspecten van haar karakter ook op school laat zien, ze voelt zich er dus veilig. Natuurlijk is er altijd een wisselwerking en kun je elkaars gedrag versterken dan zou het handig zijn als je erboven zou kunnen blijven staan en niet zo meegesleept wordt. Je kunt overwegen om een opvoedcursus te doen om wat 'truckjes' te leren zodat je iets eerder vat kunt krijgen op de situatie zodat het voor jou behapbaar blijft. Dat heeft ook als voordeel dat je andere eerlijke ouders tegen komt. Maar boven alles denk een beetje lief over jezelf en schaam je niet zo.
Ik reageer even op eigen titel. Als "beroepsmatig" meelezer van jullie forum wil ik me er eigenlijk niet in mengen het is jullie ding maar ik merk dat ik al een uur van de ene bil op de andere zit te schuiven omdat ik eigenlijk wil reageren. Nou dan moet het maar even, ik zal er geen gewoonte van maken.
Oordeel niet zo hard over jezelf alsjeblieft en gooi je schaamte af. Ik heb jaren in de kinderopvang gewerkt en heb ontelbaar veel peutertjes gezien die moeite hadden met hun ouders en nog veel meer ouders die moeite hadden met hun peutertjes. Alleen zegt bijna niemand het hardop of ze vergoeilijken het een beetje. Dat jij dat niet doet siert je, je bent de enige niet al voelt het misschien wel zo. Iedereen heeft als hij kinderen krijgt een ideaalbeeld "zo moet het wel, zo moet het niet" maar uiteindelijk ben je toch gewoon maar mens. Een mens waar je kind het een leven mee mag doen en die hij ook mag leren kennen in alle facetten. Zoals je zelf al zegt ze is gezond ze houdt van je en jij van haar. Ze voelt zich veilig bij je anders zou ze haar eigen onuitstaanbare zelf niet zijn (let maar eens op in een voor haar wat meer onveilige situaties zal ze waarschijnlijk engelachtig zijn). Eigenlijk is het goed dat ze die aspecten van haar karakter ook op school laat zien, ze voelt zich er dus veilig. Natuurlijk is er altijd een wisselwerking en kun je elkaars gedrag versterken dan zou het handig zijn als je erboven zou kunnen blijven staan en niet zo meegesleept wordt. Je kunt overwegen om een opvoedcursus te doen om wat 'truckjes' te leren zodat je iets eerder vat kunt krijgen op de situatie zodat het voor jou behapbaar blijft. Dat heeft ook als voordeel dat je andere eerlijke ouders tegen komt. Maar boven alles denk een beetje lief over jezelf en schaam je niet zo.
dinsdag 11 maart 2008 om 00:13
Hoi Bopine, ik denk dat je het tegen BB hebt. Ik heb zelf een opvoedondersteunende cusrus gevolgt en ook al geloof ik zelf persoonlijk wel dat ik niet de enige ouder kan zijn, toch krijg ik vaak wel dat gevoel. Gewoon vanwege de (soms niet begrijpende) reacties van andere ouders. Bij de cursus heb ik zeker wel ervaren dat ik niet de enige ben. Maar als ik hier op het forum af en toe wat loslaat op diverse topics, lijkt het toch vooral als dat men het vooral moedig vindt van mij dat ik er zo open over kan schrijven, maar dat het niet herkend wordt. Dan voedt dan vooral mijn idee dat ik afwijkend ben ipv dat het de normaalste zaak van de wereld is...
Maar als je handen jeuken, dan mag je best reageren hoor ; )
In dit geval is het toch vooral ondersteunend bedoeld, dus....
Maar als je handen jeuken, dan mag je best reageren hoor ; )
In dit geval is het toch vooral ondersteunend bedoeld, dus....
dinsdag 11 maart 2008 om 00:24
Hai BBm nog eventjes over jouw gevoel van stikken. Dat heb ik dan weer niet. Ik heb het gevoel dat ik helemaal overgenomen word, dat ik nergens meer blijf, dat ik verdrink/verzuip in het overweldigende gevoel dat ik helemaal opgeslokt wordt in dat negatieve gevoel (wat ik projecteer op haar).
Nou ja, als ik het zo opschrijf lijkt dat inderdaad wel wat op stikken : s
Nou ja, als ik het zo opschrijf lijkt dat inderdaad wel wat op stikken : s
dinsdag 11 maart 2008 om 10:34
Hallo lieve meiden...even een heel kort berichtje. Ik zit nu in een internetcafe en, te duur, geen privacy, dus echt ff kort. Allereerst, shalha en robin heel erg bedankt voor jullie kaartjes, soms lees ik ze meerdere keren per dag over om wat kracht te putten. Het gaat moeizaam, ijzer met handen breken, zo'n beetje elke dag, maar ik hou hoop. Vandaag de urgentie-aanvraag de deur uitgedaan. Zo meteen een afspraak met de financieel medewerker (bah, hou niets van mijn geld over) en daarna met de maatschappelijke werker.....pfff.....urgentie zou fantastisch zijn, i.v.m. de vele korte duur en keus van huis. Het alternatief is nog een jaar (minstens) crisisopvang/wachthuis om dan een huis in een rotbuurt toegewezen gekregen. Daar zit ik niet op te wachten, maar als het moet, is het maar zo.
Gisteren wel naar de VERS geweest, dat probeer ik vol te houden.
Veel ziek, veel migraine, ook dat is niet anders. Zal proberen vaker op internet te komen.....mis jullie.
tot zover! veel liefs
Gisteren wel naar de VERS geweest, dat probeer ik vol te houden.
Veel ziek, veel migraine, ook dat is niet anders. Zal proberen vaker op internet te komen.....mis jullie.
tot zover! veel liefs
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
dinsdag 11 maart 2008 om 11:10
BB
Ik lees in je posting over je gedrag naar je kind, je noemt dat je je schaamt oa omdat je soms naar hem reageert alsof hij volwassen is.
Ik herken dat bij mijn vriend (met borderline) dus ook en hij zelf trouwens ook, nadat ik hem er een paar keer op gewezen heb.
Zowel tegen de oudste als jongste kan hij zo doen (alsof hij geen -klein- kind tegenover zich heeft staan maar een volwassene), gebruikt taal die voor een kind niet te bevatten is en neemt ook fysiek zo'n houding aan dan. Inleven in het kindzijn is op dat moment bij hem dan heel ver te zoeken. En zich daarna afvragen waarom kind zich zo gedraagt als ie zich gedraagt....
Omdat ik hem hier een paar keer op gewezen heb (zo praat/doe je niet tegen een kind!) let hij er beter op.
Ik lees in je posting over je gedrag naar je kind, je noemt dat je je schaamt oa omdat je soms naar hem reageert alsof hij volwassen is.
Ik herken dat bij mijn vriend (met borderline) dus ook en hij zelf trouwens ook, nadat ik hem er een paar keer op gewezen heb.
Zowel tegen de oudste als jongste kan hij zo doen (alsof hij geen -klein- kind tegenover zich heeft staan maar een volwassene), gebruikt taal die voor een kind niet te bevatten is en neemt ook fysiek zo'n houding aan dan. Inleven in het kindzijn is op dat moment bij hem dan heel ver te zoeken. En zich daarna afvragen waarom kind zich zo gedraagt als ie zich gedraagt....
Omdat ik hem hier een paar keer op gewezen heb (zo praat/doe je niet tegen een kind!) let hij er beter op.
