Psyche
alle pijlers
jullie mening: is praten over trauma altijd het beste?
maandag 10 maart 2008 om 21:52
een neef van mij heeft een ernstig ongeluk veroorzaakd waarbij een goede vriend van hem is omgekomen en hij godzijdank niks heeft overgehouden. dit is 1 jaar geleden gebeurd en sindsdien heeft hij er eigenlijk nooit over willen praten. Hij is vrij nuchter en zegt dat ongelukken kunnen gebeuren, dat die vriend het ook had kunnen veroorzaken en dat god het hem vergeven heeft. Hij vertelt ongeveer 2x heel hard te hebben moeten huilen. Mijn nicht is hem aan het puschen om met een psycholhoog te gaan praten. Een oom van ons heeft nameijkl een trauma meegemaakt en dit is op veel latere leeftijd keihard naar voren gekomen waaardoor hij 1 jaar opgenomen is geweest in de psychiathrie. Wij zijn bang dat dit hem ook gaat overkoemn als hij er niet over gaat praten.
maar anderzijds lijkt hij er mee te kunnen leven en nu vraag ik me af: is het altijd beter om te praten? ook als je een introvert iemand bent?
ik heb er geen verstand van, ben ook een nuchtere hollander maar nu ik toch een bericht hebt geplaatsd bij reizen, dacht ik doe ik dit ook met een eventjes. ben benieuwt.
maar anderzijds lijkt hij er mee te kunnen leven en nu vraag ik me af: is het altijd beter om te praten? ook als je een introvert iemand bent?
ik heb er geen verstand van, ben ook een nuchtere hollander maar nu ik toch een bericht hebt geplaatsd bij reizen, dacht ik doe ik dit ook met een eventjes. ben benieuwt.
maandag 10 maart 2008 om 21:56
Nee, het is niet altijd beter om te praten. Als voorbeeld:
Naar aanleiding van de vuurwerkramp in Enschede is er een discussie ontbrand over praten of zwijgen over traumatische ervaringen. In Psychologie magazine (Praten of zwijgen, Ingeborg van Teeseling, december 2000) stellen de psychotherapeuten Gerry van Vugt en Besems dat het niet nodig is en zelfs schadelijk om over de gebeurtenissen te praten, omdat iedere keer dat je het erover hebt, de gebeurtenis zich in de hersenen 'brandt'. Daardoor wordt het trauma steeds belangrijker. De therapeuten stellen voor dat je mensen die iets heel naars hebben meegemaakt afleiding biedt. Als therapeut ga je hand in hand met ze wandelen en naar de paarden kijken. Je biedt contact en je loopt. Dat is volgens de psychotherapeuten beter voor de hersenen.
http://www.cvwizard.nl/index.php?id=141
Naar aanleiding van de vuurwerkramp in Enschede is er een discussie ontbrand over praten of zwijgen over traumatische ervaringen. In Psychologie magazine (Praten of zwijgen, Ingeborg van Teeseling, december 2000) stellen de psychotherapeuten Gerry van Vugt en Besems dat het niet nodig is en zelfs schadelijk om over de gebeurtenissen te praten, omdat iedere keer dat je het erover hebt, de gebeurtenis zich in de hersenen 'brandt'. Daardoor wordt het trauma steeds belangrijker. De therapeuten stellen voor dat je mensen die iets heel naars hebben meegemaakt afleiding biedt. Als therapeut ga je hand in hand met ze wandelen en naar de paarden kijken. Je biedt contact en je loopt. Dat is volgens de psychotherapeuten beter voor de hersenen.
http://www.cvwizard.nl/index.php?id=141
maandag 10 maart 2008 om 21:58
maandag 10 maart 2008 om 22:10
Hier een tegen-wil-en-dank ervaringsdeskundige. Mijn ervaring is dat het voor ieder mens anders werkt, de één heeft baat bij praten, de ander juist niet. Bij mij verschilt het per keer. De ene keer heb ik behoefte aan praten, de andere keer los ik het liever in mijn eentje op of is het nog even te heftig om over te praten.
Ik weet ook hoe het mis kan gaan. Ik dácht dat ik iets goed verwerkt had, tot ik heel rare associaties kreeg bij doodnormale dingen en niet meer over die gebeurtenis kon praten zonder erg ge-emotioneerd te raken. Je merkt het dus snel genoeg aan jezelf als het niet goed is.
Er is recent ook onderzoek gedaan naar traumaverwerking bij hulpverleners en daaruit is naar voren gekomen dat het soms niet eens verstandig en goed voor de verwerking is om er (meteen) over te praten. Geen mens is hetzelfde en niet voor iedereen is een psycholoog het antwoord. Als mijn nicht me zo op mijn huid zou zitten, zou ik er niet gelukkig van worden: wie is zij nou om in andermans hoofd te kunnen kijken... Niet lelijk bedoeld hoor, maar je kunt ook te ver gaan in je bezorgdheid.
De meeste mensen kunnen meer hebben dan ze zelf denken.
Wat wel belangrijk is, is aangeven dat je neef er áltijd over kan praten, als hij dat om welke reden dan ook mocht willen.
Ik weet ook hoe het mis kan gaan. Ik dácht dat ik iets goed verwerkt had, tot ik heel rare associaties kreeg bij doodnormale dingen en niet meer over die gebeurtenis kon praten zonder erg ge-emotioneerd te raken. Je merkt het dus snel genoeg aan jezelf als het niet goed is.
Er is recent ook onderzoek gedaan naar traumaverwerking bij hulpverleners en daaruit is naar voren gekomen dat het soms niet eens verstandig en goed voor de verwerking is om er (meteen) over te praten. Geen mens is hetzelfde en niet voor iedereen is een psycholoog het antwoord. Als mijn nicht me zo op mijn huid zou zitten, zou ik er niet gelukkig van worden: wie is zij nou om in andermans hoofd te kunnen kijken... Niet lelijk bedoeld hoor, maar je kunt ook te ver gaan in je bezorgdheid.
De meeste mensen kunnen meer hebben dan ze zelf denken.
Wat wel belangrijk is, is aangeven dat je neef er áltijd over kan praten, als hij dat om welke reden dan ook mocht willen.
maandag 10 maart 2008 om 22:27
Sorry hoor,maar waar bemoeit die nicht zich mee?
Je kan iemand ook een probleem aanpraten.
Je hoort steeds meer bevindingen binnen de psychiatrie dat het praten over en herbeleven van traumatische ervaringen meer schaad dan baat.
Zelf heb ik ook traumatische ervaringen,en ervaar zelf dat het erover praten mij behoorlijk van mijn stuk brengt.Er is dan ook gekozen om niet die weg te bewandelen,maar leren om te gaan met de momenten dat ik het er moeilijk mee heb.Wat ga ik dan doen,en hoe kan ik mijn emotie ombuigen bv.
Iedereen is anders natuurlijk,maar ik kan mij er zeer weinig bij voorstelllen dat je je beter gaat voelen door iedere keer over je nare ervaring te moeten praten.Wellicht dus ook iedere keer geconfronteerd te worden met de bijbehorende gevoelens en emoties.
Als hij zelf aangeeft dat hij het een plek heeft gegeven,en je merkt geen opvallende verandering in zijn gedrag en emotie,vind ik het heel raar om iemand een therapie aan te praten.
Mocht hij er op een later tijdstip toch moeite mee krijgen kan dit altijd nog,maar mag deze persoon dat dan zelf bepalen?
Ik sluit mij aan bij de eerder genoemde tip.Aangeven dat hij altijd bij je terecht kan en dat je een luisternd oor biedt,lijkt mij voldoende behulpzaam.
Ik vind het goed dat je hier een mening over vraagt, ik hoop dat je er wat mee kan.
Je kan iemand ook een probleem aanpraten.
Je hoort steeds meer bevindingen binnen de psychiatrie dat het praten over en herbeleven van traumatische ervaringen meer schaad dan baat.
Zelf heb ik ook traumatische ervaringen,en ervaar zelf dat het erover praten mij behoorlijk van mijn stuk brengt.Er is dan ook gekozen om niet die weg te bewandelen,maar leren om te gaan met de momenten dat ik het er moeilijk mee heb.Wat ga ik dan doen,en hoe kan ik mijn emotie ombuigen bv.
Iedereen is anders natuurlijk,maar ik kan mij er zeer weinig bij voorstelllen dat je je beter gaat voelen door iedere keer over je nare ervaring te moeten praten.Wellicht dus ook iedere keer geconfronteerd te worden met de bijbehorende gevoelens en emoties.
Als hij zelf aangeeft dat hij het een plek heeft gegeven,en je merkt geen opvallende verandering in zijn gedrag en emotie,vind ik het heel raar om iemand een therapie aan te praten.
Mocht hij er op een later tijdstip toch moeite mee krijgen kan dit altijd nog,maar mag deze persoon dat dan zelf bepalen?
Ik sluit mij aan bij de eerder genoemde tip.Aangeven dat hij altijd bij je terecht kan en dat je een luisternd oor biedt,lijkt mij voldoende behulpzaam.
Ik vind het goed dat je hier een mening over vraagt, ik hoop dat je er wat mee kan.
maandag 10 maart 2008 om 22:40
sommige trauma´s slaan zich op in de hersenen. sommige mensen die een trauma hebben meegemaakt, gaan gewoon weer verder, en functioneren prima. soms komt zon trauma even terug, maar voor het grote deel valt er mee te leven.
een collega van me heeft 2 keer in haar werk meegemaakt dat ze in een behoorlijk dreigende en agressieve situatie kwam. ze vond dat dit erbij hoorde, en vrij snel ging ze gewoon weer verder met haar leven. tot ze een cursus agressie kreeg op haar werk, en ze hierin bij een rollenspel totaal dichtklapte, moest huilen, de gevoelens van toen weer ervaarde en ze die nacht nachtmerries had.
nu is ze bezig met EMDR (google maar).
dit zijn een aantal sessie, meestal zo rond de 5 sessies, die ervoor zorgen dat het trauma wordt verwerkt. het is iets in de hersenen. tijdens die sessies praat ze over die 2 specifieke ervaringen, waarbij iemand voor haar ogen haar hand op en neer beweegt, wat er blijkbaar voor zorgt dat het trauma in haar hersenen wordt verwerkt. heel kort door de bocht gezegd.
zo lang je neef verder goed functioneerd lijkt mij niks aan de hand. mocht er toch ooit weer iets boven komen, kan EMDR misschien helpen.
een collega van me heeft 2 keer in haar werk meegemaakt dat ze in een behoorlijk dreigende en agressieve situatie kwam. ze vond dat dit erbij hoorde, en vrij snel ging ze gewoon weer verder met haar leven. tot ze een cursus agressie kreeg op haar werk, en ze hierin bij een rollenspel totaal dichtklapte, moest huilen, de gevoelens van toen weer ervaarde en ze die nacht nachtmerries had.
nu is ze bezig met EMDR (google maar).
dit zijn een aantal sessie, meestal zo rond de 5 sessies, die ervoor zorgen dat het trauma wordt verwerkt. het is iets in de hersenen. tijdens die sessies praat ze over die 2 specifieke ervaringen, waarbij iemand voor haar ogen haar hand op en neer beweegt, wat er blijkbaar voor zorgt dat het trauma in haar hersenen wordt verwerkt. heel kort door de bocht gezegd.
zo lang je neef verder goed functioneerd lijkt mij niks aan de hand. mocht er toch ooit weer iets boven komen, kan EMDR misschien helpen.
maandag 10 maart 2008 om 22:53
Eens met vorige antwoorden.Het is lang een dogma geweest in de hulpverlening dat over alles vooral gepraat moest worden (heb zelf in hulpverlening gewerkt).Maar laatste jaren wordt daar steeds kritischer naar gekeken.En ook naar de nadelige effekten van (opgedrongen) hulpverlening.Het schijnt dat van alle mensen die iets traumatisch meemaken,slechts een klein deel hier psychische problemen aan overhoudt.Het merendeel weet er van nature uiteindelijk zelf mee om te gaan.Natuurlijk kunnen die mensen in het begin wel last van angsten en spanningen hebben. Maar ze weten daar zelf uiteindelijk mee om te gaan.En weer stabiel in het leven te staan.
Dus idd wat hier al gezegd is,geef aan dat je wilt luisteren en er bent als je neef behoefte heeft om te praten.Het is overigens wat anders als je ziet dat hij zich ineens compleet anders gaat gedragen bv extreem veel drank/drugs gaat gebruiken.Of zich totaal terugtrekt en isoleert van zijn omgeving.
En ja,het blijft mogelijk dat een andere gebeurtenis later in zijn leven iets "triggert" wat er mogelijk nu nog zit.Maar ik denk persoonlijk dat je dat risico blijft houden.Zelfs al zou hij nu in therapie gaan.Veel sterkte ermee iig..
Dus idd wat hier al gezegd is,geef aan dat je wilt luisteren en er bent als je neef behoefte heeft om te praten.Het is overigens wat anders als je ziet dat hij zich ineens compleet anders gaat gedragen bv extreem veel drank/drugs gaat gebruiken.Of zich totaal terugtrekt en isoleert van zijn omgeving.
En ja,het blijft mogelijk dat een andere gebeurtenis later in zijn leven iets "triggert" wat er mogelijk nu nog zit.Maar ik denk persoonlijk dat je dat risico blijft houden.Zelfs al zou hij nu in therapie gaan.Veel sterkte ermee iig..
Hey Lord,don't ask me questions
dinsdag 11 maart 2008 om 02:32
ik werk als groepsleidster in de jeugdhulpverlening. het is wel eens gebeurd dat we een jongere op de groep kregen, die als voorwaarde gesteld kreeg te gaan praten met een psycholoog om haar verleden te verwerken, anders zou er met haar niet gewerkt kunnen worden.
binnen een half jaar zat dit meisje compleet aan de grond terwijl ze hiervoor best aardig functioneerde. het ging echt van kwaad tot erger! uiteindelijk viel ze niet meer te begeleiden en moest ze naar een zwaardere instelling.
voor mij een teken ook dat je iemand niet moet dwingen maar iemand zijn eigen tijd moet geven om erover te praten...
binnen een half jaar zat dit meisje compleet aan de grond terwijl ze hiervoor best aardig functioneerde. het ging echt van kwaad tot erger! uiteindelijk viel ze niet meer te begeleiden en moest ze naar een zwaardere instelling.
voor mij een teken ook dat je iemand niet moet dwingen maar iemand zijn eigen tijd moet geven om erover te praten...
dinsdag 11 maart 2008 om 02:45
Ik denk wel dat dit voor iedereen anders is, maar er is denk ik vroeg of laat wel een moment dat er gepraat dient te worden. Als dit moment afgedwongen wordt, werkt het averechts.
Ik kan me niet voorstellen dat er nooit gepraat wordt. Ik weet wel dat er situaties zijn waarin er niet gepraat wordt, maar ik denk dat uiteindelijk praten wel helpt. Voor degenen die echt niet willen praten/niet de boel willen delen: dat moment komt voreg of laat wel. En als het niet komt, op zich niet erg, maar wel jammer.
Ik kan me niet voorstellen dat er nooit gepraat wordt. Ik weet wel dat er situaties zijn waarin er niet gepraat wordt, maar ik denk dat uiteindelijk praten wel helpt. Voor degenen die echt niet willen praten/niet de boel willen delen: dat moment komt voreg of laat wel. En als het niet komt, op zich niet erg, maar wel jammer.
