Relaties
alle pijlers
Mijn vriendin stoort zich aan mijn kind
zaterdag 25 februari 2012 15:24
Hallo allemaal,
Ik ben een jongenman van 28 jaar en heb een zoon van bijna 4. Ik zal even uitleggen hoe alles is gegaan. Toen ik 15 jaar was leerde ik mijn huidige vriendin kennen (ze is nu 30) we werkten toen samen en werden verliefd maar deden er toen niks mee. Helaas verloorden we toen contact. Ik ging toen militaire dienst in voor bijna 8 jaar, en zij ging studeren. Ik ben toendertijd 3 keer op uitzending geweest en heb genoeg shit meegemaakt daar. Maar ik bleef wel al die jaren aan haar denken, en zij aan mij. Toen ik 24 werd leerde ik mijn ex kennen, en daar kreeg ik na een jaar een kindje mee. (Ze gebruikte anti-biotica) en dat vertelde ze me later pas. Maar na 2 jaar gingen we uit elkaar, omdat ze toen vreemdging achter mijn rug. Ze kreeg al vlug een nieuwe relatie, en ik gun het haar. Een paar maanden terug kwam ik ineens weer die meid tegen van 15 jaar geleden... We spraken af, en we werden weer verliefd op elkaar. Het zijn heerlijke tijden, vooral omdat ik lang alleen ben geweest, en ook omdat ik haar weer terug heb. En we beiden merkten gelijk dat de liefde sterk is, en heel vertrouwt aanvoelt. Maar sinds enkele weken knelt het haar steeds meer dat ik een zoontje heb. Zo erg dat we er ruzie over krijgen. Ze wil dolgraag een leven opbouwen, ze smst het, zegt het enz. Maar mijn zoon is een doorn in haar oog... En dit varieert van tijd tot tijd. Meestal komt dit onderwerp boven water wanneer we een woordenwisseling hebben gehad of iets anders.
Het is nu zo erg, dat ze twijfeld of ze verder wilt ondanks al die lieve woordjes (die waren dus leeg) en ik ben eerlijk, hoe leuk ik haar ook vind, mijn zoon hoort bij mij... Ik ben stapel op haar, en zij op mij, maar ik zie donkere wolken voor de toekomst...
Wat voor advies hebben jullie voor mij?
Ik ben een jongenman van 28 jaar en heb een zoon van bijna 4. Ik zal even uitleggen hoe alles is gegaan. Toen ik 15 jaar was leerde ik mijn huidige vriendin kennen (ze is nu 30) we werkten toen samen en werden verliefd maar deden er toen niks mee. Helaas verloorden we toen contact. Ik ging toen militaire dienst in voor bijna 8 jaar, en zij ging studeren. Ik ben toendertijd 3 keer op uitzending geweest en heb genoeg shit meegemaakt daar. Maar ik bleef wel al die jaren aan haar denken, en zij aan mij. Toen ik 24 werd leerde ik mijn ex kennen, en daar kreeg ik na een jaar een kindje mee. (Ze gebruikte anti-biotica) en dat vertelde ze me later pas. Maar na 2 jaar gingen we uit elkaar, omdat ze toen vreemdging achter mijn rug. Ze kreeg al vlug een nieuwe relatie, en ik gun het haar. Een paar maanden terug kwam ik ineens weer die meid tegen van 15 jaar geleden... We spraken af, en we werden weer verliefd op elkaar. Het zijn heerlijke tijden, vooral omdat ik lang alleen ben geweest, en ook omdat ik haar weer terug heb. En we beiden merkten gelijk dat de liefde sterk is, en heel vertrouwt aanvoelt. Maar sinds enkele weken knelt het haar steeds meer dat ik een zoontje heb. Zo erg dat we er ruzie over krijgen. Ze wil dolgraag een leven opbouwen, ze smst het, zegt het enz. Maar mijn zoon is een doorn in haar oog... En dit varieert van tijd tot tijd. Meestal komt dit onderwerp boven water wanneer we een woordenwisseling hebben gehad of iets anders.
Het is nu zo erg, dat ze twijfeld of ze verder wilt ondanks al die lieve woordjes (die waren dus leeg) en ik ben eerlijk, hoe leuk ik haar ook vind, mijn zoon hoort bij mij... Ik ben stapel op haar, en zij op mij, maar ik zie donkere wolken voor de toekomst...
Wat voor advies hebben jullie voor mij?
maandag 27 februari 2012 08:34
Het is idd moeilijk omdat er oude gevoelens meespelen.
Dat is het makkelijk om uit te gaan van hoe iemand was en er overheen te stappen hoe iemand nu is.
Ik vind het geen spontaan dilemma van haar kant omdat ze meteen al wist dat je een kind hebt en hier pas na een aantal maanden moelijk over gaat doen. Dit had ze lang en breed aan kunnen zien komen.
Ik zou in haar plaats al gevraagd hebben om het mannetje een keer te zien, ipv me druk te maken om een kind dat voor haar nog abstract is.
Dan had ze tenminste een beetje moeite gedaan.
Natuurlijk kan zij het niet vanuit het perspectief van een ouder bekijken.
Maar ze is zelf ook kind geweest.
TO hoeft haar niet uit te leggen hoeveel hij van zijn kind houd.
Dat moet toch vsnzelfsprekend zijn.
Door te willen dat jij voor haar kiest en jouw kind laat vallen, laat ze een ijskoude kant zien waar ik niet op zou zitten wachten.
Het hele kromme is dat ze zelf wel kinderen wil.
Stiefouder zijn is niet makkelijk.
Ik ben het zelf ook van een kind in dezelfde leeftijd.
Als je je 100% inzet is het zeker de moeite waard maar ik zie haar dit niet doen.
Succes ddude.
Het is niet makkelijk allemaal.
Dat is het makkelijk om uit te gaan van hoe iemand was en er overheen te stappen hoe iemand nu is.
Ik vind het geen spontaan dilemma van haar kant omdat ze meteen al wist dat je een kind hebt en hier pas na een aantal maanden moelijk over gaat doen. Dit had ze lang en breed aan kunnen zien komen.
Ik zou in haar plaats al gevraagd hebben om het mannetje een keer te zien, ipv me druk te maken om een kind dat voor haar nog abstract is.
Dan had ze tenminste een beetje moeite gedaan.
Natuurlijk kan zij het niet vanuit het perspectief van een ouder bekijken.
Maar ze is zelf ook kind geweest.
TO hoeft haar niet uit te leggen hoeveel hij van zijn kind houd.
Dat moet toch vsnzelfsprekend zijn.
Door te willen dat jij voor haar kiest en jouw kind laat vallen, laat ze een ijskoude kant zien waar ik niet op zou zitten wachten.
Het hele kromme is dat ze zelf wel kinderen wil.
Stiefouder zijn is niet makkelijk.
Ik ben het zelf ook van een kind in dezelfde leeftijd.
Als je je 100% inzet is het zeker de moeite waard maar ik zie haar dit niet doen.
Succes ddude.
Het is niet makkelijk allemaal.
maandag 27 februari 2012 08:36
quote:Annemoonz schreef op 26 februari 2012 @ 14:48:
Hi ddude, In je teksten hier zeg je nergens letterlijk dat je van je zoon houdt, dat hij op de eerste plaats moet staan, dat je hem niet wilt missen, dat je het gevoel hebt dat je voor een keuze wordt gezet. Kortom dat jij een dilemma hebt.
Wij lezen het tussen de regels door, vullen het voor je in. Maar wij zitten er natuurlijk veel minder emotioneel in en dat is altijd makkelijker.
Als je het hier al niet letterlijk schrijft, heb je het haar dan wel verteld hoe moeilijk dit is voor jou? Ook vrouwen kunnen niet goed gedachten lezen. En ook vrouwen weten niet wat het betekent om kinderen te hebben voordat ze er zijn.Ik denk dat er weinig hoop is voor de vriendin van TO. Het kind is al 4 jaar en TO heeft er al die tijd al voor willen zorgen. Als het kind nog baby was en tevens in de eerste plaats het ongewenste ongelukje, had vriendin TO misschien nog wel los kunnen weken van dat kind door te zeggen dat z'n ex er zelf maar voor op moest draaien, maar ik vrees dat TO toch zelf bewust aan z'n kind is vast komen zitten nu en dat vriendin het onderspit delft.
Hi ddude, In je teksten hier zeg je nergens letterlijk dat je van je zoon houdt, dat hij op de eerste plaats moet staan, dat je hem niet wilt missen, dat je het gevoel hebt dat je voor een keuze wordt gezet. Kortom dat jij een dilemma hebt.
Wij lezen het tussen de regels door, vullen het voor je in. Maar wij zitten er natuurlijk veel minder emotioneel in en dat is altijd makkelijker.
Als je het hier al niet letterlijk schrijft, heb je het haar dan wel verteld hoe moeilijk dit is voor jou? Ook vrouwen kunnen niet goed gedachten lezen. En ook vrouwen weten niet wat het betekent om kinderen te hebben voordat ze er zijn.Ik denk dat er weinig hoop is voor de vriendin van TO. Het kind is al 4 jaar en TO heeft er al die tijd al voor willen zorgen. Als het kind nog baby was en tevens in de eerste plaats het ongewenste ongelukje, had vriendin TO misschien nog wel los kunnen weken van dat kind door te zeggen dat z'n ex er zelf maar voor op moest draaien, maar ik vrees dat TO toch zelf bewust aan z'n kind is vast komen zitten nu en dat vriendin het onderspit delft.
maandag 27 februari 2012 08:37
quote:ddude schreef op 26 februari 2012 @ 14:09:
Net nog even met haar gesproken...
Ze wil met me door, maar ze wil totaal niks te maken hebben met mijn zoon. Het is niet haar zoon, maar van iemand anders. Ze ziet op tegen het feit dat als we later mss samenwonen, hij dan over de vloer komt... Volgens haar weet ze niet of ze het ooit kan accepteren...
Toen heb ik me even moet inhouden... Ik ben het beu het worden...
Tja, ik denk dat jij maar degene moet zijn die een beslissing maakt. Mijn advies zou zijn, niet doorgaan. Dit kan gewoon echt niet, jammer dat zij niet durft te kiezen.
Vanuit je OP kan ik me helemaal inleven in haar, ik heb ook altijd gezegd dat ik geen vriend met kinderen wil, als mijn man kinderen had gehad toen ik hem ontmoette was ik er ook niet mee doorgegaan. Ook al wil ik zelf wel kinderen, maar op dat moment nog niet.
Bovendien wil ik juist in het begin een ongecompliceerde relatie waar je juist heel veel lol met elkaar kunt hebben en niet met de hele wereld rekening hoeft te houden, waar mijn vriend geen onlosmakelijke band heeft met een ex en die alle 'speciale' dingen al een keer heeft meegemaakt.
Ik kan me dus heel goed voorstellen dat ze met al die dingen moeite heeft, maar dat ze het toch heeft geprobeerd, omdat ze je zo leuk vindt.
In die zin begrijp ik ook waarom het elke keer met ruzies naar boven komt, want het is haar grote frustratie. Het is alleen niet erg constructief.
Als ze bij jou wil blijven, krijgt ze jou en kind. Er valt (en moet) best te praten over de rol die zij zal spelen in het leven van het kind, ook na enkele jaren. Dat hoeft geen stiefmoederrol te zijn, maar ik denk niet dat je ontkomt aan af en toe wat verzorgende taken. Iemand die zo afwijzend tov je kind staat, dat werkt gewoon niet.
Het was wat anders geweest als ze niet zo dol was op kinderen of zich liever op de achtergrond houdt en het allemaal erg rustig aan wil doen om de band langzaam te laten groeien en vanaf daar verder te kijken Maar zo stellig zeggen 'niets met je kind te maken willen hebben'...Tja.
Trek je conclusies zou ik zeggen, ik zou mijn kind dat niet willen aandoen.
Net nog even met haar gesproken...
Ze wil met me door, maar ze wil totaal niks te maken hebben met mijn zoon. Het is niet haar zoon, maar van iemand anders. Ze ziet op tegen het feit dat als we later mss samenwonen, hij dan over de vloer komt... Volgens haar weet ze niet of ze het ooit kan accepteren...
Toen heb ik me even moet inhouden... Ik ben het beu het worden...
Tja, ik denk dat jij maar degene moet zijn die een beslissing maakt. Mijn advies zou zijn, niet doorgaan. Dit kan gewoon echt niet, jammer dat zij niet durft te kiezen.
Vanuit je OP kan ik me helemaal inleven in haar, ik heb ook altijd gezegd dat ik geen vriend met kinderen wil, als mijn man kinderen had gehad toen ik hem ontmoette was ik er ook niet mee doorgegaan. Ook al wil ik zelf wel kinderen, maar op dat moment nog niet.
Bovendien wil ik juist in het begin een ongecompliceerde relatie waar je juist heel veel lol met elkaar kunt hebben en niet met de hele wereld rekening hoeft te houden, waar mijn vriend geen onlosmakelijke band heeft met een ex en die alle 'speciale' dingen al een keer heeft meegemaakt.
Ik kan me dus heel goed voorstellen dat ze met al die dingen moeite heeft, maar dat ze het toch heeft geprobeerd, omdat ze je zo leuk vindt.
In die zin begrijp ik ook waarom het elke keer met ruzies naar boven komt, want het is haar grote frustratie. Het is alleen niet erg constructief.
Als ze bij jou wil blijven, krijgt ze jou en kind. Er valt (en moet) best te praten over de rol die zij zal spelen in het leven van het kind, ook na enkele jaren. Dat hoeft geen stiefmoederrol te zijn, maar ik denk niet dat je ontkomt aan af en toe wat verzorgende taken. Iemand die zo afwijzend tov je kind staat, dat werkt gewoon niet.
Het was wat anders geweest als ze niet zo dol was op kinderen of zich liever op de achtergrond houdt en het allemaal erg rustig aan wil doen om de band langzaam te laten groeien en vanaf daar verder te kijken Maar zo stellig zeggen 'niets met je kind te maken willen hebben'...Tja.
Trek je conclusies zou ik zeggen, ik zou mijn kind dat niet willen aandoen.
maandag 27 februari 2012 08:46
Ik durf het nog wel wat botter te stellen: als ze echt van je zou houden zou ze ook je kind accepteren. Ik moet er niet aan denken om kinderen te hebben, maar ik heb wel ooit een partner met kinderen gehad. Uit liefde voor die toenmalige partner kon ik gewoon niet anders dan ook van die kinderen houden. Toen het uitging was ik helemaal klaar met mijn ex, maar heb ik wel nog heel veel verdriet gehad omdat ik die kinderen ook nooit meer zou zien.
Iemand die bij voorbaat je kind al afwijst wijst een deel van jou af. Je zoon hoort nu eenmaal onlosmakelijk bij je. Een relatie met iemand die weigert dat te accepteren is gedoemd te mislukken.
Iemand die bij voorbaat je kind al afwijst wijst een deel van jou af. Je zoon hoort nu eenmaal onlosmakelijk bij je. Een relatie met iemand die weigert dat te accepteren is gedoemd te mislukken.
maandag 27 februari 2012 12:29
quote:elninjoo schreef op 27 februari 2012 @ 08:36:
[...]
Ik denk dat er weinig hoop is voor de vriendin van TO. Het kind is al 4 jaar en TO heeft er al die tijd al voor willen zorgen. Als het kind nog baby was en tevens in de eerste plaats het ongewenste ongelukje, had vriendin TO misschien nog wel los kunnen weken van dat kind door te zeggen dat z'n ex er zelf maar voor op moest draaien, maar ik vrees dat TO toch zelf bewust aan z'n kind is vast komen zitten nu en dat vriendin het onderspit delft. Nien, kom op, het is een kind, geen postpakketje. Ik snap dat jij er geen enkel gevoel bij hebt, maar dat geldt niet voor veel anderen.
[...]
Ik denk dat er weinig hoop is voor de vriendin van TO. Het kind is al 4 jaar en TO heeft er al die tijd al voor willen zorgen. Als het kind nog baby was en tevens in de eerste plaats het ongewenste ongelukje, had vriendin TO misschien nog wel los kunnen weken van dat kind door te zeggen dat z'n ex er zelf maar voor op moest draaien, maar ik vrees dat TO toch zelf bewust aan z'n kind is vast komen zitten nu en dat vriendin het onderspit delft. Nien, kom op, het is een kind, geen postpakketje. Ik snap dat jij er geen enkel gevoel bij hebt, maar dat geldt niet voor veel anderen.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
maandag 27 februari 2012 12:34
maandag 27 februari 2012 12:46
@ susan: precies, helemaal niets met je kind te maken willen hebben vind ik ook onacceptabel.
Geen (stief)moederrol op je willen nemen en/of haar eigen leven niet te veel willen aanpassen aan kind, dan valt er nog te praten over hoe en wat. Maar niks te maken willen hebben met...
Volgens mij is ze ontzettend jaloers? Ik kan me anders echt niet voorstellen waar zulke sterke antipathie (haat??) vandaan komt, des te meer omdat ze geen hekel aan kinderen in het algemeen heeft.
Geen (stief)moederrol op je willen nemen en/of haar eigen leven niet te veel willen aanpassen aan kind, dan valt er nog te praten over hoe en wat. Maar niks te maken willen hebben met...
Volgens mij is ze ontzettend jaloers? Ik kan me anders echt niet voorstellen waar zulke sterke antipathie (haat??) vandaan komt, des te meer omdat ze geen hekel aan kinderen in het algemeen heeft.
maandag 27 februari 2012 14:25
quote:Missprincesa schreef op 27 februari 2012 @ 08:37:
[...]
Vanuit je OP kan ik me helemaal inleven in haar, ik heb ook altijd gezegd dat ik geen vriend met kinderen wil, als mijn man kinderen had gehad toen ik hem ontmoette was ik er ook niet mee doorgegaan. Ook al wil ik zelf wel kinderen, maar op dat moment nog niet.
Bovendien wil ik juist in het begin een ongecompliceerde relatie waar je juist heel veel lol met elkaar kunt hebben en niet met de hele wereld rekening hoeft te houden, waar mijn vriend geen onlosmakelijke band heeft met een ex en die alle 'speciale' dingen al een keer heeft meegemaakt.
Ik kan me dus heel goed voorstellen dat ze met al die dingen moeite heeft, maar dat ze het toch heeft geprobeerd, omdat ze je zo leuk vindt.
In die zin begrijp ik ook waarom het elke keer met ruzies naar boven komt, want het is haar grote frustratie. Het is alleen niet erg constructief.
Het zou me niets verbazen als de vriendin van TO precies hetzelfde voelt.
[...]
Vanuit je OP kan ik me helemaal inleven in haar, ik heb ook altijd gezegd dat ik geen vriend met kinderen wil, als mijn man kinderen had gehad toen ik hem ontmoette was ik er ook niet mee doorgegaan. Ook al wil ik zelf wel kinderen, maar op dat moment nog niet.
Bovendien wil ik juist in het begin een ongecompliceerde relatie waar je juist heel veel lol met elkaar kunt hebben en niet met de hele wereld rekening hoeft te houden, waar mijn vriend geen onlosmakelijke band heeft met een ex en die alle 'speciale' dingen al een keer heeft meegemaakt.
Ik kan me dus heel goed voorstellen dat ze met al die dingen moeite heeft, maar dat ze het toch heeft geprobeerd, omdat ze je zo leuk vindt.
In die zin begrijp ik ook waarom het elke keer met ruzies naar boven komt, want het is haar grote frustratie. Het is alleen niet erg constructief.
Het zou me niets verbazen als de vriendin van TO precies hetzelfde voelt.
maandag 27 februari 2012 17:28
quote:Susan schreef op 27 februari 2012 @ 12:34:
Ik zou niet met iemand willen zijn die niks met mijn kind te maken zou willen hebben. Zelfs niet als dat, om wat voor reden en op wat voor manier dan ook, in het dagelijks leven haalbaar zou zijn.Precies, een relatie met iemand die niets van mijn kind zou willen weten is voor mij geen optie. Ddude, het is verdrietig voor je, maar met deze dame moet je kappen, er zijn geen andere opties. Je komt vast echt wel iemand tegen die voor jou, én je kind gaat. Succes en sterkte!
Ik zou niet met iemand willen zijn die niks met mijn kind te maken zou willen hebben. Zelfs niet als dat, om wat voor reden en op wat voor manier dan ook, in het dagelijks leven haalbaar zou zijn.Precies, een relatie met iemand die niets van mijn kind zou willen weten is voor mij geen optie. Ddude, het is verdrietig voor je, maar met deze dame moet je kappen, er zijn geen andere opties. Je komt vast echt wel iemand tegen die voor jou, én je kind gaat. Succes en sterkte!
zaterdag 3 maart 2012 12:16
Zo daar ben ik weer, kon niet eerder reageren doordat ik training had in Polen voor mijn werk.
Ik heb haar gisterenavond gezien, en eigenlijk het eerste wat ze wou was een knuffel en tussen de lakens kruipen. Maar goed, ik wilde eerst mijn antwoord. De hele week had dat immers al door mijn hoofd gespookt. Ze keek me aan alsof ze water zag branden...
Ze gaat haar best doen om hem te accepteren in 'ons' leven, want ze wil graag een leven met mij opbouwen en mijn manneke hoort daarbij. Ik ben blij om dat te horen, maar aan de andere kant ben ik er ook een beetje huiverig voor. Ik wil het absoluut een kans geven, maar hoe ik al eerder typte, de dingen die ze zei, die deden pijn en dat vergeet ik niet en vergeef ik niet vlug. Dat meisje wat ze 15 jaar geleden was, dat herken ik bijna niet meer, maar goed ik ben ook niet meer die jongen natuurlijk. Maar ik ben wel nog steeds mezelf gebleven ondanks alles wat ik heb gezien en meegemaakt. Alleen laat ik dat niet bij iedereen meteen zien natuurlijk. Vertrouwen en respect kost tijd..
Tijd zal het leren..., al ben ik bang dat sommige van jullie hier een beetje gelijk gaan krijgen...
quote:Ksenija schreef op 26 februari 2012 @ 20:10:
@ddude ik ben er voor je. Blijf lekker schrijven als je er behoefte aan hebt. Naar aanleiding van je laatste bericht denk ik dat je het antwoord van haar hebt, waar je zo lang mee worstelt.Danke je, vind ik erg lief van je
Ik heb haar gisterenavond gezien, en eigenlijk het eerste wat ze wou was een knuffel en tussen de lakens kruipen. Maar goed, ik wilde eerst mijn antwoord. De hele week had dat immers al door mijn hoofd gespookt. Ze keek me aan alsof ze water zag branden...
Ze gaat haar best doen om hem te accepteren in 'ons' leven, want ze wil graag een leven met mij opbouwen en mijn manneke hoort daarbij. Ik ben blij om dat te horen, maar aan de andere kant ben ik er ook een beetje huiverig voor. Ik wil het absoluut een kans geven, maar hoe ik al eerder typte, de dingen die ze zei, die deden pijn en dat vergeet ik niet en vergeef ik niet vlug. Dat meisje wat ze 15 jaar geleden was, dat herken ik bijna niet meer, maar goed ik ben ook niet meer die jongen natuurlijk. Maar ik ben wel nog steeds mezelf gebleven ondanks alles wat ik heb gezien en meegemaakt. Alleen laat ik dat niet bij iedereen meteen zien natuurlijk. Vertrouwen en respect kost tijd..
Tijd zal het leren..., al ben ik bang dat sommige van jullie hier een beetje gelijk gaan krijgen...
quote:Ksenija schreef op 26 februari 2012 @ 20:10:
@ddude ik ben er voor je. Blijf lekker schrijven als je er behoefte aan hebt. Naar aanleiding van je laatste bericht denk ik dat je het antwoord van haar hebt, waar je zo lang mee worstelt.Danke je, vind ik erg lief van je
zaterdag 3 maart 2012 12:41
Ik heb ook een vriend met een kind. Ook ik heb daar verschrikkelijk veel moeite mee gehad. In het begin is het allemaal nog heel abstract, hij praat er wel over en het is iets wat ik wist, maar hoe het echt zou zijn, dat kun je je toch niet echt voorstellen. "je weet waar je aan begint" slaat mijns inziens dan ook nergens op. Net zo min als dat je écht weet waar je aan begint als je zelf kinderen krijgt.
Ook ik heb aanvallen van waanzinnige jaloezie gekend, op de liefde tussen hem en zijn zoon, op het feit dat hij zoiets groots deelt met zijn ex. Ik werd moedeloos van het idee dat die kleine altijd zou blijven en nog erger, zijn ex.
Ik heb gehuild en geschreeuwd, lelijke dingen gezegd ook. Mijn vriend heeft begrip getoond, geluisterd, grenzen gesteld en is ook eerlijk geweest over zijn gevoel.
Ik vraag me af of jij wel eerlijk bent tegen je vriendin TO en of je echt probeert te begrijpen waar ze mee zit. Dat is naar mijn idee een goede relatie, dat je eerlijk tegen elkaar kunt zijn. Dat je bereid bent je in te leven in de gevoelens van de ander. Dat het er niet om gaat wie er "gelijk" heeft.
Dat er soms 2 verhalen naast elkaar kunnen bestaan. Dat gevoelens er mogen zijn, ook al had je het liever anders gezien.
Dat hoort bij een volwassen relatie naar mijn idee. Dat je dromen van hoe het zou moeten zijn in de ideale wereld los kan laten en dealt met hoe het is.
Nou ja, hoop dat je snapt wat ik bedoel.
Het kost gewoon veel tijd en de bereidheid eerlijk te zijn en ruimte te geven.
Ik ben nu ruim 2 jaar verder en ben erg op zijn kindje gesteld en hij op mij. Ik onderneem ook wel eens wat hem samen zelfs. Ik kan het goed vinden met zijn ex. Het gaat goed dus. Het is niet mijn ideaal beeld wat ik ooit voor ogen had, maar we hebben samen het beste van de situatie gemaakt.
Ook ik heb aanvallen van waanzinnige jaloezie gekend, op de liefde tussen hem en zijn zoon, op het feit dat hij zoiets groots deelt met zijn ex. Ik werd moedeloos van het idee dat die kleine altijd zou blijven en nog erger, zijn ex.
Ik heb gehuild en geschreeuwd, lelijke dingen gezegd ook. Mijn vriend heeft begrip getoond, geluisterd, grenzen gesteld en is ook eerlijk geweest over zijn gevoel.
Ik vraag me af of jij wel eerlijk bent tegen je vriendin TO en of je echt probeert te begrijpen waar ze mee zit. Dat is naar mijn idee een goede relatie, dat je eerlijk tegen elkaar kunt zijn. Dat je bereid bent je in te leven in de gevoelens van de ander. Dat het er niet om gaat wie er "gelijk" heeft.
Dat er soms 2 verhalen naast elkaar kunnen bestaan. Dat gevoelens er mogen zijn, ook al had je het liever anders gezien.
Dat hoort bij een volwassen relatie naar mijn idee. Dat je dromen van hoe het zou moeten zijn in de ideale wereld los kan laten en dealt met hoe het is.
Nou ja, hoop dat je snapt wat ik bedoel.
Het kost gewoon veel tijd en de bereidheid eerlijk te zijn en ruimte te geven.
Ik ben nu ruim 2 jaar verder en ben erg op zijn kindje gesteld en hij op mij. Ik onderneem ook wel eens wat hem samen zelfs. Ik kan het goed vinden met zijn ex. Het gaat goed dus. Het is niet mijn ideaal beeld wat ik ooit voor ogen had, maar we hebben samen het beste van de situatie gemaakt.
zaterdag 3 maart 2012 16:47
quote:ddude schreef op 25 februari 2012 @ 15:33:
[...]
Ze is geweldig, hebben een geweldige tijd echter deze kant stoort mij gigantisch. Mijn zoon is er nu eenmaal, en ja is het niet zo dat ze mij dan ook niet accepteert?
Daarbij ziet ze hem niet als concurrentie... Maar wil ze geen kinderen van iemand anders...
Nou zo geweldig is ze dus helemaal niet, maar die had je zeker zelf ook al door.
Een persoon die van een persoon houdt, neemt het kind erbij.
En als ik een kind zou hebben en mijn partner zou zich storen aan het gegeven dat ik uberhaupt een kind heb? Dan kon die van mij opzouten!
[...]
Ze is geweldig, hebben een geweldige tijd echter deze kant stoort mij gigantisch. Mijn zoon is er nu eenmaal, en ja is het niet zo dat ze mij dan ook niet accepteert?
Daarbij ziet ze hem niet als concurrentie... Maar wil ze geen kinderen van iemand anders...
Nou zo geweldig is ze dus helemaal niet, maar die had je zeker zelf ook al door.
Een persoon die van een persoon houdt, neemt het kind erbij.
En als ik een kind zou hebben en mijn partner zou zich storen aan het gegeven dat ik uberhaupt een kind heb? Dan kon die van mij opzouten!
zondag 4 maart 2012 08:13
Dat is ook helemaal niet zo Rafaella, als je dat eruit haalt heb je echt de strekking niet begrepen.
Natuurlijk mogen en kunnen die gevoelens er zijn. De vriendin van TO accepteert het kind echter niet, terwijl ze wél een relatie met TO wil. Tja, dat kan nu eenmaal niet, het kind is er, dus het is kiezen of delen. En dat doet ze niet.
Ah, ik lees nu het antwoord van TO. Goed dat ze eindelijk een keuze heeft gemaakt! Ik hoop dat jullie eruit komen. Veel sterkte en geluk.
Natuurlijk mogen en kunnen die gevoelens er zijn. De vriendin van TO accepteert het kind echter niet, terwijl ze wél een relatie met TO wil. Tja, dat kan nu eenmaal niet, het kind is er, dus het is kiezen of delen. En dat doet ze niet.
Ah, ik lees nu het antwoord van TO. Goed dat ze eindelijk een keuze heeft gemaakt! Ik hoop dat jullie eruit komen. Veel sterkte en geluk.
zondag 4 maart 2012 08:54
Leuk. Ben je vier jaar oud, mag je het opnemen tegen een volwassen vrouw die jou met alle macht uit het leven van je vader wil bannen zodat zij met hem samen eigen kinderen kan krijgen.
Natuurlijk is het moeilijk, of kan het moeilijk zijn, als je nieuwe liefde al een kind heeft met een ander. Maar min of meer eisen dat het kind uit zijn leven verdwijnt? Bij mij had je dan echt de grens bereikt. Als je zulke dingen zegt over een mannetje van vier, dat nergens om gevraagd heeft en bovendien niet in staat is om zijn eigen plan te trekken, ben je echt alleen maar bezig met jezelf.
Rafaella, je mag je handen dichtknijpen met zo'n geduldige man.
Natuurlijk is het moeilijk, of kan het moeilijk zijn, als je nieuwe liefde al een kind heeft met een ander. Maar min of meer eisen dat het kind uit zijn leven verdwijnt? Bij mij had je dan echt de grens bereikt. Als je zulke dingen zegt over een mannetje van vier, dat nergens om gevraagd heeft en bovendien niet in staat is om zijn eigen plan te trekken, ben je echt alleen maar bezig met jezelf.
Rafaella, je mag je handen dichtknijpen met zo'n geduldige man.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
zondag 4 maart 2012 11:44
Ik haal er idd uit dat de vriendin onmiddellijk moet accepteren en dat er geen ruimte voor haar gevoelens is, als die gevoelens zijn;twijfel of ze het wel kan. Dat zegt ze volgens mij alleen maar, dat ze twijfelt of ze het wel kan en wil. Niet dat TO zijn kind niet meer mag zien. Die gevoelens heb ik ook gehad en ik ben blij dat ik die de ruimte heb kunnen krijgen. Wat overigens niet betekent dat zijn kind het tegen mij 'op heeft moeten nemen". Ik zag hem niet als ik me gespannen voelde, of als er spanningen waren tussen ons. Dat contact tussen ons is langzaam gegroeid en vorm gegeven. Doordat mijn gevoelens er mogen zijn, kan ik ook het kleine mannetje trachten te begeleiden in zijn gevoelens. Bijvoorbeeld zijn verdriet om de scheiding.
Net als dat het niet persoonlijk was van de kleine man dat hij het moeilijk vond dat zijn vader verliefd was op mij, is het niet persoonlijk naar hem dat ik het moeilijk vind dat hij een kind is van mijn vriend en niet van mij.
Daarom mogen die gevoelens er naar mijn idee nog wel zijn. Er is een grens aan wat je er mee doet, dat snapt denk ik iedereen wel. Natuurlijk ga je die gevoelens niet uitspreken naar een kind, die kan er niks mee en neemt het wel persoonlijk. Naar mijn idee moet er wel ruimte zijn om dat met je partner te kunnen bespreken.
nb; mijn vriend knijpt ook zijn handjes dicht met mij.
Net als dat het niet persoonlijk was van de kleine man dat hij het moeilijk vond dat zijn vader verliefd was op mij, is het niet persoonlijk naar hem dat ik het moeilijk vind dat hij een kind is van mijn vriend en niet van mij.
Daarom mogen die gevoelens er naar mijn idee nog wel zijn. Er is een grens aan wat je er mee doet, dat snapt denk ik iedereen wel. Natuurlijk ga je die gevoelens niet uitspreken naar een kind, die kan er niks mee en neemt het wel persoonlijk. Naar mijn idee moet er wel ruimte zijn om dat met je partner te kunnen bespreken.
nb; mijn vriend knijpt ook zijn handjes dicht met mij.
zondag 4 maart 2012 11:52
quote:elninjoo schreef op 27 februari 2012 @ 08:36:
[...]
Ik denk dat er weinig hoop is voor de vriendin van TO. Het kind is al 4 jaar en TO heeft er al die tijd al voor willen zorgen. Als het kind nog baby was en tevens in de eerste plaats het ongewenste ongelukje, had vriendin TO misschien nog wel los kunnen weken van dat kind door te zeggen dat z'n ex er zelf maar voor op moest draaien, maar ik vrees dat TO toch zelf bewust aan z'n kind is vast komen zitten nu en dat vriendin het onderspit delft. Die kinderhaat zit wel heel erg diep hè, Elninjoo..?!
[...]
Ik denk dat er weinig hoop is voor de vriendin van TO. Het kind is al 4 jaar en TO heeft er al die tijd al voor willen zorgen. Als het kind nog baby was en tevens in de eerste plaats het ongewenste ongelukje, had vriendin TO misschien nog wel los kunnen weken van dat kind door te zeggen dat z'n ex er zelf maar voor op moest draaien, maar ik vrees dat TO toch zelf bewust aan z'n kind is vast komen zitten nu en dat vriendin het onderspit delft. Die kinderhaat zit wel heel erg diep hè, Elninjoo..?!
zondag 4 maart 2012 12:06
Rafaella, Ik vind dat je het heel mooi omschrijft. Ik lees ook uit alle reacties dat die vriendin helemaal niet zo leuk is en dat ze maar moet plaatsmaken.
Vriendin had waarschijnlijk andere plannen voor haar toekomst en heeft moeite die los te laten. Ddude geef haar de ruimte te wennen aan het feit dat haar ideale man al een kind heeft en laat haar langzaam het kontakt opbouwen met zoontje. Als je niet zeker bent van je relatie met haar zou ik zowiezo niet een relatie met haar en je zoon laten opbouwen, als het uitgaat is het allemaal verwarrend voor de kleine. Maar ook jij moet accepteren dat het voor haar niet makkelijk is. Dubbele gevoelens horen bij het leven en het is niet zo zwart/wit als velen hier geloven.
Geef het tijd en ruimte, voor jou en je vriendin en je mannetje. Maar vergeven hoort erbij Ddude, iedereen zegt wel eens dingen die niet leuk overkomen. echte liefde kan dat hebben.
Sterkte!
Vriendin had waarschijnlijk andere plannen voor haar toekomst en heeft moeite die los te laten. Ddude geef haar de ruimte te wennen aan het feit dat haar ideale man al een kind heeft en laat haar langzaam het kontakt opbouwen met zoontje. Als je niet zeker bent van je relatie met haar zou ik zowiezo niet een relatie met haar en je zoon laten opbouwen, als het uitgaat is het allemaal verwarrend voor de kleine. Maar ook jij moet accepteren dat het voor haar niet makkelijk is. Dubbele gevoelens horen bij het leven en het is niet zo zwart/wit als velen hier geloven.
Geef het tijd en ruimte, voor jou en je vriendin en je mannetje. Maar vergeven hoort erbij Ddude, iedereen zegt wel eens dingen die niet leuk overkomen. echte liefde kan dat hebben.
Sterkte!
zondag 4 maart 2012 13:09
quote:Missprincesa schreef op 27 februari 2012 @ 08:37:
[...]
Tja, ik denk dat jij maar degene moet zijn die een beslissing maakt. Mijn advies zou zijn, niet doorgaan. Dit kan gewoon echt niet, jammer dat zij niet durft te kiezen.
Vanuit je OP kan ik me helemaal inleven in haar, ik heb ook altijd gezegd dat ik geen vriend met kinderen wil, als mijn man kinderen had gehad toen ik hem ontmoette was ik er ook niet mee doorgegaan. Ook al wil ik zelf wel kinderen, maar op dat moment nog niet.
Bovendien wil ik juist in het begin een ongecompliceerde relatie waar je juist heel veel lol met elkaar kunt hebben en niet met de hele wereld rekening hoeft te houden, waar mijn vriend geen onlosmakelijke band heeft met een ex en die alle 'speciale' dingen al een keer heeft meegemaakt.
Ik kan me dus heel goed voorstellen dat ze met al die dingen moeite heeft, maar dat ze het toch heeft geprobeerd, omdat ze je zo leuk vindt.
In die zin begrijp ik ook waarom het elke keer met ruzies naar boven komt, want het is haar grote frustratie. Het is alleen niet erg constructief.
Als ze bij jou wil blijven, krijgt ze jou en kind. Er valt (en moet) best te praten over de rol die zij zal spelen in het leven van het kind, ook na enkele jaren. Dat hoeft geen stiefmoederrol te zijn, maar ik denk niet dat je ontkomt aan af en toe wat verzorgende taken. Iemand die zo afwijzend tov je kind staat, dat werkt gewoon niet.
Het was wat anders geweest als ze niet zo dol was op kinderen of zich liever op de achtergrond houdt en het allemaal erg rustig aan wil doen om de band langzaam te laten groeien en vanaf daar verder te kijken Maar zo stellig zeggen 'niets met je kind te maken willen hebben'...Tja.
Trek je conclusies zou ik zeggen, ik zou mijn kind dat niet willen aandoen.zo denk ik er ook over!
[...]
Tja, ik denk dat jij maar degene moet zijn die een beslissing maakt. Mijn advies zou zijn, niet doorgaan. Dit kan gewoon echt niet, jammer dat zij niet durft te kiezen.
Vanuit je OP kan ik me helemaal inleven in haar, ik heb ook altijd gezegd dat ik geen vriend met kinderen wil, als mijn man kinderen had gehad toen ik hem ontmoette was ik er ook niet mee doorgegaan. Ook al wil ik zelf wel kinderen, maar op dat moment nog niet.
Bovendien wil ik juist in het begin een ongecompliceerde relatie waar je juist heel veel lol met elkaar kunt hebben en niet met de hele wereld rekening hoeft te houden, waar mijn vriend geen onlosmakelijke band heeft met een ex en die alle 'speciale' dingen al een keer heeft meegemaakt.
Ik kan me dus heel goed voorstellen dat ze met al die dingen moeite heeft, maar dat ze het toch heeft geprobeerd, omdat ze je zo leuk vindt.
In die zin begrijp ik ook waarom het elke keer met ruzies naar boven komt, want het is haar grote frustratie. Het is alleen niet erg constructief.
Als ze bij jou wil blijven, krijgt ze jou en kind. Er valt (en moet) best te praten over de rol die zij zal spelen in het leven van het kind, ook na enkele jaren. Dat hoeft geen stiefmoederrol te zijn, maar ik denk niet dat je ontkomt aan af en toe wat verzorgende taken. Iemand die zo afwijzend tov je kind staat, dat werkt gewoon niet.
Het was wat anders geweest als ze niet zo dol was op kinderen of zich liever op de achtergrond houdt en het allemaal erg rustig aan wil doen om de band langzaam te laten groeien en vanaf daar verder te kijken Maar zo stellig zeggen 'niets met je kind te maken willen hebben'...Tja.
Trek je conclusies zou ik zeggen, ik zou mijn kind dat niet willen aandoen.zo denk ik er ook over!
zondag 4 maart 2012 15:31
ik heb niet alles gelezen maar ik vind jou eigenlijk ook een beetje een slappe zak. Ik snap je behoefte om met iemand een relatie te hebben. Zeker als je diegene ook nog (denkt te) kennen vanuit je verleden.
Die behoefte van je kan blijkbaar zo groot zijn dat je voorbij gaat of zit te marchanderen over JE KIND!!
Hoe denk je dat het voor je kind is dat zij je kind niet moet? Zelfs vervelend vind. Papa kiest dus niet voor mij maar voor zijn vriendin.
Hoe ga je dat doen op vakanties? Nu heb je het alleen over de weekenden. En als jij nou een keer naar een ouderavond moet terwijl zij je wil zien?
Bij haar zul je altijd het gevoel hebben dat je tussen twee vuren in zit.
Als laatste, ik ken je vriendin helemaal niet, denk ik dat zij echt nog niet volwassen genoeg is om een stabiele relatie op te bouwen. En aan kinderen zou ik al helemaal niet beginnen met haar.
Als mijn droomvent zo slap zou zijn over zijn eigen kind zou ik er op afknappen. Ik vind jou bij deze al geen geschikt relatiemateriaal meer zeg maar.
Die behoefte van je kan blijkbaar zo groot zijn dat je voorbij gaat of zit te marchanderen over JE KIND!!
Hoe denk je dat het voor je kind is dat zij je kind niet moet? Zelfs vervelend vind. Papa kiest dus niet voor mij maar voor zijn vriendin.
Hoe ga je dat doen op vakanties? Nu heb je het alleen over de weekenden. En als jij nou een keer naar een ouderavond moet terwijl zij je wil zien?
Bij haar zul je altijd het gevoel hebben dat je tussen twee vuren in zit.
Als laatste, ik ken je vriendin helemaal niet, denk ik dat zij echt nog niet volwassen genoeg is om een stabiele relatie op te bouwen. En aan kinderen zou ik al helemaal niet beginnen met haar.
Als mijn droomvent zo slap zou zijn over zijn eigen kind zou ik er op afknappen. Ik vind jou bij deze al geen geschikt relatiemateriaal meer zeg maar.
zondag 4 maart 2012 17:32
Waarom zo heftig Mika? Ik denk dat je misschien het hele topic moet lezen, er staat nergens dat hij er ook maar aan denkt om zijn kind in de steek te laten / erover gaat marchanderen.
Hij heeft het gewoon moeilijk met het feit dat zijn vriendin zo naar doet over dit onderwerp en zoekt hier ondersteuning. En ja, dat kan best, mannen, het zijn net mensen met twijfels en gevoelens.
Ik vind er weinig slaps aan, voor hem is zijn kind in zijn leven een feit wat niet te betwisten valt en daar heeft zijn vriendin het moeilijk mee wat weer gedoe in de relatie opbrengt. Sommige mensen zijn niet zo makkelijk in het "so long and thanks for all the fish" wanneer er problemen komen, maar die proberen ze op te lossen en niet door weg te rennen als eerste oplossing.
Wat ik nu wel vind is dat zijn vriendin eens goed moet gaan nadenken of ze hem als totaalpakket wel wil of niet en dat vergt een duidelijk gesprek tussen TO en vriendinlief. Kind moet er ook niet de dupe van worden (misschien reageer je vanuit deze insteek Mika?)
Hij heeft het gewoon moeilijk met het feit dat zijn vriendin zo naar doet over dit onderwerp en zoekt hier ondersteuning. En ja, dat kan best, mannen, het zijn net mensen met twijfels en gevoelens.
Ik vind er weinig slaps aan, voor hem is zijn kind in zijn leven een feit wat niet te betwisten valt en daar heeft zijn vriendin het moeilijk mee wat weer gedoe in de relatie opbrengt. Sommige mensen zijn niet zo makkelijk in het "so long and thanks for all the fish" wanneer er problemen komen, maar die proberen ze op te lossen en niet door weg te rennen als eerste oplossing.
Wat ik nu wel vind is dat zijn vriendin eens goed moet gaan nadenken of ze hem als totaalpakket wel wil of niet en dat vergt een duidelijk gesprek tussen TO en vriendinlief. Kind moet er ook niet de dupe van worden (misschien reageer je vanuit deze insteek Mika?)
