Psyche
alle pijlers
Het leven met een stempel
donderdag 13 maart 2008 om 09:04
Ik kan hier een heel verhaal met voorbeelden noemen maar ik denk dat een ieder waarbij een diagnose borderline/adhd...etc etc het wel herkenbaar is.
Het leven met een stempel
Hoe gaan jullie om met je omgeving die, zoals in mijn geval, ineens anders tegen je aankijkt dan voor de diagnose.
Ben je open over wat de ziekte voor jou inhoudt of laat je alles maar over je heen komen.En wat is het meest onredelijke stempel die je ooit opgeplakt hebt gekregen??
Bij mij is het zo dat ik merk dat mijn omgeving vaak mijn borderline als excuus gebruikt. onder het mom van "Ach jij hebt borderline dus je zal het allemaal wel niet zo menen". Ik merk dus dat ik hierdoor vaak niet serieus word genomen.
Of de andere kant van het verhaal. Mensen die je ziekte niet serieus nemen omdat je zo "normaal" overkomt. Dat zijn dan ook vaak de mensen die niet de moeite nemen om oprecht te vragen hoe je je voelt.
Misschien is hier al eens een topic over geweest maar ik kon het niet zo gauw vinden.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.
Het leven met een stempel
Hoe gaan jullie om met je omgeving die, zoals in mijn geval, ineens anders tegen je aankijkt dan voor de diagnose.
Ben je open over wat de ziekte voor jou inhoudt of laat je alles maar over je heen komen.En wat is het meest onredelijke stempel die je ooit opgeplakt hebt gekregen??
Bij mij is het zo dat ik merk dat mijn omgeving vaak mijn borderline als excuus gebruikt. onder het mom van "Ach jij hebt borderline dus je zal het allemaal wel niet zo menen". Ik merk dus dat ik hierdoor vaak niet serieus word genomen.
Of de andere kant van het verhaal. Mensen die je ziekte niet serieus nemen omdat je zo "normaal" overkomt. Dat zijn dan ook vaak de mensen die niet de moeite nemen om oprecht te vragen hoe je je voelt.
Misschien is hier al eens een topic over geweest maar ik kon het niet zo gauw vinden.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.
donderdag 13 maart 2008 om 09:29
Hmm,
ja dat is op zich wel herkenbaar.
Toen in eerste instantie de diagnose gesteld werd, werd het voor veel mensen duidelijk.
Ik ben er altijd heel open over geweest (nu iets minder) IRL.
Maar ik ben daar echt vrienden door kwijtgeraakt...
Toch een beetje het taboe, er bang voor zijn etc.
Ook word je snel als "gek" bestempeld.
Ik ben een aantal keer opgenomen geweest, en mensen kijken daar toch anders tegenaan.
Mijn oma had laatst ook zo'n opmerking:
Oh BB het gaat zo goed met je, je hebt je leventje keurig op de rails! Ik denk dat die medicijnen niet meer nodig zijn hoor.
Moet je niet een keer naar de huisarts? Want ik denk dat je genezen bent....
En die is nota bene psyciatrisch verpleegster geweest.....
Maar hier weten weinig mensen het van mij, alleen de mensen die me heel na staan....de rest gaat het niks aan, ik ben veel te bang weer bestempeld te worden!
ja dat is op zich wel herkenbaar.
Toen in eerste instantie de diagnose gesteld werd, werd het voor veel mensen duidelijk.
Ik ben er altijd heel open over geweest (nu iets minder) IRL.
Maar ik ben daar echt vrienden door kwijtgeraakt...
Toch een beetje het taboe, er bang voor zijn etc.
Ook word je snel als "gek" bestempeld.
Ik ben een aantal keer opgenomen geweest, en mensen kijken daar toch anders tegenaan.
Mijn oma had laatst ook zo'n opmerking:
Oh BB het gaat zo goed met je, je hebt je leventje keurig op de rails! Ik denk dat die medicijnen niet meer nodig zijn hoor.
Moet je niet een keer naar de huisarts? Want ik denk dat je genezen bent....
En die is nota bene psyciatrisch verpleegster geweest.....
Maar hier weten weinig mensen het van mij, alleen de mensen die me heel na staan....de rest gaat het niks aan, ik ben veel te bang weer bestempeld te worden!
donderdag 13 maart 2008 om 09:42
Heel herkenbaar idd.
Ook heb ik gemerkt dat er mensen in mijn omgeving heel begripvol zijn op het moment dat je het verteld.Later hoor je dan dat ze op internet hebben opgezocht wat het inhoud en dan toch wel erg geschrokken zijn.
Ik ben van mening dat de media niet altijd een reeel beeld geeft maar goed.Het is vooral zo kwetsend omdat ik altijd zeg dat men mij alles mag vragen.Als ik geen antwoord wil geven zeg ik dat ook eerlijk.
Maar net wat je zegt, ook ik vertel het alleen aan de mensen waar ik veel mee te maken heb.
Ik vond het vooral lastig toen mijn kinderen naar school gingen, moet ik het aan de andere moeders vertellen en het risico nemen dat mijn kinderen geen vriendjes over de vloer krijgen vanwege hun moeder?
Dat verrekte taboe he....
Ook heb ik gemerkt dat er mensen in mijn omgeving heel begripvol zijn op het moment dat je het verteld.Later hoor je dan dat ze op internet hebben opgezocht wat het inhoud en dan toch wel erg geschrokken zijn.
Ik ben van mening dat de media niet altijd een reeel beeld geeft maar goed.Het is vooral zo kwetsend omdat ik altijd zeg dat men mij alles mag vragen.Als ik geen antwoord wil geven zeg ik dat ook eerlijk.
Maar net wat je zegt, ook ik vertel het alleen aan de mensen waar ik veel mee te maken heb.
Ik vond het vooral lastig toen mijn kinderen naar school gingen, moet ik het aan de andere moeders vertellen en het risico nemen dat mijn kinderen geen vriendjes over de vloer krijgen vanwege hun moeder?
Dat verrekte taboe he....
donderdag 13 maart 2008 om 10:05
Ik vind dat heel jammer voor jullie. Ik bedoel, je hebt iets, het is niet alsof het je hele identiteit bepaalt. Je bent ook nog gewoon een mens met emoties en gedachten en alles d'rop en d'ran, ik begrijp niet goed hoe een ander maar een stempel erop durft te drukken en je dan voortaan zo benadert. Lijkt me vreselijk eerlijk gezegd.
Ik herken het wel in die zin dat ik in bepaalde opzichten nogal "anders" ben in bepaalde opzichten van "de norm". Maar ik ben gewoon ik en sommige mensen kennen me heel goed in dat opzicht en anderen vertel ik gewoon niets. Maar het stempel "raar" heb ik lang met me meegedragen en daar baalde ik weleens van want veel mensen deden niet de moeite om me te leren kennen als persoon. Voordeel voor mij is dat raar een nogal ruim begrip is en dat je niet op wiki een uitgebreide beschrijving kunt vinden van het rare persoonlijkheidstype
. Dus ik snap dat het voor jullie veel stigmatiserender werkt.
Het lijkt me een lastig dilemma bij tijd en wijle wie je wat vertelt, of je wat vertelt. Want ik kan me voorstellen dat je het tegelijkertijd ook weer niet wil hoeven verbergen alsof je je ergens voor moet schamen.
Ik herken het wel in die zin dat ik in bepaalde opzichten nogal "anders" ben in bepaalde opzichten van "de norm". Maar ik ben gewoon ik en sommige mensen kennen me heel goed in dat opzicht en anderen vertel ik gewoon niets. Maar het stempel "raar" heb ik lang met me meegedragen en daar baalde ik weleens van want veel mensen deden niet de moeite om me te leren kennen als persoon. Voordeel voor mij is dat raar een nogal ruim begrip is en dat je niet op wiki een uitgebreide beschrijving kunt vinden van het rare persoonlijkheidstype
. Dus ik snap dat het voor jullie veel stigmatiserender werkt. Het lijkt me een lastig dilemma bij tijd en wijle wie je wat vertelt, of je wat vertelt. Want ik kan me voorstellen dat je het tegelijkertijd ook weer niet wil hoeven verbergen alsof je je ergens voor moet schamen.
donderdag 13 maart 2008 om 10:24
Thanx feliciaatje.
Het is niet zozeer dat ik mezelf een stempel geef, het is hoe anderen erover denken. En zeker, dan gaan ze het googlen, daar lezen ze allemaal horrorverhalen....nou jippie.
Ik zeg er ook altijd bij dat er honderden vormen van BL zijn, en de meest heftige altijd in de media komen.
Ik schaam me ook niet voor wat ik heb/ wat ik ben.
Het is gewoon hoe de buitenwereld reageert.
Ik ga het dus ook never nooit niet tegen ouders op school zeggen, ik begin er niet aan.
Mensen die verder niks van mij weten zien mij als een exentrieke jonge meid, en daar laat ik het verder maar bij
Het is niet zozeer dat ik mezelf een stempel geef, het is hoe anderen erover denken. En zeker, dan gaan ze het googlen, daar lezen ze allemaal horrorverhalen....nou jippie.
Ik zeg er ook altijd bij dat er honderden vormen van BL zijn, en de meest heftige altijd in de media komen.
Ik schaam me ook niet voor wat ik heb/ wat ik ben.
Het is gewoon hoe de buitenwereld reageert.
Ik ga het dus ook never nooit niet tegen ouders op school zeggen, ik begin er niet aan.
Mensen die verder niks van mij weten zien mij als een exentrieke jonge meid, en daar laat ik het verder maar bij
donderdag 13 maart 2008 om 10:35
Groot gelijk 
. Naar mijn idee is dat ook gewoon zo, iedereen is uniek, sommige mensen zijn nog wat meer nadrukkelijk uniek en daar is niets mis mee. Je bent jezelf en dat is precies goed. Het lijkt me wel heel fijn om een diagnose te krijgen wanneer je jezelf ergens heel erg in de weg zit en dat het dan handelbaar en werkbaar wordt voor jezelf. Maar daar kan een ander van buitenaf niet goed over oordelen. En dat moeten ze eigenlijk hoe dan ook niet doen.
. Naar mijn idee is dat ook gewoon zo, iedereen is uniek, sommige mensen zijn nog wat meer nadrukkelijk uniek en daar is niets mis mee. Je bent jezelf en dat is precies goed. Het lijkt me wel heel fijn om een diagnose te krijgen wanneer je jezelf ergens heel erg in de weg zit en dat het dan handelbaar en werkbaar wordt voor jezelf. Maar daar kan een ander van buitenaf niet goed over oordelen. En dat moeten ze eigenlijk hoe dan ook niet doen.
donderdag 13 maart 2008 om 11:24
Hmm, dat is ook wel zo, maar aan de andere kant begrijpen andere borderliners je wel.
Kijk, irl weten mijn ouders, man en beste vrienden het, maar ik leef ook niet als een borderliner (hoe doe je dat eigenlijk
Voor mij was het prettig om het beestje een naam te geven en daarnaar te handelen.
Heeft mij erg geholpen, maar ik ken ook mensen met BL die erin zwelgen.... Gewoon een beetje een tussenweg vinden die bij jou past denk ik.
Kijk, irl weten mijn ouders, man en beste vrienden het, maar ik leef ook niet als een borderliner (hoe doe je dat eigenlijk
Voor mij was het prettig om het beestje een naam te geven en daarnaar te handelen.
Heeft mij erg geholpen, maar ik ken ook mensen met BL die erin zwelgen.... Gewoon een beetje een tussenweg vinden die bij jou past denk ik.
donderdag 13 maart 2008 om 11:47
:
Hmm, dat is ook wel zo, maar aan de andere kant begrijpen andere borderliners je wel.
Kijk, irl weten mijn ouders, man en beste vrienden het, maar ik leef ook niet als een borderliner (hoe doe je dat eigenlijk
Voor mij was het prettig om het beestje een naam te geven en daarnaar te handelen.
Heeft mij erg geholpen, maar ik ken ook mensen met BL die erin zwelgen.... Gewoon een beetje een tussenweg vinden die bij jou past denk ik.
En daarna komt het besef dat je geen enkele stempel meer nodig hebt, omdat het je zelfs tegenhoudt je ervan te bevrijden.
Ik wens je alle sterkte daartoe.
donderdag 13 maart 2008 om 11:51
donderdag 13 maart 2008 om 11:52
Een diagnose kan helpen om jezelf te begrijpen. Maar het scheelt al heel wat als je die diagnose niet als een objectieve statische entiteit gaat zien. Of een stempel. Het is idd een naam voor het beestje maar meer ook niet.
Dus waarom zou je zo'n diagnose delen met de buitenwereld (buiten belangrijke mensen om je heen dan, die het hopelijk ook wel in perspectief kunnen zetten) ?
Dus waarom zou je zo'n diagnose delen met de buitenwereld (buiten belangrijke mensen om je heen dan, die het hopelijk ook wel in perspectief kunnen zetten) ?
donderdag 13 maart 2008 om 12:03
Ergens hier op het forum gaat er een discussie over de psychiatrie die nogal hoog is opgelaait.
Als je objectief meeleest, zul je zien dat een hoop mensen zich aangevallen voelen.
Dat komt omdat zij zich door deze discussie duidelijk miskent/beledigd voelen in de ontkenning van psychische naamplaatjes.
Eigenlijk zou voor dit topic hetzelfde gelden als ik zou roepen dat borderline niet zou bestaan
Wanneer ik openlijk zou zeggen dat Borderline niet bestaat, zou het hele forum over mij heen vallen.
Omdat ik hier namelijk de vinger op de zere plek zou leggen.
De ontkenning van een emotionele staat die de personen die hier schrijven wel degelijk ervaren.
Echter, wanneer ik zou zeggen dat borderline niet bestaat, zou ik bedoelen dat het niet nodig is om de omschrijving borderline te hanteren.
De omschrijving en het hokje borderline zorgt automatisch voor het uitblijven van de bevrijding van de emotionele toestand waarin deze mensen zich bevinden.
Als je objectief meeleest, zul je zien dat een hoop mensen zich aangevallen voelen.
Dat komt omdat zij zich door deze discussie duidelijk miskent/beledigd voelen in de ontkenning van psychische naamplaatjes.
Eigenlijk zou voor dit topic hetzelfde gelden als ik zou roepen dat borderline niet zou bestaan
Wanneer ik openlijk zou zeggen dat Borderline niet bestaat, zou het hele forum over mij heen vallen.
Omdat ik hier namelijk de vinger op de zere plek zou leggen.
De ontkenning van een emotionele staat die de personen die hier schrijven wel degelijk ervaren.
Echter, wanneer ik zou zeggen dat borderline niet bestaat, zou ik bedoelen dat het niet nodig is om de omschrijving borderline te hanteren.
De omschrijving en het hokje borderline zorgt automatisch voor het uitblijven van de bevrijding van de emotionele toestand waarin deze mensen zich bevinden.
donderdag 13 maart 2008 om 12:06
Zeg dan dat je borderline hébt! Mijn god, je BENT toch geen borderline? Je bent toch wel meer dan dat? Nu zijn er vast mensen die gaan roepen dat toch hetzelfde bedoeld wordt. Maar hier ligt, m.i., de hele essentie: het zwelgen. En ja, ik vind dat je zwelgt als je uitdrukt dat je hele wezen borderline (of whatever) is. Dan zie je jezelf ook niet als meer dan dat.
Om de vergelijking maar wees es uit de kast te trekken: je BENT toch ook geen kanker?
donderdag 13 maart 2008 om 12:11
Ik begrijp heel goed wat je bedoelt Noah. Ik heb me weleens gerealiseerd dat als ik naar een psychiater zou gaan, hij of zij vast en zeker wel wat aan me zou kunnen ontdekken wat niet "spoort". Aan de andere kant heb ik leren leven met de soms wat afwijkende facetten van mijn persoonlijkheid en ben ik gelukkig met mezelf.
Ik denk aan de andere kant dat je jezelf soms voor een raadsel kunt stellen met je gedrag, dat je er geen vat op hebt, jezelf niet begrijpt. Als er dan een uitleg is die geheel van toepassing is, kun je jezelf van buitenaf beter gaan begrijpen en ook stoppen met jezelf dingen kwalijk te nemen of te voelen dat je faalt. En er actief en constructief aan werken dat stuk te integreren in je leven ipv je ervoor te schamen en verward rond te lopen.
In die zin vind ik een naam voor het beestje heel goed. Maar ik schrik er ook weleens van dat sommige mensen zich heel erg identificeren met dat ene stuk, dat zijn zij. En dat bepaalt en verexcuseert alles. Voor sommigen werkt het heel positief, voor anderen is het een fijne reden te kunnen blijven hangen. Maar de laatste groep had hoe dan ook wel een "legitiem" excuus gevonden denk ik.
Ik denk aan de andere kant dat je jezelf soms voor een raadsel kunt stellen met je gedrag, dat je er geen vat op hebt, jezelf niet begrijpt. Als er dan een uitleg is die geheel van toepassing is, kun je jezelf van buitenaf beter gaan begrijpen en ook stoppen met jezelf dingen kwalijk te nemen of te voelen dat je faalt. En er actief en constructief aan werken dat stuk te integreren in je leven ipv je ervoor te schamen en verward rond te lopen.
In die zin vind ik een naam voor het beestje heel goed. Maar ik schrik er ook weleens van dat sommige mensen zich heel erg identificeren met dat ene stuk, dat zijn zij. En dat bepaalt en verexcuseert alles. Voor sommigen werkt het heel positief, voor anderen is het een fijne reden te kunnen blijven hangen. Maar de laatste groep had hoe dan ook wel een "legitiem" excuus gevonden denk ik.
donderdag 13 maart 2008 om 12:14
Daarom lijkt het mij handig dat je nooit open bent over persoonlijke details, zoals een diagnose over jouw psychische ziektebeeld. Alleen je partner, en mensen die je 100% vertrouwt kan je het hoognodige vertellen.
Voor de buitenwereld zou ik het houden op 'depressief'. Mensen zijn daar inmiddels aan gewend, en weten dat dat een ziekte van voorbijgaande aard is.
Mensen begrijpen toch niet wat borderline of adhd precies is. En zin om het uit te leggen heb je ook niet. Dus gaan ze allerlei vreselijke dingen erbij verzinnen en een stempel op je plakken. En als jij dan straks veel beter gaat zit je nog met die smet op je.
Ik vind dat psychologen en psychiaters clienten hierin beter moeten begeleiden.
Voor de buitenwereld zou ik het houden op 'depressief'. Mensen zijn daar inmiddels aan gewend, en weten dat dat een ziekte van voorbijgaande aard is.
Mensen begrijpen toch niet wat borderline of adhd precies is. En zin om het uit te leggen heb je ook niet. Dus gaan ze allerlei vreselijke dingen erbij verzinnen en een stempel op je plakken. En als jij dan straks veel beter gaat zit je nog met die smet op je.
Ik vind dat psychologen en psychiaters clienten hierin beter moeten begeleiden.
