Psyche
alle pijlers
Het leven met een stempel
donderdag 13 maart 2008 om 09:04
Ik kan hier een heel verhaal met voorbeelden noemen maar ik denk dat een ieder waarbij een diagnose borderline/adhd...etc etc het wel herkenbaar is.
Het leven met een stempel
Hoe gaan jullie om met je omgeving die, zoals in mijn geval, ineens anders tegen je aankijkt dan voor de diagnose.
Ben je open over wat de ziekte voor jou inhoudt of laat je alles maar over je heen komen.En wat is het meest onredelijke stempel die je ooit opgeplakt hebt gekregen??
Bij mij is het zo dat ik merk dat mijn omgeving vaak mijn borderline als excuus gebruikt. onder het mom van "Ach jij hebt borderline dus je zal het allemaal wel niet zo menen". Ik merk dus dat ik hierdoor vaak niet serieus word genomen.
Of de andere kant van het verhaal. Mensen die je ziekte niet serieus nemen omdat je zo "normaal" overkomt. Dat zijn dan ook vaak de mensen die niet de moeite nemen om oprecht te vragen hoe je je voelt.
Misschien is hier al eens een topic over geweest maar ik kon het niet zo gauw vinden.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.
Het leven met een stempel
Hoe gaan jullie om met je omgeving die, zoals in mijn geval, ineens anders tegen je aankijkt dan voor de diagnose.
Ben je open over wat de ziekte voor jou inhoudt of laat je alles maar over je heen komen.En wat is het meest onredelijke stempel die je ooit opgeplakt hebt gekregen??
Bij mij is het zo dat ik merk dat mijn omgeving vaak mijn borderline als excuus gebruikt. onder het mom van "Ach jij hebt borderline dus je zal het allemaal wel niet zo menen". Ik merk dus dat ik hierdoor vaak niet serieus word genomen.
Of de andere kant van het verhaal. Mensen die je ziekte niet serieus nemen omdat je zo "normaal" overkomt. Dat zijn dan ook vaak de mensen die niet de moeite nemen om oprecht te vragen hoe je je voelt.
Misschien is hier al eens een topic over geweest maar ik kon het niet zo gauw vinden.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.
donderdag 13 maart 2008 om 12:57
donderdag 13 maart 2008 om 13:06
Dat lijkt me het moeilijkste, ik realiseerde het me weer even nav Witchkes verhaal (heftig trouwens, fijn voor je dat je je zoveel beter voelt). Dat omdat je iets hebt (gehad) mensen denken dat er dus ook iets mis is met je beoordelingsvermogen. En dat is zo'n gebrek aan respect in essentie. Ook al bedoelen ze dat misschien helemaal niet zo. Ik denk als je de moeite neemt om je erin te verdiepen, je het wel uit je hoofd laat om er zo zwart/wit over na te denken.
donderdag 13 maart 2008 om 13:07
Helemaal eens. En borderline heb je nog in zo veel varianten als je persoonlijkheden hebt. Maar helaas is niet iedereen goed geinformeerd en sta je voor je het weet bekend als suicidale zelfverminkende borderliner, terwijl jouw problematiek toch heel anders is, en je met borderline prima kan leven, overheen kan groeien, etc.
Een diagnose moet je nooit gebruiken als excuus. Zeg dan, het gaat niet zo goed met me. Maar nooit, ik heb borderline, dus..
Zo kom je namelijk geen stap verder. Sterker nog, in je eigen omgeving kom je dan ook vast te zitten door zo'n stempel.
donderdag 13 maart 2008 om 13:14
Feliciaatje : ik weet trouwens niet wat ik heb, heb ook een prenatale depressie gehad, en heb eigenlijk nooit lekker in mijn vel gezeten. Nu een pak beter mede de opname, medicatie, therapieen. Maar toch denk ik dat alles nog niet ok met me is, ik ga nu veel solliciteren, (sinds augustus) en heb nog altijd geen baan gevonden.
Er is dus nooit een diagnose bij mij gesteld. Waar ik eigenlijk wel blij voor ben ...
Er is dus nooit een diagnose bij mij gesteld. Waar ik eigenlijk wel blij voor ben ...
donderdag 13 maart 2008 om 13:17
Ja, dat ben ik met je eens. Maar toch, dat beeld dat mensen hebben klopt wel in mijn geval. Alleen nu niet meer dan, maar da's zo recentelijk. Helaas zal dan enkel het negatieve blijven hangen. Het verexcuseren door een stempel belet je om te genezen of om verder te geraken. Ik kan nu wel tegen mezelf zeggen dat ik bepaalde dingen deed omdat er iets niet spoorde. Maar dat zelfs met mate, want ik ben erg voor eigen verantwoordelijkheid. Dat is op zich wel een moeilijk pad, want ergens is een ziekte wel een excuus op een bepaald moment voor bepaalde gedragingen. Een gezond mens denkt niet aan zelfmoord of zelfbeschadiging. Maar goed, de omgeving hoeft niet te weten waar mijn littekens of lange afwezigheid vandaan komen. Toch ben ik bang dat mensen misschien iets vermoeden. Vandaar dat ik me 'gewoon' gedraag. Vandaar ook de schaamte, al ben ik -samen met een paar anderen- de enige die weet dat ik pilletjes slik. Gaat ook niemand wat aan in principe.
donderdag 13 maart 2008 om 13:25
Beste Boschbolletje,
Wat een scherpe, onaardige woorden van jou.
Jij hebt het volstrekte recht om het leven te leiden dat jij wilt leiden, en daarover heb ik niet geoordeeld.
Ik ken jou inderdaad niet en heb ook niet beweerd dat dat zo is.
Maar...jij kent mij ook niet.
En kunt dus ook niet beoordelen wat ik hiervan wel of niet weet.
Maar ik vraag me gewoon af, wil je met borderline verder?
Want dat je er last van hebt en dat het heel moeilijk is, dat begrijp ik echt wel hoor.
Maar ik benader dingen een beetje anders dan je misschien gewend bent.
Ik wil daar graag e.e.a. over vertellen, maar dan zonder dit soort hatelijkheden.
Groet,
donderdag 13 maart 2008 om 13:30
Noah, iemand kiest in veel gevallen niet om 'verder te gaan met BPS'. Bepaalde symptomen kun je niet vermijden. In ernstige gevallen gaat het niet meer enkel om wat symptomen maar om suicidale neigingen en zelfbeschadiging. Natuurlijk (nou ja, er zijn er...) wil niemand dat hebben. Als een diagnose en goede medicatie ne begeleiding helpen, wat is er dan verkeerd aan? Ik vind dat je veel mensen over 1 kam scheert zo. Ik schaam me juist voor hetgeen wat ik heb, en heb het zolang doodgezwegen en genegeerd. Met heel vervelende gevolgen waar ik nog steeds de vruchten van draag, helaas. Je kunt wel alle geestesziekten ontkennen, maar da's gewoon dom. Ikzelf ben sinds kort pas blij dat ik leef. En dat door medicatie en hulpzoeken. Alleen was ik er niet uitgeraakt, ik was dan rechtstreeks naar mijn eigen dood gegaan. Da's ernstig genoeg om een psychiater op te zoeken.
donderdag 13 maart 2008 om 13:32
Ik schaam mij trouwens extra omdat een familielid ontzettend zoekt naar aandacht voor problemen. Diegene heeft nu (vermoedelijk na ernstig zeiken bij artsen, want zo gaat het altijd) een stempel gekregen: borderline (naast heel wat andere ziektes van het lichaam). Bah, het idee alleen al om die diagnose te 'delen' met iemand die er zo naarstig naar heeft gezocht. Boeken en films zijn er over mensen met BPS geschreven en gemaakt. Ik heb het gevoel een modeziekte te hebben en ook al weet niemand het haast, ik schaam mij.
donderdag 13 maart 2008 om 13:38
Ik probeer aan te geven dat het soms heel nuttig kan zijn je niet teveel aan een stempel vast te houden, maar naar je zelf te blijven kijken.
De narigheid aan zo'n naam kan zijn dat je oplossingen gaat zoeken die van buitenaf opgelegd worden, terwijl het soms zo kan zijn dat de belangrijkste oplossingen liggen in je eigen persoonlijke zelf.
Je bent geen 'stapeltje borderliners' die allemaal dezelfde treatment moeten krijgen.
Je bent JIJ! Volledig en compleet reagerend zoals jij dat doet met allerlei bewuste en onbewuste redenen.
donderdag 13 maart 2008 om 13:40
Ik heb gewoon een heftige dag gehad.
Daar komt bij dat ik niet van dit soort dingen hou.
Ja ik heb borderline, en nee ik zwelg daar niet in.
Ik heb een heerlijk goed leventje, slik braaf medicatie, volg therapie, kortom ik ben redelijk stabiel.
Maar mag je er dan niet over praten?
Mag je dan niet blij zijn met een stempel, zodat je weet wat je ermee moet?
Moet je dan meteen allerlei oordelen naar je kop geslingerd krijgen?
Ik vind van niet.
Zo!
En nu ga ik vieren dat ik geen kanker heb.
Groetjes
Daar komt bij dat ik niet van dit soort dingen hou.
Ja ik heb borderline, en nee ik zwelg daar niet in.
Ik heb een heerlijk goed leventje, slik braaf medicatie, volg therapie, kortom ik ben redelijk stabiel.
Maar mag je er dan niet over praten?
Mag je dan niet blij zijn met een stempel, zodat je weet wat je ermee moet?
Moet je dan meteen allerlei oordelen naar je kop geslingerd krijgen?
Ik vind van niet.
Zo!
En nu ga ik vieren dat ik geen kanker heb.
Groetjes
.
donderdag 13 maart 2008 om 13:50
Ik ben heel benieuwd waarom ik mensen over 1 kam scheer.
Eigenlijk vind ik dat ik dat juist niet doe.
Ik kijk namelijk niet naar borderline, ik kijk naar de mensen.
En die mensen doen, ervaren, beleven dingen om verschillende bewuste en onbewuste redenen.
Er is hier ook sprake van een communicatie-ruis.
Wat ik bedoel met 'wil je met borderline leven' daarmee bedoel ik, wil je leven dit stempel, of wil je onderzoeken hoe dit bij jou werkt?
Om het misschien wel op te kunnen lossen.
Geloof je dat je je hele leven aan borderline vastzit?
Niet meteen in de aanval graag, ben gewoon heel benieuwd hoe je het bekijkt.
Wat betreft het zelfmoordverhaal.
Als je een gevaar wordt voor jezelf begrijp ik heel goed dat je wel wat hulp kunt gebruiken om ernstige situaties te vermijden.
Nergens in mijn verhaal zie ik ook waarmee je dat linkt.
Nogmaals, ik ontken de emotionele zaak en de ernstigheid daarvan niet he!
Ik heb het over 'het geval borderline' als aandoening, zoals het op je geplakt wordt nadat je met je klachten bij een deskundige bent geweest.
donderdag 13 maart 2008 om 13:55
donderdag 13 maart 2008 om 13:59
[quote]:
Ik heb niet het idee dat Moeders hiermee kampt en er dus over begint omdat ze zichzelf compleet met haar stempel identificeert. Meer dat als je anders bent in sommige dingen, je daar misschien graag eerlijk en open in wil zijn zodat anderen het kunnen begrijpen. Misschien niet eens zozeer doordat ze dan rekening met je houden maar doordat ze dan weten dat je soms anders reageert dan standaard en dat niet aan hun ligt. Maar wrs vul ik nu veel teveel in Moeders, sorry!
.
quote]
Dat is de spijker op zijn kop feliciaatje!
Waar het mij om gaat is dat ik zelf graag een diagnose wilde hebben nadat ik jarenlang aan het lijntje gehouden ben.Toen het beestje een naam kreeg wist ik wat mij te doen stond,welke therapieen ik kon volgen etc etc.
Ik heb het zelf volledig geaccepteerd en leid m.i een doodgewoon leven. Iemand die het niet zou weten zou nooit kunnen merken dat ik borderline heb.
Dat heeft te maken met het feit dat ik erg geloof in eigen verantwoording.Dat ik borderline heb vind ik geen excuus om mij dan ook maar naar de symptomen te gedragen.
Wat ik eigenlijk bedoelde is dat de omgeving je juist als "de borderliner"gaat zien.Wat fleurtje zegt is helemaal waar.
Het eerste wat ik altijd zeg is dat ik borderline HEB en niet BEN.
Ik vind het gewoon rot dat wanneer ik probeer een normaal leven te leiden mijn omgeving mijn ziekte juist WEL als excuus gaat gebruiken. Bijvoorbeeld wanneer ik een woordenwisseling met iemand heb, dat er dan word gezegd dat ik zo heftig reageer om dat ik borderline heb. Voor mij komt dat over alsof ik dus geen normaal mens ben met normale gevoelens,emoties etc.
En idd soms heb ik momenten dat ik graag alleen ben of soms wat stil en afwezig.Mensen bestempelen dat snel als arrogant. Het zou dan idd veel makkelijker zijn om te kunnen zeggen dat mijn hoofd gewoon even vol zit en ik even genoeg heb aan mezelf.
Het heeft niet zozeer te maken met dat ik mijzelf een stempel laat opplakken, waar het mij om gaat is dat ik het niet fair vind om mensen naar hun diagnose te behandelen.Zeker niet wanneer diegene er zelf prima mee kan leven....
Ik heb niet het idee dat Moeders hiermee kampt en er dus over begint omdat ze zichzelf compleet met haar stempel identificeert. Meer dat als je anders bent in sommige dingen, je daar misschien graag eerlijk en open in wil zijn zodat anderen het kunnen begrijpen. Misschien niet eens zozeer doordat ze dan rekening met je houden maar doordat ze dan weten dat je soms anders reageert dan standaard en dat niet aan hun ligt. Maar wrs vul ik nu veel teveel in Moeders, sorry!
.quote]
Dat is de spijker op zijn kop feliciaatje!
Waar het mij om gaat is dat ik zelf graag een diagnose wilde hebben nadat ik jarenlang aan het lijntje gehouden ben.Toen het beestje een naam kreeg wist ik wat mij te doen stond,welke therapieen ik kon volgen etc etc.
Ik heb het zelf volledig geaccepteerd en leid m.i een doodgewoon leven. Iemand die het niet zou weten zou nooit kunnen merken dat ik borderline heb.
Dat heeft te maken met het feit dat ik erg geloof in eigen verantwoording.Dat ik borderline heb vind ik geen excuus om mij dan ook maar naar de symptomen te gedragen.
Wat ik eigenlijk bedoelde is dat de omgeving je juist als "de borderliner"gaat zien.Wat fleurtje zegt is helemaal waar.
Het eerste wat ik altijd zeg is dat ik borderline HEB en niet BEN.
Ik vind het gewoon rot dat wanneer ik probeer een normaal leven te leiden mijn omgeving mijn ziekte juist WEL als excuus gaat gebruiken. Bijvoorbeeld wanneer ik een woordenwisseling met iemand heb, dat er dan word gezegd dat ik zo heftig reageer om dat ik borderline heb. Voor mij komt dat over alsof ik dus geen normaal mens ben met normale gevoelens,emoties etc.
En idd soms heb ik momenten dat ik graag alleen ben of soms wat stil en afwezig.Mensen bestempelen dat snel als arrogant. Het zou dan idd veel makkelijker zijn om te kunnen zeggen dat mijn hoofd gewoon even vol zit en ik even genoeg heb aan mezelf.
Het heeft niet zozeer te maken met dat ik mijzelf een stempel laat opplakken, waar het mij om gaat is dat ik het niet fair vind om mensen naar hun diagnose te behandelen.Zeker niet wanneer diegene er zelf prima mee kan leven....
donderdag 13 maart 2008 om 14:01
Natuurlijk mag jij erover praten!
En als het je steun geeft zodat je weet dat je er iets mee kunt doen, dan is dat hartstikke prima.
Ik hoop gewoon dat het borderline geen smet op je idee van volledigheid als mens geeft. Want jij bent nog net zo goed in staat om te veranderen als ieder ander mens.
Snap je wat ik daarmee bedoel te zeggen?
En andere mensen zullen altijd reageren en oordelen.
Kijk alleen maar eens naar je eigen berichtjes in het topic, maar net zo goed naar de mijne en die van anderen.
Oordelen bestaan omdat ieder mens vanuit zijn eigen perceptie leeft. Daar hoef jij je niet door aangevallen te voelen, mag wel natuurlijk. Wat je zelf wilt.
donderdag 13 maart 2008 om 14:10
:
oke
ik heb veel steun gehád aan het stempeltje.
Nu ben ik 25, getrouwd en moeder en denk ik er amper aan.
Maar er is wel iets, want ik hoef niet met medicatie te stoppen oeioeioei
okay, en zonder je nu kwaad te willen maken, ben ik er toch van overtuigd dat er een dag komt dat jij die medicatie helemaal niet meer nodig hebt.
Maar dan op een dag dat je best wel even door een laag duister moet gaan, maar het dan op eigen kracht van je af kunt schudden.
Naja, kijk maar wat je daarmee doet.
wilde je t gewoon even zeggen eigenlijk...
donderdag 13 maart 2008 om 14:12
donderdag 13 maart 2008 om 14:20
In de linehan training is een van de eerste dingen die je leert dat je niet mag oordelen. Niet over een ander en niet over jezelf.Misschien vind ik het daarom wel zo lastig als ik merk dat anderen niet in staat zijn om mij objectief als persoon te zien.
Mijn schoonmoeder vond het zelfs onverantwoord dat mijn kinderen mij wel eens zagen huilen omdat ze "het" dan misschien ook wel konden krijgen. Terwijl bij mij oorzaken duidelijk in een verleden liggen waarin ik nooit geleerd heb om met emoties om te gaan.
Ik vind het juist belangrijk dat mijn kinderen zich veilig genoeg voelen om hun emoties te tonen. Die horen nu eenmaal bij het leven.Ik zou ook nooit willen dat mijn kinderen de dupe zouden worden van mijn ziekte.
Naar hen toe ben ik dan ook heel eerlijk.Ik vertel ze gewoon dat mama soms ineens kan gaan huilen of zo ineens verdrietig word. Daarnaast gaat mama naar de "blije dokter" die mama "blije"pilletjes geeft zodat mama niet zo vaak verdrietig is.En dat ze goed moeten onthouden dat ik veel van ze hou en het nooit aan hun ligt. Ik maak er thuis geen taboe van. Was het overal maar zo simpel.
Mijn schoonmoeder vond het zelfs onverantwoord dat mijn kinderen mij wel eens zagen huilen omdat ze "het" dan misschien ook wel konden krijgen. Terwijl bij mij oorzaken duidelijk in een verleden liggen waarin ik nooit geleerd heb om met emoties om te gaan.
Ik vind het juist belangrijk dat mijn kinderen zich veilig genoeg voelen om hun emoties te tonen. Die horen nu eenmaal bij het leven.Ik zou ook nooit willen dat mijn kinderen de dupe zouden worden van mijn ziekte.
Naar hen toe ben ik dan ook heel eerlijk.Ik vertel ze gewoon dat mama soms ineens kan gaan huilen of zo ineens verdrietig word. Daarnaast gaat mama naar de "blije dokter" die mama "blije"pilletjes geeft zodat mama niet zo vaak verdrietig is.En dat ze goed moeten onthouden dat ik veel van ze hou en het nooit aan hun ligt. Ik maak er thuis geen taboe van. Was het overal maar zo simpel.
