Psyche
alle pijlers
Getekend door negatieve ervaringen
vrijdag 14 maart 2008 om 20:14
Vóór alles wat hierna komt: ik voel me niet zielig.
Ik wil ook niet in de slachtofferrol.
Dingen beginnen op hun plaats te vallen.
Waarom doe ik zo, voel ik zo, ben ik zo?
Nou, hierom:
Ik kom al een aantal gesprekken bij een psycholoog, heb me daar aangemeld omdat ik wilde praten over wat mij de laatste twee jaren zo zwaar valt.
Het verwerken van na scheidings-perikelen.
Die gesprekken gingen diep, ik heb er dingen verteld, durven te vertellen die ik anders voor me hield, want ik vind al gauw dat ik zeur.
Of dingen waarvoor ik me schaamde dat die me overkomen zijn, tijdens mijn huwelijk, en ook erna.
Dat ik zo stom was om ze te laten gebeuren.
Dat ik zover was gezonken dat ik werkelijk aan mezelf getwijfeld heb, paranoide bijna werd, terwijl ik nu weet wat er aan de hand was, wat er achter de schermen speelde.
Je denkt dat iemand met je leeft omdat ie van je houdt, niet omdat ie je gek wil maken...
Ik heb voorbeelden gegeven van wat er dan zoal gebeurde, de manier waarop. Sommige dingen zouden niet misstaan als detail in een psychologische thriller.
Over de gedachte van hoe heb ik zo stom kunnen zijn dat ik het niet 'gezien' heb, dat het me overkomen is, heb ik me nu wel heen kunnen zetten.
In een relatie ga je toch uit dat er eerlijk met je omgegaan wordt?
Openheid en naïeviteit hoeft niet per definitie afgestraft te worden in de zin dat je altijd met een verkeerd persoon te maken krijgt?
Ik heb pech gehad, wat dat betreft.
Ik ben sterk en veerkrachtig, en mijn vlammetje brandt nog steeds fel, maar ik heb wat positieve ervaringen nodig die de weegschaal in balans moeten krijgen.
Alleen op dit moment heb ik daar niet zo'n zicht op waar ik die positiviteit moet zoeken, geforceerd najagen werkt natuurlijk helemaal niet.
Het ene moment wil ik eruit breken, het andere moment rem ik mezelf weer af.
Ik ben niet verbitterd, denk ook niet dat het nooit meer goedkomt met mij, er zullen heus genoeg kansen komen.
Ik heb er alles voor 'in huis'.
De vraag die me bezighoud en waar ik geen antwoord op weet, en als ik er misschien voorzichtig een opper ben ik bang dat ik me weer zo vergis: hoe herken ik een kans. Of liever: hoe voorkom ik dat ik het pas zie als het te laat is?
Perel.
Ik wil ook niet in de slachtofferrol.
Dingen beginnen op hun plaats te vallen.
Waarom doe ik zo, voel ik zo, ben ik zo?
Nou, hierom:
Ik kom al een aantal gesprekken bij een psycholoog, heb me daar aangemeld omdat ik wilde praten over wat mij de laatste twee jaren zo zwaar valt.
Het verwerken van na scheidings-perikelen.
Die gesprekken gingen diep, ik heb er dingen verteld, durven te vertellen die ik anders voor me hield, want ik vind al gauw dat ik zeur.
Of dingen waarvoor ik me schaamde dat die me overkomen zijn, tijdens mijn huwelijk, en ook erna.
Dat ik zo stom was om ze te laten gebeuren.
Dat ik zover was gezonken dat ik werkelijk aan mezelf getwijfeld heb, paranoide bijna werd, terwijl ik nu weet wat er aan de hand was, wat er achter de schermen speelde.
Je denkt dat iemand met je leeft omdat ie van je houdt, niet omdat ie je gek wil maken...
Ik heb voorbeelden gegeven van wat er dan zoal gebeurde, de manier waarop. Sommige dingen zouden niet misstaan als detail in een psychologische thriller.
Over de gedachte van hoe heb ik zo stom kunnen zijn dat ik het niet 'gezien' heb, dat het me overkomen is, heb ik me nu wel heen kunnen zetten.
In een relatie ga je toch uit dat er eerlijk met je omgegaan wordt?
Openheid en naïeviteit hoeft niet per definitie afgestraft te worden in de zin dat je altijd met een verkeerd persoon te maken krijgt?
Ik heb pech gehad, wat dat betreft.
Ik ben sterk en veerkrachtig, en mijn vlammetje brandt nog steeds fel, maar ik heb wat positieve ervaringen nodig die de weegschaal in balans moeten krijgen.
Alleen op dit moment heb ik daar niet zo'n zicht op waar ik die positiviteit moet zoeken, geforceerd najagen werkt natuurlijk helemaal niet.
Het ene moment wil ik eruit breken, het andere moment rem ik mezelf weer af.
Ik ben niet verbitterd, denk ook niet dat het nooit meer goedkomt met mij, er zullen heus genoeg kansen komen.
Ik heb er alles voor 'in huis'.
De vraag die me bezighoud en waar ik geen antwoord op weet, en als ik er misschien voorzichtig een opper ben ik bang dat ik me weer zo vergis: hoe herken ik een kans. Of liever: hoe voorkom ik dat ik het pas zie als het te laat is?
Perel.
vrijdag 14 maart 2008 om 20:45
Perel
Ik heb geen advies voor je, slechts een wens: ik hoop dat je omringt wordt met mensen die het beste met je voor hebben. Lieve mensen (mannen en vrouwen) die je ogen willen zijn als je het zelf niet (meer) zo helder ziet, dát wens ik je toe.
En denk aan de twee positieve punten in al je misére: je twee stoere, lieve zonen. Denk je dat ze ook zo waren geworden zonder jou? Denk het niet...
x
Ik heb geen advies voor je, slechts een wens: ik hoop dat je omringt wordt met mensen die het beste met je voor hebben. Lieve mensen (mannen en vrouwen) die je ogen willen zijn als je het zelf niet (meer) zo helder ziet, dát wens ik je toe.
En denk aan de twee positieve punten in al je misére: je twee stoere, lieve zonen. Denk je dat ze ook zo waren geworden zonder jou? Denk het niet...
x
vrijdag 14 maart 2008 om 20:56
Dankje voor je knuffel, Nijn!
Wat voor mij onder kansen valt gaat uiteindelijk wel over de kans op een liefdevolle relatie.
Relaties met mensen in het algemeen gaan eigenlijk wel vanzelf, ik heb een paar oer-vriendinnen, vanuit mijn middelbare schooltijd, dat kán niet stuk.
Bij nieuwe contacten op cursus, sport e.d. voel ik wel een afstand. Ik stel me dan een soort van gereserveerd op, merk dat ik minder onbevangen ben dan degene tegenover me, ik kan mensen heel 'puur' vinden, een prettige persoonlijkheid, maar ik heb dan toch de neiging om mezelf terug te trekken: die hebben mij niet nodig. Krijg ik wel aandacht van zo iemand, ben ik daar zo verlegen mee, dat ik voor mijn gevoel weer mijn spontaniteit verlies. (Het is ook niet gauw goed bij mij).
Voor een liefdesrelatie heb ik me tot nu toe afgesloten.
Ik heb mezelf dat een poos toegestaan, natuurlijk moest ik eerst verwerken wat ik achter de rug had.
Dat is nu wel klaar.
Dus wil ik weer een stap verder.
Ik vrees dat het nogal 'pathetisch' klinkt, maar: ik zou wel eens willen weten hoe het voelt als er van me gehouden wordt, dat iemand er voor mij is. Op dit moment lijkt het me pure luxe. En superver weg.
Ik heb een beetje het idee dat ik het ook uitstraal: laat mij maar liever links liggen, ik weet toch niet hoe ik het moet handelen.
Wat voor mij onder kansen valt gaat uiteindelijk wel over de kans op een liefdevolle relatie.
Relaties met mensen in het algemeen gaan eigenlijk wel vanzelf, ik heb een paar oer-vriendinnen, vanuit mijn middelbare schooltijd, dat kán niet stuk.
Bij nieuwe contacten op cursus, sport e.d. voel ik wel een afstand. Ik stel me dan een soort van gereserveerd op, merk dat ik minder onbevangen ben dan degene tegenover me, ik kan mensen heel 'puur' vinden, een prettige persoonlijkheid, maar ik heb dan toch de neiging om mezelf terug te trekken: die hebben mij niet nodig. Krijg ik wel aandacht van zo iemand, ben ik daar zo verlegen mee, dat ik voor mijn gevoel weer mijn spontaniteit verlies. (Het is ook niet gauw goed bij mij).
Voor een liefdesrelatie heb ik me tot nu toe afgesloten.
Ik heb mezelf dat een poos toegestaan, natuurlijk moest ik eerst verwerken wat ik achter de rug had.
Dat is nu wel klaar.
Dus wil ik weer een stap verder.
Ik vrees dat het nogal 'pathetisch' klinkt, maar: ik zou wel eens willen weten hoe het voelt als er van me gehouden wordt, dat iemand er voor mij is. Op dit moment lijkt het me pure luxe. En superver weg.
Ik heb een beetje het idee dat ik het ook uitstraal: laat mij maar liever links liggen, ik weet toch niet hoe ik het moet handelen.
vrijdag 14 maart 2008 om 21:06
Een goede kans loopt niet weg Perel. En voor minder dan dat hoef jij het niet meer te doen.
Geniet op dit moment van de fijne mensen die je om je heen hebt, en laat de liefde maar voor wat ze is, totdat je er toevallig tegenaan loopt.
Je bent nog maar net begonnen met therapie, er valt nog wel wat te verwerken.
Geef jezelf tijd. Veel tijd. Het is tenslotte niet niks wat je hebt meegemaakt.
Da's mijn bescheiden mening dan. Ik hoop ooit nog wel eens verliefd te worden en te blijven, maar dat is op dit moment echt een vijfjaren of tienjaren plan. Eerst maar eens mezelf op orde krijgen..
Geniet op dit moment van de fijne mensen die je om je heen hebt, en laat de liefde maar voor wat ze is, totdat je er toevallig tegenaan loopt.
Je bent nog maar net begonnen met therapie, er valt nog wel wat te verwerken.
Geef jezelf tijd. Veel tijd. Het is tenslotte niet niks wat je hebt meegemaakt.
Da's mijn bescheiden mening dan. Ik hoop ooit nog wel eens verliefd te worden en te blijven, maar dat is op dit moment echt een vijfjaren of tienjaren plan. Eerst maar eens mezelf op orde krijgen..
vrijdag 14 maart 2008 om 21:19
Perel, ik vind het erg mooi dat je vraagt hoe je een kans kan herkennen, en niet hoe je voorkomt dat je weer in een val trapt. Wéreld van verschil, en een mooi positief uitgangspunt.
Alleen daarom al denk ik dat jij het wel redt. Natuurlijk moet je oppassen en niet iedereen vertrouwen, maar dat geldt voor ons allemaal.
Ik denk dat je een kans kunt herkennen door een optie de tijd te geven. Een optie op een kans is al heel wat toch? Stort je nergens in, maar leer mensen eerst echt kennen voordat je seks hebt, je blootgeeft, je ziel op tafel legt, dingen deelt etc. Hou een slag om de arm voor wat betreft diepgang ( daar heb je je oervriendinnen voor toch ), maar heb eerst lol met mensen. Alleen maar lol.
Veel succes!
Alleen daarom al denk ik dat jij het wel redt. Natuurlijk moet je oppassen en niet iedereen vertrouwen, maar dat geldt voor ons allemaal.
Ik denk dat je een kans kunt herkennen door een optie de tijd te geven. Een optie op een kans is al heel wat toch? Stort je nergens in, maar leer mensen eerst echt kennen voordat je seks hebt, je blootgeeft, je ziel op tafel legt, dingen deelt etc. Hou een slag om de arm voor wat betreft diepgang ( daar heb je je oervriendinnen voor toch ), maar heb eerst lol met mensen. Alleen maar lol.
Veel succes!
zaterdag 15 maart 2008 om 09:23
Goeiemorgen,
Fijne reakties allemaal....
Alles heeft ook nog een voor- en een na-geschiedenis.
In mijn kindertijd heb ik al vroeg geleerd me te schikken en niet te veel ruimte en aandacht voor mezelf te vragen.
Ik heb altijd het idee gehad dat ik mijn ouders tot last was.
Maar nu weet ik dat ik een heel rustig kind was, gehoorzaam om maar lief gevonden te worden, behulpzaam om gewaardeerd te worden.
Mijn ouders hebben zich op emotioneel gebied niet veel met mij bezig gehouden. Op provisorische wijze ben ik er wel doorheengerold, door dat opgroeien, maar steun en het gevoel dat ze achter me stonden was er nooit.
Op een gegeven moment is er ook ruim geprofiteerd van hoe ik in elkaar zit. Heb veel huishoudelijke taken moeten doen, en later toen ik ging werken (mocht niet studeren) ben ik onder druk gezet om het gezin financieel te ondersteunen.
Klein voorbeeldje van het gevoel van eenzaamheid dat me ooit eens overviel:
Mijn ouders, (jongere) zus en ik waren op vakantie in Spanje.
Ik was 12, 13 jaar.
Op het strand had ik een meisje van mijn leeftijd ontmoet, waar ik een paar dagen mee gespeeld had. Met haar ouders en haar broertje zaten ze naast ons gezin, ik weet nu nog dat ik observeerde hoe positief die mensen met elkaar omgingen.
Toen ik tijdens de vakantie dit meisje een keer ging ophalen om naar het zwembad te gaan, was ze binnen met haar moeder.
Ze zat op een stoel, en haar moeder stond achter haar, voorzichtig haar lange blonde haar te borstelen, strengetje voor strengetje, met een toegewijde tederheid die ik nog nooit gezien (of ervaren) had. Erna zochten ze samen de speldjes uit die er die dag ingezet werden.
Voor mijn gevoel nu stond ik daar toen ademloos naar te kijken, met open mond misschien, als een toeschouwer naar iets wat me heel erg ontroerde.
Geen jaloezie, maar het besef van een gemis.
Ondenkbaar dat mijn moeder op die manier met mij zou bezig zijn. Dat heeft ze gewoon niet in zich.
En het gevoel van: wij kunnen geen echte vriendinnen zijn, het verschil is té groot.
Dit lijkt een beetje op de gereserveerdheid die ik over me krijg bij het ontmoeten van nieuwe mensen.
Voor degene die dit lezen komt het misschien wat dramatisch over. Ik vind het nu niet meer erg dat het gebeurd is. Zit er niet meer zo mee.
Wel heb ik nog steeds medelijden met het kind dat ik was, dat ik ouders had die niet wisten wat er in mij omging, gewoon door niet te zien wat een kind nodig heeft.
In gedachten ga ik er dan zelf achter staan, en leg ik mijn handen op de smalle schoudertjes.
Perel.
Fijne reakties allemaal....
Alles heeft ook nog een voor- en een na-geschiedenis.
In mijn kindertijd heb ik al vroeg geleerd me te schikken en niet te veel ruimte en aandacht voor mezelf te vragen.
Ik heb altijd het idee gehad dat ik mijn ouders tot last was.
Maar nu weet ik dat ik een heel rustig kind was, gehoorzaam om maar lief gevonden te worden, behulpzaam om gewaardeerd te worden.
Mijn ouders hebben zich op emotioneel gebied niet veel met mij bezig gehouden. Op provisorische wijze ben ik er wel doorheengerold, door dat opgroeien, maar steun en het gevoel dat ze achter me stonden was er nooit.
Op een gegeven moment is er ook ruim geprofiteerd van hoe ik in elkaar zit. Heb veel huishoudelijke taken moeten doen, en later toen ik ging werken (mocht niet studeren) ben ik onder druk gezet om het gezin financieel te ondersteunen.
Klein voorbeeldje van het gevoel van eenzaamheid dat me ooit eens overviel:
Mijn ouders, (jongere) zus en ik waren op vakantie in Spanje.
Ik was 12, 13 jaar.
Op het strand had ik een meisje van mijn leeftijd ontmoet, waar ik een paar dagen mee gespeeld had. Met haar ouders en haar broertje zaten ze naast ons gezin, ik weet nu nog dat ik observeerde hoe positief die mensen met elkaar omgingen.
Toen ik tijdens de vakantie dit meisje een keer ging ophalen om naar het zwembad te gaan, was ze binnen met haar moeder.
Ze zat op een stoel, en haar moeder stond achter haar, voorzichtig haar lange blonde haar te borstelen, strengetje voor strengetje, met een toegewijde tederheid die ik nog nooit gezien (of ervaren) had. Erna zochten ze samen de speldjes uit die er die dag ingezet werden.
Voor mijn gevoel nu stond ik daar toen ademloos naar te kijken, met open mond misschien, als een toeschouwer naar iets wat me heel erg ontroerde.
Geen jaloezie, maar het besef van een gemis.
Ondenkbaar dat mijn moeder op die manier met mij zou bezig zijn. Dat heeft ze gewoon niet in zich.
En het gevoel van: wij kunnen geen echte vriendinnen zijn, het verschil is té groot.
Dit lijkt een beetje op de gereserveerdheid die ik over me krijg bij het ontmoeten van nieuwe mensen.
Voor degene die dit lezen komt het misschien wat dramatisch over. Ik vind het nu niet meer erg dat het gebeurd is. Zit er niet meer zo mee.
Wel heb ik nog steeds medelijden met het kind dat ik was, dat ik ouders had die niet wisten wat er in mij omging, gewoon door niet te zien wat een kind nodig heeft.
In gedachten ga ik er dan zelf achter staan, en leg ik mijn handen op de smalle schoudertjes.
Perel.
zaterdag 15 maart 2008 om 09:49
Perelke, wat ben je toch een knoeperd. Tuurlijk ben je niet geknakt, je bent sterk en wil vooruit, wat goed van je!
Je postings ontroeren me, het verhaal van het meisje op het strand, hoe je naar haar keek......Misschien heb ik een beetje een te filmische kijk op het leven maar ik zie het voor me en dan is het slikken geblazen. Ik kan me je gevoel ook zo indenken, je kinderlijke gedachte dat het niet kán zo'n contact.
Denk je daar nu anders over inmiddels? Denk je dat het wel kan of had gekund?
Ik ben er inmiddels uit dat ik met mensen van allerlei achtergronden uitstekend om kan gaan als er maar een paar aspecten overeen komen. Manieren van communiceren bijvoorbeeld en gevoel voor humor. Hoe zie jij dat?
Je postings ontroeren me, het verhaal van het meisje op het strand, hoe je naar haar keek......Misschien heb ik een beetje een te filmische kijk op het leven maar ik zie het voor me en dan is het slikken geblazen. Ik kan me je gevoel ook zo indenken, je kinderlijke gedachte dat het niet kán zo'n contact.
Denk je daar nu anders over inmiddels? Denk je dat het wel kan of had gekund?
Ik ben er inmiddels uit dat ik met mensen van allerlei achtergronden uitstekend om kan gaan als er maar een paar aspecten overeen komen. Manieren van communiceren bijvoorbeeld en gevoel voor humor. Hoe zie jij dat?
zaterdag 15 maart 2008 om 09:59
Nou, ik zie dat tafereeltje van dat meisje en die moeder ook moeiteloos voor me
Zo herkenbaar, je jeugdervaringen. En het gevolg, later.
Je bent je er nu bewust van, en alleen al daarom zal hetzelfde je nooit meer overkomen, in een relatie.
Maar ik herken ook het gevoel van: kan ik mijn kijken, mijn voelen vertrouwen? Dat heeft tijd nodig..
Heel veel liefs van mij
Zo herkenbaar, je jeugdervaringen. En het gevolg, later.
Je bent je er nu bewust van, en alleen al daarom zal hetzelfde je nooit meer overkomen, in een relatie.
Maar ik herken ook het gevoel van: kan ik mijn kijken, mijn voelen vertrouwen? Dat heeft tijd nodig..
Heel veel liefs van mij
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 15 maart 2008 om 10:29
Beste Perel
Allereerst heel veel sterkte toegewenst een een dikke knuffel (ik kan de plaatjes zo niet vinden). Ik heb een soortgelijke ervaring gehad als jou in een relatie alleen heeft het bij mij niet zo lang geduurd. Altijd heb ik gedacht dat ik op mijn intuïtie kon vertrouwen maar de desbetreffende man bleek zo ontzettend anders te zijn dan ik dacht en kon denken. Ik ben hierdoor wel meer op mijn strepen gaan staan maar soms vraag ik me af of ik dat niet teveel doe. Daarnaast ben ik bang dat hetzelde weer kan gebeuren omdat ik het de eerste keer ook op geen enkel moment had doorgehad. Als hij rare dingen tegen mij zei dan dacht ik altijd het ene oor in en het andere oor uit terwijl hij het wel degelijk meende.
Je vroeg in je openingspost om positieve ervaringen. Wat bij mij altijd helpt als ik me rot voel is om naar de kleine dingetjes te kijken in het leven; een onverwachte glimlach van iemand op straat, een persoon die in je leven komt en waar je veel van kunt leren, een prachtige mooie warme lentedag etc. Het klinkt misschien wat zweverig en ik ben verder ook niet gelovig maar op dat soort momenten heb ik het idee dat God door middel van deze kleine dingetjes wil laten zien dat hij er is en dat het wel weer goed komt.
Kikkerjet
Allereerst heel veel sterkte toegewenst een een dikke knuffel (ik kan de plaatjes zo niet vinden). Ik heb een soortgelijke ervaring gehad als jou in een relatie alleen heeft het bij mij niet zo lang geduurd. Altijd heb ik gedacht dat ik op mijn intuïtie kon vertrouwen maar de desbetreffende man bleek zo ontzettend anders te zijn dan ik dacht en kon denken. Ik ben hierdoor wel meer op mijn strepen gaan staan maar soms vraag ik me af of ik dat niet teveel doe. Daarnaast ben ik bang dat hetzelde weer kan gebeuren omdat ik het de eerste keer ook op geen enkel moment had doorgehad. Als hij rare dingen tegen mij zei dan dacht ik altijd het ene oor in en het andere oor uit terwijl hij het wel degelijk meende.
Je vroeg in je openingspost om positieve ervaringen. Wat bij mij altijd helpt als ik me rot voel is om naar de kleine dingetjes te kijken in het leven; een onverwachte glimlach van iemand op straat, een persoon die in je leven komt en waar je veel van kunt leren, een prachtige mooie warme lentedag etc. Het klinkt misschien wat zweverig en ik ben verder ook niet gelovig maar op dat soort momenten heb ik het idee dat God door middel van deze kleine dingetjes wil laten zien dat hij er is en dat het wel weer goed komt.
Kikkerjet
zaterdag 15 maart 2008 om 10:47
Als hij rare dingen tegen mij zei dan dacht ik altijd het ene oor in en het andere oor uit terwijl hij het wel degelijk meende.
Kikkerjet, ik vind dit nog steeds zo eng!
Er zijn dagen dat ik het nog steeds in mijn hoofd hoor.
Ik focus me ook op de kleine cadeautjes van de dagelijkse werkelijkheid, en ik weet dat dat enorm helpt.
Die hou ik dan wel voor mezelf, je waardeert ze alleen omdat jij ze ziet, zo werkt het tenminste bij mij:
wakker worden van de vogeltjes (een paar weken geleden al) in plaats van door de wekker;
een bos fantastische lelies in een kringloopvaas (camp!) op de tafel;
een ongegeneerd genietende kater wijdbeens op schoot, én ik mag ook nog eens aaien over de BUIK;
en een zeer eervolle vermelding:
ik kom aanfietsen, tegen de zware wind in, er staat een man op de stoep die in principe oversteken wil, en dit, gezien mijn tempo van aan komen fietsen en geworstel om op mijn zadel te blijven zitten, met gemak op zijn akkertje zou kunnen doen. Maar hij kijkt mij aan, moedigt mij aan door te fietsen, kom op je kan het, ik fiets hem voorbij en hij applaudiseert dat ik niet van mijn fiets afwaai. Ik kijk nog even om naar hem, en ontvang een stralende lach en een knipoog!
Ik ben een bourgondiër, in de zin van dit soort genoegens!
Kikkerjet, ik vind dit nog steeds zo eng!
Er zijn dagen dat ik het nog steeds in mijn hoofd hoor.
Ik focus me ook op de kleine cadeautjes van de dagelijkse werkelijkheid, en ik weet dat dat enorm helpt.
Die hou ik dan wel voor mezelf, je waardeert ze alleen omdat jij ze ziet, zo werkt het tenminste bij mij:
wakker worden van de vogeltjes (een paar weken geleden al) in plaats van door de wekker;
een bos fantastische lelies in een kringloopvaas (camp!) op de tafel;
een ongegeneerd genietende kater wijdbeens op schoot, én ik mag ook nog eens aaien over de BUIK;
en een zeer eervolle vermelding:
ik kom aanfietsen, tegen de zware wind in, er staat een man op de stoep die in principe oversteken wil, en dit, gezien mijn tempo van aan komen fietsen en geworstel om op mijn zadel te blijven zitten, met gemak op zijn akkertje zou kunnen doen. Maar hij kijkt mij aan, moedigt mij aan door te fietsen, kom op je kan het, ik fiets hem voorbij en hij applaudiseert dat ik niet van mijn fiets afwaai. Ik kijk nog even om naar hem, en ontvang een stralende lach en een knipoog!
Ik ben een bourgondiër, in de zin van dit soort genoegens!
zondag 6 april 2008 om 12:42
Hoi Forummers,
Ik ga 'em even uppen.
Vandaag is weer zo'n dag.
Ik ben niet vooruit te branden. Hoeveel plannen ik ook heb, er komt niet veel van terecht.
Het zijn allemaal wel leuke dingen die ik zou willen doen, nuttige dingen ook, die voldoening zouden geven als ik ze gewoon zou doen. Maar iets verlamt me.
Ik weet heel goed wat het is, maar ik doe er niks tegen.
Als ik me voorstel om het gewoon wél te doen, komt er een gevoel van paniek over me. Angst.
Die angst heeft te maken met het eigenlijk niet mogen hebben van een prettig leven.
Vrij vertaald: er is iemand die mij het niet gunt dat ik gelukkig ben. Als ik er dan zelf voor zorg dat ik dat niet ben, hoeft hij mij minder te misgunnen.
Daarmee hoop ik minder aggressie op te wekken bij diegene onder wiens invloed ik nog steeds ben (niet letterlijk, meer in mijn hoofd).
Ik dacht toen ik voor mijzelf koos, dat ik daarmee een einde zou maken aan het leven dat ik leidde, dat ik vrij zou zijn.
Maar niets is minder waar.
Ik sta nu op het punt een stap te nemen die daarmee te maken heeft, ik doe dat met behulp van iemand die mijn zaken en belangen (professioneel) behartigt, alles is voorbereid.
Ik moet het startsein geven, en dat is waar ik zo tegenop zie.
Als ik het vandaag loslaat, hoe ziet de komende periode er dan uit?
Ik besef dat nog heel veel in mijn leven beheerst wordt door negativiteit. Maar, ik wijs mezelf er steeds en steeds maar weer op dat er nog een hele andere wereld is waar ik wel vreugde en geluk uit kan halen, het bestaat niet alleen dááruit.
Waarom weegt dat nog zo zwaar? Waarom is die invloed nog zo groot? Op sommige momenten zoals nu lijk ik er wel in op te lossen, in het grote zwarte gat.
Aan de andere kant kan ik wel op andere topics heel anders reageren, ik denk dat ik daar overkom als optimistisch, een doorzetter ook wel geloof ik.
Ik voel me af en toe net een stuiterbal, weet niet of ik moet lachen of huilen. Het ligt er dan net aan in welk gezelschap ik verkeer welke weg ik kies.
Ik snap mezelf dan echt niet. Vind mezelf zo slap.
Perel.
Ik ga 'em even uppen.
Vandaag is weer zo'n dag.
Ik ben niet vooruit te branden. Hoeveel plannen ik ook heb, er komt niet veel van terecht.
Het zijn allemaal wel leuke dingen die ik zou willen doen, nuttige dingen ook, die voldoening zouden geven als ik ze gewoon zou doen. Maar iets verlamt me.
Ik weet heel goed wat het is, maar ik doe er niks tegen.
Als ik me voorstel om het gewoon wél te doen, komt er een gevoel van paniek over me. Angst.
Die angst heeft te maken met het eigenlijk niet mogen hebben van een prettig leven.
Vrij vertaald: er is iemand die mij het niet gunt dat ik gelukkig ben. Als ik er dan zelf voor zorg dat ik dat niet ben, hoeft hij mij minder te misgunnen.
Daarmee hoop ik minder aggressie op te wekken bij diegene onder wiens invloed ik nog steeds ben (niet letterlijk, meer in mijn hoofd).
Ik dacht toen ik voor mijzelf koos, dat ik daarmee een einde zou maken aan het leven dat ik leidde, dat ik vrij zou zijn.
Maar niets is minder waar.
Ik sta nu op het punt een stap te nemen die daarmee te maken heeft, ik doe dat met behulp van iemand die mijn zaken en belangen (professioneel) behartigt, alles is voorbereid.
Ik moet het startsein geven, en dat is waar ik zo tegenop zie.
Als ik het vandaag loslaat, hoe ziet de komende periode er dan uit?
Ik besef dat nog heel veel in mijn leven beheerst wordt door negativiteit. Maar, ik wijs mezelf er steeds en steeds maar weer op dat er nog een hele andere wereld is waar ik wel vreugde en geluk uit kan halen, het bestaat niet alleen dááruit.
Waarom weegt dat nog zo zwaar? Waarom is die invloed nog zo groot? Op sommige momenten zoals nu lijk ik er wel in op te lossen, in het grote zwarte gat.
Aan de andere kant kan ik wel op andere topics heel anders reageren, ik denk dat ik daar overkom als optimistisch, een doorzetter ook wel geloof ik.
Ik voel me af en toe net een stuiterbal, weet niet of ik moet lachen of huilen. Het ligt er dan net aan in welk gezelschap ik verkeer welke weg ik kies.
Ik snap mezelf dan echt niet. Vind mezelf zo slap.
Perel.
zondag 6 april 2008 om 13:11
Hoi Perel, ik herken dit.
Bij mij lijkt het alsof ik door een zelfsaboterend onderbewustzijn steeds platgelegd word. Mij werd een jaar of 5 geleden het licht in de ogen niet gegund, en sindsdien raak ik onbewust ook in paniek als het goed gaat. Ik krijg dan infecties, bij jou uit het zich weer anders. Ik herken het wankele paniekerige gevoel als het ineens goed gaat en ik echt weer eens gelukkig ben. Ik ben er ook voor in therapie.
Ik trapte er eerst steeds weer in, schreeuwde het van de daken als het weer goed ging, maar werd er steeds binnen een paar dagen weer voor afgestraft. Heel frappant, ik vroeg me dan af van wie of wat het niet mocht dat het goed ging. Op een gegeven moment ging ik het verband zien, en begreep ik dat dit klachten waren die een ptss veroorzaakt. Wat bij mij helpt, is een soort middenweg zoeken. Als ik me harststikke goed voel en denk dat ik weer genees, probeer ik het wat te bagatelliseren voor mezelf. Op die manier heb ik ook geen last van paniek en zelfsabotage vanuit mijn allerdiepste krochten. Het gaat de afgelopen week weer vrij goed met mijn gezondheid - direct even afkloppen - maar ik probeer mijn blijdschap hierover steeds te sussen, om deze reden. Alsof ik dat getraumatiseerde onderbewustzijn om de tuin kan leiden. Het werkt.
Is er voor jou vandaag niet zo'n middenweg te vinden? Een bezigheid die je kunt doen waar je je oké bij voelt, dus even niet mikken op datgene wat je het allerliefste wilt en wat jou het gelukkigst zou maken, want dat geeft teveel paniek. En daar vrede mee hebben, je kunt niet alles in een keer. Maar het jezelf wel gunnen om, ik noem maar wat, dat goede boek dat je allang wilde lezen vandaag te pakken en ervan te genieten, of wat dan ook.
zondag 6 april 2008 om 13:34
Hoi Pink,
Het werkt voor mij het beste om de dag maar een beetje rustig voorbij te laten gaan. Zometeen even naar buiten voor een boodschapje, en inderdaad met een boek op de bank.
De gewone herkenbare dingen zijn belangrijk voor mij om het basisgevoel terug te krijgen.
Het gevoel lijkt nog het meest nu op de kater die je overhoud nadat je naar een deprimerende film met slechte afloop hebt gekeken. Alleen besef ik dan: dit is realiteit.
Ik wil de positiviteit weer gaan zien, en vandaar uit leven.
Nu weet ik wel dat het er is, alleen krijg ik het niet te pakken.
Wanneer ik denk: ik ben toch niet depressief?, weet ik het antwoord vrijwel meteen. Welnee, ik wil veel te graag leven.
Het leven leven, ik ontmoet regelmatig fantastische mensen die mij laten zien dat het ook anders kan.
Ik hoor ook echt niet bij de categorie die zegt: ik hou meer van dieren dan van mensen, of dingen van die strekking.
Bij jou speelde dit nog langer geleden?
Ik denk zelf regelmatig: waarom kan ik het na drie jaar nou nog niet achter me laten?
Ik zie het wel als mijn eigen verantwoording dat ik er zo insta.
Het werkt voor mij het beste om de dag maar een beetje rustig voorbij te laten gaan. Zometeen even naar buiten voor een boodschapje, en inderdaad met een boek op de bank.
De gewone herkenbare dingen zijn belangrijk voor mij om het basisgevoel terug te krijgen.
Het gevoel lijkt nog het meest nu op de kater die je overhoud nadat je naar een deprimerende film met slechte afloop hebt gekeken. Alleen besef ik dan: dit is realiteit.
Ik wil de positiviteit weer gaan zien, en vandaar uit leven.
Nu weet ik wel dat het er is, alleen krijg ik het niet te pakken.
Wanneer ik denk: ik ben toch niet depressief?, weet ik het antwoord vrijwel meteen. Welnee, ik wil veel te graag leven.
Het leven leven, ik ontmoet regelmatig fantastische mensen die mij laten zien dat het ook anders kan.
Ik hoor ook echt niet bij de categorie die zegt: ik hou meer van dieren dan van mensen, of dingen van die strekking.
Bij jou speelde dit nog langer geleden?
Ik denk zelf regelmatig: waarom kan ik het na drie jaar nou nog niet achter me laten?
Ik zie het wel als mijn eigen verantwoording dat ik er zo insta.
zondag 6 april 2008 om 14:19
Perel, ik maakte - even terugrekenen - 5 jaar geleden iets mee met een therapeute. Er is toen nogal een rel over geweest op dit forum, misschien omdat ik me verkeerd uitdrukte, of misschien omdat het verhaal te bizar was. Anyway, ik heb me over mijn grenzen laten trekken door een therapeute, dmv emotionele chantage. Ze heeft me behoorlijk gemolesteerd.
De psychologe waarbij ik nu loop om het te verwerken, zegt dat die dame zeker psychopatische trekken heeft moeten gehad. De diagnose psychopate kan ze niet stellen omdat ze haar daarvoor zelf in de praktijk zou moeten hebben, maar met aan zekerheid grenzend zou ze psychopatische trekken hebben. Hoe ironisch dat ik 5 jaar later bij een peute loop om te verwerken wat een andere peute me heeft aangedaan. Ook noemt de psychologe waarbij ik nu loop het een "bijna sektanische toestand'. Joh, het was er geleidelijk aan ingeslopen, maar ze had me door op mijn angsten ed in te spelen op een gegeven moment in mijn macht.
Omdat ik nooit zeker kan weten wat de intenties van een ander zijn, mag ik niet meer zeggen dat ze mijn leven wilde verwoesten, ook al leek het er verdomd veel op. Het zou ook kunnen dat ze gewoon niet spoorde (dat sowieso) en gruwelijke fouten heeft gemaakt en heel erg grenzen overschreden heeft.
De therapeute van 5 jaar geleden gunde me het licht in de ogen niet, maar dat was ook gewoon haar manier van zijn. Zo was ze niet alleen naar mij toe. Ik weet inmiddels dat ik het niet persé persoonlijk op hoef te vatten. Het feit dat ze me heeft gemolesteerd hoeft ook niet verband te houden met het feit dat ze anderen en/of mij het licht in de ogen niet lijkt te gunnen. Het kan een rare samenloop van omstandigheden geweest zijn. Dat kán.
Maar hoe dan ook, voor mij is het enorm traumatisch geweest, en ik had onbewust bepaalde conclusies getrokken. Bijvoorbeeld, op het moment dat het erg goed met me ging en ik afscheid wilde nemen van haar, vond ze dat ik nog een aantal keer zou moeten komen, omdat ik die toch vergoed zou krijgen van Univé (ja, stom stom stom, maar ik deed dat uit loyaliteit omdat ze mij immers ook had geholpen met haar therapie) En toen begon het gedonder. Ik weet dat ze het leven wilde leiden wat ik leide, en de kansen had willen hebben die ik kreeg, Ik weet dat omdat ze dat tegen me zei en daar nogal emotioneel over deed. Ach, alles bij elkaar opgeteld was een van mijn onbewuste conclusies dat als het NIET zo goed met me was gegaan, ze me niet had gemolesteerd.
Toen ik weer wat opknapte nadat ik door haar therapieën erg ziek was geworden (ook een heel lang verhaal wat ik je zal besparen), wilde ik direct doorgaan met leven en mijn dromen verder verwezenlijken. Sterker nog, ik had heel wat in te halen na de ellendige tijd die ik met haar had gehad, dus ik wilde nu dubbel en dwars genieten. Mijn immuunsysteem was door haar "therapie" behoorlijk verzwakt geraakt, maar dat zou vanzelf wel weer bijtrekken, dacht ik. Mensen in mijn omgeving zeiden zelfs dat ziek zijn niet bij mij paste (ik weet nog steeds niet wat ik van zo'n opmerking moet denken, maar ala). Het zou niet bij me passen omdat ik daar veel te levenslustig voor was, en veel te positief was ingesteld. Maar hoe ik ook vocht, of beter gezegd: hoe meer ik vocht, hoe zieker ik werd. Ik heb uiteindelijk twee jaar platgelegen met chronische infecties, en ME. Mijn diagnose was toen ME met een immuundefienty. Ik heb vanaf het begin af aan wel alles gedaan om te genezen, want kom op: ik had mijn armen en benen en de rest, en al mijn vitale organen, ik zag geen reden om ziek te blijven! (enige arrogantie is mij niet vreemd ).
Vaak hielp een lichamelijke therapie voor even, tot het moment dat ik mezelf genezen had verklaard en de slingers al wilde ophangen, dán werd ik weer ziek. Soms zieker dan daarvoor. Niemand snapte er nog iets van, en ik al helemaal niet. Maar ik merkte wel dat mijn gedachten invloed hadden op mijn ziekte, en dat het de omgekeerde wereld was geworden: had ik ooit geleerd dat ik met positieve gedachtes beter functioneerde, nu was het 180 graden gedraaid. Ook leek het wel of mijn lichaam (of geest?) steeds weer een nieuwe disbalans wist te vinden als ik ergens van was opgeknapt. Ook dat vond ik raar...
Op een gegeven moment kwam ik bij een therapeut die zei dat een infectie een signaal was, en dat er een onderliggende emotie was. In het begin vond ik het belachelijk, en werd ik boos als er over werd doorgegaan. Maar toen ik alles bij elkaar ging optellen, ben ik me er meer in gaan verdiepen. Ook een boekje gelezen dat heet: "waarom sommige mensen niet beter worden. " dat ging over onbewuste zelfsaboterende gedachtes. En ineens begreep ik het. Het had veel erger af kunnen lopen. Aangezien ik op zo'n gruwelijke manier omver was geschoffeld op het moment dat het juist heel goed met me ging (tot een bijna doodervaring aan toe, destijds, dus ik mag voor mijn gevoel nog van geluk spreken) Enfin, op het moment dat het zo goed met me ging werd ik bijna gemolesteerd, dan was het veiliger als het niet goed met me ging. Zo voelde het op rationeel, bewust niveau niet, maar ik kon me er wel wat bij voorstellen dat een gedeelte van mij angst had om beter te worden vanwege mijn posttrauma!
Toen ben ik aan het werk gegaan met mijn posttrauma. Dat is pas vanaf september 2007. Hoe langer ik ermee bezig ben, hoe meer ik ervan ben overtuigd dat een deel van me uit angst mij heeft gesaboteerd, door mij in situaties die niet helemaal veilig voelde mij lam te leggen. Het uit zich puur lichamelijk, de infecties die ik heb zijn echt. Maar de oorzaak is blijkbaar ptss. Ik was de eerste jaren nog te veel bezig met mijn gevecht tegen lichamelijke ziekte om aan verwerken toe te komen, Ik had ook geen idee dat het nog zo'n impact zou kunnen hebben. Ik dacht dat ik het wel gewoon zou kunnen vergeten en doorgaan met mijn leven.
Net als jij heb ik de verantwoording genomen. De therapeute, net als jouw ex, hebben in principe geen invloed meer op ons, Dit doen we nog zelf, en de enigen die er wat mee kunnen zijn wij zelf. Met wat hulp, dan.
Ik wil je toch een fijne zondag wensen. Als je tot niets komt, sta jezelf dat ook maar eens toe, hoor. Morgen weer een dag
De psychologe waarbij ik nu loop om het te verwerken, zegt dat die dame zeker psychopatische trekken heeft moeten gehad. De diagnose psychopate kan ze niet stellen omdat ze haar daarvoor zelf in de praktijk zou moeten hebben, maar met aan zekerheid grenzend zou ze psychopatische trekken hebben. Hoe ironisch dat ik 5 jaar later bij een peute loop om te verwerken wat een andere peute me heeft aangedaan. Ook noemt de psychologe waarbij ik nu loop het een "bijna sektanische toestand'. Joh, het was er geleidelijk aan ingeslopen, maar ze had me door op mijn angsten ed in te spelen op een gegeven moment in mijn macht.
Omdat ik nooit zeker kan weten wat de intenties van een ander zijn, mag ik niet meer zeggen dat ze mijn leven wilde verwoesten, ook al leek het er verdomd veel op. Het zou ook kunnen dat ze gewoon niet spoorde (dat sowieso) en gruwelijke fouten heeft gemaakt en heel erg grenzen overschreden heeft.
De therapeute van 5 jaar geleden gunde me het licht in de ogen niet, maar dat was ook gewoon haar manier van zijn. Zo was ze niet alleen naar mij toe. Ik weet inmiddels dat ik het niet persé persoonlijk op hoef te vatten. Het feit dat ze me heeft gemolesteerd hoeft ook niet verband te houden met het feit dat ze anderen en/of mij het licht in de ogen niet lijkt te gunnen. Het kan een rare samenloop van omstandigheden geweest zijn. Dat kán.
Maar hoe dan ook, voor mij is het enorm traumatisch geweest, en ik had onbewust bepaalde conclusies getrokken. Bijvoorbeeld, op het moment dat het erg goed met me ging en ik afscheid wilde nemen van haar, vond ze dat ik nog een aantal keer zou moeten komen, omdat ik die toch vergoed zou krijgen van Univé (ja, stom stom stom, maar ik deed dat uit loyaliteit omdat ze mij immers ook had geholpen met haar therapie) En toen begon het gedonder. Ik weet dat ze het leven wilde leiden wat ik leide, en de kansen had willen hebben die ik kreeg, Ik weet dat omdat ze dat tegen me zei en daar nogal emotioneel over deed. Ach, alles bij elkaar opgeteld was een van mijn onbewuste conclusies dat als het NIET zo goed met me was gegaan, ze me niet had gemolesteerd.
Toen ik weer wat opknapte nadat ik door haar therapieën erg ziek was geworden (ook een heel lang verhaal wat ik je zal besparen), wilde ik direct doorgaan met leven en mijn dromen verder verwezenlijken. Sterker nog, ik had heel wat in te halen na de ellendige tijd die ik met haar had gehad, dus ik wilde nu dubbel en dwars genieten. Mijn immuunsysteem was door haar "therapie" behoorlijk verzwakt geraakt, maar dat zou vanzelf wel weer bijtrekken, dacht ik. Mensen in mijn omgeving zeiden zelfs dat ziek zijn niet bij mij paste (ik weet nog steeds niet wat ik van zo'n opmerking moet denken, maar ala). Het zou niet bij me passen omdat ik daar veel te levenslustig voor was, en veel te positief was ingesteld. Maar hoe ik ook vocht, of beter gezegd: hoe meer ik vocht, hoe zieker ik werd. Ik heb uiteindelijk twee jaar platgelegen met chronische infecties, en ME. Mijn diagnose was toen ME met een immuundefienty. Ik heb vanaf het begin af aan wel alles gedaan om te genezen, want kom op: ik had mijn armen en benen en de rest, en al mijn vitale organen, ik zag geen reden om ziek te blijven! (enige arrogantie is mij niet vreemd ).
Vaak hielp een lichamelijke therapie voor even, tot het moment dat ik mezelf genezen had verklaard en de slingers al wilde ophangen, dán werd ik weer ziek. Soms zieker dan daarvoor. Niemand snapte er nog iets van, en ik al helemaal niet. Maar ik merkte wel dat mijn gedachten invloed hadden op mijn ziekte, en dat het de omgekeerde wereld was geworden: had ik ooit geleerd dat ik met positieve gedachtes beter functioneerde, nu was het 180 graden gedraaid. Ook leek het wel of mijn lichaam (of geest?) steeds weer een nieuwe disbalans wist te vinden als ik ergens van was opgeknapt. Ook dat vond ik raar...
Op een gegeven moment kwam ik bij een therapeut die zei dat een infectie een signaal was, en dat er een onderliggende emotie was. In het begin vond ik het belachelijk, en werd ik boos als er over werd doorgegaan. Maar toen ik alles bij elkaar ging optellen, ben ik me er meer in gaan verdiepen. Ook een boekje gelezen dat heet: "waarom sommige mensen niet beter worden. " dat ging over onbewuste zelfsaboterende gedachtes. En ineens begreep ik het. Het had veel erger af kunnen lopen. Aangezien ik op zo'n gruwelijke manier omver was geschoffeld op het moment dat het juist heel goed met me ging (tot een bijna doodervaring aan toe, destijds, dus ik mag voor mijn gevoel nog van geluk spreken) Enfin, op het moment dat het zo goed met me ging werd ik bijna gemolesteerd, dan was het veiliger als het niet goed met me ging. Zo voelde het op rationeel, bewust niveau niet, maar ik kon me er wel wat bij voorstellen dat een gedeelte van mij angst had om beter te worden vanwege mijn posttrauma!
Toen ben ik aan het werk gegaan met mijn posttrauma. Dat is pas vanaf september 2007. Hoe langer ik ermee bezig ben, hoe meer ik ervan ben overtuigd dat een deel van me uit angst mij heeft gesaboteerd, door mij in situaties die niet helemaal veilig voelde mij lam te leggen. Het uit zich puur lichamelijk, de infecties die ik heb zijn echt. Maar de oorzaak is blijkbaar ptss. Ik was de eerste jaren nog te veel bezig met mijn gevecht tegen lichamelijke ziekte om aan verwerken toe te komen, Ik had ook geen idee dat het nog zo'n impact zou kunnen hebben. Ik dacht dat ik het wel gewoon zou kunnen vergeten en doorgaan met mijn leven.
Net als jij heb ik de verantwoording genomen. De therapeute, net als jouw ex, hebben in principe geen invloed meer op ons, Dit doen we nog zelf, en de enigen die er wat mee kunnen zijn wij zelf. Met wat hulp, dan.
Ik wil je toch een fijne zondag wensen. Als je tot niets komt, sta jezelf dat ook maar eens toe, hoor. Morgen weer een dag
zondag 6 april 2008 om 15:41
Hoe mooi kan het leven zijn: mensen die de draad weer oppakken, op welke manier dan ook, nadat het lot zijn donkere kanten heeft laten zien.
Voor mij zijn jullie (en ik zelf trouwens ook) voorbeelden van de enorme kracht die de menselijke geest heeft, hoe dan ook. Ook in mijn werk heb ik momenteel te maken met mensen die niet vooraan stonden toen het geluk werd uitgedeeld, en die nu weer een hobbel moeten nemen. En wat ben ik soms g*dvergeten trots op ze, als ik ze optimistisch en levenslustig zie binnenlopen. Hoezo niet doorgaan, t zal toch moeten en waarom zou je je laten kisten?
En als het dan even niet wil, er niks uit je handen komt? Slecht? Welnee, mag best. Want jij realiseert je heus dat er na vandaag weer een morgen komt. Dat jij er dan ook nog bent, met opgeheven hoofd.
Ik herken het. Maar ook de bourgondiër zoals Perel het noemde, zijn. Zoals ik nu, ik zit na een nare periode in mijn huis op de bank met een pot thee, schuifpui stukje open, zonnetje schijnt en ik hoor de vogels en zie mijn tuin nu voor het eerst (we wonen er nog niet zo lang) uitbotten en kleur krijgen.
Leve het leven, met al zijn ingewikkelde lelijke én mooie kanten. We léven.
Voor mij zijn jullie (en ik zelf trouwens ook) voorbeelden van de enorme kracht die de menselijke geest heeft, hoe dan ook. Ook in mijn werk heb ik momenteel te maken met mensen die niet vooraan stonden toen het geluk werd uitgedeeld, en die nu weer een hobbel moeten nemen. En wat ben ik soms g*dvergeten trots op ze, als ik ze optimistisch en levenslustig zie binnenlopen. Hoezo niet doorgaan, t zal toch moeten en waarom zou je je laten kisten?
En als het dan even niet wil, er niks uit je handen komt? Slecht? Welnee, mag best. Want jij realiseert je heus dat er na vandaag weer een morgen komt. Dat jij er dan ook nog bent, met opgeheven hoofd.
Ik herken het. Maar ook de bourgondiër zoals Perel het noemde, zijn. Zoals ik nu, ik zit na een nare periode in mijn huis op de bank met een pot thee, schuifpui stukje open, zonnetje schijnt en ik hoor de vogels en zie mijn tuin nu voor het eerst (we wonen er nog niet zo lang) uitbotten en kleur krijgen.
Leve het leven, met al zijn ingewikkelde lelijke én mooie kanten. We léven.
zondag 6 april 2008 om 15:57