Zelfrespect

dat moet denk ik een beetje in je zitten en heeft ook met opvoeding/achtergrond/cultuur te maken.



Minder naief zijn en altijd jezelf erboven plaatsen.



Lastig uit te leggen, eigenlijk....



Jezelf waarderen en je niet uitlenen voor onzin.

Misschien ergens ook meer schijt hebben aan die mannen en meer van ze verwachten....

Voor mij hielp het om te aanvaarden dat ik steeds verkeerde keuzes maakte op liefdesgebied. Ik ging steeds voor spannende foute mannen. Ik vertelde iedereen ook dat ik liever een foute man wilde.



Maar op een gegeven moment te veel pijn gehad. Toen bewust besloten: waarom zou ik het niet proberen met die aardige jongen die nu al een paar weken achter me aanloopt? Niet zo spannend, maar ach waarom niet. Toen ben ik langzaam aan verliefder geworden. En vanaf dat moment: nooit meer iets anders gewild!



Heel soms heb ik nog wel eens dat ik denk aan een ruige foute man als het al wat te gezapig wordt. Maar als ik dan denk aan al het drama en verdriet dat ik misloop...



Volgens mij ligt het dus heel erg aan keuzew maken voor de juiste persoon en niet voor iemand kiezen die nooit 100% voor jou gaat.

Ik heb onlangs het boek 'de ideale vrouw is een bitch' gelezen. De titel doet het boek geen eer aan het is meer een boek over zelfverzekerdheid en onafhankelijkheid.

Het heeft wel mijn ogen een beetje geopend. Veel dingen weet je natuurlijk al, maar ik vond het toch een verhelderend boek.

hoe behoudt je je zelfrespect?

door los te laten wat veel mensen van kleins af aan hebben geleerd:

anderen het altijd naar de zin willen maken, en aardig gevonden willen worden, daardoor pik je zoveel van anderen...ook onacceptabel gedrag.

moet je niet doen, want je kunt niet iedereen tevreden houden, nooit....dus waarom jezelf tekort doen? en waarom willen vasthouden aan iemand die jou alleen waardeert als jij doet wat zij willen? dat is een ongelijkwaardige relatie...

ik wilde ook altijd iedereen pleasen, maar werd er doodongelukkig van, ben er op gegeven moment gewoon mee opgehouden, sommige zullen het accepteren, en dat zijn echte vrienden, en sommige mensen zullen dat niet van je accepteren, want ze kunnen ineens niet meer over je heen lopen, dus die verdwijnen uit je leven...dat zal in het begin best wel pijn doen en confronterend zijn...niet bang voor zijn, want die ben je liever kwijt dan rijk, en het mooie ervan is, die energie kun je nu in mensen steken die wel de moeite waard zijn, mensen accepteren echt wel jouw grenzen als je die aangeeft.

Soms hoort naief zijn en jezelf op een 2de plak zetten bij iemands karakter.

Jammer dat er mensen zijn die daar misbruik van maken, al gebeurt dat denk ik ook niet altijd bewust.



Ik twijfel of naiviteit en niet- streetwise zijn met elkaar te maken hebben. Aan de ene kant denk ik wel, aan de andere kant..mwah



helaas laat het je beseffen dat er mensen zijn die niet eerlijk zijn, niet het beste met je voor hebben, waar jij dat waarschijnlijk wel bent/doet. Vraag is of je daar heel hard aan moet werken. het beste met anderen voor hebben kan een mooie deugd van je zijn. het is dan wel zorg dat je je besteft dat anderen dat niet perse doen.

Zonder dat je altijd maar op je hoede moet zijn natuurlijk, want meestal zijn mensen wel ter goede trouw.



Vroeger zette ik mezelf ook vaak op de 2de plaats in relaties, kostte me ook geen moeite maar gaf me soms wel verdriet. Pas na mijn 40ste kon ik dat anders doen. Dat ging bijna vanzelf.



In vriendschappen ken ik het probleem niet. Ik doe graag dingen voor anderen en ik krijg ook terug. Maar ik heb wel een paar collega's bij wie ik moet opletten zeg maar. Ach, dat weet ik.



Het scheelt misschien om af en toe zelf inititatief te nemen in bijv afspraken, dan is het JOUW idee, wanner JIJ kunt. Stel maar een film voor die jij leuk vindt ipv mee te gaan naar een film waar je eigenlijk geen zin in hebt maar je toch maar mee gaat.

En mensen vinden een 'nee' echt niet erg hoor! daarom gaan ze je niet minder aardig vinden. En als dat wel zo is, zijn ze je vriendschap niet waard

hey wat een bijzonder topic.



Allereerst, TO wat super dat je dit in ieder geval bewust bent en zo te horen jezelf niet te veel naar beneden haalt, je ben zelfs blij met de nuchtere zelfverzekerde houding van je vriendinnen en daarvoor moet je (hoe gek het ook klinkt) zelf ook stevig in je schoenen staan. Dus petje af.



Echt tips heb ik niet, maar lees graag mee.



@lucianne, je post heeft me diep geraakt, en is precies waar ik nu doorheen ga. In je post klinkt het alsof je van de ene op de andere dag ophield met pleasen van anderen? Is dat zo gegaan? Of was dat geleidelijk proces? En bleef je voelen dat je op goede weg zat ermee toen er mensen afstand namen? Ik heb daar veel moeite mee. Je hebt in ieder geval groot gelijk: het hebben van zelfrespect wordt vaak niet aangeleerd, en ik bedank je voor het geven van woorden aan het -proces waar ik in zit, ik kon er gewoon de vinger niet op leggen



@Suzanne Suus: Ook een gouden tip, dat met het zelf dingen initiëren. NOOIT heb ik vroeger een vriendin gezegd: zullen we naar de film, en dan wel die en die,. HEEL voorzichtig polste ik of het EVENTUEEL uit zou komen. En lieve help, het ging bij jou vanzelf? Please laat me weten op welke manier je dit dan kon doen, hoe ging het dan? Ik ben superblij dat het voor jou een makkelijk proces was, maar voor mij is het een soort helletocht, omdat er zoveel mensen afhaken. Ik vind dat echt heel erg. Had jij genoeg steun van anderen, of deed je dit alleen?





Ja ik zette me ook altijd op 2e plan.

Wordt daar zo boos om, inwendig! Als bv iemand belt, dan pols ik eindeloos in wat voor stemming degene is en pas daarop mijn verhaal aan. IN plaat van lekker van wal te steken zonder mijn schuldbewuste: hoe is het met JOU? als ik eigenlijk uit elkaar spat van een verhaal dat ik wil vertellen. Ben er zo moe van. Dat mijzelf zo aanpassen.

Wil dat het over is, maar weet niet zo goed hoe.



Merk dat t me nog 813729817 overwinningen kost op mezelf om daar ook maar fractie verandering in te brengen.

Misschien vreemd, maar TO, herken je bij jezelf ook dat je bang bent? Voor wat er gebeurd als je assertiever bent?



Ik heb dat wel? Hel en verdoemenis, afwijzing. En die heb ik altijd geprobeerd te voorkomen omdat t zo ellendig voelde.



Nou weet ik wat ik meemaak.



Dank jullie wel, lief dat jullie je ervaringen zo delen - en heel veel succes TO, ik blijf meelezen en je bent niet alleen met deze issue

@misia



het kappen met pleasen op zich zelf...ja eigenlijk wel, van de een op de andere dag, de wil was er wel al heel lang, het lef nog niet..

er is wel een heel proces aan vooraf gegaan, van een hoop frustraties en een heleboel ellende, waar ik niemand mee lastig zal vallen, maar op den duur komt de spreekwoordelijke druppel, en dan is het gewoon genoeg geweest.

heel soms geeft het me nog een bang gevoel, dan ben ik bang dat mensen me niet meer mogen, of dat ze me raar vinden, maar dan geef ik mezelf een schop onder de kont, en denk bij mezelf, dan vinden ze me maar niet leuk, of dan worden ze maar boos...is niet mijn probleem, dat zijn hun eigen emoties......en dan houd ik mooi m'n poot stijf, en gek genoeg valt het achteraf ook vaak reuze mee,

naar m'n vrienden ben ik heel erg open, ik heb ze eigenlijk ook gewoon bij dit proces betrokken, en uitgelegd wat er aan de hand is, en ze hebben daar begrip voor, die mensen zijn dus gebleven.

de mensen die wel uit m'n leven zijn verdwenen mis ik niet...het gekke was, dat als iemand uit m'n leven ging, dat ik dat op mezelf ging betrekken, dus een gevoel van afwijzing...ik heb dat nu niet meer, soms pas je gewoon niet bij elkaar, en dan is het klaar...

de onzekerheid is er soms nog steeds, dat krijg ik niet zomaar uit m'n systeem, maar begint ook steeds meer ruimte te maken voor realistisch denken, en dat gaat steeds makkelijker.

ik vind mezelf eindelijk goed genoeg, om niet meer alles te pikken, en dat laat ik me nooit meer afpakken, zo ver ben ik iig al wel, op een dag zal ik me er ook helemaal goed bij voelen, dat weet ik zeker;)



Ik wil jou ook heel veel succes wensen met wat je doormaakt,

probeer er ook met mensen, die dicht bij je staan over te praten, dat kan echt dingen veranderen, en begrijpen ze misschien ook beter waar bij jou bepaalde veranderingen vandaan komen.



groetjes

Moeilijk.



Nu kan ik heel makkelijk roepen 'duh, tuurlijk heb ik zelfrespect', maar als grenzen heel geleidelijk vervagen, heb je soms pas achteraf gezien door dat je je zelfrespect aan het verliezen bent.



Nu probeer ik gewoon heel erg mijn grenzen te bewaken. Als ik merk dat daar ook maar lichtelijk overheen wordt gegaan, dan maak ik het in ieder geval bespreekbaar met de persoon in kwestie. Als het er normaal (en soms ook gewoon luchtig) over kunnen hebben, dan scheelt dat veel 'gedoe' in de toekomst merk ik. Soms zie ik dan ook in dat ik mijn grenzen wel eens kan bijstellen na een discussie, omdat ik bijvoorbeeld niet altijd realistisch ben in het stellen van grenzen



Maar niets wat open communicatie niet kan verhelpen gelukkig.

@lucianne, man, wat zit je er goed "in" vrouw . Echt, heb je post met open mond gelezen. Vind je heel goed bezig! Dat wil ik ook ! Dank je wel voor het delen van je ervaringen!!! Echt fijn. Ja, hier ook die spreekwoordelijke emmer. Die zit vol. En er loopt ook steeds meer overheen. Ben kapot door al die conflicten die zijn ontstaan omdat ik NIET meer alles pik en ook zelf wensen uit. Ik vind het heel knap van je dat je je het niet persoonlijk meer aantrekt. Ik hoop van harte dat ik ook op dat punt kom. Ben een echt mensenmens, heb heeeeel langdurige vriendinnen en voor mij is het zo'n pijnlijke toestand die los te moeten laten. Het is ook heel verwarrend dat die langdurige vriendschappen bij het eerste het beste zuchtje wind omverwaaien. Daar ben ik heel erg van geschrokken. Vriendschappen zijn makkelijk aan te houden als de ander amper verwachtingen heeft, is dat wel zo, ho maar. Ik voel me erg afgewezen inderdaad. Zeker, dit is voor mij de goede weg, alleen is dat lastig vast te houden als het me echt zoveel pijn kost. Heb dag in dag uit een pijn in de buik ervaan, niet normaal. Moe en uitgeput. Maar ja, de mensen die je echt willen kennen die veranderen wel mee, of er komt een andere relatie tot stand. Dat kost tijd. Ik heb dus 1 hele goede vriend. En die groeit als het ware mee doordat ik hem ook echt vertel (en KAN vertellen, hij is erg open voor dingen), dus wat je schrijft over het delen met anderen is heel waar voor mij. Ik merk ook dat dat veel uitmaakt! Alleen durf ik het niet altijd meer. Ben bang geworden dat het niet goed valt. Heel stom. Want dat werkt een gevoel van isolatie alleen maar meer in de hand. Wat me wel veel goed doet is dat nieuwe mensen me als het ware ook als nieuw zien. Dus bij die mensen ben ik gelijk zoals ik ben en hoef ik niet meer te dealen met TERUG IN JE HOK-reacties van anderen. Zo van: we houden van je zoals je was. In plaats van bent. Dat is best pijnlijk. TEgelijkertijd merk ik dat t me kwaad maakt op mezelf dat ik t niet altijd toe kan passen. Ik voel me dan gewoon MONDDOOD. Heel raar. Zodra dan iemand over mijn grens gaat denk ik, ojee, wat nu? Maar ik hoop dat het is zoals je schrijft, dat het wel steeds makkelijker gaat worden.

Lucianne, ik vind het echt heel fijn dat je je ervaringen met me/ons hebt gedeeld. Dank je wel daarvoor. Er gloort hoop!



@elastiekje. Grenzen bewaken. Wat houdt dat eigenlijk in? In welke situaties heb je er bv mee te maken en hoe ga je daarmee om? Ik vind het moeilijk hoor. En denk ook: is het niet beter om je wensen te uiten? Dat is bijkans productiever, dan loop je nog grotere kans dat je krijgt wat je wilt of nodig hebt. Zit soms echt te dubben over dat grenzen bewaken/wensen uiten. Kan dan gewoon niet kiezen, haha. Ben je ook bang (geweest) om mensen kwijt te raken als je een discussie met ze aangaat?



Ik kan dan gewoon helemaal in paniek raken, want voor mij staat kwaadheid uiten gelijk aan verliezen van mensen. Bah, wou dat ik een knopje om kon zetten.......



Jullie verhalen geven me echter hoop. Het is ook een experiment, blijkt. Het hoeft niet altijd te lukken. Ik hoef me ook niet zeker te voelen du moment ik iets aangeef, als ik t maar wel probeer . Heb ik laatst gedaan! Was bij mijn broer, en wilde praten over iets vertrouwelijks. Er kwam nauwelijks reactie, dus ik dacht: hij wil het er niet over hebben! Wat ben ik een stomme tuthola!! Die moeilijk zit te doen! En zo ging het nog half uurtje tekeer in mijn hoofd en ineens voelde ik me zo beroerd, dat ik vrij plotseling opsprong en naar het station vluchtte.m Ik was al aangekomen, toen ik dacht: Mies, nu doe je wat je altijd doet. Wegrennen. Wat voor nut heeft dit, straks lig je thuis in bed te malen omdat je denkt dat je broer niet wil luisteren naar je. Dus, onzin en terug. Ik liep terug, en broer deed deur open met ferme swing en zei alleen maar "kom maar" en gaf me een MEGAknuffel . We hebben nog heel fijn gepraar. Als ik t niet (zonder veel woorden trouwens) had aangegeven dat ik nog niet was uitgepraat had ik er nu nog mee gezeten en had mijn broer niet geweten wat er was. Nu was hij er echt voor mij en stuurde me dag later ook nog sms hoe het ging. Fijn. T is even wennen, maar ik heb t gevoel dat dat is wat je bedoelt Lucianne met over dingen praten.







Liefs en succes allen, let's see how it goes....

TO, hoe is het met jou?.



Misia

quote:misia schreef op 01 mei 2012 @ 18:30:



@elastiekje. Grenzen bewaken. Wat houdt dat eigenlijk in? In welke situaties heb je er bv mee te maken en hoe ga je daarmee om? Ik vind het moeilijk hoor. En denk ook: is het niet beter om je wensen te uiten? Dat is bijkans productiever, dan loop je nog grotere kans dat je krijgt wat je wilt of nodig hebt. Zit soms echt te dubben over dat grenzen bewaken/wensen uiten. Kan dan gewoon niet kiezen, haha. Ben je ook bang (geweest) om mensen kwijt te raken als je een discussie met ze aangaat?





Grenzen bewaken heeft meer te maken met het gevoel wat ik bij dingen krijg. Dit is misschien vaag, maar zo weet mijn vriend dat als hij het uitmaakt, ik inmiddels niet meer het type ben met wie je het uitmaakt, aanmaakt, uitmaakt, aanmaakt en die hele emotionele rollercoaster. Door dat bijvoorbeeld in mijn vorige relatie toe te staan ben ik echt een stukje van mijn zelfrespect verloren. Ik deed er alles aan, als hij maar 'bleef'.



Natuurlijk zijn er dingen die ik kan veranderen aan mezelf, en soms ook moet, maar ik ga mezelf niet dusdanig meer voor iemand veranderen (of het nou vrienden of relatie is) dat ik mezelf niet meer herken. Ik moet achter de acties die ik doe staan en daar verantwoordelijkheid voor (willen) nemen.



Ik ben best een open persoon, dus de mensen die dicht bij mij staan weten inmiddels wel wat je wel of niet kan 'flikken' bij mij. En soms reageer ik daar misschien te heftig op, en dan moet ik ook even afgeremd worden. Als ik er zelf ook maar over na mag denken en er niet voor mij gedacht wordt.



Een beetje vaag verhaal, maar ik probeer zoveel mogelijk ratio en emotie te balanceren op een moment dat ik me ergens niet prettig bij voel. Ik ben me in ieder geval een stuk meer bewust van mijn eigen grenzen sinds die ervaring.



Ik ben een type die het moeilijk vind om de confrontatie aan te gaan, omdat ik inderdaad bang ben om mensen te verliezen. Ik er echter achter gekomen dat - heel belangrijk! - mensen juist eerder blijven als ik mezelf ben en mijn grenzen aangeef, dan dat ik over me heen laat lopen en de ander wil pleasen

Elastieke,



Thanks, is zo. Het is vaag, maar je maakt het wel begrijpelijk hoor . Ja, het gevoel dat t niet goed zit. Had ik net nog, op mijn andere topic. Ik zou in de slachtofferrol zitten en daarop definsief reageren. Is voor mijn gevoel niet zo. Dus dan ben ik er nu eerder klaar mee. Wil me niet hoeven verdedigen. Nou ja, dit is ook vaag voorbeeld - maar wel 1 die dicht bij me staat en in gevoel huist. Misschien is het varen op je eigen compas, je eigen weten over jezelf, je niet laten definieren, zonder jezelf af te sluiten voor opbouwende suggesties?



Het blijft vaag, zelfrespect,. maar leuk ook. Ik vind het echt fijn te lezen hoe jullie ermee omgaan.



Het delen met anderen lijkt een cruciaal punt. Open communicatie. Ik probeer dit ook, kan ook vaak op goede manier of gewoon luchtig. Toch vind ik het lastig om bijvoorbeeld mijn wensen te uiten. Als vriendin bv op bepaalde nonverbale manier aangeeft niet echt te zitten wachten op een afspraak, "hap" ik daar meteen op en trek ik me terug. In plaats van te denken aan wat IK graag zou willen en te voelen: wie niet waagt die niet wint. Door bv te vragen: hey, ik heb zin in bios volgende week, zin in om samen te gaan?



Dat doe ik dan niet, uitgaan van wat IK graag wil. Hetgeen een ander wil gaat altijd voor en ik heb daar MEGA-ontwikkelde voelsprieten voor. Een vriendin hoeft maar te zuchten of ik krijg de rillengen dat ik iets niet had moeten zeggen etc.



Lastig, maar ik laat het ook maar over me heen komen. Vaak gaat het al wel goed. En als ik jullie zo lees baart oefening kunst.



Ga t nu even lossss laten, gewoon even relaxen



Fijne avond en dank je elastiekje voor je beleving! Stel t erg op prijs! Wat ik t lastigste vindt is dat gevoel hanteren van afwijzing. Van rimpels in de relatie. Daar wordt ik bang van. Daar baal ik van, maar ja, hoe kan dat wat er in 30 jaar ingegoten is in 1 x uitgaan. Niet dus.





Misia