6 weken zwanger- angst/paniek slaat toe!!

08-07-2012 10:07 78 berichten
Alle reacties Link kopieren
.
Alle reacties Link kopieren
quote:flower1987 schreef op 08 juli 2012 @ 10:25:

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel een zware beslissing vind die je hebt genomen. Waarom heb je niet even gewacht todat je een man tegen zou komen die kinderen met je zou willen? Of maak die keuze dan wat later? Als ik het over mocht doen zou ik wachten tot de juiste man. Mij is het overkomen ben er nu super blij mee, maar het is echt zwaar!! Je moet alles zelf doen! Altijd!



Tja, weet je, het zal niet makkelijk worden, maar of het superzwaar wordt, daar ben ik niet van overtuigd.



Wat nu in iedergeval heel duidelijk is, is dat je er alleen voor staat, en dat jij je leven met je kind net zo vorm kunt geven zoals JIJ dat prettig vind, en werkbaar/leefbaar is met je kind.



Blindstaren op wat de toegevoegde waarde is van een partner is in mijn ogen onzin. Je weet pas wat die toegevoegde waarde is als je daadwerkelijk een kind hebt, en als je ziet wat die partner daadwerkelijk doet, en wat voor steun hij daadwerkelijk kan geven.



Ik zou namelijk niet graag de kost willen geven aan alle partners die in de theorie de meest fantastische vader in het hele universum zijn, maar die in de praktijk nog te beroerd zijn om een luier te verschonen, want dat stinkt zo....



En de gedachte: "Waar ben ik aan begonnen? help? wil ik dit wel?" Die gedachte is heel normaal. Ik denk dat het merendeel van die ouders die gedachte wel herkennen, domweg omdat je zwangerschap nu geen "droom" meer is, maar een realiteit. Het is zo, en als alles goed blijft gaan ~waar ik maar even vanuit ga~ zal je leven nooit meer hetzelfde zijn.



Ik vind het dan ook heel normaal dat je die paniek gevoelens hebt, het is in mijn ogen een teken dat je heel goed doorhebt dat dit geen bevlieging is, en dat je de verantwoording die je krijgt heel goed inziet.



Succes Mam!



PS: Ik was er vanuitgegaan dat een partner een man was, maar mijn verhaal gaat natuurlijk ook op voor een vrouw.
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
Alle reacties Link kopieren
Jouw vragen hebben in principe geen zin meer, want dit is zogenaamd "achteraf gelul".

Het is nu eenmaal zover en nu moet je er het beste van zien te maken. Er zijn veel kinderen in de wereld die niet opgroeien met vader en die overleven het allemaal en die worden er heus niet ongelukkig om.

Je bent 25, dat is jong maar ik dacht toen ik jouw verhaal las meer in de richting van 18 of 20, maar het valt dus nog mee.



Natuurlijk is het jammer dat je niet het geduld hebt gehad om de ware tegen te komen, en dit samen met hem te gaan doen. Je hebt een en ander geforceerd. Maar je bent nu zwanger en je moet door. Niet meer achterom kijken, gewoon er voor gaan. Je weet dat je van dit kind zult houden en alle liefde zult geven. Dat heb je ook zelf in de hand. Dingen zullen gecompliceerder worden, maar daar sla je je ook wel weer doorheen. Maak er gewoon iets van. Laat de beren op je weg gewoon los. Want met zorgen maken bereik je nu niets.
Alle reacties Link kopieren
Je hebt alles rationeel op een rijtje gezet, maar toch klinkt je keuze vooral emotioneel en niet zo heel weloverwogen. Baby'tjes schattig vinden en van kinderen houden is niet zo'n sterke motivatie.



Je hebt psychiatrische ouders, ik kan me voorstellen dat je daardoor een flinke klap hebt gekregen. Zou dat geen rol kunnen spelen in je kinderwens? Je wens om een warm gezin te kennen, je kind te geven wat je zelf hebt gemist, misschien zelfs een beetje je eigen wonden helen?



Pas op dat je dit nog ongeboren kind niet opzadelt met jouw eigen pijn en verlangens. Dit kind heeft recht op een eigen leven. Anders riskeer je de geschiedenis te herhalen.



Je hebt een stabiel leven, zeg je, maar hoe stabiel ben je mentaal? Je wilde heel graag een kind, hebt een onconventionele weg bewandeld en nu overweeg je serieus abortus? Ik vind dat eerlijk gezegd niet erg stabiel klinken. Dat gaat wel wat verder dan door hormonen ingegeven twijfels.



Misschien moet je hier eens met iemand over praten? Met een psycholoog of iemand van het FIOM bijvoorbeeld?
Ga in therapie!
Twijfels herken ik wel. Denk dat meer mensen dat hebben.

Maar ik lees ook dat je alleen zit met je negatieve gevoelens en gedachten. Heb je een sterk sociaal netwerk? Want dat ga je sowieso nodig hebben. Alleen een kind opvoeden is pittig. Zonder netwerk wat opvang betreft, maar ook voor jezelf om je hart te luchten en dingen rond de opvoeding te delen (en natuurlijk lol enzo) is ontontbeerlijk.



Probeer in ieder geval met iemand te gaan praten, wat Dubio je ook adviseert.
Alle reacties Link kopieren
.
Je paniek is voor mij heel herkenbaar. Bij alledrie mijn zwangerschappen heb ik dat gehad. Het gevoel nu niet meer terug te kunnen. Waar was ik aan begonnen? Vervelend is dat het bij mij in het begin van de zwangerschap gebeurde, maar ook na de geboorte van mijn dochters in de vorm van een post partum depressie. Bij mij kwam dit echt door de hormonen en aan het begin van de zwangerschap en na de bevalling verandert daar het meest aan en daar reageer ik nogal heftig op. Houdt jezelf goed in de gaten en praat met mensen, dat kunnen ook je huisarts of verloskundige zijn.
Poeh, ik vind het nogal wat om op zo'n jonge leeftijd een keuze te maken voor een donor. Ik zou zelf nooit vrijwillig kiezen om alleen een kind op te voeden omdat het ongelofelijk zwaar is. Je opleiding zal je niet helpen bij het opvoeden van je kind, je referentiekader wel en dat is nou niet bepaald ideaal in jouw geval.

Ik kan me voorstellen dat als je 38 bent en nog steeds partnerloos je een dergelijke keuze maakt, maar op je 25e? Nee absoluut niet. En natuurlijk is het voor het kind heftig om op te groeien zonder vader. Ik hoop dat de donor wel beschikbaar is als het kind later vragen heeft over zijn afkomst?



Ik denk dat jouw twijfel heel terecht is. Dat je vooral je keuze hebt gemaakt op emotie en niet op ratio. En juist ratio, gezond verstand is nodig als je alleen een kind wilt gaan opvoeden.

Ik ben het eens met dubiootje; in hoeverre speelt jouw achtergrond een rol in je kinderwens.



Ik snap best dat mensen een kinderwens hebben. Dat heb ik zelf ook gehad, wat ik echter niet begrijp is de haast. Waarom nu op je 25e in je uppie zonder noemenswaardig vangnet, zonder relatie, aan het begin van je carriere, terwijl je nog zeker 15 vruchtbare jaren voor je hebt?
Alle reacties Link kopieren
quote:Vanaf heel jongs af aan droom ik van een kind, een gezin. Tja, hoe leg je dat moedergevoel uit? Mijn achtergrond heeft hierin geen rol gespeeld.Als jij een cliënt met een moeilijk verleden voor je kreeg die dit zei, hoe zou jij daar dan op reageren?
Ga in therapie!
natuurlijk speelt je achtergrond een rol in dit soort gevoelens, je achtergrond gaat hoe dan ook een rol spelen in de opvoeding van je kind.
Alle reacties Link kopieren
.
Deze opmerking van je trigger me ook Tikkie:



Maar durf niet te vertrouwen op dat dat gaat komen, al teveel voor meegemaakt helaas



Daarmee zeg je eigenlijk dat deze keuze vooral is ingegeven door angst en gebrek aan vertrouwen in de toekomst. Vind jij dat een goede basis om een kind te laten opgroeien?
Alle reacties Link kopieren
@ Tikkie: waarom schrijf je niet mee op het topic: zwanger in je Uppie. We zijn daar met allemaal vrouwen die - bewust - kiezen voor alleenstaand moederschap via ZI. Er schrijft ook iemand mee die samen met haar vriendin een kindje wil krijgen.

Misschien kunnen de inmiddels moeders en zwangeren je van goede tips voorzien.
Waar zit de any-key?
Alle reacties Link kopieren
Toen ik na ruim een jaar proberen zwanger bleek, had ik ook lichte paniek! Pff oke, dit wil ik zo graag maar kan ik het wel? Hoe weet ik wat ik moet doen als de kleine er is?

Ondertussen is onze zoon 8 weken en het gaat zo vanzelf! Het was de eerste 2 weken wel wennen maar zo ontzettend genieten!

Jij hebt de keuze van ZI gemaakt omdat je daar achter stond en ik vind het juist knap dat je ervoor uitkomt, je had namelijk ook een one night stand gehad kunnen hebben en wat hadden de mensen dan gezegd? Wees trots op je kleine wondertje in je buik, geniet en probeer je niks van de negativiteit aan te trekken hoe makkelijk dat ook klinkt..

Gefeliciteerd en geniet ervan!
Is een baby dan wederom een bewijs dat jij de zaken op de rit hebt?



Waarom kon je niet wachten? 5 jaar, 10 jaar, 15 jaar? Totdat je een stabiele relatie hebt, zodat je samen verantwoordelijk bent voor het nieuwe leven. Samen de keuzes maken, de taken verdelen en samen elkaar reflecteren wanneer er iets verkeerd gaat want dat gaat geheid gebeuren. Opvoeden is een aaneenschakeling van fouten maken.



Is de vader beschikbaar? Ik hoop niet dat die anoniem is?
Alle reacties Link kopieren
Het is normaal hoor. In heb de eerste drie maanden door de hormonen echt in de rats gezeten. En ik vroeg me ook af waarom anderen zo blij konden zijn in de eerste maanden. Ergens wel logisch omdat het bij mij een ongelukje was en ik kan totaal niet tegen hormonen. Ben net zo oud als jij en ik zou me niet zoveel zorgen maken. Je hebt je basis en et kind groeit wel op met genoeg liefde, en denk niet dat heu daaraan schort bij je.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb niet alle reacties gelezen dus misschien ben ik hartstikke mosterd:



@Tikkie: Allereerst gefeliciteerd! En ten tweede; je bent niet alleen 9 maanden zwanger omdat je kindje in die tijd in je buik moet veranderen van een eitje en een zaadje in een echt mensje. Je hebt daarnaast zelf ook 9 maanden de tijd om aan het idee te wennen, 'moeder te worden'.

Je bent pas 6weken zwanger, dus waarschijnlijk weet je het pas net, in ieder geval een week of 2 maximaal.

Mijn zoontje was enorm gewenst, en ik was heel erg blij toen ik zwanger bleek, maar ik heb die 9 maanden ook Echt nodig gehad om aan het idee te wennen dat ik ook echt moeder zou worden!
'Tell people there's an invisible man in the sky who created the universe, and the vast majority will believe you. Tell them the paint is wet, and they have to touch it to be sure.' -George Carlin
Logisch dat je even twijfelt nu het echt is. Laat het over je heenkomen. Denk aan alle dingen die je dacht toen je zwanger wou worden.



Er komt vast een keer de juiste de vrouw in je leven die met alle liefde samen met jou voor het kindje wilt gaan zorgen.



Het zal vast zwaar worden in het begin, en een baby is niet altijd makkelijk. (ik ben zelf op jongere leeftijd zwanger geworden, wel nog samen met vader. ) Mijn zoontje loopt nu tegen de 2 aan. Ik hoop dat er wel iemand in je omgeving is die je steunt en waar je uit kan huilen af en toe. Want dat is wel nodig



Je kan het! Echt waar
Alle reacties Link kopieren
Rustig aan maar, je hebt 9 maanden de tijd om eraan te wennen.

Volgens mij is iedereen die zwanger is wel eens in paniek, omdat je opeens niet meer weet hoe het allemaal moet
Alle reacties Link kopieren
Hi tikkie, ik snap wat je zegt - je kinderwens heeft niets met je achtergrond te maken. Die wens is er. Punt. Dat is de natuur. Dan is 25 op zich een hele mooie leeftijd om zwanger te raken.



Wat je ook weet is dat jouw achtergrond per definitie invloed zal hebben op jouw relatie met het kind en de manier van opvoeden van het kind. Jouw achtergrond heeft ook invloed op de keuze die je gemaakt hebt om dit op deze leeftijd te doen, dit zonder partner te doen en heeft invloed op de twijfels die je hebt nu je zwanger bent.

Ook met jouw minder stabiele achtergrond heb je een natuurlijke kinderwens zoals velen, mag je die gewoon op deze leeftijd in vervulling laten gaan en dat mag ook op de manier waarop je dat gedaan hebt.

Je hebt met deze keuze wel een verantwoorderlijkheid naar het kind toe om te zorgen dat jouw keuze oke gaat zijn voor het kind. Inderdaad bijv projectie, hoe ga jij en kind om met donorschap en allerlei andere dingen. En de eerste hele concrete is de verantwoordelijkheid om je niet te schamen voor de manier waarop het kind verwekt is. De keuze die je gemaakt hebt. Het is de manier waaraan je kind straks zijn/haar bestaan ontleent en dat wil je niet hullen in schaamte. Voor het kind is het belangrijk om gewenst te zijn.



Het is eenvoudiger om dit bij een ander te zien dan bij jezelf. En daarom hat advies: ga met iemand praten die hier kennis van heeft, die jou hierin kan ondersteunen. Een professional. Iemand die weet wat het betekent voor het kind om een donor/geen vader te hebben. Die vanuit het kind kijkt wat hij/zij nodig gaat hebben van jou. En jou helpt om dat aan het kind te bieden.



Last but not least: gefeliciteerd met je zwangerschap!
die paniek herken ik wel hoor! ik wilde heel graag zwanger worden en hield heel m'n leven al van kinderen etc, maar toen ik eenmaal zwanger was dacht ik ook HELP!!! Maar eigenlijk was dat alleen in de eerste paar weken. Per week werd het minder en werd het 'ik verheug me op wat komen gaat - gevoel' groter! En zoonlief is nu 9 wk en ik ben helemaal verliefd, en paniek heb ik niet.

Gefeliciteerd en hopelijk lukt het straks om te genieten!
Alle reacties Link kopieren
Hormonen! Komt goed! Volgende week kan je je weer heel anders voelen....
Eens met dubiootje. Wat me opvalt in je verhaal: je schrijft meerdere keren "ik ben niet trots op mijn keuze". Vind je dat niet raar? Ik bedoel, het is toch jouw weloverwogen keuze? Ik krijg door die opmerking sterk het gevoel dat je er op de één of andere manier niet achterstaat. Alsof je je gedwongen voelde deze keuze, om wat voor reden dan ook, te maken. Niet trots op je keuze zijn, dat zeg je als je ervoor hebt gekozen met een andere man het bed te delen terwijl je getrouwd bent. Of weet ik veel wanneer. Maar toch niet als je iets kiest dat in essentie iets positiefs is, toch?
Alle reacties Link kopieren
Waarom niet trots zijn op je keuze? Je hebt weloverwogen deze keuze gemaakt omdat een kind krijgen op de natuurlijke manier voor jou geen optie is.



Helemaal prima toch? En dan mag je JUIST trots zijn op jezelf dat je op deze manier je kinderwens in vervulling durft te laten gaan.
668, the neighbour of the Beast
Alle reacties Link kopieren
.
Alle reacties Link kopieren
Maar Tikkie, dat impliceert dan dus dat jij nooit aan kinderen zou mogen beginnen, omdat een toekomst met een vader én moeder onmogelijk is?

Dat is toch absurd?

Er zullen vast hele volksstammen gereformeerden van mening zijn dat het tegennatuurlijk of weet ik veel wat is om als lesbische / alleenstaande vrouw een kind op te voeden, maar jeetje, anno 2012 kan dat toch geen probleem meer zijn?

Wat zou er nog mis zijn met een jonge, lesbische vrouw die op haar 25e de keuze maakt om moeder te willen worden?



Ik vind het echt wel knap dat je die keuze hebt durven maken, dat je je droom durft te verwezenlijken.



Ik ken meer homostellen (m/v) maar ook alleenstaanden met kinderen, en ik geloof niet dat dat ooit een probleem gevormd heeft voor de kinderen.



Kan je kind uiteindelijk opvragen wie de vader is? Is er de bereidheid tot contact vanuit de biologische vader?
668, the neighbour of the Beast

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven