Relaties
alle pijlers
Gewend aan verwend?
zaterdag 7 juli 2012 19:11
Ik weet niet echt wat mijn probleem is, maar het neerzetten helpt me misschien het wat duidelijker te krijgen.
Mijn vriend en ik zijn naar het buitenland verhuisd. Ik wil nu mijn auto meenemen, zodat ik meer banen kan aannemen, ook op het platteland, want met het OV is niet echt een optie. Het probleem is de kosten die ermee gemoeid zijn. Ik betaal nu ook belasting, verzekering en brandstof, maar hier had ik een baan en daar dus nog niet en ik weet ook niet of ik er snel een vind. In mijn ogen zou ik een tijdelijke baan kunnen zoeken of kan mijn vriend een paar maanden betalen totdat ik een gewone baan vind.
Nu heeft mijn vriend gezegd dat hij niet wil betalen voor mijn auto. Op zich snap ik het ergens wel, want het is misschien wat decadent om perse een auto te willen hebben. Ook wil hij me wel afzetten bij stations in de buurt en kan ik ook zijn auto gebruiken, maar ik vind de zijne een onding. Maar hij vindt het vooral niet nodig omdat hij voorheen ook geen auto had en ook alles met het OV moest doen. Het verschil is alleen dat hij geen geldig rijbewijs had, hij nergens dagelijks heen moest maar alleen af en toe en daarnaast is het OV in nederland gewoon goed in vergelijking met daar. Hij maakt wel geld naar me over, maar hij houdt het in mijn ogen iets te veel bij. Hij heeft een aantal jaar een minimaal inkomen gehad en met zijn inkomen bekostigden we de extras. Ik betaalde bijvoorbeeld zijn ziektekostenverzekering. Nu lijkt hij me wel terug te willen betalen voor geld dat ik hem geleend heb, maar de andere kosten die ik jarenlang gemaakt heb vergeet hij even (huur, eten, verzekeringen etc). Hij betaalt nu voor eten en huur, maar dat is drie maanden ipv drie jaar en daarnaast verdient hij veel meer dan mij.
Ik baal er ook van omdat ikde onredelijke gedachte heb dat juist omdat we niet getrouwd zijn of kinderen hebben, hij best mag laten zien dat het serieus tussen ons is. En het delen van geld, jouw geld is mijn geld, geeft me dat gevoel.
Voorheen hielpen mijn ouders me ook vaak. Hoewel ze nu veel meer zijn gaan verdienen, is dat nu ook niet het geval. Zij zouden me makkelijk een jaar kunnen helpen, zodat ik mijn leven daar met auto (mijn ouders vinden nl dat ik die moet meenemen) goed zou kunnen beginnen. Nu mag ik dat niet van ze verwachten want het is hun geld. Maar wat ik raar vind is dat ze zien dat we het financieel best moeilijk is geweest, eigenlijk de laatste vier jaar al, en ze helpen eigenlijk niet. Behalve dan met wat auto kosten. Toen ik ze vertelde dat mijn vriend wil dat ik de auto verkoop en dat hij vindt dat als ik een baan heb ik maar een nieuwe moet kopen, was het eerste dat ze zeiden dat ze er wel net geld in hadden gestopt (apk en beurt). En dat terwijl dat voor hun niet veel is en zeer mij veel mee hebben geholpen en ik daardoor juist makkelijker mijn auto kan verkopen. Een buurvrouw zag dat ik op bezoek bij mijn ouders was en vertelde over hoe fijn het moest zijn, moeder die het eten koopt en klaarmaakt, samen shoppen en moeders die de leuke dingen voor dochter koopt. Maar ik kook dus en als we shoppen koop ik dus alles zelf. Niet vreemd zou je zeggen voor een volwassen dochter, maar wel als je het vergelijkt met hoe ik ben opgevoed, want ik kreeg alles. Ik heb het idee dat het komt door mijn vriend. Mijn ouders denken dus dat het een profiteur is en alles wat ze mij geven, daar profiteert hij ook van. Als ik ouder was, dan zou me dat dus niet uitmaken, zolang mijn kind het maar goed had. Ze doen ooknet alsof ik nu dat ik oud genoeg ben alles maar zelf moet kunnen oplossen. Maar hulp zou soms ook wel eens fijn zijn.
Zoals gezegd weet ik niet echt wat ik hiermee wil, ik voel me alleen een beetje ongeliefd op het moment
Alsof ik steeds iedereen maar aan het helpen ben, door de lieve vriendin en perfecte dochter te spelen, en daar niets voor terug krijg ofzo? Ik heb momenteel echt geen energie meer over, herken mezelf niet goed. Ik moet toch meer aan mezelf gaan denken. Maar ja, hoe he? Ik weet amper wat ik nu zelf van het auto issue vind: ik wil mijn auto en wil zelf de kosten dragen met de bijbaan, maar wat als ik faal en geen bijbaan vind/niet genoeg verdien etc.
Mijn vriend en ik zijn naar het buitenland verhuisd. Ik wil nu mijn auto meenemen, zodat ik meer banen kan aannemen, ook op het platteland, want met het OV is niet echt een optie. Het probleem is de kosten die ermee gemoeid zijn. Ik betaal nu ook belasting, verzekering en brandstof, maar hier had ik een baan en daar dus nog niet en ik weet ook niet of ik er snel een vind. In mijn ogen zou ik een tijdelijke baan kunnen zoeken of kan mijn vriend een paar maanden betalen totdat ik een gewone baan vind.
Nu heeft mijn vriend gezegd dat hij niet wil betalen voor mijn auto. Op zich snap ik het ergens wel, want het is misschien wat decadent om perse een auto te willen hebben. Ook wil hij me wel afzetten bij stations in de buurt en kan ik ook zijn auto gebruiken, maar ik vind de zijne een onding. Maar hij vindt het vooral niet nodig omdat hij voorheen ook geen auto had en ook alles met het OV moest doen. Het verschil is alleen dat hij geen geldig rijbewijs had, hij nergens dagelijks heen moest maar alleen af en toe en daarnaast is het OV in nederland gewoon goed in vergelijking met daar. Hij maakt wel geld naar me over, maar hij houdt het in mijn ogen iets te veel bij. Hij heeft een aantal jaar een minimaal inkomen gehad en met zijn inkomen bekostigden we de extras. Ik betaalde bijvoorbeeld zijn ziektekostenverzekering. Nu lijkt hij me wel terug te willen betalen voor geld dat ik hem geleend heb, maar de andere kosten die ik jarenlang gemaakt heb vergeet hij even (huur, eten, verzekeringen etc). Hij betaalt nu voor eten en huur, maar dat is drie maanden ipv drie jaar en daarnaast verdient hij veel meer dan mij.
Ik baal er ook van omdat ikde onredelijke gedachte heb dat juist omdat we niet getrouwd zijn of kinderen hebben, hij best mag laten zien dat het serieus tussen ons is. En het delen van geld, jouw geld is mijn geld, geeft me dat gevoel.
Voorheen hielpen mijn ouders me ook vaak. Hoewel ze nu veel meer zijn gaan verdienen, is dat nu ook niet het geval. Zij zouden me makkelijk een jaar kunnen helpen, zodat ik mijn leven daar met auto (mijn ouders vinden nl dat ik die moet meenemen) goed zou kunnen beginnen. Nu mag ik dat niet van ze verwachten want het is hun geld. Maar wat ik raar vind is dat ze zien dat we het financieel best moeilijk is geweest, eigenlijk de laatste vier jaar al, en ze helpen eigenlijk niet. Behalve dan met wat auto kosten. Toen ik ze vertelde dat mijn vriend wil dat ik de auto verkoop en dat hij vindt dat als ik een baan heb ik maar een nieuwe moet kopen, was het eerste dat ze zeiden dat ze er wel net geld in hadden gestopt (apk en beurt). En dat terwijl dat voor hun niet veel is en zeer mij veel mee hebben geholpen en ik daardoor juist makkelijker mijn auto kan verkopen. Een buurvrouw zag dat ik op bezoek bij mijn ouders was en vertelde over hoe fijn het moest zijn, moeder die het eten koopt en klaarmaakt, samen shoppen en moeders die de leuke dingen voor dochter koopt. Maar ik kook dus en als we shoppen koop ik dus alles zelf. Niet vreemd zou je zeggen voor een volwassen dochter, maar wel als je het vergelijkt met hoe ik ben opgevoed, want ik kreeg alles. Ik heb het idee dat het komt door mijn vriend. Mijn ouders denken dus dat het een profiteur is en alles wat ze mij geven, daar profiteert hij ook van. Als ik ouder was, dan zou me dat dus niet uitmaken, zolang mijn kind het maar goed had. Ze doen ooknet alsof ik nu dat ik oud genoeg ben alles maar zelf moet kunnen oplossen. Maar hulp zou soms ook wel eens fijn zijn.
Zoals gezegd weet ik niet echt wat ik hiermee wil, ik voel me alleen een beetje ongeliefd op het moment
Alsof ik steeds iedereen maar aan het helpen ben, door de lieve vriendin en perfecte dochter te spelen, en daar niets voor terug krijg ofzo? Ik heb momenteel echt geen energie meer over, herken mezelf niet goed. Ik moet toch meer aan mezelf gaan denken. Maar ja, hoe he? Ik weet amper wat ik nu zelf van het auto issue vind: ik wil mijn auto en wil zelf de kosten dragen met de bijbaan, maar wat als ik faal en geen bijbaan vind/niet genoeg verdien etc.
zondag 8 juli 2012 10:53
Wat beertje zegt. En als je die auto gaat aanhouden voor 'wat als de relatie uit elkaar gaat' dan zou ik niet eens vertrekken. In dat geval zijn er namelijk wel urgentere/belangrijkere dingen waar je je druk om moet maken dan een auto.
O, en ook wat noppies zegt. Alles is te leren, en rijden in een automaat is juist makkelijker (het is niet voor nuets dat je met een automaatrijbewijs niet in een schakelauto mag rijden en andersom wel).
O, en ook wat noppies zegt. Alles is te leren, en rijden in een automaat is juist makkelijker (het is niet voor nuets dat je met een automaatrijbewijs niet in een schakelauto mag rijden en andersom wel).
zondag 8 juli 2012 19:57
quote:madille schreef op 08 juli 2012 @ 12:07:
Geen invoerkosten en test kost 50 euro.
Het gaat dus totaal om zo'n 800 euro voor het hele jaar (excl. brandstofkosten)? Daar moet je toch samen uit kunnen komen lijkt me, zeker als dit belangrijk is voor jou.
"Als zo iets simpels al moeilijk te regelen is, hoe moet dat dan straks met het kopen van een huis, krijgen en opvoeden van kinderen etc.?"
Ik hoop dat we dan allebei een baan hebben, we niet met ongelijkheden te maken hebben, elkaar nog beter kennen door de financiele problemen en verhuizingen die we hebben doorstaan. We hebben het ook nu wel over opvoeden en lijken daarbij op een lijn te zitten. Huis kopen doe ik liever op 1 inkomen en ook op 1 naam.
Om nog even hier op terug te komen. Als je een kindje krijgt, dan wordt jullie financiele situatie waarschijnlijk ook ongelijk. Komen jullie daar wel uit als dit al een probleem is? En betaal je dan mee aan dat huis, terwijl het op zijn naam staat? Of betaal jij voor het huis?
Geen invoerkosten en test kost 50 euro.
Het gaat dus totaal om zo'n 800 euro voor het hele jaar (excl. brandstofkosten)? Daar moet je toch samen uit kunnen komen lijkt me, zeker als dit belangrijk is voor jou.
"Als zo iets simpels al moeilijk te regelen is, hoe moet dat dan straks met het kopen van een huis, krijgen en opvoeden van kinderen etc.?"
Ik hoop dat we dan allebei een baan hebben, we niet met ongelijkheden te maken hebben, elkaar nog beter kennen door de financiele problemen en verhuizingen die we hebben doorstaan. We hebben het ook nu wel over opvoeden en lijken daarbij op een lijn te zitten. Huis kopen doe ik liever op 1 inkomen en ook op 1 naam.
Om nog even hier op terug te komen. Als je een kindje krijgt, dan wordt jullie financiele situatie waarschijnlijk ook ongelijk. Komen jullie daar wel uit als dit al een probleem is? En betaal je dan mee aan dat huis, terwijl het op zijn naam staat? Of betaal jij voor het huis?
