Kinderen
alle pijlers
Oppassen op kind van vrienden en kind raakt gewond
woensdag 9 april 2008 om 14:36
Hoi allemaal,
Van het weekend hebben mijn vriend en ik opgepast op de kindjes van vrienden van ons. Een meisje van 3 en een tweeling van 1.
Wij hebben zelf (nog) geen kinderen en ik heb er ontzettend naar uit gezien. Het was ook hartikke leuk, wel erg vermoeiend.. ( en dat zelf met z'n tweetjes) maar ik erg genoten en mijn vriend vond het ook erg leuk. We zijn naar een park geweestm, hebben gewandeld met de bolderwagen, pannenkoeken gebakken waarbij deoudste nog mee hielp en nog veel meer.
Alleen: er is een ongelukje gebeurd: zondagmorgen is een van de tweeling gevallen op een houten kinderbankje, toevallig met zijn hoofje op een punt. Flink bloeden en een sneetje op zijn gezicht.
Ik heb hem meteen opgepakt, ik was zelf behoorlijk rustig, ben naar boven gelopen naar mijn vriend en we hebben de wond schoongemaakt, onderzocht en pleister op gedaan. Ik heb de bloedvlekken uit het truitje gewassen en natuurlijk het kindje heel erg getroost die na een tijdje weer vrolijk rondhuppelde.
Toen onze vrienden thuiskkwamen, ging moeder natuurlijk direct naar het kleintje toe en schrok. Natuurlijk en ik vind het zo erg dat het is gebeurt! Moeder is bang dat het een litteken word en vind dat heel erg (waar ik in kan komen).
Dit verwacht je toch niet als je eens je kinderen bij anderen laat! Mijn vriend en de vader van de kinderen zeggen dat een ongelukje kan gebeuren, maar ik voel mij super schuldig.
Had ik beter moeten opletten? Ik was net bezig de sokjes van het meisje van 3 aan te trekken en de tweeling mag ook van pap en man op het bankje klimmen en doen dat ook de hele dag door. Vorige week is de andere van de tweeling gevallen maar dat liep goed af.
Mijn moeder zegt dat ik nog beter had moeten opletten met andermans kinderen en misschien het bankje weg had moeten zetten. Ik voel mij super schuldig, Wat vinden jullie?
p.s de moeder vond het niet nodig om maandag naar de huisarts te gaan
Van het weekend hebben mijn vriend en ik opgepast op de kindjes van vrienden van ons. Een meisje van 3 en een tweeling van 1.
Wij hebben zelf (nog) geen kinderen en ik heb er ontzettend naar uit gezien. Het was ook hartikke leuk, wel erg vermoeiend.. ( en dat zelf met z'n tweetjes) maar ik erg genoten en mijn vriend vond het ook erg leuk. We zijn naar een park geweestm, hebben gewandeld met de bolderwagen, pannenkoeken gebakken waarbij deoudste nog mee hielp en nog veel meer.
Alleen: er is een ongelukje gebeurd: zondagmorgen is een van de tweeling gevallen op een houten kinderbankje, toevallig met zijn hoofje op een punt. Flink bloeden en een sneetje op zijn gezicht.
Ik heb hem meteen opgepakt, ik was zelf behoorlijk rustig, ben naar boven gelopen naar mijn vriend en we hebben de wond schoongemaakt, onderzocht en pleister op gedaan. Ik heb de bloedvlekken uit het truitje gewassen en natuurlijk het kindje heel erg getroost die na een tijdje weer vrolijk rondhuppelde.
Toen onze vrienden thuiskkwamen, ging moeder natuurlijk direct naar het kleintje toe en schrok. Natuurlijk en ik vind het zo erg dat het is gebeurt! Moeder is bang dat het een litteken word en vind dat heel erg (waar ik in kan komen).
Dit verwacht je toch niet als je eens je kinderen bij anderen laat! Mijn vriend en de vader van de kinderen zeggen dat een ongelukje kan gebeuren, maar ik voel mij super schuldig.
Had ik beter moeten opletten? Ik was net bezig de sokjes van het meisje van 3 aan te trekken en de tweeling mag ook van pap en man op het bankje klimmen en doen dat ook de hele dag door. Vorige week is de andere van de tweeling gevallen maar dat liep goed af.
Mijn moeder zegt dat ik nog beter had moeten opletten met andermans kinderen en misschien het bankje weg had moeten zetten. Ik voel mij super schuldig, Wat vinden jullie?
p.s de moeder vond het niet nodig om maandag naar de huisarts te gaan
woensdag 9 april 2008 om 14:41
Ongelukjes gebeuren nou eenmaal. En beter opletten? Meer dan je best kun je niet doen. Ik kan me voorstellen dat je je schuldig voelt, zou ik ook hebben, maar ik vind niet dat dat terecht is. Kindjes van een willen nog weleens gevaarlijke dingen doen, thuis, buiten, bij een ander. Dit had ook bij de ouders kunnen gebeuren, of bij opa en oma.
Ik denk dat de ouders dat ook wel weten, anders zouden ze hun kinderen niet laten logeren.
Niet schuldig voelen!
Ik denk dat de ouders dat ook wel weten, anders zouden ze hun kinderen niet laten logeren.
Niet schuldig voelen!
woensdag 9 april 2008 om 14:43
Dat soort dingen zijn altijd zo vervelend!
Maar wees blij dat het niets ergers is. Natuurlijk voel je je schuldig maar dit had ook kunnen gebeuren als de ouders er bij geweest waren.
Heb zelf jaren geleden mijn buurjongetje (toen baby) iets te enthousiast opgetild waardoor hij met zijn hoofd tegen de lamp stootte. Er was niks te zien maar hij huilde vreselijk. Was zelf toen nog erg jong en heb dit niet tegen de moeder durven zeggen.
Ook eens samen met een vriendin op een groep kinderen gepast. Eentje zat los op een stoel en is daar toen af gevallen. Ook een drama. We waren een jaar of 13 en hebben het niet tegen de ouders durven zeggen maar samen hebben we t er laatst nog eens over gehad want we vergeten het beide nooit.
Natuurlijk moet je zoiets altijd melden bij de ouders maar als je nog jong bent durf je dat soms niet.
Om aan te geven: ik herken je schuldgevoel. Maar kinderen hebben nu eenmaal ongelukjes en volgens mij heb je gewoon goed gehandeld. En t had veel erger kunnen zijn toch?
De wond goed vet houden met calendula bijv kan de kans op een litteken nog iets verkleinen.
Groetjes!
Maar wees blij dat het niets ergers is. Natuurlijk voel je je schuldig maar dit had ook kunnen gebeuren als de ouders er bij geweest waren.
Heb zelf jaren geleden mijn buurjongetje (toen baby) iets te enthousiast opgetild waardoor hij met zijn hoofd tegen de lamp stootte. Er was niks te zien maar hij huilde vreselijk. Was zelf toen nog erg jong en heb dit niet tegen de moeder durven zeggen.
Ook eens samen met een vriendin op een groep kinderen gepast. Eentje zat los op een stoel en is daar toen af gevallen. Ook een drama. We waren een jaar of 13 en hebben het niet tegen de ouders durven zeggen maar samen hebben we t er laatst nog eens over gehad want we vergeten het beide nooit.
Natuurlijk moet je zoiets altijd melden bij de ouders maar als je nog jong bent durf je dat soms niet.
Om aan te geven: ik herken je schuldgevoel. Maar kinderen hebben nu eenmaal ongelukjes en volgens mij heb je gewoon goed gehandeld. En t had veel erger kunnen zijn toch?
De wond goed vet houden met calendula bijv kan de kans op een litteken nog iets verkleinen.
Groetjes!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 9 april 2008 om 14:44
Ja, vervelend, maar een ongelukje kan gebeuren, dat kan ook net zo goed als de ouders er bij zijn. Ik zou als moeder in ieder geval niet boos worden. Met mijn kind gebeurt ook wel eens wat als ik er niet bij ben. Toen hij baby was is hij een keer gebeten door een peutertje dat jaloers was, omdat mijn zoontje bij zijn moeder op schoot zat. De moeder voelde zich hartstikke schuldig, maar ik was niet boos natuurlijk, dat gebeurt gewoon. Laatst zat hij met een klasgenootje in een fietskar en is hij door dat jongetje per ongeluk met zijn hoofd tegen een metalen paal gereden, gat in z'n hoofd en een litteken nu. Moet ik dan boos zijn op dat jongetje of op de juf? Ik vind van niet. Je kunt niet alles voor zijn.
Ik snap dat je je er vervelend over voelt, maar je hoeft je niet schuldig te voelen.
Ik snap dat je je er vervelend over voelt, maar je hoeft je niet schuldig te voelen.
woensdag 9 april 2008 om 14:45
Ik vind het altijd de verantwoordelijkheid van de ouders. Zij besluiten om hun kindjes achter te laten bij onervaren mensen, en een ongeluk zit in een klein hoekje. Het had hun ook kunnen gebeuren. Maar ik snap dat je je rot voelt want dat zou ik ook doen.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 9 april 2008 om 14:45
woensdag 9 april 2008 om 14:46
Het vervelende feit is nou eenmaal dat niemand beter op kinderen past dan de moeder zelf......
Die hebben een soort ingebouwde sensor voor dit soort dingen. Dat houd niet in dat er nooit ongelukken gebeuren maar je "weet" als geen ander waar je op moet letten. Mijn vader liet ooit mijn dochter uit een hoog klimrek vallen omdat er iemand iets aan hem vroeg en hij zich omdraaide om antwoord te geven.
Zoiets gebeurt een moeder niet.
Ik vind dus dat je er niets aan kan doen. En ik vind dat drie kinderen ook wel erg veel is!
Zelf zou ik ook niet blij zijn met dit voorval als ik de moeder was.
Ik zou hebben gewild dat je me meteen had gebeld en samen hadden we overlegd of er naar een dokter moest worden gegaan.
Maar schuldig hoef je je niet te voelen. Het feit dat iemand drie kinderen aan je toevertrouwd duid er op dat ze je vertrouwd en dat jij echt wel goed met die kinderen om zal gaan.
Ongelukken gebeuren nou eenmaal.
Die hebben een soort ingebouwde sensor voor dit soort dingen. Dat houd niet in dat er nooit ongelukken gebeuren maar je "weet" als geen ander waar je op moet letten. Mijn vader liet ooit mijn dochter uit een hoog klimrek vallen omdat er iemand iets aan hem vroeg en hij zich omdraaide om antwoord te geven.
Zoiets gebeurt een moeder niet.
Ik vind dus dat je er niets aan kan doen. En ik vind dat drie kinderen ook wel erg veel is!
Zelf zou ik ook niet blij zijn met dit voorval als ik de moeder was.
Ik zou hebben gewild dat je me meteen had gebeld en samen hadden we overlegd of er naar een dokter moest worden gegaan.
Maar schuldig hoef je je niet te voelen. Het feit dat iemand drie kinderen aan je toevertrouwd duid er op dat ze je vertrouwd en dat jij echt wel goed met die kinderen om zal gaan.
Ongelukken gebeuren nou eenmaal.
woensdag 9 april 2008 om 14:47
tja, ongelukjes gebeuren.
Ik vind het ook een rare reactie van de moeder, dat je beter had moeten opletten. Ze is er niet bij geweest, dus kan niet inschatten hoe goed jij wel/ niet hebt opgelet. Van t voren had ze neem ik aan genoeg vertrouwen in jullie als oppas, anders had ze haar kindje niet bij jullie moeten laten. Wellicht dat haar reactie ook uit emotie is voort gekomen. En ik neem aan dat ze wist dat jij dat bankje had? Dan had ze van te voren moeten zeggen dat ze het fijner vond als je dat wegzet.
Ik vind het ook een rare reactie van de moeder, dat je beter had moeten opletten. Ze is er niet bij geweest, dus kan niet inschatten hoe goed jij wel/ niet hebt opgelet. Van t voren had ze neem ik aan genoeg vertrouwen in jullie als oppas, anders had ze haar kindje niet bij jullie moeten laten. Wellicht dat haar reactie ook uit emotie is voort gekomen. En ik neem aan dat ze wist dat jij dat bankje had? Dan had ze van te voren moeten zeggen dat ze het fijner vond als je dat wegzet.
woensdag 9 april 2008 om 14:48
Ik kan me voorstellen dat je het heel vervelend vindt dat dit nu juist moest gebeuren, maar toch hoef je je niet schuldig te voelen vind ik.
Ik heb zelf 3 kinderen en die vallen regelmatig. Trappen af, van stoelen af, tegen muren aan, etc. Dat hoort er nu eenmaal bij, vooral als het peuters zijn. Meetal loopt het goed af, maar soms niet helemaal. Pas heeft de dokter mijn zoons hoofd nog moeten 'lijmen' toen hij tegen de verwarming viel. Als dat bij een ander was gebeurd, had ik dat die persoon zeker niet kwalijk genomen.
Als moeder denk ik goed na over bij wie ik mijn kinderen achterlaat, ik voel me namelijk ook verantwoordelijk voor mijn kinderen als ik niet bij ze ben. Ik laat ze dus alleen bij mensen van wie ik weet dat zij dat aankunnen. Als ik mijn kinderen achterlaat bij iemand die niet goed genoeg oplet en mijn kind krijgt daar een ongeluk(je), dan is dat mijn schuld; ik had dan dus een verantwoordelijker persoon moeten kiezen als oppas.
Krijgt mijn kind een ongeluk bij iemand die ik wel verantwoordelijk genoeg vind, dan ga ik er van uit dat dat bij mij ook gebeurd zou zijn. Ik neem aan dat jouw vrienden hun drie kinderen toch ook niet zomaar bij de eerste de beste laten logeren? En ik vind het trouwens best een prestatie hoor, oppassen op drie van die peuters als je zelf nog geen kinderen hebt!
Ik heb zelf 3 kinderen en die vallen regelmatig. Trappen af, van stoelen af, tegen muren aan, etc. Dat hoort er nu eenmaal bij, vooral als het peuters zijn. Meetal loopt het goed af, maar soms niet helemaal. Pas heeft de dokter mijn zoons hoofd nog moeten 'lijmen' toen hij tegen de verwarming viel. Als dat bij een ander was gebeurd, had ik dat die persoon zeker niet kwalijk genomen.
Als moeder denk ik goed na over bij wie ik mijn kinderen achterlaat, ik voel me namelijk ook verantwoordelijk voor mijn kinderen als ik niet bij ze ben. Ik laat ze dus alleen bij mensen van wie ik weet dat zij dat aankunnen. Als ik mijn kinderen achterlaat bij iemand die niet goed genoeg oplet en mijn kind krijgt daar een ongeluk(je), dan is dat mijn schuld; ik had dan dus een verantwoordelijker persoon moeten kiezen als oppas.
Krijgt mijn kind een ongeluk bij iemand die ik wel verantwoordelijk genoeg vind, dan ga ik er van uit dat dat bij mij ook gebeurd zou zijn. Ik neem aan dat jouw vrienden hun drie kinderen toch ook niet zomaar bij de eerste de beste laten logeren? En ik vind het trouwens best een prestatie hoor, oppassen op drie van die peuters als je zelf nog geen kinderen hebt!
woensdag 9 april 2008 om 14:49
Onervaren mensen?! Strookt niet helemaal met wat je daarna zegt, dat een ongelukje in een klein hoekje zit en dat het de ouders ook had kunnen gebeuren. Het heet niet voor niets een ongelukje hoor, het kan iedereen overkomen. Ik denk dat iedere ouder in z'n leven weleens te maken krijgt met een kind dat door een ongelukkig of onhandig voorval valt.
woensdag 9 april 2008 om 14:49
Niet schuldig voelen. Ongelukjes kun je bij kleine kinderen niet voor zijn, al let je nog zo goed op. Als ouder weet je gewoon dat een ongeluk in een klein hoekje zit en ik zou een oppas ook nooit wat verwijten (tenzij het ongeluk echt door een stommiteit of nalatigheid gebeurt). In jouw geval is daar volgens mij absoluut geen sprake van en ik denk dat de ouders van de kinderen dat ook begrijpen.
Ik snap dat je je schuldig voelt, maar volgens mij is daar echt geen reden voor.
Ik snap dat je je schuldig voelt, maar volgens mij is daar echt geen reden voor.
woensdag 9 april 2008 om 14:49
Als je je kinderen bij iemand anders achterlaat, draag je de verantwoordelijkheid over aan die ander.
Had je maar... is te laat, daar schiet je niks mee op.
Ongelukjes kunnen altijd gebeuren, thuis, op school, bij oma, in de speeltuin, bij een tante... Die verantwoordelijkheid geef je met je kinderen mee, maar je kunt onmogelijk van die ander verwachten dat hij/zij jou kinderen aan een tafelpoot vastbindt.
Als het werkelijk een litteken zou worden, en het kind zou naar een plastisch chirurg moeten (even een doemscenario) dan ben je daarvoor verzekerd. Ook aansprakelijk trouwens.
Dat schuldig voelen is logisch, maar je schiet er niks mee op, je kunt de tijd niet terug draaien en de moeder zal in de komende jaren nog regelmatig ervaren dat er overal wat kan gebeuren, zeker als het een jongetje is.
Geef haar het boek van Daphne Deckers maar kado (geboorte van een gezin). Die beschrijft heel treffend hoe snel er iets kan gebeuren, terwijl je er naast staat.
En dat bankje wegzetten... tja. En dan ga je naar buiten, kind valt in de vijver... of van het klimrek, of van een schommel, of van de trap, of gewoon van een stoel, of er valt een dakpan naar beneden, of een kind laat een glas kapot vallen en stapt er vervolgens met een voetje in, of het eet een lollie en valt.... Tjee, je had dat bankje natuurlijk weg kunnen zetten, maar je kunt niet alles beveiligen. En dan nog, onze achterburen beveiligen alles. En kwam het kind ergens tussen met een wijsvinger. Die vinger is gehalveerd. De stoel is de deur uit, valt het kind ergens over, bam met het hoofd tegen een raam.
Kinderen worden nou eenmaal groot met vallen en opstaan. En als ze leren fietsen... gaan oversteken... pfff. Dit is misschien wel zijn eerste pleister, maar het zal zeker niet de laatste zijn.
Had je maar... is te laat, daar schiet je niks mee op.
Ongelukjes kunnen altijd gebeuren, thuis, op school, bij oma, in de speeltuin, bij een tante... Die verantwoordelijkheid geef je met je kinderen mee, maar je kunt onmogelijk van die ander verwachten dat hij/zij jou kinderen aan een tafelpoot vastbindt.
Als het werkelijk een litteken zou worden, en het kind zou naar een plastisch chirurg moeten (even een doemscenario) dan ben je daarvoor verzekerd. Ook aansprakelijk trouwens.
Dat schuldig voelen is logisch, maar je schiet er niks mee op, je kunt de tijd niet terug draaien en de moeder zal in de komende jaren nog regelmatig ervaren dat er overal wat kan gebeuren, zeker als het een jongetje is.
Geef haar het boek van Daphne Deckers maar kado (geboorte van een gezin). Die beschrijft heel treffend hoe snel er iets kan gebeuren, terwijl je er naast staat.
En dat bankje wegzetten... tja. En dan ga je naar buiten, kind valt in de vijver... of van het klimrek, of van een schommel, of van de trap, of gewoon van een stoel, of er valt een dakpan naar beneden, of een kind laat een glas kapot vallen en stapt er vervolgens met een voetje in, of het eet een lollie en valt.... Tjee, je had dat bankje natuurlijk weg kunnen zetten, maar je kunt niet alles beveiligen. En dan nog, onze achterburen beveiligen alles. En kwam het kind ergens tussen met een wijsvinger. Die vinger is gehalveerd. De stoel is de deur uit, valt het kind ergens over, bam met het hoofd tegen een raam.
Kinderen worden nou eenmaal groot met vallen en opstaan. En als ze leren fietsen... gaan oversteken... pfff. Dit is misschien wel zijn eerste pleister, maar het zal zeker niet de laatste zijn.
woensdag 9 april 2008 om 14:50
Ik had me net als jou onwijs schuldig gevoeld. Ik vind het dan ook doodeng om op andermans kinderen te passen.
Maar dat wil niet zeggen dat het jouw schuld is! Als mams het maandag ook niet nodig vond om naar de huisarts te gaan, dan is het ook niet ernstig denk ik dan maar.
Het kindje is door doodgewoon spelen gewond geraakt, kan gebeuren. Als je nou was gaan skydiven met ze, dan had ik gezegd: Jouw schuld, hoe kun je het doen. Maar dit ligt echt niet aan jou!
Maar dat wil niet zeggen dat het jouw schuld is! Als mams het maandag ook niet nodig vond om naar de huisarts te gaan, dan is het ook niet ernstig denk ik dan maar.
Het kindje is door doodgewoon spelen gewond geraakt, kan gebeuren. Als je nou was gaan skydiven met ze, dan had ik gezegd: Jouw schuld, hoe kun je het doen. Maar dit ligt echt niet aan jou!
woensdag 9 april 2008 om 14:51
woensdag 9 april 2008 om 14:51
Nou, das ook lekker van je eigen moeder, je hebty het kind toch niet expres zich zelf zeer laten doen.
Tsja, ik heb wel een kindje en die valt thuis ook heel vaak. Dus ook bij anderen. Dat is vervelend maar hoort erbij. Tenzij je echt heel onverantwoorde dingen met de kinderen zou uithalen (achterop een scooter zonder helm zetten ofzo, hihi) zou ik mijn vertrouwen niet kwijt zijn en de volgende keer mijn kinderen weer rustig bij je achterlaat!!!
kan me voorstellen dat je je flink vervelend over voelt!
Tsja, ik heb wel een kindje en die valt thuis ook heel vaak. Dus ook bij anderen. Dat is vervelend maar hoort erbij. Tenzij je echt heel onverantwoorde dingen met de kinderen zou uithalen (achterop een scooter zonder helm zetten ofzo, hihi) zou ik mijn vertrouwen niet kwijt zijn en de volgende keer mijn kinderen weer rustig bij je achterlaat!!!
kan me voorstellen dat je je flink vervelend over voelt!
woensdag 9 april 2008 om 14:53
Ook ik vind dat je je niet schuldig hoeft te voelen. Kinderen vallen nu eenmaal.
Zo viel mijn zoontje van 10 maanden afgelopen zondag, waar ik gewoon bijstond, recht voorover op zijn gezichtje, met een lelijke schaafwond tot gevolg. Ja kijk, zulke dingen gebeuren nu eenmaal. En als het gebeurt waar ik bij sta, dan besef ik me maar al te goed dat dit ook kan gebeuren als hij bij iemand anders is.
Als je vriendin alle 3 haar kinderen aan je toevertrouwt, dan doe je het echt wel goed hoor! Anders zou ze dit heus niet doen. D
Dus, niet schuldig meer voelen, ongelukjes zitten vaak in hele kleine hoekjes!
Zo viel mijn zoontje van 10 maanden afgelopen zondag, waar ik gewoon bijstond, recht voorover op zijn gezichtje, met een lelijke schaafwond tot gevolg. Ja kijk, zulke dingen gebeuren nu eenmaal. En als het gebeurt waar ik bij sta, dan besef ik me maar al te goed dat dit ook kan gebeuren als hij bij iemand anders is.
Als je vriendin alle 3 haar kinderen aan je toevertrouwt, dan doe je het echt wel goed hoor! Anders zou ze dit heus niet doen. D
Dus, niet schuldig meer voelen, ongelukjes zitten vaak in hele kleine hoekjes!
woensdag 9 april 2008 om 14:56
Het zou er voor mij heel erg van afhangen wat er gebeurd is. Als er iets is gebeurd wart voorkomen had kunnen worden omdat de oppas bv te oud is, dan zou het idd einde oppas zijn, voor mij. Maar die kleine ongelukjes, ach... Kan mij ook gebeuren. Al geloof ik wel dat je als ouder iets meer bedacht bent op bepaalde dingen dan een niet-ouder.
Een collega van me zit trouwens al anderhalf jaar aan mn kop te zeuren of ze een keertje op mag passen. Ik wil dat helemaal niet, want ik vertrouw haar voor geen meter met mijn kind. En terecht: maandag was ik even met dochter van anderhalf op mn werk en collega vraagt: mag ze een lolly?
Een collega van me zit trouwens al anderhalf jaar aan mn kop te zeuren of ze een keertje op mag passen. Ik wil dat helemaal niet, want ik vertrouw haar voor geen meter met mijn kind. En terecht: maandag was ik even met dochter van anderhalf op mn werk en collega vraagt: mag ze een lolly?
woensdag 9 april 2008 om 14:57
Bedankt voor de tip van de creme en het boek, Ik ga deze als cadeautje kopen en de creme is altijd handig.
En, ik voel mij juist erg verantwoordelijk voor kinderen en mijn vriend ook, ik denk dat ze het daarom aangedurfd hebben.
Ik hoop alleen heel erg dat we nog een keer mogen oppassen maar dat zit er misschien niet meer in
En, ik voel mij juist erg verantwoordelijk voor kinderen en mijn vriend ook, ik denk dat ze het daarom aangedurfd hebben.
Ik hoop alleen heel erg dat we nog een keer mogen oppassen maar dat zit er misschien niet meer in
woensdag 9 april 2008 om 15:01
