Kinderen
alle pijlers
huilen, huilen, huilen.....
woensdag 22 augustus 2012 16:54
na maanden trouwe meelezer te zijn geweest, heb ik nu de behoefte om hier even van me af te schrijven.
ik heb een dochter van 4 weken die al 4 weken niets anders doet dan huilen... ik word er stapelgek van. zijn al weken op zoek naar de oorzaak.
darmkrampjes ->infacol,
te veel prikkels? -> ria blom methode van regelmaat (laten huilen geprobeerd, maar dit kan ik niet langer dan 5 min volhouden).
voorkeurshouding -> fysiotherapie
Honger? -> meer voeding (drinkt ze leeg)
sprongetje? -> ook in mijn armen blijft ze huilen...
fysieke oorzaak? -> na geboorte is ze nagekeken door de kinderarts en dat was goed...
ik heb de stofzuiger en afzuigkap al aangezet in de hoop dat ze zo in slaap valt: hoor haar er dwars doorheen krijsen...wegens een gehorig huis hoor ik haar overal, kan er dus ook niet even aan ontsnappen...
ik begin zo langzamerhand wanhopig aan het worden...
iemand nog een idee?
ik heb een dochter van 4 weken die al 4 weken niets anders doet dan huilen... ik word er stapelgek van. zijn al weken op zoek naar de oorzaak.
darmkrampjes ->infacol,
te veel prikkels? -> ria blom methode van regelmaat (laten huilen geprobeerd, maar dit kan ik niet langer dan 5 min volhouden).
voorkeurshouding -> fysiotherapie
Honger? -> meer voeding (drinkt ze leeg)
sprongetje? -> ook in mijn armen blijft ze huilen...
fysieke oorzaak? -> na geboorte is ze nagekeken door de kinderarts en dat was goed...
ik heb de stofzuiger en afzuigkap al aangezet in de hoop dat ze zo in slaap valt: hoor haar er dwars doorheen krijsen...wegens een gehorig huis hoor ik haar overal, kan er dus ook niet even aan ontsnappen...
ik begin zo langzamerhand wanhopig aan het worden...
iemand nog een idee?
donderdag 23 augustus 2012 08:46
wat zwaar!
Onze dochter (nu 3,5) heeft als baby ook zoveel gehuild. Ze had last van verborgen reflux. 's Nachts sliep ze goed, overdag huilde ze veel en hard. In de kinderwagen reiswieg wilde ze niet, wel in de maxicosi. Ik had haar altijd in dat ding als ik ging wandelen. Dan zat ze rechtop.
Zelf zat ik ook niet lekker in mijn vel. Moeite met de overgang naar moederschap, kreeg m'n meisje niet getroost, zat met m'n handen in het haar over dat huilen. Ik werd er ontzettend nerveus van. Achteraf denk ik dat dochter dat heeft gevoeld. Doordat ik zo slecht in mijn vel zat, denk ik nu dat ik haar misschien wel te weinig liefde heb kunnen geven. Dat vind ik heel erg. Achteraf zie je dat alles steeds maar een fase is, maar als je er midden in zit dan ben je bang dat het nooit meer over zal gaan.
Mijn tips (ik heb niet je hele topic gelezen, dus misschien heb je al op dingen gereageerd):
- maxicosi proberen ipv reiswieg
- puckababy hielp bij ons ook goed
- als mensen vragen hoe het gaat, eerlijk zeggen hoe je je voelt. Daarmee kreeg ik zoveel herkenning! Ik schaamde me dat ik niet kon genieten omdat dochtertje zoveel huilde. Ik schaamde me omdat ik het zwaar vond, terwijl andere moeders het allemaal "gewoon deden". Als ik dat wel eens vertelde kreeg ik zoveel reacties van "ooohhh, dat had ik ook hoor!". Daardoor voelde ik me alsof ik niet de enige was.
- proberen je kindje dicht bij je te houden. Ze is nog zo klein en heeft duidelijk ergens last van. Waarschijnlijk groeit ze daar vanzelf overheen en de tijd van "opvoeden" komt later wel. Nu denk ik dat jouw dochtertje jou heel hard nodig heeft.
En echt: het gaat over! Maar het is lood en loodzwaar. Ik hoop echt dat ze er snel overheen is en het genieten kan beginnen.
Onze dochter (nu 3,5) heeft als baby ook zoveel gehuild. Ze had last van verborgen reflux. 's Nachts sliep ze goed, overdag huilde ze veel en hard. In de kinderwagen reiswieg wilde ze niet, wel in de maxicosi. Ik had haar altijd in dat ding als ik ging wandelen. Dan zat ze rechtop.
Zelf zat ik ook niet lekker in mijn vel. Moeite met de overgang naar moederschap, kreeg m'n meisje niet getroost, zat met m'n handen in het haar over dat huilen. Ik werd er ontzettend nerveus van. Achteraf denk ik dat dochter dat heeft gevoeld. Doordat ik zo slecht in mijn vel zat, denk ik nu dat ik haar misschien wel te weinig liefde heb kunnen geven. Dat vind ik heel erg. Achteraf zie je dat alles steeds maar een fase is, maar als je er midden in zit dan ben je bang dat het nooit meer over zal gaan.
Mijn tips (ik heb niet je hele topic gelezen, dus misschien heb je al op dingen gereageerd):
- maxicosi proberen ipv reiswieg
- puckababy hielp bij ons ook goed
- als mensen vragen hoe het gaat, eerlijk zeggen hoe je je voelt. Daarmee kreeg ik zoveel herkenning! Ik schaamde me dat ik niet kon genieten omdat dochtertje zoveel huilde. Ik schaamde me omdat ik het zwaar vond, terwijl andere moeders het allemaal "gewoon deden". Als ik dat wel eens vertelde kreeg ik zoveel reacties van "ooohhh, dat had ik ook hoor!". Daardoor voelde ik me alsof ik niet de enige was.
- proberen je kindje dicht bij je te houden. Ze is nog zo klein en heeft duidelijk ergens last van. Waarschijnlijk groeit ze daar vanzelf overheen en de tijd van "opvoeden" komt later wel. Nu denk ik dat jouw dochtertje jou heel hard nodig heeft.
En echt: het gaat over! Maar het is lood en loodzwaar. Ik hoop echt dat ze er snel overheen is en het genieten kan beginnen.
