Word ik ooit volwassen?

Wat is jouw definitie van 'volwassen'?



Dat je nooit meer bang bent, of onzeker? Dat je altijd weet wat je moet doen, in elke situatie? Dat je altijd lekker adrem kan antwoorden?



Guess again

Je wordt ouder, krijgt meer levenservaring, je zult misschien zelfverzekerder worden met meer zelfvertrouwen, maar je blijft toch steeds wie je bent.

Ik kwam een paar maanden geleden in een nieuwe situatie (ben nu 40) en merkte dat ik eigenlijk nog steeds dat onzekere meisje was als 22 jaar geleden. dat kwam best hard aan.

Wel kan ik nu beter met dit soort onzekere gevoelens omgaan, bovendien heb ik inmiddels mijn plek in het leven gevonden en dat geeft ook meer zekerheid. Ik doe het goed als moeder en vrouw, heb een erg leuke uitdagende baan, fijne vrienden enz enz.

Maar ik herken je gevoel heel goed, bij mij is het wel beter geworden maar het is niet over.

Wat mij wel sterker heeft gemaakt is het inzicht dat ik in dit leven zelf dingen moet doen/ondernemen om er iets van te maken. Mensen komen niet vanzelf bij me aanbellen voor een kop koffie, ik vraag ze gewoon.

Het is niet altijd makkelijk maar er ligt veel binnen je eigen bereik als je over je eigen angsten heen durft te stappen.

Wat (of wie) bedoel je precies met het thuisfront?

alleen wonen is een combi van voor- en nadelen; bij je ouders wonen of getrouwd zijn ook.

Wat is je probleem precies?

Waar heb je last van?

Hoe uit het niet-loskomen zich?

Waarom heb je heimwee? Is je leven-los-van-ouders wel leuk genoeg?

Wat mis je, als je in je eigen huis bent?

Bloempje, ik herken vooral je post over het ver weg wonen.

Ik ben er letterlijk ziek van geworden. Nu ik een huisje heb op 15km afstand van mijn ouders ben ik ineens van veel klachten af, en kan ik bij mijn moeder een bakkie doen wanneer ik wil, zonder agendaplanners en uren reizen.

Als er niets is dat je 'daar' houdt, zou ik lekker gaan verhuizen.



Heeft naar mijn mening niks met volwassen zijn te maken.

ben net het weekend bij mijn ouders geweest, heerlijk! lekker kletsen op de bank, knuffelen, de kroeg in gaan en dat mijn moeder zegt: maken jullie het niet te laat? Terwijl ik al 9 jaar samen woon met mijn vriend, we twee katten hebben, over 2 maanden gaan trouwen en over 3 maanden een kindje krijgen vind ik het nog steeds zo fijn om af en toe nog even lekker het kind van mijn ouders te zijn. Ik denk ook niet dat dat ooit minder gaat worden, en dat hoeft van mij ook niet. Wij wonen ver uit elkaar, ruim 1,30 rijden, zien elkaar dus ook niet elke week, maar bellen wel regelmatig. Maar zo lang ik weet dat ik daar welkom ben, dat er een bed voor mij en vriend staat, en dat we altijd mogen komen, vind ik het goed. Dat gevoel, dat is voor mij het meest belangrijkste, niet eens het daadwerkelijk er zijn. Probeer eens of je het op die manier kunt zien, dat je weet dat je altijd welkom bent, dat ze altijd je ouders blijven, hoe oud je ook bent, en dat jij ook altijd hun kind blijft. Je kunt altijd terecht onder hun vleugels, maar het hoeft niet! En dat maakt op je zelf wonen zo fantastisch, jij bent degene die keuzes kan maken, jij bepaalt wanneer je naar je ouders wilt, en wanneer even niet.

Ik zou btw nu met ons kindje op komst best graag dichter bij mijn ouders willen wonen, maar werk technisch kan dit niet. Dus dat gaat betekenen dat we regelmatig in het weekend de reis gaan ondernemen naar hun toe, en dat heb ik er zeker voor over! Ben je niet gebonden door werk of iets anders, en je wilt toch graag dichter bij wonen, waarom zou je het dan niet doen?

Dichterbij gaan wonen.. Beste oplossing?

Ik woon ook graag niet al te ver van mijn moeder (20 km) en mijn zus (5 km) af, daar voel ik me fijn bij, maar het is wel de bedoeling dat je gewoon verder een zelfstandig leven leidt en niet altijd blijft leunen op je ouderlijk huis. Dan is er niets aan de hand. Anders moet je leren op eigen benen te staan.