Relaties
alle pijlers
Afweging; kinderen of man?
maandag 5 november 2012 10:14
Normaal post ik onder een andere naam, maar ik weet dat ik daar herkend ben, dus daarom een nieuwe anonieme account.
Ik ben al 13 jaar gelukkig met mijn man. We zijn 3 jaar geleden getrouwd. Hebben het regelmatig over de toekomst, maar meestal op een 'grappige manier'. Over later, dat wij onze kinderen heel anders op gaan voeden, dat wij 'zo niet worden' als we een verschrikkelijk stel ontmoeten bijvoorbeeld.
Mijn man weet dat ik kinderen wil. Op mijn 18de stond dat al vast. Hij zag het ook wel zitten, maar in de toekomst. Alle jaren heb ik duidelijk aangegeven dat ik moeder wil worden. Nu hadden we gisteren wel een serieus gesprek omdat ik wil stoppen met de pil.
Man gaf gisteren dus aan dat hij helemaal niet weet of hij überhaupt wel een kind wil. In ieder geval niet nu. Ik ben ontzettend kwaad geworden. Heb gezegd dat ik het niet begrijp. Ik ben hier zo duidelijk in geweest. Dan had hij gewoon niet met mij moeten trouwen.
Hij zegt dat ik er teveel mee bezig ben, dat het voor hem niet zo leeft. Ik heb gevraagd hoe hij ons dan over 10 jaar ziet. Dan geeft hij aan dat hij het niet weet, maar dat we altijd gelukkig zullen blijven. Ik voel me nu in ieder geval alles behalve gelukkig.
Ik kan hem niet dwingen om een kind 'leuk te vinden' ik kan hem ook niet dwingen vader te worden. Maar ik kan mezelf ook niet dwingen om mijn kinderwens op te geven.
Nu sta ik voor mijn gevoel voor zo'n dilemma. Een fijne relatie opgeven of mijn kinderwens opgeven. Ik ben nu 31 en de tijd om af te wachten raakt een beetje op.
edit; Omdat mijn reacties een beetje ondergesneeuwd zijn even een update. Mijn man is de volgende avond op het onderwerp teruggekomen. Zowel zijn reactie als mijn reactie waren achteraf wat overtrokken. Hij heeft aangegeven wél kinderen te willen maar schrok van mijn 'aanval' dat het wel in de zeer nabije toekomst moest gebeuren. Hij heeft aangegeven dat hij praktisch gezien nog wat wil aanpassen (huis en de chaos die er regelmatig heerst). Het onderwerp is in ieder geval nu goed bespreekbaar en we zitten ongeveer op dezelfde bladzijde.
Ik ben al 13 jaar gelukkig met mijn man. We zijn 3 jaar geleden getrouwd. Hebben het regelmatig over de toekomst, maar meestal op een 'grappige manier'. Over later, dat wij onze kinderen heel anders op gaan voeden, dat wij 'zo niet worden' als we een verschrikkelijk stel ontmoeten bijvoorbeeld.
Mijn man weet dat ik kinderen wil. Op mijn 18de stond dat al vast. Hij zag het ook wel zitten, maar in de toekomst. Alle jaren heb ik duidelijk aangegeven dat ik moeder wil worden. Nu hadden we gisteren wel een serieus gesprek omdat ik wil stoppen met de pil.
Man gaf gisteren dus aan dat hij helemaal niet weet of hij überhaupt wel een kind wil. In ieder geval niet nu. Ik ben ontzettend kwaad geworden. Heb gezegd dat ik het niet begrijp. Ik ben hier zo duidelijk in geweest. Dan had hij gewoon niet met mij moeten trouwen.
Hij zegt dat ik er teveel mee bezig ben, dat het voor hem niet zo leeft. Ik heb gevraagd hoe hij ons dan over 10 jaar ziet. Dan geeft hij aan dat hij het niet weet, maar dat we altijd gelukkig zullen blijven. Ik voel me nu in ieder geval alles behalve gelukkig.
Ik kan hem niet dwingen om een kind 'leuk te vinden' ik kan hem ook niet dwingen vader te worden. Maar ik kan mezelf ook niet dwingen om mijn kinderwens op te geven.
Nu sta ik voor mijn gevoel voor zo'n dilemma. Een fijne relatie opgeven of mijn kinderwens opgeven. Ik ben nu 31 en de tijd om af te wachten raakt een beetje op.
edit; Omdat mijn reacties een beetje ondergesneeuwd zijn even een update. Mijn man is de volgende avond op het onderwerp teruggekomen. Zowel zijn reactie als mijn reactie waren achteraf wat overtrokken. Hij heeft aangegeven wél kinderen te willen maar schrok van mijn 'aanval' dat het wel in de zeer nabije toekomst moest gebeuren. Hij heeft aangegeven dat hij praktisch gezien nog wat wil aanpassen (huis en de chaos die er regelmatig heerst). Het onderwerp is in ieder geval nu goed bespreekbaar en we zitten ongeveer op dezelfde bladzijde.
dinsdag 6 november 2012 18:02
quote:Orzoo schreef op 06 november 2012 @ 17:55:
[...]
. Mijn grootvader kreeg op zijn 50e nog 2 kerngezonde (nja, 1 autist maar dat heeft niks met zijn leeftijd te maken) !Dat heeft wel met zijn leeftijd te maken er zijn diverse onderzoeken geweest waarbij is gebleken dat bij een oudere vader de kans op een kind met autisme vergroot is.
[...]
. Mijn grootvader kreeg op zijn 50e nog 2 kerngezonde (nja, 1 autist maar dat heeft niks met zijn leeftijd te maken) !Dat heeft wel met zijn leeftijd te maken er zijn diverse onderzoeken geweest waarbij is gebleken dat bij een oudere vader de kans op een kind met autisme vergroot is.
dinsdag 6 november 2012 18:12
Weet niet of het al genoemd is, maar zou ook even kijken of het financieel en qua wonen etc. mogelijk is om een kind te krijgen.
Heb je er het geld voor, de ruimte in huis, en een auto?
Ik ben zelf allergisch voor een praktisch argument als deze, denk zelf al snel van 'Kinderwens opgeven vanwege praktische bezwaren als geen vaste baan is echt fout. T komt heus wel goed. Zoveel mensen die geen ruim huis, geen vaste baan, geen auto of geen 50.000 spaargeld hadden. en toch is het goed gekomen!'
Maar tja kinderen krijgen is geen sprookje zie ik nu ik zelf de dertig ben gepasseerd wel in. In deze tijd is het wel belangrijk om te kijken of het wel mogelijk is om een kind (en jezelf) een goed leven te gunnen denk ik (ook al zou ik zelf nogal een struisvogel zijn en eerder naar mijn biologische klok luisteren dan af te wachten tot ik wel het geld heb en 40 ben of zo).
Kan er iemand minder gaan werken of wordt het dan onbetaalbaar? Is in dat geval kinderopvang te betalen? Kun je schoolboeken en een studie voor een kind later bekostigen (kost een paar tienduizenden euro's)? Kun je nog ooit op vakantie als je eenmaal een kind hebt of wordt dat onbetaalbaar?
Misschien dat eens onder de loep nemen. Misschien dat dat ook nog wel meespeelt bij je man: door alle negatieve berichten in de media dat mensen met kinderen er enorm op achteruit dreigen te gaan en alles duurder (kinderopvang) of minder (kindertoeslag) wordt...dat ie dan liever niet aan kinderen begint omdat ie dan bang is dat ie teveel moet opgeven en zich rot moet werken?
Heb je er het geld voor, de ruimte in huis, en een auto?
Ik ben zelf allergisch voor een praktisch argument als deze, denk zelf al snel van 'Kinderwens opgeven vanwege praktische bezwaren als geen vaste baan is echt fout. T komt heus wel goed. Zoveel mensen die geen ruim huis, geen vaste baan, geen auto of geen 50.000 spaargeld hadden. en toch is het goed gekomen!'
Maar tja kinderen krijgen is geen sprookje zie ik nu ik zelf de dertig ben gepasseerd wel in. In deze tijd is het wel belangrijk om te kijken of het wel mogelijk is om een kind (en jezelf) een goed leven te gunnen denk ik (ook al zou ik zelf nogal een struisvogel zijn en eerder naar mijn biologische klok luisteren dan af te wachten tot ik wel het geld heb en 40 ben of zo).
Kan er iemand minder gaan werken of wordt het dan onbetaalbaar? Is in dat geval kinderopvang te betalen? Kun je schoolboeken en een studie voor een kind later bekostigen (kost een paar tienduizenden euro's)? Kun je nog ooit op vakantie als je eenmaal een kind hebt of wordt dat onbetaalbaar?
Misschien dat eens onder de loep nemen. Misschien dat dat ook nog wel meespeelt bij je man: door alle negatieve berichten in de media dat mensen met kinderen er enorm op achteruit dreigen te gaan en alles duurder (kinderopvang) of minder (kindertoeslag) wordt...dat ie dan liever niet aan kinderen begint omdat ie dan bang is dat ie teveel moet opgeven en zich rot moet werken?
dinsdag 6 november 2012 18:26
Heb niet alle pagina's doorgelezen, maar vind nu sommigen wel erg kort door de bocht gaan om te zeggen dat de relatie dan maar verbroken moet worden.
De man in kwestie heeft nog helemaal niet duidelijk hoe er nu PRECIES inzit en WAAROM.
En als je al 13 jaar bijelkaar bent kan ik me niet voorstellen dat je het er nooit echt eerder over hebt gehad of je dat binnenkort wel of niet wil...
De man in kwestie heeft nog helemaal niet duidelijk hoe er nu PRECIES inzit en WAAROM.
En als je al 13 jaar bijelkaar bent kan ik me niet voorstellen dat je het er nooit echt eerder over hebt gehad of je dat binnenkort wel of niet wil...
dinsdag 6 november 2012 19:19
quote:sugarmiss schreef op 06 november 2012 @ 18:02:
[...]
Dat heeft wel met zijn leeftijd te maken er zijn diverse onderzoeken geweest waarbij is gebleken dat bij een oudere vader de kans op een kind met autisme vergroot is.
Zijn kind uit de eerste leg heeft het ook, toen was hij in de 20. mijn oom heeft ook een autistisch kind en mijn oom en tante waren allebei net 20 toen hij geboren werd.
Dus ik geloof niet dat die in mijn familie opgaat.
[...]
Dat heeft wel met zijn leeftijd te maken er zijn diverse onderzoeken geweest waarbij is gebleken dat bij een oudere vader de kans op een kind met autisme vergroot is.
Zijn kind uit de eerste leg heeft het ook, toen was hij in de 20. mijn oom heeft ook een autistisch kind en mijn oom en tante waren allebei net 20 toen hij geboren werd.
Dus ik geloof niet dat die in mijn familie opgaat.
woensdag 7 november 2012 10:26
quote:Olivia1975 schreef op 06 november 2012 @ 15:26:
Mannen die geen kinderen willen moeten gewoon geen relatie beginnen met vrouwen die wel kinderen willen. En dat geldt andersom net zo goed.mijn ex (die wel kinderen wilde - ik niet) heeft altijd gehoopt dat mijn mening zou veranderen als we in de leeftijd zouden komen dat vrienden ook allemaal kinderen kregen. helaas pindakaas, ik ben bijna 32 en ALLE stelletjes in de vriendengroep hebben kinderen. maar bij mij gaan er nog een eierstokken kriebelen.
Mannen die geen kinderen willen moeten gewoon geen relatie beginnen met vrouwen die wel kinderen willen. En dat geldt andersom net zo goed.mijn ex (die wel kinderen wilde - ik niet) heeft altijd gehoopt dat mijn mening zou veranderen als we in de leeftijd zouden komen dat vrienden ook allemaal kinderen kregen. helaas pindakaas, ik ben bijna 32 en ALLE stelletjes in de vriendengroep hebben kinderen. maar bij mij gaan er nog een eierstokken kriebelen.
woensdag 7 november 2012 10:27
quote:neeltje31 schreef op 06 november 2012 @ 13:09:
[...]
Tsja, de essentie van de relatie blijft toch gelijk, ongeacht wat er gebeurt?
In het beste geval wel, maar het is geen gegeven. Stellen kunnen prima taakverdelingen hebben voor er kinderen komen, maar er kan toch ongelijkheid in sluipen als er kinderen zijn. Dan heb je niet meer de vrijheid om zonder overleg af te spreken met je vriend(inn)en, want iemand moet op de kinderen passen. Daarnaast wordt er vaak gekozen voor een ongelijke verdeling van de zorg (meestal neemt de vrouw de hoofdmoot op zich). Doordat de vrouw minder gaat werken, wordt het ook als logisch gezien dat ze het meeste in het huishouden doet.
Dit zijn dingen die je echt goed door moet praten. Want kinderen krijgen betekent dat die kinderen voorop staan. Het betekent een stuk vrijheid opgeven, offers brengen, jezelf wegcijferen. Niet de hele tijd, maar het is wel een consequentie waar je niet omheen kan. Het is belangrijk dat beide ouders daarin hun verantwoordelijkheid nemen en dat die niet grotendeels op de schouders van één ervan komt te liggen.
[...]
Tsja, de essentie van de relatie blijft toch gelijk, ongeacht wat er gebeurt?
In het beste geval wel, maar het is geen gegeven. Stellen kunnen prima taakverdelingen hebben voor er kinderen komen, maar er kan toch ongelijkheid in sluipen als er kinderen zijn. Dan heb je niet meer de vrijheid om zonder overleg af te spreken met je vriend(inn)en, want iemand moet op de kinderen passen. Daarnaast wordt er vaak gekozen voor een ongelijke verdeling van de zorg (meestal neemt de vrouw de hoofdmoot op zich). Doordat de vrouw minder gaat werken, wordt het ook als logisch gezien dat ze het meeste in het huishouden doet.
Dit zijn dingen die je echt goed door moet praten. Want kinderen krijgen betekent dat die kinderen voorop staan. Het betekent een stuk vrijheid opgeven, offers brengen, jezelf wegcijferen. Niet de hele tijd, maar het is wel een consequentie waar je niet omheen kan. Het is belangrijk dat beide ouders daarin hun verantwoordelijkheid nemen en dat die niet grotendeels op de schouders van één ervan komt te liggen.
Ga in therapie!
woensdag 7 november 2012 10:28
quote:neeltje31 schreef op 05 november 2012 @ 10:14:
Nu sta ik voor mijn gevoel voor zo'n dilemma. Een fijne relatie opgeven of mijn kinderwens opgeven. Ik ben nu 31 en de tijd om af te wachten raakt een beetje op.
Dit is wel een deadline die jij jezelf oplegt.
Je kan op je 36e of 40 ook nog kinderen krijgen...
En je kan je man niet dwingen een kind te maken
terwijl hij daar nog niet aan toe is!
Nu sta ik voor mijn gevoel voor zo'n dilemma. Een fijne relatie opgeven of mijn kinderwens opgeven. Ik ben nu 31 en de tijd om af te wachten raakt een beetje op.
Dit is wel een deadline die jij jezelf oplegt.
Je kan op je 36e of 40 ook nog kinderen krijgen...
En je kan je man niet dwingen een kind te maken
terwijl hij daar nog niet aan toe is!
woensdag 7 november 2012 10:30
woensdag 7 november 2012 10:30
quote:dubiootje schreef op 07 november 2012 @ 10:27:
[...]
In het beste geval wel, maar het is geen gegeven. Stellen kunnen prima taakverdelingen hebben voor er kinderen komen, maar er kan toch ongelijkheid in sluipen als er kinderen zijn. Dan heb je niet meer de vrijheid om zonder overleg af te spreken met je vriend(inn)en, want iemand moet op de kinderen passen. Daarnaast wordt er vaak gekozen voor een ongelijke verdeling van de zorg (meestal neemt de vrouw de hoofdmoot op zich). Doordat de vrouw minder gaat werken, wordt het ook als logisch gezien dat ze het meeste in het huishouden doet.
Dit zijn dingen die je echt goed door moet praten. Want kinderen krijgen betekent dat die kinderen voorop staan. Het betekent een stuk vrijheid opgeven, offers brengen, jezelf wegcijferen. Niet de hele tijd, maar het is wel een consequentie waar je niet omheen kan. Het is belangrijk dat beide ouders daarin hun verantwoordelijkheid nemen en dat die niet grotendeels op de schouders van één ervan komt te liggen.
mooi gezegd dubiootje!
als je iets NIET wil dan is het een kinderwens doordrammen
en elke ruzie samen eindigen met je man die zegt :
"Hey Wie wilde dat kind perse?
Ik toch niet? Ik ga naar de kroeg, punt...."
[...]
In het beste geval wel, maar het is geen gegeven. Stellen kunnen prima taakverdelingen hebben voor er kinderen komen, maar er kan toch ongelijkheid in sluipen als er kinderen zijn. Dan heb je niet meer de vrijheid om zonder overleg af te spreken met je vriend(inn)en, want iemand moet op de kinderen passen. Daarnaast wordt er vaak gekozen voor een ongelijke verdeling van de zorg (meestal neemt de vrouw de hoofdmoot op zich). Doordat de vrouw minder gaat werken, wordt het ook als logisch gezien dat ze het meeste in het huishouden doet.
Dit zijn dingen die je echt goed door moet praten. Want kinderen krijgen betekent dat die kinderen voorop staan. Het betekent een stuk vrijheid opgeven, offers brengen, jezelf wegcijferen. Niet de hele tijd, maar het is wel een consequentie waar je niet omheen kan. Het is belangrijk dat beide ouders daarin hun verantwoordelijkheid nemen en dat die niet grotendeels op de schouders van één ervan komt te liggen.
mooi gezegd dubiootje!
als je iets NIET wil dan is het een kinderwens doordrammen
en elke ruzie samen eindigen met je man die zegt :
"Hey Wie wilde dat kind perse?
Ik toch niet? Ik ga naar de kroeg, punt...."
woensdag 7 november 2012 10:40
quote:kadanz schreef op 06 november 2012 @ 14:46:
[...]
Ik bepaal dat inderdaad, maar als ik niet meewerk dan is het einde oefening. Dan moeten we ons prachtige huis met verlies verkopen, dan doeken we ons gezellig leventje op, dan zeg ik vaarwel tegen die lieve lieve familie van haar die ook van mij is gaan houden, dan verliezen we gezamenlijke vrienden, dan gooien we een mooi leven weg alleen maar omdat er niet aan haar oerdrift wordt voldaan.Zijn dit de belangrijkste redenen waarom je zo graag bij je geliefde wil blijven? Ik lees nergens iets over waarom zij belangrijk voor je is.
Het is inderdaad heel wat om dat te moeten opgeven. Het is net zo goed heel wat om je kinderwens te moeten opgeven. That's life. Je kunt nu zulke keuzes nog in alle vrijheid maken zonder dat er kinderen bij betrokken zijn. Ik vind het klinken als een labiele basis voor een relatie (en voor de duidelijkheid, je zal vast van haar houden en haar lief en leuk vinden, maar dát schreef je niet).
[...]
Ik bepaal dat inderdaad, maar als ik niet meewerk dan is het einde oefening. Dan moeten we ons prachtige huis met verlies verkopen, dan doeken we ons gezellig leventje op, dan zeg ik vaarwel tegen die lieve lieve familie van haar die ook van mij is gaan houden, dan verliezen we gezamenlijke vrienden, dan gooien we een mooi leven weg alleen maar omdat er niet aan haar oerdrift wordt voldaan.Zijn dit de belangrijkste redenen waarom je zo graag bij je geliefde wil blijven? Ik lees nergens iets over waarom zij belangrijk voor je is.
Het is inderdaad heel wat om dat te moeten opgeven. Het is net zo goed heel wat om je kinderwens te moeten opgeven. That's life. Je kunt nu zulke keuzes nog in alle vrijheid maken zonder dat er kinderen bij betrokken zijn. Ik vind het klinken als een labiele basis voor een relatie (en voor de duidelijkheid, je zal vast van haar houden en haar lief en leuk vinden, maar dát schreef je niet).
Ga in therapie!
woensdag 7 november 2012 11:07
quote:Dreamer schreef op 06 november 2012 @ 13:47:
[...]
Ik denk toch dat je het verkeerd leest cq uitlegt Kadanz. Jammer voor jou en je vrouw.
Ik wilde persé kinderen, liefst met mijn partner. Ik wilde zelfs wel kinderloos mét partner. Waar ik bang voor was, dat we de relatie met 40 jaar zouden beëindigen en dat hij dan nog vrolijk met een nieuwe liefde aan kinderen kon beginnen, terwijl ik met opgedroogde eierstokken alleen zat te zijn. Dat risico wilde ik niet lopen.
En het is niet dat ik niet van m'n man houd of hield. Het is meer het realisme, opgebouwd uit eerdere relaties en te zien bij anderen, dat een relatie wel 'voor altijd' kan lijken, maar niet per se is.
En of hij dus wel of niet voor kinderen wilde gaan, wilde ik wel op tijd weten, zodat ik ook tijdig naar een man op zoek kon, die én geschikt was én kinderen wilde.
Uiteindelijk is het bij ons dus helemaal goed gekomen. Man was wat kinderen betreft een twijfelaar. Ik vind zelf de relatie met kinderen intenser geworden. En we werden genoodzaakt om meer rekening met elkaar te houden. We hadden nogal ons eigen ding, maar nu moest er toch iemand thuiszijn voor het kind. Ik vraag me wel eens af of we zonder kinderen niet van elkaar afgedreven waren, naar onze eigen dingen,.
Ik vind dit heel flauw en kinderachtig.... Zo van, ik niet? Dan hij ook niet!! En wat nou als jij komt te overlijden bv? Mag hij dan ook geen kinderen meer omdat hij dat ooit tegen jou gezegd heeft?
Elke situatie is anders, je kunt dat niet vergelijken met elkaar..
de een maakt weer wat anders los bij je dan de ander!
En is het krijgen van kinderen dan echt zo zaligmakend? Echt?
[...]
Ik denk toch dat je het verkeerd leest cq uitlegt Kadanz. Jammer voor jou en je vrouw.
Ik wilde persé kinderen, liefst met mijn partner. Ik wilde zelfs wel kinderloos mét partner. Waar ik bang voor was, dat we de relatie met 40 jaar zouden beëindigen en dat hij dan nog vrolijk met een nieuwe liefde aan kinderen kon beginnen, terwijl ik met opgedroogde eierstokken alleen zat te zijn. Dat risico wilde ik niet lopen.
En het is niet dat ik niet van m'n man houd of hield. Het is meer het realisme, opgebouwd uit eerdere relaties en te zien bij anderen, dat een relatie wel 'voor altijd' kan lijken, maar niet per se is.
En of hij dus wel of niet voor kinderen wilde gaan, wilde ik wel op tijd weten, zodat ik ook tijdig naar een man op zoek kon, die én geschikt was én kinderen wilde.
Uiteindelijk is het bij ons dus helemaal goed gekomen. Man was wat kinderen betreft een twijfelaar. Ik vind zelf de relatie met kinderen intenser geworden. En we werden genoodzaakt om meer rekening met elkaar te houden. We hadden nogal ons eigen ding, maar nu moest er toch iemand thuiszijn voor het kind. Ik vraag me wel eens af of we zonder kinderen niet van elkaar afgedreven waren, naar onze eigen dingen,.
Ik vind dit heel flauw en kinderachtig.... Zo van, ik niet? Dan hij ook niet!! En wat nou als jij komt te overlijden bv? Mag hij dan ook geen kinderen meer omdat hij dat ooit tegen jou gezegd heeft?
Elke situatie is anders, je kunt dat niet vergelijken met elkaar..
de een maakt weer wat anders los bij je dan de ander!
En is het krijgen van kinderen dan echt zo zaligmakend? Echt?
