Psyche
alle pijlers
Je ouder(s) verliezen
woensdag 24 oktober 2012 20:49
In mijn leven heb ik in totaal 2 ouderfiguren verloren... Ben blij dat ik ze heb leren kennen, maar aan de andere kant toch ook heel verdrietig. Ondanks dat dit al jaren geleden is, voel ik dat het nog steeds niet helemaal is verwerkt bij mij.
Als ik er aan terug denk voel ik een soort van verdriet. Verdriet om het feit dat ik niet meer dingen/verhalen met ze kan delen, verdriet omdat ze mij niet zien opgroeien, verdriet omdat ze me nooit zien trouwen (als dat zo ver is en als het ooit gebeurt).
Als ik een meisje zie met haar vader ben ik blij voor haar dat ze een vader heeft, maar tegelijkertijd doet het mij herinneren aan een zwart gat wat ik van binnen voel.
Ik vroeg me af of hier nog meer vrouwen zijn die toevallig een ouderfiguur of ouderfiguren hebben verloren? Wat voor gevoelens/gedachten hebben jullie? Hoe gaan jullie hiermee om?
Als ik er aan terug denk voel ik een soort van verdriet. Verdriet om het feit dat ik niet meer dingen/verhalen met ze kan delen, verdriet omdat ze mij niet zien opgroeien, verdriet omdat ze me nooit zien trouwen (als dat zo ver is en als het ooit gebeurt).
Als ik een meisje zie met haar vader ben ik blij voor haar dat ze een vader heeft, maar tegelijkertijd doet het mij herinneren aan een zwart gat wat ik van binnen voel.
Ik vroeg me af of hier nog meer vrouwen zijn die toevallig een ouderfiguur of ouderfiguren hebben verloren? Wat voor gevoelens/gedachten hebben jullie? Hoe gaan jullie hiermee om?
zaterdag 27 oktober 2012 12:15
zaterdag 27 oktober 2012 14:46
Mijn moeder is 3 jaar geleden overleden aan kanker, mijn vader is nooit echt actief in mijn leven geweest. Ik denk elke dag nog aan haar, maar het intense verdriet is wel minder geworden. Inmiddels heb ik mijn leven weer op een rij, geniet ik met volle teugen, ben weer een gelukkig mens en ben ik blij met alles en iedereen die ik nog wél in mijn leven heb.
Wat ik erg mis aan haar is het advies wat ze me kon geven over bepaalde dingen waar ik tegenaan loop in het leven. Gelukkig heb ik een hoop andere mensen die er voor me zijn, maar het is toch anders dan mijn mama die me advies kon geven, omdat zij me zo goed kende. Ook merk ik nu ik richting de 30 ga, dat ik veel dingen over vroeger wil weten, waar mijn moeder antwoord op zou hebben. Helaas kan ik daar nooit meer om vragen.
Op mijn moeder haar sterfdag ga ik elk jaar naar de plek waar ze verstrooid is, erg fijn! Op jaar verjaardag nodig ik haar vriendinnen uit om een borrel te drinken op haar en om samen fijn over haar te praten.
Het lijkt me moeilijk als ik een nieuwe relatie krijg, dat diegene mijn moeder nooit heeft gekend.. Ook lijkt het me niet leuk om kinderen te krijgen en te trouwen waar zij nooit bij zal zijn.
Voor mij is het belangrijk om veel lieve mensen om me heen te hebben en ik ben heel bewust bezig met hoe ik in het leven sta. Veel dingen die je overkomen in het leven, heb je geen invloed op. Waar ik wel invloed op heb is hoe ik met de dingen om ga. Dit maakt mij een rijk en gelukkig mens!
Wat ik erg mis aan haar is het advies wat ze me kon geven over bepaalde dingen waar ik tegenaan loop in het leven. Gelukkig heb ik een hoop andere mensen die er voor me zijn, maar het is toch anders dan mijn mama die me advies kon geven, omdat zij me zo goed kende. Ook merk ik nu ik richting de 30 ga, dat ik veel dingen over vroeger wil weten, waar mijn moeder antwoord op zou hebben. Helaas kan ik daar nooit meer om vragen.
Op mijn moeder haar sterfdag ga ik elk jaar naar de plek waar ze verstrooid is, erg fijn! Op jaar verjaardag nodig ik haar vriendinnen uit om een borrel te drinken op haar en om samen fijn over haar te praten.
Het lijkt me moeilijk als ik een nieuwe relatie krijg, dat diegene mijn moeder nooit heeft gekend.. Ook lijkt het me niet leuk om kinderen te krijgen en te trouwen waar zij nooit bij zal zijn.
Voor mij is het belangrijk om veel lieve mensen om me heen te hebben en ik ben heel bewust bezig met hoe ik in het leven sta. Veel dingen die je overkomen in het leven, heb je geen invloed op. Waar ik wel invloed op heb is hoe ik met de dingen om ga. Dit maakt mij een rijk en gelukkig mens!
woensdag 7 november 2012 17:58
Mijn vader (boom van een vent) is 2,5 jaar geleden binnen 4 maanden overleden aan kanker. Ik voel me ergens getraumatiseerd: er is denk ik niets ergers dan iemand waar je van houdt zo te zien wegkwijnen, dat je ondanks de hulp die je biedt toch compleet machteloos bent. Ook het moment waarop hij stief heeft een soort "mental picture" achtergelaten, ik herleef het soms op momenten waar ik geen controle over heb. (Laatst nog, een ontzettend heerlijke avond gehad met mijn vriend, en op het moment dat hij lekker ligt te snurken naast me draait zich in mijn hoofd opeens dat sterf-filmpje af op repeat..).
Ik sta erg nuchter in het leven dus functioneer prima. Heb ondanks mijn vaders ziekte en dood mijn studie zonder vertraging kunnen afronden deze zomer, heb veel stages gelopen en veel gewerkt, ben eigenlijk gewoon een "sterk mens", denk ik zelf. Erover praten vind ik lastig, daarin ben ik een slappe dweil. Mijn vriendinnen hebben iets soortgelijks niet meegemaakt, en ergens heb ik dan geen zin om mijn verdriet op tafel te gooien, omdat ik geen behoefte heb aan medelijden (want daar loopt zo'n gesprek toch vaak op uit, ergens).
Met mijn moeder heb ik het er liever ook niet over - ze is sowieso nogal melancholisch ingesteld en heeft de waterlanders dichtbij zitten, dus heb het gevoel dat mijn verdriet dan niet echt een plek heeft (al zou zij het volgens mij heerlijk vinden om het de hele dag over mijn vader te hebben).
Mijn vriend is wel een grote steun geworden. Hij heeft me een jaar nadat alles gebeurde pas ontmoet dus heeft het zelf niet meegemaakt, maar ik kan het met hem wel over de lastige momenten met mijn moeder hebben en als ik dan eens plotseling in huilen uitbarst (bijv. omdat ik een prachtig platenspelertje heb gevonden op marktplaats, en dat ik me als hij dan in mijn kamertje staat opeens besef dat ik 'm nooit aan papa zal kunnen laten zien) vraagt hij niets en houdt hij me alleen maar vast totdat ik mijn verhaal kan doen.
Ik herken het verhaal van yogonaise heel erg, ik ben ook enig kind en hoor (met uitzondering van het eerste jaar, schijnbaar denken mensen dat je er daarna wel overheen bent ofzo) op papa's verjaar/sterfdag nooit iets van mijn familie. Ze bellen mijn moeder niet eens - vooral dat neem ik ze echt kwalijk. Het zijn allemaal geen makkelijke praters, maar dat je je eigen ongemak rond zo'n situatie belangrijker vindt dan het feit dat er iemand overleden is en dat je daarmee moet dealen begrijp ik echt niet. Of misschien interesseert het ze gewoon geen reet. Mijn moeder heeft weinig contact met haar familie omdat ze naar NL is verhuisd voor mijn vader, en alle familie hier zijn dus broers/zussen van mijn vader. Nu zit mijn (van zichzelf niet al te sociale) moeder dus in een klein dorp waar niets te beleven is, helemaal alleen in dat huis waar ik nog in ben geboren, met veel te weinig mensen die even bellen om te horen hoe het met haar gaat. Gelukkig werkt ze nog wel dus heeft ze wat dat betreft wel aanspraak.. Maar dat de familie haar eigenlijk verwaarloost is denk ik waar ik in het dagelijkse leven de meeste moeite mee heb. Het verdriet dat ik zelf heb om het gemis van mijn vader komt meer in vlagen, en is dan best heftig. We hadden altijd een hele goede band, geen woorden nodig, twee handen op 1 buik etc.. en ik besef ergens nog steeds niet helemaal dat dat gevoel gewoon voor altijd verdwenen is. Of dat ik mijn eerste autootje zonder zijn tips ga kopen, of dat hij zijn kleinkinderen nooit zal ontmoeten, dat ik straks moet verhuizen en dat hij nooit in dat huis geweest zal zijn.. In zo'n verdriet-vlaag is het dan alsof het besef dan opeens wel binnen dringt.. heel heftig.
Ik sta erg nuchter in het leven dus functioneer prima. Heb ondanks mijn vaders ziekte en dood mijn studie zonder vertraging kunnen afronden deze zomer, heb veel stages gelopen en veel gewerkt, ben eigenlijk gewoon een "sterk mens", denk ik zelf. Erover praten vind ik lastig, daarin ben ik een slappe dweil. Mijn vriendinnen hebben iets soortgelijks niet meegemaakt, en ergens heb ik dan geen zin om mijn verdriet op tafel te gooien, omdat ik geen behoefte heb aan medelijden (want daar loopt zo'n gesprek toch vaak op uit, ergens).
Met mijn moeder heb ik het er liever ook niet over - ze is sowieso nogal melancholisch ingesteld en heeft de waterlanders dichtbij zitten, dus heb het gevoel dat mijn verdriet dan niet echt een plek heeft (al zou zij het volgens mij heerlijk vinden om het de hele dag over mijn vader te hebben).
Mijn vriend is wel een grote steun geworden. Hij heeft me een jaar nadat alles gebeurde pas ontmoet dus heeft het zelf niet meegemaakt, maar ik kan het met hem wel over de lastige momenten met mijn moeder hebben en als ik dan eens plotseling in huilen uitbarst (bijv. omdat ik een prachtig platenspelertje heb gevonden op marktplaats, en dat ik me als hij dan in mijn kamertje staat opeens besef dat ik 'm nooit aan papa zal kunnen laten zien) vraagt hij niets en houdt hij me alleen maar vast totdat ik mijn verhaal kan doen.
Ik herken het verhaal van yogonaise heel erg, ik ben ook enig kind en hoor (met uitzondering van het eerste jaar, schijnbaar denken mensen dat je er daarna wel overheen bent ofzo) op papa's verjaar/sterfdag nooit iets van mijn familie. Ze bellen mijn moeder niet eens - vooral dat neem ik ze echt kwalijk. Het zijn allemaal geen makkelijke praters, maar dat je je eigen ongemak rond zo'n situatie belangrijker vindt dan het feit dat er iemand overleden is en dat je daarmee moet dealen begrijp ik echt niet. Of misschien interesseert het ze gewoon geen reet. Mijn moeder heeft weinig contact met haar familie omdat ze naar NL is verhuisd voor mijn vader, en alle familie hier zijn dus broers/zussen van mijn vader. Nu zit mijn (van zichzelf niet al te sociale) moeder dus in een klein dorp waar niets te beleven is, helemaal alleen in dat huis waar ik nog in ben geboren, met veel te weinig mensen die even bellen om te horen hoe het met haar gaat. Gelukkig werkt ze nog wel dus heeft ze wat dat betreft wel aanspraak.. Maar dat de familie haar eigenlijk verwaarloost is denk ik waar ik in het dagelijkse leven de meeste moeite mee heb. Het verdriet dat ik zelf heb om het gemis van mijn vader komt meer in vlagen, en is dan best heftig. We hadden altijd een hele goede band, geen woorden nodig, twee handen op 1 buik etc.. en ik besef ergens nog steeds niet helemaal dat dat gevoel gewoon voor altijd verdwenen is. Of dat ik mijn eerste autootje zonder zijn tips ga kopen, of dat hij zijn kleinkinderen nooit zal ontmoeten, dat ik straks moet verhuizen en dat hij nooit in dat huis geweest zal zijn.. In zo'n verdriet-vlaag is het dan alsof het besef dan opeens wel binnen dringt.. heel heftig.
donderdag 8 november 2012 17:02
Hallo allemaal,
dit is de eerste keer dat ik iets op een forum schrijf, maar ik had nu toch sterk de behoefte om lotgenoten te zoeken. Mijn moeder is 1,5 jaar geleden overleden op 53-jarige leeftijd aan kanker. Ik ben nu 33 jaar. Mijn moeder heeft 8 jaar lang een zwaar ziekbed gehad met af en toe goede weken. Ik herken zoveel in wat jullie allemaal schrijven en dat is erg fijn. Als iemand zelf niet zo`n erg verlies heeft meegemaakt kunnen ze niet begrijpen hoe jij je voelt. Ik probeer het soms uit te leggen maar mensen begrijpen het niet. Ik ben geen klager, maar eigenlijk geloof ik nog steeds niet dat mijn moeder er niet meer is. We hebben zo enorm veel meegemaakt in die 8 jaar. Diverse keren afscheid moeten nemen. Al die spanning als je weer eens op een uitslag moest wachten en maar hopen dat alles goed zou komen. Wat een verdriet en toch blijven hopen. Hoop doet leven en dat is echt zo. Mijn moeder had het anders niet 8 jaar kunnen rekken. Ze was een enorme sterke vrouw. Die ik dus ook enorm mis nu. Ik weet gewoon niet hoe ik moet rouwen. Ik wil er gewoon niet aan. Heb inmiddels een hekel aan alles wat mij aan dokters doet denken. Als ik op televisie een geluid van een lift hoor, dan moet ik gelijk weer aan het zieknhuis denken. Hoe vaak ik daar niet met lood in mijn schoenen heb gelopen. Alles doet me aan haar denken. In die 8 jaar was er ook geen ruimte voor iets anders. Naast mijn werk bestond alleen mijn moeder. Samen met mijn broertje en zusje moesten wij ook mijn vader ondersteunen want hij kon het echt niet aan. Ik heb nu ook geen relatie. Dat mis ik wel. Een onafhankelijk iemand bij wie je even steun kan zoeken. Maar ik had het niet anders gewild hoor. Ik ben blij dat ik er die 8 jaar voor mijn moeder kon zijn. Ik weet alleen niet hoe ik mijn leven nu weer goed op de rit kan krijgen. Maar ik ben niet de enige te zien aan al jullie verhalen. Het is een beetje lang verhaal geworden, sorry. Maar fijn dat ik het even kwijt kon. Sterkte allemaal!
dit is de eerste keer dat ik iets op een forum schrijf, maar ik had nu toch sterk de behoefte om lotgenoten te zoeken. Mijn moeder is 1,5 jaar geleden overleden op 53-jarige leeftijd aan kanker. Ik ben nu 33 jaar. Mijn moeder heeft 8 jaar lang een zwaar ziekbed gehad met af en toe goede weken. Ik herken zoveel in wat jullie allemaal schrijven en dat is erg fijn. Als iemand zelf niet zo`n erg verlies heeft meegemaakt kunnen ze niet begrijpen hoe jij je voelt. Ik probeer het soms uit te leggen maar mensen begrijpen het niet. Ik ben geen klager, maar eigenlijk geloof ik nog steeds niet dat mijn moeder er niet meer is. We hebben zo enorm veel meegemaakt in die 8 jaar. Diverse keren afscheid moeten nemen. Al die spanning als je weer eens op een uitslag moest wachten en maar hopen dat alles goed zou komen. Wat een verdriet en toch blijven hopen. Hoop doet leven en dat is echt zo. Mijn moeder had het anders niet 8 jaar kunnen rekken. Ze was een enorme sterke vrouw. Die ik dus ook enorm mis nu. Ik weet gewoon niet hoe ik moet rouwen. Ik wil er gewoon niet aan. Heb inmiddels een hekel aan alles wat mij aan dokters doet denken. Als ik op televisie een geluid van een lift hoor, dan moet ik gelijk weer aan het zieknhuis denken. Hoe vaak ik daar niet met lood in mijn schoenen heb gelopen. Alles doet me aan haar denken. In die 8 jaar was er ook geen ruimte voor iets anders. Naast mijn werk bestond alleen mijn moeder. Samen met mijn broertje en zusje moesten wij ook mijn vader ondersteunen want hij kon het echt niet aan. Ik heb nu ook geen relatie. Dat mis ik wel. Een onafhankelijk iemand bij wie je even steun kan zoeken. Maar ik had het niet anders gewild hoor. Ik ben blij dat ik er die 8 jaar voor mijn moeder kon zijn. Ik weet alleen niet hoe ik mijn leven nu weer goed op de rit kan krijgen. Maar ik ben niet de enige te zien aan al jullie verhalen. Het is een beetje lang verhaal geworden, sorry. Maar fijn dat ik het even kwijt kon. Sterkte allemaal!
zaterdag 10 november 2012 12:39
eind augustus is mijn vader overleden. we hadden een zeer moeizame relatie. de laatste 3 jaar zo goed als geen contact. maar wel altijd hoop dat er ooit een moment zou komen waar we alles zouden kunnen uitpraten. en ook al zouden we nooit de happy vader-dochter relatie hebben die je in films ziet, dat zou ik kunnen accepteren. maar dat er niet eens meer een poging tot kan plaatsvinden, kan ik maar moeilijk verkroppen.
ook het schuldgevoel wat er is. toen ik het nieuws kreeg was ik in eerste instantie opgelucht, bijna blij te noemen. gewoon door alles wat er gebeurd is, nooit meer angst...
daarna verdrietig. de zorgen om mijn achtergebleven moeder; het besef dat ik nooit meer iets tegen hem kan zeggen; dat hij zijn toekomstige kleinkinderen nooit zal leren kennen... hij weet niet eens dat ik afgelopen april getrouwd ben. ik kon het gezeur niet aan wat ik zou krijgen vanwege de bruiloft dus koos ik ervoor het niet te vertellen. zoveel spijt van zoveel dingen en niets is terug te draaien.
in 3 jaar tijd bijna niet aan hem gedacht. alleen rond zijn verjaardag, vaderdag en kerst zo'n beetje. en nu is hij sinds 2,5 maand bijna iedere dag in mijn gedachten. ik heb hem nog steeds niet vergeven voor wat hij allemaal gedaan heeft en denk ook niet dat tijd dit gaat veranderen.
heel vreemd, maar op mijn manier mis ik hem.
zo, ik moest dit even kwijt denk ik...
ook het schuldgevoel wat er is. toen ik het nieuws kreeg was ik in eerste instantie opgelucht, bijna blij te noemen. gewoon door alles wat er gebeurd is, nooit meer angst...
daarna verdrietig. de zorgen om mijn achtergebleven moeder; het besef dat ik nooit meer iets tegen hem kan zeggen; dat hij zijn toekomstige kleinkinderen nooit zal leren kennen... hij weet niet eens dat ik afgelopen april getrouwd ben. ik kon het gezeur niet aan wat ik zou krijgen vanwege de bruiloft dus koos ik ervoor het niet te vertellen. zoveel spijt van zoveel dingen en niets is terug te draaien.
in 3 jaar tijd bijna niet aan hem gedacht. alleen rond zijn verjaardag, vaderdag en kerst zo'n beetje. en nu is hij sinds 2,5 maand bijna iedere dag in mijn gedachten. ik heb hem nog steeds niet vergeven voor wat hij allemaal gedaan heeft en denk ook niet dat tijd dit gaat veranderen.
heel vreemd, maar op mijn manier mis ik hem.
zo, ik moest dit even kwijt denk ik...
