Psyche
alle pijlers
vader plotseling dood: wanneer weer werken?
vrijdag 2 mei 2008 om 21:20
Hallo allemaal,
Mijn vader is plotseling overleden, hij was nog niet eens met pensioen. Het is nu ruim een week geleden. Ik ben er bijna de hele dag mee bezig, slaap weinig/slecht, voel me verrot en soms een paar uur okee (als ik bij goede vrienden of familie ben). Wil geen moment alleen zijn. Ik ben bang als mijn bazin gaat bellen en vragen wanneer ik weer kom. Werk interesseert mij TOTAAL niet nu. Over vijf weken zou ik op vakantie gaan en dat wil ik wel graag, rust en afleiding. Mijn vraag aan jullie is: hoe lang mag je wegblijven/ziekmelden, wat is normaal? Ik zou het liefst niet gan werken tot mijn vakantie en daarna de draad weer oppakken. Mar ik besef ook dat vijf weken misschien erg lang is. Heel graag hoor ik jullie ervaringen en adviezen. Ik ben 31 en werk 32 uur per week administratief bij een nonprofit bedrijf in de gezondheidszorg.
Juffrouw Jannie
Mijn vader is plotseling overleden, hij was nog niet eens met pensioen. Het is nu ruim een week geleden. Ik ben er bijna de hele dag mee bezig, slaap weinig/slecht, voel me verrot en soms een paar uur okee (als ik bij goede vrienden of familie ben). Wil geen moment alleen zijn. Ik ben bang als mijn bazin gaat bellen en vragen wanneer ik weer kom. Werk interesseert mij TOTAAL niet nu. Over vijf weken zou ik op vakantie gaan en dat wil ik wel graag, rust en afleiding. Mijn vraag aan jullie is: hoe lang mag je wegblijven/ziekmelden, wat is normaal? Ik zou het liefst niet gan werken tot mijn vakantie en daarna de draad weer oppakken. Mar ik besef ook dat vijf weken misschien erg lang is. Heel graag hoor ik jullie ervaringen en adviezen. Ik ben 31 en werk 32 uur per week administratief bij een nonprofit bedrijf in de gezondheidszorg.
Juffrouw Jannie
vrijdag 2 mei 2008 om 22:49
Ze hebben dus ook niet precies vast kunnen stellen waar hij aan overleden is? Dat lijkt me heel naar.
Ik ben zelf heel erg bezig geweest met de vraag of het voorkomen had kunnen worden of dat ze hem nog hadden kunnen helpen. Er komen zo veel vragen bij je op. Ik heb toen een topic geopend op de gezondheidspijler en daar hebben heel veel mensen op gereageerd. Ook mensen die me uit konden leggen hoe dat gaat met een hersenbloeding.
Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt die je kunnen helpen met het verlies. Leeft je moeder nog?
Ik ben zelf heel erg bezig geweest met de vraag of het voorkomen had kunnen worden of dat ze hem nog hadden kunnen helpen. Er komen zo veel vragen bij je op. Ik heb toen een topic geopend op de gezondheidspijler en daar hebben heel veel mensen op gereageerd. Ook mensen die me uit konden leggen hoe dat gaat met een hersenbloeding.
Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt die je kunnen helpen met het verlies. Leeft je moeder nog?
vrijdag 2 mei 2008 om 22:53
Juffrouwjannie, jij kunt wel vinden van niet, en ik vind het nu niet het moment om een discussie met je er over aan te gaan 
, maar dat zul je dan toch echt met je baas (en eventueel de bedrijfsarts) moeten overleggen.
Je kunt niet zomaar zelf bepalen dat je 2 weken-maanden-jaar niet komt, om maar even een paar uitersten te noemen.
Ik wil absoluut niet zeggen of zelfs maar suggereren dat je je aanstelt/overdrijft of wat dan ook, en twee weken is niets, maar de opmerking van Brummetje dat je baas er helemaal niets mee te maken heeft klopt gewoon niet.
En rouwen en werken is niet hetzelfde: als je weer gaat werken wil dat niet zeggen dat je verdriet/rouwperiode in een keer over is. Maar dat hoeft toch ook niet?
Nogmaals, sterkte in elk geval!
, maar dat zul je dan toch echt met je baas (en eventueel de bedrijfsarts) moeten overleggen. Je kunt niet zomaar zelf bepalen dat je 2 weken-maanden-jaar niet komt, om maar even een paar uitersten te noemen.
Ik wil absoluut niet zeggen of zelfs maar suggereren dat je je aanstelt/overdrijft of wat dan ook, en twee weken is niets, maar de opmerking van Brummetje dat je baas er helemaal niets mee te maken heeft klopt gewoon niet.
En rouwen en werken is niet hetzelfde: als je weer gaat werken wil dat niet zeggen dat je verdriet/rouwperiode in een keer over is. Maar dat hoeft toch ook niet?
Nogmaals, sterkte in elk geval!
vrijdag 2 mei 2008 om 23:06
Hoi lieve Lapin,
Gelukkig, gelukkig, gelukkig heb ik mijn lieve moedertje nog, lief dat je dat vraagt. Ik zit nu ook op haar laptopje te tikken... Zij is 25 jr geleden van hem gescheiden maar de laatste jaren waren zij weer goede vrienden en mijn moeder is er dus ook behoorlijk stuk van.
Inderdaad begint de vraag van wat was het nou precies een rol te spelen. Maar mijn vaders nieuwe vrouw wilde absoluut geen obductie en ons, de kinderen, werd niks gevraagd.
Misschien zet ik deze vraag ook wel op het medische forum, er zitten ook dokters op het forum!
Bedankt, JJ
Gelukkig, gelukkig, gelukkig heb ik mijn lieve moedertje nog, lief dat je dat vraagt. Ik zit nu ook op haar laptopje te tikken... Zij is 25 jr geleden van hem gescheiden maar de laatste jaren waren zij weer goede vrienden en mijn moeder is er dus ook behoorlijk stuk van.
Inderdaad begint de vraag van wat was het nou precies een rol te spelen. Maar mijn vaders nieuwe vrouw wilde absoluut geen obductie en ons, de kinderen, werd niks gevraagd.
Misschien zet ik deze vraag ook wel op het medische forum, er zitten ook dokters op het forum!
Bedankt, JJ
vrijdag 2 mei 2008 om 23:12
als je het geestelijk niet meer aankan, ben je wel degelijk ziek en heeft de werkgever niets te zeggen over wanneer je weer zou moeten gaan werken, de arboarts bepaalt dat. Als je het met het oordeel van de arboarts niet eens bent, kun je een second opinion bij het UWV aanvragen, die is bindend.
Neem de tijd om weer een beetje op te krabbelen, of het nou 2 weken of 2 maanden duurt, dat zie je dan wel weer.
sterkte
Neem de tijd om weer een beetje op te krabbelen, of het nou 2 weken of 2 maanden duurt, dat zie je dan wel weer.
sterkte
vrijdag 2 mei 2008 om 23:15
Ach Juffrouwjannie, wat is zo'n klap genadeloos hard wanneer je iemand zo maar ineens kwijt bent.
Nu is het niet de tijd om je echt druk te maken over dit soort dingen. Meld je gewoon ziek en wacht even op een gesprek met de arbodienst.
Verder gewoon huilen, soms even wat dingen ondernemen, samen klitten met je familie en gewoon per dag kijken hoe het gaat.
Niet druk maken over je werk, vakantie of wat dan ook. Nu gewoon even alles per dag nemen zoals het komt.
Heel veel sterkte met dit verlies.
Nu is het niet de tijd om je echt druk te maken over dit soort dingen. Meld je gewoon ziek en wacht even op een gesprek met de arbodienst.
Verder gewoon huilen, soms even wat dingen ondernemen, samen klitten met je familie en gewoon per dag kijken hoe het gaat.
Niet druk maken over je werk, vakantie of wat dan ook. Nu gewoon even alles per dag nemen zoals het komt.
Heel veel sterkte met dit verlies.
vrijdag 2 mei 2008 om 23:15
Dat is een goed idee. Het heeft mij trouwens ook heel erg geholpen om er op dit forum over te kunnen praten. Misschien is dat ook wat voor jou?
Ik merkte op een gegeven moment in mijn vriendenkring dat er niemand was bij wie ik mijn verhaal kwijt kon. Mensen denken al gauw na een paar maanden dat je er nu wel overheen bent. Maar dat was dus niet het geval. Na een paar maanden liep ik juist helemaal stuk en heb ik heel veel van me afgepraat op dit forum met mensen die allemaal zo'n beetje hetzelfde hebben meegemaakt.
Er is trouwens ook nog een topic op gezondheid dat gaat over vaders met kanker. Tenminste dat is de titel. Maar eigenlijk gaat het gewoon over het verlies, of het aankomende verlies van je vader. Ik zal het even opzoeken en weer omhoog halen. Maar voel je niet verplicht.
Ik merkte op een gegeven moment in mijn vriendenkring dat er niemand was bij wie ik mijn verhaal kwijt kon. Mensen denken al gauw na een paar maanden dat je er nu wel overheen bent. Maar dat was dus niet het geval. Na een paar maanden liep ik juist helemaal stuk en heb ik heel veel van me afgepraat op dit forum met mensen die allemaal zo'n beetje hetzelfde hebben meegemaakt.
Er is trouwens ook nog een topic op gezondheid dat gaat over vaders met kanker. Tenminste dat is de titel. Maar eigenlijk gaat het gewoon over het verlies, of het aankomende verlies van je vader. Ik zal het even opzoeken en weer omhoog halen. Maar voel je niet verplicht.
vrijdag 2 mei 2008 om 23:32
Juffrouwjannie, gecondoleerd.
Even als reactie op de mensen die zeggen dat je niet per se ziek bent als je verdrietig bent: dat hoeft niet zo te zijn. Na de (ook plotselinge) dood van mijn moeder ben ik bijna een jaar arbeidsongeschikt geweest, en ook als zodanig gekeurd door het UWV (en iedereen weet denk ik wel dat die je niet zomaar ziekmelden of 100% afkeuren).
Toen mijn moeder van het een op het andere moment overleed was ik eigenlijk net min of meer hersteld van een depressie, en haar dood schopte me zo ongeveer nog dieper de afgrond in. Ik kon letterlijk niks, ik heb ook vrijwel geen herinneringen aan dat jaar, ik kon zelfs nauwelijks boodschappen doen ofzo, ik begreep gewoon echt niets meer. Dat je met een doosje in je handen staat en niet eens meer begrijpt wat het woord "thee" betekent, zo erg was het met me. Ik sliep ook bijna alleen maar, echt hele dagen sliep ik en als ik dan wakker werd was ik nog steeds moe. Omdat ik freelancer was heb ik in dat jaar wel wat gewerkt, ik moest immers geld verdienen, maar dat ging ook voor geen meter, ik had klanten aan de lijn en begreep totaal niet wat ze zeiden, het was net alsof iedereen chinees sprak ofzo.
De officiële diagnose was trouwens post traumatisch stress syndroom en verstoorde rouwverwerking, ik ben dat hele jaar ook in een hele intensieve therapie geweest.
Dus rouw en verdiet kunnen iemand wel degelijk ziek maken, en persoonlijk vond en vind ik het behoorlijk kwetsend dat mensen dat niet begrijpen. Ik heb hier op het forum wel eens van mensen de reactie gehad dat ik een aanstelster was, want hun moeder was ook dood en zij waren na een week weer aan het werk, nou, good for them, maar ik was gewoon compleet kapot. Het is nu ruim 3 jaar geleden dat mijn moeder overleed en ik ben nog steeds aan het puinruimen van dat jaar erna, want ik kon letterlijk niks meer. Mijn vader en andere mensen om me heen hebben ook wel eens gezegd dat het maar goed was dat ik een baby had toentertijd, want ze waren zelfs bang dat ik ook dood zou gaan, zo slecht ging het met me.
Dus wat ik maar wil zeggen: niet te snel roepen dat rouw geen ziek zijn is, want soms kan je echt ziek worden van verdriet.
Even als reactie op de mensen die zeggen dat je niet per se ziek bent als je verdrietig bent: dat hoeft niet zo te zijn. Na de (ook plotselinge) dood van mijn moeder ben ik bijna een jaar arbeidsongeschikt geweest, en ook als zodanig gekeurd door het UWV (en iedereen weet denk ik wel dat die je niet zomaar ziekmelden of 100% afkeuren).
Toen mijn moeder van het een op het andere moment overleed was ik eigenlijk net min of meer hersteld van een depressie, en haar dood schopte me zo ongeveer nog dieper de afgrond in. Ik kon letterlijk niks, ik heb ook vrijwel geen herinneringen aan dat jaar, ik kon zelfs nauwelijks boodschappen doen ofzo, ik begreep gewoon echt niets meer. Dat je met een doosje in je handen staat en niet eens meer begrijpt wat het woord "thee" betekent, zo erg was het met me. Ik sliep ook bijna alleen maar, echt hele dagen sliep ik en als ik dan wakker werd was ik nog steeds moe. Omdat ik freelancer was heb ik in dat jaar wel wat gewerkt, ik moest immers geld verdienen, maar dat ging ook voor geen meter, ik had klanten aan de lijn en begreep totaal niet wat ze zeiden, het was net alsof iedereen chinees sprak ofzo.
De officiële diagnose was trouwens post traumatisch stress syndroom en verstoorde rouwverwerking, ik ben dat hele jaar ook in een hele intensieve therapie geweest.
Dus rouw en verdiet kunnen iemand wel degelijk ziek maken, en persoonlijk vond en vind ik het behoorlijk kwetsend dat mensen dat niet begrijpen. Ik heb hier op het forum wel eens van mensen de reactie gehad dat ik een aanstelster was, want hun moeder was ook dood en zij waren na een week weer aan het werk, nou, good for them, maar ik was gewoon compleet kapot. Het is nu ruim 3 jaar geleden dat mijn moeder overleed en ik ben nog steeds aan het puinruimen van dat jaar erna, want ik kon letterlijk niks meer. Mijn vader en andere mensen om me heen hebben ook wel eens gezegd dat het maar goed was dat ik een baby had toentertijd, want ze waren zelfs bang dat ik ook dood zou gaan, zo slecht ging het met me.
Dus wat ik maar wil zeggen: niet te snel roepen dat rouw geen ziek zijn is, want soms kan je echt ziek worden van verdriet.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 3 mei 2008 om 00:48
Toen mijn man's vader overleed had de afdeling personeelszaken van het bedrijf waar hij werkte de dag na het overlijden al het lef om te bellen met de vraag wanneer hij weer zou komen werken. Zijn antwoord: ik zal daar eens over na gaan denken als hij eenmaal onder de grond ligt. Hij was bovendien verantwoordelijk voor het afhandelen van het nalatenschap etc. Hij is een week na de begrafenis weer gaan werken, maar heeft de afdeling personeelszaken nog wel even laten weten hoe hij over ze dacht, taktloze wezens.
zaterdag 3 mei 2008 om 07:47
Brummetje,
Je bent sterker dan je denkt, je kunt meer dan je denkt. Echt waar. Feit is, dat het voor de meeste mensen beter is om langzaamaan weer aan de slag te gaan.
Als je toch maanden thuis wilt blijven (en dan heb ik het níet over dat je er psychisch ziek van bent, maar omdat je rustig wilt rouwen en niet in het openbaar wilt huilen), ben ik het eens met wat iemand anders al zei: vakantiedagen opnemen. Maar moet zeggen dat ik nog nooit gehoord heb van iemand die maanden thuis bleef omdat een ouder was overleden.
Juffrouwjannie: gecondoleerd.
Ik denk niet dat het verschil maakt of iets plotseling was of niet; in feite is het altíjd plotseling.
Ik denk dat het goed is om weer te gaan werken, met op de bank hangen is nog nooit iemand zich beter gaan voelen. Ik haat de uitspraak 'Life goes on', maar op deze manier werk je datzelfde leven wel héél erg tegen.
Sterkte!
zaterdag 3 mei 2008 om 09:01
JufrouwJannie, gecondoleerd. Wat moet jij je ontzettend naar voelen!
Na de dood van mijn broer ben ik na een week of 2 weer gaan werken en dat ging prima. Na de dood van m'n zus dacht ikdat na 2 wekenw el sterk genoeg was, ben naar het werk gegaan en met dezelfde gang weer naar huis. Ik trok het niet, kon alleen maar huilen.
Wat ik wil zeggen, er bestaat geen tijdsperiode voor rouw en er zijn geen regels over wanneer je het weer aan moet kunnen. Kijk maar naar alle verhalen hier.
Ik wil je wel aanraden om maandag zelf even contact op te nemen met je leidingevende. Vertel haar hoe het met je gaat, dat je echt nog niet in staat bent om te werken, dat je graag samen met haar wilt bedenken hoe je gaat zorgen dat je wel weer aan het werk kunt etc. (ze weet al van je andere problemen dus ze zal best begrip hebben)
Op deze manier hou je de zaken zelf in de hand, hoef je niet bang te wachten tot zij een keer belt en je maakt een goede serieze indruk.
Schrijf desnoods van te voren een paar zinnen op papier, geef meteen aan dat je het moeilijk vindt om te praten en misschien is heteeen idee dat er iemand anders bij je is op dat moment?
Sterkte!
Na de dood van mijn broer ben ik na een week of 2 weer gaan werken en dat ging prima. Na de dood van m'n zus dacht ikdat na 2 wekenw el sterk genoeg was, ben naar het werk gegaan en met dezelfde gang weer naar huis. Ik trok het niet, kon alleen maar huilen.
Wat ik wil zeggen, er bestaat geen tijdsperiode voor rouw en er zijn geen regels over wanneer je het weer aan moet kunnen. Kijk maar naar alle verhalen hier.
Ik wil je wel aanraden om maandag zelf even contact op te nemen met je leidingevende. Vertel haar hoe het met je gaat, dat je echt nog niet in staat bent om te werken, dat je graag samen met haar wilt bedenken hoe je gaat zorgen dat je wel weer aan het werk kunt etc. (ze weet al van je andere problemen dus ze zal best begrip hebben)
Op deze manier hou je de zaken zelf in de hand, hoef je niet bang te wachten tot zij een keer belt en je maakt een goede serieze indruk.
Schrijf desnoods van te voren een paar zinnen op papier, geef meteen aan dat je het moeilijk vindt om te praten en misschien is heteeen idee dat er iemand anders bij je is op dat moment?
Sterkte!
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zaterdag 3 mei 2008 om 09:07
zaterdag 3 mei 2008 om 09:14
Ik ben ook na de begrafenis van mijn vader weer gaan werken. Je hoofd staat er echt nog niet naar maar inderdaad zoals de meesten zeggen is het wel een afleiding. Je moet toch weer een beetje een ritme krijgen van je normale leven zeg maar. wel had ik met mijn baas de afspraak dat als het echt niet ging ik naar huis mocht gaan. Dat heb ik een paar keer gedaan.
Sterkte!
Sterkte!
zaterdag 3 mei 2008 om 09:20
Gecondoleerd
Ik denk idd dat je moet gaan overleggen met je bedrijfsarts, of leidinggevende, of huisarts, en dan wel wat dingen gaan bespreken.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet zelf meegemaakt hebt, maar wel bij mensen die docht bij me staan.
Mijn vriendin/nichtje haar vriend is verongelukt, en ze zit nu al bijna een jaar thuis... Eersthad ze nergens zin in (logisch) maar inmiddels durft ze ook niemand meer onder ogen te komen, en gaat ook niet naar een kraamfeest van haar eigen zus om maar niemand te hoeven zien.
Ik denk wel, als het het moment gaat uitstellen, dat het ook moeilijker zal gaan worden.
Mijn zusje is haar kindje verloren, en kon ook niks zonder te huilen, maar die dremel om weer te gaan werken is ook hoger geworden, hoe langer ze thuis bleef.
Als 16 jarige ben ik wel mijn oma verloren waar ik heel close mee was, maar ben toen wel alles blijven doen. Idd wel huilbuien gehad op momenten dat ik het niet wilde (op school bijvoorbeeld) maar mensen reageren vaak heel lief en begrijpen je verdriet, en eigenlijk wil je niet huilen, maar het kan ook helpen als mensen je troosten, en als je weer in je 'oude ritme' bent
Nu lijkt het me wel wat uitmaken, of je op een kantoortje zit met vaste collega's of achter de kassa met alleen maar vreemden voor je lopende band...
Mijn schoonmoeder is pas haar moeder verloren, en heeft ook alles zelf geregeld mbt de begravenis en huis leegmaken van d'r moeder enz enz
En is toch het weekend na dit alles weer gaan werken, haar hoofd stond er niet naar, maar het missen en rouwen van haar moeder kom op verschillende momenten, ze hebben nu wel thuis een plekje gemaakt met een bos bloemen, kaars en foto, en dit soort dingen helpen haar ook
Nu is het natuurlijk zo dat iedereen dit allemaal anders ervaart, maar ga iig een gesprek aan, en begin anders met wat uurtjes per dag, om die drempel niet te hoog te maken?
Heel veel succes
Ik denk idd dat je moet gaan overleggen met je bedrijfsarts, of leidinggevende, of huisarts, en dan wel wat dingen gaan bespreken.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet zelf meegemaakt hebt, maar wel bij mensen die docht bij me staan.
Mijn vriendin/nichtje haar vriend is verongelukt, en ze zit nu al bijna een jaar thuis... Eersthad ze nergens zin in (logisch) maar inmiddels durft ze ook niemand meer onder ogen te komen, en gaat ook niet naar een kraamfeest van haar eigen zus om maar niemand te hoeven zien.
Ik denk wel, als het het moment gaat uitstellen, dat het ook moeilijker zal gaan worden.
Mijn zusje is haar kindje verloren, en kon ook niks zonder te huilen, maar die dremel om weer te gaan werken is ook hoger geworden, hoe langer ze thuis bleef.
Als 16 jarige ben ik wel mijn oma verloren waar ik heel close mee was, maar ben toen wel alles blijven doen. Idd wel huilbuien gehad op momenten dat ik het niet wilde (op school bijvoorbeeld) maar mensen reageren vaak heel lief en begrijpen je verdriet, en eigenlijk wil je niet huilen, maar het kan ook helpen als mensen je troosten, en als je weer in je 'oude ritme' bent
Nu lijkt het me wel wat uitmaken, of je op een kantoortje zit met vaste collega's of achter de kassa met alleen maar vreemden voor je lopende band...
Mijn schoonmoeder is pas haar moeder verloren, en heeft ook alles zelf geregeld mbt de begravenis en huis leegmaken van d'r moeder enz enz
En is toch het weekend na dit alles weer gaan werken, haar hoofd stond er niet naar, maar het missen en rouwen van haar moeder kom op verschillende momenten, ze hebben nu wel thuis een plekje gemaakt met een bos bloemen, kaars en foto, en dit soort dingen helpen haar ook
Nu is het natuurlijk zo dat iedereen dit allemaal anders ervaart, maar ga iig een gesprek aan, en begin anders met wat uurtjes per dag, om die drempel niet te hoog te maken?
Heel veel succes
Op het dak zie je kleine musjes,
je weet; ze krijgen wormen ... maar het lijken kusjes!
je weet; ze krijgen wormen ... maar het lijken kusjes!
zaterdag 3 mei 2008 om 09:21
Gecondoleerd Juffrouw Jannie !
Het lijkt me heel naar als een ouder onverwachts sterft.
Nu mijn ervaring als leidinggevende in een winkel.
Wij gaven onze medewerkers altijd de tijd om te rouwen, maar probeerde ook om een rouwende ( om het zo even te noemen ) te motiveren om weer te komen naar het werk.
Al was het maar een uurtje, even eruit. De cassiere die iets soortgelijks mee maakte kwam na 3 weken weer voor het eerst kijken. Ze hoefde niets, heeft een tijd bij mij op kantoor gezeten, en samen hebben we afspraken gemaakt. Daarna is ze bijna elke dag even geweest en hebben we haar uren langzaam weer naar de 40 gekregen.
Je leidig gevende kan je ws andere werkzaamheden geven als het te zwaar is.
Als een cassiere of winkelmedewerker zo overstuur was dan liet ik die persoon papier uitzoeken, schoonmaken enz. enz. allerlei werkzaamheden die niet op de winkelvloer waren.
Het is wel belangrijk om het weer te proberen. Bel je baas, en kijk wat er kan, en wat niet.
Nogmaals Sterkte.
Het lijkt me heel naar als een ouder onverwachts sterft.
Nu mijn ervaring als leidinggevende in een winkel.
Wij gaven onze medewerkers altijd de tijd om te rouwen, maar probeerde ook om een rouwende ( om het zo even te noemen ) te motiveren om weer te komen naar het werk.
Al was het maar een uurtje, even eruit. De cassiere die iets soortgelijks mee maakte kwam na 3 weken weer voor het eerst kijken. Ze hoefde niets, heeft een tijd bij mij op kantoor gezeten, en samen hebben we afspraken gemaakt. Daarna is ze bijna elke dag even geweest en hebben we haar uren langzaam weer naar de 40 gekregen.
Je leidig gevende kan je ws andere werkzaamheden geven als het te zwaar is.
Als een cassiere of winkelmedewerker zo overstuur was dan liet ik die persoon papier uitzoeken, schoonmaken enz. enz. allerlei werkzaamheden die niet op de winkelvloer waren.
Het is wel belangrijk om het weer te proberen. Bel je baas, en kijk wat er kan, en wat niet.
Nogmaals Sterkte.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
zaterdag 3 mei 2008 om 09:24
Verdriet zit hem niet in hoe hard-veel-erg je huilt. Verdriet zit van binnen. Ik heb na het overlijden van mijn vader 2x gehuild, waarvan 1x op de begrafenis. Dit betekent niet dat ik hem niet mis, of niet verdrietig ben. Iedereen heeft verdriet op zijn eigen manier en elke manier is goed.:
Hebben jullie dat ook gehad, dat je zó verdrietig was dat je ervan moest overgeven? Ik een paar keer bijna, kon het gelukkig binnen houden.
Af en toe denk ik er weleens aan. Hoe het zou zijn als mijn vader of moeder overlijd. Of mijn vriend.
zaterdag 3 mei 2008 om 09:25
En Brummetje, je geeft aan dat je maanden niet zal kunnen werken als 1 van je geliefden overlijdt, maar dit kan je echt pas zeggen als het gebeurt. Ik dacht ook altijd dat ik helemaal gek zou worden, maar kwam erachter dat het leven voor mij vrij snel weer door ging. Wel met een boel glans minder, maar het gaat wel door.
zaterdag 3 mei 2008 om 09:33
Wat al door meerdere is hier is aangegeven, voor rouwen staat geen tijd.
Mijn eerste man is plotseling overleden, aan een hartstilstand. Ik heb 3 maanden thuis gezeten, en ben daarna gaan opbouwen naar 32 uur. Daar heb ik 6 weken over gedaan. In het begin stond mijn hoofd er absoluut niet naar, maar het was wel een fijne afleiding, om weer onder de mensen te zijn. Om weer wat meer te zijn dan de rouwende weduwe.
Heel veel sterkte met het verlies van je vader. Zo plotseling... Doe wat goed voelt. Ik geef je wel de tip mee, om voor je vakantie iig even een bak koffie te doen op je werk, omdat anders de drempel heel hoog wordt.
Ohja, op het moment dat je > dan zes weken thuis bent, treedt de poortwachterswet in werking. Dan gaat je werkgever/arboarts dus intensief met je aan de slag, om je aan het werk te krijgen. In overleg met jou wordt er dan een plan van aanpak opgesteld, en heb je wekelijks contact.
Mijn eerste man is plotseling overleden, aan een hartstilstand. Ik heb 3 maanden thuis gezeten, en ben daarna gaan opbouwen naar 32 uur. Daar heb ik 6 weken over gedaan. In het begin stond mijn hoofd er absoluut niet naar, maar het was wel een fijne afleiding, om weer onder de mensen te zijn. Om weer wat meer te zijn dan de rouwende weduwe.
Heel veel sterkte met het verlies van je vader. Zo plotseling... Doe wat goed voelt. Ik geef je wel de tip mee, om voor je vakantie iig even een bak koffie te doen op je werk, omdat anders de drempel heel hoog wordt.
Ohja, op het moment dat je > dan zes weken thuis bent, treedt de poortwachterswet in werking. Dan gaat je werkgever/arboarts dus intensief met je aan de slag, om je aan het werk te krijgen. In overleg met jou wordt er dan een plan van aanpak opgesteld, en heb je wekelijks contact.
