Actueel
alle pijlers
Dodenherdenking
zondag 4 mei 2008 om 20:12
Net twee minuten stilte ter nagedachtenis van alle slachtoffers van de WO2 en alle oorlogen erna. Nu ben ik gewoon thuis, maar twee jaar terug zat ik op een terras op een plein waar het ontzettend druk was. Toen iedereen stil werd, was dat heel indrukwekkend, om kippenvel van te krijgen. Toen liepen er twee jongens van een jaar of 16 het plein over, luid pratend en lachend. Zo respectloos.
Ik vind het heel dubbel, mijn oma heeft de oorlog meegemaakt en wil nooit naar de dodenherdenking kijken. Ze vindt dat hen geen nut heeft, je krijgt die mensen er niet mee terug. Maar aan de andere kant moeten we wel stil staan bij wat er is gebeurd om te beseffen dat onze vrijheid niet vanzelfsprekend is. Ik ben wel benieuwd hoe er nu over gedacht wordt hier!
Ik vind het heel dubbel, mijn oma heeft de oorlog meegemaakt en wil nooit naar de dodenherdenking kijken. Ze vindt dat hen geen nut heeft, je krijgt die mensen er niet mee terug. Maar aan de andere kant moeten we wel stil staan bij wat er is gebeurd om te beseffen dat onze vrijheid niet vanzelfsprekend is. Ik ben wel benieuwd hoe er nu over gedacht wordt hier!
zondag 4 mei 2008 om 21:59
zondag 4 mei 2008 om 21:59
Wij hebben in de tuin gebarbecued, maar hebben ervoor gezorgd dat we om even voor 8 uur binnen waren met onze dochters (9 en 12). Zij weten donders goed wat er herdacht wordt en waarom we 2 minuten stil moeten zijn.
Al die oorlogsverhalen bezorgen me kippenvel. Ik ken ze ook, van mijn ouders, ooms en tantes; er werd vroeger veel over gepraat.
Ik ben eens in een voormalig concentratiekamp geweest; daar word je wel heel stil van. Gruwelijk.
Al die oorlogsverhalen bezorgen me kippenvel. Ik ken ze ook, van mijn ouders, ooms en tantes; er werd vroeger veel over gepraat.
Ik ben eens in een voormalig concentratiekamp geweest; daar word je wel heel stil van. Gruwelijk.
zondag 4 mei 2008 om 22:01
Ik heb ook met dik kippevel zitten kijken naar Peter van Uhm, wat is die man beheerst van buiten, maar wat moet hij een verdriet hebben. Alleen daarom al moet die herdenking blijven. En voor ons, de generaties die de vrijheid cadeau hebben gekregen, is het goed om één keer per jaar stil te staan bij de mensen die ons deze gift gedaan hebben.
Het is niet vanzelfsprekend om in een land te leven waarin (in principe) alles mag en kan. Daar mag je af en toe best even bij stilstaan.
Een paar jaar geleden was ik met twee vriendinnen op vakantie in Turkije en op 4 mei zaten wij in de bus naar het vliegveld. Wij hebben de reisleidster toen verzocht om om 20.00 uur Nederlandse tijd 2 minuten stil te zijn. Dat kwam ons op hoongelach van een stel jonge meiden te staan. Maar de groepsdruk was groter, dus om 20 uur zaten ze met een chagrijnig smoelwerk stil te zijn. Maar stil waren ze. Ik mag hopen dat het kwartje bij hen ook nog eens valt...
Het is niet vanzelfsprekend om in een land te leven waarin (in principe) alles mag en kan. Daar mag je af en toe best even bij stilstaan.
Een paar jaar geleden was ik met twee vriendinnen op vakantie in Turkije en op 4 mei zaten wij in de bus naar het vliegveld. Wij hebben de reisleidster toen verzocht om om 20.00 uur Nederlandse tijd 2 minuten stil te zijn. Dat kwam ons op hoongelach van een stel jonge meiden te staan. Maar de groepsdruk was groter, dus om 20 uur zaten ze met een chagrijnig smoelwerk stil te zijn. Maar stil waren ze. Ik mag hopen dat het kwartje bij hen ook nog eens valt...
zondag 4 mei 2008 om 22:04
Hoezo wakkert dodenherdenking haat aan? Lijkt me juist niet het geval.
Ik heb de oorlog ook niet meegemaakt, maar ben zeer bewust opgegroeid met 4 en 5 mei: 4 mei vlaggen halfstok en herdenking, 5 mei vieren we de bevrijding. Ik vond het als klein meisje al heel indrukwekkend, en ik hecht aan dit soort tradities. Ik kan me er zelf niet veel bij voorstellen dat je 'er niks mee hebt', maar ook dan moet je toch in staat kunnen zijn om even 2 minuten (!) je waffel te houden, al was het maar uit respect voor anderen, die 'er wel iets mee hebben.'
Ik vind het ook mooi dat de treinen om 20.00 twee minuten stilstonden.
Ik heb de oorlog ook niet meegemaakt, maar ben zeer bewust opgegroeid met 4 en 5 mei: 4 mei vlaggen halfstok en herdenking, 5 mei vieren we de bevrijding. Ik vond het als klein meisje al heel indrukwekkend, en ik hecht aan dit soort tradities. Ik kan me er zelf niet veel bij voorstellen dat je 'er niks mee hebt', maar ook dan moet je toch in staat kunnen zijn om even 2 minuten (!) je waffel te houden, al was het maar uit respect voor anderen, die 'er wel iets mee hebben.'
Ik vind het ook mooi dat de treinen om 20.00 twee minuten stilstonden.
zondag 4 mei 2008 om 22:15
zondag 4 mei 2008 om 22:16
Op 4 mei herdenken we alle oorlogsslachtoffers, maar er zit ook een positieve kant aan: het herinnert je eraan dat er voor een dergelijk onrecht geen plaats zou moeten zijn in de wereld. En toch gebeurt het nog steeds, laatst weer in Kenia. Elk jaar is 4 mei het moment dat ik mij voorneem verdraagzaam te zijn en te blijven en open te staan voor mensen die 'anders' zijn dan ik.
Overigens ga ik elk jaar naar dezelfde plek. Maar dit jaar ging het wat vreemd. Na de trompet klonk er een militair 'geef acht' en gelijk na de twee minuten nog wat bevelen. Gaf mij toch een wat ongemakkelijk gevoel en ik hoorde van meerdere mensen om mij heen dat zij hetzelfde hadden.
Overigens ga ik elk jaar naar dezelfde plek. Maar dit jaar ging het wat vreemd. Na de trompet klonk er een militair 'geef acht' en gelijk na de twee minuten nog wat bevelen. Gaf mij toch een wat ongemakkelijk gevoel en ik hoorde van meerdere mensen om mij heen dat zij hetzelfde hadden.
zondag 4 mei 2008 om 22:18
Dit is ook mijn gevoel erover.Even dat moment van bezinning en bewustwording van de (enorme) vrijheid waarin wij leven.En de offers die daarvoor in het verleden zijn gebracht.
Mogelijk dat in de toekomst de betekenis van 4 mei zal verbleken. Toch hoop ik dat er dan toch een (desnoods een ander) symbolisch moment zal blijven bestaan.
Hey Lord,don't ask me questions
zondag 4 mei 2008 om 22:20
Van 19:50-20:10 de Doderherdenking gekeken.Er werd eerst verteld en ook over iemand die Boy heete(uit Aruba)die in het verzet zat,dan blies iemand met een trompeet een laatste groet en er was stilte.We waren er helemaal stil van.Wel ff een traantje weggeprikkt en omdat wij niet naar Scheveningen zijn geweest heb ik een gedicht in het Duits geschreven.Bij deze,maar in het Nederlands:Ik hoop dat het okay is dat ik dit gedicht plaats want vond dit opzich een goede gelegenheid om een gedicht te schrijven wat ik wel vaker doe:
Levende zielen roepen naar vrede
Ik hoor de ziel van de overledenen.
Het is alsof ze naar me roepen.
Veel bloed werd daar vergoten.
Aan sommige plekken is de aarde doordrengt.
Een groot meer gevuld met bloed en tranen.
Ze werden door velen vergoten.
Een ieder had zijn dromen,
maar moesten sommige dingen achterlaten.
Hier sta ik met mijn gedachten.
Het is zo alsof ik ze hoor schreeuwen.
Schreeuwend om hulp en om vrede.
Dat is alles wat ze wilden.
Laten wij de dapperen niet vergeten,
hoe ze vochten aan het front.
Ieder dag vechten om het overleven.
Sommigen verloren de strijd.
Wij moeten respect tonen
en dat voor alle mensen.
Nooit mogen wij vergeten
hoe moedig velen waren.
Voor hen maak ik een buiging.
Ik toon hun mijn respect.
Hoop,liefde en vriendschap gaan nooit over.
We houden elkaars handen.
Als ik een reportage of film over de oorlog heb gezien dat heb ik ontzettend met de slachtoffers te doen.Ook de film ''Der letzte Zug''gaat over de laatste groep joden die vanuit Berlijn worden gedeporteerd naar Ausschwitz.Wat een toestanden in deze treinen,50 mensen in een veewaggon,amper eten en drinken!Ik werd daar erg treurig van en voelde me schuldig.Heb me wel eens geschaamd Duitse te zijn.In ieder land waar er oorlog was was er verdriet.Hoop dit nooit mee te hoeven maken.
Levende zielen roepen naar vrede
Ik hoor de ziel van de overledenen.
Het is alsof ze naar me roepen.
Veel bloed werd daar vergoten.
Aan sommige plekken is de aarde doordrengt.
Een groot meer gevuld met bloed en tranen.
Ze werden door velen vergoten.
Een ieder had zijn dromen,
maar moesten sommige dingen achterlaten.
Hier sta ik met mijn gedachten.
Het is zo alsof ik ze hoor schreeuwen.
Schreeuwend om hulp en om vrede.
Dat is alles wat ze wilden.
Laten wij de dapperen niet vergeten,
hoe ze vochten aan het front.
Ieder dag vechten om het overleven.
Sommigen verloren de strijd.
Wij moeten respect tonen
en dat voor alle mensen.
Nooit mogen wij vergeten
hoe moedig velen waren.
Voor hen maak ik een buiging.
Ik toon hun mijn respect.
Hoop,liefde en vriendschap gaan nooit over.
We houden elkaars handen.
Als ik een reportage of film over de oorlog heb gezien dat heb ik ontzettend met de slachtoffers te doen.Ook de film ''Der letzte Zug''gaat over de laatste groep joden die vanuit Berlijn worden gedeporteerd naar Ausschwitz.Wat een toestanden in deze treinen,50 mensen in een veewaggon,amper eten en drinken!Ik werd daar erg treurig van en voelde me schuldig.Heb me wel eens geschaamd Duitse te zijn.In ieder land waar er oorlog was was er verdriet.Hoop dit nooit mee te hoeven maken.
zondag 4 mei 2008 om 22:22
Dit denk ik ook, dit was ook al zichtbaar bij de jonge kids (65 stuks dacht ik ofzo) die de bloemen bij het monument legden op het laatst; ze stonden er lacherig en wat plagerig met elkaar.
Verder vond ik het onwijs bijzonder dat van Uhm er was, het was een rare avond; het besef dat er ook om het erg hard te zeggen ''verse doden'' zijn die nu herdacht worden. (Waaronder onze lieve vriend..)
Wel wordt het clubje lopende in stille tocht in ons dorp steeds kleiner zag ik vanavond...
zondag 4 mei 2008 om 22:40
Gewoonlijk probeer ik het zo te regelen dat ik thuis ben, maar vandaag heb ik mijn auto geparkeerd bij een grote benzinepomp langs de A2. En was er bomvol. Auo's stonden overal. Oudere mensen, studenten, mensen met kinderen, surinaamse mensen... en alles en iedereen was daar in harmonie. Uit open autoraampjes schalde de taptoe.
En om twee voor acht kwamen twee jonge vrouwen (omstreeks dertig jaar) uit de pompwinkel gelopen, giechelend met hun red bull, liepen naar hun geparkeerde auto, en terwijl de laatste trompetklanken klonken startten zij hun automotor en met veel gemanouvreer, millimeterwerk en gierend motorgeronk verlieten ze de parkeerplaats.
En ik vond dat zó respectloos. Je staat er nota bene al, je kunt er haast niet uit, en je ziet dat de mensen om je heen geraakt zijn door het moment. Waarom zo respectloos? Ik begrijp dat niet... Al gedenk je niet de slachtoffers, herinner je dan op zijn minst wel dat je respectvol met iedereen om dient te gaan.
En om twee voor acht kwamen twee jonge vrouwen (omstreeks dertig jaar) uit de pompwinkel gelopen, giechelend met hun red bull, liepen naar hun geparkeerde auto, en terwijl de laatste trompetklanken klonken startten zij hun automotor en met veel gemanouvreer, millimeterwerk en gierend motorgeronk verlieten ze de parkeerplaats.
En ik vond dat zó respectloos. Je staat er nota bene al, je kunt er haast niet uit, en je ziet dat de mensen om je heen geraakt zijn door het moment. Waarom zo respectloos? Ik begrijp dat niet... Al gedenk je niet de slachtoffers, herinner je dan op zijn minst wel dat je respectvol met iedereen om dient te gaan.
Wat wilde ik nou toch typen?
maandag 5 mei 2008 om 08:22
Het doet me goed te lezen dat de herdenking nog lang niet "dood" is, en nog onder de meerderheid van de mensen leeft, juist ook onder diegenen die de oorlog niet hebben meegemaakt,
Oorlog is nog steeds om ons heen, mensen worden nog steeds onderdrukt, en vallen nog steeds onnodige doden, daar mogen we niet aan voorbij gaan
Oorlog is nog steeds om ons heen, mensen worden nog steeds onderdrukt, en vallen nog steeds onnodige doden, daar mogen we niet aan voorbij gaan
maandag 5 mei 2008 om 09:05
Wij zaten gisteren in de bioscoop (Amsterdam). En daar werd om iets voor 8 de film stopgezet en kwam een medewerker de zaal in om aan te geven dat er 2 minuten stilte plaats zou vinden en dat de film daarna weer verder zou gaan. Hij gaf even een korte uitleg waarom er twee minuten stilte zou plaatsvinden (alleen in het Nederlands, geen idee of er naast mijn man nog andere niet-nederlandssprekenden waren, zaal was vrij leeg). En het was stil... (op die ene muis na die ergens achter de plint rond bleef scharrelen).
Ik had manlief al ingelicht. Hij vroeg nog of hij zijn iPod op mocht. Nee!!! Nou, maak me dan na 2 minuten maar wakker... En dat van iemand die in zijn jonge jaren is opgegroeid in een land verscheurd door burgeroorlog! En waarvan zijn familie en vrienden nog steeds in een land wonen waar oorlog altijd op de loer ligt! (Hij gedenkt altijd op zijn eigen manier, maar zal nooit provoceren in dit soort situaties. Afgelopen vakantie daar op een plek geweest waar een aantal massamoorden heeft plaatsgevonden... Dat doet hem echt veel meer dan hij laat merken.).
En ja, ik ben het ook wel eens vergeten... Voel me daarna ook rot.
Ik heb een tijdje in Engeland gewoond en daar herdenken ze ook hun oorlogsslachtoffers. Op 11-11 om 11 uur of 11.11. Onder werktijd over het algemeen, maar het werd ook omgeroepen door de zaak dat het 1 of twee minuten stilte zou zijn.
Ik ben 1 keer naar een herdenkingsbegraafplaats geweest waar de broer van mijn opa ligt begraven. Erg indrukwekkend! Geen idee hoe mijn opa en oma er tegenover staan. Mijn opa is in de oorlog aangereden door een tank en heeft de hele oorlog in het ziekenhuis gelegen. Mijn oma is van geboorte Duitse maar al voor de oorlog was ze Nederlandse geworden. Mijn opa heeft wel tot op de dag van zijn dood een afkeer van Duitsers gehad. Liep in de stad ook altijd dwars door pratende groepjes Duitsers heen en sprak ook altijd van rotmoffen. Maar hij had ook Duitse vrienden op de Camping.
Ik denk dat het voor mijn vader ook wel moeilijk zal zijn geweest gisteren... Hij is het afgelopen jaar ook minimaal 1 goede vriend verloren in Afghanistan (mijn vader is al vanaf zijn 17e bij het leger en ik ben nog iedere dag dankbaar dat hij nooit uitgezonden is geweest...)
Ik had manlief al ingelicht. Hij vroeg nog of hij zijn iPod op mocht. Nee!!! Nou, maak me dan na 2 minuten maar wakker... En dat van iemand die in zijn jonge jaren is opgegroeid in een land verscheurd door burgeroorlog! En waarvan zijn familie en vrienden nog steeds in een land wonen waar oorlog altijd op de loer ligt! (Hij gedenkt altijd op zijn eigen manier, maar zal nooit provoceren in dit soort situaties. Afgelopen vakantie daar op een plek geweest waar een aantal massamoorden heeft plaatsgevonden... Dat doet hem echt veel meer dan hij laat merken.).
En ja, ik ben het ook wel eens vergeten... Voel me daarna ook rot.
Ik heb een tijdje in Engeland gewoond en daar herdenken ze ook hun oorlogsslachtoffers. Op 11-11 om 11 uur of 11.11. Onder werktijd over het algemeen, maar het werd ook omgeroepen door de zaak dat het 1 of twee minuten stilte zou zijn.
Ik ben 1 keer naar een herdenkingsbegraafplaats geweest waar de broer van mijn opa ligt begraven. Erg indrukwekkend! Geen idee hoe mijn opa en oma er tegenover staan. Mijn opa is in de oorlog aangereden door een tank en heeft de hele oorlog in het ziekenhuis gelegen. Mijn oma is van geboorte Duitse maar al voor de oorlog was ze Nederlandse geworden. Mijn opa heeft wel tot op de dag van zijn dood een afkeer van Duitsers gehad. Liep in de stad ook altijd dwars door pratende groepjes Duitsers heen en sprak ook altijd van rotmoffen. Maar hij had ook Duitse vrienden op de Camping.
Ik denk dat het voor mijn vader ook wel moeilijk zal zijn geweest gisteren... Hij is het afgelopen jaar ook minimaal 1 goede vriend verloren in Afghanistan (mijn vader is al vanaf zijn 17e bij het leger en ik ben nog iedere dag dankbaar dat hij nooit uitgezonden is geweest...)
maandag 5 mei 2008 om 09:55
Geen idee... Hij is wel vaak op oefening geweest etc. Maar waarschijnlijk is hij op een bepaald moment in een functie terecht gekomen waarbij ze hem minder snel nodig zullen hebben bij actieve operaties. En nu is hij ook al een flink aantal jaren niet meer 'actief'. Hij is beheerder van een groot aantal oefenterreinen (planning, onderhoud etc.) Voor hem de ideale baan. Hele dagen buiten in het bos, veel op pad met de jeep. Ook een deel bureauwerk, maar met een programma wat hij zelf heeft ontwikkeld. Hij gaat echt met plezier werken, soms wel 13 dagen op rij als er oefeningen zijn. Midden in de nacht, zondagen, maakt hem allemaal niet uit. Maar hij kan in principe nog wel uitgezonden worden...
Ergens denk ik dat hij het misschien ook wel jammer vindt dat hij nooit is uitgezonden. Weet niet, moeilijk in te schatten natuurlijk. Je gaat niet voor je plezier oorlog voeren. Maar bijna je hele leven in het leger zitten en nooit naar een oorlogsgebied zijn geweest is ook niet iets wat je verwacht als je kiest voor een carriere als beroepssoldaat.
Ergens denk ik dat hij het misschien ook wel jammer vindt dat hij nooit is uitgezonden. Weet niet, moeilijk in te schatten natuurlijk. Je gaat niet voor je plezier oorlog voeren. Maar bijna je hele leven in het leger zitten en nooit naar een oorlogsgebied zijn geweest is ook niet iets wat je verwacht als je kiest voor een carriere als beroepssoldaat.
maandag 5 mei 2008 om 10:13
Wonderbaarlijk.
Mijn vriend heeft 15 jaar voor Defensie gewerkt, was heel vaak op oefening en is 2 keer uitgezonden geweest en stond op de nominatie voor de derde keer.
Maar is eruit gegaan en werkt nu gewoon in de burger, gelukkig.
En hij had nou ook niet bepaald gevechtsfuncties, meer logistiek en materieelbeheer de laatste jaren.
Mijn vriend heeft 15 jaar voor Defensie gewerkt, was heel vaak op oefening en is 2 keer uitgezonden geweest en stond op de nominatie voor de derde keer.
Maar is eruit gegaan en werkt nu gewoon in de burger, gelukkig.
En hij had nou ook niet bepaald gevechtsfuncties, meer logistiek en materieelbeheer de laatste jaren.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
