Psyche
alle pijlers
Rotsituatie.
dinsdag 6 mei 2008 om 09:27
Goedemorgen allemaal,
Ik wil het even van me afschrijven. Ik weet niet meer zo goed wat ik er mee aan moet thuis.
Ik ben 23 jaar en woon (weer) bij mijn ouders. Ik heb voorheen 1,5 jaar samengewoond maar woon sinds 1,5 ook weer thuis.
Voordat ik ging samenwonen botste het al en nu nog steeds en heb het idee dat het elke dag erger wordt.
Ik ben redelijk onzeker, dit komt o.a. voort uit het feit dat ik vroeger gepest ben, geen vrienden had en depressief ben geweest. Lang verhaal.
Mijn moeder vooral maakte het me ook niet makkelijk. Ik was lui, dik, iedereen lachtte me achter mijn rug om uit en kon niets. Ze heeft laatst min of meer haar excuses aangeboden voor de dingen die ze toen gezegd heeft maar eigenlijk hoor ik ze nog regelmatig.
Ik heb sinds een jaar weer een vriend en dat begon, vanuit mijn ouders richting mij, al problematisch.Ze dachten dat ik ging samenwonen en vonden me stom terwijl ik gewoon verliefd was en een weekendje bij hem wou zijn. Ze zeiden dat ik te hard van stapel liep en dat hij me ook wel weer in de steek zou laten en meer van dat soort dingen. Mijn ex, waar ik mee samenwoonde, heeft me in de steek gelaten en nu krijg ik het elke keer op mijn bord en dat terwijl ik probeer te veranderen. En elke keer is het van "als je met hangende pootjes terug komt kom je er niet meer in ". Het komt allemaal over alsof ik een potje van mijn leven maak terwijl ik probeer te veranderen en positiever in het leven probeer te staan maar door deze opmerkingen en ruzies heb ik het steeds minder naar mijn zin.
Om financiele reden wil en kan ik het huis nog niet uit maar wat er vanmorgen geebeurde:
We hadden afgesproken schoenen te gaan kopen. Zij roept of ik eruit kom, ik zeg ja en val vervolgens een half uurtje in slaap. Kan gebeuren maar goed, schijnbaar had ze me in die tussentijd weer geroepen. Komt ze op hoge poten naar boven en begint me uit te schelden, ech niet normaal. Toen begon ze heel kinderachtig te roepen dat zij de baas in huis was en dat ik nú ging douchen en dat we schoenen gingen kopen terwijl ik allang geen zin meer had om schoenen te gaan kopen. Vervolgens ging het nog zo door en verweet ze me alles wat los en vast zit. Toen nam ze mijn autosleutels af zodat ik wel moest luisteren. Het raakt me elke keer als ik uitgescholden wordt maar dit keer, ik weet niet, het lijkt wel alsof er één of andere grens is overschreden.
Fijn dat ik het even van me af mocht schrijven.
Ik wil het even van me afschrijven. Ik weet niet meer zo goed wat ik er mee aan moet thuis.
Ik ben 23 jaar en woon (weer) bij mijn ouders. Ik heb voorheen 1,5 jaar samengewoond maar woon sinds 1,5 ook weer thuis.
Voordat ik ging samenwonen botste het al en nu nog steeds en heb het idee dat het elke dag erger wordt.
Ik ben redelijk onzeker, dit komt o.a. voort uit het feit dat ik vroeger gepest ben, geen vrienden had en depressief ben geweest. Lang verhaal.
Mijn moeder vooral maakte het me ook niet makkelijk. Ik was lui, dik, iedereen lachtte me achter mijn rug om uit en kon niets. Ze heeft laatst min of meer haar excuses aangeboden voor de dingen die ze toen gezegd heeft maar eigenlijk hoor ik ze nog regelmatig.
Ik heb sinds een jaar weer een vriend en dat begon, vanuit mijn ouders richting mij, al problematisch.Ze dachten dat ik ging samenwonen en vonden me stom terwijl ik gewoon verliefd was en een weekendje bij hem wou zijn. Ze zeiden dat ik te hard van stapel liep en dat hij me ook wel weer in de steek zou laten en meer van dat soort dingen. Mijn ex, waar ik mee samenwoonde, heeft me in de steek gelaten en nu krijg ik het elke keer op mijn bord en dat terwijl ik probeer te veranderen. En elke keer is het van "als je met hangende pootjes terug komt kom je er niet meer in ". Het komt allemaal over alsof ik een potje van mijn leven maak terwijl ik probeer te veranderen en positiever in het leven probeer te staan maar door deze opmerkingen en ruzies heb ik het steeds minder naar mijn zin.
Om financiele reden wil en kan ik het huis nog niet uit maar wat er vanmorgen geebeurde:
We hadden afgesproken schoenen te gaan kopen. Zij roept of ik eruit kom, ik zeg ja en val vervolgens een half uurtje in slaap. Kan gebeuren maar goed, schijnbaar had ze me in die tussentijd weer geroepen. Komt ze op hoge poten naar boven en begint me uit te schelden, ech niet normaal. Toen begon ze heel kinderachtig te roepen dat zij de baas in huis was en dat ik nú ging douchen en dat we schoenen gingen kopen terwijl ik allang geen zin meer had om schoenen te gaan kopen. Vervolgens ging het nog zo door en verweet ze me alles wat los en vast zit. Toen nam ze mijn autosleutels af zodat ik wel moest luisteren. Het raakt me elke keer als ik uitgescholden wordt maar dit keer, ik weet niet, het lijkt wel alsof er één of andere grens is overschreden.
Fijn dat ik het even van me af mocht schrijven.
dinsdag 6 mei 2008 om 11:39
Hoi hoi,
Ik heb ook in die situatie gezeten alleen is het bij mij dan iets anders gelopen dan bij jou. Die spanning tussen mij en mn ma is nu ook weg. Misschien komt het omdat je misschien de oudste of de enige ben en dat ze bang zijn om je te verliezen. Ze hebben het beste met je voor, maar weten niet altijd hoe ze dat moeten laten zien. En dat doet vet veel pijn daar kan ik over mee praten. Je zou ervoor kunnen zorgen dat je afspreekt dat je een woning voor jezelf gaat zoeken. Niet direct gaan samenwonen maar laten zien dat je ook onafhankelijk kan zijn. Probeer de vrede tot die tijd een beetje te krijgen, ontwijk desnoods bepaalde onderwerpen die dit soort buien bij je ouders veroorzaken. Laat zien dat je volwassen ben door desnoods voor te stellen iets extra's in huis te doen of een financiele bijdrage te doen. Zodra je op je zelf woont kan je laten zien dat je wijs genoeg bent om voor je zelf te zorgen en dat ze niet constant op je lip hoeven te zitten. Spreek dan regelmatig af, maar niet te vaak en laat merken dat je nu wel de volwassen vrouw bent.
Ze zijn bang om je te verliezen, of dat je niets van je leven maakt. als je eenmaal je leven opgebouwd hebt, in je nieuwe woning en hun erbij betrekt, dan laat je zien dat ze je niet kwijt zijn.
De relatie tussen mij en mn ma is niet zoals vroeger, ze heeft nu ook moeten inzien dat ik volwassen ben.
Hopelijk kan je hier mee.
Groetjes
Shai
Ik heb ook in die situatie gezeten alleen is het bij mij dan iets anders gelopen dan bij jou. Die spanning tussen mij en mn ma is nu ook weg. Misschien komt het omdat je misschien de oudste of de enige ben en dat ze bang zijn om je te verliezen. Ze hebben het beste met je voor, maar weten niet altijd hoe ze dat moeten laten zien. En dat doet vet veel pijn daar kan ik over mee praten. Je zou ervoor kunnen zorgen dat je afspreekt dat je een woning voor jezelf gaat zoeken. Niet direct gaan samenwonen maar laten zien dat je ook onafhankelijk kan zijn. Probeer de vrede tot die tijd een beetje te krijgen, ontwijk desnoods bepaalde onderwerpen die dit soort buien bij je ouders veroorzaken. Laat zien dat je volwassen ben door desnoods voor te stellen iets extra's in huis te doen of een financiele bijdrage te doen. Zodra je op je zelf woont kan je laten zien dat je wijs genoeg bent om voor je zelf te zorgen en dat ze niet constant op je lip hoeven te zitten. Spreek dan regelmatig af, maar niet te vaak en laat merken dat je nu wel de volwassen vrouw bent.
Ze zijn bang om je te verliezen, of dat je niets van je leven maakt. als je eenmaal je leven opgebouwd hebt, in je nieuwe woning en hun erbij betrekt, dan laat je zien dat ze je niet kwijt zijn.
De relatie tussen mij en mn ma is niet zoals vroeger, ze heeft nu ook moeten inzien dat ik volwassen ben.
Hopelijk kan je hier mee.
Groetjes
Shai
dinsdag 6 mei 2008 om 11:39
Rot voor je dat het gevoel hebt dat je door je moeder nooit gesteund bent en negatief behandeld.
Als je volwassen bent en al op jezelf hebt gewoond is het nooit goed om terug naar je ouders te gaan. Je zit dan weer meteen in ouder/kindgedrag. Dat zie je ook wel, jij blijft in bed liggen en je moeder trommelt je eruit. Waarbij ik overigens vindt dat schelden zoals je moeder doet nooit goed te praten is.
Kies voor jezelf, neem een volwassen besluit en ga het huis uit. Neem afstand van je moeder.
Je zegt dat dat niet kan vanwege je financieele situatie. Kunnen wij niet beoordelen als je er niets meer over vertelt maar er is toch meestal wel een oplossing voor te bedenken.
Is beter voor jou en je moeder en dan kun je proberen alsnog jullie relatie te verbeteren. Nu zitten jullie veel te dicht op elkaar en dat kan niet goed gaan.
Als je volwassen bent en al op jezelf hebt gewoond is het nooit goed om terug naar je ouders te gaan. Je zit dan weer meteen in ouder/kindgedrag. Dat zie je ook wel, jij blijft in bed liggen en je moeder trommelt je eruit. Waarbij ik overigens vindt dat schelden zoals je moeder doet nooit goed te praten is.
Kies voor jezelf, neem een volwassen besluit en ga het huis uit. Neem afstand van je moeder.
Je zegt dat dat niet kan vanwege je financieele situatie. Kunnen wij niet beoordelen als je er niets meer over vertelt maar er is toch meestal wel een oplossing voor te bedenken.
Is beter voor jou en je moeder en dan kun je proberen alsnog jullie relatie te verbeteren. Nu zitten jullie veel te dicht op elkaar en dat kan niet goed gaan.
dinsdag 6 mei 2008 om 11:43
Goldenindy,
Het lijkt wel alsof je het laat over komen. Je zit in een rol waarbij alles de schuld is van anderen. Je gaf al aan vroeger gepest te zijn, waarschijnlijk heb je, doordat je niet lekker in je vel zit weer diezelde houding aangenomen. Je laat het heel gedwee gebeuren.
Je lucht je hart bij ons, maar niet bij je moeder. Je kijkt kritisch naar je omgeving, maar niet naar jouw aandeel in het patroon.
Alle anderen hebben het al gezegd, het schoenkopen verhaal is veelvuldig naar voren gekomen, maar wat jij als voorbeeld geeft om te laten zien hoe vervelend de situatie is, laat ons juist jouw aandeel in de situatie zien.
Je moeder hoort je niet uit te schelden, maar jij hebt hier ook een aandeel in. En dat zie je zelf niet.
Stap 1 is controle pakken over je eigen leven en te realiseren dat jijzelf en niemand anders verantwoordelijk is voor jouw geluk.
Ook je nieuwe vriend niet.
En hierdoor moet je toch een paar dingen onder ogen zien. Je financiele situatie bijvoorbeeld en je verleden.
Je wil er niet over vertellen, dus ik ga er vanuit dat je niet veel geld hebt of schulden hebt. Komt vaak voor trouwens als je uit een relatie stapt en hebt samengewoond. Daar hoef je je niet voor te schamen.
Wel moet je een oplossing zoeken.
En ik geef al die meiden gelijk. Verkoop die auto, die heb je niet nodig en huur een kamer. Richt je kamer in met gezellige dingen en planten. Heb je geen geld, gewoon naar de kringloop. Da´s helemaal retro (en goed voor het milieu)
En ga niet bij je nieuwe vriend wonen, dan doe je jezelf te kort.
En ja, volwassen zijn is af en toe echt moeilijk. Maar da's niet erg. Dat zorgt er ook voor dat je trots kan zijn als je uit die moeilijke periode komt. je bent niet de eerste die dit pad bewandelt, en zal ook niet de laatste zijn.
Kortom, je bent niet alleen.
Het lijkt wel alsof je het laat over komen. Je zit in een rol waarbij alles de schuld is van anderen. Je gaf al aan vroeger gepest te zijn, waarschijnlijk heb je, doordat je niet lekker in je vel zit weer diezelde houding aangenomen. Je laat het heel gedwee gebeuren.
Je lucht je hart bij ons, maar niet bij je moeder. Je kijkt kritisch naar je omgeving, maar niet naar jouw aandeel in het patroon.
Alle anderen hebben het al gezegd, het schoenkopen verhaal is veelvuldig naar voren gekomen, maar wat jij als voorbeeld geeft om te laten zien hoe vervelend de situatie is, laat ons juist jouw aandeel in de situatie zien.
Je moeder hoort je niet uit te schelden, maar jij hebt hier ook een aandeel in. En dat zie je zelf niet.
Stap 1 is controle pakken over je eigen leven en te realiseren dat jijzelf en niemand anders verantwoordelijk is voor jouw geluk.
Ook je nieuwe vriend niet.
En hierdoor moet je toch een paar dingen onder ogen zien. Je financiele situatie bijvoorbeeld en je verleden.
Je wil er niet over vertellen, dus ik ga er vanuit dat je niet veel geld hebt of schulden hebt. Komt vaak voor trouwens als je uit een relatie stapt en hebt samengewoond. Daar hoef je je niet voor te schamen.
Wel moet je een oplossing zoeken.
En ik geef al die meiden gelijk. Verkoop die auto, die heb je niet nodig en huur een kamer. Richt je kamer in met gezellige dingen en planten. Heb je geen geld, gewoon naar de kringloop. Da´s helemaal retro (en goed voor het milieu)
En ga niet bij je nieuwe vriend wonen, dan doe je jezelf te kort.
En ja, volwassen zijn is af en toe echt moeilijk. Maar da's niet erg. Dat zorgt er ook voor dat je trots kan zijn als je uit die moeilijke periode komt. je bent niet de eerste die dit pad bewandelt, en zal ook niet de laatste zijn.
Kortom, je bent niet alleen.
dinsdag 6 mei 2008 om 11:56
Ze heeft nota bene een auto!
IK WIL OOK EEN AUTO!
*reageert even haar frustratie af omdat ze écht ook wel een keer een auto wil, maar ja, keuzes gemaakt hè, daarom wel een huis maar nog steeds geen auto, terwijl iedere 18-jarige er wél één lijkt te hebben, waar betalen ze dat toch van?*
Ik zeg dus: auto de deur uit, gebruik dat geld voor huur en ga lekker op jezelf wonen.
dinsdag 6 mei 2008 om 12:09
Goeiemorgen.
eh, nee? Het komt alleen over alsof je volwassen moet worden. Doodeng, maar wel dringend nodig. Je stelt je op als een puber: je ouders mogen wel voor onderdak en opvang zorgen, maar dan wel op jouw voorwaarden. Dat werkt natuurlijk niet. Natuurlijk is het makkelijker om in een rotsituatie te blijven hangen die je kent, dan het onbekende in te stappen. Maar het is niet echt de manier.
Behalve dat dat "niet kunnen" onzin is, moet je natuurlijk niet mekkeren als je het zelf niet WIL. Jij wil bij mensen in huis wonen, maar die mensen moeten zich dan aan jou aanpassen?
Hoeveel huur en bijdrage aan overige kosten betaal je je ouders eigenlijk?
Zo spreekt de ware puber he. "kan gebeuren", als je fout zit. Voor anderen bepalen dat ze jouw gedrag maar normaal dienen te vinden. Bij iemand van 13 nog best schattig, bij iemand van 23 een beetje zielig.
Ehhh, en wie is dan wel de baas in huis? Jij?
dinsdag 6 mei 2008 om 12:17
Het feit dat ik een auto heb schijnt ook de wenkbrauwen te doen fronsen. Ja, ik heb een auto. Sterker nog: ik heb al een auto sinds dat ik 19 was, zelf betaald, zelf voor gewerkt. Inmiddels werk ik en studeer ik, allebei niet bepaald naast de deur en recht op een OV heb ik niet. Treinen rijden er sowieso niet in dit dorp dus dan moet ik de bus pakken. Even rekenen: dat kost net zoveel als de benzine. Mijn auto is klein dus die 14 euro per 3 maanden aan verzekering en wb zullen het verschil ook niet echt maken, denk je wel.
dinsdag 6 mei 2008 om 12:20
Tja, dat schreef ik eerder al: prioriteiten stellen.
Daarom heb jij een auto en ik niet.
Daarom heb ik een huis en jij niet.
(Wat is er ook al weer belangrijker?)
Als jij op jezelf zou gaan wonen, dichter bij je werk en studie zou je die auto niet nodig hebben, dus de stelling dat je hem persé nodig hebt gaat niet op.
Daarom heb jij een auto en ik niet.
Daarom heb ik een huis en jij niet.
(Wat is er ook al weer belangrijker?)
Als jij op jezelf zou gaan wonen, dichter bij je werk en studie zou je die auto niet nodig hebben, dus de stelling dat je hem persé nodig hebt gaat niet op.
dinsdag 6 mei 2008 om 12:25
Isabon: waar zeg ik dat ik geen schuld heb en dat alles de schuld van anderen is? Als je eens goed leest dan lees je dat ik juist wél de situatie wil veranderen, sommige dingen aan mezelf. M.a.w.: ik ben niet perfect, ik maak fouten ... dus waar jij de redenatie vandaan haalt dat ik zo diep in de slachtoffer rol zit is me echt een raadsel.
dinsdag 6 mei 2008 om 12:28
nee dat klopt, ikzelf zou er dan ok nog niet uit zijn , maar ik woon niet bij mn moeder. (dan zou er wel vaak ruzie zijn over de bedtijden, want die van haar en mij schelen nogal.
Ik ga rustig weg zonder de afwas gedaan te hebben of de beddeb gedekt, misschien vind de moeder van TO dat dat eerst moet gebeuren voor ze weg kunnen
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
