Psyche
alle pijlers
Mijn leven loopt gewoon niet
dinsdag 6 mei 2008 om 21:17
Even een chronologische schets van de dieptepunten in mijn leven.
Vanaf de geboorte een zeer moeizame relatie met moeder, en later ook met vader. Moeder mishandelt geestelijk door voortdurende vernedering en voortdurend te proberen dochter te vormen naar haar eigen ideaalbeeld. Relatie inmiddels verbroken, koek was op.
Eveneens zeer moeizame relatie met vader. Vader kan geen vat op dochter krijgen en mishandelt haar tot haar 16e, door haar te slaan en te schoppen. Dochter pikt het niet meer en loopt weg.
Relatie met jeugdliefde. Wordt helaas overschaduwd door onverwerkte gevoelens uit jeugd en stel groeit uit elkaar.
Relatie met zeer jaloers type. Ontaardt in geestelijk en lichamelijk geweld over en weer en wordt uiteindelijk na jaren beëindigd.
Vier jaar geleden ontmoette ik mijn huidige vriend en ik was meteen straalverliefd. Al snel ging onze relatie bergafwaarts. Vond ik eerst zijn krachtige persoonlijkheid zo leuk, later liep ik er steeds meer tegenaan. Hij houdt voor mijn gevoel onvoldoende rekening met mij. Bijna waren we uit elkaar, tot ik onverwacht zwanger bleek te zijn.
Kersverse moeder dus. Dol op dochtertje, maar zelf zeer labiel. Heb altijd maar het gevoel overal alleen voor te staan. Was dat eerst voor de huishouding, nu komt de verzorging van de baby daar ook nog bij.
Ook op werkgebied niet alles vlekkeloos. Een reeks tijdelijke contracten die worden verbroken vanwege conflicten met leidinggevende. Ook het eerste vaste contract wordt om die reden verbroken. Gelukkig genoegdoening vanwege de ontslagvergoeding, hoefde dus niet de schuld bij mezelf te zoeken want die verleiding wordt wel groot als het steeds weer stukloopt op je werk.
Wat heb ik gedaan om dit alles een plekje te geven. Jarenlange psychotherapie. Heb de gebeurtenissen uit m'n jeugd een plek kunnen geven daardoor, maar nu geen contact meer met m'n ouders en zussen. Ook ben ik er een somber mens door geworden en angstig/terughoudend in de contacten met andere mensen, hoewel ik spontaan en vrolijk overkom.
Coachingstrajecten gevolgd met als doel assertiever en zelfverzekerder te worden. Een tijdje heb ik dan een redelijk positief zelfbeeld, maar later verval ik alweer snel in oude gewoonte mezelf te bekijken als iemand die er gewoon niks van bakt.
Tja, misschien denk je bij het lezen van dit relaas meteen aan zelfmedelijden. Dat is niet mijn bedoeling. Ik snap gewoon niet wat ik moet doen met en in dit leven en wat ik met mijn depri buien aan moet. Ik post dit verhaal hier in de hoop forummers te treffen die zich hierin herkennen maar die er een oplossing voor hebben gevonden.
Vanaf de geboorte een zeer moeizame relatie met moeder, en later ook met vader. Moeder mishandelt geestelijk door voortdurende vernedering en voortdurend te proberen dochter te vormen naar haar eigen ideaalbeeld. Relatie inmiddels verbroken, koek was op.
Eveneens zeer moeizame relatie met vader. Vader kan geen vat op dochter krijgen en mishandelt haar tot haar 16e, door haar te slaan en te schoppen. Dochter pikt het niet meer en loopt weg.
Relatie met jeugdliefde. Wordt helaas overschaduwd door onverwerkte gevoelens uit jeugd en stel groeit uit elkaar.
Relatie met zeer jaloers type. Ontaardt in geestelijk en lichamelijk geweld over en weer en wordt uiteindelijk na jaren beëindigd.
Vier jaar geleden ontmoette ik mijn huidige vriend en ik was meteen straalverliefd. Al snel ging onze relatie bergafwaarts. Vond ik eerst zijn krachtige persoonlijkheid zo leuk, later liep ik er steeds meer tegenaan. Hij houdt voor mijn gevoel onvoldoende rekening met mij. Bijna waren we uit elkaar, tot ik onverwacht zwanger bleek te zijn.
Kersverse moeder dus. Dol op dochtertje, maar zelf zeer labiel. Heb altijd maar het gevoel overal alleen voor te staan. Was dat eerst voor de huishouding, nu komt de verzorging van de baby daar ook nog bij.
Ook op werkgebied niet alles vlekkeloos. Een reeks tijdelijke contracten die worden verbroken vanwege conflicten met leidinggevende. Ook het eerste vaste contract wordt om die reden verbroken. Gelukkig genoegdoening vanwege de ontslagvergoeding, hoefde dus niet de schuld bij mezelf te zoeken want die verleiding wordt wel groot als het steeds weer stukloopt op je werk.
Wat heb ik gedaan om dit alles een plekje te geven. Jarenlange psychotherapie. Heb de gebeurtenissen uit m'n jeugd een plek kunnen geven daardoor, maar nu geen contact meer met m'n ouders en zussen. Ook ben ik er een somber mens door geworden en angstig/terughoudend in de contacten met andere mensen, hoewel ik spontaan en vrolijk overkom.
Coachingstrajecten gevolgd met als doel assertiever en zelfverzekerder te worden. Een tijdje heb ik dan een redelijk positief zelfbeeld, maar later verval ik alweer snel in oude gewoonte mezelf te bekijken als iemand die er gewoon niks van bakt.
Tja, misschien denk je bij het lezen van dit relaas meteen aan zelfmedelijden. Dat is niet mijn bedoeling. Ik snap gewoon niet wat ik moet doen met en in dit leven en wat ik met mijn depri buien aan moet. Ik post dit verhaal hier in de hoop forummers te treffen die zich hierin herkennen maar die er een oplossing voor hebben gevonden.
dinsdag 6 mei 2008 om 21:26
Je hebt ook wel wat te verstouwen gehad in je leven. De mensen op wie je dacht het meest te kunnen bouwen vallen ineens weg. Er is geen thuishaven voor je geweest en dat heeft je gevormd tot de persoon die je nu bent. Alleen heb je nu wel een dochtertje en aan haar kan je laten zien hoe het wel moet en haar de liefde en aandacht geven die een kind verdient zodat het later kan terugkijken op een fijne en geborgen jeugd. Ik ben geen ervaringsdeskundige en ik vind je verhaal zeker niet getuigen van zelfmedelijden, maar het is wel aan jou wat je uiteindelijk met je leven en je therapieen doet.
dinsdag 6 mei 2008 om 21:33
Knap dat je dit hebt opgeschreven.
En ik denk zeker niet aan zelfmedelijden...meer aan zelfmedeleven en dat is een groot goed!
Ik heb helaas geen oplossing voor je..ik herken wel dingen uit je verhaal. Maar op dit moment ben ik zo met mezelf bezig dat ik je geen advies zou kunnen geven...
Wil je wel laten weten dat ik je verhaal heb gelezen en dat ik hoop dat er mensen zijn die je advies kunnen geven...ze zijn er zeker wel op dit forum!
Heel veel sterkte en kracht voor jou!
En ik denk zeker niet aan zelfmedelijden...meer aan zelfmedeleven en dat is een groot goed!
Ik heb helaas geen oplossing voor je..ik herken wel dingen uit je verhaal. Maar op dit moment ben ik zo met mezelf bezig dat ik je geen advies zou kunnen geven...
Wil je wel laten weten dat ik je verhaal heb gelezen en dat ik hoop dat er mensen zijn die je advies kunnen geven...ze zijn er zeker wel op dit forum!
Heel veel sterkte en kracht voor jou!
dinsdag 6 mei 2008 om 21:51
Ik weet dat het aan mij is wat ik met m'n leven doe, maar soms lijkt het of ik nergens invloed op heb. M'n ouders heb ik letterlijk achter me gelaten en dat voelt goed, maar ondertussen slaag ik er maar niet in om over te komen bij m'n vriend. En hij niet bij mij trouwens, want hij doet voor zijn gevoel weer gigantisch z'n best om wel z'n steentje bij te dragen in de huishouding en de verzorging van onze dochter.
Ik heb hier gepost omdat ik het zo zat ben om steeds weer op hetzelfde punt terug te komen. Een paar maanden geleden is het zo uit de hand gelopen thuis dat m'n vriend en ik nu in een traject met maatschappelijk werk zitten. Ik zou zo graag willen dat het nu eens ophoudt, die ellende! En genieten van het leven! Als er iets leuks gebeurt moet er meteen weer een wrange bijsmaak aan zitten. Bv. ik krijg, na een probleemloze zwangerschap, een hartstikke vrolijk en gezond dochtertje, maar de relatie met haar vader zit in een gigantische dip.
Bij de maatschappelijk werker vind ik veel begrip en een luisterend oor. Maar aan de andere kant weet ik ook niet wat ik moet en kan doen om hieruit te komen.
Ik heb hier gepost omdat ik het zo zat ben om steeds weer op hetzelfde punt terug te komen. Een paar maanden geleden is het zo uit de hand gelopen thuis dat m'n vriend en ik nu in een traject met maatschappelijk werk zitten. Ik zou zo graag willen dat het nu eens ophoudt, die ellende! En genieten van het leven! Als er iets leuks gebeurt moet er meteen weer een wrange bijsmaak aan zitten. Bv. ik krijg, na een probleemloze zwangerschap, een hartstikke vrolijk en gezond dochtertje, maar de relatie met haar vader zit in een gigantische dip.
Bij de maatschappelijk werker vind ik veel begrip en een luisterend oor. Maar aan de andere kant weet ik ook niet wat ik moet en kan doen om hieruit te komen.
dinsdag 6 mei 2008 om 22:54
Goh Vivelala wat is dit? Jij leeft je leven en bent verantwoordelijk voor jouw keuzes lieve meid. Als jij en je vriend niet bij elkaar pasten voor je ontdekte dat je zwanger was, waarom passen jullie nu wel nu er een kind is? Een lief en vrolijk kind is een zegen, daar mag je blij mee zijn, absoluut, maar dat wil niet meteen zeggen dat haar papa ook jouw prins is opeens.
Ik ben ook een 'slachtoffer', incest, psychologische verwaarlozing, noem het maar op. Geen ouders dus, in de echte betekenis van het woord, alleen biologisch, ik zie ze ook al zes jaar niet meer. Maar ik ben wel getrouwd met een echte lieve man en heb met hem mijn eigen wereld en met onze twee kinderen. We botsen soms en zijn geen totale match maar het komt er dicht bij. Ik ben ook nog lang niet 'klaar' al ben ik veertig. JIj bent wsnl. jaren jonger en bent er vast ook nog lang niet? Mijn hart gaat uit naar je! Je hoeft niet over te komen bij je vriend, kom eerst eens over bij jezelf lieve meid. Dat is de strijd die je voert en die doort misschien nog wel heel lang. Maar door te breken met je ouders heb je wel een stap uit het slachtoffer patroon gezet. Komop je kunt het! Luister naar je eigen gevoel...
Qua werk, ach, ik ben veertig en maak pas net carriere. Dat is nou niet echt het belangrijkste. Focus jezelf op jou en je dochter en dan pas op de rest.
Tjonge wat een bevoogdend stukje dit. Maar weet even dat je me raakt!
Veel liefs, Hypheb
Ik ben ook een 'slachtoffer', incest, psychologische verwaarlozing, noem het maar op. Geen ouders dus, in de echte betekenis van het woord, alleen biologisch, ik zie ze ook al zes jaar niet meer. Maar ik ben wel getrouwd met een echte lieve man en heb met hem mijn eigen wereld en met onze twee kinderen. We botsen soms en zijn geen totale match maar het komt er dicht bij. Ik ben ook nog lang niet 'klaar' al ben ik veertig. JIj bent wsnl. jaren jonger en bent er vast ook nog lang niet? Mijn hart gaat uit naar je! Je hoeft niet over te komen bij je vriend, kom eerst eens over bij jezelf lieve meid. Dat is de strijd die je voert en die doort misschien nog wel heel lang. Maar door te breken met je ouders heb je wel een stap uit het slachtoffer patroon gezet. Komop je kunt het! Luister naar je eigen gevoel...
Qua werk, ach, ik ben veertig en maak pas net carriere. Dat is nou niet echt het belangrijkste. Focus jezelf op jou en je dochter en dan pas op de rest.
Tjonge wat een bevoogdend stukje dit. Maar weet even dat je me raakt!
Veel liefs, Hypheb
woensdag 7 mei 2008 om 00:07
Het lijkt me dat je op het ogenblik in een beetje een depressie zit. Ik heb ze zelf ook. Heb ook al die gesprekken gehad met therapeuten, maar uiteindelijk vind ik het toch niet zo helpen, al dat gegraaf in het verleden.
Soms is die verleden tijd gewoon k*t, en het vervelende is dus, het is geweest het is voorbij en er is niks meer aan te veranderen.
Mij helpt het om, als mijn gedachten weer eens die kant op gaan en als ik bedenk dat dingen in het heden soms ook mis gaan omdat ik zelf zo stom reageer, om dan te zeggen STOP en sommige dagen is dat heel moeilijk, maar meestal lukt dat vrij aardig. Ik wil niet beweren dat je tegenover jezelf niet mag erkennen dat je jeugd rot is geweest...maar om te vermijden dat de rest ook k*t wordt, moet je gewoon in het heden leven en er het beste van maken. Je hebt een leuk dochtertje, de beste wraak is misschien wel om het met haar beter te doen dan jouw ouders het met jou gedaan hebben.
En hoe het met je vriend verder moet....bedenk dat de meeste mensen een minder leuke kant hebben. Wil je alleen verder, dan is daar ook niks mis mee.....maar ik heb het idee dat je alles op het ogenblik een beetje te zwart ziet.
Soms is die verleden tijd gewoon k*t, en het vervelende is dus, het is geweest het is voorbij en er is niks meer aan te veranderen.
Mij helpt het om, als mijn gedachten weer eens die kant op gaan en als ik bedenk dat dingen in het heden soms ook mis gaan omdat ik zelf zo stom reageer, om dan te zeggen STOP en sommige dagen is dat heel moeilijk, maar meestal lukt dat vrij aardig. Ik wil niet beweren dat je tegenover jezelf niet mag erkennen dat je jeugd rot is geweest...maar om te vermijden dat de rest ook k*t wordt, moet je gewoon in het heden leven en er het beste van maken. Je hebt een leuk dochtertje, de beste wraak is misschien wel om het met haar beter te doen dan jouw ouders het met jou gedaan hebben.
En hoe het met je vriend verder moet....bedenk dat de meeste mensen een minder leuke kant hebben. Wil je alleen verder, dan is daar ook niks mis mee.....maar ik heb het idee dat je alles op het ogenblik een beetje te zwart ziet.
woensdag 7 mei 2008 om 00:16
Oh, ik lees nu nog es wat Traincha schreef en in grote lijnen schrijf ik dus eigenlijk hetzelfde....
Wat ik nog wou zeggen, ik vind sommige dagen ook dat mijn leven absoluut helemaal mislukt is...want waarom ben ik geen beroemde zangeres of filmster, en waarom heb ik dan geen villa in Zuid Frankrijk....
Maar goed, dat is dan dus wel gewoon zelfmedelijden wat onmiddellijk de kop ingedrukt moet worden....'t is niet makkelijk en volgens mij worstelt 90 % van de mensheid hiermee. Het komt toch steeds weer op hetzelfde neer...tel alleen de goeie dingen.
Wat ik nog wou zeggen, ik vind sommige dagen ook dat mijn leven absoluut helemaal mislukt is...want waarom ben ik geen beroemde zangeres of filmster, en waarom heb ik dan geen villa in Zuid Frankrijk....
Maar goed, dat is dan dus wel gewoon zelfmedelijden wat onmiddellijk de kop ingedrukt moet worden....'t is niet makkelijk en volgens mij worstelt 90 % van de mensheid hiermee. Het komt toch steeds weer op hetzelfde neer...tel alleen de goeie dingen.
woensdag 7 mei 2008 om 09:10
Vivalala, een dikke voor je vanuit heel veel herkenning.
Je bent niet alleen met dit soort gevoelens. Als ik je verhaal lees, zou ik zeggen: focus je op jezelf en op je kindje, op de mooie energie die dit je geeft, de positiviteit daarvan. Jij kunt het anders doen, als moeder, dan je eigen ouders, omdat je zo goed weet hoe dat voelt. En dat wil je niet voor je eigen kind. Ik weet zeker dat je kindje je heel veel liefde geeft, laat dat je voeden, als het waren. Zoek naar de dingen die jou blij maken.
Tot zover mijn tips, geef niet op! Wees trouw aan jezelf, luister heel goed naar jezelf, en vertrouw op wat jij echt nodig hebt. Heel veel liefs.
voor je vanuit heel veel herkenning.Je bent niet alleen met dit soort gevoelens. Als ik je verhaal lees, zou ik zeggen: focus je op jezelf en op je kindje, op de mooie energie die dit je geeft, de positiviteit daarvan. Jij kunt het anders doen, als moeder, dan je eigen ouders, omdat je zo goed weet hoe dat voelt. En dat wil je niet voor je eigen kind. Ik weet zeker dat je kindje je heel veel liefde geeft, laat dat je voeden, als het waren. Zoek naar de dingen die jou blij maken.
Tot zover mijn tips, geef niet op! Wees trouw aan jezelf, luister heel goed naar jezelf, en vertrouw op wat jij echt nodig hebt. Heel veel liefs.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 14 mei 2008 om 21:27
Vivalala...het lijkt alsof je (bijna) dezelfde gedachtegang als ik heb...
Ik ben dan wel niet mishandeld maar wel mijn hele jeugd bekritiseerd door mijn vader wat ook geleid heeft tot een groot gebrek aan zelfvertrouwen en een enorm negatief zelfbeeld.
Ook al jarenlang aan 'het therapieen' maar het blijft the same old shit. Sinds enkele jaren ook een angststoornis erbij gekregen wat ook niet echt helpt voor je zelfbeeld natuurlijk.
Ik ben sinds kort begonnen met EMDR (googelen maar
) en hoop hierdoor wat emotionele ballast kwijt te kunnen raken. Misschien is dit ook iets voor jou?
En wat je zegt over dat je altijd zo vrolijk overkomt; bij mij is dat dus exact hetzelfde en het zorgt er vaak voor dat je je juist nog ellendiger voelt. Voel jij je soms ook zo kwaad op andere mensen? Een soort gevoel van afgunst? Dat zij wel vrolijk en zonder zorgen (lijken te) zijn?
Kortom; ik heb (nog) niet de oplossing voor je, maar zodra ik 'm voor mezelf heb laat ik het je weten haha!
Heel veel sterkte en een knuffel
Ik ben dan wel niet mishandeld maar wel mijn hele jeugd bekritiseerd door mijn vader wat ook geleid heeft tot een groot gebrek aan zelfvertrouwen en een enorm negatief zelfbeeld.
Ook al jarenlang aan 'het therapieen' maar het blijft the same old shit. Sinds enkele jaren ook een angststoornis erbij gekregen wat ook niet echt helpt voor je zelfbeeld natuurlijk.
Ik ben sinds kort begonnen met EMDR (googelen maar
) en hoop hierdoor wat emotionele ballast kwijt te kunnen raken. Misschien is dit ook iets voor jou?En wat je zegt over dat je altijd zo vrolijk overkomt; bij mij is dat dus exact hetzelfde en het zorgt er vaak voor dat je je juist nog ellendiger voelt. Voel jij je soms ook zo kwaad op andere mensen? Een soort gevoel van afgunst? Dat zij wel vrolijk en zonder zorgen (lijken te) zijn?
Kortom; ik heb (nog) niet de oplossing voor je, maar zodra ik 'm voor mezelf heb laat ik het je weten haha!
Heel veel sterkte en een knuffel
