Psyche
alle pijlers
Accepteren van gevoelens
zaterdag 10 mei 2008 om 14:25
Hallo iedereen,
Ik zit met een probleem, wat mij heel bang en onzeker maakt. Ik vind het namelijk erg moeilijk om mijn gevoelens te accepteren. Hierdoor ontstaat er voortdurend een strijd in mijn hoofd ('ik wil dit níet voelen of denken'), waardoor het allemaal nog veel erger wordt. Nu denk ik dat het heel belangrijk is om mijn gevoelens te leren accepteren, zodat er geen 'lading' aan komt, maar... HOE DOE IK DIT??? Herkent iemand dit? En weet iemand hoe ik gevoelens en gedachten kan accepteren of de lading er van af kan halen?
Ik word er nl erg depressief van..
xxx madelief
Ik zit met een probleem, wat mij heel bang en onzeker maakt. Ik vind het namelijk erg moeilijk om mijn gevoelens te accepteren. Hierdoor ontstaat er voortdurend een strijd in mijn hoofd ('ik wil dit níet voelen of denken'), waardoor het allemaal nog veel erger wordt. Nu denk ik dat het heel belangrijk is om mijn gevoelens te leren accepteren, zodat er geen 'lading' aan komt, maar... HOE DOE IK DIT??? Herkent iemand dit? En weet iemand hoe ik gevoelens en gedachten kan accepteren of de lading er van af kan halen?
Ik word er nl erg depressief van..
xxx madelief
zaterdag 10 mei 2008 om 14:43
Ik snap eerlijk gezegd je vraag niet helemaal. Heb je bepaalde gevoelens die je niet kunt accepteren of kun je geen enkel gevoel van jezelf accepteren?
In het laatste geval kan het misschien iets met perfectionisme te maken hebben. Maar misschien kun je eerst iets meer uitleg geven. Met welke gevoelens heb je het dan zo moeilijk?
In het laatste geval kan het misschien iets met perfectionisme te maken hebben. Maar misschien kun je eerst iets meer uitleg geven. Met welke gevoelens heb je het dan zo moeilijk?
zaterdag 10 mei 2008 om 15:41
Er is iets misgegaan met de poll misschien? Geeft niet hoor het is alleen wat onduidelijk 
Je beschrijft het al goed, want hoe meer je probeert iets niet te voelen of denken, hoe meer je er aan denkt en je dus het tegenovergestelde effect krijgt.
Praten kan al helpen, doe je dat? Dus ook al schaam je je ergens voor, het er over hebben met een vriend/vriendin kan er voor zorgen dat je het wat meer relativeert. En misschien kom je er zelfs achter dat veel mensen wel eens dezelfde gevoelens hebben en het niet erg hoeft te zijn.
Want wat is er zo erg aan wat je voelt of denkt? Er zijn mensen met bv gewelddadige of andere 'enge' gedachten en die daar van schrikken, is het zoiets? Denk bv aan een moeder die bang is haar baby wat aan te doen omdat ze de gedachte heeft hem/haar te laten stikken. Dat noemen ze dan dwanggedachtes. Daar zijn hele goeie therapieën voor (of tegen), waarin je leert dat wat je denkt of voelt niet perse 'waar' hoeft te zijn of iets zegt over jou als persoon of je toekomstige handelingen. Het is een voorbeeld wat ik noem, om aan te geven dat er heel wat 'ergs' door mensen wordt gedacht zonder dat ze als persoon verschrikkelijk zijn. Als je echt wil weten wat je 'hebt' zou ik je aanraden naar een therapeut te gaan.
Mindfulness is trouwens ook een therapie waarin je leert alles wat in je omgaat waar te nemen te accepteren zonder er een oordeel aan vast te plakken. Je leert dan als het ware afstand te nemen van je emoties of gedachten door het te observeren en te laten voor wat het is.
Misschien zit ik in het luchtledige te schrijven en bedoel je heel wat anders? Sterkte in elk geval, en wie weet heb je wat aan de adviezen hier of zijn er mensen met dezelfde ervaring.
Je beschrijft het al goed, want hoe meer je probeert iets niet te voelen of denken, hoe meer je er aan denkt en je dus het tegenovergestelde effect krijgt.
Praten kan al helpen, doe je dat? Dus ook al schaam je je ergens voor, het er over hebben met een vriend/vriendin kan er voor zorgen dat je het wat meer relativeert. En misschien kom je er zelfs achter dat veel mensen wel eens dezelfde gevoelens hebben en het niet erg hoeft te zijn.
Want wat is er zo erg aan wat je voelt of denkt? Er zijn mensen met bv gewelddadige of andere 'enge' gedachten en die daar van schrikken, is het zoiets? Denk bv aan een moeder die bang is haar baby wat aan te doen omdat ze de gedachte heeft hem/haar te laten stikken. Dat noemen ze dan dwanggedachtes. Daar zijn hele goeie therapieën voor (of tegen), waarin je leert dat wat je denkt of voelt niet perse 'waar' hoeft te zijn of iets zegt over jou als persoon of je toekomstige handelingen. Het is een voorbeeld wat ik noem, om aan te geven dat er heel wat 'ergs' door mensen wordt gedacht zonder dat ze als persoon verschrikkelijk zijn. Als je echt wil weten wat je 'hebt' zou ik je aanraden naar een therapeut te gaan.
Mindfulness is trouwens ook een therapie waarin je leert alles wat in je omgaat waar te nemen te accepteren zonder er een oordeel aan vast te plakken. Je leert dan als het ware afstand te nemen van je emoties of gedachten door het te observeren en te laten voor wat het is.
Misschien zit ik in het luchtledige te schrijven en bedoel je heel wat anders? Sterkte in elk geval, en wie weet heb je wat aan de adviezen hier of zijn er mensen met dezelfde ervaring.
zaterdag 10 mei 2008 om 17:06
Haha, er is idd iets mis gegaan met de poll, sorry daarvoor. Ik kreeg telkens foutmeldingen, vandaar dat ik op een gegeven moment maar gewoon willekeurig wat woorden intypte: en toen verdween de foutmelding 
Wat ik eigenlijk bedoel, is dat je bijvoorbeeld gevoelens hebt die niet zo fijn zijn, maar die iedereen wel heeft. (bijv. een beetje in een dip zitten). Het zou gezond zijn om dat gewoon te accepteren, 'het hoort erbij'. Maar ik ga meteen het gevecht aan: 'Ik wíl dit niet voelen, ik wil gewoon gelukkig zijn', waardoor er een lading op komt te liggen, en ik al snel weer denk aan dat vervelende gevoel, en daar ook weer het gevoel bij krijg. Een tijdje geleden had ik ervaren dat het gewoon toestaan van die gevoelens heel bevrijdend werkt. Maar een paar dagen geleden kwam het weer terug, en kan ik negatieve gevoelens moeilijk 'toestaan'. Dus gewoon accepteren lijkt de truc, die ik nog niet helemaal doorheb geloof ik..
Wat ik eigenlijk bedoel, is dat je bijvoorbeeld gevoelens hebt die niet zo fijn zijn, maar die iedereen wel heeft. (bijv. een beetje in een dip zitten). Het zou gezond zijn om dat gewoon te accepteren, 'het hoort erbij'. Maar ik ga meteen het gevecht aan: 'Ik wíl dit niet voelen, ik wil gewoon gelukkig zijn', waardoor er een lading op komt te liggen, en ik al snel weer denk aan dat vervelende gevoel, en daar ook weer het gevoel bij krijg. Een tijdje geleden had ik ervaren dat het gewoon toestaan van die gevoelens heel bevrijdend werkt. Maar een paar dagen geleden kwam het weer terug, en kan ik negatieve gevoelens moeilijk 'toestaan'. Dus gewoon accepteren lijkt de truc, die ik nog niet helemaal doorheb geloof ik..
zaterdag 10 mei 2008 om 20:50
Hoi,
Ik las je verhaal en moest meteen aan het boek van Willem de Ridder denken. (Handboek spiegelogie(ja het is echt goed geschreven
). Hoewel het in het begin anders doet vermoeden gaat het voor een groot deel over 'je gevoel'. Niet oordelen over je gevoel, accepteren en loslaten. En na verloop van tijd leer je ook steeds bewuster je gevoel te bepalen en je aandacht te richten op hetgeen je het wilt richten. Misschien klinkt het allemaal wat zweverig, maar omdat ik er zelf heel veel aan heb en heb gehad wilde ik het je toch niet onthouden.
Byron Katie heeft er ook hele interessante boeken over geschreven, zoals 'Het werk' en 'vier vragen'. In het laatste boek heeft ze er een methode voor waarmee je jezelf vier vragen stelt; Is het echt waar? Kan ik weten dat het echt waar is? Wie ben ik mèt die gedachte? En wie zou ik zijn zonder die gedachte?
Ik hoop dat je er wat aan hebt. En als dat niet het geval is dan komt er vast iets anders op je pad dat je ermee kunt helpen.
Ik wens je veel succes in elk geval!
Ik las je verhaal en moest meteen aan het boek van Willem de Ridder denken. (Handboek spiegelogie(ja het is echt goed geschreven
). Hoewel het in het begin anders doet vermoeden gaat het voor een groot deel over 'je gevoel'. Niet oordelen over je gevoel, accepteren en loslaten. En na verloop van tijd leer je ook steeds bewuster je gevoel te bepalen en je aandacht te richten op hetgeen je het wilt richten. Misschien klinkt het allemaal wat zweverig, maar omdat ik er zelf heel veel aan heb en heb gehad wilde ik het je toch niet onthouden.Byron Katie heeft er ook hele interessante boeken over geschreven, zoals 'Het werk' en 'vier vragen'. In het laatste boek heeft ze er een methode voor waarmee je jezelf vier vragen stelt; Is het echt waar? Kan ik weten dat het echt waar is? Wie ben ik mèt die gedachte? En wie zou ik zijn zonder die gedachte?
Ik hoop dat je er wat aan hebt. En als dat niet het geval is dan komt er vast iets anders op je pad dat je ermee kunt helpen.
Ik wens je veel succes in elk geval!
zondag 11 mei 2008 om 00:55
Hoi Madelief,
Als het je aanspreekt kun je er denk ik een heel eind verder mee komen. Ik herken in elk geval wat je schrijft en mij heeft het echt geholpen. Je kunt hem (Willem de Ridder) ook even googelen, dan kom je op zijn site terecht en op youtube staan ook een aantal interessante filmpjes waarin hij vertelt over spiegelogie. Ik vind het een hele leuke positieve man die al veel mensen heeft geïnspireerd. Als ik je voor nu even een tip mag geven; probeer je te richten op wat je wel wilt, en focus je daarop. Als er een gedachte voorbij komt waar je geen zin in hebt, laat maar gaan, schenk er geen aandacht aan.
Ik wens je veel succes!
Als het je aanspreekt kun je er denk ik een heel eind verder mee komen. Ik herken in elk geval wat je schrijft en mij heeft het echt geholpen. Je kunt hem (Willem de Ridder) ook even googelen, dan kom je op zijn site terecht en op youtube staan ook een aantal interessante filmpjes waarin hij vertelt over spiegelogie. Ik vind het een hele leuke positieve man die al veel mensen heeft geïnspireerd. Als ik je voor nu even een tip mag geven; probeer je te richten op wat je wel wilt, en focus je daarop. Als er een gedachte voorbij komt waar je geen zin in hebt, laat maar gaan, schenk er geen aandacht aan.
Ik wens je veel succes!
zondag 11 mei 2008 om 22:34
:
[...]
Psychiater mag en kan medicijnen voor schrijven en een Psycholoog niet. Pycholoog is meer voor het praten
Ben zo vrij om van mening te zijn dat dat niet geheel en al op waarheid berust. Ik ken mensen die bij een psycholoog lopen (best een aantal zelfs), waarvan sommigen medicatie voor hebben geschreven via diezelfde psycholoog. En natuurlijk praat je bij/met een psycholoog, maar dat doe je bij de psychiater ook toch?
Ik ken niemand die bij een psychiater onder behandeling is, maar ben dus nog steeds nieuwsgierig naar het concrete verschil behalve dan de andere studies die ze hebben gedaan.
