Relaties
alle pijlers
Verlatingsangst
donderdag 18 oktober 2012 22:54
Al een tijdje zit ik niet zo heel lekker in mijn vel, maar ben ik eigenlijk ook weer erg gelukkig omdat ik sinds een half jaar een relatie heb met een geweldige man. Dat klinkt wel krom en zo voelt dat ook, maar misschien heeft het één toch ook wel met het ander te maken en daarom open ik dit topic.
Ik ben sta vrij zelfverzekerd in het leven, heb een goede baan en zou eigenlijk niet mogen klagen. Ik ben op een punt in mijn leven dat ik me erg graag zou settelen met iemand, ik snak naar stabiliteit, maar ergens is me dat dus in relaties nog nooit gelukt. Verlatingsangst, zou ik het dan echt zo kunnen noemen waar ik tegenaan loop?
Ik heb geen spijt van de relaties die ik heb gehad en kijk er nu met een prima gevoel op terug, prima dat het over is. Het was het ook allemaal niet. Maar met de man met wie ik nu samen ben wil ik écht verder, ik zie ons trouwen en misschien wel kinderen krijgen. Ik verlang naar onze toekomst.
Maar tegelijkertijd is dit ook zo eng, want het is nog vrij pril en ik loop nu regelmatig tegen mijn eigen gedachten aan. Ik heb mensen nooit kunnen vertrouwen, ben wat dat betreft echt beschadigd in mijn jeugd doordat ik gepest werd en dit niet werd gezien door anderen (volwassenen). Zonder nu zielig te willen doen, merk ik wel dat ik die herinneringen aan vroeger steeds confronterender vind. Ik vind het een heftig idee dat die jaren uit mijn leven zoveel invloed hebben op wie ik nu ben. En ik zie het dus vooral terug in liefdesrelaties.
Ik heb bevestiging nodig van mijn vriend en als ik dat op een bepaald moment als ik dat verwacht niet krijg, dan schieten mijn gedachten op hol en kan mijn conclusie binnen vijf minuten zijn dat hij me niet meer wil of het vast binnenkort uitmaakt. Vreselijk vermoeiend, voor mij, maar ook voor hem als ik dan dingen weer uitgebreid wil bespreken, etc. Ik word hier best moedeloos van, want mijn eigen gedrag vind ik ook confronterend. Ik voel me op zo'n moment van zo'n 'bui' zo afhankelijk en zwak, daar heb ik dan achteraf zoveel spijt van. Ik baal er dan ook van dat ik niet relaxter met de situatie om kan gaan, want al met al is er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht wat betreft onze relatie, het gaat heel erg goed juist.
Ik word er moedeloos van, legde altijd dingen zo bij anderen, maar zie nu dat ík het ben die in bepaalde patronen verwikkeld is, waardoor ik het mezelf en anderen niet makkelijk maak. Ik voel me soms zo eenzaam met mijn eigen gedachten en manier van hiermee omgaan. En natuurlijk uiteindelijk ook heel bang mijn vriend hierdoor toch te gaan verliezen.
Misschien zijn er mensen die dit gevoel/gedrag herkennen bij zichzelf, ik zou het fijn vinden om erover te praten met anderen.
Isabella
Ik ben sta vrij zelfverzekerd in het leven, heb een goede baan en zou eigenlijk niet mogen klagen. Ik ben op een punt in mijn leven dat ik me erg graag zou settelen met iemand, ik snak naar stabiliteit, maar ergens is me dat dus in relaties nog nooit gelukt. Verlatingsangst, zou ik het dan echt zo kunnen noemen waar ik tegenaan loop?
Ik heb geen spijt van de relaties die ik heb gehad en kijk er nu met een prima gevoel op terug, prima dat het over is. Het was het ook allemaal niet. Maar met de man met wie ik nu samen ben wil ik écht verder, ik zie ons trouwen en misschien wel kinderen krijgen. Ik verlang naar onze toekomst.
Maar tegelijkertijd is dit ook zo eng, want het is nog vrij pril en ik loop nu regelmatig tegen mijn eigen gedachten aan. Ik heb mensen nooit kunnen vertrouwen, ben wat dat betreft echt beschadigd in mijn jeugd doordat ik gepest werd en dit niet werd gezien door anderen (volwassenen). Zonder nu zielig te willen doen, merk ik wel dat ik die herinneringen aan vroeger steeds confronterender vind. Ik vind het een heftig idee dat die jaren uit mijn leven zoveel invloed hebben op wie ik nu ben. En ik zie het dus vooral terug in liefdesrelaties.
Ik heb bevestiging nodig van mijn vriend en als ik dat op een bepaald moment als ik dat verwacht niet krijg, dan schieten mijn gedachten op hol en kan mijn conclusie binnen vijf minuten zijn dat hij me niet meer wil of het vast binnenkort uitmaakt. Vreselijk vermoeiend, voor mij, maar ook voor hem als ik dan dingen weer uitgebreid wil bespreken, etc. Ik word hier best moedeloos van, want mijn eigen gedrag vind ik ook confronterend. Ik voel me op zo'n moment van zo'n 'bui' zo afhankelijk en zwak, daar heb ik dan achteraf zoveel spijt van. Ik baal er dan ook van dat ik niet relaxter met de situatie om kan gaan, want al met al is er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht wat betreft onze relatie, het gaat heel erg goed juist.
Ik word er moedeloos van, legde altijd dingen zo bij anderen, maar zie nu dat ík het ben die in bepaalde patronen verwikkeld is, waardoor ik het mezelf en anderen niet makkelijk maak. Ik voel me soms zo eenzaam met mijn eigen gedachten en manier van hiermee omgaan. En natuurlijk uiteindelijk ook heel bang mijn vriend hierdoor toch te gaan verliezen.
Misschien zijn er mensen die dit gevoel/gedrag herkennen bij zichzelf, ik zou het fijn vinden om erover te praten met anderen.
Isabella
maandag 21 januari 2013 17:43
Hey!
klinkt vervelend, zeker als je van iemand gaat houden en dan toch precies moeilijk verder kunt door die onzekerheden uit angst.
Maar ik denk als u vriend het echt goed meent met je dat je er best met hem kan over praten.
Zo kunnen jullie samen wel een oplossing vinden hoor !
Als hij diegene is ...
Ik vroeg me af, kun je dit gedrag eens omschrijven voor diegene die het hebben?
Ik zit namelijk ook met een probleem in m'n relatie maar kom er echt maar NIET achter wat het is.
Gek worden is dit...
Groetjes en alvast bedankt !
emeke
klinkt vervelend, zeker als je van iemand gaat houden en dan toch precies moeilijk verder kunt door die onzekerheden uit angst.
Maar ik denk als u vriend het echt goed meent met je dat je er best met hem kan over praten.
Zo kunnen jullie samen wel een oplossing vinden hoor !
Als hij diegene is ...
Ik vroeg me af, kun je dit gedrag eens omschrijven voor diegene die het hebben?
Ik zit namelijk ook met een probleem in m'n relatie maar kom er echt maar NIET achter wat het is.
Gek worden is dit...
Groetjes en alvast bedankt !
emeke
zondag 7 mei 2017 15:32
Toevallig dat dit topic omhoog komt net op het moment dat ik deze problemen weer ga ervaren..
Mijn doemdenken begint weer volop, elk berichtje wat er door hem of mij gestuurd word word afgewogen.. Kijkend wat hij er écht mee zou bedoelen met daarna de gedachte dat hij me toch wel zat zou zijn..
Het is alsof ik ga turven hoe vaak hij mij uit zichzelf wat laat weten, ik heb het idee dat ik 120% geef en hij maar 80% ondanks dat ik weet dat dit onzin is omdat hij mij gisteravond nog mee uit nam naar een romantisch diner.
Tijdens dit diner heb ik hem zelfs gevraagd of hij nog bij me wou zijn en of die me niet zat was, dom dom dom denk ik achteraf!
Het is alsof ik achter elk klein dingetje iets zoek: Hij is constant online op de wapp, hij is vast bezig met iemand die belangrijker is als ik want hij heeft wel tijd om diegene te appen en niet om mij een snel hartje te sturen?
Ik heb altijd de neiging om dit soort dingen naar hem te uiten maar ik weet dat dit niet goed is voor de relatie en hem ermee verstik, ik doe onzeker tegenover hem en hij word gefrustreerd omdat ik volgens hem niet alles zie wat hij wél voor mij doet.
Doemgedachtes gaan bij mij er vaak over dat als hij niks laat weten ik bang ben dat hij me zat is, hij op me uitgekeken is en ik niet goed genoeg ben.. Ik raak dan in paniek en weet niet hoe ik tegenover hem moet reageren, dus ik uit mn onzekerheid naar hem waardoor hij geirriteerd op mij reageert.. In het begin van onze relatie kon hij deze onzekerheden beantwoorden maar nu word het voor hem steeds meer een ding.. maakt niet uit hoe vaak hij bevestiging geeft ik blijf er toch steeds om vragen..
Tips?
Mijn doemdenken begint weer volop, elk berichtje wat er door hem of mij gestuurd word word afgewogen.. Kijkend wat hij er écht mee zou bedoelen met daarna de gedachte dat hij me toch wel zat zou zijn..
Het is alsof ik ga turven hoe vaak hij mij uit zichzelf wat laat weten, ik heb het idee dat ik 120% geef en hij maar 80% ondanks dat ik weet dat dit onzin is omdat hij mij gisteravond nog mee uit nam naar een romantisch diner.
Tijdens dit diner heb ik hem zelfs gevraagd of hij nog bij me wou zijn en of die me niet zat was, dom dom dom denk ik achteraf!
Het is alsof ik achter elk klein dingetje iets zoek: Hij is constant online op de wapp, hij is vast bezig met iemand die belangrijker is als ik want hij heeft wel tijd om diegene te appen en niet om mij een snel hartje te sturen?
Ik heb altijd de neiging om dit soort dingen naar hem te uiten maar ik weet dat dit niet goed is voor de relatie en hem ermee verstik, ik doe onzeker tegenover hem en hij word gefrustreerd omdat ik volgens hem niet alles zie wat hij wél voor mij doet.
Doemgedachtes gaan bij mij er vaak over dat als hij niks laat weten ik bang ben dat hij me zat is, hij op me uitgekeken is en ik niet goed genoeg ben.. Ik raak dan in paniek en weet niet hoe ik tegenover hem moet reageren, dus ik uit mn onzekerheid naar hem waardoor hij geirriteerd op mij reageert.. In het begin van onze relatie kon hij deze onzekerheden beantwoorden maar nu word het voor hem steeds meer een ding.. maakt niet uit hoe vaak hij bevestiging geeft ik blijf er toch steeds om vragen..
Tips?
Je leeft maar één keer, neem al je kansen aan
