Actueel
alle pijlers
Straatkrantverkopers en daklozen
woensdag 14 mei 2008 om 21:23
Hallo,
Als er een nieuwe straatkrant uit is, koop ik hem vaak bij mijn 'vaste' straatkrantverkoopster.
In de loop van de tijd heb ik een aantal dingen van haar gehoord over haar privé-omstandigheden, ze is eigenlijk een soort bekende van me geworden.
Dan zie ik andere straatkrantverkopers staan met hetzelfde exemplaar, dan voel ik me bijna schuldig:"nee ik heb 'em al...."
Heb wel eens geld gegeven met de mededeling: "laat 't krantje maar zitten, want die heb ik al", maar ik realiseerde me dat ik dan wel aan de gang kan blijven.
Sommige straatkranters zijn nogal opdringerig, die krijgen een gewoon: 'nee, dankje' te horen, maar toch vind ik het zielig.
Ik kreeg zonet trek ik caramelijs, dus ik pak de fiets en rijdt naar de supermarkt. Staat daar een meisje, eigenlijk een hardstikke mooi meisje, ze komt naar me toe en zegt: mag ik je iets vragen?
Ik voel al aan wat de bedoeling is, dus nogal bot reageer ik: 'nee, vandaag niet'. Ik steek over, voel me naar worden: ik heb vanmiddag dure schoenen gekocht, en nou krijg ik trek en ik ga gewoon een bak ijs kopen.
Ik draai me om, ze vangt mijn blik, en ik zeg tegen haar: 'Sorry, dat ik zo bot deed, vraag maar.' Ze vroeg geld voor een slaapplaats in het slaaphuis voor een nacht, en die heb ik haar gegeven. Ze was ontzettend blij, en zei dat ze zo'n geluk had, want ze had ook zo'n ontzettende dorst, en er was iemand die iets voor haar te drinken aan het kopen was, die zou er zo aan komen.
Ik ben dus lang niet de enige die deze mensen iets geeft, maar het geeft me geen goed gevoel.
Ik voel me eigenlijk nog schuldiger als ik wel geef, omdat het me een soort afkoop-gevoel geeft, zonder dat het werkt dan.
En het ontroert me altijd diep als ik mensen zie die zo diep gezonken zijn. Het zal je vader of moeder maar zijn, of je kind, je zusje, of jezelf.
Ook het gevoel dat je het leed van de hele wereld wel verzachten wil?
Wordt je ook voor gek verklaard als je met zo'n verhaal thuis komt?
Als er een nieuwe straatkrant uit is, koop ik hem vaak bij mijn 'vaste' straatkrantverkoopster.
In de loop van de tijd heb ik een aantal dingen van haar gehoord over haar privé-omstandigheden, ze is eigenlijk een soort bekende van me geworden.
Dan zie ik andere straatkrantverkopers staan met hetzelfde exemplaar, dan voel ik me bijna schuldig:"nee ik heb 'em al...."
Heb wel eens geld gegeven met de mededeling: "laat 't krantje maar zitten, want die heb ik al", maar ik realiseerde me dat ik dan wel aan de gang kan blijven.
Sommige straatkranters zijn nogal opdringerig, die krijgen een gewoon: 'nee, dankje' te horen, maar toch vind ik het zielig.
Ik kreeg zonet trek ik caramelijs, dus ik pak de fiets en rijdt naar de supermarkt. Staat daar een meisje, eigenlijk een hardstikke mooi meisje, ze komt naar me toe en zegt: mag ik je iets vragen?
Ik voel al aan wat de bedoeling is, dus nogal bot reageer ik: 'nee, vandaag niet'. Ik steek over, voel me naar worden: ik heb vanmiddag dure schoenen gekocht, en nou krijg ik trek en ik ga gewoon een bak ijs kopen.
Ik draai me om, ze vangt mijn blik, en ik zeg tegen haar: 'Sorry, dat ik zo bot deed, vraag maar.' Ze vroeg geld voor een slaapplaats in het slaaphuis voor een nacht, en die heb ik haar gegeven. Ze was ontzettend blij, en zei dat ze zo'n geluk had, want ze had ook zo'n ontzettende dorst, en er was iemand die iets voor haar te drinken aan het kopen was, die zou er zo aan komen.
Ik ben dus lang niet de enige die deze mensen iets geeft, maar het geeft me geen goed gevoel.
Ik voel me eigenlijk nog schuldiger als ik wel geef, omdat het me een soort afkoop-gevoel geeft, zonder dat het werkt dan.
En het ontroert me altijd diep als ik mensen zie die zo diep gezonken zijn. Het zal je vader of moeder maar zijn, of je kind, je zusje, of jezelf.
Ook het gevoel dat je het leed van de hele wereld wel verzachten wil?
Wordt je ook voor gek verklaard als je met zo'n verhaal thuis komt?
vrijdag 16 mei 2008 om 18:59
Liv, het is altijd riskant om jezelf als voorbeeld te nemen. Fijn dat jij het altijd redde. Maar dat neemt niet weg dat er wel degelijk mensen zijn die minder fortuinlijk zijn, en die het niet redden, en dat is niet altijd hun eigen schuld. Er is wel dégelijk armoede in Nederland, we leven in een walgelijk rijk land en tegelijkertijd hebben we een voedselbank, bejaarden die hun kachel niet aan durven zetten en kinderen die zonder ontbijt op school komen omdat hun ouders hen niet kunnen voeden.
Ik vind dat afschuwelijk. Ik denk dat het heel comfortabel is om vanaf je Ikea-bank te oordelen over deze groep mensen, want God verhoede dat je onder ogen moet zien dat dit soort armoede gewoon voorkomt in Nederland en sterker nog: ook jou of een dierbare van je kan treffen. Heel veel huishoudens zijn slechts 1 salarisstrook verwijderd van de ondergang. Die redden zich nu nog prima, totdat ineens alles tegenzit. Dat is gewoon een feit.
Ik vind dat afschuwelijk. Ik denk dat het heel comfortabel is om vanaf je Ikea-bank te oordelen over deze groep mensen, want God verhoede dat je onder ogen moet zien dat dit soort armoede gewoon voorkomt in Nederland en sterker nog: ook jou of een dierbare van je kan treffen. Heel veel huishoudens zijn slechts 1 salarisstrook verwijderd van de ondergang. Die redden zich nu nog prima, totdat ineens alles tegenzit. Dat is gewoon een feit.
.
vrijdag 16 mei 2008 om 19:00
vrijdag 16 mei 2008 om 19:06
Precies. Ik zit in het schoolbestuur van de school van onze jongste kinderen en weet dus precies welke gezinnen beroep moeten doen op het potje dat de school heeft voor kinderen waarvan de ouders de eigen bijdrage niet kunnen betalen. Dat gaat niet om enorme bedragen, en toch zijn er mensen die dat nodig hebben. En die mensen schat ik niet in als rokende, drinkende mensen die hun prioriteiten niet op orde hebben, hoor. Eén ervan is een alleenstaande moeder die na de dood van haar verslaafde man met een hoop schulden achterbleef. Ze werkt zich nu een slag in de rondte, lost haar problemen op, maar er is absoluut geen geld voor iets extra's. Die 10 euro voor een schoolreisje kan ze gewoon niet missen, want van 10 euro kan ze ook heel veel fruit kopen, bijvoorbeeld.
Honger heeft ze inderdaad niet, en haar kinderen ook niet. Ze zien er gezond uit, hebben een dak boven hun hoofd en kleding aan hun lijf, maar daarmee is ongeveer ook alles wel gezegd. Ze is doodsbenauwd dat haar kinderen voor een verjaardagsfeestje uitgenodigd worden, want dan moet ze immers een kadootje kopen en die 5 euro kan ze gewoon niet missen.
Dat vind ik armoede.
.
vrijdag 16 mei 2008 om 19:07
Ik denk ook dat je me niet begrijpt. Je schrijft dat je je altijd goed kon redden, dat je zelf je kinderen nog wat geld mee kon geven op schoolreisje en dat je nooit in de problemen bent gekomen als bijstandsmoeder. Dat vind ik oprecht súperknap van je! Jij hebt blijkbaar ( uit je eigen woorden maak ik dat op) dus nooit in armoede geleefd.Maar er zijn mensen die dat niet kunnne, om wat voor reden dan ook. En ik zou niet met hun willen ruilen.
vrijdag 16 mei 2008 om 19:19
Ik ben het wel met Liv eens.
In Nederland kun je aanspraak maken op van alles en nog wat, in landen zonder sociaal vangnet dus niet, dat is pas armoede.
Ik heb het niet over iedereen, maar ik begrijp mensen die jarenlang een bijstandsuitkering hebben dus niet. Er is toch zat werk, je kunt dus wel degelijk iets aan je situatie veranderen.
In Nederland kun je aanspraak maken op van alles en nog wat, in landen zonder sociaal vangnet dus niet, dat is pas armoede.
Ik heb het niet over iedereen, maar ik begrijp mensen die jarenlang een bijstandsuitkering hebben dus niet. Er is toch zat werk, je kunt dus wel degelijk iets aan je situatie veranderen.
Cum non tum age
vrijdag 16 mei 2008 om 21:49
Hoi Liv,
ik weet niet hoelang je in de situatie hebt gezeten maar de bijstand geeft vaak pas structurele problemen na een jaar of vijf. En ik heb het al vaker gezegd, het gaat niet (alleen) om hen er zijn ook nog mensen die onder dat sociaal minimum leven. 50 euro met 3 kleine kinderen in de week om van te leven bijvoorbeeld. Dat redt je misschien op rijst macaroni en brood, maar als je winterjassen of schoenen nodig hebt kom je genadeloos in de problemen.
ik weet niet hoelang je in de situatie hebt gezeten maar de bijstand geeft vaak pas structurele problemen na een jaar of vijf. En ik heb het al vaker gezegd, het gaat niet (alleen) om hen er zijn ook nog mensen die onder dat sociaal minimum leven. 50 euro met 3 kleine kinderen in de week om van te leven bijvoorbeeld. Dat redt je misschien op rijst macaroni en brood, maar als je winterjassen of schoenen nodig hebt kom je genadeloos in de problemen.
(Iranian version)
zaterdag 17 mei 2008 om 09:55
ik weet niet hoelang je in de situatie hebt gezeten maar de bijstand geeft vaak pas structurele problemen na een jaar of vijf.
De bijstand is toch bedoeld als een tijdelijk vangnet. Hoe kun je dan 5 jaar in de bijstand zitten? In die tijd had je toch allang een baan kunnen vinden (ja ook als je kleine kinderen hebt) of voor mijn part een hele studie gedaan hebben.
De bijstand is toch bedoeld als een tijdelijk vangnet. Hoe kun je dan 5 jaar in de bijstand zitten? In die tijd had je toch allang een baan kunnen vinden (ja ook als je kleine kinderen hebt) of voor mijn part een hele studie gedaan hebben.
Cum non tum age
zaterdag 17 mei 2008 om 10:15
Ja, en dat is nou zo stom: zo knap vind ik het helemaal niet van mezelf. Ik deed destijds een reïntegratiecursus en daar moesten we een keer berekenen wat we nou precies aan inkomen en uitgaven hadden: bleek dat iedereen, als je alles optelde (dus alle toeslagen, en kinderbijslag) op een inkomen zat van modaal niveau. Zonder te werken dus..... Als ik daar mijn uitgaven van aftrok, hield ik echt genoeg over om van te leven en om extraatjes zoals een schoolreisje te betalen.
En de diverse kosten zoals gemeentebelastingen, waterschap ed worden allemaal kwijtgescholden.
En ja, ik heb wel in armoede geleefd, al zal het niet de allerergste vorm van armoede zijn: met ons gezin hadden we dus minder te besteden, omdat helemaal níets wordt kwijtgescholden, je geen recht hebt op huurtoeslag etc etc. Van één inkomen leven (mét schulden ja) wordt dan heeeel erg moeilijk, en we hadden dan ook echt geen geld voor extraatjes. Kleding was al erg lastig (gelukkig kreeg ik veel van oudere zus met oudere kids), schoenen? de goedkoopste, een nieuw bed of matras? Nou nee, dat zat er niet in. Van de kinderbijslag dichtten we de gaten, of betaalden we achterstallige rekeningen.
Op vakantie zijn we jarenlang niet geweest. En ja, aan het einde van de maand was er meestal te weinig geld voor boodschappen. Regelmatig hebben we automatische incasso's terug laten boeken, gewoon omdat we eten moesten hebben.....
Ik vertel dit absoluut niet om zielig te doen, maar wil maar aangeven dat ik niet spreek vanuit een positie van: "die heeft het altijd goed gehad en heeft geen idee".
Bovendien wijs ik toch echt als eerste met de vinger naar mezelf: we hadden nooit schulden moeten maken, en ik had misschien, na de geboorte van de eerste, moeten blijven werken.... Dus we hadden die positie echt aan onszelf te danken.
Maar nog steeds is het bijna onmogelijk om van 1 inkomen rond te komen, voor de meeste gezinnen. Met een modaal inkomen lukt je dat gewoon niet.
Verder begrijp ik heel goed dat als je jarenlang moet rondkomen van bijstand, dit geen vetpot is, want ook al kun je rondkomen: je hebt geen "back-up", en grote extraatjes zul je nooit krijgen (de vakantietoeslag is bijv. minimaal). Maar als je verder gezond bent, en je hebt gezonde kinderen: dan ga je toch gewoon werken?
Ik zou er niet aan moeten denken om jarenlang mijn hand op te moeten houden (want zo zie ik het toch), en daarom ben ik ook zo snel mogelijk weer gaan werken. Dat dat soms niet kan is een ander verhaal.
zaterdag 17 mei 2008 om 10:21
Ik vind dat je er wel goed mee omgaat. Het is altijd makkelijk om achteraf te zeggen 'had ik maar dit gedaan, of had ik maar dat'. Maar feit is gewoond at je in die situatie zit en dat je het gered hebt. Vind ik knap.
Maar, het is ook net wat Meds schreef, als je lang in de bijstrand zit, dan kom je pas in de problemen.
Ik ben het niet eens met de opmerking dat het bijna onmogelijk is om rond te komen van één inkomen.
Ik ken gezinnen die een huis kopen met een hypotheek die ingesteld is op twee inkomens. Als dan één inkomen wegvalt, dan kom je inderdaad in de problemen.
