Werk & Studie
alle pijlers
Vrouwen die klagen krijgen nooit een topfunctie
donderdag 15 mei 2008 om 14:36
AMSTERDAM - ”Het moet maar eens afgelopen met het gezeur,” vindt een platform voor topvrouwen dat onderzocht hoe vrouwen wél carrière kunnen maken zonder een wettelijk quotum.
TopBrainstorm is een initiatief onder leiding van oud-minister Sybilla Dekker. De denktank heeft zich gebogen over de vraag hoe het aantal Nederlandse topvrouwen opgekrikt kan worden. Want zoals we al in diverse kranten de laatste tijd hebben kunnen lezen, is het droevig gesteld met vrouwen in de top van het bedrijfsleven. Nederland bungelt in vergelijk met omringende landen ergens onderaan, met zo’n 7 procent vrouwen in de top van het bedrijfsleven. Toch wel vreemd als je je bedenkt dat er steeds meer vrouwen een hoge opleiding hebben genoten. Een wettelijk quotum zou daar de oplossing voor zijn.
Excuus-Truusen
Echter uit het onderzoek van TopBrainstorm blijkt dat zowel bedrijven als topmannen en -vrouwen een quotum te ver vinden gaan. In De Volkskrant zegt Ada van der Veer (eerste vrouwelijke bankdirecteur) ”Dat roept weerstand op. Er worden anders excuus-Truusen benoemd en daaronder zullen bedrijven en getalenteerde vrouwen lijden.”
In hetzelfde artikel zegt de Belgische Veronique Pauwels (partner van consultancybureau Bain & Company): ”Als vrouwen langere tijd drie dagen in de week werken, moeten ze niet klagen dat ze onvoldoende kansen krijgen. Hetzelfde geldt voor mannen, klagende mannen halen de top ook niet.”
Slijmen bij de baas?
Er zijn tal van andere middelen die vrouwen ook aan de top kunnen helpen. En dan moet je niet denken aan slijmen bij de baas of een sexy, strak truitje aantrekken… De oplossing voor het probleem is volgens de denktank een totale cultuuromslag bij bedrijven, mannen én vrouwen. Om een paar voorbeelden te noemen:
- managers moeten erop worden afgerekend als ze niet genoeg vrouwelijk talent binnenhalen.
- er moet meer aandacht zijn voor een individuele carrièreplanning, bedrijven verliezen vaak de aandacht voor een vrouw als ze net moeder is geworden.
- vrouwen moeten beter nadenken over de planning van hun carrière en moeten zich ervan bewust worden dat niet of minder werken een negatief effect heeft op je loopbaan.
- zowel mannen als vrouwen moeten afstappen van de traditionele rolverdeling. Mannen kunnen namelijk ook parttime of flexibele uren werken.
-----------
Net gelezen in de Telegraaf. Ik ben het helemaal eens. Dat gezeur over geen kansen krijgen, bah! Kansen creeer je zelf, is mijn mening.
Wat vinden jullie?
TopBrainstorm is een initiatief onder leiding van oud-minister Sybilla Dekker. De denktank heeft zich gebogen over de vraag hoe het aantal Nederlandse topvrouwen opgekrikt kan worden. Want zoals we al in diverse kranten de laatste tijd hebben kunnen lezen, is het droevig gesteld met vrouwen in de top van het bedrijfsleven. Nederland bungelt in vergelijk met omringende landen ergens onderaan, met zo’n 7 procent vrouwen in de top van het bedrijfsleven. Toch wel vreemd als je je bedenkt dat er steeds meer vrouwen een hoge opleiding hebben genoten. Een wettelijk quotum zou daar de oplossing voor zijn.
Excuus-Truusen
Echter uit het onderzoek van TopBrainstorm blijkt dat zowel bedrijven als topmannen en -vrouwen een quotum te ver vinden gaan. In De Volkskrant zegt Ada van der Veer (eerste vrouwelijke bankdirecteur) ”Dat roept weerstand op. Er worden anders excuus-Truusen benoemd en daaronder zullen bedrijven en getalenteerde vrouwen lijden.”
In hetzelfde artikel zegt de Belgische Veronique Pauwels (partner van consultancybureau Bain & Company): ”Als vrouwen langere tijd drie dagen in de week werken, moeten ze niet klagen dat ze onvoldoende kansen krijgen. Hetzelfde geldt voor mannen, klagende mannen halen de top ook niet.”
Slijmen bij de baas?
Er zijn tal van andere middelen die vrouwen ook aan de top kunnen helpen. En dan moet je niet denken aan slijmen bij de baas of een sexy, strak truitje aantrekken… De oplossing voor het probleem is volgens de denktank een totale cultuuromslag bij bedrijven, mannen én vrouwen. Om een paar voorbeelden te noemen:
- managers moeten erop worden afgerekend als ze niet genoeg vrouwelijk talent binnenhalen.
- er moet meer aandacht zijn voor een individuele carrièreplanning, bedrijven verliezen vaak de aandacht voor een vrouw als ze net moeder is geworden.
- vrouwen moeten beter nadenken over de planning van hun carrière en moeten zich ervan bewust worden dat niet of minder werken een negatief effect heeft op je loopbaan.
- zowel mannen als vrouwen moeten afstappen van de traditionele rolverdeling. Mannen kunnen namelijk ook parttime of flexibele uren werken.
-----------
Net gelezen in de Telegraaf. Ik ben het helemaal eens. Dat gezeur over geen kansen krijgen, bah! Kansen creeer je zelf, is mijn mening.
Wat vinden jullie?
vrijdag 16 mei 2008 om 22:17
Uit angst door de mand te vallen, manouvreer ik mezelf steeds weer in functies die onder mijn niveau zijn... omdat ik mezelf niet weet te verkopen in die functies die hoogstwaarschijnlijk wel zullen passen.
Bij mijn meest recentie sollicitatie werd ik goddank afgewezen omdat ik te zwaar was voor de functie. Ik zou daar maar weer gezeten hebben....
Wel grappig, ik dacht dat mijn door-de-mand-val-angst iets uitzonderlijks was. Blijkt de halve bevolking dat te hebben
Bij mijn meest recentie sollicitatie werd ik goddank afgewezen omdat ik te zwaar was voor de functie. Ik zou daar maar weer gezeten hebben....
Wel grappig, ik dacht dat mijn door-de-mand-val-angst iets uitzonderlijks was. Blijkt de halve bevolking dat te hebben
Ik geloof niet meer in sprookjes.
vrijdag 16 mei 2008 om 22:18
He, gets Wuiles, alsof je mijn gedachten leest... heb op het moment een enorme werkdip (vandaar ook dat ik opeens alle tijd heb om hier oudere hangjongere te spelen), en regel A, B en C galmen continue door mijn hoofd... Ook nog zo een: je bent je salaris niet waard, ze moesten eens weten. Erg he, dat ik zo denk, terwijl ik hier juist in een buitengewoon ambitieuze setting zit en ook echt wel aardig meekom! Toch steeds die verlammende onzekerheid. Als ik denk dat ik het niet aankan blokkeer ik echt, werk ik een paar dagen nauwelijks, en dan denk ik dat het einde van mijn carriere is aangebroken en ik zometeen wel door de mand zal vallen, als ze erachter komen dat ik niet eens x, y en z kan combineren. Na een paar dagen (weken?) paniek, ga ik opeens als een dolle aan het werk, tot 's avonds laat, op weekenddagen, vakanties.... Dan is alles vrij snel af en ook heel goed over het algemeen. Gevolg: iedereen ziet alleen dat ik het goed kan, maar niet de strijd die eraan voorafgaat. Zucht... Heel vermoeiend! 
vrijdag 16 mei 2008 om 22:22
Zal ik het nog een tikkie erger maken dan? Ik heb pure paniek in de dagen voordat ik ongesteld moet worden, en daarna gaat het weer een tijdje prima. Jammer genoeg is het ''not done'' om het daar over te hebben, eigenlijk is het sowieso "not done'' om last van hormonen te hebben op je werk. Mannen hebben dat toch ook niet.
vrijdag 16 mei 2008 om 22:28
Ik weet niet hoe dat komt. Maar ik weet inmiddels wel dat het heel goed mogelijk is om er vanaf te komen. Al is het alleen al door jezelf regelmatig af te vragen waarom je denkt wat je denkt en hoe effectief dat is.
En delegeren is niet alleen een ander vragen iets voor je te doen. Het betekent ook concrete richtlijnen geven met betrekking tot het gewenste resultaat en het tijdspad, gedurende het proces controleren of je nog op dezelfde lijn zit en indien nodig opnieuw kenbaar maken wat je verwacht. Veel mensen vinden het prettig als je duidelijk bent over je verwachtingen.
En delegeren is niet alleen een ander vragen iets voor je te doen. Het betekent ook concrete richtlijnen geven met betrekking tot het gewenste resultaat en het tijdspad, gedurende het proces controleren of je nog op dezelfde lijn zit en indien nodig opnieuw kenbaar maken wat je verwacht. Veel mensen vinden het prettig als je duidelijk bent over je verwachtingen.
vrijdag 16 mei 2008 om 22:30
vrijdag 16 mei 2008 om 22:30
Fukkeduk, wat herkenbaar. En daarom o zo heerlijk om te lezen dat mannen daar toch ook regelmatig last van hebben.
Oh, wat ga ik me inschrijven op die cursus als ik terug ben in NL...
Ik heb het ook met bijv. onderhandelen. Dat is hier aan de orde van de dag (latinolandia). Maar ik hou er niet van. Want dan voel ik me een krent. Soms doe ik het wel hoor. Maar het gemak waarmee PP te werk gaat; "Ik koop m alleen voor dat en dat bedrag, en dan wil ik er nog een gratis zussemezo bij". Nee? Okee, bel maar als het "ja" wordt, adios".
vrijdag 16 mei 2008 om 22:33
Wuiles, ik vreet al je advies met huid en haar. 
Wat ik zelf ook denk bij zo n situatie dat je de secretaresse geen opdracht durft te geven bij wijze van spreken; dan ga ik in het hoofd van die andere persoon zitten. Zou ze het nou echt zo stom vinden als ik haar een opdracht geef? Tuurlijk niet!
Maargoed, voor mij is dit nog steeds alleen maar theorie, en niet lang niet vaak genoeg praktijk.
Hebben jullie het ook met mensen niet lastig willen vallen? Iemand een gunst vragen, en als het niet goed is, ze vragen om het nog een keer te doen bijv.? Vreselijk vind ik dat.
Wat ik zelf ook denk bij zo n situatie dat je de secretaresse geen opdracht durft te geven bij wijze van spreken; dan ga ik in het hoofd van die andere persoon zitten. Zou ze het nou echt zo stom vinden als ik haar een opdracht geef? Tuurlijk niet!
Maargoed, voor mij is dit nog steeds alleen maar theorie, en niet lang niet vaak genoeg praktijk.
Hebben jullie het ook met mensen niet lastig willen vallen? Iemand een gunst vragen, en als het niet goed is, ze vragen om het nog een keer te doen bijv.? Vreselijk vind ik dat.
vrijdag 16 mei 2008 om 22:35
Als het gewoon niet gebeurt, dan zou ik er niet zoveel moeite mee hebben om het nog een keer aan te kaarten. Maar als die persoon het dan in mijn gezicht ronduit weigert, of me duidelijk vertelt dat ie het niet ziet zitten om dat te doen, daarom en daarom.... wat dan? Daar zou ik dan ook wel moedeloos van kunnen worden.
vrijdag 16 mei 2008 om 22:40
Kan. Ik moest ook altijd alles zo nodig zelf doen en zelf oplossen op mijn werk en merkte ook dat ik delegeren enorm moeilijk vond. Door een paar keer goed op mijn bek te gaan, heb ik geleerd om die taken die in niet zelf uit hoef te voeren af te stoten aan de secretaresse zodat ik meer tijd overhoud voor inhoudelijke zaken en ik heb ook helemaal geen moeite meer om een opdracht aan de secretaresse te geven en te melden dat het diezelfde dag toch wel afmoet.
vrijdag 16 mei 2008 om 22:42
En als je zegt: ik heb het over 3 uur nodig en ik kom over een uur kijken hoe het er mee staat, doen mensen dan niks? Zeggen ze dat er iets tussen gekomen is? Ik zit ook vrijwel nooit in dergelijke afhankelijke situatie, vandaar mijn vraag.
Want als mensen ja zeggen en nee doen dan kun je ze daar toch mee confronteren? Zo van: jij zegt dat je het belangrijk vindt en ik zie daar niks van. Waarom zeg je dat je het doet als het niet gebeurt? (of is dat te confronterend voor je gevoel? kies je dan onbewust voor de onterecht benadeelde partij, die er met een zucht en oogrol het zwijgen toe doet?)
vrijdag 16 mei 2008 om 22:42
Wat grappig dat jij daar juist dan weer moeite mee hebt. Ik schudt zo een heel arsenaal aan manieren uit mn mouw om zoiets aan te kaarten. Komt misschien ook omdat het hier in mijn omgeving heel normaal is dat mensen je eerst laten stikken, en dat je pas na 2 of 3 keer aandringen iets gedaan krijgt.
- Hee, had je mn mail nog gezien? En wat vond je ervan? Heb je al een antwoord voor me?
- weet je nog dat ik je laatst belde met dit of dat verzoek? Heb je er al over nagedacht?
- Heb je er nog aan gedacht om zussemezo voor me te regelen? Nog niet? Ah, zou je het nog even willen doen ajb? ("waarom niet?" vragen heeft geen zin want dat brengt mensen in verlegenheid en iriteert ze, dat gaat ten koste van de motivatie om alsnog iets voor je te doen).
Zolang je maar geen boosheid of cynisme uitstraalt, alsof je woorden wel vriendelijk zijn maar je eigenlijk allang pissig bent. Maargoed, nu praat ik even vanuit de culturele context van hoe het hier aan toe gaat.
- Hee, had je mn mail nog gezien? En wat vond je ervan? Heb je al een antwoord voor me?
- weet je nog dat ik je laatst belde met dit of dat verzoek? Heb je er al over nagedacht?
- Heb je er nog aan gedacht om zussemezo voor me te regelen? Nog niet? Ah, zou je het nog even willen doen ajb? ("waarom niet?" vragen heeft geen zin want dat brengt mensen in verlegenheid en iriteert ze, dat gaat ten koste van de motivatie om alsnog iets voor je te doen).
Zolang je maar geen boosheid of cynisme uitstraalt, alsof je woorden wel vriendelijk zijn maar je eigenlijk allang pissig bent. Maargoed, nu praat ik even vanuit de culturele context van hoe het hier aan toe gaat.
vrijdag 16 mei 2008 om 22:59
Om 't vorige deel van de discussie weer even te verbinden met dit deel: ik merk dat ik een stuk beter ben in delegeren, nee zeggen, afstoten, aanspreken e.d. sinds ik kinderen heb en dus efficiënter met mijn tijd moet omgaan.
In het pre-kindtijdperk werkte ik mezelf redelijk over de kop. Stond zelf te kopiëren. Deed zelf van alles dat anderen nalieten. Nam te pas en te onpas werk van anderen over als ze er zelf niet meer aan toekwamen. En eindigde vrijwel overspannen
Dus mezelf maar een schop onder mijn kont gegeven dat 't zo niet werkte en ik moet zeggen: nee zeggen bevalt uitstekend
In het pre-kindtijdperk werkte ik mezelf redelijk over de kop. Stond zelf te kopiëren. Deed zelf van alles dat anderen nalieten. Nam te pas en te onpas werk van anderen over als ze er zelf niet meer aan toekwamen. En eindigde vrijwel overspannen
Dus mezelf maar een schop onder mijn kont gegeven dat 't zo niet werkte en ik moet zeggen: nee zeggen bevalt uitstekend
(off-topic: Ik vond vooral die in Afscheidsbrief memorabel!)
vrijdag 16 mei 2008 om 23:49
Die waarop in dit topic niet gereageerd werd
En ik ben ook benieuwd, Wuiles, of er een echte cursus inzit! Je klinkt als een hele goede inspirator!
Ik ben niet benieuwd, ik bedoel het als een voorstel. Komop, niet lullen, maar poetsen!
Wuiles slaat de spijker op de kop voor een aantal mensen hier, ze weet hoe er iets aan te doen, als daar nog geen boeiende cursus in zit, weet ik het niet meer.
zaterdag 17 mei 2008 om 01:01
Ik denk, laat ik es even op deze post reageren.
Mannen kunnen ook zeurkousen zijn, ja vast wel. Maar op een andere manier dan vrouwen. Ik denk dat vrouwen er gewoon veel beter in zijn om te vertellen waar ze allemaal niet goed in zijn en hoe dom dat wel niet is. Rider; je bent natuurlijk geen vrouw, je hebt geen soortgelijke stuikelpunten als wij in deze discussie en je komt niet met fijne oplossingen, zoals Wuiles. Vandaar misschien? :-)
zaterdag 17 mei 2008 om 08:59
:
[...]
Die waarop in dit topic niet gereageerd werd
Grappig dat je er dan op terugkomt. Ik zit me meteen af te vragen of de meeste vrouwen dat ook zouden doen, of dat ze zouden denken: "ze vinden het zeker niet interessant genoeg, laat dan maar."
En of, als een vrouw er dan op terugkomt, de aanwezige mannen zich ook allemaal geroepen zouden voelen om er op in te gaan, zodat iedereen bij het gesprek wordt betrokken.
zaterdag 17 mei 2008 om 09:14
Wulles, ik ben serieus wel geinteresseerd om hier meer over te leren. Ik heb een prachtige, glimmende folder op mijn bureau over een cursus "vrouwelijk leidinggeven", in zo'n hotel op de hei, maar ik heb het idee dat dat voor mijn situatie nog een maat te groot is.
Ben je in te huren? Of kunnen we wellicht met een aantal een 'coachinggroepje' beginnen, waarin we van elkaar leren? Andere geinteresseerden? Ik kan ruimte beschikbaar stellen.
Ben je in te huren? Of kunnen we wellicht met een aantal een 'coachinggroepje' beginnen, waarin we van elkaar leren? Andere geinteresseerden? Ik kan ruimte beschikbaar stellen.
