Nog steeds je ouders nodig?

quote:suuri schreef op 06 februari 2013 @ 11:58:

Ik vraag me af: als TO had geschreven dat ze een partner heeft en dat haar man nog heel erg zijn moeder nodig heeft, hoe anders zouden de reacties hier dan zijn?



De meeste reactie hier nu zijn: nee joh, maakt niet uit, is juist fijn, ik ren zelf ook voor ieder ditje of datje naar mams en paps, maar als een man het doet, is het run forrest run.



Sorry, beetje offtopic, maar het viel me op. Sterkte TO met het verlies van je vader.

Wat een onzin.



Er is een heel verschil tussen een goede relatie met een van je ouders hebben en die missen aan de ene kant, een een claimerige, bemoeizuchtige schoonouder en partner zonder ruggengraat(waar dat soort topics meestal over gaan) aan de andere kant.

Helemaal eens hoor, Orzoo. Kazman heeft een vergelijkbare relatie met zijn ouders als ik. Het verschil is dat hij veel later het huis uit is gegaan en pas met mij aan zijn eerste serieuze relatie begon, waardoor hij soms moeite heeft zich te realiseren dat hij met mij een beslissing moet nemen, met de argumenten die wij samen bespreken, en niet met zijn ouders



Maar verder, voor TO: niks raars aan wat jij voelt! Meisje, het is pas 2 jaar geleden dat je je vader hebt verloren! Dat lijkt me normaal gesproken al behoorlijk naar maar in het geval van een (totaal onverwachte?) zelfmoord helemaal niet raar dat je daar nog om rouwt en je vader mist.

TO, ook over 12 jaar, 25 jaar, 40 jaar is het niet gek dat je je vader mist. Zoals anderen al zeiden; je eigen boontjes kunnen doppen hoeft niet te betekenen dat je niemand anders nodig hebt.



Mijn beide ouders zijn jong overleden en ik red het in het dagelijks leven prima. Heb een mooi huis, goede financiele situatie, fijne relatie en het leukste kind van de wereld. Maar ik ben mij er wel degelijk van bewust dat ik mijn basis een beetje kwijt ben. Niemand kent mij zoals zij mij kenden, niemand wist zoveel van mij als zij. Bij niemand kan ik meer even kind zijn, al mijn onzekerheden laten zien en gewoon even volledig geborgen zijn.



Ik kan me voorstellen dat jij dit ook een beetje hebt. Het is bij tijd en wijle retezwaar. Laat ook toe dat het dat is en maak het niet kleiner.

quote:googlette schreef op 06 februari 2013 @ 13:33:

TO, ook over 12 jaar, 25 jaar, 40 jaar is het niet gek dat je je vader mist. Zoals anderen al zeiden; je eigen boontjes kunnen doppen hoeft niet te betekenen dat je niemand anders nodig hebt.



Maar ik ben mij er wel degelijk van bewust dat ik mijn basis een beetje kwijt ben. Niemand kent mij zoals zij mij kenden, niemand wist zoveel van mij als zij. Bij niemand kan ik meer even kind zijn, al mijn onzekerheden laten zien en gewoon even volledig geborgen zijn.







Wat heb je dat mooi omschreven !

Zo is het precies. Bij mijn ouders kan ik nog even kind zijn, al ben ik 54. Omgekeerd zijn zij steeds meer mijn zorg, nu ze ouder en kwetsbaarder worden.

Dank Amarna



Wat jij beschrijft, het zorgen voor je ouders, is ook zwaar. Ik denk dat jij TO dat nu ook ervaart, maar in sneltreinvaart. Normaliter groeit dit, worden je ouders steeds ' wat minder' en neem jij langzaam een andere rol aan, binnen het hele gezin. Jij hebt die rol nu in rap tempo op je genomen, ook t.o. van je zusje.

Natuurlijk kan je je eigen boontjes doppen, je eigen banden plakken en je eigen problemen oplossen.



En natuurlijk mis je je vader ontzettend! Kijk, als er iets aan mijn auto hapert, kan ik natuurlijk op internet zoeken of een monteur bellen om om hulp te vragen. Maar ik vraag mijn papa.



Zelfde geldt voor vraagjes over mijn belastingaangifte, nieuwe verzekeringen, etc. Natuurlijk kan je het allemaal zelf. Maar als het kan, is het ook logisch om even advies aan je ouders te vragen. En als dat niet meer kan, mis je dat dus.



Om nog maar niet te spreken over emotioneel missen. Inderdaad bij de gedachte alleen al een van mijn ouders te moeten missen wordt ik al verdrietig. Mijn oma is pas overleden, en mijn moeder mist haar ook ontzettend. Natuurlijk heeft ze haar niet nodig in de zin van dat ze niet zelfstandig is. Maar alle telefoontjes en kletspraatjes laten toch een gat achter.



TO, geeft jezelf de tijd. Jammer dat je een andere band met je moeder hebt (wel herkenbaar), maar niets aan te doen. Geef het ook tussen jullie nu weer te tijd. Jullie zullen nu ook weer een andere relatie krijgen, je moeder en zusje hebben ook hun verdriet, zoals jij het jouwe hebt. Veel sterkte!

Och meisje toch, dat lijkt me heel normaal zials jij je voelt! Ja, er zijn mensen die het nog slechter hebben, maar jij krijgt al heel wat op je bord hoor, daar hoef je je echt niet schuldig om te voelen.



Toen mijn oma overleed (94, was gewoon op, verder niks dramatisch of zo), zei mijn moeder van 59 ook 'nu is er niemand meer die onvoorwaardelijk van me houdt'. Terwijl ze een goede relatie heeft met mijn vader, twee kinderen en een hoop vriendinnen. Maar zoals de band met je ouders is dat toch nooit. Natuurlijk redt ze het prima, en de laatste 5 jaar van mijn oma's leven heeft ze vooral voor haar gezorgd, tot aan naar de wc brengen en wassen aan toe. Dus dat had niks met onzelfstandigheid te maken, maar gewoon met het gevoel dat je bij de relatie hebt.



Ik kan heel goed voor mezelf zorgen, heb al jaren een baan, eigen huis etc. Maar als ik mijn huis binnenkort te koop zet is het wel fijn als ik een beetje over dingen kan overleggen met mijn vader, die heeft er meer verstand van dan ik of mijn vrienden.



Praat jezelf vooral niet aan dat het raar is om je vader te missen, of het gevoel dat je bij hem kreeg. En je mag ook boos zijn dat je hem niet meer hebt, ook dat hoort er bij (overigens zowel bij een natuurlijk overlijden als zelfdoding, echt, is heel normaal). Zelfs in gevallen waar het overlijden 'beter' was bij bv ernstige ziekte/pijn, kun je tegelijkertijd opgelucht zijn dat iemands lijden voorbij is, en toch ook boos dat jij iemand kwijt bent.



Fijn dat je wel hulp krijgt om er over te praten, het is al zwaar genoeg, en jij lijkt het ook nog eens een beetje in je eentje op te moeten vangen, plus zorg voor anderen. Hele dikke knuffel voor jou!

Nee, dat kan ik me voorstellen dat dat zo voelt. Ik heb zelf geen ervaring, maar een ex van mij had ook wel eens zulke dingen. Vroeg hij als student of hij 50 euro kon lenen van zijn ouders ivm met veel onverwachte kosten. Nee, dat kon echt niet. Nou ja, dat kan natuurlijk. Maar het steekt wel als ze vervolgens trots hun gloednieuwe keuken laten zien, en vertellen welke meubels ze allemaal hebben besteld (echt, in hetzelfde bezoek).



Heb je ook iemand die je helpt met je schulden? Je bent niet de eerste die door moeilijke omstandigheden daarin terecht komt, maar aanmodderen is ook niet de bedoeling. Natuurlijk heb je ze zelf gemaakt, maar daarom mag je nog wel geholpen worden om er weer bovenop te komen.

Meissie toch! :Hug: Heb je iemand anders in je omgeving die je vertrouwt? Iemand die je weer op de rit kan helpen met hulp in praktische zaken? Een soort surrogaatmoeder?

Heb je het gevoel dat je er wel uit gaat komen financieel gezien, heb je een plan om van de schulden af te komen, of weet je het even allemaal echt niet meer?

Ik zou je zo een paar broeken van mij willen geven joh. En als ik dat denk dan zijn er meer. Maar weet ze te vinden!

O dus...