Gezondheid
alle pijlers
Herstel na zwangerschapsvergiftiging?
zaterdag 9 maart 2013 23:14
Het lukt me niet om een topic hierover te vinden, dus als dat er wel is kan een van jullie mij er wellicht naar verwijzen.
Ik ben bijna 12 weken geleden bevallen van mijn eerste kindje.
Mijn bevalling is ingeleid omdat ik zwangerschapsvergiftiging kreeg, en ik ben met 40 weken en 2 dagen bevallen. Gelukkig was mijn dochter voldragen en kerngezond, maar ik bleek toch behoorlijk wat zieker dan eerst werd gedacht.
Inmiddels ben ik fysiek aardig hersteld.
Ik ben nogal positief ingesteld en had gehoopt dat ik met die houding het hele gebeuren wel een plekje zou kunnen geven, maar ik merk toch dat er op emotioneel vlak nog wat te verwerken is.
Graag zou ik horen hoe anderen de periode na pre-eclampsie hebben ervaren. Heeft het ook op jullie (emotioneel) meer impact gehad dan je aanvankelijk dacht/hoopte, en hoe zijn jullie daarmee om gegaan?
Mocht je willen reageren, alvast bedankt
Spruit
Ik ben bijna 12 weken geleden bevallen van mijn eerste kindje.
Mijn bevalling is ingeleid omdat ik zwangerschapsvergiftiging kreeg, en ik ben met 40 weken en 2 dagen bevallen. Gelukkig was mijn dochter voldragen en kerngezond, maar ik bleek toch behoorlijk wat zieker dan eerst werd gedacht.
Inmiddels ben ik fysiek aardig hersteld.
Ik ben nogal positief ingesteld en had gehoopt dat ik met die houding het hele gebeuren wel een plekje zou kunnen geven, maar ik merk toch dat er op emotioneel vlak nog wat te verwerken is.
Graag zou ik horen hoe anderen de periode na pre-eclampsie hebben ervaren. Heeft het ook op jullie (emotioneel) meer impact gehad dan je aanvankelijk dacht/hoopte, en hoe zijn jullie daarmee om gegaan?
Mocht je willen reageren, alvast bedankt
Spruit
zaterdag 9 maart 2013 23:30
Ik heb het bij mijn eerste zwangerschap gehad. Ik ben toen met 36 wk ingeleid. Het is intussen ruim 16 jaar geleden dus heb het intussen al verwerkt. Haha.
Wat ik nog weet is dat het een jaar geduurd heeft voordat ik weer mezelf was, ik had na de bevalling ook een fluxus gehad waardoor ik heel veel bloed verloor. Heb daar 3 bloedtransfusies voor gehad dus weet niet of mijn labiele toestand ook daar aan te wijten had.
Helaas heb ik door het helpp syndroom waarschijnlijk diabetes type 1 gekregen, maar ook dat kunnen ze niet zeker weten.
Sterkte met het verwerken en herstel. Het zal een tijd in je hoofd spelen en over willen praten maar na een jaar vinden de meeste mensen dat je niet meer mag praten want je kind is gezond en je bent dan intussen wel weer hersteld.
Wat ik nog weet is dat het een jaar geduurd heeft voordat ik weer mezelf was, ik had na de bevalling ook een fluxus gehad waardoor ik heel veel bloed verloor. Heb daar 3 bloedtransfusies voor gehad dus weet niet of mijn labiele toestand ook daar aan te wijten had.
Helaas heb ik door het helpp syndroom waarschijnlijk diabetes type 1 gekregen, maar ook dat kunnen ze niet zeker weten.
Sterkte met het verwerken en herstel. Het zal een tijd in je hoofd spelen en over willen praten maar na een jaar vinden de meeste mensen dat je niet meer mag praten want je kind is gezond en je bent dan intussen wel weer hersteld.
zaterdag 9 maart 2013 23:35
Toen ik 36 wk zwanger was van mijn dochter ben ik opgenomen in het zkh met hellpsyndroom. Eerst getracht in te leiden met 2x weeëngel daarna met baarmoederballon, uiteindelijk een spoedkeizersnee. Lichamelijk was ik er vrij snel bovenop, geestelijk ging het slecht. Dochter bleek een huilbaby, ik kreeg geen kans dingen te verwerken met als gevolg een depressie. Al met al ging het na 5 maanden beter, na een jaar had ik mijn draai weer gevonden. De emoties hebben me lange tijd parten gespeeld. Ik wilde dan ook nooit meer zwanger worden. Nu, dochter is 2 en half, 27 weken in verwachting van de tweede. Natuurlijk ben ik soms bang dat ik nu weer zo ziek word. Al met al was het een behoorlijk heftige periode toen, ook voor mijn man. Hij durfde in de eerste instantie ook geen tweede zwangerschap aan.
zaterdag 9 maart 2013 23:43
Zomer vorig jaar heb ik met 28weken een ks gehad ivm pre-eclampsie. Dochter had het daardoor veel te moeiljk in mijn buik. Heb mij steeds heel goed gevoeld, terwijl ik toch heel ziek was. Het is dan ook pas ontdekt toen ik minder leven voelde. Wat ik er nunog aan merk is dat mijn conditie echt prut is en ik nog veel behoefte aan slaap heb. Dat schijnt er bij te horen. Irritant is het alleen wel.
Geef jezelf en je lichaam de tijd om te herstellen.
Geef jezelf en je lichaam de tijd om te herstellen.
zondag 10 maart 2013 00:32
Ik heb zelf 2 keer HELLP-syndroom gehad.
Bij mijn eerste zwangerschap is ons zoontje na een zwangerschapsduur van 28 weken in mijn buik overleden. Ze waren er namelijk te laat achter gekomem. Ik voelde me ook prima.
Bij mijn tweede zwangerschap 1 jaar later, is onze dochter met een spoedkeizersnede gehaald.
Zelf merk ik na anderhalf jaar datnik nog altijd niet de oude ben. Heb vorig jaar ook hulp gezocht bij de psycholoog. Daar heb ik veel aan gehad. De man met de hamer komt op een gegevn moment toch.
De nazorg is heel slecht in zo'n gevallen.
Recentelijk heb ik een onderzoek gehad waar uikomt wat de kans op herhaling is. Die was voor mij gelukkig positief, dus ik "mag" nog een keer zwanger worden.
Tijdens de onderzoeken vertelde ze mij dat je lichaam minimaal 2 jaar nodig heeft om ervan te herstellen.
Dus gun jezelf de rust om ervan te herstellen. Of praat er anders eens met je huisarts over.
Bij mijn eerste zwangerschap is ons zoontje na een zwangerschapsduur van 28 weken in mijn buik overleden. Ze waren er namelijk te laat achter gekomem. Ik voelde me ook prima.
Bij mijn tweede zwangerschap 1 jaar later, is onze dochter met een spoedkeizersnede gehaald.
Zelf merk ik na anderhalf jaar datnik nog altijd niet de oude ben. Heb vorig jaar ook hulp gezocht bij de psycholoog. Daar heb ik veel aan gehad. De man met de hamer komt op een gegevn moment toch.
De nazorg is heel slecht in zo'n gevallen.
Recentelijk heb ik een onderzoek gehad waar uikomt wat de kans op herhaling is. Die was voor mij gelukkig positief, dus ik "mag" nog een keer zwanger worden.
Tijdens de onderzoeken vertelde ze mij dat je lichaam minimaal 2 jaar nodig heeft om ervan te herstellen.
Dus gun jezelf de rust om ervan te herstellen. Of praat er anders eens met je huisarts over.
zondag 10 maart 2013 01:23
Ik ben bij mijn tweede bevalling ingeleid vanwege PE maar mij is vertelt dat het na de bevalling gewoon over is. Ik heb er verder behalve veel gewicht aankimen, hoifdpijn en hoge bloeddruk niet veel last van gehad. Ik ben wel met spoed ingeleid. Bij mijn eerste had ik juist te lage bloeddruk en fluxus; daar was ik wel maanden wat slechter door.
zondag 10 maart 2013 06:28
Ik had een hoge bloeddruk met allerlei klachten en ben daarom met 36 weken ingeleid bij de 2e. Op een gegeven moment voelde ik me steeds heel moe en slap. Toen was het tijd om de bloeddrukverlagers te laten staan want mijn bloeddruk was erg laag door de tabletjes.
Verder heb ik bij de 2e geen leuke kraamtijd gehad. We hebben een week in het ziekenhuis gelegen en daarna heeft ons zoontje thuis nog 4 weken een sonde gehad. Er zijn bepaalde liedjes uit die tijd waar ik om moet huilen als ik ze op de radio hoor. Ook heeft mijn zoontje het na de bevalling even heel moeilijk gehad en soms schiet dat ineens door mijn hoofd. Dat hij er ook net zo goed niet had kunnen zijn. Maar over het algemeen gaat het goed. Hij is nu 14 maanden en we hebben een goed ritme met de beide kinderen. Rond een jaar ben ik ook met borstvoeding gestopt en dat heeft op mij best wel veel effect gehad. Ik kreeg meer energie en voel me nu toch wat stabieler.
Heb je er behoefte aan om met iemand te praten over alles? Wat mij tegen viel was de nacontrole van de gyn. Ik had alles als heel heftig ervaren (in een paar uur tijd bevallen, pompje pijnstilling niet uit, zoontje hartmassage, dagen op de kinderafdeling met plakkers en infuus en sonde etc.) en zij zei alleen: "wees blij dat het zo'n vlotte bevalling was". Dat heb ik toen wel moeilijk gevonden.
Verder heb ik bij de 2e geen leuke kraamtijd gehad. We hebben een week in het ziekenhuis gelegen en daarna heeft ons zoontje thuis nog 4 weken een sonde gehad. Er zijn bepaalde liedjes uit die tijd waar ik om moet huilen als ik ze op de radio hoor. Ook heeft mijn zoontje het na de bevalling even heel moeilijk gehad en soms schiet dat ineens door mijn hoofd. Dat hij er ook net zo goed niet had kunnen zijn. Maar over het algemeen gaat het goed. Hij is nu 14 maanden en we hebben een goed ritme met de beide kinderen. Rond een jaar ben ik ook met borstvoeding gestopt en dat heeft op mij best wel veel effect gehad. Ik kreeg meer energie en voel me nu toch wat stabieler.
Heb je er behoefte aan om met iemand te praten over alles? Wat mij tegen viel was de nacontrole van de gyn. Ik had alles als heel heftig ervaren (in een paar uur tijd bevallen, pompje pijnstilling niet uit, zoontje hartmassage, dagen op de kinderafdeling met plakkers en infuus en sonde etc.) en zij zei alleen: "wees blij dat het zo'n vlotte bevalling was". Dat heb ik toen wel moeilijk gevonden.
zondag 10 maart 2013 06:36
quote:Mia1981 schreef op zaterdag 09 maart 2013 23:35 Toen ik 36 wk zwanger was van mijn dochter ben ik opgenomen in het zkh met hellpsyndroom. Eerst getracht in te leiden met 2x weeëngel daarna met baarmoederballon, uiteindelijk een spoedkeizersnee. Lichamelijk was ik er vrij snel bovenop, geestelijk ging het slecht. Dochter bleek een huilbaby, ik kreeg geen kans dingen te verwerken met als gevolg een depressie. Al met al ging het na 5 maanden beter, na een jaar had ik mijn draai weer gevonden. De emoties hebben me lange tijd parten gespeeld. Ik wilde dan ook nooit meer zwanger worden. Nu, dochter is 2 en half, 27 weken in verwachting van de tweede. Natuurlijk ben ik soms bang dat ik nu weer zo ziek word. Al met al was het een behoorlijk heftige periode toen, ook voor mijn man. Hij durfde in de eerste instantie ook geen tweede zwangerschap aan.
Het heeft bij mij toen 4 jaar geduurd eer ik aan een tweede zwangerschap begon. Die is overigens ook niet goed verlopen, geen helpp maar iets anders.
Toen ik na de zomer totaal onverwacht zwanger bleek, ben boven de 40, is mede door mijn slechte lichamelijk conditie en zwangerschappen besloten om de zwangerschap af te breken. Nu na maanden heb ik er pas vrede mee.
Denk dat helpp zo een psychische opdonder geeft dat het je leven lang bijblijft.
Overigens was ik 33 kilo aangekomen, had niet eens een hele hoge bloeddruk en heel veel pijn. Vooral bij de nieren. De verloskundige zei alsmaar dat ik last van maagzuur had, pas bij een invaller ging een belletje rinkelen en moest naar zh en daar werd de bevalling gelijk ingezet.
Het heeft bij mij toen 4 jaar geduurd eer ik aan een tweede zwangerschap begon. Die is overigens ook niet goed verlopen, geen helpp maar iets anders.
Toen ik na de zomer totaal onverwacht zwanger bleek, ben boven de 40, is mede door mijn slechte lichamelijk conditie en zwangerschappen besloten om de zwangerschap af te breken. Nu na maanden heb ik er pas vrede mee.
Denk dat helpp zo een psychische opdonder geeft dat het je leven lang bijblijft.
Overigens was ik 33 kilo aangekomen, had niet eens een hele hoge bloeddruk en heel veel pijn. Vooral bij de nieren. De verloskundige zei alsmaar dat ik last van maagzuur had, pas bij een invaller ging een belletje rinkelen en moest naar zh en daar werd de bevalling gelijk ingezet.
zondag 10 maart 2013 09:28
Ik heb vanaf week 30 tot 36+4 is het ziekenhuis gelegen vanwege pre-eclampsie. Ik ben gelukkig niet echt ziek geweest en vond het ergste de angst omdat ik het echt tot week 36/37 moest volhouden. Mijn zoontje is geboren met een aantal ernstige hartafwijkingen en als hij ook nog prematuur zou zijn zouden zijn kansen heel klein zijn. En ik vond die 7 weken ziekenhuis ook niet fijn.
Ik ben nu ruim een jaar later nog steeds snel moe, heb veel slaap nodig, ben snel emotioneel, kan niet zoveel hebben en heb er nog ruim 10 zwangerschapskilo's teveel aan zitten.
Dat zal gedeeltelijk misschien nog gevolgen zijn van de pre-eclampsie, maar ook natuurlijk de heftige periode na de bevalling. Als ik heel eerlijk ben zou ik die periode er voorafgaand zo weer aankunnen als ik daarna een gezond kindje mee naar huis zou mogen nemen.
Ik ben nu ruim een jaar later nog steeds snel moe, heb veel slaap nodig, ben snel emotioneel, kan niet zoveel hebben en heb er nog ruim 10 zwangerschapskilo's teveel aan zitten.
Dat zal gedeeltelijk misschien nog gevolgen zijn van de pre-eclampsie, maar ook natuurlijk de heftige periode na de bevalling. Als ik heel eerlijk ben zou ik die periode er voorafgaand zo weer aankunnen als ik daarna een gezond kindje mee naar huis zou mogen nemen.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
zondag 10 maart 2013 09:52
Ik had PE in mijn eerste zwangerschap en ben toen opgenomen en ingeleid met precies 38 weken. Ik vond het nogal rigoreus overkomen, ik had niet zoveel klachten (wèl bandgevoel bovenbuik, minder leven voelen en soms sterretjes zien). Achteraf moest ik twee dagen blijven vanwege een mogelijke terugval. Toen heb ik een gesprek gehad met de gynaecoloog waarbij ze me vertelde dat mijn leverwaardes ernstig af begonnen te wijken en ze bang waren dat ik HELLP aan het ontwikkelen was. Vandaar de actie direct in te leiden. Daar schrok ik toen best van.
Achteraf ben ik blij dat ze zo voortvarend te werk zijn gegaan. Lichamelijk geen last meer gehad. Ik ben wel een keer met spoed op de HAP geweest omdat mijn middenrif vreselijk veel pijn deed, maar dit ging gelukkig binnen een dag weer over.
Dochter is inmiddels 3,5 jaar trouwens.
Sterkte met alles en geniet van je baby!
Achteraf ben ik blij dat ze zo voortvarend te werk zijn gegaan. Lichamelijk geen last meer gehad. Ik ben wel een keer met spoed op de HAP geweest omdat mijn middenrif vreselijk veel pijn deed, maar dit ging gelukkig binnen een dag weer over.
Dochter is inmiddels 3,5 jaar trouwens.
Sterkte met alles en geniet van je baby!
zondag 10 maart 2013 10:55
@Momodoe: ik heb een vriendin bloed verloren is tijdens haar bevalling, van haar weet ik ook dat haar energie maar heel langzaam terugkomt.
@Mia1981: de angst om nog een keer zwanger (en ziek) te worden had ik vooral de eerste weken. Toen was ik soms echt verdrietig bij de gedachte dat mijn dochter nooit een broertje of zusje zou krijgen.
@kandelaar: Jee, met 28 weken al, hoe gaat het nu met je dochter?
@Mopke1982: wat erg van je zoontje, dan heb je bovenop je eigen toestand ook nog het verlies van je kindje. Dat moet voor je lijf en hoofd een bijzonder warrige en verdrietige tijd zijn geweest. Wat knap dat je daarna weer zwanger hebt durven worden en dat je het nu ook misschien weer aan zou durven.
@Eydis_: Ik had ook alleen wat lichte hoofdpijn (en achteraf gezien wel wat meer signalen), en mij werd hetzelfde verteld. Toch bleek het in de praktijk anders, want ik stabiliseerde pas vijf dagen na de bevalling (tot die tijd bleef ik o.a. een onderdruk van ruim boven de 100 houden).
@-kaetje-: Gelukkig was mijn dochter voldragen en vanaf het begin gezond. Dat heeft mij heel erg gesterkt (ik was veel liever zelf zo ziek). Mijn gynaecoloog was echt een topvrouw, en al het andere personeel in het ziekenhuis was even betrokken, serieus en lief voor me. Dat was een warm bad en ik weet nu hoeveel verschil dat heeft gemaakt. Niemand maakte het gebeuren minder 'erg' en ik werd aan alle kanten gestimuleerd om er over te praten.
Ook de verloskundige was bij de controles thuis erg betrokken en heeft nog twee ochtenden extra kraamzorg met kerst geregeld, zodat ik eindelijk op tweede kerstdag sterk genoeg was om met mijn dochter te douchen (tot die tijd heb ik alle verzorging uit handen moeten geven en dat is me heel zwaar gevallen).
@boannan: Hoe gaat het nu met je zoontje? Wat zijn moeders toch sterk he, alles wat ons overkomt doen de meeste vrouwen achteraf graag over, zolang onze kindjes er maar goed doorheen komen.
@GiuliettaCapuletti: Mijn verloskundige was heel alert op signalen juist omdat de meeste vrouwen de signalen bagatelliseren omdat ze in het niet vallen bij sommige andere zwangerschapskwalen (bijv bekkeninstabiliteit). Maar zo 'mild' als de signalen zijn, zo ernstig en gevaarlijk is de ziekte voor mama & kindje.
Bedankt allemaal voor jullie reacties, ik vind het fijn om jullie ervaringen te lezen.
@Mia1981: de angst om nog een keer zwanger (en ziek) te worden had ik vooral de eerste weken. Toen was ik soms echt verdrietig bij de gedachte dat mijn dochter nooit een broertje of zusje zou krijgen.
@kandelaar: Jee, met 28 weken al, hoe gaat het nu met je dochter?
@Mopke1982: wat erg van je zoontje, dan heb je bovenop je eigen toestand ook nog het verlies van je kindje. Dat moet voor je lijf en hoofd een bijzonder warrige en verdrietige tijd zijn geweest. Wat knap dat je daarna weer zwanger hebt durven worden en dat je het nu ook misschien weer aan zou durven.
@Eydis_: Ik had ook alleen wat lichte hoofdpijn (en achteraf gezien wel wat meer signalen), en mij werd hetzelfde verteld. Toch bleek het in de praktijk anders, want ik stabiliseerde pas vijf dagen na de bevalling (tot die tijd bleef ik o.a. een onderdruk van ruim boven de 100 houden).
@-kaetje-: Gelukkig was mijn dochter voldragen en vanaf het begin gezond. Dat heeft mij heel erg gesterkt (ik was veel liever zelf zo ziek). Mijn gynaecoloog was echt een topvrouw, en al het andere personeel in het ziekenhuis was even betrokken, serieus en lief voor me. Dat was een warm bad en ik weet nu hoeveel verschil dat heeft gemaakt. Niemand maakte het gebeuren minder 'erg' en ik werd aan alle kanten gestimuleerd om er over te praten.
Ook de verloskundige was bij de controles thuis erg betrokken en heeft nog twee ochtenden extra kraamzorg met kerst geregeld, zodat ik eindelijk op tweede kerstdag sterk genoeg was om met mijn dochter te douchen (tot die tijd heb ik alle verzorging uit handen moeten geven en dat is me heel zwaar gevallen).
@boannan: Hoe gaat het nu met je zoontje? Wat zijn moeders toch sterk he, alles wat ons overkomt doen de meeste vrouwen achteraf graag over, zolang onze kindjes er maar goed doorheen komen.
@GiuliettaCapuletti: Mijn verloskundige was heel alert op signalen juist omdat de meeste vrouwen de signalen bagatelliseren omdat ze in het niet vallen bij sommige andere zwangerschapskwalen (bijv bekkeninstabiliteit). Maar zo 'mild' als de signalen zijn, zo ernstig en gevaarlijk is de ziekte voor mama & kindje.
Bedankt allemaal voor jullie reacties, ik vind het fijn om jullie ervaringen te lezen.
zondag 10 maart 2013 11:20
Spruit, dochter is nu pas net 5kg, dus nog heel klein, maar verder doet ze het echt heel goed. Zeker als je bedenkt dat ze maar 800gram woog.
Achteraf gezien heb ik echt geen klachten gehad die wezen op PE. Ik voelde alleen op een dag minder leven en kon geen reactie uitlokken. Bij de controle in het zh is toen het balletje gaan rollen. Er bleek al een groei achterstand van 2 weken te zijn en als ik de volgende controle, 3dagen later, afgewacht had was er waarschijnlijk geen hartactiviteit meer geweest aldus de arts...
Heb jij er wel met iemand over gesproken?
Achteraf gezien heb ik echt geen klachten gehad die wezen op PE. Ik voelde alleen op een dag minder leven en kon geen reactie uitlokken. Bij de controle in het zh is toen het balletje gaan rollen. Er bleek al een groei achterstand van 2 weken te zijn en als ik de volgende controle, 3dagen later, afgewacht had was er waarschijnlijk geen hartactiviteit meer geweest aldus de arts...
Heb jij er wel met iemand over gesproken?
zondag 10 maart 2013 12:03
Ik heb in de kleine week in het zh veel met het personeel kunnen praten, maar toen drong alles nog niet zo tot me door en was ik nog erg ziek.
Nu heb ik er af en toe een conflict over met mijn partner. Het typische vrouwenprobleem; ik wil dat hij aanvoelt dat ik het nog wel eens moeilijk heb en nog niet de oude ben, en hij wil dat ik dat gewoon aangeef zodat ie me dan kan steunen. Gelukkig zijn we sterk genoeg om er na een discussie weer met goede moed tegenaan te gaan.
Een zeer goede vriendin heeft Helpp gehad, en met haar kan ik er heel fijn over praten. Zij heeft mij hierin ook 'nodig' omdat we beiden merken dat veel mensen nogal licht denken over PE en Helpp.
Nu heb ik er af en toe een conflict over met mijn partner. Het typische vrouwenprobleem; ik wil dat hij aanvoelt dat ik het nog wel eens moeilijk heb en nog niet de oude ben, en hij wil dat ik dat gewoon aangeef zodat ie me dan kan steunen. Gelukkig zijn we sterk genoeg om er na een discussie weer met goede moed tegenaan te gaan.
Een zeer goede vriendin heeft Helpp gehad, en met haar kan ik er heel fijn over praten. Zij heeft mij hierin ook 'nodig' omdat we beiden merken dat veel mensen nogal licht denken over PE en Helpp.
