als je moeder overlijd

Gecondoleerd Zwartwitofgrijs.



Hoe ik ermee om ben gegaan. Niet, in het begin. Ik schoof het ten dele aan de kant. In haar laatste weken heb ik de volledige zorg voor haar genomen zodat mijn vader zijn eigen bedrijf kon blijven runnen en zodoende 'rust' had dat mijn moeder in goede handen was en er heel de dag door iemand bij haar was ipv iemand 2x per dag van de thuiszorg. Zwaar? Ja alleen zo voelde dat destijds niet.

Bij mij/ons was het niet plotseling, of althans, de snelheid van de kankerverspreiding wel, het zat ineens door heel haar lijf. 5 weken ervoor was ze nog schoon verklaard, ondanks strenge controle.

Heel bizarre gewaarwording was dat.



Ze is 53 geworden, te jong om te overlijden. Ze heeft dan ook niet mijn huwelijk noch mijn zoon mee kunnen beleven. En ook het verlies van man tijdens mijn zwangerschap kon ik met haar niet delen. En zo heel af en toe doet dat nog steeds zeer, ondanks dat het inmiddels ruim 14 jaar geleden is. Dat ik haar niet meer over vroeger kan vragen bijv..



Sterkte TO, moeilijk en heel verdrietig waar je doorheen gaat.

.

Heel veel sterkte!



Ik ben mijn moeder 2 en een half jaar geleden verloren, ze had kanker en binnen 7 weken dat we het nieuws hoorde is ze overleden, heel snel dus! Ik was toen 23 en mijn moeder 44, veeeeelste jong dus.



Ik kan je geen advies geven hoe je kan omgaan met het verdriet van je vader. Mijn vader is al jaren uit mijn leven, het was altijd mijn moeder en ik.



Voor mij was het in het begin heel onwerkelijk, ik kwam niet toe aan rouwen. Ik was net afgestudeerd, moest een baan zoeken (waar ik totaal geen zin meer in had) had een moeilijke relatie en vlak na haar overlijden is er een knobbeltje in mijn borst gevonden die eruit moest (was goedaardig uiteindelijk )



Voor mij was het vooral heel lastig om mijn leven weer op te pakken en verwachte dit dan ook te snel van mezelf. Inmiddels zijn we 2 en een half jaar verder en voel ik me goed. Ik heb vorig jaar een maand in mijn eentje gereisd omdat ik mezelf niet terug herkende en ben nu net terug van een reis van 4 maanden, die fantastisch was. Heb mijn leven dus weer opgepakt en ben eindelijk uit mijn moeilijke relatie, waar ik me veelste lang aan vast had geklampt.



Dat ik me goed voel wil niet zeggen dat alles rozegeur en manenschijn is.. Juist omdat ik niet meer hoef te 'overleven' loop ik tegen dingen aan: woede die er op ongepaste momenten naar buiten komt, tranen komen eruit die er eigenlijk weinig geweest zijn.. Op sommige momenten kan ik het zo oneerlijk vinden.



Het is gewoon niet natuurlijk om je moeder zo jong te verliezen, maar zoals ik anderhalf jaar geleden nog geen licht meer in mijn leven zag, vind ik het leven nu weer heel erg leuk!



Hele dikke knuffel voor jou!

Dikke knuffel voor jullie allemaal xxxx

Wat een verdrietige verhalen allemaal. Mijn moeder is bijna 80 en ik moet er niet aandenken dat ik haar eens missen moet.

Maar de meeste van jullie moeders waren van mijn leeftijd dat is toch nog een beetje anders. Een veels te jonge leeftijd om te overlijden. Heel veel sterkte allemaal..

Zwartwitofgrijs gecondoleerd. Het is een verschrikkelijk verdriet. Mijn moeder overleed heel onverwacht op 56 jarige leeftijd. Ik was toen 24. Het is inmiddels 9 jaar geleden. Wat een moeilijke tijd was het. Mijn vader had een blessure aan zijn been en had hulp nodig. Ik kwam een paar dagen na de crematie erachter dat ik voor het eerst zwanger was. Er kwam nogal veel op ons af.

Gelukkig heeft mijn vader er vrij snel de schouders onder gezet en hij heeft alles geleerd dat nodig was om voor zichzelf te zorgen. De was doen kon hij niet, boodschappen doen had hij nog nooit alleen gedaan en hij kon net een ei bakken. Gelukkig heb ik nog een broer en zus en hebben we veel steun gehad aan elkaar. We hadden al een hechte band en die is nu nog veel hechter geworden.

We hebben veel gepraat en geaccepteerd dat iedereen op een andere manier rouwt. Probeer echt onbevooroordeeld te blijven als mensen verder blijken te zijn in het rouwproces of anders omgaan met rouwen. Soms echt moeilijk, want ik kan me nog wel wat situaties bedenken waarin ik dacht: Is dat nu nodig?

Ook heb ik wel eens op mijn vader in moeten praten dat iets echt moest (medisch). Vreemd, want die rol had ik nog nooit gehad, zelf zei hij later dat hij van ons alledrie wel eens een schop onder zijn kont had gehad als iets echt moest.

Nu 9 jaar later barst ik niet zomaar meer in tranen uit, maar dat heeft erg lang geduurd. Het gemis is in die tijd niet minder geworden.

Ik wens je veel sterkte.

Geen ervaring maar wel een :knuf:

Zwartwitofgrijs: Wat onzettend verdrietig dat je je moeder zo jong en onverwachts bent kwijtgeraakt.

Ik zal ouder zijn dan jij (ik ben eind 30) en heb mijn moeder vorig jaar verloren; zij was begin 60. Het is moeilijk het verdriet van m'n vader te zien. Ik mis mijn moeder en zou niets liever willen dan haar terug hebben, maar ik was al wel een jaar of 20 het huis uit. Het leven van mijn vader staat echt letterlijk op zijn kop. Maar soms lijkt het weleens alleen om zijn verdriet te gaan, en het is belangrijk ook jezelf de gelegenheid te geven om verdriet te hebben. Want het is niet niks je moeder te verliezen. Voor iedereen die ook een ouder heeft verloren, ook een

Het blijft moeilijk hoor, met momenten. Ik zie trouwens wel dat ik vorig jaar niet kon tellen, want het is dit jaar 8 jaar geleden en dus niet vorig jaar 9 jaar geleden (stom om te lezen deze fout).

De momenten die je niet aan ziet komen zijn idd. het moeilijkst. Onverwacht iemand tegenkomen tijdens het winkelen, die ineens vraagt hoe het met je gaat bijv. En de jaarwisseling was ook voor mij moeilijk, dat jaar is dan afgesloten en er begint een jaar zonder moeder. Hoe kan dat nou?

Het gaat nu wat minder goed met mij en op dit moment heb ik weer veel verdriet om het verlies van mijn moeder, ik mis haar heel erg. De tranen zitten hoog en moet ik de laatste tijd weer vaak wegduwen, heel anders dus dan vorig jaar.