Liegt hij of niet? deel 3

PART III dames (en af en toe heren).



De eerste 2 gedeeltes zijn helemaal volgeschreven en hier gaan we gewoon weer lekker verder!



Hier komen vrouwen samen die elkaar steunen, adviseren, aanhoren, aanmoedigen en helpen bij liefdsverdriet wat zowel ontstaat in een relatie als na de relatie.



Iedereen is welkom om mee te lezen en te schrijven: samen komen we veel verder

@Nicci: een ontsteking is niet zomaar weg, is die antibioticakuur al klaar? Spoel je ook ergens mee? Ik had altijd zakjes bocasan in huis, dat verdoofde de boel van buitenaf, maar is uit de handel (zal niet voor niks zijn).. Gin of andere sterke alcohol helpt ook.. slik je pijnstillers erbij? Niks vervelenders dan kiespijn. Heeft tandarts ook gezegd wat er precies ontstoken is? Foto gemaakt oid?

Sterkte!



Bizar ook: wat heb je allemaal voor je kiezen gehad?! Die psych van de pijnkliniek zal zeker kunnen helpen.

Zolang je angst voelt, is het makkelijk zeggen: joh heb nou gewoon vertrouwen! (net als hierboven aan Julia: gewoon wat positiever kijken).



Het is wel zo dat je lichaam een enorm eigen vermogen tot genezing heeft, een enorme veerkracht tegen "indringers": kijk maar eens bij een griepvirus: je kan hooguit de symptomen bestrijden met koortsverlagers en pijnstillers, maar je lichaam pakt de oorzaak zelf aan (virus bestrijden). Je lichaam is heel intelligent en kan heel veel zelf!



Je zou het boek van Deepak Chopra eens kunnen lezen: "Herontdek je lichaam, hervind je ziel".. hoe je zorgt voor en denkt over je lichaam (en in het algemeen denkt) heeft veel invloed! Ik denk dat onopgeloste zaken zich bijv ergens "vastzetten" en niet voor niks hebben de chinezen al eeuwenlang hun geneeskunde ontwikkeld op energiebanen (zowel hun kruidenleer als acupunctuur): ergens waar de energie niet goed stroomt. En denk ook aan chakra's: je kan dat onzin vinden, maar er zit beslist iets in volgens mij.



Gekke is dat ik al jong een oudere man tegenkwam die me helemaal niet kende (in de universiteitsbibliotheek), dwz hij kwam op mij af terwijl ik stond te pauzeren met een groepje en "wist" mijn sterrenbeeld en dat mijn zwakke punt (lichamelijk) mijn keelgebied was.. bijna eng, ik besteedde er niet veel aandacht aan, maar meer dan 20 jaar later moest ik er toch aan terugdenken, toen ik een schildklierprobleem kreeg en nu dan weer die cyste, kies enz.



In de chakra's staat dat oa voor niet voor jezelf opkomen, je niet uiten (ik was altijd een pleaser, hield mijn mening voor me als het om mijzelf tegenover een stellig/dominant iemand anders was, durfde niet tegen mensen in te gaan, ook mijn ouders niet bijv, geen ruzie te maken, zag voor mezelf opkomen als de ander kwetsen, ik heb figuurlijk veel geslikt van mensen of waar ik het niet mee eens was/ dupe van was).



Door die ziektes werd ik gedwongen om dat te veranderen. Ik denk dat je een hoop aanwijzingen/ signalen krijgt voor het zover komt dat je lichaam je tot stilstand dwingt (als je een type bent van de schouders eronder, niet zeuren en gewoon doorgaan). De een krijgt burnout, de ander een hernia, maar hoe dan ook zijn het signalen van het lichaam waar je niet onderuit kan.



Trouwens, heb 2x last gehad van hernia (en moet blijven uitkijken daarvoor, zit ook bij mij iets niet goed) in onderrug. Ik heb toen FitFlop gympen gekocht en daar heb ik nog steeds baat bij! Je staat dan net iets anders op je voeten dan bij normale schoenen en belast spieren en gewrichten dus ook net iets anders.



Ik heb er nog steeds baat bij, heb afgelopen weken na dat maanden voornamelijk (binnen)zitten weer veel gelopen en ook nu met verven enzo heb ik ze de hele dag aan. (en als ik dan ergens heen ga kan ik dan hakken aan). Ook op mijn werk droeg ik ze en ik weet 100% zeker dat dat me erdoorheen geholpen heeft, je hebt dan net een andere houding!



Met name is het bij mij link om ongewone bewegingen te maken na een tijdje weinig bewegen (zoals verven boven je hoofd, haha).. ik weet nu ook dat "rust" niet helpt, alleen maar stijver maakt.. bewegen (ik loop.. niet rennen dus, maar gewoon beetje doorlopen) is toch beter.



Oh, en ik heb juist een groot vertrouwen in mijn lichaam (een overdreven vertrouwen kan ik wel zeggen) en zelfhelend vermogen. Daardoor wacht ik soms te lang met iets of het vanzelf over gaat. Ook omdat mijn vader arts was en "wij dus nooit iets hadden", aanstelleritis ging er niet in bij ons thuis, alles ging vanzelf wel weer over. En meestal was dat ook zo, haha. Maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik niet voor elk wissewasje naar een dokter ga, dus ook onderschat als er wel iets aan de hand is. Ik ga altijd eerst zelf dokteren



Ik had dit boek (zie boven) eind vorig jaar gekocht, omdat ik jaren met mijn mentale gezondheid bezig ben geweest (verwerken en afwerpen van mentale belemmeringen) en komend jaar dan maar eens mijn fysieke gezondheid aandacht wou geven.



Waar zit die rugpijn bij jou? Het kan zinvol zijn om eens te kijken welke chakra's daarbij horen (bibliotheek) en waar die een connectie hebben met mentale blokkades/belemmeringen. Of je erin gelooft of niet, het is soms frappant en kan geen kwaad om eens te kijken of bepaalde tegenslagen in je leven (of belemmeringen) daar een verband mee hebben.



Ik weet dat jij nuchter van aard bent, maar wat je denkt en hoe je je voelt (oa stoffen die je aanmaakt) hebben (nu bewezen) invloed op je lichaam. Zo weten we al langer dat stress invloed heeft op hart en bloedvaten, maar ze komen er steeds meer achter HOEveel invloed die hormonen hebben op allerlei lichamelijke processen. (en je hoeft niet te kijken naar de stress van nu, maar bijv periodes uit het verleden).



Leren omgaan met pijn is oa leren je lichaam te ontspannen en andere (goede) stoffen aan te maken, zoals endorfines (lichaamseigen morfine-achtige stof, oxytocine, gelukshormonen enz)..



Ik ben ervan overtuigd dat wij in onze westerse samenleving veel te veel "in ons hoofd leven" en veel te weinig ontspanning, knuffelen, zoenen, seksen, lichaamswarmte, massages enz doen, die zo enorm heilzaam zijn.

Jij hebt nu een partner, maar mensen zonder moeten helemaal zorgen dat ze dat (op andere manieren) ergens vandaan halen..



(warm bad, yoga, ontspanningstechnieken en -oefeningen, ademhalingsoefeningen, massage boeken, sauna, in de zon zijn, bewegen, buiten zijn, fantaseren over seks & soloseks doen -als je niks voelt voor een SV of ONS-, meditatie enz).



Ik vond meditatie zelf altijd maar niks ( voor mij) maar schijnt een enorm goede invloed te hebben op je lichaam (en de goede hersengolven en bijbehorende heilzame stoffen aanmaken!). Wat ik wel heb gedaan (en me kon veroorloven) was regelmatig tijd nemen om me terug te trekken en te ontspannen, gewoon een uurtje midden op de dag.



Door onze westerse levenswijze (werk en dergelijke) komen we daar vaak gewoon niet aan toe, (lees: is geen prioriteit, maken we geen tijd voor, vinden we lui of niks nuttigs doen) en ook vaak niet na het werk (is het haasten, boodschappen, koken en dan denken we te ontspannen voor de tv).



Maar zo'n uurtje "niksdoen" en helemaal voor jezelf houdt stress en angst op afstand (heb ik zelf ondervonden)! Je kan dan idd veel meer hebben. Je zal mij de zonnegroet niet zien doen om 7 uur 's ochtends, maar dat het heilzame effecten heeft (wat je ook doet ter ontspanning) ben ik wel van overtuigd!

@Rosalie: ja, kan me iets bij voorstellen. Het gaat om het gebaar (dat ie iig aan je denkt) maar tis toch leuk als de meest belangrijke persoon/personen je dan ff in het zonnetje zet(ten).

Je eventjes bijzonder voelt.



Ik heb laatst een mijlpaal in leeftijd bereikt en heb zelf altijd gezegd: "voor mij geen poeha, hoor" en ik was ook niet in de stemming voor een feestje of zo, dat heb ik uitgesteld voor wat warmer weertje.. dus op eigen initiatief klein en stilletjes gehouden, maar stiekem had ik een slinger, taart met opdruk oid wel leuk gevonden en was ik ietwat teleurgesteld..

(ik wrijf zoiets namelijk graag in bij anderen )



Ik geef eigenlijk niks om verjaardagen enzo, al zeker niet omdat het benadrukt dat je ouder wordt hahaha, maar als moeder maak ik het altijd wel zo bijzonder mogelijk voor je kinderen enzo, tis toch fijn om ze even extra speciaal te laten voelen en in het middelpunt.



Als single (moeder) moet je je eigen slingers ophangen en zelf een feestje maken van het leven, zeg ik altijd maar.. (en kennelijk zo overtuigend dat je dat soort aandacht absoluut niet wil, dat mensen dat respecteren, haha.. dat krijg je ervan als je te bescheiden bent en altijd zegt wat je meent en meent wat je zegt)..



Ik vier het eigenlijk al jaren niet of nauwelijks. Ik geef af en toe liever een "zomaar"-feestje (paar keer met dochter tegelijk).



En ik hecht veeeeeeeeeeeeel meer waarde aan wat men door het jaar heen voor je betekent: hoe hard mijn zoon hier aan het klussen is om het huis op te knappen (oa voor mij doet), hoe enorm fijn en close we met elkaar omgaan (ook dochter, gaan samen stappen en op vakantie enz), kunnen lezen en schrijven met elkaar!



Maar in jouw geval heb je ook dat afgelopen tijd niet gehad en dan snap ik heel goed dat het wat magertjes voor je is, juist zo'n dag kan net ff dat extra je moed en vertrouwen geven dat je bijzonder bent voor hem.. je moet het al een tijdje doen op alleen maar woorden van die strekking, daden zouden dat bekrachtigen, he?



Laat je lekker verwennen door de aandacht van collega's en vriendinnen en wij hier en anderen, jouw tijd komt wel weer dat je geluk in de liefde hebt, wie weet dit jaar wel weer! Ondertussen jezelf een beetje verwennen, lief voor jezelf zijn en je wentelen in andere close relaties!

Lieverd, dat gevoel gaat ook weer voorbij, moet je maar denken..



Ik heb dit trouwens wel ff uitgesproken naar ex, ik was er (stom genoeg ) min of meer vanuit gegaan dat we het ff in kleine kring zouden vieren (dwz als gezin, doen we nl weer sinds hij weer single is), ik had dat niet gecheckt dus, maar verwachtte dat zelf..en hij had die dag een afspraak in het buitenland, dus belde wel, maar stelde een andere dag voor. Die dag ging niet door, omdat we dat niet goed hadden afgestemd, waar en hoe laat enzo.



Tuurlijk kan je zelf dan nog ff iedereen checken en concreet maken, maar verwacht je dat zij dat doen. Misverstand dus: hij dacht: ik hoor niks dus wordt ander keertje.

Tis ff dat je wil dat op zo'n moment die aandacht van de andere kant komt.. (met verjaardagen vd kinderen stemmen we dat altijd wel af), ga ik niet om vragen.



Ik heb gezegd dat ik me daardoor niet bijzonder voelde, hij weet dat ik niks om cadeau's geef en hij doet echt veel voor me (en dat is zeer gewaardeerd), maar dat ik meer geef om de aandacht en moeite, omdat het toch een bijzonder moment is. En juist dat als gezin niet verloren moet gaan of onverschillig tegenover staan. Voor de kinderen doen we dat ook en dat is natuurlijk anders dan als je exen bent, en ook al ben je dan volwassen en al jaren uit elkaar, gezin vormt voor mij nog altijd de meest close en waardevolle personen en ik hamer daar al jaren op om die verbondenheid niet te laten verslappen..



Gelukkig reageert hij daar dan heel okay op. Dus ja, soms is uitspreken wel goed. Jammer als dat nodig is, maar weinig verwachten voor jezelf is niet altijd goed! Alleen in jouw geval zou ik nog ff wachten. Gezellig maken vandaag. Je kan later nog conclusies trekken uit je gevoelens..



Ik snap heel goed dat je al denkt: ik heb mijn verwachtingen al zo laag moeten zetten, ik ben er ook nog!.. en misschien vindt hij verjaardagen iha of voor zichzelf helemaal niet zo belangrijk en denken mensen toch iha vanuit zichzelf (en dus veel of weinig waarde aan toekennen, ik doorgaans namelijk zelf ook niet, en dat weten mensen ook).



Ik heb toch ook heel verschillende vriendinnen daarin, afhankelijk van of ze aan eigen verjaardagen hechten of niet. 1 schrijft trouw iedereen nog steeds een kaart, of virtuele kaart, jaar in jaar uit aan haar hele vriendenkring. Mijn dochter ook, per post, vindt ze zelf leuk en belangrijk. Anderen bellen juist (vinden ze persoonlijker), en weer anderen smsen. Gaat erom dat eraan gedacht wordt uberhaubt, al komt smsen toch wat onpersoonlijker over (vind ik dan).



Maar zelf doe ik dat soms ook, hangt er een beetje vanaf wat ik denk dat ze zelf belangrijk vinden en of ze het vieren of niet. Maar je kan ook overleggen met vriendinnen: vier je het en zo ja wanneer, of zal ik langskomen? Dat je er iig aan denkt. Ben met de kinderen uit eten gegaan avond zelf. Beste vriendin zie ik niet veel, die belde en stelde voor samen een datum te prikken om me te trakteren op samen ergens een hapje te eten. Zus en schoonzus kwamen voor mij koken en borrelen, en zo doet iedereen het weer anders. Waarbij ik vooral de moeite als blijk van waardering zie (en niet hoeveel het kost).



Bij ex van ex moest de hoogte van de waardering/liefde blijken uit een duur cadeau. Ik geef zelf geen dure cadeaus, en zegt mij dan weer niks, liever moeite (zelfgebakken taart, een zelfgeschilderd schilderijtje of speciaal voor jou gebrande cd, dingen die niets met geldwaarde te maken hebben)..En zo heeft iedereen andere verwachtingen..



Tja, je zou zeggen dat jouw verjaardag een uitgelezen moment is om iets romantisch te doen, ff extra benadrukken en ook al ziet hij dat zelf niet, en zegt het dus niks over je waardevol voelen of niet voor hem, het dringt zich dan toch aan je op, he?



Mijn mooiste cadeau was eigenlijk op dat moment geweest dat katje terug was. Als je toch al niet helemaal lekker in je vel zit of jezelf iets wenst/gunt wat onzeker is (nu, deze realiteit) dan voel je het wel extra, vind ik alleen maar begrijpelijk. Juist dan kan het zoveel verschil maken en ff een impuls geven. Ik denk dat mensen daar iha niet zo bij stil staan (je vriendinnen wel, omdat je het daarmee bespreekt en afstemt).



Ik heb weleens 's nachts slingers opgehangen in de tuin bij een familielid, waar ik op dat moment ff weinig contact mee had, gewoon omdat ik wist dat niemand anders dat ging doen. Iets kleins kan soms net ff dat verschil maken, maar niet iedereen beseft dat.. (en mensen zijn ook voorzichtig, zijn dan weer bang dat je daar conclusies uit trekt of zo, misschien moet hij zich wel inhouden omdat ie weer niet wil dat je daar hoop of andere verwachtingen uit haalt..)



En toch, en toch.. eigenlijk wil je iemand (als partner) die zoiets wel doet, en niet zelf hoeft in te vullen of je wel belangrijk genoeg bent en hij aan je denkt (hij denkt wel aan je, door je te smsen). Kan me echt voorstellen dat dit te magertjes is tov je teleurstelling van hoe het al gelopen is en wel/niet op hem wachten. Niet dat het waar is dat jij daaruit concludeert dat je niet belangrijk (genoeg) bent voor hem, maar dat je dat gevoel krijgt mag je hem (later) zeker vertellen, want dat is ook zo..



Maak er iig zelf een leuk dagje van, meissie! Gen tranen vandaag meer, geniet van alle aandacht die je krijgt!

@Rosalie: enne, dit soort momentjes zijn denk ik wel goed omdat het je jezelf eraan herinnert dat je jezelf WEL waardevol vindt.. en dat je wellicht momenteel te weinig vraagt of durft te vragen voor jezelf om te kunnen stralen..



Zoals ik al zei: een ander staat daar soms niet eens bij stil, is het vrijwel zeker niet zo bedoeld, dan mag je anderen er wel bewust van maken, dat jij dat wel nodig hebt of vindt.



Waardering enzo wordt nu eenmaal niet zo snel uitgesproken, maar dan wil je het wel merken! En als het wel uitgesproken wordt dan wil je het ook merken, hahaha..



Ook jij bent aan jezelf verplicht om te stralen of iig de voorwaarden/mogelijkheden daartoe zoveel mogelijk te scheppen! Laat jezelf ook merken dat je er mag zijn en jezelf waardevol vindt! Je wereldje niet kleiner maken of jezelf beperken als dat niet hoeft, lekker erop uit met de vriendinnen straks, ga plezier maken!

@Evada: hee meissie, weer thuis?! Zo te lezen heb je het heerlijk gehad!! Ben jaloers, wist niet dat het met de family was en ben heel blij voor je dat je weer een frisse blik op je lover hebt gekregen. Ik heb altijd al een goed gevoel bij jullie, weet niet waarom, maar ik denk dat het past, dat er echt veel liefde is, jullie een goede match zijn!



Moeten jullie gewoon vaker doen: lekker uit het vertrouwde patroon stappen, weekendjes weg, dan kijk je toch weer anders naar elkaar, (ipv de tv/ laptop/ bekende dagelijkse leventje)..

Ideaal om daar af en toe ff uit te stappen!



En nu je terug bent kunnen we een nieuwe poging wagen voor een meeting-datum?

@Izo: niet balen van jezelf, dat schiet niet op, he, houdt extra tegen.



Het is voor heel veel mensen moeilijk om uit gewoontes te komen. Jij denkt dat je die vastigheid nodig hebt van vaste gewoontes, maar eigenlijk verveel je je pletter als het zo voorspelbaar is, hahaha. Zie je het in?!



Ken je de stressboog? (hanteren ze oa in werk: prestaties-stress). Ik denk dat jij veel te weinig met je capaciteiten en talenten doet (Am I right?!) en dus veel te weinig stresshormonen aanmaakt (in bepaalde hoeveelheden zijn die goed en zetten aan tot aktie en doen, nieuwe dingen leren, jezelf uitdagen).



ALs je bedenkt dat woede veel stresshormoon vrij maakt.. kan je de rest misschien logischerwijs wel invullen. Jij hebt iets of iemand nodig om jou in beweging te krijgen. Je weet zelf wel dat dat goed voor je is, een tekort aan uitdaging(en) geeft verveling (onderaan de stressboog): weinig prestaties, weinig stresshormoon.



En woede maakt diezelfde hormonen aan! Dat is geen toeval he, dat dit een patroontje is geworden.. Alleen niet zo'n goede blijvende methode, want zodra die boosheid voorbij is (en hij niet in je buurt) ebben ook die (voor jou gezonde positieve stress)hormonen weg, haha. Je zal dus idd andere uitdagingen moeten zoeken, iets nieuws leren, ook al vind jij dat eng en denk je dat dat niet bij je past.



Ik denk dat dit 1 groot misverstand over jezelf is! Jij hebt veranderingen, variatie, uitdaging nodig in je leven, dat is wel duidelijk nu! Jij bent zwaar in de "comfortzone" terechtgekomen dat je weinig zin en puf en energie hebt om het spannende of leuke van verandering te zien. Je dacht dat je tevreden was (baan, vriendje, woonplaats), maar tevreden geeft 0,0 drive he. en het is een verkeerde overtuiging over jezelf (misschien een overblijfsel uit de tijd dat je nog teveel stress had, omdat je ongevraagd veranderingen voor je kiezen kreeg, waar je niet op zat te wachten en negatief waren)..



Nu maak je dus in feite te weinig stresshormoon aan als het koek en ei is, en dan heb je wel afleiding en gezellig als je bij hem bent, maar daarna in je eentje verveel je je rot en alle tijd voor gedachten en balen en jezelf veroordelen dat je tot niks komt..

Jij kan eigenlijk gewoon slecht tegen dat op en neer in stress-ontspanning, die daling voel jij veel te sterk. En is teveel afhankelijk van hem. ALs jij die boosheid nu eens als kracht voor jezelf kon omzetten, he, dan zou jij heel veel kunnen bereiken, of het nu een hobby is of werk of iets nieuws ondernemen/leren..



Maaaaaaar: op je hoogtepunt van boosheid creeer je dus energie (hoge hoeveelheid stresshormonen) en die blokkeren wel tegelijkertijd de receptoren voor oxytocine en endorfine, die je nodig hebt om die stress omlaag te brengen!! Ik snap nu denk ik hoe dat lichamelijk in zijn werk gaat: jij wil getroost en gerustgesteld worden (goedmaken, dat ie lief doet) want dan kalmeer je en krijg je die fijne stoffen (door hem) aangemaakt: endorfine (troost,, verzachten, verdoven) en oxytocine (hechtingshormoon, knuffelhormoon, sekshormoon)..



En dan ga je naar huis en nemen die 2 laatste hormonen in rap tempo af, omdat hij niet in je buurt is. (telefoneren pept oxytocine dan weer op, daar hoef je hem niet voor te zien, zijn stem horen helpt wel, smsen niet!!) (en dit geldt ook voor Stef trouwens!)..

En dan voel je je "onthecht" en sombertjes. Geen stresshormonen die je oppeppen (tot aktie aanzetten) maar ook geen fijne stoffen ter compensatie.



Ik denk dat dat de clou is voor veel mensen die "verslaafd" zijn aan hun partner voor hoe ze zich voelen.



In periodes dat je geen vriend had ging dat beter: dan zijn er geen pieken en dalen in stress of juist fijne hormonen, dan zijn die hormoonspiegels in rust. En brengt hooguit werk of bepaalde spanningen met collega's of vrienden wat stress mee.



Ik denk dat het heel simpel is eigenlijk: jouw leven is helemaaaaaaaal niet spannend genoeg!! Daarom creeer je eigenlijk zelf die boosheid, omdat dat op zich een manier is om "peper in je r**t* te krijgen. Een drive te voelen, een zin om te leven en om aan te pakken.



Let wel: als je dit niet gaat doen, zelf uitdagingen zoeken, is er vroeg of laat een crisis voor nodig om je toch in beweging te krijgen. Heb er zelf ook last van, trouwens, nu ik erover nadenk. Ik ben bij tegenslag vaak creatiever en meer plannen en ondernemender dan als alles voortkabbelt. (maar ook weer niet teveel stress, dan weet ik niet waar ik moet beginnen en kom ik juist niet tot aktie).



Mensen hebben een gezonde spanning nodig, en dat is jezelf uitdagen! Nieuwe dingen ontdekken zijn eng, maar ook spannend. Iets presteren ook. Meer van jezelf verwachten en jezelf dus uitdagen nieuwe dingen te ondernemen en te leren, geeft ook de goede stresshormonen. En als je dan vooruitgang ziet, ook nog dopamine erbij (beloningsgevoel wat je krijgt bij een goede nieuwe ervaring).



Ruzie en ellende daarentegen maken alleen adrenaline en cortisol aan (aktie: vechten of vluchten). Dopamine motiveert, is een soort cocaine en krijg je meer zelfvertrouwen van! Dat is het voordeel van uit positieve motivatie nieuwe uitdaging zoeken! Dan geven diezelfde hormonen dus "flow", en zeker als je positieve vooruitgang ziet, dat motiveert nog extra.



Zooooo interessant dat boekje met die nieuwe info!!!

En eigenlijk weet je het zelf wel, je voelt dat aan, dat je toe bent aan nieuwe uitdagingen erbij, je zegt het zelf al en je hebt volkomen gelijk (al is het intuitief): je eigen brein vertelt je eigenlijk al wat je "zou moeten doen": geeft zelf oplossingen aan!!



Vanuit lamlendigheid en verveling ben je stuurloos en is het lastig nieuwe dingen te verzinnen en te beginnen, maar zodra je toch iets doet, de eerste stap zet, plannen bedenkt, erop uit gaat, gaan die stoffen toenemen en dan gaat het balletje aan het rollen. Enige wat je dus hoeft te doen is die 1e stap nemen!



(dat is ook de waarde van een coach: op moment dat jij nog lam bent door gebrek aan peper, komt een coach in beeld om je te motiveren die stap te zetten, zo van: "je kan het!! Sjakka!").



Allemaal verklaarbaar dus ook vanuit brein & stoffen. NLP en mindfulness spelen daar ook op in trouwens!



Als je in stress bent (teveel stress) helpt het om je te concentreren op 1 ding, dat is nu aangetoond. Dat maakt het tevens vaak moeilijk voor mensen die veel verschillende stressdingen tegelijk hebben. En dan moet je er 1 aanpakken dus. Dat zet al eea in gang.



In ruzie zou je dus in theorie jezelf kunnen kalmeren door je op een vlam van een brandende kaars te concentreren. Lastige is dat je die rust niet voelt en heel moeilijk is op zo'n moment. Of mediteren, haha, op je lichaam letten, ademhaling tellen, iets wat je uit die boze gedachten kan halen. Die schrijver pleit ervoor dat welke methode je ook kiest (stuk lopen of wat dan ook) je dat dus moet oefenen en eigenmaken buiten die stresspieken om, zodat het makkelijker wordt temidden van die piek (ongeoefend haast onmogelijk namelijk)..



Het is interessant om voor jezelf na te gaan wat jij doet als je eenmaal woede of groot ongemak voelt, om weer te kalmeren. Doet hij dat voor je? Hoe krijg je jezelf weer rustig uiteindelijk? Je zal iets moeten verzinnen om jezelf aan te leren je lichaam weer rustig te krijgen op zo'n moment (zelf dus, niet door een ander)!



Een klein kind leert dat zichzelf geruststellen rond de peuterleeftijd, als ie moet leren zichzelf in te houden, te kalmeren, ipv een driftaanval. De ene ouder zal het anders aan pakken dan de andere: ga je het kind oppakken en knuffelen (oxytocine en endorfine toedienen, troosten, geruststellen?), ga je het toespreken en een beroep doen op zijn verstand en "dit hoort niet", dit gedrag pik ik niet, NU ophouden!", de volgende zal een tik geven (schrikeffect?), weer nieuwe methodes zeggen: negeren (op de gang zetten) het kind moet zichzelf daar zien te kalmeren, mag binnenkomen als het over is, sorry zegt en wordt dan beloond met een knuffel?



Interessant hoe dit misschien wel voor later de basis legt hoe je reageert in situaties van ruzie, je eigen paniek (angst), drift en woede (leer dat te beheersen of iig te kalmeren)..



Vraag eens aan je ouders hoe zij reageerden op situaties dat jij jezelf ff niet in de hand had, onhandelbare momenten van temperament!



Wat iig funest is, is als je een ontreddere baby (die nog niet begrijpt en je niet kan toespreken en nog geen verstand ontwikkeld heeft) laat huilen en overstuur raken, zonder het te helpen. Of als je zelf onbeheerstheid laat zien tegenover een jong kind: dat je jezelf niet in de hand hebt en je als ouder dus niet een voorbeeld meegeeft hoe je jezelf weer kalmeert (= onder controle houdt of krijgt)..



En nog een interessante vraag: hoe reageer jij zelf op woede die tegen jou gericht is?



(en dit zou ik wel eens van jullie allemaal willen weten!).



Zelf reageer ik op agressieve woorden/ woede op mij gericht als een regelrechte dreiging/aanval op mij. En hoge dosis stress, waar ik liefst wegloop (vlucht), maar in sommige gevallen "terugvecht" (afhankelijk van in hoeverre ik diegene ook in agressieve bui vertrouw.. iemand die onder de gordel vecht, gemener is dan ik, of bijv fysiek sterker dan ik, die zijn/haar grenzen niet weet en veel harder uithaalt dan diegene meent in rust) daar begin ik niet aan om tegen te vechten!



Bij hoge stress grijp ik naar een drankje als ik geen hulptroepen/vriendinnen oid kan bereiken (tenzij het overdag is, haha), om die stresshormonen te neutraliseren, maar dat is niet een erg goede methode, natuurlijk. (in 1e instantie (paniek) dus mezelf in veiligheid brengen (afstand nemen, letterlijk en figuurlijk) en in 2e instantie ga ik mezelf toespreken enz zie hieronder)



Daarentegen kan ik mezelf wel goed geruststellen en kalmeren, door mezelf toe te spreken (redeneren, nuchter verstand inschakelen), door goede vriendinnen te spreken erover, of desnoods een buurman/vrouw, ik uit het dus wel (praten) en door andere oplossingen te bedenken, aangepast aan de nieuwe situatie. Mijn hersteltijd op stressvolle dingen is relatief laag.



(vroeger lag dat anders, omdat ik me niet uitte, iig niet mijn onvredes of wrok (= nietgeuite boosheid, binnenhouden en onderhuids laten voortwoekeren).



De vraag is dus: hoe word jij weer kalm als je zelf woedend bent? En hoe reageer/reageerde je als je in paniek bent/was, doordat iemand anders jou aanvalt (met woede tegen jou gericht is) of dreiging, of dat eoa angst werkelijkheid wordt?

Ik zit ook te denken dat als ik enge dingen moet doen (die ik eng vind dus) ik juist bijv koffie neem (terwijl dat wordt afgeraden omdat dat stress aanwakkert, die hormonen lijken al op een overdosis koffie!!), maar een "enge taak aanpakken" dan verhoog ik dus zelf mijn stresslevel om in aktie te kunnen/ durven komen!



Bijvoorbeeld vervelende assertieve telefoongesprekken met instanties moeten voeren: dan heb ik kennelijk baat bij een hogere versnelling en een zekere boosheid/dreiging/ verontwaardiging (zoals een in mijn ogen onterechte boete) die me aanzet tot aanpakken..



En als het dan geregeld is, ontspannen (met de hond wandelen, afspreken met vrienden, kletsen, eten, drankje doen)..

Bij echt enge dingen spreek ik mijn hulptroepen hulpbronnen aan..



En wat ook wel helpt is in kleinere brokjes/ stapjes aanpakken: alvast 1 (kleiner) ding aanpakken, daar goed gevoel van en dat geeft dan moed voor het volgende..

@VD: misschien omdat je wil dat het het liefst altijd maar vast te houden is, altijd positief voelen. Dat is iets wat niet kan. Het verdriet hoort er ook bij en wil ook gezien worden, dringt zich op als je ff geen afleiding meer hebt, he.



Misschien is dat helemaal niet erg en moet je dan maar ff verdrietig zijn? Dan huil je maar een keer, dan troost je jezelf maar een keer, zo leer je jezelf geruststellen en verdwijnt die onrust ook (daarna)..

Juist omdat er tussen andere mensen geen ruimte is voor dat soort "ongewenste" gevoelens, dringt het zich op zodra je alleen bent. Logisch toch, want het hoort er evengoed bij, bij het leven en het wil ook gevoeld worden. ALs je dat niet doet, geen gehoor aan geeft, zal het zich nog meer opdringen (als je alleen bent) en ben je er bovendien bang voor, wat het nog erger maakt.



Het is namelijk OOK een mooie en nuttige emotie. Bovendien maakt huilen endorfines vrij, die stress en angst verminderen, dwz het ontspant en zorgt daardoor dat je er op andere momenten geen schaduw van boven je hoofd hebt hangen! Door huilen verdwijnt het dus (en niet in 1 keer, maar vaker), zo blijf je dat juist de baas, en laat je het niet overheersen, waardoor je het moet blijven onderdrukken.



Andere mensen geven oxytocine (verbondenheid voelen, lichamelijkheid, knuffel, troost, steun, support) en positieve andere stoffen (ook endorfines), maar als je alleen daarop teert en het van anderen moet hebben, leer je niet jezelf gerust te stellen of te troosten (en jezelf heb je altijd bij de hand, he!)



Contact met eigen lichaam is heel belangrijk, weet ik nu (been there, afgesneden voelen van je lichaam!).. je gevoel weer (leren) voelen, en ook kan je dat oa door (solo)seks, zo kan je jezelf nl ook endorfines en oxytocine geven! Net als huilen een krachtige manier die we te weinig gebruiken: een goed contact met je lichaam & lichamelijke ontspanning.. (kan ook jezelf een massage gunnen, zonnebankje, warm bad, ontspanning door lichamelijke inspanning zoals rennen, wandelen, sporten, enz).



Spannend, komend weekend! Ik snap dat je ex je kan lezen als geen ander en dat dat vervelend is als je (nog) niet lekker in je vel zit. Liever laat je zien dat je het geweldig hebt zonder hem, je stralende zelf (weer) bent.



hahaha, heb ik hier met ex ook.. paar jaar geleden was ik superstralend, momenteel juist ff minder.. juist nu er weer (goed) contact is zou ik in mijn grote kracht willen zijn en ben ik dat niet. En ook beinvloedt je dat over en weer.. dus je weet niet wat jouw ex losmaakt zometeen en hoe het je beinvloedt, hoe je je daarna voelt.. dat is eng, maar is niet anders. Het was fijn geweest als je zonder hem idd al vol in je kracht stond, maar dat is wel erg veel gevraagd na zo'n korte tijd, hoor!



Juist iemand die dichtbij je staat mag ook je kwetsbare kant zien, vind ik. Ook al is die relatie er (momenteel) niet (of niet meer). Waarom zou hij niet mogen weten dat ie invloed had op hoe jij in je vel zat, het IS toch ook zo? Dat is onlosmakelijk verbonden met de mensen van wie je houdt, dat ze daar invloed op hebben, en dus ook op hoe je je voelt als je elkaar niet ziet of als het uit is.. niks mis mee, je hoeft niet altijd mooi weer te spelen of je mooie kant te laten zien, beetje irreeel als je dat moet van jezelf.. dit hoort ook bij je! En heeft hij zelf ook, moet je maar denken! Immers ieder mens heeft dat!

@Rosalie: heb je het nog leuk gehad gisteren de rest vd dag?!

@Laaraa: fijn dat je ff iets laat horen.



Ja, ik heb ook sterke staaltjes meegemaakt. Bizarre "toevalligheden" die later pas geen toeval blijken te zijn (ik denk dan eerder aan "boodschappers" zoals in de boeken van Paolo Coelho), die je iets te zeggen hebben. Al zag ik het op dat moment niet, denk je: het zal wel, ik ben jong en we zien later wel..



Pas later zag ik verbanden en dat er misschien toch weleens meer kan zijn tussen hemel en aarde dan we afgelopen decennia zijn gaan geloven (of niet meer geloofden eigenlijk). Ik heb teveel ervaren op dat gebied om nog te geloven in "wat je ziet is wat er is".

Ook heel apart (en wist ik wel): ik heb een paar jaar geleden een enorme "flow" van inzicht na inzicht gehad en ik dacht toen nog (en oa aan mijn kinderen verteld): ik moet dat NU opschrijven, voordat dat allemaal "bewezen" gaat worden (in de neuropsychologie gaan ze heel hard dingen bewijzen nu mbv hersenscans en derlijke)..



En de ene na de andere theorie wordt nu bevestigd of onderuit gehaald. En voor mezelf een kick dat mijn theorieen/ inzichten nu bevestigd lijken te worden!

(maar wel balen dat dat zo hard gaat en ik dat niet opgeschreven heb, behalve hier op forum bijv en in losse filosofische verhandelingen ).



En natuurlijk niet allemaal eigen inzichten, maar ook waar anderen mee bezig zijn of al jaren mee bezig zijn, die je leest en hetzelfde over denkt of ervaren hebt en denkt: dit klopt gewoon, zo zit het in elkaar!



(en nog steeds valllen er muntjes, dwz verbanden die ik dan weer kan leggen vanuit wetenschap en bepaalde invalshoeken van alles wat ik afgelopen jaren aan kennis en inzichten heb opgedaan). Enorm interessant en kan ik dag en nacht mee bezig zijn (mijn roeping gemist, had misschien neuropsycholoog moeten worden, hahaha)..



Hier zou ik mijn leven aan willen wijden, want tis voor mij 1 grote puzzel hoe mensen in elkaar zitten en wat we allemaal nog veel meer in huis hebben en nog niet weten! Oneindige mogelijkheden dus, ruimer denken dan wat we nu weten, dat vind ik een enorme uitdaging!



(en dan vind ik basale dingen als je huishouden, administratie en dergelijke zo banaal en zonde van de tijd eigenlijk.. werd ik hier maar voor betaald, hahaha, dan zou ik uiteindelijk veel meer kunnen bijdragen aan de maatschappij dan in willekeurige goedbetaalde baan!)



Toch maar eens iets verzinnen daarop



Hoe gaat het bij jou? Waarom vooral meeleesstand en niet zelf vertellen?