Kinderen
alle pijlers
een klein verwend monster....
donderdag 29 mei 2008 om 13:43
dat is mijn zoon van bijna 2.
ik weet het het is onze schuld, maar hoe het zo gekomen is/waar het fout gegaan is.... geen idee!
onderhand zitten we op een stadium dat zoon gewoon een veel langere adem heeft als wij.
ik kan 100 voorbeelden geven maar daar zal ik jullie niet mee vervelen. om toch een beetje een beeld weer te geven zal ik er een paar geven.
bijvoorbeeld; hij heeft een beer waar hij heel gehecht aan is. als hij in bed ligt roept hij ons, als we er dan heen gaan vraagd hij om zijn beer. hij kan er bij, weet waar de beer ligt en toch moeten wij de beer aan geven. dit doen wij dus niet maaaar dan komt hij hoor! gillen janken niet normaal! eerste instantie nergeren we hem dus, maar omdat het diep in de nacht is, zijn zus slaapt en wij ook willen slapen ben je gauw geneigd toe te geven. doen we dit niet dan blijft hij gewoon ander half uur door gaan! (langer heb ik niet uit geprobeerd)
hij slaat, knijpt en bijt en elke boe of bah die gezegd word die hem niet aan staan eindig in gebrul.
als straf zetten we hem op de gang, maar dit werkt gewoon niet. hij werkt zichzelf helemaal over stuur en gaat gewoon net zolang door tot we hem komen troosten.
heel eerlijk gezegd zit ik nu dus een beetje met mijn handen in het haar. hoe maken we dit toch wel hele leuke lieve jochie een minder grotere bullenbak?
ik weet het het is onze schuld, maar hoe het zo gekomen is/waar het fout gegaan is.... geen idee!
onderhand zitten we op een stadium dat zoon gewoon een veel langere adem heeft als wij.
ik kan 100 voorbeelden geven maar daar zal ik jullie niet mee vervelen. om toch een beetje een beeld weer te geven zal ik er een paar geven.
bijvoorbeeld; hij heeft een beer waar hij heel gehecht aan is. als hij in bed ligt roept hij ons, als we er dan heen gaan vraagd hij om zijn beer. hij kan er bij, weet waar de beer ligt en toch moeten wij de beer aan geven. dit doen wij dus niet maaaar dan komt hij hoor! gillen janken niet normaal! eerste instantie nergeren we hem dus, maar omdat het diep in de nacht is, zijn zus slaapt en wij ook willen slapen ben je gauw geneigd toe te geven. doen we dit niet dan blijft hij gewoon ander half uur door gaan! (langer heb ik niet uit geprobeerd)
hij slaat, knijpt en bijt en elke boe of bah die gezegd word die hem niet aan staan eindig in gebrul.
als straf zetten we hem op de gang, maar dit werkt gewoon niet. hij werkt zichzelf helemaal over stuur en gaat gewoon net zolang door tot we hem komen troosten.
heel eerlijk gezegd zit ik nu dus een beetje met mijn handen in het haar. hoe maken we dit toch wel hele leuke lieve jochie een minder grotere bullenbak?
donderdag 29 mei 2008 om 17:14
Mijn dochter is ook temperamentvol en heeft ook de leeftijd van bijna 2. Ze snapt sommige dingetjes nog echt niet, maar we proberen inderdaad wel consequent te zijn.
Geen idee om je dochtertje een avondje uit logeren te laten gaan bij opa en oma en je die avond op je zoon richten. Beer uit bed en 1 keer aangeven. Duidelijk zeggen dat dit de laatste keer is en dat hij morgenochtend de eerste is. En dan volhouden... niet gaan tot de volgende ochtend.
Ik begrijp dat kinderen op deze leeftijd nog niet veel snappen, maar 's nachts wil ik wel erg graag slapen dus daar zou ik korte metten mee maken. Tuurlijk ga ik naar mijn dochter als ze huilt, maar ik blijf niet heen en weer lopen.
Geen idee om je dochtertje een avondje uit logeren te laten gaan bij opa en oma en je die avond op je zoon richten. Beer uit bed en 1 keer aangeven. Duidelijk zeggen dat dit de laatste keer is en dat hij morgenochtend de eerste is. En dan volhouden... niet gaan tot de volgende ochtend.
Ik begrijp dat kinderen op deze leeftijd nog niet veel snappen, maar 's nachts wil ik wel erg graag slapen dus daar zou ik korte metten mee maken. Tuurlijk ga ik naar mijn dochter als ze huilt, maar ik blijf niet heen en weer lopen.
donderdag 29 mei 2008 om 17:41
Enige mate hoort misschien wel bij de leeftijd, maar er zijn grenzen natuurlijk. De topictitel geeft aan dat het hier wel wat verder gaat dan bij de gemiddelde peuterpuber!
Ik zou trouwens beginnen met de strijd overdag aan te gaan op belangrijke dingen, en als je die een aantal keer gewonnen hebt, en zoon in ziet dat er een nieuwe tijd is aangebroken waarin hij niet meer altijd zijn zin krijgt, pas 's nachts te gaan 'winnen'. Mijn ervaring is in elk geval dat je doorzettingsvermogen het 's nachts vrij snel aflegt tegen je wens om te slapen! Als het overdag al beter gaat, geeft hij zich 's nachts misschien ook sneller gewonnen. Bovendien helpen eerdere victories je door de kritieke momentjes heen..
donderdag 29 mei 2008 om 18:23
donderdag 29 mei 2008 om 20:05
we zetten hem op de gang, en als hij heel hard gaat gillen zeg ik dat hij in de hal moet zitten (deur verder klinkt t minder hard door)
hij blijft 'netjes' zitten dat is geen probleem, het geluid wat hij produceerd dat wekt gewoon binnen 10 minuten hoofdpijn op.
over dag beginnen lijkt mij wel een goede, en dat gaan we ook zeker proberen. s'nachts dus gewoon drinken beer weet ik t wat geven en dan uitbouwen.
zus uit logeren hebben we gedaan trouwens, vond hij helemaal niet leuk.
s'avonds ging nog wel, maar s'ochtends was hij helemaal verdrietig dat zus er niet was. heel zielig want zus heeft t reuze naar haar zin gehad en is er nog vol van.
hij blijft 'netjes' zitten dat is geen probleem, het geluid wat hij produceerd dat wekt gewoon binnen 10 minuten hoofdpijn op.
over dag beginnen lijkt mij wel een goede, en dat gaan we ook zeker proberen. s'nachts dus gewoon drinken beer weet ik t wat geven en dan uitbouwen.
zus uit logeren hebben we gedaan trouwens, vond hij helemaal niet leuk.
s'avonds ging nog wel, maar s'ochtends was hij helemaal verdrietig dat zus er niet was. heel zielig want zus heeft t reuze naar haar zin gehad en is er nog vol van.
donderdag 29 mei 2008 om 20:20
ik ben twee, dus ik zeg nee
ik ben drie, dus dat doe ik nie
ik ben vier, een reuze klier
ik ben vijf, ehh.
Nou ja, wij hebben er intussen een paar door het tweede jaar gekregen, en met dezelfde ervaringen en leermomenten die al genoemd zijn. Het belangrijkste wat wij er uit geleerd hebben werd door elev al genoemd: je zal je zoon eerst moeten laten ervaren dat ALS je de strijd aan gaat, je die ook wint. Als hij dat geleerd heeft, is de rest een kwestie van voortgaan op de ingeslagen weg.
Maak je er geen zorgen over, het is heel normaal dat lieve schattige zoontjes rond hun tweede ineens lijken te ontsporen (met dochters heb ik geen ervaring). Gewoon strijd aangaan, waar jij het belangrijk vindt. Maar wel zorgen dat iedere strijd die je aangaat, door de ouders worden gewonnen. Het zal je nog verbazen hoe snel je weer een superlief manneke terug hebt.
ik ben drie, dus dat doe ik nie
ik ben vier, een reuze klier
ik ben vijf, ehh.
Nou ja, wij hebben er intussen een paar door het tweede jaar gekregen, en met dezelfde ervaringen en leermomenten die al genoemd zijn. Het belangrijkste wat wij er uit geleerd hebben werd door elev al genoemd: je zal je zoon eerst moeten laten ervaren dat ALS je de strijd aan gaat, je die ook wint. Als hij dat geleerd heeft, is de rest een kwestie van voortgaan op de ingeslagen weg.
Maak je er geen zorgen over, het is heel normaal dat lieve schattige zoontjes rond hun tweede ineens lijken te ontsporen (met dochters heb ik geen ervaring). Gewoon strijd aangaan, waar jij het belangrijk vindt. Maar wel zorgen dat iedere strijd die je aangaat, door de ouders worden gewonnen. Het zal je nog verbazen hoe snel je weer een superlief manneke terug hebt.
donderdag 29 mei 2008 om 20:37
Hoi gigaluilak,
Ik herken wel wat in het temperament van je zoon, met name het volhouden en volgens mij schreef je ook iets van slaan enz, bij zijn zin niet krijgen.
Dochter hier is 20 maand en is erg temperamentvol en volhardend.
We zijn tegenwoordig erg consequent. 2 keer waarschuwen (lees op haar hoogte, in de ogen kijkend vertellen dat het niet mag en alternatief bieden) we vetellen haar dat nog een keer (derde keer) naar de gang betekend. Daar moet ze verplicht 2 min zitten en als ze dan nog huilt (raakt vaak erg overstuur) lopen we naar haar toe en vragen we of het nu klaar is, als ze ja zegt mag ze binnen komen.
Verder gaan we hier ook niet overal meer de strijd over aan want daar werd het niet gezelliger van. Het blijkt gelukkig maar een fase te zijn!
Ik herken wel wat in het temperament van je zoon, met name het volhouden en volgens mij schreef je ook iets van slaan enz, bij zijn zin niet krijgen.
Dochter hier is 20 maand en is erg temperamentvol en volhardend.
We zijn tegenwoordig erg consequent. 2 keer waarschuwen (lees op haar hoogte, in de ogen kijkend vertellen dat het niet mag en alternatief bieden) we vetellen haar dat nog een keer (derde keer) naar de gang betekend. Daar moet ze verplicht 2 min zitten en als ze dan nog huilt (raakt vaak erg overstuur) lopen we naar haar toe en vragen we of het nu klaar is, als ze ja zegt mag ze binnen komen.
Verder gaan we hier ook niet overal meer de strijd over aan want daar werd het niet gezelliger van. Het blijkt gelukkig maar een fase te zijn!
vrijdag 30 mei 2008 om 00:13
Gigaluilak,
Heb niet het hele topic doorgelezen (poe he, 2 velletjes kort haha, maar internet knalt er steeds uit), maar wilde toch even reageren. Want ben verbaasd, echt waar, dat je het allemaal zo omschrijft zoals je doet en je kind dan ook nog een klein verwend monster noemt.
Kijk, ik weet niet of dit zich elke nacht herhaalt, dus dan wordt het een ander verhaal.
Maar mijn dochter van errug bijna 3 wordt ook wel eens 's nachts wakker en is haar beer kwijt. Ik kan dan ook roepen dat ze het beest zelf maar moet pakken, maar het is zinloos. Ze is 'm echt kwijt, gedesorienteerd, suf, half dromend nog en als ik haar die beer geef, slaapt ze gelijk weer verder. Ik bespaar mezelf een scene en kind is weer slapend. Dit komt gelukkig maar eens in de drie weken ofzo een keer voor. Als dit de principe kwestie is waar jullie over strijden, dan zijn er wel belangrijker punten toch? En ik mag toch hopen dat je je kind van 1 (want bijna 2 klinkt leuk, maar is toch nog steeds wel een beetje 1) niet 's nachts uit bed haalt en op de trap zet? Want ik denk niet dat de nachten ervoor zijn om dit soort dingen uit te vechten.
Ben je verder wel heel consequent? Want elk kind heeft z'n rotperiodes (en geloof me, mijn dochter ook en dan vind ik haar verschrikkelijk. Maar ik blijf wel geloven dat ze onder al die frust ook nog een lief meisje is. Gelukkig komt die meestal binnen 2 weken na zo'n terrorbui weer om de hoek kijken. Wat er dan die twee weken ingevaren is, weet ik ook niet).
Ik denk dat duidelijkheid/grenzen en positief belonen de sleutelbegrippen zijn en dat je moet leren accepteren dat je deze rotmomenten zo positief mogelijk probeert uit te zitten. Desnoods met een keertje extra uitbesteden of creche, want vreemde ogen dwingen toch nog meer.
Ik bedoel, ik snap je frust over een moeilijk kind echt wel, maar niet per se naar aanleiding van dit voorbeeld. Dan moet je met andere voorbeelden om de hoek komen die het probleem voor mijn beter illustreren, want nu krijg ik alleen maar beelden van een 1 jarig kind dat 's nachts voor straf op de gang zit
: S
Heb niet het hele topic doorgelezen (poe he, 2 velletjes kort haha, maar internet knalt er steeds uit), maar wilde toch even reageren. Want ben verbaasd, echt waar, dat je het allemaal zo omschrijft zoals je doet en je kind dan ook nog een klein verwend monster noemt.
Kijk, ik weet niet of dit zich elke nacht herhaalt, dus dan wordt het een ander verhaal.
Maar mijn dochter van errug bijna 3 wordt ook wel eens 's nachts wakker en is haar beer kwijt. Ik kan dan ook roepen dat ze het beest zelf maar moet pakken, maar het is zinloos. Ze is 'm echt kwijt, gedesorienteerd, suf, half dromend nog en als ik haar die beer geef, slaapt ze gelijk weer verder. Ik bespaar mezelf een scene en kind is weer slapend. Dit komt gelukkig maar eens in de drie weken ofzo een keer voor. Als dit de principe kwestie is waar jullie over strijden, dan zijn er wel belangrijker punten toch? En ik mag toch hopen dat je je kind van 1 (want bijna 2 klinkt leuk, maar is toch nog steeds wel een beetje 1) niet 's nachts uit bed haalt en op de trap zet? Want ik denk niet dat de nachten ervoor zijn om dit soort dingen uit te vechten.
Ben je verder wel heel consequent? Want elk kind heeft z'n rotperiodes (en geloof me, mijn dochter ook en dan vind ik haar verschrikkelijk. Maar ik blijf wel geloven dat ze onder al die frust ook nog een lief meisje is. Gelukkig komt die meestal binnen 2 weken na zo'n terrorbui weer om de hoek kijken. Wat er dan die twee weken ingevaren is, weet ik ook niet).
Ik denk dat duidelijkheid/grenzen en positief belonen de sleutelbegrippen zijn en dat je moet leren accepteren dat je deze rotmomenten zo positief mogelijk probeert uit te zitten. Desnoods met een keertje extra uitbesteden of creche, want vreemde ogen dwingen toch nog meer.
Ik bedoel, ik snap je frust over een moeilijk kind echt wel, maar niet per se naar aanleiding van dit voorbeeld. Dan moet je met andere voorbeelden om de hoek komen die het probleem voor mijn beter illustreren, want nu krijg ik alleen maar beelden van een 1 jarig kind dat 's nachts voor straf op de gang zit
: S
vrijdag 30 mei 2008 om 00:37
Oh jezus Rider, ik dacht dat ik er bijna was met driejarige dochter, maare dit gaat door tot 5????
Enne, dochter is naarmate ze nog beter kan praten, nog moeilijker geworden haha.
Ik kan haar veel, heel veel uitleggen en mijn voordeel daarmee doen. Maar dochter kan nu verbaal ook erg goed terugreageren en gilt kwaad NEEEEEEEEEEEEEEEH (op volume tig)!
En als ze nu niet wil lopen, omdat ze zich gewoon ter aarde stort als het madam niet aanstaat, dan is het inmiddels reuze zwaar sjouwen met haar 18 kilo pffffff. Gelukkig is de "ik tel tot 123" -methode nog zeer geschikt in 9 van de 10 gevallen. Maar vooral die 1 van de tien is hell. Dan haalt ze werkelijk waar het bloed onder mijn nagels vandaan haha.
Maar ben het eens met de opmerkingen dat de beer situatie 's nachts ook deels een kwestie van veiligheid en vertrouwdheid kan zijn. Gewoon even je willen zien. Ik denk dat je dan beter kunt gaan uitleggen (en daarin consequent zijn!!!!!) dat je beer zonder problemen terug komt leggen.
Maar dat jij ook wil slapen en het geen spelletje is (dus als je zoon beer expres uit bed kiept en niet als het echt per ongeluk is).
Dus als zoon het expres doet, dat je dan hebt uitgelegd dat je beer dan meeneemt naar je eigen bed. Ik weet zeker dat als je dit ook echt doet het een scene oplevert. Ik denk dat als je je kind dan tien minuten laat huilen (laat maar voelen hoor!) in de veronderstelling dat het beer kwijt is, dat het dan wel 3 x nadenkt. Dan kun je weer terug gaan met beer en je kind nog 1 kans geven.
"schat, beer mag weer bij jou in bed, als jij beertje niet uit bed gaat gooien. Want dat vinden papa en mama echt niet leuk! Als jij n iet luistert en beer nu nog 1 keer uit bed gooit, dan is het afgelopen en dan pak ik beer af en krijg je beer pas morgen terug".
En doen hoor.
Menig kind zal omturnen van zoveel verdriet om beer. Mijn dochter doet alles voor beer ten minste. Gelukkig komt het bij mij nooit zover dat ik beer echt voor lange tijd moet afpakken (want dan breekt plaatselijk mijn hart denk ik). Maar voor dochter het gevoel dat dit serieus GEEN grap is en dat ik het meen en dat die beer zo belangrijk voor haar is, dat ze het niet riskeert om daar grappen over te maken, dat is al genoeg.
Ik probeer haar overigens wel het gevoel te geven dat beer in goede handen is bij mij en dat ze beer echt wel terug krijgt, maar wel onder mijn voorwaarden.
Zodat ze niet in de illusie is dat beer iets rottigs overkomt. Dat het echt slechts haar eigen gedrag is dat wordt afgekeurd. Niet iets wat beer gedaan zou hebben ofzo.
Enne, dochter is naarmate ze nog beter kan praten, nog moeilijker geworden haha.
Ik kan haar veel, heel veel uitleggen en mijn voordeel daarmee doen. Maar dochter kan nu verbaal ook erg goed terugreageren en gilt kwaad NEEEEEEEEEEEEEEEH (op volume tig)!
En als ze nu niet wil lopen, omdat ze zich gewoon ter aarde stort als het madam niet aanstaat, dan is het inmiddels reuze zwaar sjouwen met haar 18 kilo pffffff. Gelukkig is de "ik tel tot 123" -methode nog zeer geschikt in 9 van de 10 gevallen. Maar vooral die 1 van de tien is hell. Dan haalt ze werkelijk waar het bloed onder mijn nagels vandaan haha.
Maar ben het eens met de opmerkingen dat de beer situatie 's nachts ook deels een kwestie van veiligheid en vertrouwdheid kan zijn. Gewoon even je willen zien. Ik denk dat je dan beter kunt gaan uitleggen (en daarin consequent zijn!!!!!) dat je beer zonder problemen terug komt leggen.
Maar dat jij ook wil slapen en het geen spelletje is (dus als je zoon beer expres uit bed kiept en niet als het echt per ongeluk is).
Dus als zoon het expres doet, dat je dan hebt uitgelegd dat je beer dan meeneemt naar je eigen bed. Ik weet zeker dat als je dit ook echt doet het een scene oplevert. Ik denk dat als je je kind dan tien minuten laat huilen (laat maar voelen hoor!) in de veronderstelling dat het beer kwijt is, dat het dan wel 3 x nadenkt. Dan kun je weer terug gaan met beer en je kind nog 1 kans geven.
"schat, beer mag weer bij jou in bed, als jij beertje niet uit bed gaat gooien. Want dat vinden papa en mama echt niet leuk! Als jij n iet luistert en beer nu nog 1 keer uit bed gooit, dan is het afgelopen en dan pak ik beer af en krijg je beer pas morgen terug".
En doen hoor.
Menig kind zal omturnen van zoveel verdriet om beer. Mijn dochter doet alles voor beer ten minste. Gelukkig komt het bij mij nooit zover dat ik beer echt voor lange tijd moet afpakken (want dan breekt plaatselijk mijn hart denk ik). Maar voor dochter het gevoel dat dit serieus GEEN grap is en dat ik het meen en dat die beer zo belangrijk voor haar is, dat ze het niet riskeert om daar grappen over te maken, dat is al genoeg.
Ik probeer haar overigens wel het gevoel te geven dat beer in goede handen is bij mij en dat ze beer echt wel terug krijgt, maar wel onder mijn voorwaarden.
Zodat ze niet in de illusie is dat beer iets rottigs overkomt. Dat het echt slechts haar eigen gedrag is dat wordt afgekeurd. Niet iets wat beer gedaan zou hebben ofzo.
vrijdag 30 mei 2008 om 00:54
Bij kinderen van twee mogen je verwachtingen nog niet zo hoog liggen.
Bij 3 en 4 trouwens ook niet.
vanaf het 4de jaar komen kinderen langzaam een beetje uit hun egocentrische wereld.
Dan pas kan je verwachten dat ze socialer worden,hun aandeel in een situatie kunnen zien en rekening kunnen houden met de verlangens van anderen(hoewel dat laatste zelfs dan nog erg moeilijk is)
Ik zou dan ook zeggen,maak de opvoeding nu al niet zo zwaar.
Naarmate ze ouder zijn kan je ze makkelijker dingen leren omdat ze het dan pas begrijpen.
"Pick you battles" is ook mijn motto.(of ik ben ook gewoon een luie moeder
).
Ongewenst gedrag kan je het beste ombuigen door afleiding,of er een uitdaging of spelletje van maken.
bv. Mijn jongste van 3 wordt altijd opstandig als hij naar bed moet.
Maar als ik zeg: ik ben het eerste boven! heb ik hem in ieder geval al binnen 5 seconde op de juiste verdieping .
Tsja, de meeste dingen zijn fases. Niet dat je er met die wetenschap altijd kalm onder blijft.
Mijn ervaring leert dat als het punt bereikt is waarop ik denk dat het uit de hand gaat lopen en ik echt harder op moet gaan treden,de fase vrijwel aan zijn einde is.
Meestal kom je dan weer in rustiger vaarwater totdat er weer een nieuwe fase aanbreekt.
En zo wisselen de periodes af.
En die fases duren minstens tot hun 18de (daarna heb ik nog geen ervaring)
Dat is helaas niet erg hoopvol,maar wel reeel.
Daarnaast hebben kinderen ook gewoon een karakter.
Waar het ene kind makkelijk is,is de ander een strijdlustig kind.
Het ene kind is diep onder de indruk van op de gang zitten voor straf,de ander komt met deur en al gewoon de kamer in.
Het ene kind bezwijkt uiteindelijk onder jouw lange adem,de ander zal altijd de langste adem hebben.
Daar valt geen enkele opvoeding wat aan te kunnen veranderen.
Ik vind je kindje nog wel erg jong om al over verwend gedrag te praten.
En zeker te jong om al deskundige hulp op los te laten.
Ik adviseer eerder om ruimte te maken voor jezelf om even op adem te kunnen komen en regelmatig wat afstand te nemen.
Dan kan je de situatie wat beter aan.
Overigens heb ik zelf ook een klein driejarig tirannetje rondlopen.
Onwijs lief en zeer grappig ventje,maar....geen land mee te bezeilen!
Tsja, het is een fase.
Bij 3 en 4 trouwens ook niet.
vanaf het 4de jaar komen kinderen langzaam een beetje uit hun egocentrische wereld.
Dan pas kan je verwachten dat ze socialer worden,hun aandeel in een situatie kunnen zien en rekening kunnen houden met de verlangens van anderen(hoewel dat laatste zelfs dan nog erg moeilijk is)
Ik zou dan ook zeggen,maak de opvoeding nu al niet zo zwaar.
Naarmate ze ouder zijn kan je ze makkelijker dingen leren omdat ze het dan pas begrijpen.
"Pick you battles" is ook mijn motto.(of ik ben ook gewoon een luie moeder
).Ongewenst gedrag kan je het beste ombuigen door afleiding,of er een uitdaging of spelletje van maken.
bv. Mijn jongste van 3 wordt altijd opstandig als hij naar bed moet.
Maar als ik zeg: ik ben het eerste boven! heb ik hem in ieder geval al binnen 5 seconde op de juiste verdieping .
Tsja, de meeste dingen zijn fases. Niet dat je er met die wetenschap altijd kalm onder blijft.
Mijn ervaring leert dat als het punt bereikt is waarop ik denk dat het uit de hand gaat lopen en ik echt harder op moet gaan treden,de fase vrijwel aan zijn einde is.
Meestal kom je dan weer in rustiger vaarwater totdat er weer een nieuwe fase aanbreekt.
En zo wisselen de periodes af.
En die fases duren minstens tot hun 18de (daarna heb ik nog geen ervaring)
Dat is helaas niet erg hoopvol,maar wel reeel.
Daarnaast hebben kinderen ook gewoon een karakter.
Waar het ene kind makkelijk is,is de ander een strijdlustig kind.
Het ene kind is diep onder de indruk van op de gang zitten voor straf,de ander komt met deur en al gewoon de kamer in.
Het ene kind bezwijkt uiteindelijk onder jouw lange adem,de ander zal altijd de langste adem hebben.
Daar valt geen enkele opvoeding wat aan te kunnen veranderen.
Ik vind je kindje nog wel erg jong om al over verwend gedrag te praten.
En zeker te jong om al deskundige hulp op los te laten.
Ik adviseer eerder om ruimte te maken voor jezelf om even op adem te kunnen komen en regelmatig wat afstand te nemen.
Dan kan je de situatie wat beter aan.
Overigens heb ik zelf ook een klein driejarig tirannetje rondlopen.
Onwijs lief en zeer grappig ventje,maar....geen land mee te bezeilen!
Tsja, het is een fase.
vrijdag 30 mei 2008 om 12:05
Ik vergelijk het enigszins met het gedrag van jonge honden: als die niet genoeg gezag ervaren gaan ze ook proberen hoe ver ze kunnen gaan. En het ene kind is veel ontvankelijker voor gezag dan het andere; er is geen aanpak die voor elk kind werkt. Maar een kind dat met slaan, bijten en brullen zijn zin probeert door te drijven is de weg kwijt en moet gecorrigeerd worden.
Destijds had mijn zoon (rond zijn 3e jaar) ook zo'n periode. Geen land mee te bezeilen; zijn moeder werd er gek van. Tot ik een keer ben opgetreden: ik heb hem niet geslagen maar wel stevig beetgepakt, mijn gezicht vlak bij zijn gezicht en heel kalm maar wel met de nodige overtuiging heb gezegd dat hij mocht kiezen: direkt ophouden met dat geschreeuw of onder de koude douche.
Hij dacht even na en besloot toen om op te houden.
Vanaf dat moment ging het stukken beter; hij wist weer hoe de gezagsverhoudingen lagen. En hij werd er zelf alleen maar vrolijker van.
Destijds had mijn zoon (rond zijn 3e jaar) ook zo'n periode. Geen land mee te bezeilen; zijn moeder werd er gek van. Tot ik een keer ben opgetreden: ik heb hem niet geslagen maar wel stevig beetgepakt, mijn gezicht vlak bij zijn gezicht en heel kalm maar wel met de nodige overtuiging heb gezegd dat hij mocht kiezen: direkt ophouden met dat geschreeuw of onder de koude douche.
Hij dacht even na en besloot toen om op te houden.
Vanaf dat moment ging het stukken beter; hij wist weer hoe de gezagsverhoudingen lagen. En hij werd er zelf alleen maar vrolijker van.
Polygamie = intensieve vrouwhouderij
vrijdag 30 mei 2008 om 15:24
Ik ben echt een flutmoeder die veel toelaat.
Maar schoppen,bijten,slaan,en schelden daar wordt ik woest van.
Dat betekent zonder pardon naar je kamer en daar zit je dan zeker een half uur.
Omdat ik niet zo streng ben verder is in dat geval hèèl duidelijk dat dat niet geaccepteerd wordt.
Maar ook hier geld weer,sommige kids zijn nu eenmaal bijtertjes en blijven dat iedere keer doen.
Gelukkig is dat bij ons geen issue.
Ik ken wel kinderen die veel schoppen en slaan. Tsja,temparement.......De ouders doen echt verschikkijk hun best,maar het wil nog niet lukken.
Maar schoppen,bijten,slaan,en schelden daar wordt ik woest van.
Dat betekent zonder pardon naar je kamer en daar zit je dan zeker een half uur.
Omdat ik niet zo streng ben verder is in dat geval hèèl duidelijk dat dat niet geaccepteerd wordt.
Maar ook hier geld weer,sommige kids zijn nu eenmaal bijtertjes en blijven dat iedere keer doen.
Gelukkig is dat bij ons geen issue.
Ik ken wel kinderen die veel schoppen en slaan. Tsja,temparement.......De ouders doen echt verschikkijk hun best,maar het wil nog niet lukken.
vrijdag 30 mei 2008 om 22:54
oeps had verder niet meer gelezen hier.
ik zet mijn zoon echt niet midden in de nacht op de gang hoor!
misschien is het voorbeeld niet zo best, maar het is absoluut niet vanwege deorientatie oid het is voor hem een spelletje.
hij doet het overdag ook. (en als hij beer heeft wil hij een kus, of water of sokken aan of nou ja verzin wat)
nieuw beren voorbeeld :D;
hij wil iets, ik zeg nee, pakt hij zijn beer op zegd; hoe ik niet! heeft die beer een gooi, en gaat vervolgens gillen als een speen varken! ik wil beer ik wil beer!
gooit zich zelf op de grond en blijft net zo lang hysterisch doen tot hij wel die beer krijgt.
als ik die beer geef (ja ik probeer ook maar wat uit) dan herhaald hij dit ritueel maar dan om iets anders (bv speelgoed waar zijn zus mee speelt)
als ik die beer niet geef heb ik uit geprobeerd;
zoon nu op houden en zelf je beer pakken anders mag je op de gang zitten tot je uit gegild bent, gilt gewoon door, zet ik hem op de gang gaat hij na een tijdje over in gillen en huilen dat hij klaar is, als ik dan naar hem toe ga en ik vraag waarom zit je op de gang, zegd alleen maar; ik wil beer ik wil beer en begint weer gezelig verder te gillen. werkt gewoon niet :(
vandaag heb ik hem maar gewoon laten liggen, en is hij opgehouden na een paar minuten om zijn zus te teroriseren(is dus gewoon op haar aflopen en haar een klap verkopen.
beer is maar 1 voorbeeld. dat ik hem een verwend monster noem is gewoon ook zo, ik zeg ook het is onze eigen schuld. ten eerste zijn we gruwelijk verwend met een eerste die super makkelijk is, ten tweede zijn wij vooral richting zoon snel van ach gossie en hup meneer heeft zijn zin.
kijk dat is nu afgelopen, dat snap ik en dat snappen jullie, alleen hoe krijg je het uit zijn systeem? nu weet ik dat het combi fase is met combi van ons niet consequent genoeg zijn en de verkeerde strijden aangaan.
(lang verhaal, maar goed het is dus maar een voorbeeld en zo zijn er heel veel)
ik zet mijn zoon echt niet midden in de nacht op de gang hoor!
misschien is het voorbeeld niet zo best, maar het is absoluut niet vanwege deorientatie oid het is voor hem een spelletje.
hij doet het overdag ook. (en als hij beer heeft wil hij een kus, of water of sokken aan of nou ja verzin wat)
nieuw beren voorbeeld :D;
hij wil iets, ik zeg nee, pakt hij zijn beer op zegd; hoe ik niet! heeft die beer een gooi, en gaat vervolgens gillen als een speen varken! ik wil beer ik wil beer!
gooit zich zelf op de grond en blijft net zo lang hysterisch doen tot hij wel die beer krijgt.
als ik die beer geef (ja ik probeer ook maar wat uit) dan herhaald hij dit ritueel maar dan om iets anders (bv speelgoed waar zijn zus mee speelt)
als ik die beer niet geef heb ik uit geprobeerd;
zoon nu op houden en zelf je beer pakken anders mag je op de gang zitten tot je uit gegild bent, gilt gewoon door, zet ik hem op de gang gaat hij na een tijdje over in gillen en huilen dat hij klaar is, als ik dan naar hem toe ga en ik vraag waarom zit je op de gang, zegd alleen maar; ik wil beer ik wil beer en begint weer gezelig verder te gillen. werkt gewoon niet :(
vandaag heb ik hem maar gewoon laten liggen, en is hij opgehouden na een paar minuten om zijn zus te teroriseren(is dus gewoon op haar aflopen en haar een klap verkopen.
beer is maar 1 voorbeeld. dat ik hem een verwend monster noem is gewoon ook zo, ik zeg ook het is onze eigen schuld. ten eerste zijn we gruwelijk verwend met een eerste die super makkelijk is, ten tweede zijn wij vooral richting zoon snel van ach gossie en hup meneer heeft zijn zin.
kijk dat is nu afgelopen, dat snap ik en dat snappen jullie, alleen hoe krijg je het uit zijn systeem? nu weet ik dat het combi fase is met combi van ons niet consequent genoeg zijn en de verkeerde strijden aangaan.
(lang verhaal, maar goed het is dus maar een voorbeeld en zo zijn er heel veel)
vrijdag 30 mei 2008 om 23:08
Ik begreep wel dat je je zoon niet op de gang zet s'nachts hoor!
En ik begrijp je punt ook heel goed. Al denk je dat je beren voorbeeld niet handig gekozen is.
Het gedrag herken ik namelijk.
Het draait om 1 ding. Je zoon wil controle hebben. Dingen moeten op zijn manier. Gaat het anders dan is het drama.
Krijgt hij wel zijn zin,dan is het niet goed genoeg....
Die periodes heeft mijn jongste ook weleens.
Zie je een verband in zijn gedrag met bv moe zijn,of een drukke middag achter de de rug?
Of verveelt hij zich?
Op die leeftijd is het nog heel lastig om zelf te gaan spelen. Vaak hebben ze een beetje hulp nodig.
Bv, samen beginnen met de duplo en vervolgens hem even alleen laten spelen.
Of hem gewoon aan tafel zetten met potloden en papier?
Als mijn jongste moe wordt,meestal aan het eind van de middag,gaat hij ook zo naar doen.
En ik begrijp je punt ook heel goed. Al denk je dat je beren voorbeeld niet handig gekozen is.
Het gedrag herken ik namelijk.
Het draait om 1 ding. Je zoon wil controle hebben. Dingen moeten op zijn manier. Gaat het anders dan is het drama.
Krijgt hij wel zijn zin,dan is het niet goed genoeg....
Die periodes heeft mijn jongste ook weleens.
Zie je een verband in zijn gedrag met bv moe zijn,of een drukke middag achter de de rug?
Of verveelt hij zich?
Op die leeftijd is het nog heel lastig om zelf te gaan spelen. Vaak hebben ze een beetje hulp nodig.
Bv, samen beginnen met de duplo en vervolgens hem even alleen laten spelen.
Of hem gewoon aan tafel zetten met potloden en papier?
Als mijn jongste moe wordt,meestal aan het eind van de middag,gaat hij ook zo naar doen.
vrijdag 30 mei 2008 om 23:19
Ik zou er voor kiezen om of niet moeilijk te doen over die beer en het gewoon aan hem te geven, of je besluit dat hij niet altijd zijn zin krijgt zodra hij erom gaat huilen. Waar je ook voor kiest, wees consequent! Dus of je geeft de beer altijd, of je leert hem het af dat als hij gaat huilen jij komt om zijn beer te redden. Ik zou hier op zich niet moeilijk over doen, tenzij dit een voorbeeld is wat je in veel situaties kan plaatsen. Dus als hij altijd zijn zin krijgt als hij gaat huilen is het wel een probleem. Jij bent de baas en het mag niet zo zijn dat je hem zijn zin geeft omdat je niet wil dat hij blijft huilen. Lastig hoor, ik heb respect voor je. Ik leer er van alles over op mijn opleiding maar als het je eigen kind is, is het heel anders dan in het boekje!
vrijdag 30 mei 2008 om 23:24
Een waarom-vraag kan zo'n klein kind nog niet beantwoorden. Als hij dat kon zeggen hoefde je hier geen topic te openen Als ik mijn zoon (2,5) weer uit de hoek haal dan zeg ik zoiets als: mama heeft jou in de hoek gezet, wat deed jij wat niet mocht? Of ik benoem zelf wat hij heeft gedaan en dat dat niet mag. Kusje, knuffel, klaar.
Verder weet ik het ook niet want ik heb ook zo'n vasthoudend exemplaar (en die is al bijna 5). Zoon is wat dat betreft totaal anders, waar dochter een duivels genoegen schept in het over de rooie helpen van haar ouders, wil zoon liever niet dat we boos op hem zijn en zegt dat ook. Hij reageert ook op straf, echt ongekend
Als ik mijn zoon (2,5) weer uit de hoek haal dan zeg ik zoiets als: mama heeft jou in de hoek gezet, wat deed jij wat niet mocht? Of ik benoem zelf wat hij heeft gedaan en dat dat niet mag. Kusje, knuffel, klaar.Verder weet ik het ook niet want ik heb ook zo'n vasthoudend exemplaar (en die is al bijna 5). Zoon is wat dat betreft totaal anders, waar dochter een duivels genoegen schept in het over de rooie helpen van haar ouders, wil zoon liever niet dat we boos op hem zijn en zegt dat ook. Hij reageert ook op straf, echt ongekend
zaterdag 31 mei 2008 om 09:19
Ik zie bijna nergens het positieve gedrag belonen terug!Als je zoon iets doet wat wel goed is dat je hem overlaadt met complimenten.O,wat heb jij goed geluisterd,wat is mama trots op jou dat jij dat zo goed kan enz.Wij hebben ook pas een negatieve periode achter de rug met onze dochter (4 en oa weer broekplassen en vaak woest worden) en zijn haar nu veel positiever aan gaan pakken.Zeggen hoeveel we van haar houden en dat we supertrots op haar zijn,meer aandacht aan haar besteden en haar veel knuffelen.Moet zeggen dat dit heel erg goed werkt!!!!Ze is een stuk liever geworden.
En ik zou idd consequenter worden.
Wij hebben met dochter een snachts-vaak-wakker-worden-en-dan-papa of mama- willen-zien-fase gehad voordat ze een jaar werd.Het is er langzaam ingeslopen en we stonden uiteindelijk snachts zeker een keer of 20! naast haar ledikantje omdat mevrouw het wel gezellig vond al die aandacht snachts.Toen zagen we op de avond van haar 1e verjaardag supernanny!We hebben toen rigoreus de knop omgezet en zijn 1x heen gelopen om te zeggen dat ze moest gaan slapen en dat wij ook naar bed gingen en daarna niet meer (we wisten wel zeker dat er niks was in de zin van vieze luier oid) ! Ze heeft anderhalf uur gehuild en gekrijsd en wij hebben elkaar bijna vast moeten binden in bed om niet heen te lopen maar we hebben het volgehouden en na 1,5 uur is ze dus in slaap gevallen!De volgende dag duude het 45 min en de 3e dag 5 min.Daarna was het over!Ze is daarna braaf gaan slapen.Dus je zoon is zeker niet te jong om dit aan te pakken.
Maar het vergt absoluut even heel erg veel van jezelf en je partner en je moet er echt helemaal acher staan en uitgerust zijn want anders werkt het niet.Ook goed met je partner communiceren en echt één lijn trekken want anders gaat hij jullie tegen elkaar uitspelen!
Probeer het met een of twee dingen tegelijk aan te pakken en niet meteen alles tegelijk want dat gaat niet lukken.Je zoon moet in gaan zien dat er veranderingen gaan komen.
Ook wat betreft het slaan......Uitleggen dat dat niet mag omdat het pijn doet en dat hij onmiddelijk apart gaat als hij dat doet.En dat dan dus ook vervolgens echt doen!Anders blijf je in zo'n spiraal zitten.Wij geven onze dochter (4) trouwens een pets op haar hand als ze ons slaat of schopt.Dan voelt ze dat dat ook zeer doet en ik moet zeggen dat ze het echt heel erg zelden nog doet.Het is niet pedagogisch verantwoord maar ik ben er zelf ook niet slechter van geworden!
Veel sterkte ermee!En als je niet consequent gaat worden/blijven zal geen enkele aanpak resultaat hebben.Dan heeft het ook geen zin om ergens aan te beginnen!
En ik zou idd consequenter worden.
Wij hebben met dochter een snachts-vaak-wakker-worden-en-dan-papa of mama- willen-zien-fase gehad voordat ze een jaar werd.Het is er langzaam ingeslopen en we stonden uiteindelijk snachts zeker een keer of 20! naast haar ledikantje omdat mevrouw het wel gezellig vond al die aandacht snachts.Toen zagen we op de avond van haar 1e verjaardag supernanny!We hebben toen rigoreus de knop omgezet en zijn 1x heen gelopen om te zeggen dat ze moest gaan slapen en dat wij ook naar bed gingen en daarna niet meer (we wisten wel zeker dat er niks was in de zin van vieze luier oid) ! Ze heeft anderhalf uur gehuild en gekrijsd en wij hebben elkaar bijna vast moeten binden in bed om niet heen te lopen maar we hebben het volgehouden en na 1,5 uur is ze dus in slaap gevallen!De volgende dag duude het 45 min en de 3e dag 5 min.Daarna was het over!Ze is daarna braaf gaan slapen.Dus je zoon is zeker niet te jong om dit aan te pakken.
Maar het vergt absoluut even heel erg veel van jezelf en je partner en je moet er echt helemaal acher staan en uitgerust zijn want anders werkt het niet.Ook goed met je partner communiceren en echt één lijn trekken want anders gaat hij jullie tegen elkaar uitspelen!
Probeer het met een of twee dingen tegelijk aan te pakken en niet meteen alles tegelijk want dat gaat niet lukken.Je zoon moet in gaan zien dat er veranderingen gaan komen.
Ook wat betreft het slaan......Uitleggen dat dat niet mag omdat het pijn doet en dat hij onmiddelijk apart gaat als hij dat doet.En dat dan dus ook vervolgens echt doen!Anders blijf je in zo'n spiraal zitten.Wij geven onze dochter (4) trouwens een pets op haar hand als ze ons slaat of schopt.Dan voelt ze dat dat ook zeer doet en ik moet zeggen dat ze het echt heel erg zelden nog doet.Het is niet pedagogisch verantwoord maar ik ben er zelf ook niet slechter van geworden!
Veel sterkte ermee!En als je niet consequent gaat worden/blijven zal geen enkele aanpak resultaat hebben.Dan heeft het ook geen zin om ergens aan te beginnen!
zaterdag 31 mei 2008 om 09:43
Eens met Moon, positief gedrag belonen en doorzetten. Desnoods stuur je zijn zus een paar nachtjes logeren. Maar wat je je zoon nu geleerd hebt is dat als je maar lang genoeg gilt en brult, mama uiteindelijk toch toegeeft. Al is het na 3 uur. En als een kind zolang kan volhouden is er weinig positiefs meer te ontdekken.
Benoem wel alles wat je doet. Eerste keer beer weggooien, dan pak je beer op, geeft hem terug en zegt erbij, dit is de laatste keer. Kort, duidelijk. Geen hele verhalen want dat onthoud een kind toch niet. Houd je aan wat je zegt. Doe dat ook bij letterlijk alles wat je doet. Zeg, ik ga even plassen, en ga dan naar de wc. Zeg, ik ga een kopje koffie pakken, en pak een kopje koffie. Als je alles benoemd en vervolgens doet wat je zegt, zal op een gegeven ogenblik duidelijk worden dat jij je aan je uitspraken houdt.
Ook belangrijk is om een kind geen keuze te geven als die er niet is. Dus als jij boodschappen wilt doen, vraag dan niet aan je kind; ga je mee boodschappen doen? Daarmee geef je hem/haar de kans om nee te zeggen. Als je kind mee moet, dan moet je zeggen, kom, we gaan boodschappen doen. Als je bij oma bent, en je zegt, ga je mee naar huis, heeft je kind het recht om nee te zeggen, je vraagt het tenslotte. Dus dan is de tekst, kom we gaan naar huis. Als je je kind de keuze wel wilt geven (waar op zich niks mis mee is), laat hem dan bij oma.
Ongewenst gedrag negeren is nagenoeg onmogelijk. Want als je kind zijn zus begint te meppen kun je niet rustig doorgaan met koken..... (lijkt me). Wat je wel nog zou kunnen invoeren is een 'mepkussen' of zoiets dergelijks. Een kussen, of iets anders, waar je tegenaan mag meppen als je boos bent.
Gedrag benoemen is ook een goed begin. Jij bent boos he? Mama snapt wel dat jij boos bent omdat je de beer wilt. Dat wil niet zeggen dat jij die beer moet pakken, maar je kind voelt vanalles, en dat is allemaal heel heftig, en begrip is belangrijk.
Verder, succes ermee. En je hebt er een paar maanden over gedaan om het zover te laten komen, dus ga er niet vanuit dat het binnen 3 dagen helemaal in orde komt.
Benoem wel alles wat je doet. Eerste keer beer weggooien, dan pak je beer op, geeft hem terug en zegt erbij, dit is de laatste keer. Kort, duidelijk. Geen hele verhalen want dat onthoud een kind toch niet. Houd je aan wat je zegt. Doe dat ook bij letterlijk alles wat je doet. Zeg, ik ga even plassen, en ga dan naar de wc. Zeg, ik ga een kopje koffie pakken, en pak een kopje koffie. Als je alles benoemd en vervolgens doet wat je zegt, zal op een gegeven ogenblik duidelijk worden dat jij je aan je uitspraken houdt.
Ook belangrijk is om een kind geen keuze te geven als die er niet is. Dus als jij boodschappen wilt doen, vraag dan niet aan je kind; ga je mee boodschappen doen? Daarmee geef je hem/haar de kans om nee te zeggen. Als je kind mee moet, dan moet je zeggen, kom, we gaan boodschappen doen. Als je bij oma bent, en je zegt, ga je mee naar huis, heeft je kind het recht om nee te zeggen, je vraagt het tenslotte. Dus dan is de tekst, kom we gaan naar huis. Als je je kind de keuze wel wilt geven (waar op zich niks mis mee is), laat hem dan bij oma.
Ongewenst gedrag negeren is nagenoeg onmogelijk. Want als je kind zijn zus begint te meppen kun je niet rustig doorgaan met koken..... (lijkt me). Wat je wel nog zou kunnen invoeren is een 'mepkussen' of zoiets dergelijks. Een kussen, of iets anders, waar je tegenaan mag meppen als je boos bent.
Gedrag benoemen is ook een goed begin. Jij bent boos he? Mama snapt wel dat jij boos bent omdat je de beer wilt. Dat wil niet zeggen dat jij die beer moet pakken, maar je kind voelt vanalles, en dat is allemaal heel heftig, en begrip is belangrijk.
Verder, succes ermee. En je hebt er een paar maanden over gedaan om het zover te laten komen, dus ga er niet vanuit dat het binnen 3 dagen helemaal in orde komt.
zaterdag 31 mei 2008 om 21:40
Positief belonen is prima als vervolgstrategie. Daaraan voorafgaand zal je heel goed duidelijk moeten maken welk gedrag wel, en ook welk gedrag niet wordt gewaardeerd. Zeker in de situatie die TO schetst is dat noodzakelijk.
Daarmee herstel je de gezagsverhouding die simpelweg noodzakelijk is bij de opvoeding van jonge kinderen.
Met jonge kinderen onderrhandel en soebatteer je niet: je geeft duidelijk aan waar de grenzen liggen en binnen die grenzen stimuleer je ze op een liefdevolle manier om zich te ontwikkelen.
Daarmee herstel je de gezagsverhouding die simpelweg noodzakelijk is bij de opvoeding van jonge kinderen.
Met jonge kinderen onderrhandel en soebatteer je niet: je geeft duidelijk aan waar de grenzen liggen en binnen die grenzen stimuleer je ze op een liefdevolle manier om zich te ontwikkelen.
Polygamie = intensieve vrouwhouderij
zaterdag 31 mei 2008 om 23:17
Mijn schoonmoeder vertelde me dat als mijn vriend het nodig vond om z'n stembanden te testen..hij naar zn kamer moest. Vervolgens zette ze muziek aan (overdag natuurlijk) die zijn gegil overtrof. Af en toe de muziek wat zachter draaien om te horen of het gegil al over was...zo ja vragen of hij zich kon gedragen...zo niet kamerdeur weer dicht en net zo lang volhouden totdat hij het opgaf...
Die ga ik onthouden
Die ga ik onthouden
