Relaties
alle pijlers
Mijn vader heeft een bastaard dochter
zaterdag 15 juni 2013 23:38
Al een jaar of 9 weet ik het; mijn vader heeft een kind bij iemand anders verwekt. Ik weet het nog alsof het mij gisteren is gezegd. Ik was ongeveer 16/17 (nu 26) en het werd mij terloops verteld door mij een foto van haar te laten zien met de zin 'ik hoop niet dat je boos wordt, maar...'. Ik reageerde heel koel; 'okay. Ik ga douchen'. Daarna mij ogen uit mn kop gehuild onder de douche. En het er bijna nooit meer over gehad.
Af en toe heb ik momenten dat ik eraan denk.
De laatste weken denk ik veel eraan omdat haar verjaardag en die van mijn broer op dezelfde dag vallen. Ze zijn niet even oud, maar wel op dezelfde dag jarig. Dit was een paar dagen geleden. Ik heb het er soms even over met mn broer en vind het ook erg triest voor hem dat 'zijn dag' is bevuild met een leugen.
Hoe heeft mijn vader dit kunnen doen? Ook verwijt ik het mijn moeder dat ze bij hem is gebleven (ze zijn 35+ jaar getrouwd)
Ik wil toch mijn ei kwijt want ik vind dat ik dit gevoel niet zo moet dragen. Het is de schuld van mijn vader en hij moet het weten. Nu heb ik geen geweldige relatie, nogal afstandelijk. We praten wel gewoon, maar ik vraag altijd naar mij moeder aan de telefoon en we knuffelen alleen met verjaardagen/feestdagen even snel.
Ik zit erover na te denken om het daarom in een brief te plaatsen. Erover praten vind ik gewoon te moeilijk en emotioneel. Hoe denken jullie hierover?
En heeft iemand misschien hier ook ervaring mee?
Bedankt voor het lezen
X
Af en toe heb ik momenten dat ik eraan denk.
De laatste weken denk ik veel eraan omdat haar verjaardag en die van mijn broer op dezelfde dag vallen. Ze zijn niet even oud, maar wel op dezelfde dag jarig. Dit was een paar dagen geleden. Ik heb het er soms even over met mn broer en vind het ook erg triest voor hem dat 'zijn dag' is bevuild met een leugen.
Hoe heeft mijn vader dit kunnen doen? Ook verwijt ik het mijn moeder dat ze bij hem is gebleven (ze zijn 35+ jaar getrouwd)
Ik wil toch mijn ei kwijt want ik vind dat ik dit gevoel niet zo moet dragen. Het is de schuld van mijn vader en hij moet het weten. Nu heb ik geen geweldige relatie, nogal afstandelijk. We praten wel gewoon, maar ik vraag altijd naar mij moeder aan de telefoon en we knuffelen alleen met verjaardagen/feestdagen even snel.
Ik zit erover na te denken om het daarom in een brief te plaatsen. Erover praten vind ik gewoon te moeilijk en emotioneel. Hoe denken jullie hierover?
En heeft iemand misschien hier ook ervaring mee?
Bedankt voor het lezen
X
zondag 16 juni 2013 15:58
Ohja en mijn ouders zijn niet lang nadat mijn moeder zwanger raakte gescheiden, op mijn moeders initiatief. Ze wilde met die ander verder en ze wilde niet mijn broertje met een 'valse' vader 'opzadelen'.
Uiteraard (of nouja, als je hem zou kennen zou je zeggen uiteraard) niks geworden met de vader van mijn broertje.
Mijn vader heeft jaren later, toen hij terminaal ziek bleek, nog eens geopperd om weer een gezin te vormen.
Want dat was wat hij wilde, een gezin. Hij hield ook van mijn broertje en het kon hem niets schelen dat hij niet van hemzelf was. Hij wou sterven in een gezin.
Helaas niet gebeurd, want ik wou het niet van hem vragen, ik dacht dat hij het voor mij deed. Maar ik denk dat hij het voor zichzelf had gewild.
Hoe dan ook, mijn 'gezin' is onderhand zo samengesteld dat ik er hoofdpijn van krijg als ik iedereen moet opnoemen, maar ze horen allemaal bij mij.
Ik heb ook nog 3 stiefzussen, 2 stiefvaders, een stiefmoeder en een nichtje. En inmiddels ook 2 zwagers
En mijn vriend's familie natuurlijk, met twee zwagers en twee schoonzussen en een schoonvader.
Tja, misschien ben ik heel makkelijk, maar die mensen horen bij mij.
Uiteraard (of nouja, als je hem zou kennen zou je zeggen uiteraard) niks geworden met de vader van mijn broertje.
Mijn vader heeft jaren later, toen hij terminaal ziek bleek, nog eens geopperd om weer een gezin te vormen.
Want dat was wat hij wilde, een gezin. Hij hield ook van mijn broertje en het kon hem niets schelen dat hij niet van hemzelf was. Hij wou sterven in een gezin.
Helaas niet gebeurd, want ik wou het niet van hem vragen, ik dacht dat hij het voor mij deed. Maar ik denk dat hij het voor zichzelf had gewild.
Hoe dan ook, mijn 'gezin' is onderhand zo samengesteld dat ik er hoofdpijn van krijg als ik iedereen moet opnoemen, maar ze horen allemaal bij mij.
Ik heb ook nog 3 stiefzussen, 2 stiefvaders, een stiefmoeder en een nichtje. En inmiddels ook 2 zwagers
En mijn vriend's familie natuurlijk, met twee zwagers en twee schoonzussen en een schoonvader.
Tja, misschien ben ik heel makkelijk, maar die mensen horen bij mij.
zondag 16 juni 2013 17:43
Oh zo.
Maar even serieus, zo noemden ze dat soort kinderen toch ook vroeger?
Vind het overigens niet kunnen van sommige mannen (ook van mijn vader eigenlijk) dat ze niet echt naar het kind omkijken soms. Ik bedoel: ook al was de seks maar een paar keer en heb je geen band met de vrouw, het is toch wel je kind blijkbaar. Ongewenst maar toch.
Maar even serieus, zo noemden ze dat soort kinderen toch ook vroeger?
Vind het overigens niet kunnen van sommige mannen (ook van mijn vader eigenlijk) dat ze niet echt naar het kind omkijken soms. Ik bedoel: ook al was de seks maar een paar keer en heb je geen band met de vrouw, het is toch wel je kind blijkbaar. Ongewenst maar toch.
zondag 16 juni 2013 17:46
Bastaard was vroeger alles behalve een positief woord. Als bastaard boette je vroeger in de maatschappij voor een fout die je ouders begaan hadden. Daarom vind ik het niet kunnen om uberhaupt maar al helemaal in de nederlandse context het woord bastaard te gebruiken. Er gaat een waardeoordeel vanuit naar een kind dat ontstaan is uit een relatie zonder huwelijk of uit een relatie waarin een of meerdere partijen ontrouw waren naar hun partner.
zondag 16 juni 2013 17:47
quote:zuz schreef op 16 juni 2013 @ 17:43:
Oh zo.
Maar even serieus, zo noemden ze dat soort kinderen toch ook vroeger?
Vind het overigens niet kunnen van sommige mannen (ook van mijn vader eigenlijk) dat ze niet echt naar het kind omkijken soms. Ik bedoel: ook al was de seks maar een paar keer en heb je geen band met de vrouw, het is toch wel je kind blijkbaar. Ongewenst maar toch.Omdat 9 van de 10 mannen te beroerd is om een rubbertje om zn lul te hangen als hij seks heeft maar vervolgens gaat piepen als daar gevolgen aan hangen. En omdat in het geval van vreemdgaan de partner als ze het kan vergeven vaak wel wil dat het gezin dat al bestaat niks te maken gaat krijgen met het kind dat ontstaan is uit ontrouw en mannen daar in mee gaan. Want he...anders is het zo lastig.
Oh zo.
Maar even serieus, zo noemden ze dat soort kinderen toch ook vroeger?
Vind het overigens niet kunnen van sommige mannen (ook van mijn vader eigenlijk) dat ze niet echt naar het kind omkijken soms. Ik bedoel: ook al was de seks maar een paar keer en heb je geen band met de vrouw, het is toch wel je kind blijkbaar. Ongewenst maar toch.Omdat 9 van de 10 mannen te beroerd is om een rubbertje om zn lul te hangen als hij seks heeft maar vervolgens gaat piepen als daar gevolgen aan hangen. En omdat in het geval van vreemdgaan de partner als ze het kan vergeven vaak wel wil dat het gezin dat al bestaat niks te maken gaat krijgen met het kind dat ontstaan is uit ontrouw en mannen daar in mee gaan. Want he...anders is het zo lastig.
zondag 16 juni 2013 17:48
Dat je het niet leuk vindt kan ik begrijpen. Dat het je blik op je ouders verandert ook. Maar ik lees in dit topic termen als 'bastaard', 'smet op je leven', 'bevuild met leugens' en nog meer. Pfoeh.
Je zult dat kind zijn zeg. Een kind dat volgens bloedverwanten (want dat ben je, al is het 'maar' halfzus) beter nooit geboren had kunnen worden. Een mens dat er beter niet had kunnen zijn. Fijne wetenschap om zo op te groeien.
Helaas weet ik hoe het voelt om zo'n kind te zijn (alhoewel iets andere situatie). Als je eigen familie niks van je wil weten. Als je bloedverwanten je de rug toe draaien omdat je (door toedoen van je ouders en andere volwassenen) niet in het plaatje past. Dat is pas niet leuk...
Kortom: get over it.
Je zult dat kind zijn zeg. Een kind dat volgens bloedverwanten (want dat ben je, al is het 'maar' halfzus) beter nooit geboren had kunnen worden. Een mens dat er beter niet had kunnen zijn. Fijne wetenschap om zo op te groeien.
Helaas weet ik hoe het voelt om zo'n kind te zijn (alhoewel iets andere situatie). Als je eigen familie niks van je wil weten. Als je bloedverwanten je de rug toe draaien omdat je (door toedoen van je ouders en andere volwassenen) niet in het plaatje past. Dat is pas niet leuk...
Kortom: get over it.
zondag 16 juni 2013 19:33
De hele post hangt aan elkaar van de schuldvraag. Het is allemaal de schuld van je vader. Zo lang je daar in blijft hangen zal je je altijd zo voelen. Hij kan namelijk nooit ongedaan maken wat hij heeft gedaan. Jij ook niet. Niets wat hij nu nog doet of laat kan zorgen dat jij je beter voelt. Alleen jij zelf kan daarvoor zorgen.
De eerste stap is dat je het bij jezelf zoekt. Dat valt meestal niet mee. Misschien is een hulpverlener toch wel op zijn plaats hier, gezien jou OP en je ontzettend emotionele reacties.
Ik begrijp overigens best dat je het moeilijk vindt en dat je er niet zomaar overheen stapt. Maar als je verder wil met je leven zal je toch op de een of andere manier een weg moeten vinden. Wegstoppen heeft je tot nu toe nog niet geholpen.
De eerste stap is dat je het bij jezelf zoekt. Dat valt meestal niet mee. Misschien is een hulpverlener toch wel op zijn plaats hier, gezien jou OP en je ontzettend emotionele reacties.
Ik begrijp overigens best dat je het moeilijk vindt en dat je er niet zomaar overheen stapt. Maar als je verder wil met je leven zal je toch op de een of andere manier een weg moeten vinden. Wegstoppen heeft je tot nu toe nog niet geholpen.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
zondag 16 juni 2013 21:40
Eens met BWitched. Wat wil je bereiken? Je vader kan het niet terugdraaien. Misschien kan hij sorry zeggen, maar schiet je daar echt iets mee op? Misschien wil je alleen erkenning van je gevoelens, daar lijkt me op zich niks mis mee. Maar welke gevoelens dan precies?
Je verwijt het je moeder dat ze bij hem is gebleven. Stel ze was bij hem weggegaan en had al het contact tussen jou en je vader verbroken, dan had je haar dat misschien juist wel verweten. Mensen maken fouten. Kleine fouten, grote fouten en onvergeeflijke fouten. Maar terugdraaien kunnen we ze niet.
De vraag of dit van je vader een grote fout of een onvergeeflijke fout was kun jij alleen beantwoorden (eigenlijk zijn het twee kwesties denk ik: 1. dat je vader is vreemdgegaan/ een kind heeft verwekt, en 2. de wijze waarop je ouders daar vervolgens binnen het gezin mee zijn omgegaan). Maar besef wel dat je antwoord bepaalt wat je met de relatie met je vader aanmoet. Wil je de band herstellen of verbreken?
Misschien is het best goed je gevoelens eens onder woorden te brengen. Maar voordat je zelf iets doet wat niet meer terug te draaien is (dus dat door jouw woorden de band met je ouders onherstelbaar beschadigt) zou ik eens beginnen met je gevoelens voor jezelf op papier te zetten als het je zo bezig houdt, en er om de paar weken eens naar te kijken en het bij te schaven zo nodig. En dan op later datum bedenken of je dit ook echt zo door je vader wil laten lezen, of dat je beter een beperkter stukje gevoelens met hem deelt.
Je verwijt het je moeder dat ze bij hem is gebleven. Stel ze was bij hem weggegaan en had al het contact tussen jou en je vader verbroken, dan had je haar dat misschien juist wel verweten. Mensen maken fouten. Kleine fouten, grote fouten en onvergeeflijke fouten. Maar terugdraaien kunnen we ze niet.
De vraag of dit van je vader een grote fout of een onvergeeflijke fout was kun jij alleen beantwoorden (eigenlijk zijn het twee kwesties denk ik: 1. dat je vader is vreemdgegaan/ een kind heeft verwekt, en 2. de wijze waarop je ouders daar vervolgens binnen het gezin mee zijn omgegaan). Maar besef wel dat je antwoord bepaalt wat je met de relatie met je vader aanmoet. Wil je de band herstellen of verbreken?
Misschien is het best goed je gevoelens eens onder woorden te brengen. Maar voordat je zelf iets doet wat niet meer terug te draaien is (dus dat door jouw woorden de band met je ouders onherstelbaar beschadigt) zou ik eens beginnen met je gevoelens voor jezelf op papier te zetten als het je zo bezig houdt, en er om de paar weken eens naar te kijken en het bij te schaven zo nodig. En dan op later datum bedenken of je dit ook echt zo door je vader wil laten lezen, of dat je beter een beperkter stukje gevoelens met hem deelt.
maandag 17 juni 2013 00:55
Poe, een hoop reacties!
Reacties van dames die eenzelfde situatie hebben meegemaakt, bedankt voor het delen hiervan. Mimi32, boebezoebe: *knuf*
Ook veel nuttige adviezen gehad (de opmerking bastaard is al uitvoerig besproken en door mij aangegeven dat het niet netjes was maar puur voor verduidelijking was bedoelt laat ik even achterwege)
Waarom ik specifiek deze week emotioneel ben? Ik weet het eigenlijk niet. Rond haar geboortedag heb ik het ieder jaar wel een beetje, maar waarom het dit jaar zo vers voelt...geen idee.
Even wat verduidelijking. Mijn vader heeft haar financieel gesteund, iets waar ik trouwens 100% achter sta. En Ninjo, pure onzin vind ik wat jij zegt. Tuurlijk, de vrouw in kwestie kon slechte bedoelingen hebben gehad, maar ja das dan pech. Als man moet je ook financieel dan bijdragen naar mijn mening. Ze is niet erkend, dit is later gedaan door haar stiefvader (jaren later toen haar moeder een nieuwe relatie kreeg)
Wat ik trouwens weet is dat mijn vader haar wel heeft bezoekt. Hoe vaak/lang etc weet ik niet.
Ook nog; ik weet niet wat voor relatie hij met de vrouw in kwestie had. Misschien een one night stand, maar misschien was het wel een jarenlange affaire en heeft ze hem 'bespeeld' door zwanger te raken zodat hij bij haar bleef.
Het schrijven van een brief en even wegleggen vind ik een goed idee. En het zal echt niet een brief vol haat zijn, maar meer over mijn gevoel en hoe het voor mij is en was om met deze informatie om te gaan. Misschien heb ik het zelf ook deels taboe gemaakt door, op de kleine momenten (1x per jaar) dat erover werd gesproken, me af te sluiten en over te gaan op een ander onderwerp.
Over het egoisme van mijn vader (dat hij de bom heeft gedropt en een foto liet zien van haar) wat ik heb begrepen is dat mijn ouders wilden wachten met vertellen tot ik wat ouder was. Ze vonden 17/18 blijkbaar een goede leeftijd. Achteraf, misschien was ik (emotioneel) nog te jong?
Een gesprek aangaan is iets wat ik niet kan vermijden ben ik bang. Gisteren heb ik het er uitgebreid met mn vriend erover gehad en dat heeft ook geholpen. Misschien kan een psycholoog mij meer inzicht geven, maar voor nu denk ik dat ik het dichter bij huis moet zoeken, mn vriend. Hij heeft de situatie vanaf sinds ik het weet meegemaakt. En misschien kan ik er ook met mijn broer over praten om te weten wat zijn gevoelens zijn en of hij het er weleens met mn vader over heeft gehad.
Ik heb haar Facebook pagina opgezocht en het blijft gek dat er nog iemand op de wereld is die zo op mij lijkt. En ik ben nieuwsgierig naar haar.
En voor de mensen die zeggen dat het mijn zaak niet is of dat het onzin is dat ik het me zo aantrek: dit is mijn gevoel en ik kan het niet meer negeren.
Reacties van dames die eenzelfde situatie hebben meegemaakt, bedankt voor het delen hiervan. Mimi32, boebezoebe: *knuf*
Ook veel nuttige adviezen gehad (de opmerking bastaard is al uitvoerig besproken en door mij aangegeven dat het niet netjes was maar puur voor verduidelijking was bedoelt laat ik even achterwege)
Waarom ik specifiek deze week emotioneel ben? Ik weet het eigenlijk niet. Rond haar geboortedag heb ik het ieder jaar wel een beetje, maar waarom het dit jaar zo vers voelt...geen idee.
Even wat verduidelijking. Mijn vader heeft haar financieel gesteund, iets waar ik trouwens 100% achter sta. En Ninjo, pure onzin vind ik wat jij zegt. Tuurlijk, de vrouw in kwestie kon slechte bedoelingen hebben gehad, maar ja das dan pech. Als man moet je ook financieel dan bijdragen naar mijn mening. Ze is niet erkend, dit is later gedaan door haar stiefvader (jaren later toen haar moeder een nieuwe relatie kreeg)
Wat ik trouwens weet is dat mijn vader haar wel heeft bezoekt. Hoe vaak/lang etc weet ik niet.
Ook nog; ik weet niet wat voor relatie hij met de vrouw in kwestie had. Misschien een one night stand, maar misschien was het wel een jarenlange affaire en heeft ze hem 'bespeeld' door zwanger te raken zodat hij bij haar bleef.
Het schrijven van een brief en even wegleggen vind ik een goed idee. En het zal echt niet een brief vol haat zijn, maar meer over mijn gevoel en hoe het voor mij is en was om met deze informatie om te gaan. Misschien heb ik het zelf ook deels taboe gemaakt door, op de kleine momenten (1x per jaar) dat erover werd gesproken, me af te sluiten en over te gaan op een ander onderwerp.
Over het egoisme van mijn vader (dat hij de bom heeft gedropt en een foto liet zien van haar) wat ik heb begrepen is dat mijn ouders wilden wachten met vertellen tot ik wat ouder was. Ze vonden 17/18 blijkbaar een goede leeftijd. Achteraf, misschien was ik (emotioneel) nog te jong?
Een gesprek aangaan is iets wat ik niet kan vermijden ben ik bang. Gisteren heb ik het er uitgebreid met mn vriend erover gehad en dat heeft ook geholpen. Misschien kan een psycholoog mij meer inzicht geven, maar voor nu denk ik dat ik het dichter bij huis moet zoeken, mn vriend. Hij heeft de situatie vanaf sinds ik het weet meegemaakt. En misschien kan ik er ook met mijn broer over praten om te weten wat zijn gevoelens zijn en of hij het er weleens met mn vader over heeft gehad.
Ik heb haar Facebook pagina opgezocht en het blijft gek dat er nog iemand op de wereld is die zo op mij lijkt. En ik ben nieuwsgierig naar haar.
En voor de mensen die zeggen dat het mijn zaak niet is of dat het onzin is dat ik het me zo aantrek: dit is mijn gevoel en ik kan het niet meer negeren.
maandag 17 juni 2013 14:45
quote:jagten schreef op 15 juni 2013 @ 23:45:
Het zijn jouw zaken niet waar het betreft het huwelijk van je ouders. En bastaard is een lelijk woord, wordt zelf eens volwassen en gedraag je er naar. o wacht je bent al volwassenMeerderjarig is niet hetzelfde als volwassen.
Het zijn jouw zaken niet waar het betreft het huwelijk van je ouders. En bastaard is een lelijk woord, wordt zelf eens volwassen en gedraag je er naar. o wacht je bent al volwassenMeerderjarig is niet hetzelfde als volwassen.
Polygamie = intensieve vrouwhouderij
maandag 17 juni 2013 23:04
krekeltje als je hier nog leest: ik vind het helemaal niet gek dat je daar nog steeds diepe gevoelens over hebt.
Je broertjes en zusjes, dat zijn de diepste wortels die je hebt in het leven. En dan blijkt op je 17e dat dat allemaal anders was dan je altijd geloofde.
Het is ook net een leeftijd trouwens waarin juist voor een meisje een vader vaak een belangrijke figuur is (afzetten enerzijds en vaak nog idealiseren anderzijds). En die figuur blijkt iemand anders te zijn dan jij dacht: niet alleen de vader van jezelf en broer, maar een man die ergens een kind heeft...
Ik vind dat het je siert dat je dat niet maar zomaar over je schouder gooit. Natuurlijk hakt dat er in, het is het fundament van je leven.
Het is aan jou hoe je hier zelf in de toekomst vorm aan gaan gaat geven. Wil je proberen contact te zoeken? Wil je er veel meer met je ouders over gaan praten? Of omgekeerd, wil je eigenlijk veel minder contact met je ouders omdat je het onbegrijpelijk vind dat ze dat zusje gewoon "weggemoffeld" hebben zonder om jullie input te vragen?
Bedenk dat je nu geen onmondig kind meer bent. Jij mag zelf vormgeven aan het contact met de mensen in je leven.
Je broertjes en zusjes, dat zijn de diepste wortels die je hebt in het leven. En dan blijkt op je 17e dat dat allemaal anders was dan je altijd geloofde.
Het is ook net een leeftijd trouwens waarin juist voor een meisje een vader vaak een belangrijke figuur is (afzetten enerzijds en vaak nog idealiseren anderzijds). En die figuur blijkt iemand anders te zijn dan jij dacht: niet alleen de vader van jezelf en broer, maar een man die ergens een kind heeft...
Ik vind dat het je siert dat je dat niet maar zomaar over je schouder gooit. Natuurlijk hakt dat er in, het is het fundament van je leven.
Het is aan jou hoe je hier zelf in de toekomst vorm aan gaan gaat geven. Wil je proberen contact te zoeken? Wil je er veel meer met je ouders over gaan praten? Of omgekeerd, wil je eigenlijk veel minder contact met je ouders omdat je het onbegrijpelijk vind dat ze dat zusje gewoon "weggemoffeld" hebben zonder om jullie input te vragen?
Bedenk dat je nu geen onmondig kind meer bent. Jij mag zelf vormgeven aan het contact met de mensen in je leven.
dinsdag 18 juni 2013 07:59
quote:krekeltje-87 schreef op 18 juni 2013 @ 02:51:
Bedankt medunkt, voor je mooie post.
Het gaat inderdaad om de vervorming van het beeld dat ik van mijn vader had. Ik wil mijn ouders ook zeker niet kwijt, ik wil het onderwerp bespreekbaar maken en vragen beantwoord krijgen.
Doe het, ook al is het moeilijk. Maar bedenk je vantevoren ook dat je misschien niet de antwoorden of reactie krijgt die je hoopt.
Ik heb, na de shitstorm, nu een 'volwassenere' relatie met beiden.
Dat is niet in 1 keer gegaan, en ik heb me ook wel eens ingehouden (als ik dacht dat ik dingen zou zeggen waar ik spijt van zou krijgen). Daar ben ik nog blij om.
Bedankt medunkt, voor je mooie post.
Het gaat inderdaad om de vervorming van het beeld dat ik van mijn vader had. Ik wil mijn ouders ook zeker niet kwijt, ik wil het onderwerp bespreekbaar maken en vragen beantwoord krijgen.
Doe het, ook al is het moeilijk. Maar bedenk je vantevoren ook dat je misschien niet de antwoorden of reactie krijgt die je hoopt.
Ik heb, na de shitstorm, nu een 'volwassenere' relatie met beiden.
Dat is niet in 1 keer gegaan, en ik heb me ook wel eens ingehouden (als ik dacht dat ik dingen zou zeggen waar ik spijt van zou krijgen). Daar ben ik nog blij om.
"I'm just an animal looking for a home and.... share the same space for a minute or two...”
