Overspannen bestaat niet

Pfff, tsja. Wat zal ik zeggen. Ik ben sinds enkele weken overspannen thuis door het geziek en gezeik op mijn werk. Waar heb door komt? Een combinatie van niet assertief zijn, jezelf uitputten, blijvende irritatie, gemanipuleerd worden door een machthebbende boven je en vervolgens totale afknapping. Ga er geen discussie over voeren, ik merk nu door de rust waar het de fout in is gegaan en heb daar nu therapie voor. Ik vind dit heel leerzaam, omdat ik me weer begin te realiseren hoe belangrijk het is om te doen waar je gelukkig van wordt en daar ga ik nu achteraan. Ik schaam me er niet voor, ik word hier juist wijzer van.

Bij mijn weten staat het label 'overspannen' voor: tijdelijk teveel hooi op je vork hebben gehad. Zo kun je overspannen raken omdat het al tijden knetterdruk is geweest op je werk. De balans energiegevers en energienemers is een tijdlang zoekgeraakt. Door even tijd voor jezelf te nemen, tot jezelf te komen, krijg je hernieuwde energie en kun je de draad van je leven weer oppakken.



Burn-out is complexer: iemand valt erbij neer omdat het een combinatie van factoren is (dus bijv. een grote werkdruk in combinatie met te hoge eisen aan jezelf stellen, onverwerkt verleden dat je gaat opbreken, voor anderen leven en niet voor jezelf, etc.). Alleen rust nemen is dan niet voldoende. Er moet dan echt gekeken worden wát er allemaal heeft bijgedragen dat echt alles je teveel is geworden. Professionele hulp is daarbij vaak erg handig. Bepaalde karaktereigenschappen of externe factoren (als dat mogelijk is) moeten worden veranderd.



Mensen in mijn omgeving die een burn-out hebben gehad (dus niet overspannen zijn geweest) hebben vaak een depressie gehad. (Zich teveel zorgen gemaakt om alles en iedereen, etc.).



Wat iemand anders al benoemde: ook bij mijn weten is iemand die een bipolaire stoornis heeft, of Gil de la Tourette, of noem het eens op, niet 'overspannen'.

wat is eigenlijk het verschil tussen burnout enoverspannen? Ik heb nooit echt begrepen waar die grens ligt. Zarazara100 geeft al een definitie aan: overspannen is teveel hooi op je vork nemen (tijdelijk) en burnout heeft veel meer componenten, zoals gedrag, werkdruk en verleden.



Wat vinden jullie? Wanneer ben je overspannen en wanneer heb je een burnout?

Ik vind het moeilijk om het verschil tussen burn-out en overspannen aan te geven. Ik denk dat ik overspannen ben door mijn frustrerende werksituatie, plus enorme druk in mijn sociale leven: dus een omgeving die meer vraagt dan ik kan geven.



Ik denk dat een burn-out meer te maken heeft met de druk die je jezelf oplegt. Dus dat je lange tijd meer doet en wilt dan je eigenlijk kunt, dus vanuit jezelf, in plaats van vanuit de omgeving.



Maar ik vind het moeilijk om het duidelijk te maken. Ik zit dan ook nog steeds in het voorstadium, met inmiddels een nummer van de arbodienst en enorme twijfel of ik zal bellen .

Rene Kahn is een gevaarlijke gek die meer dan de helft van Nederland psychiatrisch ziek wil laten verklaren om ze vervolgens op te kunnen nemen (eventueel gedwongen, waar Nederland toch al bijna koploper in is in Europa) en te drogeren.



6.000.000.000 euro omzet per jaar door de Nederlandse Psychiatrie, bijna 7.000 doden per jaar met een "geestelijke stoornis (volgens de psychiatrie) en meer dan 450.000.000 euro omzet aan psychiatrische pillen vind hij blijkbaar nog niet genoeg...

@Liselotte: de definitie van overspannenheid en burn-out heb ik gelezen en van een psycho-therapeut te horen gekregen. Daarbij werd ook duidelijk gemaakt dat je bij een burn-out minstens 6 maanden niet of heel beperkt kunt werken (problematiek is complexer en vergt meer tijd nodig om tot inzichten te komen, en vervolgens e.e.a. veranderen).

Bij overspannenheid ben je er bijvoorbeeld 'maar' een paar maanden tussenuit.

Maar goed, zo zal iedere therapeutische stroming er wel een andere definitie aan geven.



Ik blijf me er overigens over verbazen dat Kahn psychische stoornissen onder overspannenheid blijft scharen; autisme, Gil de la Tourette, etc. heeft toch niets met depressiviteit of overspannenheid te maken...?

Gil de la Tourette is niet eens een psychische stoornis. Het wordt alleen in de DSM opgenomen, omdat het ook nergens anders bij past.

autisme lijkt me idd geen overspannenheid. Volgens mij is die vent zelf een beetje de weg kwijt.



@runner84, wat is DSM?



en astrada01, waar haal je die cijfers vandaan?



ik merk wel dat ik liever overspannen ben dan overwerkt. 6 maanden, das veel.....

Tja wat bestaat er eigenlijk wel zou je dan kunnen zeggen he..



Ik zie t eigenlijk zo:

Iets is er niet tot het er wel is.



En dat zegt voor mij voornamelijk iets over de immense intelligentie van de menselijke geest.

Vaak tijd en evolutie gebonden.

Maar daarom zeker niet te ontkennen of onderschatten.



De vraag is alleen (en ja, dat is naar mijn mening een vraag die ook bij de kiem; de maatschappij gevat moet worden)

' Wanneer gaan we weer eens echt naar onszelf luisteren?'



Kijk maar in het forum rond hoeveel mensen zich eigenlijk afvragen hoe het zit met hun grenzen, wie ze zijn, wat hun waarde is e.d.



'Ken Uzelve' is volgens mij het antwoord op de vraag die de vraag weer oplaait.

En die vragen, die mogen we best aan onszelf stellen...want dan leren we weer opnieuw te luisteren (als men dat werkelijk wil).



Liefs,

Noah

Ik vind het niet zo van belang of iets nou depressie of overspannen heet; het gaat er mij om of ik de huidige situatie nog kan trekken. Je kunt jarenlang roofbouw plegen en toch kun je blijven doorgaan; uiteindelijk wordt dit een burnout, maar gaat dit gepaard met depressie-klachten.

Overspannen is m.i. meer aan de orde als je in een relatief korte tijd (paar maanden-halfjaar) teveel hooi op je vork hebt genomen. Dan is het nog geen burnout maar ben je tijdelijk even wat minder sterk. Bij een burnout is er al meer nodig om uiteindelijk weer lekker in je vel te zitten. Bij die laatste ervaar je klachten die bij een depressie horen, denk ik.

Ergens is het ook wel logisch, want je trekt je huidige situatie gewoon niet meer, dus je zult dan niet overlopen van levensvreugde. Tuurlijk kun je bij een depressie nog best van de kleine dingetje genieten, maar het zal duidelijk zijn dat er echt iets moet veranderen, structureel.

Ik ben jaren geleden burnout geweest, en bij mij was het een combi van mijn jeugd en de toenmalige stressfactoren die dat veroorzaakten. Er werd dan ook gesproken over een depressie, kan haast niet anders als je een ellendige jeugd hebt gehad en daardoor wat basistools mist om je leven in goede banen te leiden. De dingen die je hebt meegemaakt hebben nu eenmaal invloed op je doen en laten en vaak zie je dat mensen dan overlevingsmechanismen/afweermechanismen ontwikkelen die nu eenmaal heeeeel veel energie kosten. Is bijna op een briefje te geven dat je dan op een bepaald moment in je leven (vaak als je veel verantwoordelijkheden hebt als volwassene) burnout raakt. Al die afweermechanismen veroorzaken gedrag wat dan weer kan lijken op bijv. adhd, maar zijn een gevolg van de schade die je vroeger hebt opgelopen. Daar is iets aan te doen. Dan komt het aan op het aanleren van " gezond gedrag" waardoor je uiteindelijk je dagelijkse leven weeer aankunt zonder dat het je uitput.

Overigens ben ik geen fan van medicatie, omdat je met voeding al veel kunt bereiken. Zie dat in mijn omgeving gebeuren, dat is ongelofelijk. Je kunt zoveel therapie doen als je wilt, maar door het omgooien van je voedingspatroon bereik je veel meer.

Therape is dan slechts een hulpmiddel, en medicatie doet je dan meer kwaad dan goed. Probleem is alleen dat als je echt depressief bent, je het zwaar zal hebben om je gewoonten om te gooien. Dat vergt daadkracht en discipline en dat is op zo'n moment moeilijk op te brengen.

Ik denk ook dat je dit kunt toepassen op kinderen; verander het voedingspatroon en je kunt de medicatie de deur uit doen. Dat is mijn streven, ga me daar helemaal op richten.

Je zou dan alles biologisch moeten doen, geen gepasteuriseerde melk drinken, geen suiker meer, niks meer drinken uit pakken maar zelf sappen maken, en vet vlees. Dan ben je al aardig op weg.

Noah1983 schreef op 03 juni 2008 @ 17:58:

Tja wat bestaat er eigenlijk wel zou je dan kunnen zeggen he..



Ik zie t eigenlijk zo:

Iets is er niet tot het er wel is.



En dat zegt voor mij voornamelijk iets over de immense intelligentie van de menselijke geest.

Vaak tijd en evolutie gebonden.

Maar daarom zeker niet te ontkennen of onderschatten.



De vraag is alleen (en ja, dat is naar mijn mening een vraag die ook bij de kiem; de maatschappij gevat moet worden)

' Wanneer gaan we weer eens echt naar onszelf luisteren?'



Kijk maar in het forum rond hoeveel mensen zich eigenlijk afvragen hoe het zit met hun grenzen, wie ze zijn, wat hun waarde is e.d.



'Ken Uzelve' is volgens mij het antwoord op de vraag die de vraag weer oplaait.

En die vragen, die mogen we best aan onszelf stellen...want dan leren we weer opnieuw te luisteren (als men dat werkelijk wil).



Liefs,

Noah

Over die grenzen; ben ik het mee eens. Als je als kind nooit hebt geleerd waar grenzen liggen, dan zul je daar als volwassene tegenaan lopen in elke situatie. En dan heb je nog je eigenwaarde, je hechting, etc etc. Niet zo raar dat mensen met een slechte/onveilige jeugd vastlopen als ze volwassen zijn. Een veilige en stabiele jeugd zijn de basis, en als je die mist heb je een behoorlijk probleem, maar de schade is wel te repareren.

tubbetje schreef op 04 juni 2008 @ 10:01:

[...]



Nee maar depressie wel. Depressie is een psychische ziekte en 'overspannen' niet. Hij bedoelt het andersom: niet dat psychische stoornissen hetzelfde zijn als overspannen, maar dat wat mensen 'overspannen' noemen eigenlijk een psychische stoornis is. Dus wat hij bedoelt is dat wat de maatschappij 'overspannen' of 'burn-out' noemt in werkelijkheid (bijvoorbeeld) een depressie is. In zijn boek beschrijft hij het voorbeeld van een man die herhaaldelijk 'overspannen' werd (zo labelde de huisarts het) maar achteraf bleek hij manisch-depressief te zijn.

@TO: Pardon, ik had het even niet goed begrepen.



Waarschijnlijk omdat ik juist verbaasd ben dat men kennelijk veel/alles onder overspannenheid/burn-out schaart en mijn ervaring juist precies omgekeerd is! Ik hoor juist dat er door psychologen en psychiaters al allerlei diagnoses (angststoornis, bipolair, manische trekjes, psychotisch, borderliner, reactieve depressie, etc.) worden geroepen na één of twee gesprekken! Soms zo snel dat ik denk: ho wacht even, klets mensen nou niet zo snel iets aan, neem er iets meer tijd voor om echt het totaalplaatje van iemand te zien en praat cliënten niet meteen allerlei pillen aan! En plemp er niet zo snel allerlei etiketten op. Een béétje met beleid graag!

M.a.w.: ík hoor personen in mijn omgeving juist al meteen roepen: 'ik heb die en die stoornis' i.p.v. dat ze 'overspannen' zijn.

tubbetje schreef op 04 juni 2008 @ 10:01:

[...]



Dus wat hij bedoelt is dat wat de maatschappij 'overspannen' of 'burn-out' noemt in werkelijkheid (bijvoorbeeld) een depressie is. In zijn boek beschrijft hij het voorbeeld van een man die herhaaldelijk 'overspannen' werd (zo labelde de huisarts het) maar achteraf bleek hij manisch-depressief te zijn.

Het lijkt mij eerder dat de betreffende huisarts gewoon geen goede diagnose heeft gesteld.

Raar trouwens dat de huisarts het verschil niet heeft gezien tussen manisch-depressief en overspannen. Dat zijn hele ander symptomen.

Waarschijnlijk heeft hij niet genoeg tijd genomen om de patient te doorgronden.

In de volgende brochure wordt duidelijk gemaakt dat René Kahn een grote fantast is en dat alle psychiatrische stoornissen eigenlijk helemaal geen psychiatrische stoornissen zijn!

http://www.ncrm.nl/pseudo%20wetenschap.pdf

Sorry, dat ik zo even inbreek in jullie discussie. Ik heb zelf sinds eind vorig jaar een burnout. Mijn psycholoog heeft mij het volgende uitgelegd:

Overspannen is een "algemeen" begrip, dat betekent dat je uitgeblust bent, inderdaad te veel hooi op je vork genomen hebt. Oorzaken hiervoor kunnen van alles zijn: stress thuis, onverwerkte dingen van vroeger, relatieproblemen, verlies van een dierbare enz.

Burnout is een "onderbegrip" van overspannen en komt puur voort uit stress op het werk (te hard/te veel werken, arbeidsverhoudingen etc).

Het verschil tussen overspannen/burnout en depressie is dat je bij bo/overspannen wel wílt, maar niet kunt (te moe, geen energie etc), bij depressie zou je op zich wel kunnen, maar wil je niet (zie je het allemaal niet meer zitten, ben je heel erg neerslachtig).



Het is wel zo, dat mensen, die perfectionistisch zijn, erg loyaal, slecht nee kunnen zeggen, slecht hun grenzen aan kunnen geven en graag door iedereen aardig gevonden willen worden, meer kans hebben op een bo/om overspannen te raken.



Ik kan me voorstellen dat je van een bo/overspannenheid depressief kunt raken, maar zoals ik het begrepen heb, is het zeker niet hetzelfde. Daarom ben ik het dus ook zeker niet met Kahn eens.



Meiden, sterkte aan iedereen, die het kan gebruiken!

Is 't niet zo dat bij depressie je vooral de motivatie mist om door te gaan? Terwijl overspannenheid/burnout eigelijk meer lichamelijk is?

Ik -dacht- dat overspannenheid gedefineerd kon worden als psychische uitputting die zo ver doorgegaan is dat men er lichamelijk moe van wordt.



Ik weet nog goed dat ik dermate overspannen was dat ik de trap bijna niet meer op kwam, en dat was notabene ÉÉN verdieping!

het was net alsof m'n benen verzuurd waren terwijl 't echt niet aan slecht slapen/slecht eten of iets in die zin te maken had.

Ik was toen inderdaad erg gestresst maar depressief was ik op dat moment geloof ik niet.



Volgens mij was 't ook zo dat totale overspannenheid...of burnout...weet ik veel...je dermate kan uitputten, ook in je vermogen om na te kunnen denken, dat (omdat je door een chronisch gebrek aan energie)je wereld een heel stuk kleiner wordt. Zelfs boodschappen halen wordt ineens een uitdaging. Nadenken is een uitdaging.

Burnout maakt depressief..of geeft in elk geval symptomen die daarop lijken.



Bij depressieviteit is 't geloof ik meer een gebrek aan motivatie. Maar ook depressief zijn kan iemands energie-spiegel verlagen.



't lijkt er voor mij in elk geval op dat die 2 best wel verwoven zijn met elkaar maar ik denk niet dat depressief en overspannenheid eigelijk 't zelfde zijn.



Correct me if I'm wrong!