Relaties
alle pijlers
scheiden is een hype?
zaterdag 24 augustus 2013 15:51
Ik lees hier zo veel topics die samenhangen met een scheiding.
Is het een hype dat scheiden?
Worden mensen er nu echt gelukkiger van?
En is het niet een erg onderschat probleem dat het voor de kinderen niet uitmaakt? Zijn er echt kinderen die er totaal ongeschonden uitkomen?
Zouden er in de volgende generatie -wanneer de vraag op de invloed van echtscheidingen en de gevolgen van co-ouderschap pas echt bewezen kunnen worden- er nog zoveel echtscheidingen plaats vinden?
Is het een hype dat scheiden?
Worden mensen er nu echt gelukkiger van?
En is het niet een erg onderschat probleem dat het voor de kinderen niet uitmaakt? Zijn er echt kinderen die er totaal ongeschonden uitkomen?
Zouden er in de volgende generatie -wanneer de vraag op de invloed van echtscheidingen en de gevolgen van co-ouderschap pas echt bewezen kunnen worden- er nog zoveel echtscheidingen plaats vinden?
zaterdag 24 augustus 2013 22:14
[quote]roza34 schreef op 24 augustus 2013 @ 22:04:
[...]
Of scheiden echt een hype is weet ik niet. Persoonlijk vind ik het wel een goed idee 'dat tot de dood ons scheidt' ook niet meer de norm is.
Of kinderen er ongeschonden uitkomen?; Nee, ik denk van niet.
Vraag 3: ik denk dat er een stuk minder 'prinsessen-mooiste dag van je leven' huwelijken gaan plaats vinden..[/quote]
Ook een goeie!
Veel mensen (lees: voornamelijk vrouwen) gaan trouwen en plannen een jaar van de te voren al de dag. Met een droomjurk, alles er op en er aan. Gaan taart proeven, zoeken de bloemen uit, het menu, de kleur van de servetten, etc.
Maar het huwelijk is een contract, met rechten en plichten. Niks meer en niks minder. Die tralala er om heen, is leuk hoor, maar heeft niks met het huwelijk te maken.
Ja, ik ben getrouwd. Naar het gemeentehuis, handtekening en klaar, en ik ben net zoveel getrouwd als ieder ander. Maar het gaat soms meer om die sprookjesdag, dan om een daadwerkelijk huwelijk.
[...]
Of scheiden echt een hype is weet ik niet. Persoonlijk vind ik het wel een goed idee 'dat tot de dood ons scheidt' ook niet meer de norm is.
Of kinderen er ongeschonden uitkomen?; Nee, ik denk van niet.
Vraag 3: ik denk dat er een stuk minder 'prinsessen-mooiste dag van je leven' huwelijken gaan plaats vinden..[/quote]
Ook een goeie!
Veel mensen (lees: voornamelijk vrouwen) gaan trouwen en plannen een jaar van de te voren al de dag. Met een droomjurk, alles er op en er aan. Gaan taart proeven, zoeken de bloemen uit, het menu, de kleur van de servetten, etc.
Maar het huwelijk is een contract, met rechten en plichten. Niks meer en niks minder. Die tralala er om heen, is leuk hoor, maar heeft niks met het huwelijk te maken.
Ja, ik ben getrouwd. Naar het gemeentehuis, handtekening en klaar, en ik ben net zoveel getrouwd als ieder ander. Maar het gaat soms meer om die sprookjesdag, dan om een daadwerkelijk huwelijk.
zaterdag 24 augustus 2013 22:24
zaterdag 24 augustus 2013 22:44
Nou, inderdaad. Dat was bomma's gelukswens altijd op bruiloften: "Allez, U weet toch dat ge nu die man mee naar huis moet nemen aan 't eind van de dag?". Mijn moeder was echt een en al romantiek: "Allez, ze komen altijd met hun zondags gezicht vrijen.".
Mijn ouders zijn meer dan 55 jaar getrouwd geweest, was inderdaad met ups en downs en daar kregen we wel wat van mee, dat het uiteindelijk altijd weer goed kwam. Ze scholden nooit en ze smeten niet met dingen, maar ze konden best tekeer gaan hoor, was heus geen pais en vree allemaal. Maar na elk dal kwam wel weer een top, ik ben blij dat ik heb geleerd om soms het ritje maar gewoon uit te zitten in plaats me te verlekkeren op het gazon van de buren. Wat ook maar gewoon kunstgras is.
Mijn ouders zijn meer dan 55 jaar getrouwd geweest, was inderdaad met ups en downs en daar kregen we wel wat van mee, dat het uiteindelijk altijd weer goed kwam. Ze scholden nooit en ze smeten niet met dingen, maar ze konden best tekeer gaan hoor, was heus geen pais en vree allemaal. Maar na elk dal kwam wel weer een top, ik ben blij dat ik heb geleerd om soms het ritje maar gewoon uit te zitten in plaats me te verlekkeren op het gazon van de buren. Wat ook maar gewoon kunstgras is.
You know how I know? Because I reeaally think so!
zondag 25 augustus 2013 00:29
Ik hoor dat dus echt van ál mijn vriendinnen hè? Na de scheiding heb ik me nooit meer ergens thuis gevoeld.
Dar was alles wat ik wilde, een thuis.
Maar mijn moeder wou iets anders, daar had ik me maar naar te schikken. Of ik nou wou of niet. Ík was gelukkig, zij niet. En ik moest me maar aanpassen aan háár geluk.
En raakte daardoor m'n thuis kwijt.
En zo is het voor heel veel mensen. Lieve Sorcha, dat wist ik helemaal niet! wat vreselijk
Dar was alles wat ik wilde, een thuis.
Maar mijn moeder wou iets anders, daar had ik me maar naar te schikken. Of ik nou wou of niet. Ík was gelukkig, zij niet. En ik moest me maar aanpassen aan háár geluk.
En raakte daardoor m'n thuis kwijt.
En zo is het voor heel veel mensen. Lieve Sorcha, dat wist ik helemaal niet! wat vreselijk
zondag 25 augustus 2013 00:48
quote:abricot schreef op 24 augustus 2013 @ 21:50:
Vroeger waren er heel veel redenen om met iemand te trouwen. Het was een samenspel van financiele uitkomsten, stand, het krijgen van kinderen, elkaar nodig hebben om een gezin te laten draaien.
Het gezin was in principe een klein bedrijf. Nu trouwen mensen alleen nog maar vanwege "de liefde" , als de liefde dus weg is dan is er geen reden meer om getrouwd te blijven.Dat is wel heeeeeel lang geleden hoor. Mijn ouders zijn 82 en gewoon getrouwd omdat ze verliefd werden op elkaar.
Vroeger waren er heel veel redenen om met iemand te trouwen. Het was een samenspel van financiele uitkomsten, stand, het krijgen van kinderen, elkaar nodig hebben om een gezin te laten draaien.
Het gezin was in principe een klein bedrijf. Nu trouwen mensen alleen nog maar vanwege "de liefde" , als de liefde dus weg is dan is er geen reden meer om getrouwd te blijven.Dat is wel heeeeeel lang geleden hoor. Mijn ouders zijn 82 en gewoon getrouwd omdat ze verliefd werden op elkaar.
zondag 25 augustus 2013 00:52
quote:vivagirl schreef op 24 augustus 2013 @ 20:55:
[...]
Wat ik mij afvraag van de mensen die hier gescheiden zijn, en dus hun kinderen minder zien, was dat het waard?
Ik kan niet voor mijn ex spreken. Maar ik hoop van wel. Ik hoop dat het allemaal waard was, want het deed de kinderen, mij en mijn familie ontzettend pijn. En het heeft lang geduurd voor we weer een beetje 'geland' waren. Dan kan het maar beter het waard zijn. Ik zou het vreselijk gevonden hebben om te scheiden vanwege een losse flodder.
Maar ondanks de harmonieuze scheiding heeft mijn ex maar een marginale rol in het leven van onze kinderen, daar kiest hij zelf voor en dat lijkt hij wel best te vinden.
[...]
Wat ik mij afvraag van de mensen die hier gescheiden zijn, en dus hun kinderen minder zien, was dat het waard?
Ik kan niet voor mijn ex spreken. Maar ik hoop van wel. Ik hoop dat het allemaal waard was, want het deed de kinderen, mij en mijn familie ontzettend pijn. En het heeft lang geduurd voor we weer een beetje 'geland' waren. Dan kan het maar beter het waard zijn. Ik zou het vreselijk gevonden hebben om te scheiden vanwege een losse flodder.
Maar ondanks de harmonieuze scheiding heeft mijn ex maar een marginale rol in het leven van onze kinderen, daar kiest hij zelf voor en dat lijkt hij wel best te vinden.
zondag 25 augustus 2013 01:33
Ik denk dat het schadelijker is dat ouders (al dan niet na scheiding) zo enorm met zichzelf en hun "eigen geluk" (of beschadigingen/ onzekerheden) bezig zijn en daardoor minder "er zijn" voor de kinderen dan een scheiding op zichzelf schadelijk is..
Als je op allebei de ouders nog steeds kan rekenen als stabiele, zorgzame personen, zij het los van elkaar, dat het dan minder schadelijk is, dan wanneer (1 vd) ouders zich niet bekommeren om de kinderen en hoe die zich voelen.
En als ouders (die voor kinderen allebei "family" zijn) elkaar laten vallen, vechtscheidingen hebben, zwartmaken, niet door 1 deur kunnen, dat zeker wel effect heeft op de kinderen. Dat dat mogelijk is, dat liefde verandert in haat en nijd, elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Als dat als kind je realiteit is, denk je dat dat jou ook kan overkomen, omdat je het al meemaakt als voorbeeld en als kind al meekrijgt, dat ook een gezin niet genoeg binding heeft dat je iig minstens goed met elkaar omgaat en elkaar het beste wenst..
Als ouders door hun verdriet, haat, wrok, jaloezie, onzekerheid of afwijzing in beslag genomen worden, is er automatisch minder aandacht voor de kinderen, dan hebben ze zelf zoveel te verwerken en aan wonden te likken.
Ik denk dus dat niet zozeer het scheiden zelf schadelijk is, maar wel hoe die voormalige partners met elkaar omgaan en in hoeverre er nog zorgzaamheid en op elkaar kunnen rekenen overblijft als voorbeeld naar kinderen toe..
Ben zelf ook gescheiden, en de invloed op de kinderen moet zich nog openbaren in hun latere relaties (ik vind "prestaties" geen goed meetpunt of kinderen beschadigd zijn tov leeftijdgenoten), maar wij hebben als ouders elkaar niet laten vallen, ook niet elkaar de schuld gegeven oid, en dat krijgen kinderen ook mee. Dat het soms niet voor altijd past, maar er toch een hoop liefdevolle betrokkenheid is naar elkaar, als ouders, maar ook als exen, toch een bepaalde verantwoordelijkheid naar elkaar toe, of (emotionele steun) uit het verleden en wat je wel deelt met elkaar, de kinderen.. Dat je niet zegt: zoek het maar lekker zelf uit allemaal..
Je geeft ze wel een reeel beeld mee ipv het sprookje van "en ze leefden nog lang en gelukkig".. dat vond ik een van de "hardste" dingen om je eigen kinderen bij/toe te brengen: het teloorgaan van dat sprookje, waar iedereen liefst in zou willen geloven.. iets waar je zelf ook in geloofde. Die onschuld is eraf bij kinderen van gescheiden ouders.. of ze willen het beter doen dan hun eigen ouders, dat kan ook nog. Om zichzelf te bewijzen dat het wel degelijk bestaat, dat zij het anders zullen doen..
Het kan zelfs nauwere verbondenheid opleveren dan gewone gezinnen, die bij elkaar zijn, denk ik.. de vanzelfsprekendheid is ervan af, je bent je misschien des te bewuster van de band met je kinderen. Ken bijna geen "normale" ouder (die bij elkaar zijn) waar echt 1 op 1 "quality-time" wordt gegeven aan de kinderen, bijna geen pubers die met een ouder/ hun ouders dingen ondernemen. Die ouders zijn er vaak meer vanzelfsprekend op de achtergrond en de kinderen/pubers gaan hun eigen gang..
Dat is misschien een heel veilige basis, van waaruit ze hun eigen leven leren te leven. Maar hoeft niet het enige per se te zijn, wat goed is voor ze.. Als de betrokkenheid overeind blijft en de ouders niet compleet met zichzelf bezig zijn, kan het misschien zelfs beter zijn dan onder 1 dak naast elkaar leven..
Ik denk dat de cruciale vraag is: hoeveel oprechte aandacht is er voor de kinderen en wat kinderen nodig hebben aan veiligheid, zorgzaamheid? In hoeverre wordt er echt naar ze geluisterd, en rekening mee gehouden? En in hoeverre eigen behoeftebevrediging of juist wegcijferen van een ouder of de ouders?
Als ouder kan je een gezonde eigenliefde laten zien, maar ook slachtofferrol, er niet uitkomen, levenslang ongelukkig zijn en de ander daar de schuld van geven, enz. Tis maar net wat je ze meegeeft, denk ik dan, aan vertrouwen of wantrouwen in het leven en de liefde..
Als je op allebei de ouders nog steeds kan rekenen als stabiele, zorgzame personen, zij het los van elkaar, dat het dan minder schadelijk is, dan wanneer (1 vd) ouders zich niet bekommeren om de kinderen en hoe die zich voelen.
En als ouders (die voor kinderen allebei "family" zijn) elkaar laten vallen, vechtscheidingen hebben, zwartmaken, niet door 1 deur kunnen, dat zeker wel effect heeft op de kinderen. Dat dat mogelijk is, dat liefde verandert in haat en nijd, elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Als dat als kind je realiteit is, denk je dat dat jou ook kan overkomen, omdat je het al meemaakt als voorbeeld en als kind al meekrijgt, dat ook een gezin niet genoeg binding heeft dat je iig minstens goed met elkaar omgaat en elkaar het beste wenst..
Als ouders door hun verdriet, haat, wrok, jaloezie, onzekerheid of afwijzing in beslag genomen worden, is er automatisch minder aandacht voor de kinderen, dan hebben ze zelf zoveel te verwerken en aan wonden te likken.
Ik denk dus dat niet zozeer het scheiden zelf schadelijk is, maar wel hoe die voormalige partners met elkaar omgaan en in hoeverre er nog zorgzaamheid en op elkaar kunnen rekenen overblijft als voorbeeld naar kinderen toe..
Ben zelf ook gescheiden, en de invloed op de kinderen moet zich nog openbaren in hun latere relaties (ik vind "prestaties" geen goed meetpunt of kinderen beschadigd zijn tov leeftijdgenoten), maar wij hebben als ouders elkaar niet laten vallen, ook niet elkaar de schuld gegeven oid, en dat krijgen kinderen ook mee. Dat het soms niet voor altijd past, maar er toch een hoop liefdevolle betrokkenheid is naar elkaar, als ouders, maar ook als exen, toch een bepaalde verantwoordelijkheid naar elkaar toe, of (emotionele steun) uit het verleden en wat je wel deelt met elkaar, de kinderen.. Dat je niet zegt: zoek het maar lekker zelf uit allemaal..
Je geeft ze wel een reeel beeld mee ipv het sprookje van "en ze leefden nog lang en gelukkig".. dat vond ik een van de "hardste" dingen om je eigen kinderen bij/toe te brengen: het teloorgaan van dat sprookje, waar iedereen liefst in zou willen geloven.. iets waar je zelf ook in geloofde. Die onschuld is eraf bij kinderen van gescheiden ouders.. of ze willen het beter doen dan hun eigen ouders, dat kan ook nog. Om zichzelf te bewijzen dat het wel degelijk bestaat, dat zij het anders zullen doen..
Het kan zelfs nauwere verbondenheid opleveren dan gewone gezinnen, die bij elkaar zijn, denk ik.. de vanzelfsprekendheid is ervan af, je bent je misschien des te bewuster van de band met je kinderen. Ken bijna geen "normale" ouder (die bij elkaar zijn) waar echt 1 op 1 "quality-time" wordt gegeven aan de kinderen, bijna geen pubers die met een ouder/ hun ouders dingen ondernemen. Die ouders zijn er vaak meer vanzelfsprekend op de achtergrond en de kinderen/pubers gaan hun eigen gang..
Dat is misschien een heel veilige basis, van waaruit ze hun eigen leven leren te leven. Maar hoeft niet het enige per se te zijn, wat goed is voor ze.. Als de betrokkenheid overeind blijft en de ouders niet compleet met zichzelf bezig zijn, kan het misschien zelfs beter zijn dan onder 1 dak naast elkaar leven..
Ik denk dat de cruciale vraag is: hoeveel oprechte aandacht is er voor de kinderen en wat kinderen nodig hebben aan veiligheid, zorgzaamheid? In hoeverre wordt er echt naar ze geluisterd, en rekening mee gehouden? En in hoeverre eigen behoeftebevrediging of juist wegcijferen van een ouder of de ouders?
Als ouder kan je een gezonde eigenliefde laten zien, maar ook slachtofferrol, er niet uitkomen, levenslang ongelukkig zijn en de ander daar de schuld van geven, enz. Tis maar net wat je ze meegeeft, denk ik dan, aan vertrouwen of wantrouwen in het leven en de liefde..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 25 augustus 2013 01:54
quote:*nightsky* schreef op 24 augustus 2013 @ 15:51:
Ik lees hier zo veel topics die samenhangen met een scheiding.
Is het een hype dat scheiden?
Worden mensen er nu echt gelukkiger van?
En is het niet een erg onderschat probleem dat het voor de kinderen niet uitmaakt? Zijn er echt kinderen die er totaal ongeschonden uitkomen?
Zouden er in de volgende generatie -wanneer de vraag op de invloed van echtscheidingen en de gevolgen van co-ouderschap pas echt bewezen kunnen worden- er nog zoveel echtscheidingen plaats vinden?Wat was ik vreselijk ontzettend gigantisch blij dat mijn ouders na jaren een kuthuwelijk gehad te hebben eindelijk eens besloten dat niemand daar gelukkig van werd, en al helemaal de kinderen niet. Anders was ik op mijn 17e onder een brug gaan wonen denk ik.
Ik lees hier zo veel topics die samenhangen met een scheiding.
Is het een hype dat scheiden?
Worden mensen er nu echt gelukkiger van?
En is het niet een erg onderschat probleem dat het voor de kinderen niet uitmaakt? Zijn er echt kinderen die er totaal ongeschonden uitkomen?
Zouden er in de volgende generatie -wanneer de vraag op de invloed van echtscheidingen en de gevolgen van co-ouderschap pas echt bewezen kunnen worden- er nog zoveel echtscheidingen plaats vinden?Wat was ik vreselijk ontzettend gigantisch blij dat mijn ouders na jaren een kuthuwelijk gehad te hebben eindelijk eens besloten dat niemand daar gelukkig van werd, en al helemaal de kinderen niet. Anders was ik op mijn 17e onder een brug gaan wonen denk ik.
zondag 25 augustus 2013 12:22
quote:vivagirl schreef op 24 augustus 2013 @ 20:33:
[...]
Helaas, was dat maar waar. Mijn oom en tante zijn gescheiden. Was geen ruzie, geen vechtscheiding, de liefde was over en ze pasten eigenlijk helemaal niet bij elkaar.
Maar mijn nichtje is er kapot van geweest!
Ik vind het nogal een verschil of een kind ergens beschadigd door raakt, of dat een kind verdrietig is over iets wat er in zijn of haar leven gebeurd. Ja, natuurlijk zijn kinderen verdrietig als hun ouders uit elkaar zijn! Net als dat ze verdrietig zijn als hun beste vriendje naar een andere stad verhuisd, of hun favoriete opa/oma die naast hun woonde besluit om te verhuizen. Toch zijn dat allemaal geen dingen die een gemiddeld kind beschadigen. Ik ken geen enkel onderzoek dat aantoont dat kinderen die vroeger dit soort verdriet hebben gehad, later ongelukkiger worden, minder goed in relaties zijn, of anderszins anders in het leven staan dan anderen.
Natuurlijk is het niet leuk als een kind verdrietig is, maar je kunt dat niet altijd voorkomen. Verdriet hebben is niet hetzelfde als schade toebrengen aan de ontwikkeling van een kind.
[...]
Helaas, was dat maar waar. Mijn oom en tante zijn gescheiden. Was geen ruzie, geen vechtscheiding, de liefde was over en ze pasten eigenlijk helemaal niet bij elkaar.
Maar mijn nichtje is er kapot van geweest!
Ik vind het nogal een verschil of een kind ergens beschadigd door raakt, of dat een kind verdrietig is over iets wat er in zijn of haar leven gebeurd. Ja, natuurlijk zijn kinderen verdrietig als hun ouders uit elkaar zijn! Net als dat ze verdrietig zijn als hun beste vriendje naar een andere stad verhuisd, of hun favoriete opa/oma die naast hun woonde besluit om te verhuizen. Toch zijn dat allemaal geen dingen die een gemiddeld kind beschadigen. Ik ken geen enkel onderzoek dat aantoont dat kinderen die vroeger dit soort verdriet hebben gehad, later ongelukkiger worden, minder goed in relaties zijn, of anderszins anders in het leven staan dan anderen.
Natuurlijk is het niet leuk als een kind verdrietig is, maar je kunt dat niet altijd voorkomen. Verdriet hebben is niet hetzelfde als schade toebrengen aan de ontwikkeling van een kind.
zondag 25 augustus 2013 12:34
zondag 25 augustus 2013 16:15
quote:Suzy65 schreef op 25 augustus 2013 @ 01:33:
Ik denk dat het schadelijker is dat ouders (al dan niet na scheiding) zo enorm met zichzelf en hun "eigen geluk" (of beschadigingen/ onzekerheden) bezig zijn en daardoor minder "er zijn" voor de kinderen dan een scheiding op zichzelf schadelijk is..
Als je op allebei de ouders nog steeds kan rekenen als stabiele, zorgzame personen, zij het los van elkaar, dat het dan minder schadelijk is, dan wanneer (1 vd) ouders zich niet bekommeren om de kinderen en hoe die zich voelen.
En als ouders (die voor kinderen allebei "family" zijn) elkaar laten vallen, vechtscheidingen hebben, zwartmaken, niet door 1 deur kunnen, dat zeker wel effect heeft op de kinderen. Dat dat mogelijk is, dat liefde verandert in haat en nijd, elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Als dat als kind je realiteit is, denk je dat dat jou ook kan overkomen, omdat je het al meemaakt als voorbeeld en als kind al meekrijgt, dat ook een gezin niet genoeg binding heeft dat je iig minstens goed met elkaar omgaat en elkaar het beste wenst..
Als ouders door hun verdriet, haat, wrok, jaloezie, onzekerheid of afwijzing in beslag genomen worden, is er automatisch minder aandacht voor de kinderen, dan hebben ze zelf zoveel te verwerken en aan wonden te likken.
Ik denk dus dat niet zozeer het scheiden zelf schadelijk is, maar wel hoe die voormalige partners met elkaar omgaan en in hoeverre er nog zorgzaamheid en op elkaar kunnen rekenen overblijft als voorbeeld naar kinderen toe..
Ben zelf ook gescheiden, en de invloed op de kinderen moet zich nog openbaren in hun latere relaties (ik vind "prestaties" geen goed meetpunt of kinderen beschadigd zijn tov leeftijdgenoten), maar wij hebben als ouders elkaar niet laten vallen, ook niet elkaar de schuld gegeven oid, en dat krijgen kinderen ook mee. Dat het soms niet voor altijd past, maar er toch een hoop liefdevolle betrokkenheid is naar elkaar, als ouders, maar ook als exen, toch een bepaalde verantwoordelijkheid naar elkaar toe, of (emotionele steun) uit het verleden en wat je wel deelt met elkaar, de kinderen.. Dat je niet zegt: zoek het maar lekker zelf uit allemaal..
Je geeft ze wel een reeel beeld mee ipv het sprookje van "en ze leefden nog lang en gelukkig".. dat vond ik een van de "hardste" dingen om je eigen kinderen bij/toe te brengen: het teloorgaan van dat sprookje, waar iedereen liefst in zou willen geloven.. iets waar je zelf ook in geloofde. Die onschuld is eraf bij kinderen van gescheiden ouders.. of ze willen het beter doen dan hun eigen ouders, dat kan ook nog. Om zichzelf te bewijzen dat het wel degelijk bestaat, dat zij het anders zullen doen..
Het kan zelfs nauwere verbondenheid opleveren dan gewone gezinnen, die bij elkaar zijn, denk ik.. de vanzelfsprekendheid is ervan af, je bent je misschien des te bewuster van de band met je kinderen. Ken bijna geen "normale" ouder (die bij elkaar zijn) waar echt 1 op 1 "quality-time" wordt gegeven aan de kinderen, bijna geen pubers die met een ouder/ hun ouders dingen ondernemen. Die ouders zijn er vaak meer vanzelfsprekend op de achtergrond en de kinderen/pubers gaan hun eigen gang..
Dat is misschien een heel veilige basis, van waaruit ze hun eigen leven leren te leven. Maar hoeft niet het enige per se te zijn, wat goed is voor ze.. Als de betrokkenheid overeind blijft en de ouders niet compleet met zichzelf bezig zijn, kan het misschien zelfs beter zijn dan onder 1 dak naast elkaar leven..
Ik denk dat de cruciale vraag is: hoeveel oprechte aandacht is er voor de kinderen en wat kinderen nodig hebben aan veiligheid, zorgzaamheid? In hoeverre wordt er echt naar ze geluisterd, en rekening mee gehouden? En in hoeverre eigen behoeftebevrediging of juist wegcijferen van een ouder of de ouders?
Als ouder kan je een gezonde eigenliefde laten zien, maar ook slachtofferrol, er niet uitkomen, levenslang ongelukkig zijn en de ander daar de schuld van geven, enz. Tis maar net wat je ze meegeeft, denk ik dan, aan vertrouwen of wantrouwen in het leven en de liefde..
Mooie post Suzy, het verwoordt exact hoe ik het zie. Zelf ook sinds vorig jaar gescheiden en juist het welzijn van mijn kinderen staat het hoogste op mijn prioriteitenlijstje. Zij kozen er niet voor om geboren te worden uit mijn eigen keuze om met mijn ex partner mijn leven te delen. Het intense verdriet van mijn dochter toen we het vertelden dat we uit elkaar gingen zal ik nooit kunnen vergeten. Haar kleine veilige wereld in één klap aan diggelen. Dat was het allermoeilijkste om je eigen kinderen dat aan te doen.
Nee, lichtvoetig hebben we niet over onze scheiding nagedacht. Juist vanwege de kids zijn we veel langer doorgegaan dan beter voor ons was. Aan ons nu de taak om de kinderen hierin zo goed mogelijk te begeleiden zodat ze het minste last zullen ondervinden.
Ik geloof er namelijk ook niet in dat continue spanningen en ruzies en ouders die niet liefdevol met elkaar omgaan bijdraagt aan een gezond gezinsleven.
Dat voorbeeld wilde ik in elk geval laten stoppen.
Nu gaan we samen verder als ouders van onze kinderen. Proberen elkaar te respecteren en zo veel als mogelijk op één lijn te staan qua opvoeding.
Is het het waard? Ja, absoluut! Scheiden is echt niet leuk, altijd zit er wel een verhaal aan vast zoals ik die ook heb. Ik heb veel moeten inleveren en hard moeten vechten maar de rust die weergekeerd is is onbetaalbaar.
Overigens zie ik in mijn omgeving helemaal niet zo veel scheidingen.
Ik denk dat het schadelijker is dat ouders (al dan niet na scheiding) zo enorm met zichzelf en hun "eigen geluk" (of beschadigingen/ onzekerheden) bezig zijn en daardoor minder "er zijn" voor de kinderen dan een scheiding op zichzelf schadelijk is..
Als je op allebei de ouders nog steeds kan rekenen als stabiele, zorgzame personen, zij het los van elkaar, dat het dan minder schadelijk is, dan wanneer (1 vd) ouders zich niet bekommeren om de kinderen en hoe die zich voelen.
En als ouders (die voor kinderen allebei "family" zijn) elkaar laten vallen, vechtscheidingen hebben, zwartmaken, niet door 1 deur kunnen, dat zeker wel effect heeft op de kinderen. Dat dat mogelijk is, dat liefde verandert in haat en nijd, elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Als dat als kind je realiteit is, denk je dat dat jou ook kan overkomen, omdat je het al meemaakt als voorbeeld en als kind al meekrijgt, dat ook een gezin niet genoeg binding heeft dat je iig minstens goed met elkaar omgaat en elkaar het beste wenst..
Als ouders door hun verdriet, haat, wrok, jaloezie, onzekerheid of afwijzing in beslag genomen worden, is er automatisch minder aandacht voor de kinderen, dan hebben ze zelf zoveel te verwerken en aan wonden te likken.
Ik denk dus dat niet zozeer het scheiden zelf schadelijk is, maar wel hoe die voormalige partners met elkaar omgaan en in hoeverre er nog zorgzaamheid en op elkaar kunnen rekenen overblijft als voorbeeld naar kinderen toe..
Ben zelf ook gescheiden, en de invloed op de kinderen moet zich nog openbaren in hun latere relaties (ik vind "prestaties" geen goed meetpunt of kinderen beschadigd zijn tov leeftijdgenoten), maar wij hebben als ouders elkaar niet laten vallen, ook niet elkaar de schuld gegeven oid, en dat krijgen kinderen ook mee. Dat het soms niet voor altijd past, maar er toch een hoop liefdevolle betrokkenheid is naar elkaar, als ouders, maar ook als exen, toch een bepaalde verantwoordelijkheid naar elkaar toe, of (emotionele steun) uit het verleden en wat je wel deelt met elkaar, de kinderen.. Dat je niet zegt: zoek het maar lekker zelf uit allemaal..
Je geeft ze wel een reeel beeld mee ipv het sprookje van "en ze leefden nog lang en gelukkig".. dat vond ik een van de "hardste" dingen om je eigen kinderen bij/toe te brengen: het teloorgaan van dat sprookje, waar iedereen liefst in zou willen geloven.. iets waar je zelf ook in geloofde. Die onschuld is eraf bij kinderen van gescheiden ouders.. of ze willen het beter doen dan hun eigen ouders, dat kan ook nog. Om zichzelf te bewijzen dat het wel degelijk bestaat, dat zij het anders zullen doen..
Het kan zelfs nauwere verbondenheid opleveren dan gewone gezinnen, die bij elkaar zijn, denk ik.. de vanzelfsprekendheid is ervan af, je bent je misschien des te bewuster van de band met je kinderen. Ken bijna geen "normale" ouder (die bij elkaar zijn) waar echt 1 op 1 "quality-time" wordt gegeven aan de kinderen, bijna geen pubers die met een ouder/ hun ouders dingen ondernemen. Die ouders zijn er vaak meer vanzelfsprekend op de achtergrond en de kinderen/pubers gaan hun eigen gang..
Dat is misschien een heel veilige basis, van waaruit ze hun eigen leven leren te leven. Maar hoeft niet het enige per se te zijn, wat goed is voor ze.. Als de betrokkenheid overeind blijft en de ouders niet compleet met zichzelf bezig zijn, kan het misschien zelfs beter zijn dan onder 1 dak naast elkaar leven..
Ik denk dat de cruciale vraag is: hoeveel oprechte aandacht is er voor de kinderen en wat kinderen nodig hebben aan veiligheid, zorgzaamheid? In hoeverre wordt er echt naar ze geluisterd, en rekening mee gehouden? En in hoeverre eigen behoeftebevrediging of juist wegcijferen van een ouder of de ouders?
Als ouder kan je een gezonde eigenliefde laten zien, maar ook slachtofferrol, er niet uitkomen, levenslang ongelukkig zijn en de ander daar de schuld van geven, enz. Tis maar net wat je ze meegeeft, denk ik dan, aan vertrouwen of wantrouwen in het leven en de liefde..
Mooie post Suzy, het verwoordt exact hoe ik het zie. Zelf ook sinds vorig jaar gescheiden en juist het welzijn van mijn kinderen staat het hoogste op mijn prioriteitenlijstje. Zij kozen er niet voor om geboren te worden uit mijn eigen keuze om met mijn ex partner mijn leven te delen. Het intense verdriet van mijn dochter toen we het vertelden dat we uit elkaar gingen zal ik nooit kunnen vergeten. Haar kleine veilige wereld in één klap aan diggelen. Dat was het allermoeilijkste om je eigen kinderen dat aan te doen.
Nee, lichtvoetig hebben we niet over onze scheiding nagedacht. Juist vanwege de kids zijn we veel langer doorgegaan dan beter voor ons was. Aan ons nu de taak om de kinderen hierin zo goed mogelijk te begeleiden zodat ze het minste last zullen ondervinden.
Ik geloof er namelijk ook niet in dat continue spanningen en ruzies en ouders die niet liefdevol met elkaar omgaan bijdraagt aan een gezond gezinsleven.
Dat voorbeeld wilde ik in elk geval laten stoppen.
Nu gaan we samen verder als ouders van onze kinderen. Proberen elkaar te respecteren en zo veel als mogelijk op één lijn te staan qua opvoeding.
Is het het waard? Ja, absoluut! Scheiden is echt niet leuk, altijd zit er wel een verhaal aan vast zoals ik die ook heb. Ik heb veel moeten inleveren en hard moeten vechten maar de rust die weergekeerd is is onbetaalbaar.
Overigens zie ik in mijn omgeving helemaal niet zo veel scheidingen.
