Gezondheid
alle pijlers
bang voor kanker
donderdag 15 augustus 2013 21:01
Er is geen reden om aan te nemen dat ik niet gezond ben. Toch ben ik vaak bang om kanker te krijgen. Je hoort het zoveel om je heen. Soms denk ik wel eens; de vraag is niet óf je het krijgt, maar wanneer en welke vorm. Zie ik wat donkere moedervlekken dan ben ik bang voor huidkanker. voel ik steken in mn borst dan denk ik aan borstkanker. Het is niet dat ik er van in paniek raak ofzo, maar ik merk wel dat het erg vaak door mn hoofd schiet. Met 2 jonge kinderen voel ik me ook nog eens extra kwetsbaar. Ik baal ervan dat het me toch af en toe angstig maakt.
woensdag 4 september 2013 18:38
Ik ben ook bang dat ik kanker heb. Volgende week krijg ik de uitslag. Maar voordat het een reële optie was, heb ik me er nooit druk om gemaakt. Dat kwam pas op het moment dat de arts zei: "het is mogelijk kwaadaardig". Nu zit ik lekker in de zon, te genieten van een wijntje. Die kankeroptie, laten we even voor wat het is.
Sterkte voor de mensen die echt ziek zijn..
Sterkte voor de mensen die echt ziek zijn..
woensdag 4 september 2013 20:18
Lief Eekhoorntje.
Lieve mensen die al lijden door deze ziekte en mijn petje af voor hoe jullie hiermee omgaan.
Ik herken een deel van jouw angst hoewel ik nooit bang ben voor mijzelf maar altijd bang ben dat een van mijn dierbaren kanker krijgt.
Mijn beide ouders zijn relatief jong overleden (beiden in hun 50er jaren) en ook andere familie leden, allemaal jong.
Wat ook erg beangstigd is dat het bij de meesten, i.i.g bij mijn ouders, heel lang niet is ontdekt den toen het eindelijk ontdekt werd was het veels te laat, mijn vader overleed binnen een maand na de diagnose (3 maand voor zijn dood stond hij nog te klussen) en mijn moeder in 3 maand na de diagnose.
Ik heb in de afgelopen 25 jaar na hun overlijden, mijn best gedaan om angst zoveel mogelijk bij mijzelf te houden en niet op mijn man en kinderen te projecteren. Nu gaat het redelijk hoewel ik nog steeds panisch ben als ik een bultje ontdek of als het ijkt alsof iemand heel stil, moe en witjes is. Maar ik houdt het zoveel mogelijk binnen, in het begin vroeg ik vooral mijn man constant of hij zich wel goed voelde. De arme schat werd helemaal gek van mij en das nou ook weer niet de bedoeling
Lieve mensen die al lijden door deze ziekte en mijn petje af voor hoe jullie hiermee omgaan.
Ik herken een deel van jouw angst hoewel ik nooit bang ben voor mijzelf maar altijd bang ben dat een van mijn dierbaren kanker krijgt.
Mijn beide ouders zijn relatief jong overleden (beiden in hun 50er jaren) en ook andere familie leden, allemaal jong.
Wat ook erg beangstigd is dat het bij de meesten, i.i.g bij mijn ouders, heel lang niet is ontdekt den toen het eindelijk ontdekt werd was het veels te laat, mijn vader overleed binnen een maand na de diagnose (3 maand voor zijn dood stond hij nog te klussen) en mijn moeder in 3 maand na de diagnose.
Ik heb in de afgelopen 25 jaar na hun overlijden, mijn best gedaan om angst zoveel mogelijk bij mijzelf te houden en niet op mijn man en kinderen te projecteren. Nu gaat het redelijk hoewel ik nog steeds panisch ben als ik een bultje ontdek of als het ijkt alsof iemand heel stil, moe en witjes is. Maar ik houdt het zoveel mogelijk binnen, in het begin vroeg ik vooral mijn man constant of hij zich wel goed voelde. De arme schat werd helemaal gek van mij en das nou ook weer niet de bedoeling
Optimist tot in de kist!
