Psyche
alle pijlers
Kinderen: verstandig of niet?
maandag 2 september 2013 14:29
Ik merk dat mijn vriend en ik steeds tegen dezelfde dingen aanlopen en daarom wil ik (en hij ook) graag eens horen wat anderen ervan denken.
Wat is het geval? Vriend en ik hebben al zo'n 15 jaar een relatie, allebei rond de 35 en beiden ambitieus op het gebied van werk. Vriend is behoorlijk succesvol in zijn werk geworden. Ik niet echt: voornamelijk door persoonlijke problematiek wat al sinds mijn jeugd speelt en waar ik nog steeds mee worstel maar nu wel flink mee aan het werk ben.
Inmiddels staat het moment voor de deur als het gaat om wel of niet kiezen voor kinderen (dat wil zeggen: kijken of het bij ons zou lukken). En daar lopen we een beetje in vast: ik heb twijfels of het verstandig is om aan kinderen te beginnen (als het ons gegeven is), en verder hoe we dan de zorgtaken gaan verdelen.
Als het gaat om het eerste punt: ik beschouw mijzelf niet als stabiel. Nooit geweest ook en altijd geworsteld met psychische problematiek. Dat betekent dat een kind op mij relatief een grotere 'aanslag' zal zijn als op mijn partner (als het gaat om je evenwicht behouden, zaken goed op de rit krijgen en houden, stress ervaren enz). Op dit moment zou ik het zelfs onverstandig vinden om aan kinderen te beginnen. Ik voel toch een beetje angst om onderuit te gaan door de heftigheid van een bevalling, het krijgen van een kind, hormonen, de verantwoordelijkheid, de drukte, enz. En ik vraag me af wat het gevolg daarvan zal zijn voor een kind, maar het lijkt me niet best. Mijn partner is anders dan ik: hij is stabiel, rustig, zelfverzekerd en kan een hogere belasting aan op het mentale vlak. Hij wil graag kinderen en als het even kan over niet al te lange tijd. Mijn leeftijd (35+) begint namelijk mee te spelen. Heel veel tijd is er niet meer. Een positieve ontwikkeling is dat ik sinds kort intensieve therapie volg van twee dagen per week en waarmee ik al best goede resultaten behaal. Het is nog niet klaar, voorlopig niet, maar het gaat wel de goede kant op. Al is het nog niet duidelijk wat het maximaal haalbare is. Ik verwacht niet dat ik ooit de meest stabiele en zelfverzekerde persoon zal worden (maar dat hoeft ook niet). Qua belasting is het voor mij - op dit moment - best een klus om te zorgen dat ik kan werken, huishouden regelen, katten verzorgen (ze leven nog steeds na 2 jaar ), contacten onderhouden, enz. Maar ik moet eerlijk zeggen: dit is voor mij al best een klus. Waarschijnlijk wordt het nog veel beter in de toekomst (over een jaar of wat) maar ik kan natuurlijk alleen voor dit moment spreken. Nu speelt ook het punt dat niet duidelijk is wat er zal gebeuren als ik ervoor kies om geen kinderen te willen. De kans is aanwezig dat mijn vriend dan de relatie verbreekt en dat zou ik heel erg vinden, maar wel begrijpelijk. Ik vind het heel lastig. Hoe denken jullie daarover?
En stel, stel we krijgen kinderen. Dan komt de vraag hoe we de zorgtaken gaan verdelen. Ik ben nog steeds ambitieus, heb nog steeds de wens om 'iets te bereiken' en wil me in mijn huidige baan graag ontwikkelen. Ik denk dat het voor mij te hoog gegrepen is om fulltime te blijven werken met een kind. Sowieso zou ik dan liever vier dagen gaan werken. In ieder geval zou ik liever de zorgtaken eerlijk willen verdelen met mijn vriend. Alleen hij ziet dat anders: omdat hij een betere carrière heeft en meer geld verdient dan ik, vind hij dat ik meer de basis moet vormen voor eventuele kinderen zodat hij meer tijd in zijn carrière kan investeren. En dat ik dus drie dagen of zo ga werken.
Het zou zo kunnen zijn dat het voor mij teveel is om een baan te combineren met een kind/kinderen. En dat, mochten we kinderen krijgen, we merken dat de kinderen daar schade van oplopen. In dat geval zou ik stoppen met werken zodat ik mijn energie en aandacht aan de kinderen kan geven (en meer stabiliteit). Ik voel me alleen ongemakkelijk bij het idee dat ik dan financieel afhankelijk word van mijn vriend. En voor langere tijd uit het arbeidsproces blijf.
Al met al vind ik het best lastig. Ik ben er ook heel dubbel in merk ik. Ik zou graag 'gewoon' willen blijven werken en me ontwikkelen maar tegelijkertijd zou ik niet willen dat eventuele kinderen 'lijden' onder een moeder die veel werkt en de druk van werken en kinderen eigenlijk niet goed aankan. Het alternatief is flink stappen terug doen op het gebied van baan en ontwikkeling (met als uiterste: helemaal stoppen met werken) maar dat geeft me ergens ook geen goed gevoel. Wil ik niet gewoon teveel? Ben ik te veeleisend en/of doe ik moeilijk?
Wat vinden jullie? Ik hoor graag jullie reactie.
Wat is het geval? Vriend en ik hebben al zo'n 15 jaar een relatie, allebei rond de 35 en beiden ambitieus op het gebied van werk. Vriend is behoorlijk succesvol in zijn werk geworden. Ik niet echt: voornamelijk door persoonlijke problematiek wat al sinds mijn jeugd speelt en waar ik nog steeds mee worstel maar nu wel flink mee aan het werk ben.
Inmiddels staat het moment voor de deur als het gaat om wel of niet kiezen voor kinderen (dat wil zeggen: kijken of het bij ons zou lukken). En daar lopen we een beetje in vast: ik heb twijfels of het verstandig is om aan kinderen te beginnen (als het ons gegeven is), en verder hoe we dan de zorgtaken gaan verdelen.
Als het gaat om het eerste punt: ik beschouw mijzelf niet als stabiel. Nooit geweest ook en altijd geworsteld met psychische problematiek. Dat betekent dat een kind op mij relatief een grotere 'aanslag' zal zijn als op mijn partner (als het gaat om je evenwicht behouden, zaken goed op de rit krijgen en houden, stress ervaren enz). Op dit moment zou ik het zelfs onverstandig vinden om aan kinderen te beginnen. Ik voel toch een beetje angst om onderuit te gaan door de heftigheid van een bevalling, het krijgen van een kind, hormonen, de verantwoordelijkheid, de drukte, enz. En ik vraag me af wat het gevolg daarvan zal zijn voor een kind, maar het lijkt me niet best. Mijn partner is anders dan ik: hij is stabiel, rustig, zelfverzekerd en kan een hogere belasting aan op het mentale vlak. Hij wil graag kinderen en als het even kan over niet al te lange tijd. Mijn leeftijd (35+) begint namelijk mee te spelen. Heel veel tijd is er niet meer. Een positieve ontwikkeling is dat ik sinds kort intensieve therapie volg van twee dagen per week en waarmee ik al best goede resultaten behaal. Het is nog niet klaar, voorlopig niet, maar het gaat wel de goede kant op. Al is het nog niet duidelijk wat het maximaal haalbare is. Ik verwacht niet dat ik ooit de meest stabiele en zelfverzekerde persoon zal worden (maar dat hoeft ook niet). Qua belasting is het voor mij - op dit moment - best een klus om te zorgen dat ik kan werken, huishouden regelen, katten verzorgen (ze leven nog steeds na 2 jaar ), contacten onderhouden, enz. Maar ik moet eerlijk zeggen: dit is voor mij al best een klus. Waarschijnlijk wordt het nog veel beter in de toekomst (over een jaar of wat) maar ik kan natuurlijk alleen voor dit moment spreken. Nu speelt ook het punt dat niet duidelijk is wat er zal gebeuren als ik ervoor kies om geen kinderen te willen. De kans is aanwezig dat mijn vriend dan de relatie verbreekt en dat zou ik heel erg vinden, maar wel begrijpelijk. Ik vind het heel lastig. Hoe denken jullie daarover?
En stel, stel we krijgen kinderen. Dan komt de vraag hoe we de zorgtaken gaan verdelen. Ik ben nog steeds ambitieus, heb nog steeds de wens om 'iets te bereiken' en wil me in mijn huidige baan graag ontwikkelen. Ik denk dat het voor mij te hoog gegrepen is om fulltime te blijven werken met een kind. Sowieso zou ik dan liever vier dagen gaan werken. In ieder geval zou ik liever de zorgtaken eerlijk willen verdelen met mijn vriend. Alleen hij ziet dat anders: omdat hij een betere carrière heeft en meer geld verdient dan ik, vind hij dat ik meer de basis moet vormen voor eventuele kinderen zodat hij meer tijd in zijn carrière kan investeren. En dat ik dus drie dagen of zo ga werken.
Het zou zo kunnen zijn dat het voor mij teveel is om een baan te combineren met een kind/kinderen. En dat, mochten we kinderen krijgen, we merken dat de kinderen daar schade van oplopen. In dat geval zou ik stoppen met werken zodat ik mijn energie en aandacht aan de kinderen kan geven (en meer stabiliteit). Ik voel me alleen ongemakkelijk bij het idee dat ik dan financieel afhankelijk word van mijn vriend. En voor langere tijd uit het arbeidsproces blijf.
Al met al vind ik het best lastig. Ik ben er ook heel dubbel in merk ik. Ik zou graag 'gewoon' willen blijven werken en me ontwikkelen maar tegelijkertijd zou ik niet willen dat eventuele kinderen 'lijden' onder een moeder die veel werkt en de druk van werken en kinderen eigenlijk niet goed aankan. Het alternatief is flink stappen terug doen op het gebied van baan en ontwikkeling (met als uiterste: helemaal stoppen met werken) maar dat geeft me ergens ook geen goed gevoel. Wil ik niet gewoon teveel? Ben ik te veeleisend en/of doe ik moeilijk?
Wat vinden jullie? Ik hoor graag jullie reactie.
maandag 2 september 2013 16:43
Hierboven zeggen mensen, bij twijfel niet doen. Maar ik vind juist met kinderen juist bij twijfel wel doen. Ik ken maar weinig mensen die echt blij zijn later als ze oud zijn dat ze geen kinderen hebben gekregen. De meesten hebben er toch wel spijt van. Soms kan je niet anders.
Hier ben ik het heel erg mee oneens, Suzyfive! Een kind is zoiets groots, zoiets heftigs, als je niet zeker bent moet je hier nooit aan beginnen. Ook met stabiele mensen staat het leven vaak behoorlijk op z'n kop na het krijgen van een kind, dus ik vind je reactie wel apart. Heb je weleens nagedacht hoe het voor een kind kan zijn, als iemand die twijfelt ze toch krijgt, en later toch weet dat het beter was geweest van niet?
En waar haal jij die mensen vandaan die spijt hebben gekregen van geen kinderen? Dit lijkt mij typisch een gevalletje van je eigen gevoelens op een ander projecteren!
De meeste kindvrijen genieten van hun leven, de eerste die spijt heeft moet ik nog tegenkomen. Dus benieuwd waar de spijtopetanten zitten.
Hier ben ik het heel erg mee oneens, Suzyfive! Een kind is zoiets groots, zoiets heftigs, als je niet zeker bent moet je hier nooit aan beginnen. Ook met stabiele mensen staat het leven vaak behoorlijk op z'n kop na het krijgen van een kind, dus ik vind je reactie wel apart. Heb je weleens nagedacht hoe het voor een kind kan zijn, als iemand die twijfelt ze toch krijgt, en later toch weet dat het beter was geweest van niet?
En waar haal jij die mensen vandaan die spijt hebben gekregen van geen kinderen? Dit lijkt mij typisch een gevalletje van je eigen gevoelens op een ander projecteren!
De meeste kindvrijen genieten van hun leven, de eerste die spijt heeft moet ik nog tegenkomen. Dus benieuwd waar de spijtopetanten zitten.
Een wijs persoon leert meer door het stellen van een domme vraag dan een dom persoon leert van een wijs antwoord.
maandag 2 september 2013 16:48
quote:jozet schreef op 02 september 2013 @ 15:33:
Hij helpt mee in het huishouden en draagt wat dat betreft echt wel zijn steentje bij.
Dit is nu precies het probleem in veel relaties. "Hij helpt mee". Met andere woorden, dat vervelende huishouden dat is niet zijn verantwoordelijkheid maar de jouwe?
Als je een gelijkwaardige relatie wilt, met of zonder kinderen, dan moet je af van die gedachten die bewijzen dat je nog altijd een ongelijkwaardig beeld hebt over jullie samen. Anders blijf je jezelf ongemerkt met dit soort opmerkingen degraderen ten opzichte van hem. Jullie wonen samen in een huis, maken het samen vuil dus maken het ook samen schoon omdat het jullie gezamenlijke verantwoordelijkheid is.
Kinderen krijg je ook samen en zijn een gedeelde verantwoordelijkheid. Kon hij wat mij betreft hoog of laag springen, op deze manier zou ik er met hem echt never, nooit, jamais aan beginnen.
Mijn man zorgt net zoveel voor onze kinderen als ik en hij werkt net als ik fulltime. Voor ons werkt het zo prima. Als jullie dit anders willen inrichten moeten jullie dat natuurlijk doen maar laat je niet wijsmaken of aanpraten dat bij het krijgen van kinderen alleen jij alles moet opgeven. Ik zou eerst maar eens dat achtergebleven Neanderthaler dna uit zijn systeem schrobben en dan weer eens verder kijken. Persoonlijk snap ik overigens niet dat je dit niet al veel eerder gedaan hebt.
Hij helpt mee in het huishouden en draagt wat dat betreft echt wel zijn steentje bij.
Dit is nu precies het probleem in veel relaties. "Hij helpt mee". Met andere woorden, dat vervelende huishouden dat is niet zijn verantwoordelijkheid maar de jouwe?
Als je een gelijkwaardige relatie wilt, met of zonder kinderen, dan moet je af van die gedachten die bewijzen dat je nog altijd een ongelijkwaardig beeld hebt over jullie samen. Anders blijf je jezelf ongemerkt met dit soort opmerkingen degraderen ten opzichte van hem. Jullie wonen samen in een huis, maken het samen vuil dus maken het ook samen schoon omdat het jullie gezamenlijke verantwoordelijkheid is.
Kinderen krijg je ook samen en zijn een gedeelde verantwoordelijkheid. Kon hij wat mij betreft hoog of laag springen, op deze manier zou ik er met hem echt never, nooit, jamais aan beginnen.
Mijn man zorgt net zoveel voor onze kinderen als ik en hij werkt net als ik fulltime. Voor ons werkt het zo prima. Als jullie dit anders willen inrichten moeten jullie dat natuurlijk doen maar laat je niet wijsmaken of aanpraten dat bij het krijgen van kinderen alleen jij alles moet opgeven. Ik zou eerst maar eens dat achtergebleven Neanderthaler dna uit zijn systeem schrobben en dan weer eens verder kijken. Persoonlijk snap ik overigens niet dat je dit niet al veel eerder gedaan hebt.
maandag 2 september 2013 16:51
quote:jozet schreef op 02 september 2013 @ 16:43:
Ik begin zelf trouwens te denken dat het grootste euvel is dat ik niet een hele sterke kinderwens heb, zoals mijn vriend dat wel heeft. Als ik tot in mijn tenen zou voelen dat ik echt kinderen wil, dan zou ik me misschien al anders voelen in de situatie. Ik weet het niet. Ik herken ook wel dat ik snel te moeilijk kan denken. Misschien is het inderdaad, zoals iemand schreef, goed om eens wat dingen op papier te zetten. En te kijken wat ik/we echt wil/willen.
Ik was een beetje aan het zoeken naar woorden voor wat je nu zelf zegt.
Zeker als je niet altijd stabiel bent heb je kans dat een carriere én een gezin te hoog gegrepen zijn. Er zijn mensen die het kunnen combineren maar juist als je psychisch wat klachten hebt kan het ook teveel zijn.
Dat je bijv best kunt werken én moederen maar niet op het niveau werken dat je deed.
Als je hart meer bij je werk ligt dan bij kinderen moet je je afvragen of je dat echt wilt.
Succes met nadenken. Geen makkelijke keuzes.
Ik begin zelf trouwens te denken dat het grootste euvel is dat ik niet een hele sterke kinderwens heb, zoals mijn vriend dat wel heeft. Als ik tot in mijn tenen zou voelen dat ik echt kinderen wil, dan zou ik me misschien al anders voelen in de situatie. Ik weet het niet. Ik herken ook wel dat ik snel te moeilijk kan denken. Misschien is het inderdaad, zoals iemand schreef, goed om eens wat dingen op papier te zetten. En te kijken wat ik/we echt wil/willen.
Ik was een beetje aan het zoeken naar woorden voor wat je nu zelf zegt.
Zeker als je niet altijd stabiel bent heb je kans dat een carriere én een gezin te hoog gegrepen zijn. Er zijn mensen die het kunnen combineren maar juist als je psychisch wat klachten hebt kan het ook teveel zijn.
Dat je bijv best kunt werken én moederen maar niet op het niveau werken dat je deed.
Als je hart meer bij je werk ligt dan bij kinderen moet je je afvragen of je dat echt wilt.
Succes met nadenken. Geen makkelijke keuzes.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 2 september 2013 16:56
quote:jozet schreef op 02 september 2013 @ 16:43:
Bedankt voor alle reacties tot nu toe. Ik laat het even bezinken en zal later weer reageren. Ik heb het ook aan mijn partner laten lezen. Vervolgens ontstond er wat discussie en we laten het nu allebei even voor wat het is en zullen er op een later moment verder over praten.
De tip van POP-poli vind ik een goede. Heb al even via google gekeken.
Ik begin zelf trouwens te denken dat het grootste euvel is dat ik niet een hele sterke kinderwens heb, zoals mijn vriend dat wel heeft. Als ik tot in mijn tenen zou voelen dat ik echt kinderen wil, dan zou ik me misschien al anders voelen in de situatie. Ik weet het niet. Ik herken ook wel dat ik snel te moeilijk kan denken. Misschien is het inderdaad, zoals iemand schreef, goed om eens wat dingen op papier te zetten. En te kijken wat ik/we echt wil/willen.
Als ik je zo lees kan ik me ook voorstellen dat het voornamelijk aan de mate ligt waarin je echt kinderen wíl.
Als ik het op mezelf betrek: ik wil echt honderprocentzekerteweten kinderen. Dat wil ik al jaren. Ik weet echter ook al jaren dat ik ADD heb, aanleg voor depressie en met enige regelmaat in een paniekaanval schiet. Omdat ik eind 20 ben en geen 35 heb ik meer tijd om te wachten dan jij. Toch willen mijn vriend het binnen nu en 2 jaar gaan proberen omdat we het nu eenmaal heel graag willen. En ondanks een paniekaanval her en der weet ik mezelf wel op de rails te houden (diploma, baan, huis, sociaal leven) en ben ik eigenlijk ook echt gelukkig. Ik heb er vertrouwen in dat ik een goede moeder kan zijn, deels omdat mijn vriend heel stabiel is, deels omdat het echt een levenswens van mij is, maar ook omdat ik, ondanks mijn makken, vertrouwen in mezelf heb. Als ik geen doorzetter zou zijn was ik nooit gekomen waar ik nu ben en een doorgedraaide debiel ben ik niet.
En jij ook niet. Je redeneert daar veel te verstandig voor.
Bedankt voor alle reacties tot nu toe. Ik laat het even bezinken en zal later weer reageren. Ik heb het ook aan mijn partner laten lezen. Vervolgens ontstond er wat discussie en we laten het nu allebei even voor wat het is en zullen er op een later moment verder over praten.
De tip van POP-poli vind ik een goede. Heb al even via google gekeken.
Ik begin zelf trouwens te denken dat het grootste euvel is dat ik niet een hele sterke kinderwens heb, zoals mijn vriend dat wel heeft. Als ik tot in mijn tenen zou voelen dat ik echt kinderen wil, dan zou ik me misschien al anders voelen in de situatie. Ik weet het niet. Ik herken ook wel dat ik snel te moeilijk kan denken. Misschien is het inderdaad, zoals iemand schreef, goed om eens wat dingen op papier te zetten. En te kijken wat ik/we echt wil/willen.
Als ik je zo lees kan ik me ook voorstellen dat het voornamelijk aan de mate ligt waarin je echt kinderen wíl.
Als ik het op mezelf betrek: ik wil echt honderprocentzekerteweten kinderen. Dat wil ik al jaren. Ik weet echter ook al jaren dat ik ADD heb, aanleg voor depressie en met enige regelmaat in een paniekaanval schiet. Omdat ik eind 20 ben en geen 35 heb ik meer tijd om te wachten dan jij. Toch willen mijn vriend het binnen nu en 2 jaar gaan proberen omdat we het nu eenmaal heel graag willen. En ondanks een paniekaanval her en der weet ik mezelf wel op de rails te houden (diploma, baan, huis, sociaal leven) en ben ik eigenlijk ook echt gelukkig. Ik heb er vertrouwen in dat ik een goede moeder kan zijn, deels omdat mijn vriend heel stabiel is, deels omdat het echt een levenswens van mij is, maar ook omdat ik, ondanks mijn makken, vertrouwen in mezelf heb. Als ik geen doorzetter zou zijn was ik nooit gekomen waar ik nu ben en een doorgedraaide debiel ben ik niet.
En jij ook niet. Je redeneert daar veel te verstandig voor.
maandag 2 september 2013 17:03
quote:jozet schreef op 02 september 2013 @ 16:43:
Ik begin zelf trouwens te denken dat het grootste euvel is dat ik niet een hele sterke kinderwens heb, zoals mijn vriend dat wel heeft. Als ik tot in mijn tenen zou voelen dat ik echt kinderen wil, dan zou ik me misschien al anders voelen in de situatie.
En dat weet ik wel heel zeker.
Want het is altijd nog zo dat de beslissing om aan kinderen te beginnen genomen wordt vanuit gevoel, en niet vanuit verstand.
Ik begin zelf trouwens te denken dat het grootste euvel is dat ik niet een hele sterke kinderwens heb, zoals mijn vriend dat wel heeft. Als ik tot in mijn tenen zou voelen dat ik echt kinderen wil, dan zou ik me misschien al anders voelen in de situatie.
En dat weet ik wel heel zeker.
Want het is altijd nog zo dat de beslissing om aan kinderen te beginnen genomen wordt vanuit gevoel, en niet vanuit verstand.
maandag 2 september 2013 17:20
quote:iones schreef op 02 september 2013 @ 17:03:
[...]
En dat weet ik wel heel zeker.
Want het is altijd nog zo dat de beslissing om aan kinderen te beginnen genomen wordt vanuit gevoel, en niet vanuit verstand.
Deels waar. Er zijn ook mensen die vanuit gevoel heel graag zouden willen maar met hun verstand besluiten dat het niet kan.
(Vaak extremere omstandigheden dan die van TO)
Alleen hoor je die er denk ik niet zo vaak over. Je hoort meer de mensen die besluiten er wél voor te gaan.
[...]
En dat weet ik wel heel zeker.
Want het is altijd nog zo dat de beslissing om aan kinderen te beginnen genomen wordt vanuit gevoel, en niet vanuit verstand.
Deels waar. Er zijn ook mensen die vanuit gevoel heel graag zouden willen maar met hun verstand besluiten dat het niet kan.
(Vaak extremere omstandigheden dan die van TO)
Alleen hoor je die er denk ik niet zo vaak over. Je hoort meer de mensen die besluiten er wél voor te gaan.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 2 september 2013 21:05
quote:vlaflip333 schreef op 02 september 2013 @ 16:21:
Is het niet een beetje overtrokken om je nu al druk te maken over 'wie er in actie komt' op het moment dat de kinderopvang of school belt?
Er ligt nog een berg aan andere dingen waar je je druk om kunt maken en ook daarbij is het de vraag of dat allemaal direct al speelt.
Je bent 35. Het kan zo twee jaar duren voor je zwanger bent. Ik geef toe: het kan ook volgende maand al het geval zijn
Ik wil nog even hierop reageren. Bij ons was het dus 'volgende maand al het geval', terwijl ik (op mijn 35e) verwachtte dat het maaaaanden zou duren. Ik was er op dat moment nog net niet helemaal klaar voor, ik werd er, misschien heel gek, onwijs door overvallen en dat heeft grote invloed gehad op hoe ik mijn zwangerschap ervaren heb. Ik denk dus dat je echt wel goed na moet denken vóór je zwanger begint te proberen te worden.
Ik zie trouwens niet waarom het onverstandig is om er vast over na te denken wie er naar huis komt als het KDV belt. Ik zie hier vaak genoeg topics van vrouwen die hele mooie verwachtingen hadden over hun man, maar als puntje bij paaltje komt alles alleen moeten doen. Dat zijn ook vaak juist de vrouwen die vooraf niks, of in ieder geval te weinig, hebben besproken.
Is het niet een beetje overtrokken om je nu al druk te maken over 'wie er in actie komt' op het moment dat de kinderopvang of school belt?
Er ligt nog een berg aan andere dingen waar je je druk om kunt maken en ook daarbij is het de vraag of dat allemaal direct al speelt.
Je bent 35. Het kan zo twee jaar duren voor je zwanger bent. Ik geef toe: het kan ook volgende maand al het geval zijn
Ik wil nog even hierop reageren. Bij ons was het dus 'volgende maand al het geval', terwijl ik (op mijn 35e) verwachtte dat het maaaaanden zou duren. Ik was er op dat moment nog net niet helemaal klaar voor, ik werd er, misschien heel gek, onwijs door overvallen en dat heeft grote invloed gehad op hoe ik mijn zwangerschap ervaren heb. Ik denk dus dat je echt wel goed na moet denken vóór je zwanger begint te proberen te worden.
Ik zie trouwens niet waarom het onverstandig is om er vast over na te denken wie er naar huis komt als het KDV belt. Ik zie hier vaak genoeg topics van vrouwen die hele mooie verwachtingen hadden over hun man, maar als puntje bij paaltje komt alles alleen moeten doen. Dat zijn ook vaak juist de vrouwen die vooraf niks, of in ieder geval te weinig, hebben besproken.
maandag 2 september 2013 22:11
quote:yasuko schreef op 02 september 2013 @ 15:09:
Ik begrijp je man wel: Hij de lusten, jij de lasten.
Goede samenvatting.
Hoe komt je man erbij dat hij alleen maar heeft te willen en niets hoeft te geven? Dat jij de stabiele factor moet zijn voor het kind terwijl er tegelijkertijd veel taken op jouw schouders bij komen en hij zijn eigen gang gaat?
Hij gaat lekker (meer) werken en krijgt applaus. Jij blijft werken en krijgt er slapeloze nachten en andere werk- en zorgzorgen bij + ergernis en conflicten met je man. Of jij stopt (met werken, met het opbouwen van je eigen leven, je onafhankelijkheid, kortom, jij stopt) en mag in een heerlijk isolement zonder perspectief + ergernis en conflicten met je man uitvogelen hoe je stabiel blijft.
Lukt dat niet, onder bovengenoemde omstandigheden stabiel blijven, dan weten we natuurlijk allang aan wie dat ligt (want was je dat ooit wél dan?). Man krijgt applaus en schouderklopjes en jij?
Cynisch, ik weet het, maar mocht je onder de voorwaarden die je noemt aan een kind beginnen dat vrees ik dat er maar één persoon is die het goed voor elkaar heeft. En dat ben jij niet TO, terwijl je dat - gunstige voorwaarden, goede afspraken waarbij ook aan jou wordt gedacht- zo nodig hebt.
Ik begrijp je man wel: Hij de lusten, jij de lasten.
Goede samenvatting.
Hoe komt je man erbij dat hij alleen maar heeft te willen en niets hoeft te geven? Dat jij de stabiele factor moet zijn voor het kind terwijl er tegelijkertijd veel taken op jouw schouders bij komen en hij zijn eigen gang gaat?
Hij gaat lekker (meer) werken en krijgt applaus. Jij blijft werken en krijgt er slapeloze nachten en andere werk- en zorgzorgen bij + ergernis en conflicten met je man. Of jij stopt (met werken, met het opbouwen van je eigen leven, je onafhankelijkheid, kortom, jij stopt) en mag in een heerlijk isolement zonder perspectief + ergernis en conflicten met je man uitvogelen hoe je stabiel blijft.
Lukt dat niet, onder bovengenoemde omstandigheden stabiel blijven, dan weten we natuurlijk allang aan wie dat ligt (want was je dat ooit wél dan?). Man krijgt applaus en schouderklopjes en jij?
Cynisch, ik weet het, maar mocht je onder de voorwaarden die je noemt aan een kind beginnen dat vrees ik dat er maar één persoon is die het goed voor elkaar heeft. En dat ben jij niet TO, terwijl je dat - gunstige voorwaarden, goede afspraken waarbij ook aan jou wordt gedacht- zo nodig hebt.
dinsdag 3 september 2013 07:57
Ik heb als behoorlijk stabiel persoon een kind gekregen drie jaar geleden, en heb door alle sores rondom zorg voor kind (huilbaby, veel ziek eerste anderhalf jaar) balans vinden in werk en in relatie (verdeling taken) zo'n anderhalf jaar terug een behoorlijke dreun gekregen mentaal. Het is dat mijn werkgever het in de gaten had en me naar huis stuurde voor drie maanden anders was dit uiteindelijk veel erger geworden, had het langer geduurd. Ik was op, zat er doorheen, wist niet meer hoe of wat. Ik ben daar uitgekomen, met hulp van een hele fijne psycholoog, maar het was verrekte heftig die tijd, bovenop alle drukte van de babytijd. En de pech dat dochter zoveel ziek was en huilde. Hier komt er in ieder geval geen tweede. Spijt van dochter heb ik niet, ben gek op haar, maar ik doe dit niet nog een keer, het risico dat ik er zelf op stuk loop is me te groot.
En ik had dit echt niet verwacht bij mezelf.
Jij wel. En die man van je...
Als hij zo graag kinderen wil, zou hij daar ook wat voor moeten opgeven. Juist omdat jij minder stabiel bent. Een dag thuis met kind is, zeker voor ze naar school gaan, vele malen vermoeiender dan de gemiddelde werkdag, dus hoezo zou hij moeten blijven werken? Jij zou moeten blijven werken juist!
En ik had dit echt niet verwacht bij mezelf.
Jij wel. En die man van je...
Als hij zo graag kinderen wil, zou hij daar ook wat voor moeten opgeven. Juist omdat jij minder stabiel bent. Een dag thuis met kind is, zeker voor ze naar school gaan, vele malen vermoeiender dan de gemiddelde werkdag, dus hoezo zou hij moeten blijven werken? Jij zou moeten blijven werken juist!
dinsdag 3 september 2013 08:08
quote:yasuko schreef op 02 september 2013 @ 15:09:
Ik begrijp je man wel: Hij de lusten, jij de lasten.Dit dus. (en nu weer snel verder lezen)
Ik begrijp je man wel: Hij de lusten, jij de lasten.Dit dus. (en nu weer snel verder lezen)
Your life could depend on this. Don't blink. Don't even blink. Blink and you're dead. They are fast. Faster than you can believe. Don't turn your back, don't look away, and don't blink! Good luck. - The Doctor
donderdag 5 september 2013 10:55
dit schrijf je:
.". mijn eierstokken doen alles behalve klapperen en rammelen."
Dit lijkt me hindernis nummer 1.
Het kan zijn dat het uitblijven van ramelende eierstokken voortkomt uit angst, voorzichtigheid of een carrierewens, maar hoe dan ook: ze blijven uit en dat lijkt me voldoende reden voor "nu niet"
.". mijn eierstokken doen alles behalve klapperen en rammelen."
Dit lijkt me hindernis nummer 1.
Het kan zijn dat het uitblijven van ramelende eierstokken voortkomt uit angst, voorzichtigheid of een carrierewens, maar hoe dan ook: ze blijven uit en dat lijkt me voldoende reden voor "nu niet"
donderdag 5 september 2013 20:11
Ik heb ook nogal wat dingen met mezelf en heb daar ook veel last van gehad. Qua voorspelbaarheid is mijn man eigenlijk altijd de meest stabiele factor van ons tweeën geweest en ik heb hem dus ook echt nodig gehad in de zorg voor ons kind. Hij moest een bijna evenredig aandeel in de zorg dragen, anders trok ik het gewoon niet. Heb hem ook wel eens moeten bellen, omdat het niet ging.
Als mijn man op voorhand al had aangegeven niet beschikbaar te kunnen/willen zijn hiervoor, zou ik ervoor bedanken. Zeker omdat hij degene is met de grootste wens. Dan moet hij ook bereid zijn om offers te maken ervoor.
Als mijn man op voorhand al had aangegeven niet beschikbaar te kunnen/willen zijn hiervoor, zou ik ervoor bedanken. Zeker omdat hij degene is met de grootste wens. Dan moet hij ook bereid zijn om offers te maken ervoor.
donderdag 5 september 2013 20:14
quote:soley79 schreef op 03 september 2013 @ 07:57:
Een dag thuis met kind is, zeker voor ze naar school gaan, vele malen vermoeiender dan de gemiddelde werkdag, dus hoezo zou hij moeten blijven werken? Jij zou moeten blijven werken juist!Dat vond ik ook. Thuisblijven met dochter vond ik veel zwaarder dan werken. Dus de meest stabiele factor zou juist thuis moeten zijn.
Een dag thuis met kind is, zeker voor ze naar school gaan, vele malen vermoeiender dan de gemiddelde werkdag, dus hoezo zou hij moeten blijven werken? Jij zou moeten blijven werken juist!Dat vond ik ook. Thuisblijven met dochter vond ik veel zwaarder dan werken. Dus de meest stabiele factor zou juist thuis moeten zijn.
