Ik ben mijn mama of papa kwijt

10-05-2010 14:26 2558 berichten
ik ben mijn mama kwijt deel 1





Ik heb een steen verlegd, in een rivier op aarde

het water gaat er anders dan voorheen

de stroom van een rivier hou je niet tegen

het water vindt er altijd wel een weg omheen



Misschien eens gevuld door sneeuw en regen

neemt de rivier mijn kiezel met zich mee

om hem glad en rond gesleten

te laten rusten in de luwte van de zee



Ik leverde bewijs van mijn bestaan

ik weet dat ik nooit zal zijn vergeten

omdat door het verleggen van de steen

de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan



Aan mij de lastige taak om een nieuw topic te openen. Eigenlijk wil ik niet zo graag dat het andere topic dicht gaat, maar regels zijn regels.



Hierbij dus een vers nieuw topic. Voel je vrij om te lezen, of reageren, hier mag alles en moet niets.
Mijn vriend heeft het mobieltje van zijn overleden schoonvader gekregen toen we gisteren avond naar mijn schoonmoeder waren geweest.Er stonden nog fotos van hem erin die hij had genomen,zelf eentje toen ze met de eerste kerstdag voor de patientes in het ziekenhuis kwamen zingen.Hebben we toch het

gevoel dat hij nog steeds bij ons is en dat is fijn.



ikbenevelyn,wat fijn dat je vader virusvrij is.Veel succes en sterkte

met zijn behandeling!Ik denk aan jullie.



nona_acy,met mij alles goed en met jou?



Sannie,gecondoleerd meid en sterkte voor de komende tijd!
Alle reacties Link kopieren
Hee allemaal,

Zou ik hier ook mee mogen kletsen?

Ik ben in april mijn vader verloren

Veel sterkte allemaal... ik begrijp uit jullie mooie openingspost dat jullie al een tijdje schrijven hier, hoop dat jullie steun kunnen vinden bij elkaar
Alle reacties Link kopieren
quote:Banba schreef op 10 mei 2010 @ 15:47:

Lieve vrouwen,

Gisteren moet een hele moeilijke dag voor jullie zijn geweest.

Ik hoop dat de herkenning en steun die jullie hier bij elkaar vinden het wat dragelijker maken.

Ik wil ook graag een gedicht plaatsen, dat mij erg ontroerde.





Vandaag begraaf ik jou in mij

Niet in de aarde, niet in die kist

Niet bij die bomen in de ochtendmist

Daar ben jij niet, jij bent veilig in mij.



Vandaag begraaf ik jou in mij

Niet bij die steen daar in die lange rij

Al die oude namen, daar hoor jij niet bij

Vandaag begraaf ik jou in mij.



Dan kan ik met je praten en antwoord geven

Dan blijf jij leven in mijn leven

Ja neem m'n ogen en kijkt met mij

Neem m'n voeten en loop met mij

We gaan naar huis nu wij allebei

Vanaf vandaag leef jij in mij.



Vandaag begraaf ik jou in mij

Zal niet zoeken waar jij niet bent

Blijf maar bij ons hier, waar je iedereen kent

Jouw plaats aan tafel hou ik voor je vrij.



We zullen lachen en weer plannen maken

'k zal met je slapen en met jou ontwaken

Hier neem m'n mond en lach met mij

Neem mijn handen en voel met mij

Wat je nog doen wou doe ik erbij

Vanaf vandaag leef jij in mij.



Haal weg dat kruis en al die witte bloemen

Verscheur die krant waarin ze jouw naam noemen

Hier neem mijn ogen en kijk met mij

Neem m'n hart en leef met mij

Want jouw dood is nu voorbij, vanaf vandaag leef jij in mij



'K zal 2 levens leven met jou in mij.







Heel mooi...

Ik heb deze een paar maanden terug gelezen hier en aan mijn moeder gegeven
Alle reacties Link kopieren
Iedereen mag hier meeschrijven, smilemore. Ik wens alleen niet iemand hier moet/wil meeschrijven, snap je wat ik bedoel?

Gecondoleerd



Sannie, hoe gaat t? Was t kanker? Ik haat die ziekte. Echt heel hard.



Geraldine, het gaat goed. Met jou ook?



Evelyn, gaat t weer?

Alle anderen ook? Denk aan jullie allemaal.
Alle reacties Link kopieren
Nona-Acy, wat erg van je hondje. En dan ook op zo'n manier, vreselijk!!!! Dikke knuff meis.



Ikbenevelyn, wat fijn dat je vader eindelijk behandeld kan worden.

Hoe is het nu met hem? En met jou?

Kan je doordeweeks nog bij hem langs, of is die nog steeds de hort op ?



Sannie en smilemore (mooie nickname trouwens), gecondoleerd. En heel veel sterkte de komende tijd.

Vreselijk veel emoties die op je af komen nu.



Iedereen hier een dikke

Ben jullie niet vergeten, maar hier heel veel stress en drukte. Werk 40 uur, studie van zo'n 20 a 30 uur per week, en dan nog een grote operatie voor mezelf ook over 2 weken. Kortom, mijn hoofd staat niet bij het rouwen......alhoewel mijn moeder daar anders over denkt en toch heel vaak nog in mijn gedachten verschijnt. Moet wel zeggen dat het met een jaar terug toch heel anders is. Toen was het puur de gedachte "ze is er niet meer", en nu verschijnt er steeds vaker een glimlach rond mijn mond.
Alle reacties Link kopieren
tvp
Alle reacties Link kopieren
Fijn dat ik mee kan schrijven, voel me toch wel een beetje een inbreker hoor, omdat jullie elkaar 'kennen' en het natuurlijk best een zwaar/persoonlijk onderwerp is. Was gauw ff een berichtje want ga zo richting m'n moeder!
Alle reacties Link kopieren
smilemore, iedereen is zo op die manier binnen komen breken .

Ik hoop dat je een fijn bezoek bij je moeder hebt gehad.
Alle reacties Link kopieren
Was wat aan het teruglezen van jullie maar ben even gestopt hoor, krijg het er gewoon benauwd van voor jullie



Het was gezellig bij m'n moeder.

Ik ga alleen altijd met een naar gevoel weg, het idee dat ze daar alleen is... Dat hoort toch gewoon niet. Ik vind het zo zielig.

Van de week sliep ik een nachtje bij haar, vinden dat allebei fijn dus dat doe ik wel vaker want ik heb geen vriend, en ik was zo verdrietig. Dat ik op papa's plek lag, een plek die nu leeg is, dat kan toch gewoon niet. En ineens de angst dat er met mijn moeder ook iets zou kunnen gebeuren, luisteren naar haar ademhaling terwijl ze ligt te slapen. Terwijl ze niet ziek is ofzo, eigenlijk slaat het nergens op. Dat werd een slapeloze nacht voor mij.

Dat is mijn grootste angst, dat er nu iets gebeurd met mijn moeder. Of misschien nog wel erger, iets met ons, ik wil niet dat ze nog meer verdriet krijgt dan nu.

En dan te bedenken dat die angst voor sommigen van jullie werkelijkheid is, allebei je ouders zijn er niet meer.



M'n ouders huurden een vrij luxe appartement wat m'n moeder alleen gewoon niet op kon brengen met haar salaris. Alles goed gepland voor later maar het onverwachte gebeurde. Snel na het overlijden van m'n vader (een maand erna ofzo, weinig benul van de tijd) is ze verhuisd, ze woont niet verkeerd maar het is gewoon zo gek. Zo anders dan waar ze samen met papa was. Ik vind het gewoon een sfeerloze bejaardenflat met lange gangen. En dat op haar leeftijd, 61. Pap was 59.

Als ze zou zeggen dat ze er weg wil dan zouden m'n broertje en ik haar zo weer verhuizen. Hoewel er, in andere omstandigheden, waarschijnlijk niks mis mee geweest zou zijn met dat appartement. Gevoelsding.



Mijn vader had kanker. Wat een k-woord en een k-ziekte he
Alle reacties Link kopieren
Wat ik eigenlijk nog moeilijker vind zijn beelden die terugkomen. Van hoe hij gestorven is. Die beelden zijn een poosje weggeweest maar de laatste 2 weken lijkt alles weer terug te komen.

De angst dat er iets met mijn moeder zou kunnen gebeuren is te relativeren, het huis waar ze woont nu en het gevoel dat dat geeft, dat gaat niet om mij, dat is moeilijker voor haar.

Maar dit... gewoon de pijn en het verdiet. Het soms ineens realiseren dat het echt zo is. Gewoon het definitieve einde van iets.
Alle reacties Link kopieren
Die beelden zullen altijd weer naar boven komen.........dan denk je dat je ze goed hebt "weggestopt" en hoppa dan zijn ze er weer. Beelden van opbaring, beelden van crematie, beelden van zo'n hele periode.

Het beste wat je kan doen is ze laten komen, en niet wegdrukken.

Je gevoel zal de komende tijd nog alle kanten op gaan. Verwarring, verdriet, boosheid, vrolijk zijn (ja ook dat zul je krijgen), angst......
Alle reacties Link kopieren
Up
Alle reacties Link kopieren
Up
Alle reacties Link kopieren
Up voor @polkadot28
Hoi, het topic is door leergierig voor mij geupt.



Ik heb ook mijn eigen topic lopen, maar wellicht kan ik hier met gelijken wat delen. Mits het nog loopt uiteraard.



Ik ben nu bijna 3 weken geleden mijn vader verloren.

Niets aan de hand, werd altijd goed in de gaten gehouden door de cardioloog ivm hetgeen waar hij aan overleden is... Paar maanden terug nog echo en was prima...



's Ochtends niet goed geworden en ingestort. Heeft met dubbele tong nog voor hulp kunnen bellen. Ambulance met spoed gekomen. Met spoed naar het ziekenhuis toe en daar bleek al snel de zo gevreesde gescheurde aorta...

Direct naar de ok, 13 uur lang. Eruit, flink kritiek. Maar hij was er nog. De volgende morgen weer naar ok wegens complicaties. Weer eruit na een paar uur.

De volgende dag proberen wakker te maken wat niet ging. Hij was in coma.



In de dagen die volgden tussen hoop en vrees geleefd tot die ene dag.

Werd einde v.d. ochtend gebeld dat het slecht ging. Half uur later weer gebeld: kom maar zsm naar het ziekenhuis toe.

Na diverse gesprekken die middag en zij alles proberen om hem niet verder af te laten glijden hebben we hem toch einde van de middag moeten laten gaan.

Iedereen was erbij en dat moment zelf was zeer vredig (klinkt heel gek eigenlijk...)



Nu bijna 3 weken later is het zo moeilijk de draad op te pakken. Alles moet geregeld worden, zijn flat moet leeg.

Het is zo gek dat de wereld gewoon doorgaat...



Vind het moeilijk om door te gaan.
Sorry voor deze lange inbreekpost!
Alle reacties Link kopieren
Ik ben mijn moeder onlangs verloren. Ik had een goede band met haar, zij was naast mijn moeder ook mijn grootste vriendin. Ik vertrouwde haar alles toe.

Mijn moeder was eigenlijk nog veel te jong, 63 jaar. Maar gelukkig in haar lichaam door alle klachten was ze niet. Ze had atrose, botontkalking in haar been, een bekkenbreuk die niet goed wilde genezen van 17 jaar oud, verschillende zenuwpijnen daardoor en instabiele bekken daardoor. Dus lichamelijk was ze toe aan rust, na de dood van haar vader was en kwam ze ook emotioneel aan de dood toe, waardoor zij de beslissing om uit het leven te stappen. Soms ben ik kwaad dat zij die beslissing nam, maar het meeste ben ik er verdrietig om, want ik mis haar vreselijk
nobody said it was easy
Sterkte sweet-romeo.

Alle reacties Link kopieren
quote:Polkadot28 schreef op 29 juli 2014 @ 11:43:

Sterkte sweet-romeo.





Het is bij mij ondertussen bijna een half jaar geleden. 6 februari. Het huis is ondertussen sinds 25 maart opgeruimd en teruggegeven aan de woningbouw. Deels was het mijn ouderlijk huis. Ben er bijna praktisch geboren, en heb er zeker 60 procent van me leven gewoond. Mijn moeder ging regelmatig terug naar ouders omdat ze toch moeilijk alleen kon zijn.



Na haar dood begon ik dit steeds meer te beseffen. En dat ze ook stiekem een dubbelleven leidde



Het leven gaat door, maar ben meer aan het overleven dan aan het beleven. Beleven van goede moment maar ook vooral het beleven van het besef dat ik haar mis
nobody said it was easy
.
Ik praatte hier trouwens vaak met missyacy volgens mij, weet iemand of zij er nog is op het forum>
Het is bijna 30 jaar geleden dat mijn vader plotseling overleed. Ik was 9 en zat aan tafel met lego te spelen. Mijn vader zat op de bank, mijn moeder erbij. Hij had last van zijn arm en schouder die avond, hij dacht dat het door het werk kwam. Ik heb zijn vest nog voor hem gehaald omdat hij het koud had. Toen kreeg hij opeens een hartaanval. Mijn moeder greep in paniek naar de telefoon, ik rende naar boven, het was allemaal heel eng.

Een vriendin van mijn moeder kwam me halen en nam me mee naar haar huis. Ik kan me nog herinneren dat ik met haar kinderen uit het raam hing om naar de lichten van de ambulance te kijken.

Uren later kwam mijn moeder binnen en vertelde me dat we geen papa meer hadden. En ik weet nog mijn eerste gedachte, zo stom: nu moeten we op straat gaan leven want papa kan geen geld meer voor ons verdienen.



5 jaar later kreeg mijn moeder kanker. De lange weg van chemo, bestraling, er weer bovenop komen, infecties, toch weer terug vallen, uitzaaiingen, tot ze tenslotte overleed, heeft 6 jaar geduurd.



Het gaat nu goed met mij, maar ik vraag me altijd af hoe ik zou zijn geweest als ze waren blijven leven. Lange tijd was ik depressief en ik heb nu nog last van verschillende dingen waarvan ik niet weet of ik dat ook zou hebben gehad zonder die ervaringen.

Maar het is ok, het is lang geleden en ik heb het een plaatsje gegeven. En ik neem ze met me mee, vraag mijn vader om fysieke kracht als ik het nodig heb en gebruik de kleine nuttige dingen die ik van mijn moeder heb geleerd.

Ik ben nu 39 en vind het een beetje spannend worden. Mijn vader overleed op zijn 42e. Op mijn 43e zal ik ouder zijn dan hij ooit is geworden. Dat vind ik best een vreemd idee. Sowieso het idee dat ik oud zal worden. Ik vind dat totaal niet vanzelfsprekend. Mijn ouders zijn niet eens 50 geworden, ik reken helemaal nergens op
Alle reacties Link kopieren
Als er mensen zijn die dat denken, dat is dan hun probleem. Eerlijk gezegd denk ik dat je zoiets nooit helemaal verwerkt. Dat lijkt me verschikkelijk.
Life is short. Eat dessert first.
Alle reacties Link kopieren
Het is alweer 5 jaar geleden dat ik hier in dit mooie topic voor het eerst schreef, 5 jaar alweer dat ze zijn overleden, mijn geweldige ouders.



De scherpe rand is eraf, zoals men dat zo noemt, het gemis blijft, al 5 jaar zijn ze niet bij belangrijke dingen in mijn leven.



Maar ik ben dankbaar, dat ik zulke geweldige ouders heb gehad.

En ze zijn niet weg, ze zijn me enkel voorgegaan, daar geloof ik stellig in!



En tot die tijd, haal ik alles uit het leven, dat hadden ze gewild!
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King


Ik ben mijn papa kwijt. Die ik overigens nooit gekend heb en pas voor het eerst zag toen hij opgebaard was.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven