Werk & Studie
alle pijlers
op de stoel van de casemanager bij de sociale dienst
woensdag 18 juni 2008 om 11:20
Ik zie hier regelmatig topics met vragen over uitkeringen, reintegratietrajecten en alles wat daarmee samenhangt.
Nu lijkt het me interessant en leuk, om eens te horen hoe jullie een casus uit de praktijk zouden oplossen.
Ik werk er dagelijks mee, en het is tevens een manier om eens toe te lichten hoe het er in de praktijk aan toe gaat op de afdeling sociale zaken.
Er is m.i. nog heel veel onduidelijkheid en onwetendheid waardoor er vaak negatieve verhalen de ronde doen.
Maar hoe gaat het nou eigenlijk in zijn werk; moet je inderdaad meteen aan de slag als je een uitkering hebt aangevraagd?
Op grond waarvan wordt er bepaald of je wel of niet aan het werk moet, en meer van dit soort vragen.
Casus; alleenstaande vrouw van 25, met twee kindjes van 2 en 5 jaar oud. Werkt een paar uur per week in de thuiszorg, maar het val haar allemaal heel zwaar om eea te combineren. Er is nog geen kinderopvang geregeld. De kinderen zijn van twee verschillende vaders die beiden niks met de kinderen te maken willen hebben. Moeder heeft sinds een jaar erge last van haar rug, en heeft na de huishoudschool niet meer op school gezeten. Eén van haar ex-mannen heeft haar en de kinderen geterroriseerd en daar heeft ze nu nog last van. Haar jeugd was erg problematisch en ze is van mening dat je geen kinderen krijgt, om ze vervolgens te dumpen in een kinderopvang.
Wie biedt?
Nu lijkt het me interessant en leuk, om eens te horen hoe jullie een casus uit de praktijk zouden oplossen.
Ik werk er dagelijks mee, en het is tevens een manier om eens toe te lichten hoe het er in de praktijk aan toe gaat op de afdeling sociale zaken.
Er is m.i. nog heel veel onduidelijkheid en onwetendheid waardoor er vaak negatieve verhalen de ronde doen.
Maar hoe gaat het nou eigenlijk in zijn werk; moet je inderdaad meteen aan de slag als je een uitkering hebt aangevraagd?
Op grond waarvan wordt er bepaald of je wel of niet aan het werk moet, en meer van dit soort vragen.
Casus; alleenstaande vrouw van 25, met twee kindjes van 2 en 5 jaar oud. Werkt een paar uur per week in de thuiszorg, maar het val haar allemaal heel zwaar om eea te combineren. Er is nog geen kinderopvang geregeld. De kinderen zijn van twee verschillende vaders die beiden niks met de kinderen te maken willen hebben. Moeder heeft sinds een jaar erge last van haar rug, en heeft na de huishoudschool niet meer op school gezeten. Eén van haar ex-mannen heeft haar en de kinderen geterroriseerd en daar heeft ze nu nog last van. Haar jeugd was erg problematisch en ze is van mening dat je geen kinderen krijgt, om ze vervolgens te dumpen in een kinderopvang.
Wie biedt?
woensdag 18 juni 2008 om 12:22
Ik dacht dat er procedures waren opgesteld om te voorkomen dat medewerkers van de "soos" eigen rechtertje gaan spelen.
En als iemand geen opleiding wil volgen, korten op de uitkering.
Kom op zeg... Wel volwassen genoeg om een paar koters zonder vader op de wereld te zetten, maar niet zelf de verantwoordelijkheid hiervoor nemen. Denk na voor je met een onbetrouwbaar typ het bed induikt.
Ik zie het zo vaak. Meiden (17-18 jaar) die gewoon niet willen werken, die daarom zorgen dat ze zwanger worden en dan zeker weten dat ze de 1e paar jaar geld krijgen (en woonruimte!) En daarna, ach wie dan leeft die dan zorgt en voor je het weet ben je toch gewoon weer zwanger? En opvallend is dat deze "dames" vaak last van hun rug hebben of leiden aan trauma's dus sowiesoniet kunnen werken. Tja, en dan vraag ik me af wie er het slimst is... niet de filantropen bij de soos in elk geval...
En als iemand geen opleiding wil volgen, korten op de uitkering.
Kom op zeg... Wel volwassen genoeg om een paar koters zonder vader op de wereld te zetten, maar niet zelf de verantwoordelijkheid hiervoor nemen. Denk na voor je met een onbetrouwbaar typ het bed induikt.
Ik zie het zo vaak. Meiden (17-18 jaar) die gewoon niet willen werken, die daarom zorgen dat ze zwanger worden en dan zeker weten dat ze de 1e paar jaar geld krijgen (en woonruimte!) En daarna, ach wie dan leeft die dan zorgt en voor je het weet ben je toch gewoon weer zwanger? En opvallend is dat deze "dames" vaak last van hun rug hebben of leiden aan trauma's dus sowiesoniet kunnen werken. Tja, en dan vraag ik me af wie er het slimst is... niet de filantropen bij de soos in elk geval...
woensdag 18 juni 2008 om 12:33
Ze heeft een lage schoolopleiding en al jaren niet meer in de schoolbanken gezeten.Dus ik denk dat een BBL variant voor haar beter is dan een BOL variant mede omdat ze 2 kinderen heeft en geld in het laatje moet komen.De BBL opleiding Zorg&Welzijn is een brede opleiding op niveau 2,duurt 2 jaar en daarna kan ze de Zorg of de Welzijn in,ook via een eventuele BBL opleiding niveua 3 halen.Je kunt een beroep wel heel leuk vinden maar je moet het ook kunnen qua opleiding en praktijk.En als ze alleen huishoudschool jaren geleden heeft gedaan heeft ze niet zoveel keus.....
woensdag 18 juni 2008 om 13:09
Helleveeg en MevrouwdeKees, ik ben het zo ontzettend met jullie eens!
Als je zelf vindt dat je oud en wijs genoeg bent om het bed te delen met iemand (en in de meeste gevallen beslis je dat zelf), beschouw je jezelf ook oud en wijs genoeg om voor de gevolgen op te draaien.
Moeilijke jeugd en dus "lastig" om te werken? Zet dan geen twee kinderen op de wereld!
Ik vind dat iedereen zo veel mogelijk voor z'n eigen hachie moet zorgen. Bij alles wat je doet kun je tot op zekere hoogte rekening houden met de toekomst. Als je kinderen op de wereld zet weet je dat je de komende jaren moet zorgen voor inkomen, onderdak en verzorging. Als je weet dat je dat niet kan (en het is echt niet iets van de laatste 5 jaar dat er vaders plotseling uit beeld verdwijnen) dan moet je dat dus gewoon niet doen.
De sociale dienst mag wel zeker eisen stellen ten aanzien van psychologische hulp, kinderopvang en opleiding, daar staat toch heel wat tegen over????????? De kinderen liever niet naar de kinderopvang, nee, ik werk liever ook niet, maar een uitkering zal ik niet krijgen (en niet willen overigens). Stel je voor dat iedereen kon doen wat hij of zij LIEVER zou willen....
Als je zelf vindt dat je oud en wijs genoeg bent om het bed te delen met iemand (en in de meeste gevallen beslis je dat zelf), beschouw je jezelf ook oud en wijs genoeg om voor de gevolgen op te draaien.
Moeilijke jeugd en dus "lastig" om te werken? Zet dan geen twee kinderen op de wereld!
Ik vind dat iedereen zo veel mogelijk voor z'n eigen hachie moet zorgen. Bij alles wat je doet kun je tot op zekere hoogte rekening houden met de toekomst. Als je kinderen op de wereld zet weet je dat je de komende jaren moet zorgen voor inkomen, onderdak en verzorging. Als je weet dat je dat niet kan (en het is echt niet iets van de laatste 5 jaar dat er vaders plotseling uit beeld verdwijnen) dan moet je dat dus gewoon niet doen.
De sociale dienst mag wel zeker eisen stellen ten aanzien van psychologische hulp, kinderopvang en opleiding, daar staat toch heel wat tegen over????????? De kinderen liever niet naar de kinderopvang, nee, ik werk liever ook niet, maar een uitkering zal ik niet krijgen (en niet willen overigens). Stel je voor dat iedereen kon doen wat hij of zij LIEVER zou willen....
woensdag 18 juni 2008 om 14:16
Mee eens.
Enne, de sociale dienst kan toch ook een deel van de uitkering op de 2 vaders verhalen? Er is toch zoiets als een zorgplicht voor de kinderen?
Als mevrouw niet wil werken en niet bereid is om aan afgesproken verplichtingen te voldoen (bijvoorbeeld een behandeling, daarna scholing), dan heeft de gemeente het volste recht om sancties op te leggen en uiteindelijk de uitkering te beeindigen. Je hebt naast rechten ook nog plichten in dit land.
woensdag 18 juni 2008 om 15:07
Ben er weer!
Nee voor eigen rechter spelen kan uiteraard niet, zou leuk zijn maar gelukkig mag dat niet.
Wel is het zo dat we behoorlijk wat vrijheid hebben binnen de uitvoering van de wet; je moet immers individualiseren. Zo kan het voorkomen dat je bij mij een halfjaar vrijstelling krijgt van de arbeidsverplichting; en bij mij collega direct aan de slag moet. Uiteraard werken ze bij elke gemeente met hun eigen beleid; maar je hebt als gemeente een verplichting die wordt opgelegd vanuit de overheid; workfirst is daar een voorbeeld van.
Een gemeente moet daar beleid op maken, en een product ontwikkelen wat kan worden uitgevoerd. Hoe je het doet, doe je het, zolang je het maar uitvoert.
Deze mevrouw kun je inderdaad aan het werk schoppen, maar is de kans niet heel groot dat ze in no time uitvalt? En zo ja, is haar dat aan te rekenen?
Iedereen mag bezwaar indienen tegen een beschikking.
Dat gebeurt dan ook en dan wordt er bij mij verhaal gehaald. Dan komt kwaliteitscontrole bij me langs. En om te waarborgen dat ik de wet netjes uitvoer ,moet alles wat ik indien worden getoetst! Er gebeurt niks zonder toetsing.
Er wordt van ons verwacht dat we de expertise hebben om de inhoud juist te bepalen, maar dan nog moet het wettelijk gezien wel kunnen.
Deze mevrouw wil trouwens liever niet meer in de zorg, vanwege haar rug. Een leerwerktraject met baangarantie zou wat kunnen zijn, met als voortraject coaching naar hulpverlening. Gelijktijdig een beroepeninteresse onderzoek, coaching gericht op het motiveren (zodat ze in gaat zien dat ze van werken echt beter wordt en dat kinderopvang echt niet zo'n ramp is). Als dit allemaal van de grond komt en ze in het hulpverleningstraject zit, nogmaals laten keuren en dan de coahcin richting opleiding inzetten en tevens een leerwerkplek zoeken. Wil ze geen opleiding, dan direct bemiddelen naar werk voor zo'n 20 uur per week (de jongste is 2, en dan hoeft het maar voor 20 uur per week). Dit alles wordt uitbesteed aan een reintegratiecoach middels een traject.
Indien iemand een attitudeprobleem heeft, kan ook een sociaal medisch traject worden ingezet ( voor mensen die klachten hebben maar van wie wordt vermoed dat ze niet willen). Na een paar gesprekken weet ik dan of er wellicht een ander probleem speelt, en kan ik gerichter een trajct inzetten.
Nee voor eigen rechter spelen kan uiteraard niet, zou leuk zijn maar gelukkig mag dat niet.
Wel is het zo dat we behoorlijk wat vrijheid hebben binnen de uitvoering van de wet; je moet immers individualiseren. Zo kan het voorkomen dat je bij mij een halfjaar vrijstelling krijgt van de arbeidsverplichting; en bij mij collega direct aan de slag moet. Uiteraard werken ze bij elke gemeente met hun eigen beleid; maar je hebt als gemeente een verplichting die wordt opgelegd vanuit de overheid; workfirst is daar een voorbeeld van.
Een gemeente moet daar beleid op maken, en een product ontwikkelen wat kan worden uitgevoerd. Hoe je het doet, doe je het, zolang je het maar uitvoert.
Deze mevrouw kun je inderdaad aan het werk schoppen, maar is de kans niet heel groot dat ze in no time uitvalt? En zo ja, is haar dat aan te rekenen?
Iedereen mag bezwaar indienen tegen een beschikking.
Dat gebeurt dan ook en dan wordt er bij mij verhaal gehaald. Dan komt kwaliteitscontrole bij me langs. En om te waarborgen dat ik de wet netjes uitvoer ,moet alles wat ik indien worden getoetst! Er gebeurt niks zonder toetsing.
Er wordt van ons verwacht dat we de expertise hebben om de inhoud juist te bepalen, maar dan nog moet het wettelijk gezien wel kunnen.
Deze mevrouw wil trouwens liever niet meer in de zorg, vanwege haar rug. Een leerwerktraject met baangarantie zou wat kunnen zijn, met als voortraject coaching naar hulpverlening. Gelijktijdig een beroepeninteresse onderzoek, coaching gericht op het motiveren (zodat ze in gaat zien dat ze van werken echt beter wordt en dat kinderopvang echt niet zo'n ramp is). Als dit allemaal van de grond komt en ze in het hulpverleningstraject zit, nogmaals laten keuren en dan de coahcin richting opleiding inzetten en tevens een leerwerkplek zoeken. Wil ze geen opleiding, dan direct bemiddelen naar werk voor zo'n 20 uur per week (de jongste is 2, en dan hoeft het maar voor 20 uur per week). Dit alles wordt uitbesteed aan een reintegratiecoach middels een traject.
Indien iemand een attitudeprobleem heeft, kan ook een sociaal medisch traject worden ingezet ( voor mensen die klachten hebben maar van wie wordt vermoed dat ze niet willen). Na een paar gesprekken weet ik dan of er wellicht een ander probleem speelt, en kan ik gerichter een trajct inzetten.
woensdag 18 juni 2008 om 15:13
En ja, de gemeente verhaalt alimentatie bij de vaders, maar vaak zie je dat ook zij een uitkering hebben, of niet genoeg draagkracht. Van een kale kip kun je niet plukken. Bovendien moeten de kinderen erkend zijn, is ook niet altijd zo. En als ze niet weet wie de vader is, houdt het ook op.
Fullhouse; jij en ik en vele anderen denken misschien aan de gevolgen op lange termijn, maar ik zie in de praktijk dat dat vaak niet op gaat. Wie dan leeft wie dan zorgt is het motto.
En misschien heerst er nog de gedachte dat je jarenlang in de uitkering kunt blijven zitten..
nog een keer zwanger worden lost niks op maar maakt de problemen vaak groter, van de ene in de andere ellende.
En ja, volgens de wet kun je iemand dan niet verplichten om te gaan werken..ze hebben dan nog de keuze. Neemt niet weg dat ik ze niet probeer te stimuleren, want vroeg of laat moeten ze toch.
Fullhouse; jij en ik en vele anderen denken misschien aan de gevolgen op lange termijn, maar ik zie in de praktijk dat dat vaak niet op gaat. Wie dan leeft wie dan zorgt is het motto.
En misschien heerst er nog de gedachte dat je jarenlang in de uitkering kunt blijven zitten..
nog een keer zwanger worden lost niks op maar maakt de problemen vaak groter, van de ene in de andere ellende.
En ja, volgens de wet kun je iemand dan niet verplichten om te gaan werken..ze hebben dan nog de keuze. Neemt niet weg dat ik ze niet probeer te stimuleren, want vroeg of laat moeten ze toch.
woensdag 18 juni 2008 om 15:56
Het lijkt mij dat die vrouw psychologische hulp moet krijgen, om te leren weerbaarder te worden (tegen slechte mannen). Verder zou het UWV moeten proberen alimentatie te krijgen van de niet-stalkende ex-man (die andere kan ze maar beter zo ver mogelijk bij zich vandaan houden). Verder zou het wellicht een idee zijn haar aan te sporen tot het volgen van een opleiding waarmee ze aan de slag kan als het jongste kind iets ouder is. Ze zal moeten inzien dat ze niet thuis kan blijven tot de kinderen achttien zijn, maar wellicht is er een tussenoplossing te bedenken (een grotere deeltijdbaan? een eigen bedrijf aan huis?).
woensdag 18 juni 2008 om 20:55
Misschien een politiek incorrecte opmerking, maar ik zie op mijn werk (middelbaar onderwijs) vaak dat mannen vol begrip blijven bij mieperige "ik ben gewoon zo depressie-hief!" en "ik kan het allemaal niet aa-haan!"-meisjes terwijl vrouwelijke collega's na verloop van tijd de conclusie trekken dat iemand gewoon een schop onder haar hol moet hebben.
Alsof er bij mannen door het type "hulpeloos vrouwtje" toch een soort beschermers-gen geactiveerd wordt en ze een vrouw eerder als "kwetsbaar en hulpeloos" zien dan wanneer het een man was geweest met dezelfde problemen.
Als ik (vrouw) het verhaal lees denk ik ook: "ja natuurlijk zou het voor mevrouw fijner en makkelijker zijn als, en natuurlijk wil mevrouw allerlei dingen liever dan bepaalde andere dingen, maar tja, jee, je bent volwassen, het leven is niet altijd rozengeur, stroop die mouwen op en neem je verantwoordelijkheid!"
Bij pappen en nathouden is zo iemand ook echt niet gebaat, als ze straks tien jaar verder is (met nog drie kinderen) en geen enkele werkervaring heeft opgedaan of diploma's gehaald, heeft ze nog veel minder kans om ooit nog aan het werk te komen. Die dame moet NU in actie, met goeie begeleiding op allerlei gebieden. Maar wel in actie!
Alsof er bij mannen door het type "hulpeloos vrouwtje" toch een soort beschermers-gen geactiveerd wordt en ze een vrouw eerder als "kwetsbaar en hulpeloos" zien dan wanneer het een man was geweest met dezelfde problemen.
Als ik (vrouw) het verhaal lees denk ik ook: "ja natuurlijk zou het voor mevrouw fijner en makkelijker zijn als, en natuurlijk wil mevrouw allerlei dingen liever dan bepaalde andere dingen, maar tja, jee, je bent volwassen, het leven is niet altijd rozengeur, stroop die mouwen op en neem je verantwoordelijkheid!"
Bij pappen en nathouden is zo iemand ook echt niet gebaat, als ze straks tien jaar verder is (met nog drie kinderen) en geen enkele werkervaring heeft opgedaan of diploma's gehaald, heeft ze nog veel minder kans om ooit nog aan het werk te komen. Die dame moet NU in actie, met goeie begeleiding op allerlei gebieden. Maar wel in actie!
woensdag 18 juni 2008 om 21:12
Petrus, ja soms zuigt het me compleet leeg. Maar het verdient zo lekker 
Het is ook een uitdaging als het me lukt om een totaal ongemotiveerd iemand om te turnen tot een werkende die er ook nog eens blij van wordt.
Maar ja, meestal gaat het allemaal niet van een leien dakje en word ik idd moe van al die maatregeltrajecten en het eindeloze schoppen onder de hol geven. Heb ook liever dat het wat soepeler en met veel eigen initiatief loopt, maar dat is gewoon niet de realiteit. En gelukkig praat ik er met mijn collega's heel veel over, je moet het toch van je af praten want je hoort erg veel ellende (of het echt waar is, is een tweede..) en wordt erg veel tegengewerkt. Dat eerste is nou eenmaal niet anders en kan ik prima hebben, ik probeer de boel zo goed mogelijk in te schatten en de juiste hulptroepen in te zetten. De tweede is zeer kwalijk en wordt ook altijd "afgestraft". Dwz, als het aantoonbaar is..en geloof me, sommigen zijn zo gehaaid dat je wel heeeel goed moet beargumenteren dat ze het expres zo hebben gedaan. Dat zijn degenen die enorm kritisch zijn, precies weten hoe ze kunnen konkelen zonder aantoonbaar tegen te werken en degenen die dan een bezwaarschrift indienen. Pff.
Het is ook een uitdaging als het me lukt om een totaal ongemotiveerd iemand om te turnen tot een werkende die er ook nog eens blij van wordt.
Maar ja, meestal gaat het allemaal niet van een leien dakje en word ik idd moe van al die maatregeltrajecten en het eindeloze schoppen onder de hol geven. Heb ook liever dat het wat soepeler en met veel eigen initiatief loopt, maar dat is gewoon niet de realiteit. En gelukkig praat ik er met mijn collega's heel veel over, je moet het toch van je af praten want je hoort erg veel ellende (of het echt waar is, is een tweede..) en wordt erg veel tegengewerkt. Dat eerste is nou eenmaal niet anders en kan ik prima hebben, ik probeer de boel zo goed mogelijk in te schatten en de juiste hulptroepen in te zetten. De tweede is zeer kwalijk en wordt ook altijd "afgestraft". Dwz, als het aantoonbaar is..en geloof me, sommigen zijn zo gehaaid dat je wel heeeel goed moet beargumenteren dat ze het expres zo hebben gedaan. Dat zijn degenen die enorm kritisch zijn, precies weten hoe ze kunnen konkelen zonder aantoonbaar tegen te werken en degenen die dan een bezwaarschrift indienen. Pff.
woensdag 18 juni 2008 om 21:25
donderdag 19 juni 2008 om 08:12
Ik heb het altijd als een uitdaging gezien, en ik kan best creatief zijn binnen de functie. Maar het breekt me ook soms wel op ja. Bij ons is het ziekteverzuim ook vrij hoog, sommigen zijn voor langere tijd ziek thuis (overspannen). Je moet heel goed in je vel zitten, anders is het gewoon erg zwaar. Op dit moment zit ik dus thuis sinds kort, ben even leeg en op.
Misschien ben ik wel moe van het vechten tegen de bierkaai, ik ben erover aan het nadenken. Maar dit is wat ik kan, en waar ik best goed in ben.
Misschien ben ik wel moe van het vechten tegen de bierkaai, ik ben erover aan het nadenken. Maar dit is wat ik kan, en waar ik best goed in ben.
donderdag 19 juni 2008 om 11:44
Quote: Nee voor eigen rechter spelen kan uiteraard niet, zou leuk zijn maar gelukkig mag dat niet.
Wel is het zo dat we behoorlijk wat vrijheid hebben binnen de uitvoering van de wet; je moet immers individualiseren. Zo kan het voorkomen dat je bij mij een halfjaar vrijstelling krijgt van de arbeidsverplichting; en bij mij collega direct aan de slag moet. Uiteraard werken ze bij elke gemeente met hun eigen beleid; maar je hebt als gemeente een verplichting die wordt opgelegd vanuit de overheid; workfirst is daar een voorbeeld van.
Een gemeente moet daar beleid op maken, en een product ontwikkelen wat kan worden uitgevoerd. Hoe je het doet, doe je het, zolang je het maar uitvoert.
Lekker consequent dit
Ik vraag me af of hier überhaupt controle op is door het management o.i.d.? Of kun je gewoon op je eigen, subjectieve manier je werk uitvoeren, zolang het maar binnen het beleid blijft?
En iemand aan het werk schoppen is niet nodig hoor. Gewoon korten op de uitkering. Moet jij eens kijken hoe snel de rugpijn over is en er toch gewerkt kan worden. Met rugklachten kan je prima garnalen pellen hoor.
En al die begeleidingstrajecten... we houden elkaar op die manier lekker aan het werk in de "softe" sector en geven geld uit als water en storten dat in een bodemloze put.
Schop onder haar kont en een schop onder de kont van uitkeringsinstanties en re-integratiebureaus. Dat gepamper is zo jaren 70.
Leer ze het kaf van het koren te scheiden. Dat is belangrijker dan "individualiseren". Lijkt me niet verkeerd om de soos-werkers ook targets te geven. Hoe meer mensen weer succesvol aan het werk zonder te veel bijkomende kosten, hoe eerder je een nog hoger salaris kunt krijgen.... als je toch zo nodig over "product ontwikkelen" wilt spreken en commercieel wil overkomen.
Wel is het zo dat we behoorlijk wat vrijheid hebben binnen de uitvoering van de wet; je moet immers individualiseren. Zo kan het voorkomen dat je bij mij een halfjaar vrijstelling krijgt van de arbeidsverplichting; en bij mij collega direct aan de slag moet. Uiteraard werken ze bij elke gemeente met hun eigen beleid; maar je hebt als gemeente een verplichting die wordt opgelegd vanuit de overheid; workfirst is daar een voorbeeld van.
Een gemeente moet daar beleid op maken, en een product ontwikkelen wat kan worden uitgevoerd. Hoe je het doet, doe je het, zolang je het maar uitvoert.
Lekker consequent dit
Ik vraag me af of hier überhaupt controle op is door het management o.i.d.? Of kun je gewoon op je eigen, subjectieve manier je werk uitvoeren, zolang het maar binnen het beleid blijft?En iemand aan het werk schoppen is niet nodig hoor. Gewoon korten op de uitkering. Moet jij eens kijken hoe snel de rugpijn over is en er toch gewerkt kan worden. Met rugklachten kan je prima garnalen pellen hoor.
En al die begeleidingstrajecten... we houden elkaar op die manier lekker aan het werk in de "softe" sector en geven geld uit als water en storten dat in een bodemloze put.
Schop onder haar kont en een schop onder de kont van uitkeringsinstanties en re-integratiebureaus. Dat gepamper is zo jaren 70.
Leer ze het kaf van het koren te scheiden. Dat is belangrijker dan "individualiseren". Lijkt me niet verkeerd om de soos-werkers ook targets te geven. Hoe meer mensen weer succesvol aan het werk zonder te veel bijkomende kosten, hoe eerder je een nog hoger salaris kunt krijgen.... als je toch zo nodig over "product ontwikkelen" wilt spreken en commercieel wil overkomen.
donderdag 19 juni 2008 om 11:49
Als je overspannen raakt van je werk, lijkt het me dat er iets niet klopt. Of je kunt het niet goed loslaten of is het toch te zwaar voor je. Of het beleid klopt niet. Maar ik ga ervan uit dat als je je taken uitvoert zoals bedoeld, je daar niet overspannen van raakt.
En als je overspannen thuis zit vanwege je werk, waarom open je in hemelsnaam een topic waarin je een casus behandelt?
Ga leuke dingen doen, des te sneller kan je weer aan het werk.
Of laat je omscholen.... jij weet als geen ander hoe en waar.
En als je overspannen thuis zit vanwege je werk, waarom open je in hemelsnaam een topic waarin je een casus behandelt?
Ga leuke dingen doen, des te sneller kan je weer aan het werk.
Of laat je omscholen.... jij weet als geen ander hoe en waar.
donderdag 19 juni 2008 om 16:22
Ik heb in dit topic nog geen een keer het vrijwilligerswerk horen vallen. Kan die vrouw daar niet wat mee? Als ze toch uit de zorg wil, kan ze zich op die manier oriënteren op wat ze dan wel leuk vindt en kan en als alles wat beter gaat, met psychische hulp e.d. , is het op termijn mogelijk om een opleiding te volgen of door te stromen naar betaald werk.
Het liever niet naar de kinderopvang zou ik geen boodschap aan hebben. Ze hoeven er toch geen 40 uur per week heen, dus dat is geen argument van die vrouw.
Het liever niet naar de kinderopvang zou ik geen boodschap aan hebben. Ze hoeven er toch geen 40 uur per week heen, dus dat is geen argument van die vrouw.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 19 juni 2008 om 16:23
Zullen we het bij de casus houden? Wat Julus in haar privé heeft, doet er niet toe in dit topic.:
Als je overspannen raakt van je werk, lijkt het me dat er iets niet klopt. Of je kunt het niet goed loslaten of is het toch te zwaar voor je. Of het beleid klopt niet. Maar ik ga ervan uit dat als je je taken uitvoert zoals bedoeld, je daar niet overspannen van raakt.
En als je overspannen thuis zit vanwege je werk, waarom open je in hemelsnaam een topic waarin je een casus behandelt?
Ga leuke dingen doen, des te sneller kan je weer aan het werk.
Of laat je omscholen.... jij weet als geen ander hoe en waar.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 19 juni 2008 om 18:41
Beste Shala, dan had Julus er zelf niet over moeten beginnen, zij post het. Ik had het anders niet geweten toch? En ik bedoel het goed hoor. Als je overspannen bent door je werk, moet je juist dat werk loslaten. Niet zo pinnig doen hoor, ik word er bijna bang van.....
Ik vind trouwens jouw suggestie van vrijwilligerswerk wel een goede. Een mooie manier om uit te vinden welk werk je wel ligt en je dient er ook nog een goed doel mee.
Ik vind trouwens jouw suggestie van vrijwilligerswerk wel een goede. Een mooie manier om uit te vinden welk werk je wel ligt en je dient er ook nog een goed doel mee.
donderdag 19 juni 2008 om 20:24
Toch heb ik moeite met het casemanagerschap. Wel een uitkering hebben en een eigen casemanager, maar te beroerd om te werken. De casemanager zou moeten werken voor mensen die een uitkering hebben en wel willen werken. De mensen die ongemotiveerd zijn gewoon korten.
Niet iedereen heeft het even gemakkelijk, maar tegenwoordig wordt alles op het verleden, jeugd gegooid. Als deze dame haar kinderen niet naar de opvang wil brengen, dan is dat haar bewuste keuze. Dan is het een bewuste keuze van het uwv om haar uitkering stop te zetten. Er zijn genoeg mensen die in hetzelfde schuitje en wel alles op alles zetten om de eindjes aan elkaar vast te knopen en geld te verdienen. Hulpverlening is leuk, maar soms slaat het door in Nederland.
Niet iedereen heeft het even gemakkelijk, maar tegenwoordig wordt alles op het verleden, jeugd gegooid. Als deze dame haar kinderen niet naar de opvang wil brengen, dan is dat haar bewuste keuze. Dan is het een bewuste keuze van het uwv om haar uitkering stop te zetten. Er zijn genoeg mensen die in hetzelfde schuitje en wel alles op alles zetten om de eindjes aan elkaar vast te knopen en geld te verdienen. Hulpverlening is leuk, maar soms slaat het door in Nederland.
donderdag 19 juni 2008 om 21:35
Helleveeg, pinnig? Het was een hele nette vraag, anders.
Maar enfin, de casus: jaren geleden zag ik zelf ook nog niet de voordelen van vrijwilligerswerk in. Sinds een jaar doe ik het zelf en het kan een goede opstap zijn om weer in het arbeidsproces te raken, om te schakelen als je niet meteen een nieuwe studie wilt doen of je inderdaad te oriënteren. Bovendien is het makkelijker aan het werk te komen als je op vrijwilligerswerk solliciteert.
Sociale Zaken accepteert vrijwilligerswerk ook als je om wat voor reden dan ook even niet anders kan dan dat. Je laat tevens zien dat je wíl werken, zelfs als je dat (nog) niet voor voldoende uren kunt.
Ik denk dat deze vrouw gaat vastlopen als er niet heel snel wat zaken veranderen. Haar dwingen tot bepaalde zaken die ik hier heb voorbij zien komen, zal de zaak verergeren, denk ik.
Geestelijke problemen moet je wel serieus nemen. Vooral als het om een persoon gaat die daarnaast ook nog twee kinderen op te voeden heeft. Ik ben meer voor het positief proberen te stimuleren, helpen de belemmeringen op te heffen én rekening te houden met iemand zijn individuele situatie.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 19 juni 2008 om 21:47
Shahla, zoals jij deze casus benadert, zo benader ik hem in de praktijk ook vaak. Je kunt idd haar in dit geval aan het werk schoppen, maar zoals ik al zei, de kans dat ze gaat uitvallen is erg groot. Vrijwilligerswerk is natuurlijk een mogelijkheid, maar de inzet is veelal toch betaald werk. Tenzij echt is gebleken uit een keuring dat vrijwililgerswerk het maximale haalbare is voor nu, dan is het een prima opstap. Ik zet het ook in voor iemand die heel lang verslaafd is geweest en echt stapje voor stapje weer in het arbeidsproces moet gaan komen. Ze hebben geen dagritme en structuur en dat moet worden opgebouwd. Bovendien heb je met thuiszitten grote kans op een terugval, dus weer gaan gebruiken en dat moeten we niet hebben.
Geestelijke problemen moet je idd serieus nemen, mits aangetoond. Het is dan ook belangrijk om een medisch advies te krijgen, want ik ben geen arts en zeg dat ook tegen clienten. Maar het gebeurt ook dat ik zelf de inschatting maak dat betaald werken geen optie is; daarvoor heb ik geen advies nodig van een arts.
Dat is nu thuis ben staat compleet los van het onderwerp wat ik heb geopend en ervaar ik als een steek onder water, compleet irrelevant. Enige wat ik erover kwijt wil is dat ik vanwege een moeilijke privetijd het werk nu als te belastend ervaar.
Ik kan mijn werk prima uitvoeren, normaal gesproken.
Helleveeg, je komt op mij ook als pinnig over, helemaal niet vriendelijk, in al je postings naar mij toe en in postings tov uitkeringsgerechtigden.
En als ik in mijn eerlijkheid/kwetsbaarheid vertel dat ik even thuiszit, dan wens ik niet keihard daarop afgerekend te worden door jou.
Geestelijke problemen moet je idd serieus nemen, mits aangetoond. Het is dan ook belangrijk om een medisch advies te krijgen, want ik ben geen arts en zeg dat ook tegen clienten. Maar het gebeurt ook dat ik zelf de inschatting maak dat betaald werken geen optie is; daarvoor heb ik geen advies nodig van een arts.
Dat is nu thuis ben staat compleet los van het onderwerp wat ik heb geopend en ervaar ik als een steek onder water, compleet irrelevant. Enige wat ik erover kwijt wil is dat ik vanwege een moeilijke privetijd het werk nu als te belastend ervaar.
Ik kan mijn werk prima uitvoeren, normaal gesproken.
Helleveeg, je komt op mij ook als pinnig over, helemaal niet vriendelijk, in al je postings naar mij toe en in postings tov uitkeringsgerechtigden.
En als ik in mijn eerlijkheid/kwetsbaarheid vertel dat ik even thuiszit, dan wens ik niet keihard daarop afgerekend te worden door jou.
donderdag 19 juni 2008 om 21:50
Sanmi, ik snap wat je bedoelt. En met jou heb ik collega's die er ook zo over denken. Ik kan daar grotendeels in meegaan, maar ik kies ervoor om vooral ook de menskant niet uit het oog te verliezen. Het kaf van het koren scheiden is soms erg lastig en ja, ik ga ook op mijn bek. Blijf ook maar een mens en neem ook mijn eigen referentiekader mee in gesprekken.
donderdag 19 juni 2008 om 22:31
Bij ons is het ziekteverzuim ook vrij hoog, sommigen zijn voor langere tijd ziek thuis (overspannen). Je moet heel goed in je vel zitten, anders is het gewoon erg zwaar. Op dit moment zit ik dus thuis sinds kort, ben even leeg en op.
Misschien ben ik wel moe van het vechten tegen de bierkaai, ik ben erover aan het nadenken. Maar dit is wat ik kan, en waar ik best goed in ben.
Wat moet ik hiervan maken dan? Dat je door privezaken uit de running bent op je werk?
Verder geef ik duidelijk aan dat ik het goed bedoel. Maar daar lees je overheen?
En ik geef mijn mening over uitkeringsgerechtigden, als in gerechtigd ja/nee? dat was nu juist de vraag van deze casus toch en daar reageer ik op, maar niet zoals jij zou willen? Dus wordt ik door jou aangeduid als pinnig en niet vriendelijk....
Als jij alleen wilt horen dat je je werk fantastisch uitvoert en niet tegen kritische noten kan, moet je geen topic openen. Je loopt lang genoeg mee op dit forum om te weten hoe het hier gaat. I rest my case. Ik hoop dat je snel weer beter in je vel zit en je werk kan doen wat je blijkbaar leuk vindt.
Jammer dat je mijn mening niet respecteert en meeneemt in de behandeling van deze casus. En ook jammer dat je mijn goedbedoelde opmerking verkeerd interpreteert.
Ik zal de ruimte hier laten voor hen die met jouw theorien meegaan.
Shala, het was een grapje.... tjee, wat een lange teentjes hebben we hier allemaal.
Misschien ben ik wel moe van het vechten tegen de bierkaai, ik ben erover aan het nadenken. Maar dit is wat ik kan, en waar ik best goed in ben.
Wat moet ik hiervan maken dan? Dat je door privezaken uit de running bent op je werk?
Verder geef ik duidelijk aan dat ik het goed bedoel. Maar daar lees je overheen?
En ik geef mijn mening over uitkeringsgerechtigden, als in gerechtigd ja/nee? dat was nu juist de vraag van deze casus toch en daar reageer ik op, maar niet zoals jij zou willen? Dus wordt ik door jou aangeduid als pinnig en niet vriendelijk....
Als jij alleen wilt horen dat je je werk fantastisch uitvoert en niet tegen kritische noten kan, moet je geen topic openen. Je loopt lang genoeg mee op dit forum om te weten hoe het hier gaat. I rest my case. Ik hoop dat je snel weer beter in je vel zit en je werk kan doen wat je blijkbaar leuk vindt.
Jammer dat je mijn mening niet respecteert en meeneemt in de behandeling van deze casus. En ook jammer dat je mijn goedbedoelde opmerking verkeerd interpreteert.
Ik zal de ruimte hier laten voor hen die met jouw theorien meegaan.
Shala, het was een grapje.... tjee, wat een lange teentjes hebben we hier allemaal.
