Waarom willen mensen geen pillen?

Pillen zijn chemische stoffen die niet in het lichaam thuis horen. Die stoffen grijpen in op heel veel verschillende systemen, en meestal is het doel maar één systeem, de rest zorgt voor bijwerkingen of is in ieder geval een extra belasting voor het lichaam. Ik houd sowieso niet van onnatuurlijke dingen aan mn lijf dus is het daarom gek dat ik liever geen pillen slik?

Pillen zorgen daarnaast ook (vaak) voor een afvlakking van emoties. Ja, het is fijn en de bedoeling dat je depressieve gedachten weggaan/ afzwakken, maar het zorgt er ook voor dat je geen blijdschap meer voelt of verrukking, verbazing, geluk etc.

Dat kan sommige mensen heel erg tegenstaan.



Een vriend van mij heeft ze ook geslikt, maar is gestopt, hij zei: ik ben liever depressief, dan voel ik ten minste nog iets dan in zo'n onverschillige, dompige bel (niet mijn woorden)



Nu zal dat voor iedereen anders zijn, maar kan me voorstellen dat dit een reden kan zijn geen pillen te willen slikken.

Ik geloof dat ik me liever vlak voel dan zoals ik me voelde voordat ik aan de antidepressiva begon. Ik liep met zelfmoordgedachten rond en ik zat echt in een afgrond.

Mensen die een milde depressie hebben, kunnen het waarschijnlijk wel af met therapie of een middel als sintjanskruid.

Natuurlijk hebben sommige mensen pillen nodig en zijn ze ook heel nuttig. Maar het is lang niet altíjd nodig om pillen te slikken. Een depressie komt vaak ook ergens vandaan, als je dat oplost hoef je vaak al niet meer aan de pillen. En het klopt dat medicamenten steeds doelgerichter werken, maar héél doelgericht? Nee, meestal niet. En als ik ziek ben neem ik bijna nooit medicatie, hoogstens iets homeopatisch ofzo. Natuurlijk, toen ik hersenvliesontsteking had met bloedvergiftiging kreeg ik heus wel antibiotica, maar ik neem het liefst zo min mogelijk 'rotzooi'.

Ik weet wel wat de oorzaak is van mijn depressie. Maar zolang er niets aan de oorzaak te doen valt(ik probeer wel een oplossing voor dat probleem te vinden, maar het ligt niet in mijn macht), ben ik bang dat ik die antidepressiva nodig zal hebben.

Ik leef ook zo gezond mogelijk, biologisch, vegetarisch en bij kwalen zal ik eerst kruiden en homeopathie proberen (en vaak helpt dat voldoende).

Maar wat was ik een kleine 10 jaar geleden blij dat er pillen waren tegen mijn zware depressie.. ik durf te beweren dat ik zonder hier niet zou zitten.. (en na 1,5 jaar kon ik weer zonder.. ze hebben me net over de streep van de wil om te leven geholpen en nu ben ik uitermate gelukkig!!)



Het lichaam kan nu eenmaal ziek zijn/uit evenwicht en daarbij hulp nodig hebben om weer in balans te komen en te blijven..



(hierbij wil ik wel aantekenen dat ik soms het idee heb dat artsen wel erg rap hun receptenboekje trekken als je even niet lekker in je vel zit, maar dat terzijde..)

Aha,

Maar als hij en ik er het nou over eens zijn om eerst de gesprekken goed op gang te brengen? Misschien overschat ik mijzelf maar ik zie mijzelf niet als een wrak die echt medicatie nodig heeft om te functioneren. Ja, er is een licht bi-polaire stoornis. Hij kwam heel snel met lithium aanzetten maar ik heb toch ook begrepen dat zolang ik er niet voor open sta ik niet aan de lithium of wat anders ga. Misschien vindt hij mij erg ziek maar zo zie ik mezelf echt niet. Ik heb er last van en wil graag hulp. En misschien onderschat ik het echt allemaal.

De vraag is wanneer ben je echt ziek? En waardoor is je ziekte ontstaan? En wat is je beleving erbij



Ik begeleid mensen met psychosociale problematieken (dus niet psychiatrisch, al is de scheidslijn soms niet zo duidelijk en zie ik regelmatig mensen met angst, slaap en andere persoonlijkheidsstoornissen) en ik schrik hoeveel mensen medicatie krijgen voorgeschreven. Ik ben in zijn algemeenheid niet zo'n voorstander.

Sommigen kunnen niet zonder functioneren, sommige kunnen medicatie tijdelijk gebruiken in combinatie met therapie en goede persoonlijke begeleiding. Gelukkig zie ik vaker mensen die ook zonder medicatie een uitweg vinden in hun klachtenpatroon.



Hoeveel mensen gebruiken in Nederland ook al weer anti-depressiva?

Ja, rouwverwerking is inderdaad iets anders. Maar ik zie mijn omgeving een man die maar niet zijn rouw kan verwerken en dus ernstige depressieve klachten ontwikkeld heeft.

Van antidepressiva kun je doodziek worden. In elk geval was mijn encounter met fluoxetine zodanig dat ik nu geen enkel antidepressivum meer aandurf -ja, ik mag ze allemaal proberen-

Ik kwam mijn bed niet meer uit en dat kun je je niet permitteren als moeder van kinderen, als werknemer.

Van antipsychotica kom je aan. Flink zelfs.



In mijn geval twijfel ik aan de werkzaamheid van de pillen. Antipsychotica halen de scherpe randjes van mijn woede/prikkelbaarheid af, maar het verdwijnt er niet mee. Dus eens in de zoveel tijd stop ik weer een paar weken of een maand met innemen, tot ik er achter kom dat mét me toch echt beter afgaat dan zonder.



Antidepressiva durf ik dus niet meer. Heb een risico op epileptische aanvallen daardoor, de anti-epileptica die je daartegen moet slikken geven me een opgejaagd gevoel.

Belangrijkste reden om niet -zo véél- te slikken is dat ik bang ben dat het toch geen zier uitmaakt.

Ik voel dat bij mij de antidepressiva de scherpe kantjes eraf halen. Dat alleen al is me wat waard. Voordat ik de antidepressiva ging slikken voelde ik me een zombie. I

Ik heb een nichtje dat Borderline heeft en haar vriendin heeft Borderline met psychoses. Die vriendin moet wel medicatie gebruiken(anders voert ze echt de dingen uit waar ze toe in staat is). Mijn nichtje zelf gaat eerdaags in therapie en zal ook weer aan de medicijnen moeten.

Toen ik pillen nódig had kreeg ik ze niet. Moest er hard om zeuren. Had toen het idee dat idd de scherpe kantjes ervanaf gingen maar die waarneming was natuurlijk totaal subjectief.



En nu zodra ik binnenkwam bij de psychiater een hele cocktail voorgeschreven gekregen. Vond dat ook wel bizar eigenlijk. Er was geen sprake van ernstige depressie of whatever.



Of men in de afgelopen vijftien jaar makkelijker is gaan voorschrijven, of het aan de diagnose ligt, of het ligt aan de woonplaats waar ik woon...

Ik ben het volledig met Digitalis eens. Misschien heb ik gemakkelijk praten omdat ik geen psychiatrische medicatie gebruik, maar wel structurele medicatie voor een ander herhaaldelijk terugkerend probleem bij mij: Hooikoorts. Ik heb daartegen Fluticason neusspray die ik dagelijks moet gebruiken. Die gebruik ik al vanaf maart, en ik zal dat blijven gebruiken.

mamzelle schreef op 22 juni 2008 @ 20:00:

Toen ik pillen nódig had kreeg ik ze niet. Moest er hard om zeuren. Had toen het idee dat idd de scherpe kantjes ervanaf gingen maar die waarneming was natuurlijk totaal subjectief.



En nu zodra ik binnenkwam bij de psychiater een hele cocktail voorgeschreven gekregen. Vond dat ook wel bizar eigenlijk. Er was geen sprake van ernstige depressie of whatever.



Of men in de afgelopen vijftien jaar makkelijker is gaan voorschrijven, of het aan de diagnose ligt, of het ligt aan de woonplaats waar ik woon...

Volgens mij is men makkelijker gaan voorschrijven. Toen ik ongeveer 10 jaar geleden opgenomen was, heb ik het eerste half jaar niets geslikt. Niet omdat ik er tegen was, maar omdat het het gewoon niet geopperd werd. Vraag me af of dat nu nog mogelijk is.



Trouwens: hier ook erg negatieve ervaringen met AD, toen ik deze uiteindelijk voorgeschreven kreeg had ik zo'n heftige reactie (net zoiets als wat Digitalis heeft beschreven) dat ik daar nooit meer aan begin.

Ik heb de indruk dat heel veel mensen maar wat graag pillen slikken. En ze worden ook grif voorgeschreven.

Er is lang niet altijd "gewoon iets mis in de hersenen". Ja, depressiviteit kan te zien zijn op hersenscans, maar dat betekent niet dat de oorzaak dan DUS biologisch is. Als mensen in de rouw zijn na het overlijden van een dierbare is dat ook te zien op hersenscans. Dat betekent niet dat iemand chronisch, vanaf zijn geboorte, depressief is. Mensen roepen dat te makkelijk: "bij mij wordt er gewoon een stofje in de hersenen niet genoeg aangemaakt". Maar dat hoeft niet aangeboren te zijn. Als je je in moeilijke omstandigheden bevindt wordt dat stofje OOK minder aangemaakt. En daar is vaak wel degelijk iets aan te doen zonder medicatie.



Een niet-aangeboren depressie kan vaak verminderd worden door denkpatronen te wijzigen, of leefomstandigheden die je ongelukkig maken. Een zetje in de vorm van pillen kan daarbij handig zijn: ze kunnen je helpen dingen op te pakken en actief aan de slag te gaan.



Hardlopen is bij milde depressies even effectief als antidepressiva. Een regelmatig eet- en slaappatroon doet ook al heel veel. Veel mensen kunnen door dat soort dingen voorkomen dat hun milde depressie uitgroeit tot een ernstige.



Is er echt sprake van een zware depressie, dan is medicatie eerder nodig en soms zelfs van levensbelang. Het is daarom echt een zegen dat die dingen er tegenwoordig zijn! In mijn familie hebben mensen in diepe ellende geleefd omdat er nog geen antidepressiva bestonden. Het is echt, echt heel goed dat ze bestaan, voor de mensen met een ernstige depressie.



Maar er zijn nu zo verschrikkelijk veel mensen die antidepressiva slikken, en die hebben niet allemaal een ernstige depressie. Die zouden ook al een heel eind kunnen komen met andere maatregelen. En wat die groep betreft is het goed dat mensen kritisch zijn en zoeken naar alternatieven. Ik geloof dat 1 op de 3 Nederlanders momenteel antidepressiva slikt, het lijkt me niet dat 1 op de 3 Nederlanders echt een zware depressie heeft en onmogelijk zonder die pillen iets aan zijn situatie kan doen. Maar de farmaceutische industrie stimuleert het zo sterk, en huisartsen zitten met een hoge werkdruk en schrijven gemakkelijk een receptje uit, dat gaat sneller dan rustig praten over wat precies het probleem is......dat daar mensen kritisch over zijn kan ik alleen maar toejuichen.

Ik denk dat er verschillende redenen zijn waarom mensen geen pillen willen slikken.

Omdat men bang is voor vervlakking van gevoelens, de bijwerkingen (vaak ook door verhalen van mensen uit de omgeving of informatie op het internet), een algehele afkeer tegen het innemen van chemische middelen, enz.



Ik ben het met meerderen hier eens dat anti-depressiva over het algemeen te snel worden voorgeschreven.

Dat heeft uiteraard te maken met het winstoogmerk van de farmaceutische industrie, maar volgens mij ook met de huidige instelling die in de maatschappij heerst: zo snel mogelijk weer op de been zijn en doorgaan.

Anders kost het teveel tijd en geld.

Dat vind ik wel een kwalijke zaak.



Maar bij een ernstige depressie, een psychose, bi-polaire stoornis, schizofrenie etc. zijn anti-depressiva en anti-psychotica niet bepaald een overbodige luxe.



Waar ik trouwens nog niemand over heb gehoord is het innemen van anti-depressiva tegen een fobie en/of angststoornis.

Ik slik daarvoor zelf al vanaf mijn pubertijd medicijnen, met name anti-depressiva, met een onderbreking van een paar jaar tussen m'n 18e en 21e (ik ben nu 37).



Toen ik 21 was kreeg ik na een zware griep van de ene of de andere dag een straatfobie.

Als ik buiten kwam begon werkelijk alles te golven en te draaien en daardoor raakte ik volledig in paniek.

Ik woonde toen al een paar jaar op kamers maar dat ging niet meer, ik kon nl. niet eens meer mijn eigen boodschappen doen.

Noodgedwongen ben ik toen weer bij mijn ouders gaan wonen.



De huisarts stelde dagbehandeling voor en ik wilde natuurlijk van die fobie af dus ben aan die behandeling begonnen.

Maar dat ging niet: ik was de hele dag in paniek, tijdens de heen- en terugweg, tijdens het verblijf in dat gebouw.

Door de constante paniek en duizeligheid en mezelf staande proberen te houden was therapie niet eens mogelijk, daar is geen aandacht en rust voor als je in paniek bent.

Het ging van kwaad tot erger en na 3 maanden zag ik dat het mij op die manier niet verder ging helpen en ben ik met de therapie gestopt.

Een laatste poging van de daar aanwezige psychiater om me van gedachten te doen veranderen was het voorschrijven van een anti-depressiva van 'de oude generatie'.

Helaas reageerde ik daar heel slecht op (oa. uitslag over m'n hele lichaam) dus dat mocht niet baten.



Toen ben ik zelf informatie gaan verzamelen over fobieën en de behandeling daarvoor.

En zo stuitte ik op het bestaan van 'de nieuwe generatie' anti-depressiva die niet alleen goede resultaten geven bij de behandeling van ernstige depressies maar ook bij fobieën en dan met name bij een straatfobie.

Ik ben naar de huisarts gestapt, heb om Seroxat gevraagd en dat kreeg ik.



Na ruim een jaar aan huis gekluisterd te zijn geweest kon ik na 10 dagen Seroxat slikken weer naar buiten!

De straat golfde niet meer, de huizen stonden stil.

Wát een verademing!

Ik stond bijna te juichen in de rij voor de kassa bij de supermarkt, omdat ik geen behoefte voelde weg te rennen, omdat ik weer een praatje kon maken met de mensen om me heen.



De eerste tijd heb ik de strips met Seroxat letterlijk gekust omdat ik zo dankbaar was dat ik weer een stukje leven terug had gekregen.

Inmiddels, na ruim 15 jaar slikken, ben ik niet meer zo lyrisch, maar wel nog steeds heel dankbaar.



Afbouwen, stoppen, vaak geprobeerd.

Maar elke keer ging het weer mis.

Therapieën in overvloed gehad.

Maar niets werkt, behalve de Seroxat (in combinatie met Oxazepam voor het slapengaan).



Het liefste zou ik zonder pillen door het leven gaan, maar dat gaat niet.

Dus ben ik blij dat ze er zijn en dat ik daardoor nog enigszins op de been kan blijven.

De eventuele nadelen op de lange termijn neem ik voor lief: liever dat dan dat ik nu nog steeds aan huis gekluisterd zou zijn geweest.



Als de situatie waar je in zit maar onhoudbaar genoeg is verdwijnt de eventuele afkeer tegen pillen volgens mij als sneeuw voor de zon.

Dan ben je in mijn ogen bereid om alles te proberen om maar uit dat vreselijke gevoel te komen.