Schuldgevoel over huisdier-euthanasie

26-01-2014 12:43 24 berichten
Even benieuwd hoe jullie zoiets -hebben- ervaren. Ik heb vorige week mijn kat laten inslapen en voel me zo ongelooflijk klote. Dat ik degene van wie ik hield en die ik verzorgde, die me vertrouwde en altijd was waar ik was, die me vertrouwde... Dat ik dat beestje heb laten inslapen.

Hij was ziek. Behandeling mislukte. Ging hard achteruit. Wilde het echte lijden voor zijn. Maar voel me nu zo kut. Had ik hem z'n eigen 'eindtijd' moeten geven? Had ik moeten wachten op een betere periode? Voel me zo verdomd schuldig dat ik mijn lieve vriendje uit de wereld heb geholpen :(
Alle reacties Link kopieren
Waarom voel je je schuldig dat je hem verder lijden hebt bespaard? Je hebt hem behoedt voor pijn en andere narigheid, en dat is mijns inziens alleen maar liefdevol.



Sterkte met je verdriet
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
Alle reacties Link kopieren
Hallo mila dila,

Ten eerste gecondoleerd met het verlies van jouw kat. Zoals ik je lees denk ik dat je hem juist een waardig afscheid hebt gegeven. Verder lijden was voor poes echt niet fijn geweest. Het is juist een teken van liefde dat je hem dit lijden hebt bespaard. Sterkte!
niet doen. het is het beste dat je had kunnen doen.
Alle reacties Link kopieren
Hij kon niet meer beter worden en ging hard achteruit. Je hebt het beste voor hem gedaan en dat is pas dierenliefde
Mila, je wist dat je beestje een hoop pijn te wachten stond. Het is heel verdrietig dat hij er niet meer is, maar je hebt je verantwoordelijkheid genomen en hebt je beestje daarmee mogelijk lijden bespaard.



Bij mensen wordt er vaak lang doorbehandeld, daar zijn ook meer en betere behandelingen voor beschikbaar en wij kunnen zelf zeggen wat we willen en wanneer het genoeg is. Een huisdier kan dat niet, dus daar zal jij die afweging samen met de dierenarts moeten maken.



Sterkte ermee
Alle reacties Link kopieren
Een kat heeft geen emoties zoals een mens, hij heeft niet beseft wat er gebeurde.

Ik herken het wel hoor, heb hetzelfde gehad en me daar ook rot over gevoeld. Maar dat waren alleen mijn emoties, niet die van de kat.
het is hier binnen beter dan buiten
Alle reacties Link kopieren
Herkenbaar. Ik heb al een aantal dieren in moeten laten slapen en nooit problemen mee gehad maar bij mijn laatste kat wel en soms nog steeds. Bij mij speelt erg de vraag had ik niet meer voor hem moeten doen. Heb ik hem niet te snel in laten slapen ondanks dat de dierenarts helemaal achter mijn besluit stond. Hij werd magerder, slechte vacht, minder eten en zelfs zijn snoepjes niet meer waar hij een moord voor deed. Bloedonderzoek wees niets uit, antibiotica deed niets, antimisselijkheidspillen werkte niet, dwangvoeren ging niet meer en hij had maar koorts.

Het is nooit duidelijk geworden wat hij had. Ik wilde hem geen operatie meer aandoen. Ondanks dat hij ziek was kroop hij niet weg en zocht juist steun bij ons. Misschien daarom wel dat schuldgevoel....had ik niet meer moeten doen.

De andere dieren kropen juist weg om weg te kwijnen dus wist ik dat het tijd was voor inslapen.
Pff, dank voor jullie snelle reacties. Weet soms rationeel dat het goed is. Maar soms denk ik weer van niet. Dat hij misschien nog iets langer bij ons had kunnen blijven. Hij was nog niet op z'n einde misschien. Maargoed. Dat einde wilde ik juist voor zijn ook. Kolere. Zo stom. Mijn moeder heeft voor euthanasie gekozen en daar had-heb ik vrede mee. Nu, bij een stomme kat, voel ik me zo schuldig en verdrietig.
DA stond ook achter besluit. Maar ik heb dwangvoeren geeneens geprobeerd :( Kat raakte in stress van alles.
Alle reacties Link kopieren
@MilaDila,



Ik heb ook zo een grote vriend. Een kater die ik, toen hij nog net uit het ei was en zijn moeder hem had achter gelaten, zelf opgevoed heb. Samen met zijn kleine zus. Die twee pluizige viervoeters zijn niet meer bij ons weg te slaan. Beide nog een gezond maar ook voor ons zal de dag misschien ooit eens komen. Ondanks mijn grote liefde voor deze vriendjes zou ik niet twijfelen. Ik ben er van overtuigd dat je de juiste keuze hebt gemaakt.



Niet lullig bedoeld maar vak is het een stukje "begrijpelijk" egoïsme van ons zelf. Je houdt van het beestje, wil hem zo lang mogelijk liefde geven. Terwijl het voor het beestje niet de beste optie is.



Geef het een plekje en het is geen "stomme" kat. Het is een pluizig vriendje waarmee je waarschijnlijk ook je eigen verdriet mee gedeeld hebt.



Sterkte
Overigens wel ruim jaar behandelingen en onderzoekjes laten doen. Ene probleem ging wat beter, o.a. door voer en medicijnen, toen speelde tweede probleem weer op. Ze waren niet samen te behandelen. Ene voer was weer slecht voor andere ziekte.

Een na laatste dag probeerde kat wel opeens te ontsnappen naar buiten,terwijl hij daarvoor met moeite stukje kon lopen. Volgens mn vriend wilde hij weg om te sterven, maar dan denk ik weer dat hij weg wilde van de dodelijke spuit.
Alle reacties Link kopieren
Lieve TS, ik ken het gevoel, vreselijk, schuldgevoelens, "ik ben een moordenaar" etc..

Verleden jaar meegemaakt, kat was op, nierfalen, 17 jaar, heeft het nog 3 jaar jaar op een nierdieet goed gedaan en ineens was het over, niks meer eten, zat als een hoopje ellende.. De gang naar de DA was een crime.. Maar voor hem is het beter, achteraf, de beste beslissing. Maar oh, wat begrijp ik jouw gevoelens goed!



Jullie hebben voor het welzijn van je kat de beste beslissing gemaakt, dat vergt moed! Je hebt hem een dienst bewezen en hem niet in de steek gelaten. Sterkte!
Alle reacties Link kopieren
quote:MilaDila schreef op 26 januari 2014 @ 13:07:

DA stond ook achter besluit. Maar ik heb dwangvoeren geeneens geprobeerd :( Kat raakte in stress van alles.



Van het dwangvoeren heb ik ook spijt. Idd teveel stress bij een zieke kat die niet snapt wat er gebeurd en zich nog ellendiger voelt. Ik zal dit ook niet snel meer doen. Was heel naar.



Uiteindelijk krijgen we er vrede mee. Veel verder leed is bespaard gebleven. Soms heeft een dier zoveel indruk op je gemaakt dat verwerken langer duurt.
Dank voor jullie reacties nogmaals. Zet het weer even in meer rationeel perspectief. Erg fijn.

Kan straks niet meer reageren ivm werk. Even tranen weer drogen nu ;)
Alle reacties Link kopieren
Dit is nooit makkelijk.Soms denk ik inderdaad wel dat je het onterechte schuldgevoel soms nog een jaar na dato kan voelen.Het was ook een hele lieve kat, een siamees, die niet besefte wat hem boven het hoofd hing...nu heb ik twee nieuwe katten, echt heel lief maar die zijn toch niet zo speciaal als mijn siamees...daarvan was er maar eentje.
Ik zeg altijd, wat je ook doet je voelt je altijd schuldig. Als je te lang wacht, voel je je schuldig omdat je te lang hebt gewacht. Was het diertje nog relatief goed, neem je het je kwalijk dat je misschien te vroeg de beslissing hebt genomen. Ik heb al redelijk wat dieren laten inslapen, maar voel me altijd schuldig om een van bovenstaande redenen.
Mila, er lopen bij jou twee gevoelens door elkaar heen. Verdriet om de dood van je kat en de twijfel of je het juiste hebt gedaan. Probeer die twee gevoelens te scheiden.



Laat het grote verdriet niet de lichte twijfel beïnvloeden..
Noem het ook geen euthanasie maar 'verlossen uit zijn lijden'.
Alle reacties Link kopieren
Je hebt een jaar lang onderzoeken en behandelingen geprobeerd, en verder lijden wilde je hem besparen. Dat ben je toch een geweldig baasje? Jouw kat heeft het vast heerlijk gehad bij jou, dat weet ik zeker, er spreekt zoveel liefde uit jouw openingspost. Ik vind het juist heel dapper en goed van je dat je jouw eigen wens (hem langer bij je houden), opzij hebt gezet om te kiezen voor de bestwil van jouw kat. Hele dikke knuffel!
Alle reacties Link kopieren
Ook hier herkenning!

Zieke kat, werd steeds erger, medicatie sloeg niet aan. Bloedonderzoek wees uit dat het slecht gesteld was met hem. Hij deed nog best vrolijk, dus van buiten weinig te merken, behalve dat hij veel kotste.

Daarnaast wist ik dat ik een maand erna zou moeten verhuizen. De vorige verhuizing vond de kat echt vreselijk.



Ik heb toen ook besloten (op advies van da) om hem te laten inslapen.

Vreselijk! De arts heeft hem nog twee keer het middel moeten bijspuiten, want de kat verzette zich ertegen. Alsof hij nog niet dood wilde.

Daar heb ik me zoooooo schuldig om gevoeld, terwijl het rationeel het juiste was om te doen.
Alle reacties Link kopieren
Hoi MilaDila, ik heb vorige week ook mijn poes in moeten laten slapen en ik herken het schuldgevoel. Maar ik voelde me ook schuldig toen ik de beslissing maar uitstelde omdat ik er zelf zo veel moeite mee had om afscheid te nemen.



Ik heb mezelf beloofd dat ik deze week nog mag huilen zo veel ik wil en dat ik daarna weer door moet.



Succes en sterkte
Dank jullie wel voor de reacties en ervaringen. Doet me echt goed
Zit op gsm nu en kan niet quoten. Maar wat Polydox zegt is het ook denk ik, wat je ook doet of juist niet. Je voelt je schuldig.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven