Psyche
alle pijlers
angst voor de dood
donderdag 19 juni 2008 om 19:19
Angst voor de dood..ik zal vast niet de enige zijn maar ik heb soms het idee dat ik er wel erg veel last van heb.
Het is begonnen toen ik een jaar of 10, 12 was. Omdat ik een oudere vader heb dan gemiddeld was ik vroeger altijd bang dat hij dood zou gaan. Vaders van leeftijdgenoten waren toch zo'n 20 jaar jonger.
Mijn vader is heel jeugdig, erg gezond en sterk en ik weet dat leeftijd geen garantie is, we hebben vrienden van wie een van de ouders al op jonge leeftijd is overleden. Ik mag eigenlijk dankbaar zijn dat ik nu op mijn bijna 30ste mijn vader nog heb.
Toch merk ik dat ik veel bezig ben met het einde van het leven, het idee dat alle mensen die ik liefheb een keer doodgaan vind ik doodeng. Het gezin waarin je bent opgegroeid, dat dat op een gegeven moment gewoon weg is. De man met wie ik mijn leven deel en ons toekomstige kindje(ben zwanger) zullen er op een gegeven moment ook niet meer zijn.
Ik kan enorm van het leven genieten maar dit staat me de laatste tijd flink in de weg. Kan door mijn zwangerschap komen, dat je dan meer over het leven nadenkt. Toch vraag ik me soms af of ik hier ook zo mee zou zijn geweest als ik een jongere vader zou hebben. Ik bedoel dit niet rot to van mijn vader, ik had geen andere gewild maar ik ben altijd bezorgd om hem en heel beschermend.
Ik kan er nog veel meer over schrijven, het helpt al om het eens om te schrijven. Herkent iemand dit, hoe staan jullie hier tegenover en hebben jullie tips om het voor mezelf wat luchtiger te maken?
Het is begonnen toen ik een jaar of 10, 12 was. Omdat ik een oudere vader heb dan gemiddeld was ik vroeger altijd bang dat hij dood zou gaan. Vaders van leeftijdgenoten waren toch zo'n 20 jaar jonger.
Mijn vader is heel jeugdig, erg gezond en sterk en ik weet dat leeftijd geen garantie is, we hebben vrienden van wie een van de ouders al op jonge leeftijd is overleden. Ik mag eigenlijk dankbaar zijn dat ik nu op mijn bijna 30ste mijn vader nog heb.
Toch merk ik dat ik veel bezig ben met het einde van het leven, het idee dat alle mensen die ik liefheb een keer doodgaan vind ik doodeng. Het gezin waarin je bent opgegroeid, dat dat op een gegeven moment gewoon weg is. De man met wie ik mijn leven deel en ons toekomstige kindje(ben zwanger) zullen er op een gegeven moment ook niet meer zijn.
Ik kan enorm van het leven genieten maar dit staat me de laatste tijd flink in de weg. Kan door mijn zwangerschap komen, dat je dan meer over het leven nadenkt. Toch vraag ik me soms af of ik hier ook zo mee zou zijn geweest als ik een jongere vader zou hebben. Ik bedoel dit niet rot to van mijn vader, ik had geen andere gewild maar ik ben altijd bezorgd om hem en heel beschermend.
Ik kan er nog veel meer over schrijven, het helpt al om het eens om te schrijven. Herkent iemand dit, hoe staan jullie hier tegenover en hebben jullie tips om het voor mezelf wat luchtiger te maken?
woensdag 25 juni 2008 om 22:45
Voor de dood-zijn ben ik niet bang, voor dood-gaan wel. Voor het moment dat je beseft dat het voorbij is. Dat je er niets meer aan kan doen dat je sterft. Dat lijkt me erg, helemaal als je het niet wil en mensen achter laat.
Komt misschien ook omdat ik het twee keer heb meegemaakt. Goed, ik ben niet dood maar ben wel twee keer op het randje geweest. Dat rauwe ongepolijste moment, daar zie ik tegen op. En daar kan geen filosoof me meer van af helpen vrees ik.
In wat Epicurus schrijft (als wij leven, is de dood er niet, en als de dood er is, weten we dat niet meer) kan ik me dan ook niet helemaal vinden. De dood is er wel, namelijk voor anderen om je heen en in de cognitie en emoties. En als je dood gaat, dat moment, is er tijdens dat 'tussenmoment' een besef.
Voor de dood van anderen ben ik wel bang. Of bang is misschien niet het goede woord, maar het lijkt me erg mensen om me heen te verliezen. En zelf dan heel oud te worden, zo oud dat bijvoorbeeld niemand van nu er nog is. Dus dan zou ik wel weer eerder dood willen gaan.
Komt misschien ook omdat ik het twee keer heb meegemaakt. Goed, ik ben niet dood maar ben wel twee keer op het randje geweest. Dat rauwe ongepolijste moment, daar zie ik tegen op. En daar kan geen filosoof me meer van af helpen vrees ik.
In wat Epicurus schrijft (als wij leven, is de dood er niet, en als de dood er is, weten we dat niet meer) kan ik me dan ook niet helemaal vinden. De dood is er wel, namelijk voor anderen om je heen en in de cognitie en emoties. En als je dood gaat, dat moment, is er tijdens dat 'tussenmoment' een besef.
Voor de dood van anderen ben ik wel bang. Of bang is misschien niet het goede woord, maar het lijkt me erg mensen om me heen te verliezen. En zelf dan heel oud te worden, zo oud dat bijvoorbeeld niemand van nu er nog is. Dus dan zou ik wel weer eerder dood willen gaan.
woensdag 25 juni 2008 om 22:55
@Precious1, de dood bestaat voor mij wel. Het lijkt me fijn om te kunnen denken zoals jij maar ik kan die omschakeling niet ineens maken.
Het aardse leven is eindig en dat vind ik eng. Dat ik mensen waarvan ik veel hou ga verliezen vind ik helemaal een enge gedachte.
Wat er na de dood is weet ik niet, niemand kan dit navertellen. Ik geloof soms wel dat er meer is tussen hemel en aarde maar ben dan wel iemand die bewijs wil zien en dat heb ik helaas niet.
Het is misschien wel een goed idee om me er meer in te gaan verdiepen maar hoe begin je dan en kan dat wel als je vrij nuchter bent?
@Soundpost, wat hefitg dat je dat twee keer hebt meegemaakt.
Heb je toen ook momenten gehad dat je hele mooie dingen hebt gezien zoals je vaak hoort?
Ik snap precies wat je bedoelt, ik zou ook liever eerder dood gaan dan mijn dierbaren maar dat hebben we niet voor het kiezen..
Het aardse leven is eindig en dat vind ik eng. Dat ik mensen waarvan ik veel hou ga verliezen vind ik helemaal een enge gedachte.
Wat er na de dood is weet ik niet, niemand kan dit navertellen. Ik geloof soms wel dat er meer is tussen hemel en aarde maar ben dan wel iemand die bewijs wil zien en dat heb ik helaas niet.
Het is misschien wel een goed idee om me er meer in te gaan verdiepen maar hoe begin je dan en kan dat wel als je vrij nuchter bent?
@Soundpost, wat hefitg dat je dat twee keer hebt meegemaakt.
Heb je toen ook momenten gehad dat je hele mooie dingen hebt gezien zoals je vaak hoort?
Ik snap precies wat je bedoelt, ik zou ook liever eerder dood gaan dan mijn dierbaren maar dat hebben we niet voor het kiezen..
woensdag 25 juni 2008 om 23:35
Ja Marielle, de eerste keer was naast het moeilijke ook een mooie ervaring. Ik heb geen specifieke beelden gezien, maar wel een enorme rust en sereniteit ervaren. Alles leek nietig, in positieve zin, en eindig en oneindig tegelijk. Een ervaring die ik in het dagelijks leven nooit heb kunnen bereiken.
Door die ervaring hoop ik dat het uiteindelijke sterven altijd vredig zal zijn, dat je er vrede mee kan hebben op het moment dat het echt zover is. Ongeacht mogelijke (chemische, spirituele) verklaringen.
Met die gedachte ga ik zo maar naar bed
Door die ervaring hoop ik dat het uiteindelijke sterven altijd vredig zal zijn, dat je er vrede mee kan hebben op het moment dat het echt zover is. Ongeacht mogelijke (chemische, spirituele) verklaringen.
Met die gedachte ga ik zo maar naar bed
donderdag 26 juni 2008 om 09:18
Heel begrijpelijk dat je die omschakeling niet ineens kunt maken. Daarom raadde ik je ook het boek van Pim van Lommel aan.
Dat is een cardioloog die wetenschappelijk onderzoek gedaan heeft naar mensen met BDE's. (bijna dood ervaring)
Omdat hij als Cardioloog daar in zijn werk vaak mee te maken kreeg is hij een wetenschappelijk onderzoek begonnen.
Dus niks geen gezweef maar een heel duidelijk en helder onderzoek.
Er komen mensen aan het woord die dus een BDE hebben gehad en vertellen wat ze hebben meegemaakt en hebben gezien.
En het is alleen maar positief.
Je word er al lezende heel rustig van!
Zelf heb ik de wetenschappelijke stukken overgeslagen.
donderdag 26 juni 2008 om 19:44
Op stichting Skepsis staat ook wat over bijna-doodervaringen. Stukken betrouwbaarder. De dood is er wel, je ontkomt er niet aan. Ik geloof niet in een leven na de dood en het lijkt me bijzonder vervelend om nog eens in de eeuwigheid te moeten leven. Laat het maar eindig zijn, dan heeft het ook meer waarde.
