Kinderen
alle pijlers
opvoeden: twee geloven op 1 kussen
dinsdag 1 juli 2008 om 16:38
Hallo Viva-moeders, en wellicht ook vaders.
Ik schrijf eigenlijk voor het eerst op deze pijler, ben normaal meer van de werksectie, relaties, noem maar op. Reden? Ik heb geen kinderen, dus kindgerelateerd advies ben ik niet echt goed in. Nu heb ik echter een vraag over opvoeden. Wat?!?! Geen kinderen en toch opvoeden?!?!?! Jawel, mijn toekomstige kids, op dit moment wellicht -2 en -4 jaar oud als ik zou mogen kiezen. Maargoed, dit alles terzijde. Vriend en ik hebben afgelopen weken eens goed over de toekomst nagedacht: we willen verder met elkaar ( joepie!!) en daar mogen ook kinders bijkomen als de natuur ons goed gezind is. Nu komt het volgende:
Even kort door het bochtje
Vriend is Christen. Ik ben niets. Kinderen zijn / zullen zijn?
Vriend gaat op zondag vrij relaxed naar de protestante kerk, ik draai me nogmaals om in mijn bedje. Ben zelf katholiek gedoopt, heb nooit actief meegedaan in geloofskwesties, ben erg tolerant en heb voor mezelf besloten dat mijn ideale geloof een vergaarbakje is van allerlei denkbeelden bij elkaar. Vriend kan daarmee leven, voor hem is het geen issue. Vriend bidt voor het eten, ik ben netjes stil uit respect voor de biddenden. Schoonouders lezen na het eten uit de bijbel, ik ben wederom netjes stil. Als de poes doodgaat begraven vriend en ik 'm in vrede, waarbij vriend denkt aan God en ik aan mijn vergaarbakje. Kortom: geen enkel probleem dus en wederzijds groot respect.
Toch ben ik benieuwd hoe het zal gaan als er kinderen komen. Vriend wil ze een christenlijke opvoeding meegeven, incluis kerkbezoek en liedjes en wellicht ook wel bidden, ik wil ze graag meegeven dat ze zich er vooral gelukkig bij moeten voelen en als dat niet zo is dat het dan geen probleem is. Ansich vind ik een milde ( niet zoveel kerk en teveel bidden enzo) protestante opvoeding geen probleem, vind het zelfs wel een lichte pre, maar ik ben heel beniuwd hoe andere ouders hier mee omgegaan zijn. Ik bedoel, kind leert over jezus, papa vertelt het hun, mama heeft er weinig mee op. Kind kan met papa naar de kerk. Mama gaat soms wel mee, maar hoe moet het kind begrijpen wat mama doet als ze zich in de morgen nog eens lekker omdraait? Kortom: wat doet het met een kind alsouders twee verschillende opvattingen hebben (die daar samen overignes geen probleem van maken,) ?
Wellicht is mijn verhaal niet geheel duidelijk, maar ik probeer mijn gedachten tevens op een rijtje te zetten. Vriend is van mening dat het net zo makkelijk zal gaan als het binnen onze relatie nu gaat. Iedereen waarschuwde ons dat het geloof ons op zou breken, en ondertussen is het the-least-of-our-problems.
Dus kortom: mag ik verhalen van ouders met verschillende opvattingen?
Ik schrijf eigenlijk voor het eerst op deze pijler, ben normaal meer van de werksectie, relaties, noem maar op. Reden? Ik heb geen kinderen, dus kindgerelateerd advies ben ik niet echt goed in. Nu heb ik echter een vraag over opvoeden. Wat?!?! Geen kinderen en toch opvoeden?!?!?! Jawel, mijn toekomstige kids, op dit moment wellicht -2 en -4 jaar oud als ik zou mogen kiezen. Maargoed, dit alles terzijde. Vriend en ik hebben afgelopen weken eens goed over de toekomst nagedacht: we willen verder met elkaar ( joepie!!) en daar mogen ook kinders bijkomen als de natuur ons goed gezind is. Nu komt het volgende:
Even kort door het bochtje
Vriend is Christen. Ik ben niets. Kinderen zijn / zullen zijn?
Vriend gaat op zondag vrij relaxed naar de protestante kerk, ik draai me nogmaals om in mijn bedje. Ben zelf katholiek gedoopt, heb nooit actief meegedaan in geloofskwesties, ben erg tolerant en heb voor mezelf besloten dat mijn ideale geloof een vergaarbakje is van allerlei denkbeelden bij elkaar. Vriend kan daarmee leven, voor hem is het geen issue. Vriend bidt voor het eten, ik ben netjes stil uit respect voor de biddenden. Schoonouders lezen na het eten uit de bijbel, ik ben wederom netjes stil. Als de poes doodgaat begraven vriend en ik 'm in vrede, waarbij vriend denkt aan God en ik aan mijn vergaarbakje. Kortom: geen enkel probleem dus en wederzijds groot respect.
Toch ben ik benieuwd hoe het zal gaan als er kinderen komen. Vriend wil ze een christenlijke opvoeding meegeven, incluis kerkbezoek en liedjes en wellicht ook wel bidden, ik wil ze graag meegeven dat ze zich er vooral gelukkig bij moeten voelen en als dat niet zo is dat het dan geen probleem is. Ansich vind ik een milde ( niet zoveel kerk en teveel bidden enzo) protestante opvoeding geen probleem, vind het zelfs wel een lichte pre, maar ik ben heel beniuwd hoe andere ouders hier mee omgegaan zijn. Ik bedoel, kind leert over jezus, papa vertelt het hun, mama heeft er weinig mee op. Kind kan met papa naar de kerk. Mama gaat soms wel mee, maar hoe moet het kind begrijpen wat mama doet als ze zich in de morgen nog eens lekker omdraait? Kortom: wat doet het met een kind alsouders twee verschillende opvattingen hebben (die daar samen overignes geen probleem van maken,) ?
Wellicht is mijn verhaal niet geheel duidelijk, maar ik probeer mijn gedachten tevens op een rijtje te zetten. Vriend is van mening dat het net zo makkelijk zal gaan als het binnen onze relatie nu gaat. Iedereen waarschuwde ons dat het geloof ons op zou breken, en ondertussen is het the-least-of-our-problems.
Dus kortom: mag ik verhalen van ouders met verschillende opvattingen?
dinsdag 1 juli 2008 om 16:45
Hoi, hier een reactie van een niet gelovig gezin. Wij hebben wel de kinderen over alle geloven verteld en ook op school wordt daar uitgebreid aandacht aan besteed. Ik heb ze uitgelegd dat wij de verhalen wel mooi vinden, maar meer vertrouwen hebben in de Darwin-theorie. (Er was eens een visje in de zee die wel aan land wilde en zich evolueerde). Maar de keus voor een geloof ligt helemaal bij de kinderen zelf en kan mijns insziens niet opgelegd worden. Ikzelf ben overigens katholiek (gedoopt en communie) en manlief helemaal niets. Maar ik hang het katholieke geloof (zonder iemand te kwetsen hoop ik) niet aan.
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
dinsdag 1 juli 2008 om 16:46
Pff lastig, ik ben zelf ook niet gelovig en vriendlief ook niet. Dus dat scheelt. Ik denk eigenlijk dat het niet zo een big deal hoeft te zijn. Het feit dat jullie het nu prima met elkaar kunnen vinden lijkt mij ook al een marker. Ik denk dat jullie tzt wel tot een oplossing komen van wat ik zo lees uit je OP. Ik vraag mij momenteel wel iets anders af nl in hoeverre ga jij met je vriends geloof mee in de toekomst? Gaan jullie bijvoorbeeld trouwen voor de kerk? Of gaan jullie gezellig hokken?
Mbt je vraag hoe je een kind uitlegt dat papa gaat en mama in haar nest blijft liggen
Gewoon eerlijk zijn lijkt mij. En mocht het kind dan ook niet willen dan hoeven ze niet.
Mbt je vraag hoe je een kind uitlegt dat papa gaat en mama in haar nest blijft liggen
Gewoon eerlijk zijn lijkt mij. En mocht het kind dan ook niet willen dan hoeven ze niet.
dinsdag 1 juli 2008 om 17:00
Mijn broertje en ik zijn christelijk opgevoed omdat mijn mams dat graag wilde. Mijn vader is niet gelovig opgevoed, ook nooit geworden. Mijn moeder was vroegah van huis uit gereformeerd vrijgemaakt, over het algemeen, en zeker een jaartje of 50 geleden vrij rechtlijnig. Van het protestantisme zijn het min of meer de hardliners... Omdat mijn mams wat met mijn paps kreeg, ging de kerk moeilijk doen. Toen is ze overgestapt naar Ned. Hervormd. Mijn ouders zijn niet voor de kerk getrouwd, maar ze wilde ons wel christelijk opvoeden. Vond mijn vader prima, en zo geschiede. Met bidden voor het eten deed mijn vader niet mee, mijn moeder ging met ons op zondagochtend naar de kerk, mijn vader had een hockeywedstrijd. We zijn ook naar een christelijk school geweest, was ook prima. Ik was gewoon niet anders gewend. Naar de kerk gaan, bidden voor het eten, een christelijk liedje zingen voor het slapen gaan (ik ga slapen ik ben moe, wie kent hem niet...), dat was iets wat mama met ons deed. Papa ging met ons op zaterdag naar de dierentuin. Ik heb er volgens mij wel eens een vraag over gesteld, waarom gaat papa niet mee naar de kerk. Volgens mij heeft mijn moeder me toen gewoon verteld dat papa dat allemaal niet zo nodig vond, en dat antwoord volstond blijkbaar. Ik denk wel dat het geloof en de plaats die dat zou innemen in het leven van mijn ouders een punt van onderhandeling was. Ik weet bijvoorbeeld dat mijn vader per se niet wilde trouwen in de kerk terwijl mijn moeder dat wel graag had gewild. Blijkbaar was het geen dealbreaker...
Je zegt zelf dat jullie er zelf geen probleem van maken dat jullie verschillende opvattingen over het geloof hebben. Het lijkt mij dat als jullie er relaxt over zijn, dat je kinderen dat ook zullen zijn.
Je zegt zelf dat jullie er zelf geen probleem van maken dat jullie verschillende opvattingen over het geloof hebben. Het lijkt mij dat als jullie er relaxt over zijn, dat je kinderen dat ook zullen zijn.
dinsdag 1 juli 2008 om 17:07
Hoi sha-la,
Dat is lastig, ik weet er inmiddels ook wel wat van. Wij (man en ik) zijn beide van huis uit katholiek. We zijn in de kerk getrouwd en hebben onze beide kinderen laten dopen, dus ik dacht dat het wel goed zat....inmiddels heeft man duidelijk gemaakt dat het voor hem allemaal niet zo hoeft. Op de een of andere manier hecht ik toch wel wat waarde aan het geloof en wil ook wel iets aan mijn kinderen doorgeven. Niet iedere zondag naar de kerk, maar wel de beginselen en gebruiken, het hoe en waarom. Eerste probleem ontstond al bij de schoolkeuze. Onze kinderen gaan naar een montessorischool (een keuze waar ik overigens 100% achter sta) waar dus absoluut geen geloof aan verbonden is. Daar krijgen ze dus al niks van het geloof mee. Ze vieren er bijvoorbeeld geen kerstmis en geen pasen, maar midwinterfeest en lentefeest. Ik ging vroeger naar een katholieke school en kreeg daar godsdienstlessen en vierde alle christelijke feestdagen. Mijn kinderen moeten dus alles van mij mee krijgen en ik vind dat best moeilijk. Onze oudste dochter heeft afgelopen mei haar eerste communie gedaan en mijn man zei letterlijk: het is jouw feestje, dus jij regelt het maar. En aangezien er vanuit school niks gedaan werd, betekende dit voor mij ieder zondag met kind naar cathegese, zangles en alle andere voorbereidingen. Manlief deed nergens aan mee, dus alles kwam op mijn bordje en ik vond dat behoorlijk zwaar (na een hele week werken en andere veplichtingen). Ik ben toch wel enigzins teleurgesteld, omdat ik dacht dat we op een lijn zaten en nu blijkt dat niet zo te zijn.
Jullie weten nu al van elkaar hoe je er over denkt, dus jullie kunnen van te voren al bespreken hoe je het later gaat doen, dat voorkomt in ieder geval teleurstellingen.
Er over praten lost al een heleboel op: denk aan schoolkeuze, feestdagen, wel of geen kerkbezoek, wel of niet dopen.
Op zich kan het allemaal best goed gaan, aangezien jij je heel open opstelt.
Succes ermee!
Dat is lastig, ik weet er inmiddels ook wel wat van. Wij (man en ik) zijn beide van huis uit katholiek. We zijn in de kerk getrouwd en hebben onze beide kinderen laten dopen, dus ik dacht dat het wel goed zat....inmiddels heeft man duidelijk gemaakt dat het voor hem allemaal niet zo hoeft. Op de een of andere manier hecht ik toch wel wat waarde aan het geloof en wil ook wel iets aan mijn kinderen doorgeven. Niet iedere zondag naar de kerk, maar wel de beginselen en gebruiken, het hoe en waarom. Eerste probleem ontstond al bij de schoolkeuze. Onze kinderen gaan naar een montessorischool (een keuze waar ik overigens 100% achter sta) waar dus absoluut geen geloof aan verbonden is. Daar krijgen ze dus al niks van het geloof mee. Ze vieren er bijvoorbeeld geen kerstmis en geen pasen, maar midwinterfeest en lentefeest. Ik ging vroeger naar een katholieke school en kreeg daar godsdienstlessen en vierde alle christelijke feestdagen. Mijn kinderen moeten dus alles van mij mee krijgen en ik vind dat best moeilijk. Onze oudste dochter heeft afgelopen mei haar eerste communie gedaan en mijn man zei letterlijk: het is jouw feestje, dus jij regelt het maar. En aangezien er vanuit school niks gedaan werd, betekende dit voor mij ieder zondag met kind naar cathegese, zangles en alle andere voorbereidingen. Manlief deed nergens aan mee, dus alles kwam op mijn bordje en ik vond dat behoorlijk zwaar (na een hele week werken en andere veplichtingen). Ik ben toch wel enigzins teleurgesteld, omdat ik dacht dat we op een lijn zaten en nu blijkt dat niet zo te zijn.
Jullie weten nu al van elkaar hoe je er over denkt, dus jullie kunnen van te voren al bespreken hoe je het later gaat doen, dat voorkomt in ieder geval teleurstellingen.
Er over praten lost al een heleboel op: denk aan schoolkeuze, feestdagen, wel of geen kerkbezoek, wel of niet dopen.
Op zich kan het allemaal best goed gaan, aangezien jij je heel open opstelt.
Succes ermee!
dinsdag 1 juli 2008 om 18:14
Mijn man is katholiek gedoopt, met dezelfde instelling die jij hebt. Ik ben belijdend lid van de hervormde kerk. Wij doen het als volgt: we laten een kind dopen, en geven het een christekijke opvoeding. Of het kind zelf belijdend lid wil worden en verder wil met het christelijke geloof, dat moet het helemaal zelf weten, het is absoluut geen verplichting. We laten het kind gewoon kennnis maken met verschillende opvattingen, en dan moet het daar op den duur zelf zijn conclusies uit trekken.
Gelukkig is het in de hervormde kerk zo, dat iemand pas op/na zijn 18 beslist of hij belijdend lid wil worden, en niet zoals in de katholieke kerk op jonge leeftijd.
Gelukkig is het in de hervormde kerk zo, dat iemand pas op/na zijn 18 beslist of hij belijdend lid wil worden, en niet zoals in de katholieke kerk op jonge leeftijd.
dinsdag 1 juli 2008 om 19:57
Geweldig, ik zou willen dat ze dat bij ons op school ook doen!
Sha_la, voor mij zou het niet werken. Ik geloof in geen enkele God en zou er niet mee om kunnen gaan wanneer mijn kinderen opgevoed worden waar een bepaalde religie als feiten worden gebracht. Niet aanvallend bedoeld: maar ik zelf zou mij erg hypocriet en huichelachtig voelen. Papa gelooft in God en verteld zijn waarheden aan de kinderen terwijl ik het de groots mogelijke onzin vind. Ik vind het belangrijk dat de normen en waarden van de ouders grotendeels op in lijn zit en wanneer de een een religie aanhangt en de ander niet, is dat voor mij een te groot verschil.
Het enige wat onze zoon daarom ook van religies mee krijgt is dat ze er zijn, dat er mensen zijn die het geloven en wat het globaal in houdt.
Het lijkt mij een moeilijke keuze voor jullie.
dinsdag 1 juli 2008 om 21:21
Goede vraag. Mr. Zwieber is van huis uit gereformeerd. Best wel heftig: verplicht naar de kerk op zondag, zondags geen tv (was toen hij heel klein was), bidden voor het eten etc. Maar hij vond het dus helemaal niets. Heeft ook geen belijdenis gedaan want hij vond het te bedrukkend. Ik ben katholiek maar ook niet streng opgevoed. Eigenlijk hadden mijn ouders zoiets van: dit is wat alle religies inhouden (van de Romeinen tot Islam) en als je nou onthoudt dat in alle religies het goede doen het belangrijktste is, komt het wel goed. Ik heb eigenlijk een beetje dezelfde instelling als manlief: we geloven allebei wel dat er een goede kracht is, dat je wordt beloond voor goede daden maar ook geloven we allebei in reincarnatie (dit omdat we vreemd genoeg, allebei herinneringen aan een vorig leven hebben). Echter, zelfs wij hadden wel de vraag: wat te doen met Zwiepje (trouwen voor de kerk hoeft niet van ons, God ziet je toch ook wel bij het gemeentehuis staan 
als hij gedoopt zou worden. Mister Zwieber was hier heel duidelijk in: hij wordt of NIET gedoopt of katholiek. Dit omdat je bij de gereformeerde kerk moet beloven je kind in gereformeerde stijl op te voeden en echt in de gemeenschap etc. Dat wilde hij juist niet. De katholieken zijn daar wat relaxter in en de dienst is ook een stuk vrolijker. Zwiepje krijgt als hij oud genoeg is een beetje dezelfde insteek als ik: kennis van alle geloven en pik overal maar het beste uit.
Het zijn zaken waar je best wel uit kan komen maar die het wel moeilijker maken. Wat doe je als je met je kinderen op visite bent bij je schoonouders. Zwiepje mag van mij dan niet meebidden (omdat je niet mag bidden als het moet vind ik, dat moet uit jezelf komen en niet opgedrongen worden door je omgeving door indoctrinatie). Ik kan dan ook echt woest worden als schoonzus een opmerking maakt als: waarom heb je hem dan laten dopen? Want ik denk juist: omdat ik wil dat de basis er is en de rest moet hij uit vrije keuze doen. Anders is geloven niets waard als je het doet uit gewoonte en niet omdat je het wil. Schoonfamilie is meer van het indoctrineren. Zij vinden het schattig als een kind van 1 de handen vouwt voor het eten, ik vind het zielig want hallo, er zit toch geen betekenis in op die leeftijd en hoever wil je gaan met je kind indoctrineren. Ik ben heel erg van de vrije keuze. De keuze voor het geloof maakt het juist waardevol (ben zelf ook gedoopt met 8 omdat ik het zelf wilde, niet omdat het moest ofzo). Hoop niet dat ik iemand beledigd heb, dat is niet de bedoeling. Het is gewoon mijn visie op geloof en opvoeden en hoe ik het aanpak.
Succes ermee TO. En uh....als je eerste min 2 is betekent dit dat je nu al aan de slag bent? Veel succes ook daarmee!
als hij gedoopt zou worden. Mister Zwieber was hier heel duidelijk in: hij wordt of NIET gedoopt of katholiek. Dit omdat je bij de gereformeerde kerk moet beloven je kind in gereformeerde stijl op te voeden en echt in de gemeenschap etc. Dat wilde hij juist niet. De katholieken zijn daar wat relaxter in en de dienst is ook een stuk vrolijker. Zwiepje krijgt als hij oud genoeg is een beetje dezelfde insteek als ik: kennis van alle geloven en pik overal maar het beste uit. Het zijn zaken waar je best wel uit kan komen maar die het wel moeilijker maken. Wat doe je als je met je kinderen op visite bent bij je schoonouders. Zwiepje mag van mij dan niet meebidden (omdat je niet mag bidden als het moet vind ik, dat moet uit jezelf komen en niet opgedrongen worden door je omgeving door indoctrinatie). Ik kan dan ook echt woest worden als schoonzus een opmerking maakt als: waarom heb je hem dan laten dopen? Want ik denk juist: omdat ik wil dat de basis er is en de rest moet hij uit vrije keuze doen. Anders is geloven niets waard als je het doet uit gewoonte en niet omdat je het wil. Schoonfamilie is meer van het indoctrineren. Zij vinden het schattig als een kind van 1 de handen vouwt voor het eten, ik vind het zielig want hallo, er zit toch geen betekenis in op die leeftijd en hoever wil je gaan met je kind indoctrineren. Ik ben heel erg van de vrije keuze. De keuze voor het geloof maakt het juist waardevol (ben zelf ook gedoopt met 8 omdat ik het zelf wilde, niet omdat het moest ofzo). Hoop niet dat ik iemand beledigd heb, dat is niet de bedoeling. Het is gewoon mijn visie op geloof en opvoeden en hoe ik het aanpak.
Succes ermee TO. En uh....als je eerste min 2 is betekent dit dat je nu al aan de slag bent? Veel succes ook daarmee!
dinsdag 1 juli 2008 om 21:35
Zoals jaimie ook schrijft, vind ik het juist een pre dat jullie beiden anders in het/een geloof staan en elkaar in de waarde laten. Als je dat aan je kind kunt laten zien, gewoon door te doen zoals je nu ook al doet, geef je het kind mee dat het vrij is om te geloven wat het wil, en dat er niet 1 waarheid is.
Mijn moeder is gereformeerd opgevoed, mijn vader katholiek. Mijn moeder heeft zich van het hele strenge gereformeerde afgekeerd, maar nam ons vroeger wel zo af en toe mee naar de protestantse kerk. Ook bidden wij vroeger voor het eten. Mijn vader ging niet mee als we naar de kerk ging, als kind vond ik dat eigenlijk helemaal niet raar. Heb me nooit afgevraagd waarom dat was geloof ik.
Wij gaan zelf nu nog een stapje verder vind ik: we geloven eigenlijk beiden niet, maar onze zoon gaat toch naar een protestant christelijke basisschool. Daarvan ben ik dus erg benieuwd hoe dat gaat. Hij komt thuis met bijbelse verhalen, liedjes en met kerst en pasen gaat hij met school naar de kerk en wij gaan mee natuurlijk. Ben benieuwd hoe we hem bij kunnen brengen dat dit geloof niet de enige waarheid is, en hoe hij daar op reageert!
Mijn moeder is gereformeerd opgevoed, mijn vader katholiek. Mijn moeder heeft zich van het hele strenge gereformeerde afgekeerd, maar nam ons vroeger wel zo af en toe mee naar de protestantse kerk. Ook bidden wij vroeger voor het eten. Mijn vader ging niet mee als we naar de kerk ging, als kind vond ik dat eigenlijk helemaal niet raar. Heb me nooit afgevraagd waarom dat was geloof ik.
Wij gaan zelf nu nog een stapje verder vind ik: we geloven eigenlijk beiden niet, maar onze zoon gaat toch naar een protestant christelijke basisschool. Daarvan ben ik dus erg benieuwd hoe dat gaat. Hij komt thuis met bijbelse verhalen, liedjes en met kerst en pasen gaat hij met school naar de kerk en wij gaan mee natuurlijk. Ben benieuwd hoe we hem bij kunnen brengen dat dit geloof niet de enige waarheid is, en hoe hij daar op reageert!
dinsdag 1 juli 2008 om 21:37
Wat zeg je dat LIEF!
Ik heb kennissen met kinderen waarvan de vrouw overtuigd christen is, en de man niks gelooft. Bij hen is het voor de kinderen duidelijk wat het wereldbeeld van beide is, dat mama in God gelooft en papa niet. Dat is geen probleem. Mama bidt voor het eten, de kinderen mogen in stilte meebidden als ze willen, en anders niet. Vroeger gingen ze geregeld mee naar de kerk (niet streng elke week, maar wel vaak, ze vonden het ook wel leuk geloof ik), man ging nooit mee. Toen ze ouder werden mochten ze het zelf weten. Zolang je vriend niet van plan is om je kinderen te vertellen dat zijn geloof het enige juiste is (of jij niet van plan bent ze te vertellen dat jouw vergaarbakje het enige juiste is
) lijkt het me geen enkel probleem. Twee ouders= twee meningen is heel goed te behappen voor kinderen, zeker vanaf de leeftijd dat ze gericht vragen hierover gaan stellen. Veel geluk, ook alvast met -2 en -4!
dinsdag 1 juli 2008 om 21:37
:
Goede vraag. Mr. Zwieber is van huis uit gereformeerd. Best wel heftig: verplicht naar de kerk op zondag, zondags geen tv (was toen hij heel klein was), bidden voor het eten etc. Maar hij vond het dus helemaal niets. Heeft ook geen belijdenis gedaan want hij vond het te bedrukkend. Ik ben katholiek maar ook niet streng opgevoed. Eigenlijk hadden mijn ouders zoiets van: dit is wat alle religies inhouden (van de Romeinen tot Islam) en als je nou onthoudt dat in alle religies het goede doen het belangrijktste is, komt het wel goed. Ik heb eigenlijk een beetje dezelfde instelling als manlief: we geloven allebei wel dat er een goede kracht is, dat je wordt beloond voor goede daden maar ook geloven we allebei in reincarnatie (dit omdat we vreemd genoeg, allebei herinneringen aan een vorig leven hebben). Echter, zelfs wij hadden wel de vraag: wat te doen met Zwiepje (trouwen voor de kerk hoeft niet van ons, God ziet je toch ook wel bij het gemeentehuis staan
Het zijn zaken waar je best wel uit kan komen maar die het wel moeilijker maken. Wat doe je als je met je kinderen op visite bent bij je schoonouders. Zwiepje mag van mij dan niet meebidden (omdat je niet mag bidden als het moet vind ik, dat moet uit jezelf komen en niet opgedrongen worden door je omgeving door indoctrinatie). Ik kan dan ook echt woest worden als schoonzus een opmerking maakt als: waarom heb je hem dan laten dopen? Want ik denk juist: omdat ik wil dat de basis er is en de rest moet hij uit vrije keuze doen. Anders is geloven niets waard als je het doet uit gewoonte en niet omdat je het wil. Schoonfamilie is meer van het indoctrineren. Zij vinden het schattig als een kind van 1 de handen vouwt voor het eten, ik vind het zielig want hallo, er zit toch geen betekenis in op die leeftijd en hoever wil je gaan met je kind indoctrineren. Ik ben heel erg van de vrije keuze. De keuze voor het geloof maakt het juist waardevol (ben zelf ook gedoopt met 8 omdat ik het zelf wilde, niet omdat het moest ofzo). Hoop niet dat ik iemand beledigd heb, dat is niet de bedoeling. Het is gewoon mijn visie op geloof en opvoeden en hoe ik het aanpak.
Succes ermee TO. En uh....als je eerste min 2 is betekent dit dat je nu al aan de slag bent? Veel succes ook daarmee!
Dat is natuurlijk lulkoek, dat een klein kind 'zou gaan geloven omdat hij het wil' . Je kind gaat in eerste instantie altijd geloven omdat het dat voorbeeld heeft gekregen. Omdat papa en mama dat ook doen en niet omdat hij dat zo graag wil. Er is helemaal geen sprake van willen of niet willen op jonge leeftijd. Papa en mama geloven het en leren het zo en dus is het zo voor het kind.
En kinderen die niet gelovig worden opgevoed gaan meestal niet geloven. Of ze moeten al in aanraking komen met het geloof op de een of andere manier (als ze het dus niet van huis hebben meegekregen). Dus, je moet wel getriggerd worden, anders valt er ook niks te kiezen. Kinderen die gelovig worden opgevoed, die kunnen juist wel kiezen later. Of ze ervoor willen gaan (ermee door willen gaan) of er mee willen breken.
Welke zogenaamde basis is die doop dan? Als het voor jou niks betekent is het toch ook geen basis? Dan is het gewoon een mooi symboliek, niks minder niks meer. Als je er verder niks mee doet dus bedoel ik. Dus in die zin snap ik je schoonzus heel erg goed. Ik snap óók geen hout van mensen die hun kind laten dopen en er verder niks mee doen. Waarom laat je je kind in godsnaam dopen als je er zelf niet achter staat, als je zelf dus niks aan geloofsopvoeding overbrengt? Is dat dan een soort van 'achter de hand' zo van "stel dat het waar is, dan is mijn kind toch maar mooi gered want hij is gedoopt" ?
Whatever, I do what I want
dinsdag 1 juli 2008 om 21:41
Niet om je aan te vallen, maar gewoon een vraag uit interesse:
als jij wilt dat zwiepje zelf kiest, dan kan hij aan tafel bij je schoonouders toch ook zelf weten of hij zijn handen vouwt of niet? Kun je tegen je schoonouders zeggen dat ze hem niet mogen zeggen: 'vouw je handen', maar dat jij ook niet zegt dat het niet mag, en dan gewoon aan hemzelf overlaat wat hij op dat moment doet? Ik begrijp dat hij daar nu nog wat jong voor is misschien, maar verbieden is toch ook geen vrije keuze?
dinsdag 1 juli 2008 om 21:47
Dat hangt er maar vanaf hóe je opgevoed wordt. Als ze te horen krijgen dat je naar de hel gaat als je niet gelooft, geef je ze geen keuze. Ze geloven jou inderdaad, want jij bent de ouder, en in de hel komen wil dat kind niet natuurlijk. Een rebelse puberteit is het enige dat dit kan veranderen. Veel gelovige mensen indoctrineren hun kind een beetje is mijn ervaring. Een gelovige opvoeding is geen enkel probleem wanneer duidelijk is dat dit één manier is om tegen de zaken aan te kijken, en er ook andere manieren zijn die óók prima zijn. Dit geldt natuurlijk voor alle levensovertuigingen.
dinsdag 1 juli 2008 om 21:48
Hee Sha_la,
Hier ook een bi-religieusgezin Mijn man is moslim, ik ben ook van het iets-isme. Onze zoon is bijna 2. Het gaat goed! Ik bedoel, het gaat gewoon. Man en ik zijn bijna 10 jaar samen en we wisten allebei wat voor vlees we in de kuip hadden. Nu moet ik er wel eerlijk bij zeggen dat Man niet super-praktiserend is. Hij gaat nooit naar de moskee en ik heb hem nog nooit zien bidden. Hij doet wel mee met de ramadan, en eet geen varkensvlees. Alle feestdagen (zowel Christelijk/Nederlands en Islamitisch) worden gevierd.
Ik interesseerde me wel voor de Islam. Ik heb de koran een aantal keer gelezen, heb veel fora bezocht en ben naar veel lezingen geweest. Ik wilde ook gewoon weten hoe de vork nou in de steel zat (en om met mijn man te kunnen 'discuseren', ik laat me niet zomaar iets wijsmaken ) De Klik om me te bekeren heb ik nooit gehad. Mijn man vond alles prima en keek vanaf de zijlijn toe.
Nu is onze zoon nog klein, dus hoe het later zal gaan met bepaalde vragen als:"Hoe zit het nou met het ontstaan van de wereld?" zien we dan wel weer. Nou, daar heb je veel aan, he...? Stel dat zoon later wil gaan praktiseren: prima. Iemand wordt niet per definitie slechter van een geloof aanhangen (mits juist geinterperteerd). Ik wil maar zeggen dat 2 geloven op een kussen ook gewoon goed kan gaan, het is net met alle andere dingen: soms schipperen, geven en nemen en nooit respect uit het oog verliezen. Volgens mij kom je dan een heel eind.
Succes (en we zien je wel weer terug over een maand of 15 bij bijvoorbeeld:"Net test gedaan, vaag streepje. Zwanger of niet?" )!
Hier ook een bi-religieusgezin
Mijn man is moslim, ik ben ook van het iets-isme. Onze zoon is bijna 2. Het gaat goed! Ik bedoel, het gaat gewoon. Man en ik zijn bijna 10 jaar samen en we wisten allebei wat voor vlees we in de kuip hadden. Nu moet ik er wel eerlijk bij zeggen dat Man niet super-praktiserend is. Hij gaat nooit naar de moskee en ik heb hem nog nooit zien bidden. Hij doet wel mee met de ramadan, en eet geen varkensvlees. Alle feestdagen (zowel Christelijk/Nederlands en Islamitisch) worden gevierd.Ik interesseerde me wel voor de Islam. Ik heb de koran een aantal keer gelezen, heb veel fora bezocht en ben naar veel lezingen geweest. Ik wilde ook gewoon weten hoe de vork nou in de steel zat (en om met mijn man te kunnen 'discuseren', ik laat me niet zomaar iets wijsmaken
) De Klik om me te bekeren heb ik nooit gehad. Mijn man vond alles prima en keek vanaf de zijlijn toe.Nu is onze zoon nog klein, dus hoe het later zal gaan met bepaalde vragen als:"Hoe zit het nou met het ontstaan van de wereld?" zien we dan wel weer. Nou, daar heb je veel aan, he...?
Stel dat zoon later wil gaan praktiseren: prima. Iemand wordt niet per definitie slechter van een geloof aanhangen (mits juist geinterperteerd). Ik wil maar zeggen dat 2 geloven op een kussen ook gewoon goed kan gaan, het is net met alle andere dingen: soms schipperen, geven en nemen en nooit respect uit het oog verliezen. Volgens mij kom je dan een heel eind.Succes (en we zien je wel weer terug over een maand of 15 bij bijvoorbeeld:"Net test gedaan, vaag streepje. Zwanger of niet?"
)!
dinsdag 1 juli 2008 om 21:54
Ik denk dat geloven eigenlijk altijd min of meer ' indoctrineren' is. Je gelooft het immers, dat wil je graag overbrengen aan je kids, je bent er zelf niet voor niets van overtuigd. Maar je hebt wel geloven en geloven, of indoctrineren en indoctrineren. Ik zelf ben ook gelovig (christen) en ik breng mijn kids ook veel over van Jezus' liefde. Maar ik leg absoluut niet de nadruk op de hel, sterker nog, volgens mij weten ze (nog) niet eens dat die bestaat in het geloof. Hun vader (en mijn man) gelooft niet meer, dus als ik ze zou leren wat de hel is en inhoudt, dan zouden ze 'moeten geloven' dat hun vader daar naar toe gaat. En dat gaat mij persoonlijk toch iets te ver. Daar worstel ik zelf ook nogal mee, ik ben wel erg opgevoed met het 'hel-idee'.
O en om nog in te gaan op wat jij zei, ik denk ook echt dat kleine kinderen geen keuze hebben, dat ze pas gaan nadenken in de pubertijd of adolescentie. Maar mijn ouders hebben me nooit gedreigd met hel en verdoemenis gelukkig. Me wel opgevoed met het hel-idee dus, maar echte dreiging ( er was een tijd dat ik dreigde af te dwalen) naar mij toe om een keus die ik maak niet. Ze zouden het wel heel verdrietig vinden als ik niet meer zou geloven en vinden dit dus ook heel verdrietig van hun schoonzoon. Maar hij is er (gelukkig) niet minder welkom om.
Whatever, I do what I want
dinsdag 1 juli 2008 om 21:57
Mijn vriend is joods en ik ben RK opgevoed maar verder niet gelovig. Onze dochter is nu 1,5 en voeden we in principe joods op. Voor mij maakte het niet uit en mijn vriend vond het wel belangrijk dat ze haar joodse achtergrond leert kennen alhoewel misschien meer qua cultuur dan geloof. In september gaat ze ook naar een joodse creche.
We hebben er eigenlijk nooit problemen mee gehad omdat het voor mij niet belangrijk is om haar een katholieke opvoeding te geven.
We hebben er eigenlijk nooit problemen mee gehad omdat het voor mij niet belangrijk is om haar een katholieke opvoeding te geven.
dinsdag 1 juli 2008 om 22:03
Uiteraard zijn de verschillen onderling groot, maar toen in mijn opvoeding op een gegeven moment de hel ter sprake kwam (ik was denk ik een jaar of 8), werd er ook wel bij gezegd dat mensen die niet geloven daar naartoe gingen. ik vroeg natuurlijk om me heen wat dat dan voorstelde, en een afschuwelijke plek met veel pijn en verdriet was al snel het beeld. Ik vind het onnodig, zo niet gemeen, om een kind op te zadelen met de zorg om al haar ongelovige vriendjes, of in jouw geval zelfs hun vader. Daarom zou ik wensen dat er dan altijd een hoofdstukje 'dit geloof ik, maar andere mensen geloven het anders' is..
dinsdag 1 juli 2008 om 22:05
Rider, dat zeg ik niet. Ik worstel er niet voor niks mee. Ik kan niks met die hel. Maar ik ben ook nog niet zover dat ik hem helemaal los kan laten. Erg lastig uit te leggen aan iemand die niet zo opgevoed is denk ik.
Hoe denk je dat het eerder kan trouwens?
Zwiebers kinderen zijn onder de 5 meen ik, en die geloven heilig in wat mama/juf vertelt. Ik zie dus ook niet in dat wanneer mama/papa/juf ze niet gelovig opvoedt, ze ineens spontaan gaan geloven.
Whatever, I do what I want
dinsdag 1 juli 2008 om 23:30
Jemig lieve forummers, ik kijk na een gezellig avondje eten bij Zusje wat de opbrengst van mijn vraag is en ik zie een massa aan serieuze reacties! Omdat ik dit heel serieus neem, wil ikk echt alle tijjd nemen om te lezen wat jullie aillemaal geschreven hebben en dit echt in me opnemen. Heb wel een beetje "doorgescrolled" en erg gelachen over sommige schattige opmerkingen van jullie. Ik vind het prachtig dat jullie ons in elk geval positief benaderen en ook echt willen helpen. Heel bijzonder, aangezien deze zaak me echt aan het hart gaat. Morgen ga ik proberen de reacties te lezen, en er op terug te komen. Ht is dus niet zo dat ik een topic open en vervolgens verdwenen ben. En anders.... ben ik terug te vinden op " relekwie boven het wiegje, wel of niet?"/... hahahaha........ Ga ook even met Vriend bespreken, jullie verhalen zijn natuurlijk weer stof voor heerlijke avdonen samen doorbomen over de toekomst! Allen dank!
dinsdag 1 juli 2008 om 23:58
:
[...]
Ik heb kennissen met kinderen waarvan de vrouw overtuigd christen is, en de man niks gelooft. Bij hen is het voor de kinderen duidelijk wat het wereldbeeld van beide is, dat mama in God gelooft en papa niet. Dat is geen probleem. Mama bidt voor het eten, de kinderen mogen in stilte meebidden als ze willen, en anders niet. Vroeger gingen ze geregeld mee naar de kerk (niet streng elke week, maar wel vaak, ze vonden het ook wel leuk geloof ik), man ging nooit mee. Toen ze ouder werden mochten ze het zelf weten. Zolang je vriend niet van plan is om je kinderen te vertellen dat zijn geloof het enige juiste is (of jij niet van plan bent ze te vertellen dat jouw vergaarbakje het enige juiste is
Hier gaat het precies zo, mijn man is christen en ik geloof niks, hij bid en dankt en ik niet. Onze zonen zijn bijna 2 en 4 maanden en mijn man heeft nog een zoon van 5. Nu leren ze bidden en danken, als ze straks een leeftijd hebben dat ze aan gaan geven het niet meer te willen, ook prima! Geloven zij ook in god, ook mooi.
Mijn schoonouders zijn gereformeerd en hebben het ook over hemel, hel en de duivel. Zij zeggen rustig tegen een kleinkind dat een pratend ernie poppetje heeft: Kind dat komt van den duvel, op zo'n toon dat kleinkind spontaan begint te huilen. Ze vertellen mij ook met stalen smoel aan mijn kraambed dat mijn vers geboren koter in zonde is geboren, en DAT gaat mij dus wel te ver. (Volgens die mensen ga ik inderdaad naar de hel, al kan ik met zekerheid zeggen dat zij met al hun leugens, afgunst en gestook daar eerder belanden dan ik. Dus waar ben je dan met je 10 geboden, maar hey das een andere discussie
) Gelukkig is mijn man een 'milde' gelover anders was onze relatie een heel ander verhaal geworden denk ik.
Onze kinderen zijn overigens niet gedoopt, om de reden dat je dan een belofte doet aan de kerk en aan god, je beloofd je kind al het goeds van het geloof mee te geven, en met je kinderen naar de kerk zult gaan, dat wil mijn man dus zelf niet, hij wil die belofte niet maken omdat hij nooit de garantie kan geven dat hij het na kan komen. (bijvoorbeeld als ze niet willen)
Wij hebben thuis onze draai gevonden met ons bi-gelovige gezin (die is leuk) en het werkt echt prima. Uiteraard hebben man en ik heus wel eens een discussie over het geloof an sich, maar over de opvoeding van de kinderen echt nooit!
