Psyche
alle pijlers
Eten om gezien te worden. (Eetstoornis)
donderdag 10 april 2014 15:52
Lang nagedacht of ik dit topic zou openen.
Maar ik zit er al zo lang mee, worstel er al zo lang mee. Ik wil graag weten of er meer forummers zijn die hier tegen vechten.
Ik ben eigenlijk al vanaf dat ik een jaar of 5 was te dik. Dol op eten. Zoet eten.
Ik wil er geen super lang verhaal van maken maar ik heb een extreme lichaamshaat ontwikkeld toen ik een tiener was en daarbij een eetstoornis.
Twee dingen die niet samenwerken. Bingen en je dikke lijf haten.
Veel geautomutileerd ook. Suicidaal en ook een poging gedaan.
Op mijn 25e woog ik 140 kilo en kreeg ik een maagbandje.
Ik had toen al 1,5 jaar lang 5 dagen per week therapie gehad.
Arts wist dus van de eetstoornis. We moesten iets en de maagband kon er altijd uit als dat nodig was.
Ik ben met het maagbandje zo'n 50 kilo afgevallen en woog 89,5.
Wat was ik blij! Geen bingen meer natuurlijk, goede gedachten over mezelf, over het algemeen.
Na 5 jaar ging het mis en scheurde dat bandje door mijn maag.
Spoedoperatie en het grootste deel van mijn maag is weggehaald.
Binnen no time was er 20 kilo bij en nu weeg ik 104 kilo.
En daar is de eetstoornis weer.
En de haat.
Nu is het zo dat ik als kind een eetstoornis heb ontwikkeld om gezien te worden. Ik was onzichtbaar voor mijn moeder. En de mishandelingen, door haar, waren onzichtbaar voor mijn vader.
Ik werd dikker en dikker en werd natuurlijk meer gezien.
Niet op een positieve manier maar hey, negatieve aandacht is ook aandacht.
Elke aandacht was toen welkom.
Maar nu.. lichaamshaat en dat verrekte eten. Alle negatieve gedachten.
Scampman vindt me prachtig en verteld me dat ook elke dag.
En ook al ben ik geen 140 kilo meer, het voelt wel zo.
Toch kan ik niet stoppen met te veel slechte dingen eten.
Ga ik op ''dieet'' dan eet ik stiekem.
Dan beslis ik om 1200 calorien te eten (ja ik weet het..) en dan kom ik aan die calorien door chocolade en koekjes.
Ik kan het niet stoppen. Was het maar zo makkelijk voor me als stoppen met roken. Dat was een eitje.
Ik baal er zo van! Toch wil ik niet weer lijnen en in therapie.
Maar hoe ik het moet veranderen? Geen idee.
Dus ervaringen zouden fijn zijn. (nou ja liever niemand met ervaring natuurlijk, maar je weet wat ik bedoel)
Ervaringen met eetstoornissen, aankomen, de haat.
En hoe ben je veranderd of wil je veranderen.
Misschien kunnen we elkaar steunen?
Hmm, toch een heel verhaal geworden.
Maar ik zit er al zo lang mee, worstel er al zo lang mee. Ik wil graag weten of er meer forummers zijn die hier tegen vechten.
Ik ben eigenlijk al vanaf dat ik een jaar of 5 was te dik. Dol op eten. Zoet eten.
Ik wil er geen super lang verhaal van maken maar ik heb een extreme lichaamshaat ontwikkeld toen ik een tiener was en daarbij een eetstoornis.
Twee dingen die niet samenwerken. Bingen en je dikke lijf haten.
Veel geautomutileerd ook. Suicidaal en ook een poging gedaan.
Op mijn 25e woog ik 140 kilo en kreeg ik een maagbandje.
Ik had toen al 1,5 jaar lang 5 dagen per week therapie gehad.
Arts wist dus van de eetstoornis. We moesten iets en de maagband kon er altijd uit als dat nodig was.
Ik ben met het maagbandje zo'n 50 kilo afgevallen en woog 89,5.
Wat was ik blij! Geen bingen meer natuurlijk, goede gedachten over mezelf, over het algemeen.
Na 5 jaar ging het mis en scheurde dat bandje door mijn maag.
Spoedoperatie en het grootste deel van mijn maag is weggehaald.
Binnen no time was er 20 kilo bij en nu weeg ik 104 kilo.
En daar is de eetstoornis weer.
En de haat.
Nu is het zo dat ik als kind een eetstoornis heb ontwikkeld om gezien te worden. Ik was onzichtbaar voor mijn moeder. En de mishandelingen, door haar, waren onzichtbaar voor mijn vader.
Ik werd dikker en dikker en werd natuurlijk meer gezien.
Niet op een positieve manier maar hey, negatieve aandacht is ook aandacht.
Elke aandacht was toen welkom.
Maar nu.. lichaamshaat en dat verrekte eten. Alle negatieve gedachten.
Scampman vindt me prachtig en verteld me dat ook elke dag.
En ook al ben ik geen 140 kilo meer, het voelt wel zo.
Toch kan ik niet stoppen met te veel slechte dingen eten.
Ga ik op ''dieet'' dan eet ik stiekem.
Dan beslis ik om 1200 calorien te eten (ja ik weet het..) en dan kom ik aan die calorien door chocolade en koekjes.
Ik kan het niet stoppen. Was het maar zo makkelijk voor me als stoppen met roken. Dat was een eitje.
Ik baal er zo van! Toch wil ik niet weer lijnen en in therapie.
Maar hoe ik het moet veranderen? Geen idee.
Dus ervaringen zouden fijn zijn. (nou ja liever niemand met ervaring natuurlijk, maar je weet wat ik bedoel)
Ervaringen met eetstoornissen, aankomen, de haat.
En hoe ben je veranderd of wil je veranderen.
Misschien kunnen we elkaar steunen?
Hmm, toch een heel verhaal geworden.
zaterdag 12 april 2014 11:52
Anna, ik heb niks gedaan.. kwam te dichtbij denk ik.
Wat goed dat je volgende week bij de psych begint. En mooie doelen!
Ik ben vandaag erg down, depressief en verdrietig. Maar vooral boos op mezelf.
En jaloers, dat ook. Ik zag vanochtend een heel dun meisje, echt heel erg dun. Het was in een trouw programma en ze was prachtig. En ze at zo ontzettend veel.
Dat snap ik dan nooit.
Als ik naar eten kijk kom ik al aan. Zij woog een kilo of 45 denk ik en ze at een flink vol bord met eten.
Ik moet echt na gaan denken over hulp.
Wat goed dat je volgende week bij de psych begint. En mooie doelen!
Ik ben vandaag erg down, depressief en verdrietig. Maar vooral boos op mezelf.
En jaloers, dat ook. Ik zag vanochtend een heel dun meisje, echt heel erg dun. Het was in een trouw programma en ze was prachtig. En ze at zo ontzettend veel.
Dat snap ik dan nooit.
Als ik naar eten kijk kom ik al aan. Zij woog een kilo of 45 denk ik en ze at een flink vol bord met eten.
Ik moet echt na gaan denken over hulp.
zaterdag 12 april 2014 13:35
Scamp, ik kom je nog even een knuffel brengen
Jaloezie komt me bekend voor... mensen die alles kunnen eten wat ze willen en geen gram aankomen... oneerlijk is dat he.
Ik heb geleerd me daar niets meer van aan te trekken (hoe moeilijk dat ook is) en alleen nog maar uit te gaan van mezelf.
Wilde zo graag dat ik iets voor je kon doen...
Jaloezie komt me bekend voor... mensen die alles kunnen eten wat ze willen en geen gram aankomen... oneerlijk is dat he.
Ik heb geleerd me daar niets meer van aan te trekken (hoe moeilijk dat ook is) en alleen nog maar uit te gaan van mezelf.
Wilde zo graag dat ik iets voor je kon doen...
zaterdag 12 april 2014 14:03
Lieve Scamp, met mij gaat het oke. Heb bewogen weken achter de rug... maar nu gelukkig in een iets rustiger vaarwater.
Zit nu op 1/3e van het gewicht dat ik moet verliezen, maar ik ben positief, dit gaat me lukken. Voor mijn gezondheid. Binnenkort weer op controle bij de huisarts.
Ik las je ook over zomerkleding... een ramp is dat he. Ik liep zelfs wanneer de mussen van het dak vielen met dikke lange broeken en gebreide coltruitjes, maar tegenwoordig maak ik het mezelf makkelijker met dunnere kleding. Wel lange mouwen altijd, dat wel.
Ik vind jou ook heel lief Scamp
Zit nu op 1/3e van het gewicht dat ik moet verliezen, maar ik ben positief, dit gaat me lukken. Voor mijn gezondheid. Binnenkort weer op controle bij de huisarts.
Ik las je ook over zomerkleding... een ramp is dat he. Ik liep zelfs wanneer de mussen van het dak vielen met dikke lange broeken en gebreide coltruitjes, maar tegenwoordig maak ik het mezelf makkelijker met dunnere kleding. Wel lange mouwen altijd, dat wel.
Ik vind jou ook heel lief Scamp
zondag 13 april 2014 06:59
quote:Scamp schreef op 10 april 2014 @ 16:33:
Waar komt die stoornis dan toch weer ''ineens'' vandaan?
Scamp,zou het niet zo kunnen zijn dat de stoornis weer getriggerd is doordat je je ook enorme zorgen maakt over de immense psychische problemen die scampman heeft en die je dus naast je eigen psychische problemen ook nog eens op je bordje krijgt.?.
Ik denk eerlijk gezegd niet dat je dit zonder therapie gaat redden.
Waar komt die stoornis dan toch weer ''ineens'' vandaan?
Scamp,zou het niet zo kunnen zijn dat de stoornis weer getriggerd is doordat je je ook enorme zorgen maakt over de immense psychische problemen die scampman heeft en die je dus naast je eigen psychische problemen ook nog eens op je bordje krijgt.?.
Ik denk eerlijk gezegd niet dat je dit zonder therapie gaat redden.
zondag 13 april 2014 11:22
quote:diamond-gloss schreef op 13 april 2014 @ 06:59:
[...]
Scamp,zou het niet zo kunnen zijn dat de stoornis weer getriggerd is doordat je je ook enorme zorgen maakt over de immense psychische problemen die scampman heeft en die je dus naast je eigen psychische problemen ook nog eens op je bordje krijgt.?.
Ik denk eerlijk gezegd niet dat je dit zonder therapie gaat redden.
Het gaat juist erg goed met Scampman. Ik maak me juist geen zorgen over hem want hij doet het erg goed.
Ik denk dat mijn verloving en het bezig zijn met trouwplannen en de zomer die er aan komt het heeft getriggered.
[...]
Scamp,zou het niet zo kunnen zijn dat de stoornis weer getriggerd is doordat je je ook enorme zorgen maakt over de immense psychische problemen die scampman heeft en die je dus naast je eigen psychische problemen ook nog eens op je bordje krijgt.?.
Ik denk eerlijk gezegd niet dat je dit zonder therapie gaat redden.
Het gaat juist erg goed met Scampman. Ik maak me juist geen zorgen over hem want hij doet het erg goed.
Ik denk dat mijn verloving en het bezig zijn met trouwplannen en de zomer die er aan komt het heeft getriggered.
zondag 13 april 2014 11:24
Ik heb nu heel erg moeilijk. Het is een enorme tweestrijd in mijn hoofd.
Ik word gelukkig van eten, ik hou van eten. Het is een fijn momentje voor mezelf. Liever dik dan ongelukkig omdat ik dingen niet mag.
Ik word ongelukkig van eten, ik wil niet eten, ik straf mezelf door te eten. Ik mag niet eten.
Ik moet slank zijn.
Scampman nam me mee naar de keuken voor ontbijt. Wat vind je lekker? Wat wil je?
En het enige wat ik kon doen was walgen van alles wat hij uit de kasten toverde.
Ik word gelukkig van eten, ik hou van eten. Het is een fijn momentje voor mezelf. Liever dik dan ongelukkig omdat ik dingen niet mag.
Ik word ongelukkig van eten, ik wil niet eten, ik straf mezelf door te eten. Ik mag niet eten.
Ik moet slank zijn.
Scampman nam me mee naar de keuken voor ontbijt. Wat vind je lekker? Wat wil je?
En het enige wat ik kon doen was walgen van alles wat hij uit de kasten toverde.
dinsdag 15 april 2014 00:06
Scamp: trouwplannen wat leuk! Het klinkt alsof je echt een geweldige aanstaande man hebt. Heel naar dat je het nu zo moeilijk hebt. Je verdient een DIKKE knuffel .
De jaloezie herken ik ook. Ik denk alleen niet dat mensen 'alles' kunnen eten. Vaak probeer ik er objectief naar te kijken en dan merk ik toch op dat slankere mensen in de meeste gevallen andere gewoonten hebben (bewegelijker, eten minder veel/vaak/calorierijk). Dit is trouwens ook onderzocht, slankere mensen denken dat ze meer binnenkrijgen dan daadwerkelijk zo is en dikkere mensen denken dat ze minder binnenkrijgen.
Cateautje: oh die wil ik ook echt kijken! Heb jij hem gezien en herken je er veel in?
Rianne: verder een aanvulling op wat jij als laatste zei.
Wat ik denk is dat de verslaving een hele grote component is, en die verdwijnt niet naarmate je je beter gaat voelen.
Als ik mezelf als voorbeeld neem, het gaat steeds beter met mij. Ik heb in de afgelopen periode een enorme groei gemaakt, op alle gebieden. Mijn eetverslaving is niet (veel) minder.
De slechte gewoonten en het eten zitten er al zo lang in, sinds mijn vroege kinderjaren; meer dan 20 jaar nu.
Hoe kan ik mezelf deprogrammeren? Ik wil dit echt graag weten, zodat ik hiermee aan de slag kan.
Eten is alles. Beloning, straf, voeding, bevrediging van cravings. Ik vind het ontzettend moeilijk!
De jaloezie herken ik ook. Ik denk alleen niet dat mensen 'alles' kunnen eten. Vaak probeer ik er objectief naar te kijken en dan merk ik toch op dat slankere mensen in de meeste gevallen andere gewoonten hebben (bewegelijker, eten minder veel/vaak/calorierijk). Dit is trouwens ook onderzocht, slankere mensen denken dat ze meer binnenkrijgen dan daadwerkelijk zo is en dikkere mensen denken dat ze minder binnenkrijgen.
Cateautje: oh die wil ik ook echt kijken! Heb jij hem gezien en herken je er veel in?
Rianne: verder een aanvulling op wat jij als laatste zei.
Wat ik denk is dat de verslaving een hele grote component is, en die verdwijnt niet naarmate je je beter gaat voelen.
Als ik mezelf als voorbeeld neem, het gaat steeds beter met mij. Ik heb in de afgelopen periode een enorme groei gemaakt, op alle gebieden. Mijn eetverslaving is niet (veel) minder.
De slechte gewoonten en het eten zitten er al zo lang in, sinds mijn vroege kinderjaren; meer dan 20 jaar nu.
Hoe kan ik mezelf deprogrammeren? Ik wil dit echt graag weten, zodat ik hiermee aan de slag kan.
Eten is alles. Beloning, straf, voeding, bevrediging van cravings. Ik vind het ontzettend moeilijk!
dinsdag 15 april 2014 12:28
quote:lovelyshoes schreef op 15 april 2014 @ 00:06:
Scamp: trouwplannen wat leuk! Het klinkt alsof je echt een geweldige aanstaande man hebt. Heel naar dat je het nu zo moeilijk hebt. Je verdient een DIKKE knuffel .
De jaloezie herken ik ook. Ik denk alleen niet dat mensen 'alles' kunnen eten. Vaak probeer ik er objectief naar te kijken en dan merk ik toch op dat slankere mensen in de meeste gevallen andere gewoonten hebben (bewegelijker, eten minder veel/vaak/calorierijk). Dit is trouwens ook onderzocht, slankere mensen denken dat ze meer binnenkrijgen dan daadwerkelijk zo is en dikkere mensen denken dat ze minder binnenkrijgen.
Cateautje: oh die wil ik ook echt kijken! Heb jij hem gezien en herken je er veel in?
Rianne: verder een aanvulling op wat jij als laatste zei.
Wat ik denk is dat de verslaving een hele grote component is, en die verdwijnt niet naarmate je je beter gaat voelen.
Als ik mezelf als voorbeeld neem, het gaat steeds beter met mij. Ik heb in de afgelopen periode een enorme groei gemaakt, op alle gebieden. Mijn eetverslaving is niet (veel) minder.
De slechte gewoonten en het eten zitten er al zo lang in, sinds mijn vroege kinderjaren; meer dan 20 jaar nu.
Hoe kan ik mezelf deprogrammeren? Ik wil dit echt graag weten, zodat ik hiermee aan de slag kan.
Eten is alles. Beloning, straf, voeding, bevrediging van cravings. Ik vind het ontzettend moeilijk!
Ik weet dit al heel lang. Ze lopen weer eens lekker achter de feiten aan. Maar goed, beter laat dan nooit.
Ik herken er in zoverre iets in dat ik ook geprogrammeerd ben door incompetente ouders en daar zelfs nu nog steeds last van ondervind. Je zou toch denken dat je op een moment je eigen pad kiest, maar het basisprogramma blijft een heel leven bij je.
Scamp: trouwplannen wat leuk! Het klinkt alsof je echt een geweldige aanstaande man hebt. Heel naar dat je het nu zo moeilijk hebt. Je verdient een DIKKE knuffel .
De jaloezie herken ik ook. Ik denk alleen niet dat mensen 'alles' kunnen eten. Vaak probeer ik er objectief naar te kijken en dan merk ik toch op dat slankere mensen in de meeste gevallen andere gewoonten hebben (bewegelijker, eten minder veel/vaak/calorierijk). Dit is trouwens ook onderzocht, slankere mensen denken dat ze meer binnenkrijgen dan daadwerkelijk zo is en dikkere mensen denken dat ze minder binnenkrijgen.
Cateautje: oh die wil ik ook echt kijken! Heb jij hem gezien en herken je er veel in?
Rianne: verder een aanvulling op wat jij als laatste zei.
Wat ik denk is dat de verslaving een hele grote component is, en die verdwijnt niet naarmate je je beter gaat voelen.
Als ik mezelf als voorbeeld neem, het gaat steeds beter met mij. Ik heb in de afgelopen periode een enorme groei gemaakt, op alle gebieden. Mijn eetverslaving is niet (veel) minder.
De slechte gewoonten en het eten zitten er al zo lang in, sinds mijn vroege kinderjaren; meer dan 20 jaar nu.
Hoe kan ik mezelf deprogrammeren? Ik wil dit echt graag weten, zodat ik hiermee aan de slag kan.
Eten is alles. Beloning, straf, voeding, bevrediging van cravings. Ik vind het ontzettend moeilijk!
Ik weet dit al heel lang. Ze lopen weer eens lekker achter de feiten aan. Maar goed, beter laat dan nooit.
Ik herken er in zoverre iets in dat ik ook geprogrammeerd ben door incompetente ouders en daar zelfs nu nog steeds last van ondervind. Je zou toch denken dat je op een moment je eigen pad kiest, maar het basisprogramma blijft een heel leven bij je.
dinsdag 15 april 2014 16:34
@Cateautje; er zijn therapeuten die geloven dat je hergeprogrammeerd kan worden als je basispgrogramma niet goed was.
NLP is één van die stromingen en ik zelf zie wel pluspunten, maar dit soort diepingrijpende zaken die al jarenlang spelen kan je niet met een paar sessies omdenken.
Toch hoop en blijf ik erin geloven dat we op een dag vrij zijn van deze belemmerende gedachten en gedrag.
NLP is één van die stromingen en ik zelf zie wel pluspunten, maar dit soort diepingrijpende zaken die al jarenlang spelen kan je niet met een paar sessies omdenken.
Toch hoop en blijf ik erin geloven dat we op een dag vrij zijn van deze belemmerende gedachten en gedrag.
Everything you see I owe to spaghetti!
woensdag 16 april 2014 13:34
quote:Annapicobella schreef op 14 april 2014 @ 15:26:
Als je eten nou eens vervangt door het woord voeden, Scamp.
Ik heb niet het gevoel dat dt zou werken. Ik heb nare associaties met woorden zoals voeden, eten etc.
Klinkt stom, I know
quote:Elmervrouw schreef op 15 april 2014 @ 20:27:
Fijn, Scamp.
Blijf schrijven, als dat je ook helpt. Je bent niet alleen!
Lieve Elmer
Vandaag gaat het heel slecht met me. De zon schijnt, het is heerlijk weer en Scampman is alleen met de hond uit.
Ik kan niet naar buiten.
Maar dat is toch juist het omgedraaide van waarom ik me vol stop?
Ik kan niet gezien worden vandaag..
Waarom ik dat heb in de lente, geen idee. Elk jaar weer hetzelfde.
Na een tijdje gaat het wel en ga ik weer ''gewoon'' naar buiten.
Scampman was zo teleurgesteld en ik wil niet een teleurstelling zijn. (hup paaseitjes binge)
Ik snap het allemaal niet meer. Ik word er zo verdrietig van, dat eeuwige gevecht.
Als je eten nou eens vervangt door het woord voeden, Scamp.
Ik heb niet het gevoel dat dt zou werken. Ik heb nare associaties met woorden zoals voeden, eten etc.
Klinkt stom, I know
quote:Elmervrouw schreef op 15 april 2014 @ 20:27:
Fijn, Scamp.
Blijf schrijven, als dat je ook helpt. Je bent niet alleen!
Lieve Elmer
Vandaag gaat het heel slecht met me. De zon schijnt, het is heerlijk weer en Scampman is alleen met de hond uit.
Ik kan niet naar buiten.
Maar dat is toch juist het omgedraaide van waarom ik me vol stop?
Ik kan niet gezien worden vandaag..
Waarom ik dat heb in de lente, geen idee. Elk jaar weer hetzelfde.
Na een tijdje gaat het wel en ga ik weer ''gewoon'' naar buiten.
Scampman was zo teleurgesteld en ik wil niet een teleurstelling zijn. (hup paaseitjes binge)
Ik snap het allemaal niet meer. Ik word er zo verdrietig van, dat eeuwige gevecht.
woensdag 16 april 2014 14:25
Scamp, ik herken je verhaal en je verdriet.
Het blijft een gevecht tegen jezelf.
Wat mij heeft geholpen is in therapie te gaan. Ik schaamde me daarvoor, maar het is een reuze zet geweest.
Ik leerde van mezelf te houden, mezelf te accepteren wie ik was.
Mijn ouders kan ik niet veranderen, maar ik kan zelf wel proberen.
Ik bing zo af en toe nog wel in moeilijke momenten.
Het blijft een gevecht tegen jezelf.
Wat mij heeft geholpen is in therapie te gaan. Ik schaamde me daarvoor, maar het is een reuze zet geweest.
Ik leerde van mezelf te houden, mezelf te accepteren wie ik was.
Mijn ouders kan ik niet veranderen, maar ik kan zelf wel proberen.
Ik bing zo af en toe nog wel in moeilijke momenten.
woensdag 16 april 2014 14:29
woensdag 16 april 2014 14:39
Scamp, je verhaal is heel herkenbaar.
Zelf worstel ik al met eten sinds de middelbare school, of misschien begon het al wat eerder. Het begon met snoepjes uit de kast pikken als mijn ouders er niet waren, en dan net zoveel dat het niet op zou vallen dat er iets weg was. Ik ging me verheugen op alleen thuis zijn omdat ik dan kon eten. Later kocht ik het zelf, van mijn zak- en kleedgeld. Ik was slank, maar voelde me toen al dik en kon toch niet stoppen. Ik heb ook periodes gehad van overgeven, laxeren en zo weinig mogelijk eten maar uiteindelijk won de eetverslaving het altijd.
Drie jaar geleden ging ik voor het eerst lijnen (zonder te hervallen in het gedrag van niks eten), en merkte ik pas dat dat me eigenlijk helemaal niet lukte. Ik viel zeven kilo af met weight watchers, maar sloeg de maaltijden grotendeels over zodat er ruimte bleef voor mijn drang naar slecht eten. En toen ging het weer mis, ik kwam de afgevallen kilo's weer aan plus nog extra, probeerde weer af te vallen, en weer, en weer, en weer, en steeds meer ontdekte ik dat dit niet normaal was, dat ik echt verslaafd aan eten ben. En ik word er zo intens verdrietig van. Ik heb mezelf al honderd keer een doel gesteld: 'Dan en dan wil ik zoveel kilo kwijt zijn', vorige zomer hoopte ik al slank te zijn, want dan kon ik eindelijk mooie kleding aan. Maar vorige zomer was ik dik, en deze zomer zal ik nog dikker zijn. Ik heb me aangemeld voor therapie bij een instelling voor eetstoornissen. Een ontzettend grote stap, want daarmee moest ik toegeven dat ik hier niet alleen uit ga komen, maar ik wil, kan, zo niet verder. Ik walg van mijn lijf en met iedere hap maak ik mezelf zo verdrietig, maar ik kan er niet mee stoppen.
Mijn moeder heeft ook een gestoorde relatie met eten, op een andere manier. Ze ziet het alleen zelf niet, maar het is wel een stukje van waarom eten bij mij altijd al een ding geweest is. En iedere keer dat ze weer begint over dat ze 'teveel gegeten heeft', 'wel een halve kilo zwaarder is dan gisteren' of 'toch echt aan de lijn moet omdat ze anders dicht groeit' doet het zoveel pijn omdat ze mijn worstelen niet ziet, en niet ziet dat ik mezelf tegenover haar nauwelijks meer durf te tonen omdat ik de dikke dochter ben en sowieso al faalde in alles wat maar mogelijk is. Ik schaam me zo tegenover haar.
Ik heb lang psychisch compleet aan de grond gezeten, nu gaat het beter en voel ik me meestal goed, maar mijn gestoorde relatie met eten is wat ik overhield aan die nare tijd, en het drukt zo'n grote stempel op alles.
Zelfbeschadiging en suïcidaliteit inclusief meerdere pogingen, ook mij bekend. En van binnen zoveel verdriet om hoe ik mijn lijf voor altijd naar de klote heb geholpen. Littekens, striae, het gaat nooit, nooit meer weg en ik denk dat ik mezelf nooit zal kunnen accepteren om wat ik mijn lijf aandeed. Walging, zoveel walging.
Ik heb vakantie nu, en hang weer lusteloos op de bank. Ik zou graag even willen slapen, maar ik vind dat ik naar buiten moet. Ik moet eruit. Over een maand heb ik een hele lange vakantie, dan kan ik toch niet iedere dag in pyjama op de bank hangen? Ik zou me vast beter voelen als ik dat niet deed. Iedere dag even eruit. Wat houdt me in godsnaam tegen?
Sorry voor mijn ego-post, maar het is wel fijn het even van me af te schrijven en ik las jullie wel, ik vind dit een heel mooi en waardevol topic. Dank voor het openen Scamp.
Zelf worstel ik al met eten sinds de middelbare school, of misschien begon het al wat eerder. Het begon met snoepjes uit de kast pikken als mijn ouders er niet waren, en dan net zoveel dat het niet op zou vallen dat er iets weg was. Ik ging me verheugen op alleen thuis zijn omdat ik dan kon eten. Later kocht ik het zelf, van mijn zak- en kleedgeld. Ik was slank, maar voelde me toen al dik en kon toch niet stoppen. Ik heb ook periodes gehad van overgeven, laxeren en zo weinig mogelijk eten maar uiteindelijk won de eetverslaving het altijd.
Drie jaar geleden ging ik voor het eerst lijnen (zonder te hervallen in het gedrag van niks eten), en merkte ik pas dat dat me eigenlijk helemaal niet lukte. Ik viel zeven kilo af met weight watchers, maar sloeg de maaltijden grotendeels over zodat er ruimte bleef voor mijn drang naar slecht eten. En toen ging het weer mis, ik kwam de afgevallen kilo's weer aan plus nog extra, probeerde weer af te vallen, en weer, en weer, en weer, en steeds meer ontdekte ik dat dit niet normaal was, dat ik echt verslaafd aan eten ben. En ik word er zo intens verdrietig van. Ik heb mezelf al honderd keer een doel gesteld: 'Dan en dan wil ik zoveel kilo kwijt zijn', vorige zomer hoopte ik al slank te zijn, want dan kon ik eindelijk mooie kleding aan. Maar vorige zomer was ik dik, en deze zomer zal ik nog dikker zijn. Ik heb me aangemeld voor therapie bij een instelling voor eetstoornissen. Een ontzettend grote stap, want daarmee moest ik toegeven dat ik hier niet alleen uit ga komen, maar ik wil, kan, zo niet verder. Ik walg van mijn lijf en met iedere hap maak ik mezelf zo verdrietig, maar ik kan er niet mee stoppen.
Mijn moeder heeft ook een gestoorde relatie met eten, op een andere manier. Ze ziet het alleen zelf niet, maar het is wel een stukje van waarom eten bij mij altijd al een ding geweest is. En iedere keer dat ze weer begint over dat ze 'teveel gegeten heeft', 'wel een halve kilo zwaarder is dan gisteren' of 'toch echt aan de lijn moet omdat ze anders dicht groeit' doet het zoveel pijn omdat ze mijn worstelen niet ziet, en niet ziet dat ik mezelf tegenover haar nauwelijks meer durf te tonen omdat ik de dikke dochter ben en sowieso al faalde in alles wat maar mogelijk is. Ik schaam me zo tegenover haar.
Ik heb lang psychisch compleet aan de grond gezeten, nu gaat het beter en voel ik me meestal goed, maar mijn gestoorde relatie met eten is wat ik overhield aan die nare tijd, en het drukt zo'n grote stempel op alles.
Zelfbeschadiging en suïcidaliteit inclusief meerdere pogingen, ook mij bekend. En van binnen zoveel verdriet om hoe ik mijn lijf voor altijd naar de klote heb geholpen. Littekens, striae, het gaat nooit, nooit meer weg en ik denk dat ik mezelf nooit zal kunnen accepteren om wat ik mijn lijf aandeed. Walging, zoveel walging.
Ik heb vakantie nu, en hang weer lusteloos op de bank. Ik zou graag even willen slapen, maar ik vind dat ik naar buiten moet. Ik moet eruit. Over een maand heb ik een hele lange vakantie, dan kan ik toch niet iedere dag in pyjama op de bank hangen? Ik zou me vast beter voelen als ik dat niet deed. Iedere dag even eruit. Wat houdt me in godsnaam tegen?
Sorry voor mijn ego-post, maar het is wel fijn het even van me af te schrijven en ik las jullie wel, ik vind dit een heel mooi en waardevol topic. Dank voor het openen Scamp.
woensdag 16 april 2014 14:45
woensdag 16 april 2014 17:35
Tejita, ik vind je lief! Dank je wel lieve schat.
Annapicobella, misschien, het zou het kunnen zijn. Ik heb echt geen idee. Ik heb geen probleem met badpakken in de zomer, ga gerust zwemmen. Ik draag hempjes zonder mouwen etc.
Ik heb echt geen idee.
Rue, je bericht maakt me verdrietig.
Veel herkenning hier.
Mijn ouders ijn altijd aan het lijnen. Mijn vader mountainbiked en is slank en lijnt.
Mijn moeder was ooit maatje 32 en ging naar 44 en toen was het raak. Altijd lijnen , lijnen, lijnen. Nu is ze maat 40/42 en nog zegt ze dat ze zo dik is.
Hallo, kom ik aan met mijn 46, wat ben ik dan niet voor monster in haar ogen?!?
Als we op skype zitten en ik eet iets, dan zegt ze altijd: wat he je nu weer?
Wat zit je nu weer te eten?
Zo ging dat vroeger al. At ik iets slechts of iets goeds, het maakte niet uit, volgens haar at ik teveel.
Vanaf mijn 12e gooide ze me op dieet en kreeg ik van alle tantes en oma en haar zussen een gulden voor elke kilo die ik afviel.
Erg gezond gedrag zeg!
Sorry, het zit me hoog.
Annapicobella, misschien, het zou het kunnen zijn. Ik heb echt geen idee. Ik heb geen probleem met badpakken in de zomer, ga gerust zwemmen. Ik draag hempjes zonder mouwen etc.
Ik heb echt geen idee.
Rue, je bericht maakt me verdrietig.
Veel herkenning hier.
Mijn ouders ijn altijd aan het lijnen. Mijn vader mountainbiked en is slank en lijnt.
Mijn moeder was ooit maatje 32 en ging naar 44 en toen was het raak. Altijd lijnen , lijnen, lijnen. Nu is ze maat 40/42 en nog zegt ze dat ze zo dik is.
Hallo, kom ik aan met mijn 46, wat ben ik dan niet voor monster in haar ogen?!?
Als we op skype zitten en ik eet iets, dan zegt ze altijd: wat he je nu weer?
Wat zit je nu weer te eten?
Zo ging dat vroeger al. At ik iets slechts of iets goeds, het maakte niet uit, volgens haar at ik teveel.
Vanaf mijn 12e gooide ze me op dieet en kreeg ik van alle tantes en oma en haar zussen een gulden voor elke kilo die ik afviel.
Erg gezond gedrag zeg!
Sorry, het zit me hoog.
woensdag 16 april 2014 17:40
Lieve Scamp. Nou wil ik niets aan je gevoelens afdoen, echt niet, want gevoelens zijn echt en die respecteer ik als zodanig, maar dit moet me echt eventjes van het hart.
Ik heb altijd maat 34/36 gehad en door medicijnen heb ik nu alweer een aantal jaren maat 46 en ik voel me net zo prachtig als toen ik zo slank was. In alle eerlijkheid dacht ik dat je minsten maat 58/60 moest hebben, maar je hebt gewoon een goed vol lijf, met sexy handvatten, net als mij.
Waarom maak je het jezelf toch zo moeilijk meid?
Ik heb altijd maat 34/36 gehad en door medicijnen heb ik nu alweer een aantal jaren maat 46 en ik voel me net zo prachtig als toen ik zo slank was. In alle eerlijkheid dacht ik dat je minsten maat 58/60 moest hebben, maar je hebt gewoon een goed vol lijf, met sexy handvatten, net als mij.
Waarom maak je het jezelf toch zo moeilijk meid?
woensdag 16 april 2014 17:58
Ik dacht als puber dat het mij nooit zou treffen want ik was mager en had zelfs 'n ingevallen gezicht toen ik nog onder de 18 was en ik vrat mezelf 3 slagen in de rondte, gewoon omdat ik van lekker eten en snacken hou. Ik gooide mijn boterhammen niet weg om wat lekkers te gaan kopen, maar ik at zowel mijn boterhammen als lekkere snacks. En dat alles zonder aan te kunnen komen. Ik was enorm gelukkig, maar ik besefte dat toen nog niet zo.
Toen ik aan de pil ging kwam ik 'n paar kilo bij maar dat kon ik juist wel hebben en ik bleef naast de normale gezonde maaltijden thuis, chips en snackbarzooi vreten in grote hoeveelheden. Pas toen ik aan de prikpil ging om niet meer ongesteld te worden begon ik gigantisch aan te komen. Voor ik 't wist zat ik boven de 100. Tja, en toen moest die knop om. De prikpil heb ik weer verruild voor de gewone (ook al bleef de huisarts volhouden dat het daar niet aan kon liggen) maar ik viel in 't begin 6 kilo per maand af met gewoon dagelijks wandelen en okee, wel streng lijnen a 1000-1500 kcal. Ook ik hou niet van gezond eten, dus mijn dieet bevat altijd wel dingen als kaas enzo en 'n keer wat frietjes bij 'n gebakken visje vind ik ook 'n stuk aangenamer dan borden vol met groente weg te moeten werken. Bovendien, als je een paar weken streng uithongert verdwijnt ook het hongergevoel, waardoor minimaal eten wel vol te houden is.
Het is me toen gelukt om naar 57 terug te lijnen en toen heb ik dat nog bijna 2 jaar vast gehouden door nog 3 dagen per week streng te lijnen en de rest weer wat meer lekkers te eten. Helaas kwam er toen 'n liefdesverdrietje tussendoor waardoor ik ging emo-eten en kwam ik dus weer aan. Als je eenmaal lijnt moet je het eigenlijk levenslang vol houden, want aankomen gaat als 'n tiet helaas als je eenmaal te dik bent geweest.
Ik vind mijzelf veel mooier als ik slank ben en heb nooit gegeten om mezelf bewust lelijk te maken. Ik hou alleen maar van gewoon lekker onbeperkt door kunnen grazen en aangezien ik dat de eerste 20 jaar van mijn leven ongestraft heb kunnen doen is het gewoon frustrerend als het dan opeens niet meer kan.
Nu ben ik ook al weer jaren te dik, maar eind maart ging bij mij de knop opeens weer om en ik ben van plan weer vol te houden. Ter ondersteuning slik ik overigens wel dieetpillen om het hongergevoel te verminderen en het is ook vetabsorberend dus niet alles wat je eet wordt meer vastgehouden.
Toen ik aan de pil ging kwam ik 'n paar kilo bij maar dat kon ik juist wel hebben en ik bleef naast de normale gezonde maaltijden thuis, chips en snackbarzooi vreten in grote hoeveelheden. Pas toen ik aan de prikpil ging om niet meer ongesteld te worden begon ik gigantisch aan te komen. Voor ik 't wist zat ik boven de 100. Tja, en toen moest die knop om. De prikpil heb ik weer verruild voor de gewone (ook al bleef de huisarts volhouden dat het daar niet aan kon liggen) maar ik viel in 't begin 6 kilo per maand af met gewoon dagelijks wandelen en okee, wel streng lijnen a 1000-1500 kcal. Ook ik hou niet van gezond eten, dus mijn dieet bevat altijd wel dingen als kaas enzo en 'n keer wat frietjes bij 'n gebakken visje vind ik ook 'n stuk aangenamer dan borden vol met groente weg te moeten werken. Bovendien, als je een paar weken streng uithongert verdwijnt ook het hongergevoel, waardoor minimaal eten wel vol te houden is.
Het is me toen gelukt om naar 57 terug te lijnen en toen heb ik dat nog bijna 2 jaar vast gehouden door nog 3 dagen per week streng te lijnen en de rest weer wat meer lekkers te eten. Helaas kwam er toen 'n liefdesverdrietje tussendoor waardoor ik ging emo-eten en kwam ik dus weer aan. Als je eenmaal lijnt moet je het eigenlijk levenslang vol houden, want aankomen gaat als 'n tiet helaas als je eenmaal te dik bent geweest.
Ik vind mijzelf veel mooier als ik slank ben en heb nooit gegeten om mezelf bewust lelijk te maken. Ik hou alleen maar van gewoon lekker onbeperkt door kunnen grazen en aangezien ik dat de eerste 20 jaar van mijn leven ongestraft heb kunnen doen is het gewoon frustrerend als het dan opeens niet meer kan.
Nu ben ik ook al weer jaren te dik, maar eind maart ging bij mij de knop opeens weer om en ik ben van plan weer vol te houden. Ter ondersteuning slik ik overigens wel dieetpillen om het hongergevoel te verminderen en het is ook vetabsorberend dus niet alles wat je eet wordt meer vastgehouden.
