Psyche
alle pijlers
Mijn vader ligt in t ziekenhuis...
woensdag 15 januari 2014 13:34
Mijn pa is vanmorgen niet goed geworden, er is een ambulance bij gekomen en hij is met spoed naar t ziekenhuis gebracht.
Daar is hij nagekeken en is gebleken dat zijn.aorta is gescheurd. Hij is met spoed naar de operatie kamer gebracht, met 50 % kans dat het goed gaat... Of fout...
Ik voel zoveel, ben bang en ik weet het gewoon even niet. De operatie zal uuuuuren duren, maar voor hetzelfde geld zijn er teveel scheuren. Er waren al tekenen dat er mogelijk meer scheuren waren...
Shiiiittttt, ben zo bang...
Daar is hij nagekeken en is gebleken dat zijn.aorta is gescheurd. Hij is met spoed naar de operatie kamer gebracht, met 50 % kans dat het goed gaat... Of fout...
Ik voel zoveel, ben bang en ik weet het gewoon even niet. De operatie zal uuuuuren duren, maar voor hetzelfde geld zijn er teveel scheuren. Er waren al tekenen dat er mogelijk meer scheuren waren...
Shiiiittttt, ben zo bang...
maandag 31 maart 2014 11:55
Ik weet het niet precies.
Ik weet niet wat ik wil/moet zeggen...
Voel/weet niet precies wat er is of wat me dwars zit zeg maar. Ik kan er niet echt de vinger op plaatsen.
Ik heb er heel erg behoefte aan, maar ik weet gewoon niet wat er is en wat ik wil zeggen.
Merk gewoon dat heel veel mij weer gaat tegenstaan op het moment. Het leek even goed te gaan, maar alles is zo vermoeiend op het moment. Geen energie maar ook beleef ik er minder plezier aan
Ik weet niet wat ik wil/moet zeggen...
Voel/weet niet precies wat er is of wat me dwars zit zeg maar. Ik kan er niet echt de vinger op plaatsen.
Ik heb er heel erg behoefte aan, maar ik weet gewoon niet wat er is en wat ik wil zeggen.
Merk gewoon dat heel veel mij weer gaat tegenstaan op het moment. Het leek even goed te gaan, maar alles is zo vermoeiend op het moment. Geen energie maar ook beleef ik er minder plezier aan
dinsdag 1 april 2014 10:07
Dat klinkt wel lastig. Waar komt de behoefte om te praten vandaan? Kan het zijn dat dat een rationeel iets is, dat je eigenlijk vindt dat je daar nu behoefte aan zou moeten hebben, of dat je bv hoopt dat het emoties los zal maken?
Als je zo in de knoop raakt, is het een idee om naast je therapie nog iemand te zoeken waar je individuele gesprekken mee kunt hebben? Volgens mij zou je daar veel baat bij kunnen hebben nu, een professional die met je meekijkt en meedenkt.
Het geen energie en geen plezier/lusteloosheid herken ik. Mij helpt het in zulke periodes om los te laten dat het leven leuk zou moeten zijn en me te beseffen dat het soms ook langere periodes saai/klote/vervelend is. Dat neemt die gevoelens en het energieloze niet weg, maar zorgt wel dat ik niet blijf hangen in gedachtes als "nou, vroeger vond ik dit wel leuk, nu niet, ik ben mezelf niet", "ik heb geen zin" etc. Die maken je gemoed er niet beter op nl...
Even een dikke knuffel voor jou!
Als je zo in de knoop raakt, is het een idee om naast je therapie nog iemand te zoeken waar je individuele gesprekken mee kunt hebben? Volgens mij zou je daar veel baat bij kunnen hebben nu, een professional die met je meekijkt en meedenkt.
Het geen energie en geen plezier/lusteloosheid herken ik. Mij helpt het in zulke periodes om los te laten dat het leven leuk zou moeten zijn en me te beseffen dat het soms ook langere periodes saai/klote/vervelend is. Dat neemt die gevoelens en het energieloze niet weg, maar zorgt wel dat ik niet blijf hangen in gedachtes als "nou, vroeger vond ik dit wel leuk, nu niet, ik ben mezelf niet", "ik heb geen zin" etc. Die maken je gemoed er niet beter op nl...
Even een dikke knuffel voor jou!
dinsdag 1 april 2014 10:35
quote:buaya schreef op 01 april 2014 @ 10:07:
Dat klinkt wel lastig. Waar komt de behoefte om te praten vandaan? Kan het zijn dat dat een rationeel iets is, dat je eigenlijk vindt dat je daar nu behoefte aan zou moeten hebben, of dat je bv hoopt dat het emoties los zal maken?
Als je zo in de knoop raakt, is het een idee om naast je therapie nog iemand te zoeken waar je individuele gesprekken mee kunt hebben? Volgens mij zou je daar veel baat bij kunnen hebben nu, een professional die met je meekijkt en meedenkt.
Het geen energie en geen plezier/lusteloosheid herken ik. Mij helpt het in zulke periodes om los te laten dat het leven leuk zou moeten zijn en me te beseffen dat het soms ook langere periodes saai/klote/vervelend is. Dat neemt die gevoelens en het energieloze niet weg, maar zorgt wel dat ik niet blijf hangen in gedachtes als "nou, vroeger vond ik dit wel leuk, nu niet, ik ben mezelf niet", "ik heb geen zin" etc. Die maken je gemoed er niet beter op nl...
Even een dikke knuffel voor jou!
Dankjewel Buaya. Ik vind het echt heel fijn dat je steeds blijft reageren. Voel me soms best alleen met al mijn dingetjes en dan is het fijn om hier toch reactie te krijgen.
Ik denk dat ik wellicht wat gesprekken nodig heb inderdaad. Dat ga ik morgen ook bij de ha aankaarten...
Ik denk trouwens dat het praten erover moeilijk is omdat het dan "echt" is...
Ik vind het inderdaad heel moeilijk om niet te blijven hangen in het negatieve. Eigenlijk moet ik denken: dan is het maar even wat minder, dat hoort er ook bij... Maar dat is zo moeilijk.
Dat klinkt wel lastig. Waar komt de behoefte om te praten vandaan? Kan het zijn dat dat een rationeel iets is, dat je eigenlijk vindt dat je daar nu behoefte aan zou moeten hebben, of dat je bv hoopt dat het emoties los zal maken?
Als je zo in de knoop raakt, is het een idee om naast je therapie nog iemand te zoeken waar je individuele gesprekken mee kunt hebben? Volgens mij zou je daar veel baat bij kunnen hebben nu, een professional die met je meekijkt en meedenkt.
Het geen energie en geen plezier/lusteloosheid herken ik. Mij helpt het in zulke periodes om los te laten dat het leven leuk zou moeten zijn en me te beseffen dat het soms ook langere periodes saai/klote/vervelend is. Dat neemt die gevoelens en het energieloze niet weg, maar zorgt wel dat ik niet blijf hangen in gedachtes als "nou, vroeger vond ik dit wel leuk, nu niet, ik ben mezelf niet", "ik heb geen zin" etc. Die maken je gemoed er niet beter op nl...
Even een dikke knuffel voor jou!
Dankjewel Buaya. Ik vind het echt heel fijn dat je steeds blijft reageren. Voel me soms best alleen met al mijn dingetjes en dan is het fijn om hier toch reactie te krijgen.
Ik denk dat ik wellicht wat gesprekken nodig heb inderdaad. Dat ga ik morgen ook bij de ha aankaarten...
Ik denk trouwens dat het praten erover moeilijk is omdat het dan "echt" is...
Ik vind het inderdaad heel moeilijk om niet te blijven hangen in het negatieve. Eigenlijk moet ik denken: dan is het maar even wat minder, dat hoort er ook bij... Maar dat is zo moeilijk.
dinsdag 1 april 2014 11:55
Ik doe het graag
Ik kan me voorstellen dat praten confronterend is. Heb jij ook dat sommige gevoelens heel diep in je lijken te zitten, dus niet zo aan de oppervlakte, waardoor het heel moeilijk en is om ze te benoemen? Omdat je er bijna niet bij kan, of omdat je anders een deur open zet waarvoor je bang bent wat daar allemaal achter tevoorschijn komt?
En je mag juist wel in het negatieve zitten. Zo is de situatie voor jou nu nou eenmaal. Je hebt hartstikke veel tegelijk op je bord gekregen, daar stap je niet even overheen. Het is niet erg dat je je rot voelt en niet op je leukst bent voor anderen en dat je moeite hebt om om te gaan met alles wat er gebeurt. Dat is oké. En heel klote voor jou tegelijkertijd, want jij zit er midden in.
Ik kan me voorstellen dat praten confronterend is. Heb jij ook dat sommige gevoelens heel diep in je lijken te zitten, dus niet zo aan de oppervlakte, waardoor het heel moeilijk en is om ze te benoemen? Omdat je er bijna niet bij kan, of omdat je anders een deur open zet waarvoor je bang bent wat daar allemaal achter tevoorschijn komt?
En je mag juist wel in het negatieve zitten. Zo is de situatie voor jou nu nou eenmaal. Je hebt hartstikke veel tegelijk op je bord gekregen, daar stap je niet even overheen. Het is niet erg dat je je rot voelt en niet op je leukst bent voor anderen en dat je moeite hebt om om te gaan met alles wat er gebeurt. Dat is oké. En heel klote voor jou tegelijkertijd, want jij zit er midden in.
dinsdag 1 april 2014 12:34
Ik kan inderdaad heel slecht hij mijn eigen gevoelens en benoemen gaat dan al helemaal niet...
Ik weet niet of dat is omdat ik er nou bang voor ben of gein totaal geen connectie met mijzelf heb. Geen idee.
Ik snap wat je zegt over het negatieve, maar ik ben bang dat als ik er teveel bij blijf stilstaan ik erin blijf hangen.
En daarnaast gaan mensen gewoon weer door met alles, met leven. Ze staan er niet echt meer bij stil en vinden mij dan misschien de dramaqueen herself. Had natuurlijk al e.e.a. aan issues voor mijn vader. Zit niet voor niets in therapie...
Ik weet dat ik bij sommigen toch aap bekend sta als die aansteller...
Leuk is dat niet, maar ik kan wel begrijpen waarom ze dat idee hebben. Als ik zelf al geen grip kan krijgen op mijn geborrel en weet wat er is, hoe moet een ander dat dan begrijpen...
Waar ik ook ben, ik voel mij altijd wel out of place. Niet in connectie met mijzelf of met anderen. En ik merk steeds vaker dat ik daar echt behoefte aan heb. Erbij horen, opgenomen worden in een groep in plaats van het vijfde wiel te zijn.
Heeft allemaal te maken met vroeger en mijn issues, dat begrijp ik. Maar maakt het niet makkelijker of leuker ondanks dat ik weet waar het vandaan komt...
Ik weet niet of dat is omdat ik er nou bang voor ben of gein totaal geen connectie met mijzelf heb. Geen idee.
Ik snap wat je zegt over het negatieve, maar ik ben bang dat als ik er teveel bij blijf stilstaan ik erin blijf hangen.
En daarnaast gaan mensen gewoon weer door met alles, met leven. Ze staan er niet echt meer bij stil en vinden mij dan misschien de dramaqueen herself. Had natuurlijk al e.e.a. aan issues voor mijn vader. Zit niet voor niets in therapie...
Ik weet dat ik bij sommigen toch aap bekend sta als die aansteller...
Leuk is dat niet, maar ik kan wel begrijpen waarom ze dat idee hebben. Als ik zelf al geen grip kan krijgen op mijn geborrel en weet wat er is, hoe moet een ander dat dan begrijpen...
Waar ik ook ben, ik voel mij altijd wel out of place. Niet in connectie met mijzelf of met anderen. En ik merk steeds vaker dat ik daar echt behoefte aan heb. Erbij horen, opgenomen worden in een groep in plaats van het vijfde wiel te zijn.
Heeft allemaal te maken met vroeger en mijn issues, dat begrijp ik. Maar maakt het niet makkelijker of leuker ondanks dat ik weet waar het vandaan komt...
dinsdag 1 april 2014 13:30
Die angst dat je er in blijft hangen en je aanstelt snap ik ook wel. Ik denk dat een (individuele) therapeut je daar ook goed bij kan helpen, de juiste balans daarin vinden.
Vinden mensen wiens mening jij belangrijk vindt en serieus neemt (je vriend, een goede vriendin) jou ook een aansteller of iets in die richting? Of zijn dat alleen mensen die wat verder van je weg staan?
Dat out of place gevoel constant hebben lijkt me naar. Kan me voorstellen dat je daar wel eens klaar mee bent...
Ik heb (net als jij?) een tijd lang op slot gezeten, emotioneel. Rond mijn 10e heb ik iets traumatisch meegemaakt en toen ben ik op slot gegaan. Op mijn 17e ben ik in therapie gegaan voor dat trauma en brak ik langzaam open. Sindsdien is het een groeiproces (ben nu 25). Vaak moet ik het zelf heel bewust doen, omdat mijn automatische reactie op wat voor emotie dan ook is om het in een diepe grot weg te stoppen, maar ik kan er nu wel steeds makkelijker bij. Gewoon even een positief verhaal dat het zeker wel kan veranderen En als je opener staat voor jezelf is het ook makkelijker om echt contact te maken met anderen. Dat had ik daarvoor ook eigenlijk nooit, alleen was ik me er niet van bewust dus kon het me ook niet dwars zitten. Ik was ook nog erg jong natuurlijk.
Yoga helpt mij trouwens goed om opener te worden/blijven. Doordat je daarbij de tijd neemt om even in het hier en nu te komen en daarbij heel bewust in je lichaam bent (en dus je hoofd, het rationele, wat loslaat). Geen idee of het je interesseert, maar ik dacht: ik zeg het maar even.
Zo, heel levensverhaal, nu is het weer jouw topic, hoor
Vinden mensen wiens mening jij belangrijk vindt en serieus neemt (je vriend, een goede vriendin) jou ook een aansteller of iets in die richting? Of zijn dat alleen mensen die wat verder van je weg staan?
Dat out of place gevoel constant hebben lijkt me naar. Kan me voorstellen dat je daar wel eens klaar mee bent...
Ik heb (net als jij?) een tijd lang op slot gezeten, emotioneel. Rond mijn 10e heb ik iets traumatisch meegemaakt en toen ben ik op slot gegaan. Op mijn 17e ben ik in therapie gegaan voor dat trauma en brak ik langzaam open. Sindsdien is het een groeiproces (ben nu 25). Vaak moet ik het zelf heel bewust doen, omdat mijn automatische reactie op wat voor emotie dan ook is om het in een diepe grot weg te stoppen, maar ik kan er nu wel steeds makkelijker bij. Gewoon even een positief verhaal dat het zeker wel kan veranderen En als je opener staat voor jezelf is het ook makkelijker om echt contact te maken met anderen. Dat had ik daarvoor ook eigenlijk nooit, alleen was ik me er niet van bewust dus kon het me ook niet dwars zitten. Ik was ook nog erg jong natuurlijk.
Yoga helpt mij trouwens goed om opener te worden/blijven. Doordat je daarbij de tijd neemt om even in het hier en nu te komen en daarbij heel bewust in je lichaam bent (en dus je hoofd, het rationele, wat loslaat). Geen idee of het je interesseert, maar ik dacht: ik zeg het maar even.
Zo, heel levensverhaal, nu is het weer jouw topic, hoor
dinsdag 1 april 2014 13:40
Soms vinden ze mij wel attention seeking. Niet iedereen hoor. Maar ze begrijpen dan niet waar mijn "drama" vandaan komt (ikzelf ook niet trouwens...) en kunnen het dan niet plaatsen.
Hoorde wel van mijn man dat collega's van hem er zo over denken... (moet dat naast me neerleggen en denk van pff, boeiuh... Maar dat kan ik niet. Het trekt me aan...)
Ik zou zo graag me gewoon (net als anderen) op mijn gemak willen voelen bij anderen. Want dat is wat ik eigenlijk wil. Leuke omgang met mensen. Maar als ik dan bij anderen ben hoor ik er helemaal niet bij voor mijn gevoel. Het is niet eens zo dat men rare dingen zegt of vervelende dingen, maar ik word er niet zomaar bij betrokken en weet ook niet hoe ik mijzelf er bij moet betrekken...
Yoga, weet niet of ik dat wat vind. (ben echt niet zo lenig ) Maar ik kan eens kijken waar dat word gehouden hier in de buurt voor een proefles.
Hoorde wel van mijn man dat collega's van hem er zo over denken... (moet dat naast me neerleggen en denk van pff, boeiuh... Maar dat kan ik niet. Het trekt me aan...)
Ik zou zo graag me gewoon (net als anderen) op mijn gemak willen voelen bij anderen. Want dat is wat ik eigenlijk wil. Leuke omgang met mensen. Maar als ik dan bij anderen ben hoor ik er helemaal niet bij voor mijn gevoel. Het is niet eens zo dat men rare dingen zegt of vervelende dingen, maar ik word er niet zomaar bij betrokken en weet ook niet hoe ik mijzelf er bij moet betrekken...
Yoga, weet niet of ik dat wat vind. (ben echt niet zo lenig ) Maar ik kan eens kijken waar dat word gehouden hier in de buurt voor een proefles.
dinsdag 1 april 2014 14:01
Ooh wat leuk, gewoon lekker gaan doen!
En tja, collega's van je man die je een drama queen oid vinden... Niet leuk om te horen idd, maar je kan er verder ook weinig mee.
Die therapie die je nu doet, is daar aandacht voor die gevoelens van er niet bij horen en je niet op je gemak voelen bij anderen?
Voor yoga hoef je niet lenig te zijn, hoor, ben ik ook niet. Kom regelmatig terug met een verrkte spier oid haha maar per saldo levert me het goede dingen op!
Ik moet nu weg, reageer vandaag dus niet meer. Goed gesprek gewenst morgen bij de huisarts!
En tja, collega's van je man die je een drama queen oid vinden... Niet leuk om te horen idd, maar je kan er verder ook weinig mee.
Die therapie die je nu doet, is daar aandacht voor die gevoelens van er niet bij horen en je niet op je gemak voelen bij anderen?
Voor yoga hoef je niet lenig te zijn, hoor, ben ik ook niet. Kom regelmatig terug met een verrkte spier oid haha maar per saldo levert me het goede dingen op!
Ik moet nu weg, reageer vandaag dus niet meer. Goed gesprek gewenst morgen bij de huisarts!
dinsdag 1 april 2014 14:09
Ga het ook gewoon doen. Heb al een partner in crime meegevraagd!
Kan er ook weinig mee, met o.a. die collega's. Maar het steekt wel.
In de therapie is ook zeker aandacht voor dit soort gevoelens. Ik volg een schema therapie en daarmee pakken we (ik natuurlijk) alle patronen aan die ik mij vroeger, als kind zijnde, heb aangeleerd om toen te overleven en daar hoort dit ook bij.
Het kost heel wat moeite maar dan heb je ook wat!
Oeh hihihi. Verrekte spieren en ik gaan niet zo goed samen, heb ze al regelmatig (geweldig lichaam met lichamelijke uitdagingen geerfd van mijn ouders... dus ik ben niet anders gewend.
Ik zal eens kijken of ik dat binnenkort kan gaan proberen.
fijne dag verder vandaag, en dankjewel! Dit heeft me vanmorgen echt even uit m'n dip gehaald.
Kan er ook weinig mee, met o.a. die collega's. Maar het steekt wel.
In de therapie is ook zeker aandacht voor dit soort gevoelens. Ik volg een schema therapie en daarmee pakken we (ik natuurlijk) alle patronen aan die ik mij vroeger, als kind zijnde, heb aangeleerd om toen te overleven en daar hoort dit ook bij.
Het kost heel wat moeite maar dan heb je ook wat!
Oeh hihihi. Verrekte spieren en ik gaan niet zo goed samen, heb ze al regelmatig (geweldig lichaam met lichamelijke uitdagingen geerfd van mijn ouders... dus ik ben niet anders gewend.
Ik zal eens kijken of ik dat binnenkort kan gaan proberen.
fijne dag verder vandaag, en dankjewel! Dit heeft me vanmorgen echt even uit m'n dip gehaald.
zaterdag 5 april 2014 07:34
Hoi buaya,
Huisarts hoorde me aan, er werd echt de tijd voor genomen. Dat was echt fijn.
Uiteindelijk is er bloed geprikt en ik heb nitrazepam voor als het in de avonds slecht gaat en ik dan toch kan slapen.
Voor de rest wil ze niets geven omdat ik het rouwproces ga onderdrukken.
Individuele gesprekken bij een therapeut gaat het voorlopig niet worden. Ik heb al zoveel op het moment en dat zal er niet bij kunnen...
Verder vind ze dat ik met alles wat gaande is veel werk en zeker rustig aan moet doen en heel goed mijn grenzen bewaken. Als r iets is waar ik niet zo goed in ben :-S
Ik mag altijd bij haar terecht om te praten.
Verder gaf ze aan dat als ik klaar ben met deze therapie heel veel zou kunnen n aan mindfullness.
Nu gaat het echt redelijk.
Zoon is ziek en heeft een paar nachten lopen spoken. Merk dat ik dat heel slecht kan hebben nu en heel kort/ kribbig en sjagge kan zijn. Ik kan weinig van anderen hebben...
Maar verder qua therapie en rouwen voel ik mij wat beter en niet zo hevig verdrietig de hele tijd...
Ik ga heel rustig aan doen dit weekend en afgezien van de boodschappen en wat huishouden alleen maar even de stad in voor nieuwe kleren voor zoonlief en voor mij een nieuwe jas.
Hoe gaat het met jou?
Huisarts hoorde me aan, er werd echt de tijd voor genomen. Dat was echt fijn.
Uiteindelijk is er bloed geprikt en ik heb nitrazepam voor als het in de avonds slecht gaat en ik dan toch kan slapen.
Voor de rest wil ze niets geven omdat ik het rouwproces ga onderdrukken.
Individuele gesprekken bij een therapeut gaat het voorlopig niet worden. Ik heb al zoveel op het moment en dat zal er niet bij kunnen...
Verder vind ze dat ik met alles wat gaande is veel werk en zeker rustig aan moet doen en heel goed mijn grenzen bewaken. Als r iets is waar ik niet zo goed in ben :-S
Ik mag altijd bij haar terecht om te praten.
Verder gaf ze aan dat als ik klaar ben met deze therapie heel veel zou kunnen n aan mindfullness.
Nu gaat het echt redelijk.
Zoon is ziek en heeft een paar nachten lopen spoken. Merk dat ik dat heel slecht kan hebben nu en heel kort/ kribbig en sjagge kan zijn. Ik kan weinig van anderen hebben...
Maar verder qua therapie en rouwen voel ik mij wat beter en niet zo hevig verdrietig de hele tijd...
Ik ga heel rustig aan doen dit weekend en afgezien van de boodschappen en wat huishouden alleen maar even de stad in voor nieuwe kleren voor zoonlief en voor mij een nieuwe jas.
Hoe gaat het met jou?
maandag 7 april 2014 11:26
Ik hoop niet dat iemand het erg vind als ik hier blijf schrijven. Ik moet de dingen van me afschrijven en feitelijk praten lukt niet. Er zit een soort van auto blokkade op lijkt het wel.
Als ik heel erg in een down zit en men er naar vraagt komt er alleen uit dat ik verdriet heb om mijn pa. Maar verder lukt het me niet om erover te praten.
Maar ondertussen borrelt het wel hoger en hoger op. Tot ik uit elkaar klap van verdriet en frustraties.
Op dit moment zit ik op mijn werk, maar er komt nu even weinig uit mijn handen. Ik heb slecht geslapen, lag vanaf einde v.d. avond tot een uur of 3 wakker. Huilen, emoties, kwam er allemaal uit. Maar wel alleen... Mijn man had ik gezegd dat hij moest gaan slapen, hij heeft zijn rust ook nodig. Het voelde te dichtbij? Ik kan er niet helemaal bij waarom.
Inmiddels ben ik heel moe, fysiek maar ook mentaal. Moe van het weinige slapen, moe van het verdriet en alles eromheen, moe van mijn therapie en wat daar verder bijkomt...
Ik begin inmiddels een aversie te ontwikkelen t.o.v. mijn werk. Zit er niet meer met veel plezier. Maar niet werken is geen optie.
Om meerdere redenen.
Ik weet het gewoon even niet en zit vast.
Liefste duik ik onder en laat alles langs me heen gaan.
Als ik heel erg in een down zit en men er naar vraagt komt er alleen uit dat ik verdriet heb om mijn pa. Maar verder lukt het me niet om erover te praten.
Maar ondertussen borrelt het wel hoger en hoger op. Tot ik uit elkaar klap van verdriet en frustraties.
Op dit moment zit ik op mijn werk, maar er komt nu even weinig uit mijn handen. Ik heb slecht geslapen, lag vanaf einde v.d. avond tot een uur of 3 wakker. Huilen, emoties, kwam er allemaal uit. Maar wel alleen... Mijn man had ik gezegd dat hij moest gaan slapen, hij heeft zijn rust ook nodig. Het voelde te dichtbij? Ik kan er niet helemaal bij waarom.
Inmiddels ben ik heel moe, fysiek maar ook mentaal. Moe van het weinige slapen, moe van het verdriet en alles eromheen, moe van mijn therapie en wat daar verder bijkomt...
Ik begin inmiddels een aversie te ontwikkelen t.o.v. mijn werk. Zit er niet meer met veel plezier. Maar niet werken is geen optie.
Om meerdere redenen.
Ik weet het gewoon even niet en zit vast.
Liefste duik ik onder en laat alles langs me heen gaan.
donderdag 10 april 2014 09:06
Hmmppffff, wat een bende...
Nu staat mijn man op het punt van instorten... Hij is moe, heel erg moe.
Stond vanmorgen toen onze zoon vervelend en lastig was op het punt van uitbarsten en stond ook op het punt van in tranen uitbarsten. (totaal niets voor hem)
Hij heeft zich nu ziek gemeld en gaat een afspraak bij de huisarts maken...
Ik voel me zo naar... Zo rot voor hem, maar ik weet ook niet of ik het zal trekken om er nu genoeg voor hem te kunnen zijn. Kunnen we dit wel?...
Nu staat mijn man op het punt van instorten... Hij is moe, heel erg moe.
Stond vanmorgen toen onze zoon vervelend en lastig was op het punt van uitbarsten en stond ook op het punt van in tranen uitbarsten. (totaal niets voor hem)
Hij heeft zich nu ziek gemeld en gaat een afspraak bij de huisarts maken...
Ik voel me zo naar... Zo rot voor hem, maar ik weet ook niet of ik het zal trekken om er nu genoeg voor hem te kunnen zijn. Kunnen we dit wel?...
donderdag 10 april 2014 14:43
Hey Polka,
Wat lief dat je naar me vraagt. Ik ben ziek geweest de afgelopen week en had ook nog eens tentamens! Even geen puf gehad voor het forum dus.
Wat naar dat je man zich zo slecht voelt. Ik hoop voor jullie dat hij er op tijd bij is en van zijn werkgever ruimte krijgt om rust te nemen en er hopelijk gauw bovenop is. Heeft je man dezelfde huisarts als jij? Zo ja, misschien een idee om eens samen te gaan? Fijn dat jij zo'n goed gesprek hebt gehad laatst. Zijn de bloeduitslagen al binnen?
Schrijf hier zoveel je wilt, dit is jouw topic. Een soort dagboek dat af en toe terug schrijft, haha.
Knuffel voor jou!
Wat lief dat je naar me vraagt. Ik ben ziek geweest de afgelopen week en had ook nog eens tentamens! Even geen puf gehad voor het forum dus.
Wat naar dat je man zich zo slecht voelt. Ik hoop voor jullie dat hij er op tijd bij is en van zijn werkgever ruimte krijgt om rust te nemen en er hopelijk gauw bovenop is. Heeft je man dezelfde huisarts als jij? Zo ja, misschien een idee om eens samen te gaan? Fijn dat jij zo'n goed gesprek hebt gehad laatst. Zijn de bloeduitslagen al binnen?
Schrijf hier zoveel je wilt, dit is jouw topic. Een soort dagboek dat af en toe terug schrijft, haha.
Knuffel voor jou!
woensdag 16 april 2014 18:36
Ik word even een beetje gek geloof ik.
Sinds een week zit mijn man nu thuis. Burnout...
Een tijd terug is ons zoontje op school geobserveerd en er zijn door ons en de leerkrachten vragenlijsten ingevuld. Dit omdat hij nogal wat storend gedrag vertoont en weinig concentratie heeft.
Uit deze lijsten is gekomen dat hij heel veel weg heeft van een kind met adhd.
Nu is het advies om hem daarop te laten testen.
Vandaag ben ik met mijn zoontje de hele dag voor controles in het ziekenhuis geweest (voor iets totaal anders)
Zo'n dag is uitermate vermoeiend met hem. Hij zit niet stil, luistert slecht (lijkt niet te registreren wat er word gezegd) hij zit aan als en iedereen (wanneer je vraagt of hij daarmee wel ophouden zegt hij ja, maar 2 tellen later doet hij het weer. En dat blijft wel even doorgaan.
Ik ben moe en kan nu even weinig hebben. Ik kan alleen ook niet vragen of mijn man wil bijspringen. Hij zit er ook echt helemaal doorheen...
Ik zit er gewoon even doorheen. Weet ook wel dat het wel goed zal komen, maar nu zie ik dat even niet...
Sta op het punt van een flinke jankbui.
Sinds een week zit mijn man nu thuis. Burnout...
Een tijd terug is ons zoontje op school geobserveerd en er zijn door ons en de leerkrachten vragenlijsten ingevuld. Dit omdat hij nogal wat storend gedrag vertoont en weinig concentratie heeft.
Uit deze lijsten is gekomen dat hij heel veel weg heeft van een kind met adhd.
Nu is het advies om hem daarop te laten testen.
Vandaag ben ik met mijn zoontje de hele dag voor controles in het ziekenhuis geweest (voor iets totaal anders)
Zo'n dag is uitermate vermoeiend met hem. Hij zit niet stil, luistert slecht (lijkt niet te registreren wat er word gezegd) hij zit aan als en iedereen (wanneer je vraagt of hij daarmee wel ophouden zegt hij ja, maar 2 tellen later doet hij het weer. En dat blijft wel even doorgaan.
Ik ben moe en kan nu even weinig hebben. Ik kan alleen ook niet vragen of mijn man wil bijspringen. Hij zit er ook echt helemaal doorheen...
Ik zit er gewoon even doorheen. Weet ook wel dat het wel goed zal komen, maar nu zie ik dat even niet...
Sta op het punt van een flinke jankbui.
donderdag 17 april 2014 13:57
En dan moet je ook gewoon even gaan janken Polkadot.
Het moet er toch uit
Huilen is geen teken van zwakte hoor. Het zit toch ook allemaal gewoon hardstikke tegen! Het is niet gek dat je het allemaal even niet meer trekt.
Kun je wel even tijd voor jezelf nemen? Lijkt me belangijk dat je goed voor jezelf blijft zorgen. Juist omdat de boel om je heen niet lekker loopt. Dat kun je alleen maar aan als je zelf stabiel blijft.
In ieder geval een en sterkte
Het moet er toch uit
Huilen is geen teken van zwakte hoor. Het zit toch ook allemaal gewoon hardstikke tegen! Het is niet gek dat je het allemaal even niet meer trekt.
Kun je wel even tijd voor jezelf nemen? Lijkt me belangijk dat je goed voor jezelf blijft zorgen. Juist omdat de boel om je heen niet lekker loopt. Dat kun je alleen maar aan als je zelf stabiel blijft.
In ieder geval een en sterkte
donderdag 17 april 2014 21:34
Soms lijkt het wel of, als het wat beter gaat, er weer wat gebeurt waardoor ik weer onderuit gehaald word.
Ik ben het zo zat. Mijn jeugd die verknalt is Door mijn moeder en het pesten op school. Persoonlijkheids stoornissen aan over gehouden.
Overspannen, ingehaald Door mijn verleden, niet kunnen omgaan met het feit dat we geen 2 de kindje zullen krijgen, mijn vader overlijd, mijn man met een burnout thuis, zoontje heeft waarschijnlijk adhd en ik misschien mijn baan kwijt.
Wanneer houd het op???
Wanneer mag het eens echt meezitten? Ik geloof wel een beetje in karna, maar God zeg. Wat moet ik dan een naar persoon geweesr zijn in mijn vorige leven dat het mij nu nog achtervolgt...
Ik ben het zo zat. Mijn jeugd die verknalt is Door mijn moeder en het pesten op school. Persoonlijkheids stoornissen aan over gehouden.
Overspannen, ingehaald Door mijn verleden, niet kunnen omgaan met het feit dat we geen 2 de kindje zullen krijgen, mijn vader overlijd, mijn man met een burnout thuis, zoontje heeft waarschijnlijk adhd en ik misschien mijn baan kwijt.
Wanneer houd het op???
Wanneer mag het eens echt meezitten? Ik geloof wel een beetje in karna, maar God zeg. Wat moet ik dan een naar persoon geweesr zijn in mijn vorige leven dat het mij nu nog achtervolgt...
donderdag 17 april 2014 23:39
Wat komt er toch veel op je af.
Je gelooft een beetje in karma schrijf je nou dan kan je misschien besluiten het maar helemaal niet meer te doen. Jij word echt niet gestraft voor iets wat je in een vorig leven gedaan hebt. Je hebt pure en vreselijke pech in het leven gehad en nu nog.
Ok vond het er wat bot staan en ik wil alles zijn behalve bot. Ik herken je gedachte enorm hoor. Telkens als er weer wat gebeurde in mijn leven (helaas ook veel meegemaakt) dacht ik dat het een straf was of dat als het dan iemand moest overkomen dan maar mij dan werd een ander het bespaard of dat ik zwak was dat ik het niet aan kon. Nu weet ik beter, ik heb niks gedaan waarvoor ik zo gestraft moet worden, ik hoef niet alle ellende in de wereld te dragen en ik ben niet zwak (geweest)
Ik hoop dat jij er later ook zo naar kan kijken.
Je gelooft een beetje in karma schrijf je nou dan kan je misschien besluiten het maar helemaal niet meer te doen. Jij word echt niet gestraft voor iets wat je in een vorig leven gedaan hebt. Je hebt pure en vreselijke pech in het leven gehad en nu nog.
Ok vond het er wat bot staan en ik wil alles zijn behalve bot. Ik herken je gedachte enorm hoor. Telkens als er weer wat gebeurde in mijn leven (helaas ook veel meegemaakt) dacht ik dat het een straf was of dat als het dan iemand moest overkomen dan maar mij dan werd een ander het bespaard of dat ik zwak was dat ik het niet aan kon. Nu weet ik beter, ik heb niks gedaan waarvoor ik zo gestraft moet worden, ik hoef niet alle ellende in de wereld te dragen en ik ben niet zwak (geweest)
Ik hoop dat jij er later ook zo naar kan kijken.
