Gezondheid
alle pijlers
Leven met pijn: ongemakken, wilskracht en salamiworsten
zaterdag 28 januari 2012 15:03
Hier een topic waar we verder schrijven over het leven. Voor mensen die leven met pijn, en mensen die leven zonder pijn - maar die veel kunnen leren van hoe deze dames (of heren) in het leven staan.
We borduren voort op het vorige topic, maar gaan er hier en nu niet verder over discussiëren.
Dames, kom erin
We borduren voort op het vorige topic, maar gaan er hier en nu niet verder over discussiëren.
Dames, kom erin
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 16 april 2014 11:09
Sskiwi, wat heeft je vriend? Of is dat niet duidelijk?
Het is moeilijk om je grenzen aan te geven, ik doe dat zelf ook niet echt. Ik vertelde in het begin gewoon helemaal niet dat ik pijn had. Hij zag me dan snachts, in mijn slaap, steunen en kreunen van de pijn. Haha..
Ook hij heeft zich veel zorgen om me gemaakt maar hij zei dat niet tegen me. Dan hoorde ik van vrienden "oh hij maakt zich echt zorgen om je, wel lief"
Hij zal net zo lang tegen die muur oplopen als hij dat wil. Als het lichamelijk is kan een revalidatie helpen, daar zit vaak ergotherapie ook ingedeeld. Anders een fysio praktijk die bv een groepje hebben voor chronisch zieken. Bewegen is heel belangrijk en het doseren daarvan al helemaal.
Het is moeilijk om je grenzen aan te geven, ik doe dat zelf ook niet echt. Ik vertelde in het begin gewoon helemaal niet dat ik pijn had. Hij zag me dan snachts, in mijn slaap, steunen en kreunen van de pijn. Haha..
Ook hij heeft zich veel zorgen om me gemaakt maar hij zei dat niet tegen me. Dan hoorde ik van vrienden "oh hij maakt zich echt zorgen om je, wel lief"
Hij zal net zo lang tegen die muur oplopen als hij dat wil. Als het lichamelijk is kan een revalidatie helpen, daar zit vaak ergotherapie ook ingedeeld. Anders een fysio praktijk die bv een groepje hebben voor chronisch zieken. Bewegen is heel belangrijk en het doseren daarvan al helemaal.
Geniet van elke dag!
woensdag 16 april 2014 12:29
Sskiwi, hoe lang is je vriend al ziek?
Er gaat namelijk ook nog wel een tijd overheen, voordat je in een vorm va acceptatie zit, denk ik. Het duurde 6 jaar voordat ik een revalidatietraject startte. Daar zat trouwens de psycholoog en ergotherapeut bij in. Juist omdat je met een chronische ziekte niet genoeg hebt aan allee lichamelijk revalideren. Het doet op zoveel vlakken wat met je.
Dat 'goed houden' herken ik wel. Doe ik ook en nog. Ook omdat ik dingen gewoon wil doen. Nog omdat ik niet steeds 'de zeur' wil zijn, waardoor boven uitjes niet doorgaan of korter zijn. Ik beloof minder op voorhand, tegenwoordig. Als m'n vriend wat wil gaan doen, houd ik een slag om de arm, kijken hoe ik me die dag voel. Andere keren doe ik het sowieso (soms ingecalculeerd hoe de rest van de dag/week eruit ziet) omdat ik niet altijd thuis wil blijven. Hoe lekker ik thuisblijven ook vind, er zijn ook nog veel activiteiten, die ik graag doe of zou doen.
Zo zou ik graag meer naar musea. Dat moet ik echt voor mezelf inplannen, want als ik dat af laat hangen van mijn toestand op de dag zelf, dan ga ik nooit. Ik ga alleen, want de rest van m'n gezin vindt er niet zoveel aan, tenzij ik naar mummies ga ofzo
Kleinen tentoonstellingen in de stad vindt m'n zoon ook nog wel interessant.
Daarnaast is grenzen aangeven voor mij vaak ook lastig, omdat ik nog steeds achteraf merk dat er een grens was. Dat kan komen door het weer, door de menstruatiecyclus, door de rest van de week, spanningen en gewoon omdat het zo is. Zonder uitleg (het lastigste om mee om te gaan, wat mij betreft)
Lief dat je zo mee wilt denken en de andere kant zoekt.
Er gaat namelijk ook nog wel een tijd overheen, voordat je in een vorm va acceptatie zit, denk ik. Het duurde 6 jaar voordat ik een revalidatietraject startte. Daar zat trouwens de psycholoog en ergotherapeut bij in. Juist omdat je met een chronische ziekte niet genoeg hebt aan allee lichamelijk revalideren. Het doet op zoveel vlakken wat met je.
Dat 'goed houden' herken ik wel. Doe ik ook en nog. Ook omdat ik dingen gewoon wil doen. Nog omdat ik niet steeds 'de zeur' wil zijn, waardoor boven uitjes niet doorgaan of korter zijn. Ik beloof minder op voorhand, tegenwoordig. Als m'n vriend wat wil gaan doen, houd ik een slag om de arm, kijken hoe ik me die dag voel. Andere keren doe ik het sowieso (soms ingecalculeerd hoe de rest van de dag/week eruit ziet) omdat ik niet altijd thuis wil blijven. Hoe lekker ik thuisblijven ook vind, er zijn ook nog veel activiteiten, die ik graag doe of zou doen.
Zo zou ik graag meer naar musea. Dat moet ik echt voor mezelf inplannen, want als ik dat af laat hangen van mijn toestand op de dag zelf, dan ga ik nooit. Ik ga alleen, want de rest van m'n gezin vindt er niet zoveel aan, tenzij ik naar mummies ga ofzo
Kleinen tentoonstellingen in de stad vindt m'n zoon ook nog wel interessant.
Daarnaast is grenzen aangeven voor mij vaak ook lastig, omdat ik nog steeds achteraf merk dat er een grens was. Dat kan komen door het weer, door de menstruatiecyclus, door de rest van de week, spanningen en gewoon omdat het zo is. Zonder uitleg (het lastigste om mee om te gaan, wat mij betreft)
Lief dat je zo mee wilt denken en de andere kant zoekt.
Later is nu
woensdag 16 april 2014 13:59
Nee, maar frustratie mag je laten staan hoor G.I. Die snappen we heel goed. Aan de andere kant: als het schrijven hielp, je geen reacties meer nodig hebt en je verder kunt is het ook goed
Wij zijn zó makkelijk
Ik heb net de afstand, die ik normaal 'hardloop' maar gewandeld met de hond. Hond was pas halverwege de terugweg enigszins enthousiast
Wij zijn zó makkelijk
Ik heb net de afstand, die ik normaal 'hardloop' maar gewandeld met de hond. Hond was pas halverwege de terugweg enigszins enthousiast
Later is nu
woensdag 16 april 2014 14:42
Ok, sorry g.i. maar als het wel zo zou zijn zou ik het goed begrijpen...
Thanks Dreamer. Ik heb idd. volgende week een afspraak gemaakt met de bedrijfsmaatschappelijk werker. Een prettig man die er ook niks van begrijpt waarom ze nu zo doen. Ik ben ook bij de bond en heb een rechtsbijstandverzekering, ben alle papieren aan het verzamelen van ziekenhuizen, dokters ed. zodat ik er een deskundige naar kan laten kijken.
En het klopt wat je zegt, dat ik er ondanks veel pijn altijd was en alles deed...dat is waarschijnlijk nu de reden dat mijn arm totaal overbelast is....m.a.w. "mijn eigen schuld"....ik had beter voor mezelf moeten zorgen...maar ja je wil niet lastig zijn en je werk is belangrijk en niet te vergeten ook leuk!
Thanks Dreamer. Ik heb idd. volgende week een afspraak gemaakt met de bedrijfsmaatschappelijk werker. Een prettig man die er ook niks van begrijpt waarom ze nu zo doen. Ik ben ook bij de bond en heb een rechtsbijstandverzekering, ben alle papieren aan het verzamelen van ziekenhuizen, dokters ed. zodat ik er een deskundige naar kan laten kijken.
En het klopt wat je zegt, dat ik er ondanks veel pijn altijd was en alles deed...dat is waarschijnlijk nu de reden dat mijn arm totaal overbelast is....m.a.w. "mijn eigen schuld"....ik had beter voor mezelf moeten zorgen...maar ja je wil niet lastig zijn en je werk is belangrijk en niet te vergeten ook leuk!
donderdag 17 april 2014 09:59
Geen inspriatie: Ik had je bericht ook pas 's avonds gezien en toen was het al weggehaald. Dus kon niet meer reageren.
Sskiwi: Ik heb veel gehad aan lotgenoten bijeenkomsten van stichting Pijn-Hoop. Daar kwam ik mensen tegen met dezelfde klachten en problemen. En werden manieren aan de hand gedaan om problemen op te lossen. Maar de acceptatie fase van ik moet leven met pijn is zoals Dreamer al zei heel lang, bij mij ook járen!
Sanne: Je verwoord het allemaal heel goed hier op het forum, hoe je je voelt bij alles en waarom je toch door bent gegaan met werken. Schrijf dat alles over om te laten lezen aan bedrijfsmedewerker waar je heen moet en voor je rechtsbijstand.
G.I. Ik lees vooral veel en handwerk, kleuren is niet echt mijn ding, kon vroeger al niet tussen de lijntjes blijven nu na infarct is coördinatie af en toe helemaal ver te zoeken.
Iedereen wil hier steeds alles van me, vlieg van hot naar her, ben moe en heb pijn. Zit niet helemaal lekker in mijn vel momenteel, dus reageer ff weinig. Maar lees wel mee
Sskiwi: Ik heb veel gehad aan lotgenoten bijeenkomsten van stichting Pijn-Hoop. Daar kwam ik mensen tegen met dezelfde klachten en problemen. En werden manieren aan de hand gedaan om problemen op te lossen. Maar de acceptatie fase van ik moet leven met pijn is zoals Dreamer al zei heel lang, bij mij ook járen!
Sanne: Je verwoord het allemaal heel goed hier op het forum, hoe je je voelt bij alles en waarom je toch door bent gegaan met werken. Schrijf dat alles over om te laten lezen aan bedrijfsmedewerker waar je heen moet en voor je rechtsbijstand.
G.I. Ik lees vooral veel en handwerk, kleuren is niet echt mijn ding, kon vroeger al niet tussen de lijntjes blijven nu na infarct is coördinatie af en toe helemaal ver te zoeken.
Iedereen wil hier steeds alles van me, vlieg van hot naar her, ben moe en heb pijn. Zit niet helemaal lekker in mijn vel momenteel, dus reageer ff weinig. Maar lees wel mee
lientje69 wijzigde dit bericht op 17-04-2014 10:08
Reden: Eerste bericht niet geplaatst, vervolgbericht dus zinloos. Dan maar weer opnieuw.....
Reden: Eerste bericht niet geplaatst, vervolgbericht dus zinloos. Dan maar weer opnieuw.....
% gewijzigd
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
donderdag 17 april 2014 11:53
@mrsm en dreamer: h
Ik vind jullie verhalen wel helpen om wat meer inzicht in hoe het voor hem is te krijgen.
@dreamer het klinkt alsof je zelf een goede weg hebt gevonden om genoeg dingen te ondernemen en rust te nemen. Ik lees dat je er een heel gezin bij hebt. Hoe vind je dat? En hoe verdelen jij en je man de taken?
Ergotherapie, bewegen - ik zal eens navragen bij z'n dokters wat die voorstellen en wat de mogelijkheden zijn.
Ik vind jullie verhalen wel helpen om wat meer inzicht in hoe het voor hem is te krijgen.
@dreamer het klinkt alsof je zelf een goede weg hebt gevonden om genoeg dingen te ondernemen en rust te nemen. Ik lees dat je er een heel gezin bij hebt. Hoe vind je dat? En hoe verdelen jij en je man de taken?
Ergotherapie, bewegen - ik zal eens navragen bij z'n dokters wat die voorstellen en wat de mogelijkheden zijn.
anoniem_198913 wijzigde dit bericht op 22-04-2014 21:42
Reden: herkenbaarheid
Reden: herkenbaarheid
% gewijzigd
donderdag 17 april 2014 16:44
Hoi allemaal, hier ook weer even een teken van leven. Er is veel bijgeschreven zeg!
Ik heb ook het berichtje van GI niet gelezen, zag het nadat ze het net verwijderd had. Ik hoop dat je je inmiddels wat beter voelt.
Ssskiwi, wat lief dat jij je zo verdiept in hoe je er het beste voor je vriend kunt zijn. Ik schaam me vaak voor mijn vriend en hij is zo lief en geduldig en blijft zeggen dat alles goed komt, ook al schreeuw ik (bij wijze van) heel hard van niet.
Ook vraagt hij soms of ik wil dat hij even bij me komt liggen als ik op de bank lig, of in bed overdag (in bed lig ik eigenlijk alleen met zware hoofdpijn of acute oververmoeiing; liefst 's nachts gewoon slapen en overdag wakker blijven hoor ! anders word ik 's avonds niet moe (of pas om 3.30 of zo... niet handig dus)
Maar dat vragen; wat wil je nu? een knuffel? met rust gelaten? iets eten of drinken? Dat vind ik heel erg fijn qua ondersteuning van mijn vriend. En soms dat hij gewoon luistert. En altijd dat ik mezelf mag zijn, ook al lukt me dat soms niet, dat ligt niet aan hem.
Lientje, sterkte, klinkt idd alsof je in een drukke moeilijke periode zit. Ik hoop voor jou dat er snel wat lucht komt.
Dreamer, wat voor hond heb jij (als je dat wilt vertellen)? Heerlijk een hond die niet als een raket weg probeert te rennen zodra hij merkt dat we naar het veldje gaan waar hij los mag en waarmee je zonder gevaar voor eigen leven kunt gaan hardlopen.
die van ons is twee dagen geleden gecastreerd en herstelt goed. Hij wil alweer volop spelen en rennen maar dat mag nog even niet, voorzichtig met de wond.
Sanne, wat een rotsituatie op je werk. het klinkt heel herkenbaar, je 'te goed' willen houden en als het dan op is is ook gelijk alles op. Weet even niet meer of jij het was die schreef over met 30 km/u tegen de muur ipv met 120? Maar dat vond ik heel mooi en treffend omschreven.
Ik had vanochtend een gesprek met mijn studiecoach en dat deed mij even de doppen open
Het heeft me geholpen in te zien dat ik zelf ook weer met 120 tegen die muur ben gebeukt, en even rustig aan mag doen. Alles op zijn tijd.
Ik begin weer met medicatie, vandaag, en hoop op weinig bijwerkingen en een goede werking. Vorige keer werkten ze ruimschoots sneller dan de gestelde zes weken. Gelukkig heeft de huisarts ze toch zelf voor willen schrijven en hoef ik niet opnieuw een therapietraject in. Mijn coach en vrienden (en dit forum) zijn goede steun en toeverlaat. Jullie hebben mij echt al een eindje geholpen op weg naar acceptatie en realisme! Dank daarvoor.
Ik heb ook het berichtje van GI niet gelezen, zag het nadat ze het net verwijderd had. Ik hoop dat je je inmiddels wat beter voelt.
Ssskiwi, wat lief dat jij je zo verdiept in hoe je er het beste voor je vriend kunt zijn. Ik schaam me vaak voor mijn vriend en hij is zo lief en geduldig en blijft zeggen dat alles goed komt, ook al schreeuw ik (bij wijze van) heel hard van niet.
Ook vraagt hij soms of ik wil dat hij even bij me komt liggen als ik op de bank lig, of in bed overdag (in bed lig ik eigenlijk alleen met zware hoofdpijn of acute oververmoeiing; liefst 's nachts gewoon slapen en overdag wakker blijven hoor ! anders word ik 's avonds niet moe (of pas om 3.30 of zo... niet handig dus)
Maar dat vragen; wat wil je nu? een knuffel? met rust gelaten? iets eten of drinken? Dat vind ik heel erg fijn qua ondersteuning van mijn vriend. En soms dat hij gewoon luistert. En altijd dat ik mezelf mag zijn, ook al lukt me dat soms niet, dat ligt niet aan hem.
Lientje, sterkte, klinkt idd alsof je in een drukke moeilijke periode zit. Ik hoop voor jou dat er snel wat lucht komt.
Dreamer, wat voor hond heb jij (als je dat wilt vertellen)? Heerlijk een hond die niet als een raket weg probeert te rennen zodra hij merkt dat we naar het veldje gaan waar hij los mag en waarmee je zonder gevaar voor eigen leven kunt gaan hardlopen.
die van ons is twee dagen geleden gecastreerd en herstelt goed. Hij wil alweer volop spelen en rennen maar dat mag nog even niet, voorzichtig met de wond.
Sanne, wat een rotsituatie op je werk. het klinkt heel herkenbaar, je 'te goed' willen houden en als het dan op is is ook gelijk alles op. Weet even niet meer of jij het was die schreef over met 30 km/u tegen de muur ipv met 120? Maar dat vond ik heel mooi en treffend omschreven.
Ik had vanochtend een gesprek met mijn studiecoach en dat deed mij even de doppen open
Het heeft me geholpen in te zien dat ik zelf ook weer met 120 tegen die muur ben gebeukt, en even rustig aan mag doen. Alles op zijn tijd.
Ik begin weer met medicatie, vandaag, en hoop op weinig bijwerkingen en een goede werking. Vorige keer werkten ze ruimschoots sneller dan de gestelde zes weken. Gelukkig heeft de huisarts ze toch zelf voor willen schrijven en hoef ik niet opnieuw een therapietraject in. Mijn coach en vrienden (en dit forum) zijn goede steun en toeverlaat. Jullie hebben mij echt al een eindje geholpen op weg naar acceptatie en realisme! Dank daarvoor.
donderdag 17 april 2014 17:23
donderdag 17 april 2014 17:33
Mag ik hier alsjeblieft even mijn hart komen luchten? Ik leef sinds een half jaar met (waarschijnlijk blijvende) pijn en kan wel janken
Een half jaar geleden kreeg ik een auto-ongeluk. Een aanrijding met lage snelheid dus er leek niet zoveel aan de hand. Binnen enkele dagen kreeg ik echter last van mijn nek, en bovenrug en sindsdien is dat niet meer overgegaan. Een whiplash zal jullie wellicht meer zeggen; verloop is onbekend, pijn die je na een half jaar nog hebt kan blijvend zijn. Met vlagen wat minder, en ben natuurlijk bij de nodige therapeuten geweest. Voelt meer alsof het dan losgemaakt wordt en daarna de spanning/druk op de spieren weer toeneemt tot aan de volgende behandeling. Dus ups en downs.
Het allerergste vindt ik dat ik (buiten mijn schuld om) mijn leven hierop moet afstemmen; als ik op vrijdagavond iets leuks wil gaan doen, moet ik zorgen dat er zaterdag niks op de planning staat, en andersom. Doordeweeks werk ik, maar fulltime gaat op dit moment niet. Gezien er niets te zien is aan mij, krijg ik een hoop onbegrip van collega's en baas, maar ook uit privé-omgeving.
We zijn aan het proberen een kindje te krijgen en ik ben echt als de dood dat ik (als het zover is) mn eigen baby niet eens uit bed kan tillen.
Van alle kanten krijg ik te horen dat ik het moet "accepteren" en echt; ik weet niet hoe andere mensen dat doen maar ik kan het niet, ben zo boos en verdrietig!!!
Een half jaar geleden kreeg ik een auto-ongeluk. Een aanrijding met lage snelheid dus er leek niet zoveel aan de hand. Binnen enkele dagen kreeg ik echter last van mijn nek, en bovenrug en sindsdien is dat niet meer overgegaan. Een whiplash zal jullie wellicht meer zeggen; verloop is onbekend, pijn die je na een half jaar nog hebt kan blijvend zijn. Met vlagen wat minder, en ben natuurlijk bij de nodige therapeuten geweest. Voelt meer alsof het dan losgemaakt wordt en daarna de spanning/druk op de spieren weer toeneemt tot aan de volgende behandeling. Dus ups en downs.
Het allerergste vindt ik dat ik (buiten mijn schuld om) mijn leven hierop moet afstemmen; als ik op vrijdagavond iets leuks wil gaan doen, moet ik zorgen dat er zaterdag niks op de planning staat, en andersom. Doordeweeks werk ik, maar fulltime gaat op dit moment niet. Gezien er niets te zien is aan mij, krijg ik een hoop onbegrip van collega's en baas, maar ook uit privé-omgeving.
We zijn aan het proberen een kindje te krijgen en ik ben echt als de dood dat ik (als het zover is) mn eigen baby niet eens uit bed kan tillen.
Van alle kanten krijg ik te horen dat ik het moet "accepteren" en echt; ik weet niet hoe andere mensen dat doen maar ik kan het niet, ben zo boos en verdrietig!!!
donderdag 17 april 2014 17:54
Pfff tollend hoofd van alle info en onderzoeken...
Knobbeltje is onschuldig gelukkig. Wel vooral blijven checken en vooral weer bellen als ik iets voel. Maar jeetje auwww wat is die tietenpletter pijnlijk... Mijn schouder is helemaal stuk...
Gesprek met de klinisch geneticus was best heftig maar wel verhelderend. Nu geen puf het hele verhaal te typen maar kort gezegd is het sowieso erg verdacht dat twee zussen eierstokkanker hebben want meestal is eierstokkanker geïsoleerd geval en berustend op toeval (of domme pech) en is er maar een kleine kans dat het een ander familielid treft.
Erfelijke eierstokkanker kan voor ze tot dusver weten uit twee soorten bestaan. Eierstokkanker met borstkanker en dan zit het op het brca-gen en eierstokkanker dat hoort bij het gen dat darmkanker veroorzaakt (lynchsyndroom).
Ze gaan nu bewaard weefsel van mijn moeder onderzoeken op het lynchsyndroom en ik moet mijn tante vragen of ze bloed wil afstaan voor het brca onderzoek.
Ondertussen heb ik wel het advies gekregen om toch de hele binnenboel (baarmoeder met mond, eileiders en eierstokken) te laten verwijderen, iig rond mijn 35e. Want ook al is er nu niks erfelijks te vinden, dat zegt niet dat het dat niet is.
Is na de onderzoeken brca gevonden dan is er 60-80% kans op borstkanker en 40-60% kans op eierstokkanker bij type 1 en 20-30% kans op eierstokkanker bij type 2. Vinden ze Lynch dan is er 40-70% kans op darmkanker en 10-15% op eierstokkanker.
Het heeft geen zin je preventief te laten controleren op eierstokkanker, eenmaal gekregen is er moeilijk vanaf te komen, en er zijn geen voortekenen. dit in tegenstelling borstkanker, waar er veel voortekenen zijn voor je echt bk krijgt. Voor de darmkanker, je darmen kan je niet verwijderen dus zou dat halfjaarlijks darmonderzoek betekenen en elk poliepje dat ze tegenkomen verwijderen. Dk ontstaat namelijk uit poliepen.
Nou toch bijna het hele verhaal
1 mei gesprek met de gyn.
Knobbeltje is onschuldig gelukkig. Wel vooral blijven checken en vooral weer bellen als ik iets voel. Maar jeetje auwww wat is die tietenpletter pijnlijk... Mijn schouder is helemaal stuk...
Gesprek met de klinisch geneticus was best heftig maar wel verhelderend. Nu geen puf het hele verhaal te typen maar kort gezegd is het sowieso erg verdacht dat twee zussen eierstokkanker hebben want meestal is eierstokkanker geïsoleerd geval en berustend op toeval (of domme pech) en is er maar een kleine kans dat het een ander familielid treft.
Erfelijke eierstokkanker kan voor ze tot dusver weten uit twee soorten bestaan. Eierstokkanker met borstkanker en dan zit het op het brca-gen en eierstokkanker dat hoort bij het gen dat darmkanker veroorzaakt (lynchsyndroom).
Ze gaan nu bewaard weefsel van mijn moeder onderzoeken op het lynchsyndroom en ik moet mijn tante vragen of ze bloed wil afstaan voor het brca onderzoek.
Ondertussen heb ik wel het advies gekregen om toch de hele binnenboel (baarmoeder met mond, eileiders en eierstokken) te laten verwijderen, iig rond mijn 35e. Want ook al is er nu niks erfelijks te vinden, dat zegt niet dat het dat niet is.
Is na de onderzoeken brca gevonden dan is er 60-80% kans op borstkanker en 40-60% kans op eierstokkanker bij type 1 en 20-30% kans op eierstokkanker bij type 2. Vinden ze Lynch dan is er 40-70% kans op darmkanker en 10-15% op eierstokkanker.
Het heeft geen zin je preventief te laten controleren op eierstokkanker, eenmaal gekregen is er moeilijk vanaf te komen, en er zijn geen voortekenen. dit in tegenstelling borstkanker, waar er veel voortekenen zijn voor je echt bk krijgt. Voor de darmkanker, je darmen kan je niet verwijderen dus zou dat halfjaarlijks darmonderzoek betekenen en elk poliepje dat ze tegenkomen verwijderen. Dk ontstaat namelijk uit poliepen.
Nou toch bijna het hele verhaal
1 mei gesprek met de gyn.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
donderdag 17 april 2014 18:00
Hey Ponny, welkom!
Ik heb ook een whiplash gehad, nauwelijks last meer van gelukkig. Duurde ongeveer een jaar voor het steeds beter ging.
Bij mij kwam het doordat in het zwembad een kind zonder te kijken het water in sprong, net op de plek waar ik stond. Als ik een poosje verkeerd zit of kou op mijn nek heb gehad, heb ik er weer last van. Ook kan ik mijn hoofd niet zo ver meer draaien als voorheen en kraakt mijn atlas en draaier.
Ik heb ook een whiplash gehad, nauwelijks last meer van gelukkig. Duurde ongeveer een jaar voor het steeds beter ging.
Bij mij kwam het doordat in het zwembad een kind zonder te kijken het water in sprong, net op de plek waar ik stond. Als ik een poosje verkeerd zit of kou op mijn nek heb gehad, heb ik er weer last van. Ook kan ik mijn hoofd niet zo ver meer draaien als voorheen en kraakt mijn atlas en draaier.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
donderdag 17 april 2014 23:11
Ponny; Welkom!
Misschien kun je een revalidatietraject volgen? Zodat je ook je kinderwens kunt aangeven en eventueel vast wat tips & trucs leren ervoor?
Suzyq; Pff wat heftig en spannend. Ik hoop op goede duidelijkheid binnenkort voor je
Ik moet even wat kwijt en hoop eigenlijk dat er. nog iemand wakker is, omdat ik dit bericht weer weg ga halen.. Mijn z usje zit in zuid-Amerika en heb al 1,5 dag niks gehoord (m'n ouders ook niet dus).. Ze hebben een tochtje gemaakt en zouden dus nu weer in de stad moeten zijn. Zit me toch niet lekker na wat er met die 2 meiden is gebeurd..
Misschien kun je een revalidatietraject volgen? Zodat je ook je kinderwens kunt aangeven en eventueel vast wat tips & trucs leren ervoor?
Suzyq; Pff wat heftig en spannend. Ik hoop op goede duidelijkheid binnenkort voor je
Ik moet even wat kwijt en hoop eigenlijk dat er. nog iemand wakker is, omdat ik dit bericht weer weg ga halen.. Mijn z usje zit in zuid-Amerika en heb al 1,5 dag niks gehoord (m'n ouders ook niet dus).. Ze hebben een tochtje gemaakt en zouden dus nu weer in de stad moeten zijn. Zit me toch niet lekker na wat er met die 2 meiden is gebeurd..
Geniet van elke dag!
donderdag 17 april 2014 23:52
vrijdag 18 april 2014 07:50
Voor iedereen ff een ik had net een heel stukje getypt met veel moeite....maar nu is het ineens weg...ga het nu niet nog een keer typen maar ben wel erg blij met jullie, omdat jullie begrijpen hoe het is om steeds te moeten knokken tegen je pijn.
Ben vroeg opgestaan vandaag en ga zo beginnen met invullen van allerlei formulieren en de rechtsbijstandverzekering bellen.
Later kom ik ff terug....
Ben vroeg opgestaan vandaag en ga zo beginnen met invullen van allerlei formulieren en de rechtsbijstandverzekering bellen.
Later kom ik ff terug....
vrijdag 18 april 2014 10:16
quote:ssskiwi schreef op 17 april 2014 @ 11:53:
@mrsm en dreamer: hij heeft hartfalen, en de pompfunctie van z'n hart is nu met de helft verminderd. Daardoor krijgen zijn organen minder bloedtoevoer, waardoor zijn nieren ook achteruit gaan. Waarom hij hartfalen heeft op zo'n jonge leeftijd, zijn ze niet achter. Ze denken stress.
Hij liep al langer met griepachtige klachten, maar kwam vorig jaar augustus in het ziekenhuis met hartfalen terecht. Sindsdien is het een achtbaan geweest. Binnenkort aan de dialyse. Geen idee hoe hij daarop gaat reageren.
Ik vind jullie verhalen wel helpen om wat meer inzicht in hoe het voor hem is te krijgen.
@dreamer het klinkt alsof je zelf een goede weg hebt gevonden om genoeg dingen te ondernemen en rust te nemen. Ik lees dat je er een heel gezin bij hebt. Hoe vind je dat? En hoe verdelen jij en je man de taken?
Ergotherapie, bewegen - ik zal eens navragen bij z'n dokters wat die voorstellen en wat de mogelijkheden zijn.
Ik ben geen dokter of anderszins, maar het lijkt mij dat eerst de medicatie en dialyse aan moet gaan slaan, voordat je gaat kijken naar 'hoe ga ik hier verder mee om'. Ik kan me wel voorstellen, dat na zo'n dialyse hij zich sowieso wat beter voelt. Dat hopen we dan maar. Wat ontzettend moeilijk zeg, hartfalen zonder te weten waardoor En dat weten jullie nog maar 8 maanden, in die tijd waarschijnlijk een soort van 'geleefd worden door de medische wereld'.. dat is nog best wel kort. Zorg jij ook voor jezelf? Voor de patient is het goed leuke dingen te blijven doen, maar voor de partner zeker ook. Dat je niet op een dag wakker wordt en er achter komt dat je z'n verpleegster en activiteitenbegeleider geworden bent
En leven met een gezin, sja. Ik heb dat gezin natuurlijk al veel langer dan mijn erge klachten. Pijnklachten had ik altijd al, maar het is in de loop der jaren, ook door zwangerschappen ben ik bang, erger geworden. Mijn man en ik begonnen ooit met gelijke verdeling, allebei 32 uur werken, allebei een dag met de kinderen thuis, allebei de rest thuis verdelen. Later is hij meer gaan werken en daardoor kon ik minder werken. Op veel vlakken niet eerlijk, hij zou ook wel weer een dag minder willen werken, maarja.. ik krijg er zomaar geen uren meer bij, ik krijg ook zomaar niet een beter betaalde baan, dus 'moet' hij nog even door. (als hij écht wilde, konden we er vast wel een mouw aan passen, we zijn niet armlastig ofzo, maar houden ook niet echt geld over)
En de kinderen doen, in normale omstandigheden, ook gewoon hun taken.
Maar goed, dan blijkt je dochter ook fm te hebben, moet je daar ineens meer voor doen. Leven weer uit balans. Zoon heeft soort van groeipijnen en veel hoofdpijn, dus gaat ook al niet fluitend door het leven.
@mrsm en dreamer: hij heeft hartfalen, en de pompfunctie van z'n hart is nu met de helft verminderd. Daardoor krijgen zijn organen minder bloedtoevoer, waardoor zijn nieren ook achteruit gaan. Waarom hij hartfalen heeft op zo'n jonge leeftijd, zijn ze niet achter. Ze denken stress.
Hij liep al langer met griepachtige klachten, maar kwam vorig jaar augustus in het ziekenhuis met hartfalen terecht. Sindsdien is het een achtbaan geweest. Binnenkort aan de dialyse. Geen idee hoe hij daarop gaat reageren.
Ik vind jullie verhalen wel helpen om wat meer inzicht in hoe het voor hem is te krijgen.
@dreamer het klinkt alsof je zelf een goede weg hebt gevonden om genoeg dingen te ondernemen en rust te nemen. Ik lees dat je er een heel gezin bij hebt. Hoe vind je dat? En hoe verdelen jij en je man de taken?
Ergotherapie, bewegen - ik zal eens navragen bij z'n dokters wat die voorstellen en wat de mogelijkheden zijn.
Ik ben geen dokter of anderszins, maar het lijkt mij dat eerst de medicatie en dialyse aan moet gaan slaan, voordat je gaat kijken naar 'hoe ga ik hier verder mee om'. Ik kan me wel voorstellen, dat na zo'n dialyse hij zich sowieso wat beter voelt. Dat hopen we dan maar. Wat ontzettend moeilijk zeg, hartfalen zonder te weten waardoor En dat weten jullie nog maar 8 maanden, in die tijd waarschijnlijk een soort van 'geleefd worden door de medische wereld'.. dat is nog best wel kort. Zorg jij ook voor jezelf? Voor de patient is het goed leuke dingen te blijven doen, maar voor de partner zeker ook. Dat je niet op een dag wakker wordt en er achter komt dat je z'n verpleegster en activiteitenbegeleider geworden bent
En leven met een gezin, sja. Ik heb dat gezin natuurlijk al veel langer dan mijn erge klachten. Pijnklachten had ik altijd al, maar het is in de loop der jaren, ook door zwangerschappen ben ik bang, erger geworden. Mijn man en ik begonnen ooit met gelijke verdeling, allebei 32 uur werken, allebei een dag met de kinderen thuis, allebei de rest thuis verdelen. Later is hij meer gaan werken en daardoor kon ik minder werken. Op veel vlakken niet eerlijk, hij zou ook wel weer een dag minder willen werken, maarja.. ik krijg er zomaar geen uren meer bij, ik krijg ook zomaar niet een beter betaalde baan, dus 'moet' hij nog even door. (als hij écht wilde, konden we er vast wel een mouw aan passen, we zijn niet armlastig ofzo, maar houden ook niet echt geld over)
En de kinderen doen, in normale omstandigheden, ook gewoon hun taken.
Maar goed, dan blijkt je dochter ook fm te hebben, moet je daar ineens meer voor doen. Leven weer uit balans. Zoon heeft soort van groeipijnen en veel hoofdpijn, dus gaat ook al niet fluitend door het leven.
Later is nu
vrijdag 18 april 2014 10:48
Ponny, ook welkom
Jouw situatie lijkt me ook erg frustrerend. Het ene moment kun je alles nog. Het volgende moment niet meer en niet eens door je eigen schuld. Waar moetje heen met die boosheid en woede? IK kan het je niet vertellen. Via de huisarts wat dan ook voor traject in, lijkt me wenselijk. Inderdaad, zoals iemand al zei, met een kinderwens. Een ergotherapeut kijkt namelijk niet of het verstandig is aan kinderen te beginnen, ze kijkt hoe je dat gaat doen, welke hulpmiddelen er zijn en hoe jij de dingen daarin het beste aan kan pakken. Een beetje ook de instelling "er zijn zat mensen, die het op deze manier doen, waarom zou jij het niet kunnen" Erg verhelderend, confronterend en recht voor z'n raap.
Geen leuke percentages Suzy. Wel goed dat je nu extra in het oog gehouden wordt, maar dat legt natuurlijk ook elke keer weer een druk.
MrsNem, wat Ssskiwi zegt: meestal is er niets. Van de week zei een collega bij mij op het werk ook al "ja, dat die ouders die meisjes ook laten gaan" alsof je volwassen vrouwen tegen kunt houden (hij heeft een volwassen dochter en had volgens mij wel dat idee) Het gaat gewoon over het algemeen gewoon goed. Misschien zijn ze moe en denken ze er zelf niet zo aan, dat jullie ongerust zijn.
(als je wilt, haal ik dit ook weer weg)
Ik werd vanmorgen voor de 4e dag op rij wakker met hoofdpijn. Kijk, dat had van mij nou weer niet gehoeven. Gisteren werd het in de loop van de dag minder (ik ben gewoon naar het werk gegaan, want was vorige week donderdag ook al ziek thuis) en daar reken ik nu dan ook maar op.
maar m'n hele rechterkant doet zo'n beetje zeer. Vanaf m'n zij omhoog, over de schouder, door m'n nek, achter m'n oor langs naar achter het oog. Ontspannen helpt niet echt.
Jouw situatie lijkt me ook erg frustrerend. Het ene moment kun je alles nog. Het volgende moment niet meer en niet eens door je eigen schuld. Waar moetje heen met die boosheid en woede? IK kan het je niet vertellen. Via de huisarts wat dan ook voor traject in, lijkt me wenselijk. Inderdaad, zoals iemand al zei, met een kinderwens. Een ergotherapeut kijkt namelijk niet of het verstandig is aan kinderen te beginnen, ze kijkt hoe je dat gaat doen, welke hulpmiddelen er zijn en hoe jij de dingen daarin het beste aan kan pakken. Een beetje ook de instelling "er zijn zat mensen, die het op deze manier doen, waarom zou jij het niet kunnen" Erg verhelderend, confronterend en recht voor z'n raap.
Geen leuke percentages Suzy. Wel goed dat je nu extra in het oog gehouden wordt, maar dat legt natuurlijk ook elke keer weer een druk.
MrsNem, wat Ssskiwi zegt: meestal is er niets. Van de week zei een collega bij mij op het werk ook al "ja, dat die ouders die meisjes ook laten gaan" alsof je volwassen vrouwen tegen kunt houden (hij heeft een volwassen dochter en had volgens mij wel dat idee) Het gaat gewoon over het algemeen gewoon goed. Misschien zijn ze moe en denken ze er zelf niet zo aan, dat jullie ongerust zijn.
(als je wilt, haal ik dit ook weer weg)
Ik werd vanmorgen voor de 4e dag op rij wakker met hoofdpijn. Kijk, dat had van mij nou weer niet gehoeven. Gisteren werd het in de loop van de dag minder (ik ben gewoon naar het werk gegaan, want was vorige week donderdag ook al ziek thuis) en daar reken ik nu dan ook maar op.
maar m'n hele rechterkant doet zo'n beetje zeer. Vanaf m'n zij omhoog, over de schouder, door m'n nek, achter m'n oor langs naar achter het oog. Ontspannen helpt niet echt.
Later is nu
vrijdag 18 april 2014 11:22
SuzyQ wat een heftig gesprek moet dat inderdaad zijn geweest. Ik hoop dat je wat hebt kunnen slapen vannacht maar het zet je vast aan het denken (piekeren)
Dreamer ik leef met je mee. Bij mij is de hoofdpijn van gisteren vanochtend wel verdwenen maar dat kan heel goed te maken hebben met die ami. Ben iig blij dat ik vandaag hoofdpijnloos ben opgestaan (ben net 15 min wakker en dus flink!! uitgeslapen) want ik ga vanavond naar een belangrijk congres in mijn studiegebied en wil daar graag zo ontspannen als mogelijk zijn. Dat gaat vooralsnog lukken: goede afspraken over vervoer en tijdstippen gemaakt met degene met wie ik er naar toe ga.
Ik vind het heel spannend, duimen jullie voor me??
MrsNem, o ik zou daar zo slecht in zijn endan wachten tot je weer iets hoort. Heb je überhaupt een oog dicht kunnen doen vannacht?Ik leef met je mee .
Dreamer ik leef met je mee. Bij mij is de hoofdpijn van gisteren vanochtend wel verdwenen maar dat kan heel goed te maken hebben met die ami. Ben iig blij dat ik vandaag hoofdpijnloos ben opgestaan (ben net 15 min wakker en dus flink!! uitgeslapen) want ik ga vanavond naar een belangrijk congres in mijn studiegebied en wil daar graag zo ontspannen als mogelijk zijn. Dat gaat vooralsnog lukken: goede afspraken over vervoer en tijdstippen gemaakt met degene met wie ik er naar toe ga.
Ik vind het heel spannend, duimen jullie voor me??
MrsNem, o ik zou daar zo slecht in zijn endan wachten tot je weer iets hoort. Heb je überhaupt een oog dicht kunnen doen vannacht?Ik leef met je mee .
vrijdag 18 april 2014 11:27
Ponny; welkom en goed dat je hier je verhaal en frustratie neer gooit. Daar is het immers voor nietwaar?
Misschien ken je Mopsie41,(hier op het forum) zij heeft als ik me niet vergis zo'n 2 jaar geleden ook vanwege een ongeluk veel nek- en vermoeidheidsklachten gekregen. En ook moeite met accepteren van telkens die stappen terug moeten doen. Ik heb haar al een tijd niet gelezen dus geen idee hoe het nu gaat. Je zou er eea in kunnen herkennen en kijken hoe zij eea heeft aangepakt. Mocht je daar behoefte aan hebben. Het is echt klote dat een stom ongeluk je zo van je pad af kan brengen. Niet eerlijk.
Misschien ken je Mopsie41,(hier op het forum) zij heeft als ik me niet vergis zo'n 2 jaar geleden ook vanwege een ongeluk veel nek- en vermoeidheidsklachten gekregen. En ook moeite met accepteren van telkens die stappen terug moeten doen. Ik heb haar al een tijd niet gelezen dus geen idee hoe het nu gaat. Je zou er eea in kunnen herkennen en kijken hoe zij eea heeft aangepakt. Mocht je daar behoefte aan hebben. Het is echt klote dat een stom ongeluk je zo van je pad af kan brengen. Niet eerlijk.
vrijdag 18 april 2014 11:31
quote:ssskiwi schreef op 17 april 2014 @ 17:23:
@ DG waar schaam je je dan voor? Je ziek zijn is toch niets om je voor te schamen? Of vind je het lastig dat hij je zo ziet?
Klinkt alsof hij laat merken dat hij er voor je is, ongeacht hoe je je voelt (vrolijk/boos/verdrietig) en aan jou laat hoe hij je kan helpen.Schaamte omdat hij me zo ziet, omdat ik niet met hem op eten zit te wachten in een schoon huis als hij thuiskomt (en hij zelf eten moet regelen en het huis schoonmaken) terwijl hij al zo hard werkt. Misschien is het meer frustratie dan schaamte. Maar het blijft een rot gevoel. Dat je het niet kunt doen zoals je het zou doen als je je goed voelt.
@ DG waar schaam je je dan voor? Je ziek zijn is toch niets om je voor te schamen? Of vind je het lastig dat hij je zo ziet?
Klinkt alsof hij laat merken dat hij er voor je is, ongeacht hoe je je voelt (vrolijk/boos/verdrietig) en aan jou laat hoe hij je kan helpen.Schaamte omdat hij me zo ziet, omdat ik niet met hem op eten zit te wachten in een schoon huis als hij thuiskomt (en hij zelf eten moet regelen en het huis schoonmaken) terwijl hij al zo hard werkt. Misschien is het meer frustratie dan schaamte. Maar het blijft een rot gevoel. Dat je het niet kunt doen zoals je het zou doen als je je goed voelt.
vrijdag 18 april 2014 11:35
Geen.Inspi, hoe is het met je kleurboek, geeft het je wat ontspanning en rust?
Of het een auti trekje is dat je het realistisch wilt weet ik niet. Het kan ook 'gewoon' een voorkeur zijn. Pas op met alles als auti bestempelen iig. Voor een echte diagnose moet men sowieso ook vragenlijsten laten invullen door de ouders/opvoeders. Is dat bij jou al eens gebeurd? Bij mij wel en autisme is uitgesloten maar ik heb er zeker wel trekjes van. Zo ook van borderline, add, noem maar op. Dat maakt nog niet dat ik die dingen ook heb. Ik hoop dat t goed met je gaat. Heb je al leeftijds- lotgenoten gevonden?
Of het een auti trekje is dat je het realistisch wilt weet ik niet. Het kan ook 'gewoon' een voorkeur zijn. Pas op met alles als auti bestempelen iig. Voor een echte diagnose moet men sowieso ook vragenlijsten laten invullen door de ouders/opvoeders. Is dat bij jou al eens gebeurd? Bij mij wel en autisme is uitgesloten maar ik heb er zeker wel trekjes van. Zo ook van borderline, add, noem maar op. Dat maakt nog niet dat ik die dingen ook heb. Ik hoop dat t goed met je gaat. Heb je al leeftijds- lotgenoten gevonden?
