Psyche
alle pijlers
Kun je ooit echt herstellen van een depressie?
vrijdag 21 februari 2014 21:00
Dat is een vraag die ik mezelf steeds vaker stel...
Ik ben vorig jaar in een diep dal gevallen. Ik ben eigenlijk altijd wel niet de meest positieve persoon geweest, maar ik hield het vaak wel vol door heel hard te werken (want, hoe meer ik werkte, hoe minder ik nadacht). Totdat ik last kreeg van paniekaanvallen. Een combinatie van niet luisteren naar mijn lichaam en in een relatie blijven die niet goed voor me was (man die niet echt voor me ging)
Relatie verbroken, minder gaan werken, en toen kwam de echte klap. Ik raakte echt zwaar in de war, heel verdrietig, suicidale gedachten, therapie gaan volgen, AD gaan slikken. De laatste maanden gaat het ok. Niet top, ik pieker nog steeds heel veel, ben soms down, maar ik huil minder, maak weer lol etc.
Daarom ook bedacht dat ik de medicijnen wel kon afbouwen. De bijwerkingen zijn niet altijd even prettig en als dit het hoogst haalbare was (een beetje het zesjes-gevoel) dan kon het ook wel zonder dacht ik.
Sowieso was de timing niet ideaal, want ik ben nu net bezig met een project waarin ik moet samenwerken met ex (die inmiddels samenwoont met de vrouw met wie hij mij bedroog, 10 kg is afgevallen, straalt en reuze populair is).
En ik val weer keihard terug. Mijn gedachten maken overuren. Ieder vrolijk persoon doet me twijfelen aan mezelf, ik vind mezelf minderwaardig, dik, stom, etc etc. Het is niet alleen mijn ex, maar ook de leuke knappe vrouwelijke collega die me onzeker maakt, de twee mensen tegenover me in de trein die het gezellig hebben samen. Ik voel me altijd anders.
En ergens heb ik ook geen zin meer om hier weer tegen te vechten. Misschien verwacht ik te veel van het leven maar ik wil niet dat alles een opgave is. Ik wil dat er eens een dag is waarin ik niet s ochtends wakker word met zo'n onheilspellend gevoel
Zodra ik weer in Nederland ben ga ik terug naar de huisarts voor pillen. Ik praat (nu dan even per sms want ik zit in verweggistan) er met mensen over. En ik weet dat als ik mijn best doe het misschien weer zo wordt als een paar maanden terug. Maar dan? Is dat het dan?
Ik ben vorig jaar in een diep dal gevallen. Ik ben eigenlijk altijd wel niet de meest positieve persoon geweest, maar ik hield het vaak wel vol door heel hard te werken (want, hoe meer ik werkte, hoe minder ik nadacht). Totdat ik last kreeg van paniekaanvallen. Een combinatie van niet luisteren naar mijn lichaam en in een relatie blijven die niet goed voor me was (man die niet echt voor me ging)
Relatie verbroken, minder gaan werken, en toen kwam de echte klap. Ik raakte echt zwaar in de war, heel verdrietig, suicidale gedachten, therapie gaan volgen, AD gaan slikken. De laatste maanden gaat het ok. Niet top, ik pieker nog steeds heel veel, ben soms down, maar ik huil minder, maak weer lol etc.
Daarom ook bedacht dat ik de medicijnen wel kon afbouwen. De bijwerkingen zijn niet altijd even prettig en als dit het hoogst haalbare was (een beetje het zesjes-gevoel) dan kon het ook wel zonder dacht ik.
Sowieso was de timing niet ideaal, want ik ben nu net bezig met een project waarin ik moet samenwerken met ex (die inmiddels samenwoont met de vrouw met wie hij mij bedroog, 10 kg is afgevallen, straalt en reuze populair is).
En ik val weer keihard terug. Mijn gedachten maken overuren. Ieder vrolijk persoon doet me twijfelen aan mezelf, ik vind mezelf minderwaardig, dik, stom, etc etc. Het is niet alleen mijn ex, maar ook de leuke knappe vrouwelijke collega die me onzeker maakt, de twee mensen tegenover me in de trein die het gezellig hebben samen. Ik voel me altijd anders.
En ergens heb ik ook geen zin meer om hier weer tegen te vechten. Misschien verwacht ik te veel van het leven maar ik wil niet dat alles een opgave is. Ik wil dat er eens een dag is waarin ik niet s ochtends wakker word met zo'n onheilspellend gevoel
Zodra ik weer in Nederland ben ga ik terug naar de huisarts voor pillen. Ik praat (nu dan even per sms want ik zit in verweggistan) er met mensen over. En ik weet dat als ik mijn best doe het misschien weer zo wordt als een paar maanden terug. Maar dan? Is dat het dan?
donderdag 17 april 2014 19:36
vrijdag 18 april 2014 09:06
Oh zo, dan bedoel je denk ik een diagnose of classificatie. Op basis daarvan kan je bijvoorbeeld een indicatie krijgen voor schematherapie.
Mijn therapeut heeft mijn problematiek geclassificeerd als [verwijderd ivm privacy]. Dit echter enkel op basis van de gesprekken die we hebben gehad, dus ik neem het met een korreltje zout. Ik ben het er niet mee oneens, maar gedegen diagnostiek is het ook niet. Los daarvan ben ik gewoon zoals ik ben en het belangrijkst is om daar iets mee te doen. Een classificatie is overigens wel nodig voor de zorgverzekeraar om uit te betalen, dus ze moeten altijd wel iets op je plakken. En kan dus ook nodig zijn om bepaalde therapiesoorten te indiceren.
Het weer kan mij goed doen als het redelijk of goed gaat. Als het slecht gaat kan het weer me gestolen worden en vind het zelfs vervelend als het mooi weer is, dan voel ik me nog slechter; schuldig dat ik niet 'leukere' of 'nuttigere' dingen aan het doen ben of verdrietig en boos dat het eindelijk mooi weer is en ik er niet van kan genieten.
Hoe gaat het met de schematherapie? Doe je dat individueel of in groepsverband?
Mijn therapeut heeft mijn problematiek geclassificeerd als [verwijderd ivm privacy]. Dit echter enkel op basis van de gesprekken die we hebben gehad, dus ik neem het met een korreltje zout. Ik ben het er niet mee oneens, maar gedegen diagnostiek is het ook niet. Los daarvan ben ik gewoon zoals ik ben en het belangrijkst is om daar iets mee te doen. Een classificatie is overigens wel nodig voor de zorgverzekeraar om uit te betalen, dus ze moeten altijd wel iets op je plakken. En kan dus ook nodig zijn om bepaalde therapiesoorten te indiceren.
Het weer kan mij goed doen als het redelijk of goed gaat. Als het slecht gaat kan het weer me gestolen worden en vind het zelfs vervelend als het mooi weer is, dan voel ik me nog slechter; schuldig dat ik niet 'leukere' of 'nuttigere' dingen aan het doen ben of verdrietig en boos dat het eindelijk mooi weer is en ik er niet van kan genieten.
Hoe gaat het met de schematherapie? Doe je dat individueel of in groepsverband?
vrijdag 18 april 2014 11:21
Koken, moet niet gekker worden
Ik heb gisteren soep gemaakt, ook voor het eerst in weken dat het fornuis aanstond. Voelde wel goed (ok, er kwam een vriendin eten dus ik 'moest' wel)
Hier is het mwah.. Gisteren wel ok dagje gehad, ondanks dat ik vrij was. Zie wel heel erg op tegen weekend (zaterdag helemaal niks gepland, zondag werkdag met ex). Ik probeer vooral maar niet te veel te willen, maar ben wel wat moedeloos aan t worden. Zit te twijfelen of medicijnen dan toch niet de oplossing is, of andere therapie, of geen van beide en gewoon even overal mee stoppen. Of of of...
Woensdag was wel heel rot. Ik moet mezelf soms echt voortslepen en hopen dat het ooit beter wordt. Zie ook zo op tegen de zomer..
Nu maar eens douchen en naar buiten
Ik heb gisteren soep gemaakt, ook voor het eerst in weken dat het fornuis aanstond. Voelde wel goed (ok, er kwam een vriendin eten dus ik 'moest' wel)
Hier is het mwah.. Gisteren wel ok dagje gehad, ondanks dat ik vrij was. Zie wel heel erg op tegen weekend (zaterdag helemaal niks gepland, zondag werkdag met ex). Ik probeer vooral maar niet te veel te willen, maar ben wel wat moedeloos aan t worden. Zit te twijfelen of medicijnen dan toch niet de oplossing is, of andere therapie, of geen van beide en gewoon even overal mee stoppen. Of of of...
Woensdag was wel heel rot. Ik moet mezelf soms echt voortslepen en hopen dat het ooit beter wordt. Zie ook zo op tegen de zomer..
Nu maar eens douchen en naar buiten
vrijdag 18 april 2014 13:46
Zo daar ben ik weer. De afgelopen week ging het redelijk. Maandag voelde ik me zelfs voor het eerst sinds heel lang een keer ´goed´. Als vind ik het eng om dat te zeggen omdat ik altijd een beetje argwanend ben als ik me zo voel. Alsof je heel verliefd bent en je ergens bij je zelf denkt, dit is te leuk om waar te zijn. Het blijft gek om te constateren dat je gewoon echt veel minder denkt als je je ok voelt. Terwijl als je heel veel denkt het onmogelijk is om je te bedenken hoe je dan minder zou kunnen denken. Wat doe je dan?
Heb woensdag ook een goed gesprek gehad met mijn psycholoog. Ik heb nog niet echt een idee waar het naar toe gaat maar ik heb wel het idee dat we langzaam maar zeker ergens zullen komen. Moeilijk om te omschrijven. Het is een gevoel, en dat positieve gevoel alleen al helpt. Ze had het ook over een zelfconfrontatiemethode. Een uitgebreid onderzoek om jezelf, door middel van belevenissen, in kaart te brengen. Ga hier maar eens over nadenken. Ergens denk ik dat ik mezelf redelijk al behoorlijk goed ken, maar dat het vooral gaat om het accepteren van mezelf. Dat is moeilijk. En daarnaast heb ik ook weer het gevoel dat ik nog niet helemaal af ben. Dat ik nog iemand moet worden. Precies wat blijekip zegt, dat zolang je zelf leeg bent je enorm afhankelijk bent van de buitenwereld.
VD, naar is dat hè, dat onbeschrijfelijke nare lege gevoel. Het zou zo fijn zijn als het uit kon leggen. Aan anderen, maar ook aan jezelf. Want als je wist waar het door zou komen, zou je daar ook gericht iets aan kunnen doen. Gebeurt het jou ook wel eens dat het je niet lukt om al die sociale contacten te onderhouden? En wat gebeurt er dan met je? En dat van foto's bekijken is zo herkenbaar. Dat je denkt dat je nooit gelukkig was. Maar soms denk ik ook dat alles getekend wordt door depressie, dus ook je herinneringen. Ik heb wel een paar positieve herinneringen maar ik kan me daar niet, net als anderen, aan ophalen. Ik zie alleen het verdriet of teleurstelling van dat het nu voorbij is. En dat maakt ook steeds de vraag wat het voor nut heeft om leuke dingen mee te maken. Over de steun die ik nodig heb, ik weet niet of ik te veel verwacht. Ik denk het niet, maar het is natuurlijk altijd een kwestie van wat iemand te geven heeft en wat iemand nodig heeft. Als dat ver uit elkaar ligt zie ik het niet zozeer als dat een van de twee te hoge verwachtingen heeft maar dat de verwachtingen niet aansluiten op wat de ander te bieden heeft, en andersom dus. Het is lastig. Feit blijft dat ik me daardoor wel enorm eenzaam voel. En het kost zoveel tijd en energie om iemand enigszins uit te leggen hoe ik me voel en iemand te 'leren' hoe hij daar mee om moet gaan. En in de tussentijd kost dat enorm veel schaamte, boosheid en angst.
Blijekip, is de moeilijke situatie waar je in zit ook een reden om depressief te worden? Vervelend is dat hè, het gevoel dat je eigenlijk helemaal niet bestand bent tegen dingen. Is het een situatie die je kunt overzien? En lukt het je om dan maar even af te wachten, of kan je het moeilijk even laten? En trouwens, lekker gegeten gisteren?
Moringa, wat naar dat je je zo voelt nu je aan het afbouwen bent! Heb je het gevoel dat je terugvalt? Of voelt het meer als dat je nu even moet afkicken en dat het daarom even heftig is. Heb je het gevoel dat je er nu mee om kunt gaan? En heb je eigenlijk nog ondersteuning van een psychiater of psycholoog (misschien dat je het al eerder hebt gezegd maar dat heb ik dan even niet opgeslagen). In ieder geval goed dat je het jezelf toestaat om het afbouwen in rustige stapjes te doen.
Kaknoet, diagnoses zeggen mij niet zoveel. Ik heb de afgelopen 10 jaar drie verschillende diagnoses gekregen. Depressies in verschillende vormen, verschillende persoonlijkheidsstoornissen en een dysthyme stoornis. Ergens is het fijn de bevestiging te krijgen dat er wel degelijk wat is, aan de andere kant denk ik dat er bij bijna iedereen wel een vorm van een probleem valt vast te stellen. Mijn huidige therapeut is niet zo van de vakjes en een bijbehorende behandelmethode. Het is nu meer gericht op, wie ben ik, hoe accepteer ik dat en hoe kan mezelf leren om te gaan me mijn moeilijke kanten. En op dit moment vind ik dat een prettigere benadering. En ook het weer helpt mij niet om precies dezelfde reden als wat blije kip zegt. Zeker als het slecht gaat heb ik liever dat het regent en koud is. Zodat ik niet het gevoel heb dat iedereen leuke dingen aan het doen is terwijl ik huilend in bed lig.
Heb woensdag ook een goed gesprek gehad met mijn psycholoog. Ik heb nog niet echt een idee waar het naar toe gaat maar ik heb wel het idee dat we langzaam maar zeker ergens zullen komen. Moeilijk om te omschrijven. Het is een gevoel, en dat positieve gevoel alleen al helpt. Ze had het ook over een zelfconfrontatiemethode. Een uitgebreid onderzoek om jezelf, door middel van belevenissen, in kaart te brengen. Ga hier maar eens over nadenken. Ergens denk ik dat ik mezelf redelijk al behoorlijk goed ken, maar dat het vooral gaat om het accepteren van mezelf. Dat is moeilijk. En daarnaast heb ik ook weer het gevoel dat ik nog niet helemaal af ben. Dat ik nog iemand moet worden. Precies wat blijekip zegt, dat zolang je zelf leeg bent je enorm afhankelijk bent van de buitenwereld.
VD, naar is dat hè, dat onbeschrijfelijke nare lege gevoel. Het zou zo fijn zijn als het uit kon leggen. Aan anderen, maar ook aan jezelf. Want als je wist waar het door zou komen, zou je daar ook gericht iets aan kunnen doen. Gebeurt het jou ook wel eens dat het je niet lukt om al die sociale contacten te onderhouden? En wat gebeurt er dan met je? En dat van foto's bekijken is zo herkenbaar. Dat je denkt dat je nooit gelukkig was. Maar soms denk ik ook dat alles getekend wordt door depressie, dus ook je herinneringen. Ik heb wel een paar positieve herinneringen maar ik kan me daar niet, net als anderen, aan ophalen. Ik zie alleen het verdriet of teleurstelling van dat het nu voorbij is. En dat maakt ook steeds de vraag wat het voor nut heeft om leuke dingen mee te maken. Over de steun die ik nodig heb, ik weet niet of ik te veel verwacht. Ik denk het niet, maar het is natuurlijk altijd een kwestie van wat iemand te geven heeft en wat iemand nodig heeft. Als dat ver uit elkaar ligt zie ik het niet zozeer als dat een van de twee te hoge verwachtingen heeft maar dat de verwachtingen niet aansluiten op wat de ander te bieden heeft, en andersom dus. Het is lastig. Feit blijft dat ik me daardoor wel enorm eenzaam voel. En het kost zoveel tijd en energie om iemand enigszins uit te leggen hoe ik me voel en iemand te 'leren' hoe hij daar mee om moet gaan. En in de tussentijd kost dat enorm veel schaamte, boosheid en angst.
Blijekip, is de moeilijke situatie waar je in zit ook een reden om depressief te worden? Vervelend is dat hè, het gevoel dat je eigenlijk helemaal niet bestand bent tegen dingen. Is het een situatie die je kunt overzien? En lukt het je om dan maar even af te wachten, of kan je het moeilijk even laten? En trouwens, lekker gegeten gisteren?
Moringa, wat naar dat je je zo voelt nu je aan het afbouwen bent! Heb je het gevoel dat je terugvalt? Of voelt het meer als dat je nu even moet afkicken en dat het daarom even heftig is. Heb je het gevoel dat je er nu mee om kunt gaan? En heb je eigenlijk nog ondersteuning van een psychiater of psycholoog (misschien dat je het al eerder hebt gezegd maar dat heb ik dan even niet opgeslagen). In ieder geval goed dat je het jezelf toestaat om het afbouwen in rustige stapjes te doen.
Kaknoet, diagnoses zeggen mij niet zoveel. Ik heb de afgelopen 10 jaar drie verschillende diagnoses gekregen. Depressies in verschillende vormen, verschillende persoonlijkheidsstoornissen en een dysthyme stoornis. Ergens is het fijn de bevestiging te krijgen dat er wel degelijk wat is, aan de andere kant denk ik dat er bij bijna iedereen wel een vorm van een probleem valt vast te stellen. Mijn huidige therapeut is niet zo van de vakjes en een bijbehorende behandelmethode. Het is nu meer gericht op, wie ben ik, hoe accepteer ik dat en hoe kan mezelf leren om te gaan me mijn moeilijke kanten. En op dit moment vind ik dat een prettigere benadering. En ook het weer helpt mij niet om precies dezelfde reden als wat blije kip zegt. Zeker als het slecht gaat heb ik liever dat het regent en koud is. Zodat ik niet het gevoel heb dat iedereen leuke dingen aan het doen is terwijl ik huilend in bed lig.
vrijdag 18 april 2014 18:47
Ik kom alleen even zwaaien
.
Het gaat hier gelukkig weer best goed en ik heb wel zin in de komende dagen (vrij, zonder sociale verplichtingen zoals familieverjaardagen enzo). Heb nu even geen ruimte in mn hoofd om uitgebreid te reageren (ik lees wel alles), man en ik zijn nl nu ook bezig met zwangergedoe (ziekenhuisbezoek enzo).
Ik hoop dat jullie een fijn weekend hebben, voor degene die m nodig hebben!
.
Het gaat hier gelukkig weer best goed en ik heb wel zin in de komende dagen (vrij, zonder sociale verplichtingen zoals familieverjaardagen enzo). Heb nu even geen ruimte in mn hoofd om uitgebreid te reageren (ik lees wel alles), man en ik zijn nl nu ook bezig met zwangergedoe (ziekenhuisbezoek enzo).
Ik hoop dat jullie een fijn weekend hebben, voor degene die m nodig hebben!
zaterdag 19 april 2014 21:24
Gatverdamme! Mijn hele ok gevoel is weer verdwenen als sneeuw voor de zon. En dan is het ook nog mooi weer. Ben ontzettend moe, slaap slecht en probeer dat dan overdag weer in te halen omdat ik me zo lusteloos voel. Heb ook overal pijntjes en zie eruit als een lijk. Alles kost me moeite. En ben ook nog eens het hele weekend alleen met mijn zoon dus ik kan niet in bed gaan liggen met het dekbed over mijn hoofd. Ik ben zo boos dat andere mensen allemaal plezier hebben/kunnen maken en dat ik vast zit in mezelf.
Schuldgevoel, schaamte, angst, eenzaamheid, moeheid, jaloezie, ze zijn er allemaal weer. En ik heb geen idee hoe ze weer binnen zijn gekomen. Ik ben paasdingen gaan bakken, om morgen iemand die ziek is mee te verrassen. Maar wat een moeite kostte dat. Iets uitzoeken, boodschappen doen en het maken. Ik ben doodop. En het is nog mislukt ook. Ik heb het zo gehad met alles.
Zo, dit moest ik even kwijt. Hoop dat het jullie beter vergaat dit weekend.
Schuldgevoel, schaamte, angst, eenzaamheid, moeheid, jaloezie, ze zijn er allemaal weer. En ik heb geen idee hoe ze weer binnen zijn gekomen. Ik ben paasdingen gaan bakken, om morgen iemand die ziek is mee te verrassen. Maar wat een moeite kostte dat. Iets uitzoeken, boodschappen doen en het maken. Ik ben doodop. En het is nog mislukt ook. Ik heb het zo gehad met alles.
Zo, dit moest ik even kwijt. Hoop dat het jullie beter vergaat dit weekend.
zaterdag 19 april 2014 22:23
Hee Savon, rustig aan hoor. Het is fijn dat je je van de week goed voelde, dat je weet dat het nog in je zit. Maar je zit nog middenin die depressie en dat betekent ook terugvallen naar dat nare gevoel. Probeer in ieder geval niet boos op jezelf te zijn dat je je nu weer rot voelt.
Dan heb je maar even een hangweekend, je hoeft geen plezier te hebben. Probeer het voor jezelf en je zoon op de makkelijkste manier door te komen en als dat in pyama tv kijken is, is dat ook goed! Zet het doel om eventjes naar buiten te gaan met je zoon ipv allerlei leuke dingen die je nu toch niet leuk vind te doen.
Je bent nu goed bezig bij de psycholoog maar dat kost hartstikke veel energie! En er komt ook nog allerlei poep omhoog waardoor je snel van slag bent. Ik hoop dat je een beetje aardig voor jezelf kunt zijn de rest van het weekend.
VD, ben je de zaterdag een beetje doorgekomen?
Op basis van wat je hier schrijft zou ik zeggen: begin weer aan de AD. Dat lost echt niet alles op maar kan wel voor een beetje lucht zorgen zodat je energie overhoudt om met jezelf bezig te zijn en hopelijk ook om dingen te doen die je energie geven.
En ga ook door met de therapie. Ik snap dat het verleidelijk is om te zeggen "zo ben ik nu eenmaal", te stoppen en je kop in het zand te steken maar op lange termijn lost het niks op.
Het is een lange weg, geen heuveltje maar een berg. En dat is soms moedeloosmakend maar het leven kan echt veel leuker zijn dan je je nu voelt!
Waarom zie je zo op tegen de zomer?
Blijekip, jaja, ik ken m, de recreatiedwang van mooi weer. Bij slecht weer kan je tenminste nog met goed fatsoen thuis onder een dekentje zitten. Is alles inmiddels weer een beetje onder controle? Of zit je nog middenin je lastige periode?
Ik heb zelf eigenlijk een heel goed weekend. Zag er een beetje tegenop ivm pillenafbouw maar valt tot nu toe mee allemaal. Sterker nog, ik ben echt een blij ei vandaag. Ik kon zelfs niet chagrijnig worden over het feit dat de kat op het tapijt had gekakt (vies beest)
Gisteren spannende afspraak met de dokter over zwangerschapsdingen. Viel me echt reuze mee. We mochten daarna van onszelf uit eten. De rest van het weekend kan ik lekker op m'n eigen tempo (=sloom) doen. Vandaag bloemen gekocht, alle balkonbakken gevuld, boodschapjes gedaan, lekker uitgebreid ontbeten enzo. Weer een wereld van verschil met het begin van de week.
Dan heb je maar even een hangweekend, je hoeft geen plezier te hebben. Probeer het voor jezelf en je zoon op de makkelijkste manier door te komen en als dat in pyama tv kijken is, is dat ook goed! Zet het doel om eventjes naar buiten te gaan met je zoon ipv allerlei leuke dingen die je nu toch niet leuk vind te doen.
Je bent nu goed bezig bij de psycholoog maar dat kost hartstikke veel energie! En er komt ook nog allerlei poep omhoog waardoor je snel van slag bent. Ik hoop dat je een beetje aardig voor jezelf kunt zijn de rest van het weekend.
VD, ben je de zaterdag een beetje doorgekomen?
Op basis van wat je hier schrijft zou ik zeggen: begin weer aan de AD. Dat lost echt niet alles op maar kan wel voor een beetje lucht zorgen zodat je energie overhoudt om met jezelf bezig te zijn en hopelijk ook om dingen te doen die je energie geven.
En ga ook door met de therapie. Ik snap dat het verleidelijk is om te zeggen "zo ben ik nu eenmaal", te stoppen en je kop in het zand te steken maar op lange termijn lost het niks op.
Het is een lange weg, geen heuveltje maar een berg. En dat is soms moedeloosmakend maar het leven kan echt veel leuker zijn dan je je nu voelt!
Waarom zie je zo op tegen de zomer?
Blijekip, jaja, ik ken m, de recreatiedwang van mooi weer. Bij slecht weer kan je tenminste nog met goed fatsoen thuis onder een dekentje zitten. Is alles inmiddels weer een beetje onder controle? Of zit je nog middenin je lastige periode?
Ik heb zelf eigenlijk een heel goed weekend. Zag er een beetje tegenop ivm pillenafbouw maar valt tot nu toe mee allemaal. Sterker nog, ik ben echt een blij ei vandaag. Ik kon zelfs niet chagrijnig worden over het feit dat de kat op het tapijt had gekakt (vies beest)
Gisteren spannende afspraak met de dokter over zwangerschapsdingen. Viel me echt reuze mee. We mochten daarna van onszelf uit eten. De rest van het weekend kan ik lekker op m'n eigen tempo (=sloom) doen. Vandaag bloemen gekocht, alle balkonbakken gevuld, boodschapjes gedaan, lekker uitgebreid ontbeten enzo. Weer een wereld van verschil met het begin van de week.
zondag 20 april 2014 20:02
Hoi
Savon, wat naar dat je je weer zo slecht voelt Hoe is je weekend verder verlopen? Ik herken heel erg wat je schrijft, dat alles zo'n opgave is, dat alles moeilijk is en dat je er zo boos, verdrietig, jaloers en doodmoe van wordt. Verder ook eens met moringa, ik hoop dat het je gelukt is om niet te hard voor jezelf te zijn. Het zou goed zijn als je zelfs extra makkelijk, lief en zorgzaam voor jezelf kon zijn gezien je je zo slecht voelt. Dan heb je toch wat extra liefde en zorgzaamheid nodig? Maar dan moet je natuurlijk eerst accepteren dat het niet zo goed gaat en dat het niet jouw schuld is en dat het ook niet erg is en weer over gaat en dat zijn moeilijke dingen hè?
Moringa, hoe gaat het met jou? Lekker rustig aan gedaan dit weekend? Wat fijn dat het gesprek in het ziekenhuis meeviel, dat is goed nieuws!
Hier ook een wereld van verschil met vorige week. Ik vind het best wel onvoorstelbaar. De laatste dagen heb ik veel energie gehad en ging alles een stuk makkelijker dan de weken hiervoor en al helemaal de afgelopen week. Ik heb veel gedaan. Ook voelde ik me lichamelijk oké, vaak is dat wel anders na zo'n rampweek en dat maakt het moeilijker voor me om weer op gang te komen, omdat ik dus opeens wel moet gaan voelen en dat, met name lichamelijk, heel zwaar valt waardoor ik weer in het vicieuze cirkel duik. Maar nu ging dat goed. Ik voel me best wel in balans. Ik vraag me echt af hoe dit kan, ligt het nou aan de hormonen? Maar eigenlijk heb ik het idee dat het al weken niet zo goed ging, vorige week was wel heel extreem. Ik kon bijna niks, voelde me zo slecht. Alsof ik al weken aan het opwinden was en vorige week de draad knapte en nu alles weer ontspannen is. Klinkt ook logisch, maar ik weet niet of het zo heeft gewerkt of dat de hormonen gewoon flink in de war waren, het is zo'n sterk verschil. Ik voel me nu in ieder geval beter dan ik me in weken heb gevoeld, heb meer energie, niet alles is zo'n vreselijke opgave en ik kan zelfs wat doelen voor mezelf stellen zonder overweldigd (en vervolgens boos, waardeloos en tekort schieten) te worden. Dit heb ik wel vaker en het is altijd pas wanneer het beter gaat dat ik merk hoeveel makkelijker dingen gaan, hoeveel meer energie ik heb, en met name die heel simpele dingen, dat die vanzelf gaan, zonder moeite terwijl die hiervoor onoverkomelijke bergen waren, gewoon boodschappen doen, de fiets pakken. Maarja....dit gaat ergens ook altijd weer over na verloop van tijd... ik vind het alleen zo opmerkelijk dat ook mijn lichaam in balans voelt nu. Nouja, ik weet niet hoe het komt, ik probeer het vast te houden.
Wat betreft mijn 'moeilijke situatie' het is een beetje dubbel. Het is een heel vervelende situatie, maar iets wat iedereen wel kan meemaken. Het is dus heel gek, maar ergens vind ik het 'fijn' dat ik ook een 'normaal' probleem heb en dat de vervelende gevoelens die ik heb heel normaal zijn en daarbij horen. Natuurlijk zat ik veel liever niet in deze situatie, maar het is toch eigenlijk ook heel fijn om gewoon een normaal probleem te hebben en niet die depressie en alle gevoelens die daarbij komen kijken. Ik weet niet of jullie het snappen, ik kan het niet goed uitleggen zoals ik het bedoel. Ik weet niet hoe lang deze lastige situatie gaat duren, de ene week kan ik er beter mee omgaan dan de andere. Nu lukt het bijvoorbeeld om het even te laten, de week voor vorige week heb ik vreselijk veel gepiekerd erover en raakte ik ook in de stress en zag ik geen uitweg.
Vivadiva, hoe is het met jou? Hoe ging het werken met je ex vandaag?
Savon, wat naar dat je je weer zo slecht voelt Hoe is je weekend verder verlopen? Ik herken heel erg wat je schrijft, dat alles zo'n opgave is, dat alles moeilijk is en dat je er zo boos, verdrietig, jaloers en doodmoe van wordt. Verder ook eens met moringa, ik hoop dat het je gelukt is om niet te hard voor jezelf te zijn. Het zou goed zijn als je zelfs extra makkelijk, lief en zorgzaam voor jezelf kon zijn gezien je je zo slecht voelt. Dan heb je toch wat extra liefde en zorgzaamheid nodig? Maar dan moet je natuurlijk eerst accepteren dat het niet zo goed gaat en dat het niet jouw schuld is en dat het ook niet erg is en weer over gaat en dat zijn moeilijke dingen hè?
Moringa, hoe gaat het met jou? Lekker rustig aan gedaan dit weekend? Wat fijn dat het gesprek in het ziekenhuis meeviel, dat is goed nieuws!
Hier ook een wereld van verschil met vorige week. Ik vind het best wel onvoorstelbaar. De laatste dagen heb ik veel energie gehad en ging alles een stuk makkelijker dan de weken hiervoor en al helemaal de afgelopen week. Ik heb veel gedaan. Ook voelde ik me lichamelijk oké, vaak is dat wel anders na zo'n rampweek en dat maakt het moeilijker voor me om weer op gang te komen, omdat ik dus opeens wel moet gaan voelen en dat, met name lichamelijk, heel zwaar valt waardoor ik weer in het vicieuze cirkel duik. Maar nu ging dat goed. Ik voel me best wel in balans. Ik vraag me echt af hoe dit kan, ligt het nou aan de hormonen? Maar eigenlijk heb ik het idee dat het al weken niet zo goed ging, vorige week was wel heel extreem. Ik kon bijna niks, voelde me zo slecht. Alsof ik al weken aan het opwinden was en vorige week de draad knapte en nu alles weer ontspannen is. Klinkt ook logisch, maar ik weet niet of het zo heeft gewerkt of dat de hormonen gewoon flink in de war waren, het is zo'n sterk verschil. Ik voel me nu in ieder geval beter dan ik me in weken heb gevoeld, heb meer energie, niet alles is zo'n vreselijke opgave en ik kan zelfs wat doelen voor mezelf stellen zonder overweldigd (en vervolgens boos, waardeloos en tekort schieten) te worden. Dit heb ik wel vaker en het is altijd pas wanneer het beter gaat dat ik merk hoeveel makkelijker dingen gaan, hoeveel meer energie ik heb, en met name die heel simpele dingen, dat die vanzelf gaan, zonder moeite terwijl die hiervoor onoverkomelijke bergen waren, gewoon boodschappen doen, de fiets pakken. Maarja....dit gaat ergens ook altijd weer over na verloop van tijd... ik vind het alleen zo opmerkelijk dat ook mijn lichaam in balans voelt nu. Nouja, ik weet niet hoe het komt, ik probeer het vast te houden.
Wat betreft mijn 'moeilijke situatie' het is een beetje dubbel. Het is een heel vervelende situatie, maar iets wat iedereen wel kan meemaken. Het is dus heel gek, maar ergens vind ik het 'fijn' dat ik ook een 'normaal' probleem heb en dat de vervelende gevoelens die ik heb heel normaal zijn en daarbij horen. Natuurlijk zat ik veel liever niet in deze situatie, maar het is toch eigenlijk ook heel fijn om gewoon een normaal probleem te hebben en niet die depressie en alle gevoelens die daarbij komen kijken. Ik weet niet of jullie het snappen, ik kan het niet goed uitleggen zoals ik het bedoel. Ik weet niet hoe lang deze lastige situatie gaat duren, de ene week kan ik er beter mee omgaan dan de andere. Nu lukt het bijvoorbeeld om het even te laten, de week voor vorige week heb ik vreselijk veel gepiekerd erover en raakte ik ook in de stress en zag ik geen uitweg.
Vivadiva, hoe is het met jou? Hoe ging het werken met je ex vandaag?
maandag 21 april 2014 16:13
Jullie hebben natuurlijk helemaal gelijk. Ik vind het alleen zo verschrikkelijk moeilijk om dit gevoel te accepteren. Omdat ik zo boos ben dat het me niet lukt. Omdat ik dit gevoel al zo lang en vaak heb gehad dat het zo uitzichtloos voelt. Omdat ik er al zoveel door heb moeten missen en dat wil ik niet meer. Omdat het geduld van mijn vriend en alle anderen niet oneindig is. Nouja, jullie kennen ze vast ook allemaal. En het helpt niet. Gisteren ging het iets beter. Ik ben in de tuin gaan werken en vond het (heel kort maar toch) echt even fijn. Daarna op ziekenbezoek geweest. Daar werd ik weer enorm donker van. Onderweg zag ik allemaal huizen, mensen enz. en ik vroeg me maar af waarom al die mensen dit gevoel niet hebben. Ik ben heel gevoelig voor sfeer en er zijn zoveel plekken op aarde waar ik niet wil/kan zijn. En dan voel ik me weer zo'n alien en zo beperkt. Vandaag gaat het ook wel. Al ben ik weer doodop. Zie erg op tegen de werkweek omdat ik zo moe ben. Ik overweeg om het toch maar te bespreken omdat ik het gevoel heb dat ik niet kan doen wat ik allemaal nog moet doen alleen weet ik niet of ik dat durf. Want dan moet ik zelf aangeven wat ik dan wel aan zou kunnen / willen en dat weet ik dan weer niet. Dan verzand ik meteen weer in het 'hoe moet het allemaal en komt het nog wel goed' gevoel. Ook heb ik geen idee wanneer dit dan over is. En ik kan de gedachte niet uitschakelen 'wat is moe, stel ik me niet aan, heb ik mezelf dit niet aan gedaan, moet mijn werk daar de dupe van zijn, iedereen heeft toch wel eens geen zin om te werken'. Morgenochtend eerst naar mijn psychiater. Ga het maar eens met hem overleggen. Eigenlijk hoop ik dat hij dan zegt dat ik minder moet gaan werken. Maar dat doet hij natuurlijk niet. En als hij het niet zegt, is dat voor mij een bevestiging dat het allemaal wel meevalt, en dat ik me gewoon een beetje aanstel.
Moringa, wat klinkt dat fijn hoe jij je voelt, en dat zelfs ondanks dat hele zwangerschapsgedoe. Ik weet van mensen om mij heen hoe vreselijk moeilijk dat is. Het blijft voor mij een inspiratie. Ik hoop dat je het gevoel vast hebt kunnen houden. Even voor mijn beeldvorming, hoe lang heb jij eigenlijk met het echte depressieve gevoel gelopen? Misschien heb je dat wel ergens vermeld, maar dan heb ik het even gemist.
En ook jij klinkt goed blijekip! Gelukkig herken ik ook dat wel, dat alles ineens zo anders voelt, en dat zelfs weten dat het weer weg gaat je humeur niet aantast. Wat betreft je situatie. Ik snap wel wat je bedoelt. Ik heb ook zo'n issue waar ik erg mee zit. Maar daar praat ik over met anderen en mensen hebben erg begrip voor, dat is fijn. Ik merk alleen wel dat als het niet goed met me gaat, ik er heel moeilijk mee om kan gaan en er veel te zwaar aan til. Dan heeft die depressie er ineens een hoop invloed op. Maar ik herken ook dat je moeilijke situaties in goede periodes gewoon aan kan en ook nog kan 'genieten' van andere dingen. En dat is nou precies waarom andere mensen niet kunnen begrijpen waarom je een depressie niet even kan laten door je ergens anders op te richten.
Ik ben nu het boek van Mike Boddé aan het lezen. Had er in eerste instantie niet echt een goed gevoel bij (mediahype e.d.) maar het is fijn om te lezen. Heel veel herkenbaarheid. Als iemand anders het omschrijft, klinkt het toch altijd wat echter dan alles wat ik zelf schrijf. Alsof ik het dan meer serieus neem. Al las ik vandaag wel een stukje waar ik dan meteen enorm in blijf hangen. Dat somberheid een gevolg is van negatieve irreële gedachten. Kortom; het is mijn eigen schuld. Maar deze gedachten is geen gevolg van het boek, die had ik zelf ook allang bedacht. Vind het alleen nooit leuk om het nog weer ergens 'bevestigd' te zien.
VD, ben ook erg benieuwd hoe jouw weekend is verlopen. Is het meegevallen?
Moringa, wat klinkt dat fijn hoe jij je voelt, en dat zelfs ondanks dat hele zwangerschapsgedoe. Ik weet van mensen om mij heen hoe vreselijk moeilijk dat is. Het blijft voor mij een inspiratie. Ik hoop dat je het gevoel vast hebt kunnen houden. Even voor mijn beeldvorming, hoe lang heb jij eigenlijk met het echte depressieve gevoel gelopen? Misschien heb je dat wel ergens vermeld, maar dan heb ik het even gemist.
En ook jij klinkt goed blijekip! Gelukkig herken ik ook dat wel, dat alles ineens zo anders voelt, en dat zelfs weten dat het weer weg gaat je humeur niet aantast. Wat betreft je situatie. Ik snap wel wat je bedoelt. Ik heb ook zo'n issue waar ik erg mee zit. Maar daar praat ik over met anderen en mensen hebben erg begrip voor, dat is fijn. Ik merk alleen wel dat als het niet goed met me gaat, ik er heel moeilijk mee om kan gaan en er veel te zwaar aan til. Dan heeft die depressie er ineens een hoop invloed op. Maar ik herken ook dat je moeilijke situaties in goede periodes gewoon aan kan en ook nog kan 'genieten' van andere dingen. En dat is nou precies waarom andere mensen niet kunnen begrijpen waarom je een depressie niet even kan laten door je ergens anders op te richten.
Ik ben nu het boek van Mike Boddé aan het lezen. Had er in eerste instantie niet echt een goed gevoel bij (mediahype e.d.) maar het is fijn om te lezen. Heel veel herkenbaarheid. Als iemand anders het omschrijft, klinkt het toch altijd wat echter dan alles wat ik zelf schrijf. Alsof ik het dan meer serieus neem. Al las ik vandaag wel een stukje waar ik dan meteen enorm in blijf hangen. Dat somberheid een gevolg is van negatieve irreële gedachten. Kortom; het is mijn eigen schuld. Maar deze gedachten is geen gevolg van het boek, die had ik zelf ook allang bedacht. Vind het alleen nooit leuk om het nog weer ergens 'bevestigd' te zien.
VD, ben ook erg benieuwd hoe jouw weekend is verlopen. Is het meegevallen?
maandag 21 april 2014 17:07
Even kort: haha
Wauw, Savon, jij holt echt vooruit met je gedachten. Je hebt net uit je toetsenbord gekregen dat je misschien moet overwegen dit te bespreken op je werk en dan hol je verder met wat als, wat als, en hoe dit, hoe dat en kom je uit eindelijk bij de bekende twijfels terecht en waarschijnlijk is je hoofd dan zo moe van al dat nadenken dat je denkt, 'laat ook maar, ik stel me vast aan, ik overzie het niet, beter laat ik het zoals het is.'
Het is logisch dat je zoiets niet overziet. JIJ hebt niet alle antwoorden en dat kan ook niet. Natuurlijk weet je niet hoe lang dit gevoel gaat blijven, dat valt nu ook niet in te schatten, daarom moet je eigenlijk stap voor stap kijken. Hoe gaat het nu? Wat kan ik nu doen? En het echt even zo laten en pas bij een volgende stap weer denken, hoe gaat het nu? Wat kan ik nu aan?
Misschien is een eerste stap überhaupt alleen om het te bespreken op je werk. Geef gewoon aan waar je mee zit. Je bent bekend met depressies en voelt je nu niet goed. Jij had toch een heel begripvolle werkgever? Dan kun je prima aangeven dat je niet zo goed weet wat je wel aankan en dat je daar samen over na zou willen denken. Misschien heeft je leidinggevende wel een goed plan. Zo niet, begin dan met tijdelijk 1 dag minder in de week en een afspraak bij de bedrijfsarts. Dan is het per week kijken hoe het gaat. Niet vooruit hollen met je verwachtingen, je gedachten, proberen de hele situatie te overzien terwijl je niet eens weet hoe je gevoel gaat veranderen in de komende weken. Oefen met je gedachten gewoon stoppen en naar nu kijken.
Over dat het je 'eigen schuld' is. Tsja. Ik kan daar enorm tegenin gaan, maar dat helpt iemand zoals jij of ik toch niet, we gaan er toch niet rationeel over denken. Het punt is, je kan jezelf nog eeuwig gaan verwijten dat het je eigen schuld is en dat je stom en slecht en lui bent dat je niet positiever denkt en dat je jezelf de put in praat, maar 1 ding is zeker, daar ga je echt niet meer energie van krijgen. Of je kan het gewoon afkappen en er totaal niet op ingaan met jezelf. Belangrijkst is wat nu helpend voor jou is. Wat helpt jou om je wel beter te voelen? Het maakt niet uit wat de 'absolute waarheid' is (eigen schuld, ik ben luier dan andere mensen, andere mensen kunnen het wel aan en ik niet, dus ik moet boeten door geen hulp te krijgen, nog harder te werken, mag niet klagen....) alleen wij denken daar over! En dat vreet energie en zorgt dat we in de negatieve spiraal blijven hangen. Durf een punt te zetten in je gedachten en het gewoon te negeren en te kijken wat je nu kan helpen om je beter te voelen. En als dat helemaal niks doen is dan doe je niks en oordeel je daar eens een keer niet over. Vind het gewoon eens oké. En als dat wel iets doen is doe dan dat ene ding en ding niet gelijk vooruit over andere dingen of wat je erna gaat doen, of wat je eigenlijk nog 'zou moeten' doen. Eerst dat ene, dan pas op de plaats, dan kijk je verder.
Hier gaat het wel, niet zo energiek als de dagen hiervoor, maar ik probeer nog vast te houden. Mijn eigen advies hierboven kan ik zelf ook erg goed gebruiken
Wauw, Savon, jij holt echt vooruit met je gedachten. Je hebt net uit je toetsenbord gekregen dat je misschien moet overwegen dit te bespreken op je werk en dan hol je verder met wat als, wat als, en hoe dit, hoe dat en kom je uit eindelijk bij de bekende twijfels terecht en waarschijnlijk is je hoofd dan zo moe van al dat nadenken dat je denkt, 'laat ook maar, ik stel me vast aan, ik overzie het niet, beter laat ik het zoals het is.'
Het is logisch dat je zoiets niet overziet. JIJ hebt niet alle antwoorden en dat kan ook niet. Natuurlijk weet je niet hoe lang dit gevoel gaat blijven, dat valt nu ook niet in te schatten, daarom moet je eigenlijk stap voor stap kijken. Hoe gaat het nu? Wat kan ik nu doen? En het echt even zo laten en pas bij een volgende stap weer denken, hoe gaat het nu? Wat kan ik nu aan?
Misschien is een eerste stap überhaupt alleen om het te bespreken op je werk. Geef gewoon aan waar je mee zit. Je bent bekend met depressies en voelt je nu niet goed. Jij had toch een heel begripvolle werkgever? Dan kun je prima aangeven dat je niet zo goed weet wat je wel aankan en dat je daar samen over na zou willen denken. Misschien heeft je leidinggevende wel een goed plan. Zo niet, begin dan met tijdelijk 1 dag minder in de week en een afspraak bij de bedrijfsarts. Dan is het per week kijken hoe het gaat. Niet vooruit hollen met je verwachtingen, je gedachten, proberen de hele situatie te overzien terwijl je niet eens weet hoe je gevoel gaat veranderen in de komende weken. Oefen met je gedachten gewoon stoppen en naar nu kijken.
Over dat het je 'eigen schuld' is. Tsja. Ik kan daar enorm tegenin gaan, maar dat helpt iemand zoals jij of ik toch niet, we gaan er toch niet rationeel over denken. Het punt is, je kan jezelf nog eeuwig gaan verwijten dat het je eigen schuld is en dat je stom en slecht en lui bent dat je niet positiever denkt en dat je jezelf de put in praat, maar 1 ding is zeker, daar ga je echt niet meer energie van krijgen. Of je kan het gewoon afkappen en er totaal niet op ingaan met jezelf. Belangrijkst is wat nu helpend voor jou is. Wat helpt jou om je wel beter te voelen? Het maakt niet uit wat de 'absolute waarheid' is (eigen schuld, ik ben luier dan andere mensen, andere mensen kunnen het wel aan en ik niet, dus ik moet boeten door geen hulp te krijgen, nog harder te werken, mag niet klagen....) alleen wij denken daar over! En dat vreet energie en zorgt dat we in de negatieve spiraal blijven hangen. Durf een punt te zetten in je gedachten en het gewoon te negeren en te kijken wat je nu kan helpen om je beter te voelen. En als dat helemaal niks doen is dan doe je niks en oordeel je daar eens een keer niet over. Vind het gewoon eens oké. En als dat wel iets doen is doe dan dat ene ding en ding niet gelijk vooruit over andere dingen of wat je erna gaat doen, of wat je eigenlijk nog 'zou moeten' doen. Eerst dat ene, dan pas op de plaats, dan kijk je verder.
Hier gaat het wel, niet zo energiek als de dagen hiervoor, maar ik probeer nog vast te houden. Mijn eigen advies hierboven kan ik zelf ook erg goed gebruiken
maandag 21 april 2014 19:39
Zo, paasvieringen weer achter de rug.
Savon, herkenbaar hoor, dat je goed voelen bijna 'verdacht' is.
Ik probeer altijd er dan maar van te genieten zolang het duurt
Wat je vroeg over sociale contacten, het lukt me wel redelijk om ze te onderhouden. De meeste van mijn vriendschappen heb ik al minimaal 10 jaar dus dat kan ook wel tegen een stootje. Soms zeg ik liever af maar dat doe ik in praktijk bijna nooit.
Ik merk wel dat het soms heel vermoeiend is om echt er voor mensen te zijn. Een goede vriendin is na 10 jaar weer vrijgezel, maar ik merkte zaterdagavond dat ik zo met mezelf in de knoop zat dat haar verhaal me niet echt raakte en dat ik ook niet echt de goede dingen zei ofzo
Wat vervelend dat je je ineens zoveel minder voelde.. En dat er eigenlijk geen ruimte voor was en dat je ook nog eens niet wist waarom..
Moringa, dank voor je advies. De zaterdag was slopend, ik zat mezelf zo in de weg en wist echt niet meer hoe ik mijn leven nou verder moest inrichten, de zondag (waar ik tegenop zag) gek genoeg best prima en vandaag ook. Gisteravond kwam ik stuiterend uit mijn werk, vriendinnetje ge-appt en nog even de stad in gegaan. Vandaag prima met familie. Maar donderdag ga ik wel even goed praten met psych, over medicijnen, over hoe nu verder..
En de zomer.. dat betekent hitte, bikini's .. gezellig doen. Rust nemen thuis voelt dan helemaal zo suf. Precies wat jij tegen blijekip zegt dus
Ik weet niet maar ik heb al 2 rotzomers achter de rug (3 eigenlijk zit ik nu te denken) dus het voelt als 'een dingetje'
op de rest reageer ik morgen even, heb nogal last van mijn handen de laatste weken dus probeer niet zoveel te laptoppen
Savon, herkenbaar hoor, dat je goed voelen bijna 'verdacht' is.
Ik probeer altijd er dan maar van te genieten zolang het duurt
Wat je vroeg over sociale contacten, het lukt me wel redelijk om ze te onderhouden. De meeste van mijn vriendschappen heb ik al minimaal 10 jaar dus dat kan ook wel tegen een stootje. Soms zeg ik liever af maar dat doe ik in praktijk bijna nooit.
Ik merk wel dat het soms heel vermoeiend is om echt er voor mensen te zijn. Een goede vriendin is na 10 jaar weer vrijgezel, maar ik merkte zaterdagavond dat ik zo met mezelf in de knoop zat dat haar verhaal me niet echt raakte en dat ik ook niet echt de goede dingen zei ofzo
Wat vervelend dat je je ineens zoveel minder voelde.. En dat er eigenlijk geen ruimte voor was en dat je ook nog eens niet wist waarom..
Moringa, dank voor je advies. De zaterdag was slopend, ik zat mezelf zo in de weg en wist echt niet meer hoe ik mijn leven nou verder moest inrichten, de zondag (waar ik tegenop zag) gek genoeg best prima en vandaag ook. Gisteravond kwam ik stuiterend uit mijn werk, vriendinnetje ge-appt en nog even de stad in gegaan. Vandaag prima met familie. Maar donderdag ga ik wel even goed praten met psych, over medicijnen, over hoe nu verder..
En de zomer.. dat betekent hitte, bikini's .. gezellig doen. Rust nemen thuis voelt dan helemaal zo suf. Precies wat jij tegen blijekip zegt dus
Ik weet niet maar ik heb al 2 rotzomers achter de rug (3 eigenlijk zit ik nu te denken) dus het voelt als 'een dingetje'
op de rest reageer ik morgen even, heb nogal last van mijn handen de laatste weken dus probeer niet zoveel te laptoppen
dinsdag 22 april 2014 11:47
Dag allemaal, zo dit word een hele lange post zeg
Savon, goed dat je ff buiten in de tuin bent geweest.
Wat Blije Kip zegt, stap voor stap bekijken is genoeg.
Ik ken de doemscenario's maar al te goed en uiteindelijk draaide het er allemaal op uit dat ik me aanstelde en dan was ik weer terug bij het begin. Ik kon me niet ziek melden want dan het resultaat was dan (vul hier een hoop engs in zoals raakte ik mijn baan kwijt, belande ik in de goot en ging mijn vriend ook nog weg)
Nou, daar word je niet frisser van.
Je gedachten herken ik van vlak voor mijn eigen meltdown.
Van buiten zou ik zeggen: meld je ziek, blijf thuis, geef jezelf rust, steek energie in je therapie. Wees open en vraag hulp bij (praktische) dingen die je te zwaar zijn.
Oh ja, en denk niet voor je vriend: het is namelijk ZIJN keuze om bij jou te zijn, daar is ie zelf verantwoordelijk voor.
In praktijk weet ik dat dit zo niet werkt en dat bovenstaande boodschap niet aankomt en ondergesneeuwd word door de "wat als" gedachten. Bespreek het daarom eerst op je werk en maak een afspraak met de bedrijfsarts om je verhaal te doen.
Wiens schuld het is doet er niet toe. Het is nu namelijk zo. Nou ja, wat Blijekip zegt dus, die kan het beter verwoorden.
Je vroeg trouwens hoe lang ik hiermee heb rondgelopen. Met het allerdonkerste gevoel zo'n driekwart jaar schat ik. Maar daarom heen zat nog 3-4 jaar die begon met een burn-out. En dan nog de aanloop daar naar toe natuurlijk. Ik heb 2 jaar bij de psychotherapeut gelopen. Nu sinds een tijdje gestopt, de gespreksstof was op en ik had het gevoel dat ik het nu zelf aankon.
En dat klopt ook wel. Ik ben namelijk best regelmatig verdrietig over het gedoe wat er allemaal komt kijken bij mijn kinderwens maar ik heb nu het gevoel dat ik het redelijk kan handelen. Ik twijfel me soms helemaal suf over wat ik nu moet gaan doen in "de toekomst". Ik krijg trouwens nog steeds regelmatig hele dagen niks uit mijn handen en ik slaap veel te lang uit naar mijn eigen zin. Maar het is allemaal niet zo onoverkomelijk als eerst.
@ Blije Kip, ha ik herken het wel hoor, het "eindelijk een normaal probleem, zou ik dan toch gewoon een normaal mens zijn?". Moeilijke situaties brengen stress met zich mee en gepieker maar inderdaad het is dan geen gepieker om het gepieker en omdat je jezelf stom vindt maar omdat het gewoon lastig is.
Het klinkt allemaal alsof je probeert leert mee te surfen op de golfbeweging die je humeur maakt (ff geen betere metafoor paraat) ipv dat je denkt "hé HEEE, vorige week was ik nog blij en nu ben ik ineens down, what happened?" en dat je dan krampachtig probeert het eerdere gevoel vast te houden terwijl het al lang een andere situatie is.
Lastig is dat soms maar ik merk dat ik zelf meer energie overhoud als ik meer go with the flow ben. Ik lees in andere topics vaak dat er ergens voor geknokt moet worden (relatie/ziekte/zwanger worden). Nou, als ik zo hard ga knokken, knok ik mezelf meestal een of andere put in waarin ik dan op de bodem ga zitten mokken dat ik zo hard geknokt heb zonder resultaat. Dus dan maar loslaaaaaaaaaaten. Zucht. Aan de ene kant irritant (zelf minder controle natuurlijk ) maar eigenlijk juist fijn omdat ik dan makkelijker veel terugveer en mijn algehele stemming veel stabieler is.
@ VD, zo dit weekend is weer voorbij! En t ging nog best goed ook. :)Je hoeft je leven niet meer in te richten. Het is al ingericht. Je hoeft niet iets te worden want je bent al iets. En misschien straks iets anders.
Ja, rust nemen voelt suf maar rust nemen en suf zijn is kennelijk wat je nu nodig hebt. Je praat over gezelligheid alsof je iets vies moet opeten. Nou, dan doe je toch wat minder van het soort gezelligheid waar je zo tegenop ziet, alleen als het echt een keer moet. Wat voor gezelligheid vind je het leukst/ minst belastend? Je kan je op die gezelligheid concentreren in de hoeveelheid waar jij energie voor hebt.
Ik kon mezelf ook zo haten in bikini. Nu heb ik een badpak en het zal me aan m'n dikke reet roesten. Nou ja, als ik een stoere bui heb dan.
@ hier: gaat best goed, beter dan verwacht. Ik ben nog een beetje achterdochtig, straks krijg ik nog een klap van die medicijnen. Maar heb een fijn weekend gehad.
Savon, goed dat je ff buiten in de tuin bent geweest.
Wat Blije Kip zegt, stap voor stap bekijken is genoeg.
Ik ken de doemscenario's maar al te goed en uiteindelijk draaide het er allemaal op uit dat ik me aanstelde en dan was ik weer terug bij het begin. Ik kon me niet ziek melden want dan het resultaat was dan (vul hier een hoop engs in zoals raakte ik mijn baan kwijt, belande ik in de goot en ging mijn vriend ook nog weg)
Nou, daar word je niet frisser van.
Je gedachten herken ik van vlak voor mijn eigen meltdown.
Van buiten zou ik zeggen: meld je ziek, blijf thuis, geef jezelf rust, steek energie in je therapie. Wees open en vraag hulp bij (praktische) dingen die je te zwaar zijn.
Oh ja, en denk niet voor je vriend: het is namelijk ZIJN keuze om bij jou te zijn, daar is ie zelf verantwoordelijk voor.
In praktijk weet ik dat dit zo niet werkt en dat bovenstaande boodschap niet aankomt en ondergesneeuwd word door de "wat als" gedachten. Bespreek het daarom eerst op je werk en maak een afspraak met de bedrijfsarts om je verhaal te doen.
Wiens schuld het is doet er niet toe. Het is nu namelijk zo. Nou ja, wat Blijekip zegt dus, die kan het beter verwoorden.
Je vroeg trouwens hoe lang ik hiermee heb rondgelopen. Met het allerdonkerste gevoel zo'n driekwart jaar schat ik. Maar daarom heen zat nog 3-4 jaar die begon met een burn-out. En dan nog de aanloop daar naar toe natuurlijk. Ik heb 2 jaar bij de psychotherapeut gelopen. Nu sinds een tijdje gestopt, de gespreksstof was op en ik had het gevoel dat ik het nu zelf aankon.
En dat klopt ook wel. Ik ben namelijk best regelmatig verdrietig over het gedoe wat er allemaal komt kijken bij mijn kinderwens maar ik heb nu het gevoel dat ik het redelijk kan handelen. Ik twijfel me soms helemaal suf over wat ik nu moet gaan doen in "de toekomst". Ik krijg trouwens nog steeds regelmatig hele dagen niks uit mijn handen en ik slaap veel te lang uit naar mijn eigen zin. Maar het is allemaal niet zo onoverkomelijk als eerst.
@ Blije Kip, ha ik herken het wel hoor, het "eindelijk een normaal probleem, zou ik dan toch gewoon een normaal mens zijn?". Moeilijke situaties brengen stress met zich mee en gepieker maar inderdaad het is dan geen gepieker om het gepieker en omdat je jezelf stom vindt maar omdat het gewoon lastig is.
Het klinkt allemaal alsof je probeert leert mee te surfen op de golfbeweging die je humeur maakt (ff geen betere metafoor paraat) ipv dat je denkt "hé HEEE, vorige week was ik nog blij en nu ben ik ineens down, what happened?" en dat je dan krampachtig probeert het eerdere gevoel vast te houden terwijl het al lang een andere situatie is.
Lastig is dat soms maar ik merk dat ik zelf meer energie overhoud als ik meer go with the flow ben. Ik lees in andere topics vaak dat er ergens voor geknokt moet worden (relatie/ziekte/zwanger worden). Nou, als ik zo hard ga knokken, knok ik mezelf meestal een of andere put in waarin ik dan op de bodem ga zitten mokken dat ik zo hard geknokt heb zonder resultaat. Dus dan maar loslaaaaaaaaaaten. Zucht. Aan de ene kant irritant (zelf minder controle natuurlijk ) maar eigenlijk juist fijn omdat ik dan makkelijker veel terugveer en mijn algehele stemming veel stabieler is.
@ VD, zo dit weekend is weer voorbij! En t ging nog best goed ook. :)Je hoeft je leven niet meer in te richten. Het is al ingericht. Je hoeft niet iets te worden want je bent al iets. En misschien straks iets anders.
Ja, rust nemen voelt suf maar rust nemen en suf zijn is kennelijk wat je nu nodig hebt. Je praat over gezelligheid alsof je iets vies moet opeten. Nou, dan doe je toch wat minder van het soort gezelligheid waar je zo tegenop ziet, alleen als het echt een keer moet. Wat voor gezelligheid vind je het leukst/ minst belastend? Je kan je op die gezelligheid concentreren in de hoeveelheid waar jij energie voor hebt.
Ik kon mezelf ook zo haten in bikini. Nu heb ik een badpak en het zal me aan m'n dikke reet roesten. Nou ja, als ik een stoere bui heb dan.
@ hier: gaat best goed, beter dan verwacht. Ik ben nog een beetje achterdochtig, straks krijg ik nog een klap van die medicijnen. Maar heb een fijn weekend gehad.
dinsdag 22 april 2014 20:09
Moringa, ja ik kan beter meer 'go with the flow' zijn inderdaad! Anders hobbel ik er steeds maar achteraan! Dat loslaten komt ook overal weer terug hè? Fijn dat je je zo goed voelt nu, lekker!
geen_inspiratie, welkom en je bent natuurlijk ook van harte welkom iets te schrijven als je daar zin in hebt!
Vivadiva fijn dat je stemming toch is gedurende het weekend. Ik herken het balen van de zomer, heb ik ook jaren gehad, nu in mindere mate, maar ideaal is het (nog) niet.
Savon, hoe ging het vandaag?
Hier valt de nieuwe therapie toch in het water en om een best wel kromme reden. Ik zal het even neerzetten en na een paar dagen weghalen i.v.m. herkenbaarheid. [verwijderd ivm herkenbaarheid] Hoe nu verder weet ik niet, moet het nog bespreken met mijn huidige therapeut.....
geen_inspiratie, welkom en je bent natuurlijk ook van harte welkom iets te schrijven als je daar zin in hebt!
Vivadiva fijn dat je stemming toch is gedurende het weekend. Ik herken het balen van de zomer, heb ik ook jaren gehad, nu in mindere mate, maar ideaal is het (nog) niet.
Savon, hoe ging het vandaag?
Hier valt de nieuwe therapie toch in het water en om een best wel kromme reden. Ik zal het even neerzetten en na een paar dagen weghalen i.v.m. herkenbaarheid. [verwijderd ivm herkenbaarheid] Hoe nu verder weet ik niet, moet het nog bespreken met mijn huidige therapeut.....
dinsdag 22 april 2014 20:29
Oh bah wat ontzettend stom blijekip! Dit is wel heel wrang. Heb ik ook even geen woorden voor. Weet je dit pas net? Hoe gaat het nu met je dan? En wanneer heb je een afspraak met je therapeut? Allemaal vragen, maar ik schrik hier echt van. Dit is al een hele flinke domper als je helemaal biostabiel bent, moet je nagaan hoe dat nu dan is.
Is niet mijn bedoeling om het allemaal nog erger te maken hoor. Ik ga natuurlijk gewoon heel erg voor je duimen dat hier iets goeds uit voorkomt. Want meestal werkt dat zo. Alleen zijn dit van die dooddoeners die ik eigenlijk niet wil plaatsen.
Nouja, het blijkt maar, weet gewoon even niet wat ik moet zeggen en zeg daarom misschien allemaal stomme dingen maar dan zeg ik tenminste nog wat, ofzoiets...
Is niet mijn bedoeling om het allemaal nog erger te maken hoor. Ik ga natuurlijk gewoon heel erg voor je duimen dat hier iets goeds uit voorkomt. Want meestal werkt dat zo. Alleen zijn dit van die dooddoeners die ik eigenlijk niet wil plaatsen.
Nouja, het blijkt maar, weet gewoon even niet wat ik moet zeggen en zeg daarom misschien allemaal stomme dingen maar dan zeg ik tenminste nog wat, ofzoiets...
dinsdag 22 april 2014 20:35
Met mij gaat het trouwens nog steeds hetzelfde. Uitgeput, leeg en verdrietig (zonder tranen, dat wel). Vanochtend bij psych geweest. Die vind het ook lastig wat te doen. Doorverwijzing is natuurlijk een lange termijn oplossing, maar er moet iets gebeuren om me nu wat meer lucht te krijgen. Het werken vind hij ook dubbel. Het zou het beste zijn als ik zoveel mogelijk een 'normaal' ritme heb. Daar ben ik het ook wel mee eens.
Besloten om toch een ander AD te gaan proberen. Dus nu afbouwen met het een en opbouwen met het ander. Is niet ideaal nu, maar aan de andere kant, veel slechter dan nu kan het toch niet en dan gebeurt er tenminste iets (hoop ik).
Heb het ook besproken op mijn werk. Niet zozeer qua werk en wat ik moet doen. Maar heb wel aangegeven hoe ik me voel zodat er begrip voor is en dat er rekening mee kan worden gehouden voor het geval dit nodig is. Voor nu was dat wel even genoeg.
Ik laat het nu maar even. Had ik dat advies niet ergens hier gekregen?
Besloten om toch een ander AD te gaan proberen. Dus nu afbouwen met het een en opbouwen met het ander. Is niet ideaal nu, maar aan de andere kant, veel slechter dan nu kan het toch niet en dan gebeurt er tenminste iets (hoop ik).
Heb het ook besproken op mijn werk. Niet zozeer qua werk en wat ik moet doen. Maar heb wel aangegeven hoe ik me voel zodat er begrip voor is en dat er rekening mee kan worden gehouden voor het geval dit nodig is. Voor nu was dat wel even genoeg.
Ik laat het nu maar even. Had ik dat advies niet ergens hier gekregen?
dinsdag 22 april 2014 20:57
Hey Savon, super, supergoed dat je op je werk hebt aangegeven wat er aan de hand is. Heel goede eerste stap! Goed gedaan! Hoe vond je dat om te doen? Hoe was de reactie van je leidinggevende/collega's? Ik hoop voor je dat het wisselen van medicatie iets gaat opleveren. En bedankt voor je lieve woorden, helemaal niet stom!
Je vragen had ik hier beantwoord, maar nu toch weggehaald i.v.m. herkenbaarheid. Ik weet niet of je het al had kunnen lezen..
Je vragen had ik hier beantwoord, maar nu toch weggehaald i.v.m. herkenbaarheid. Ik weet niet of je het al had kunnen lezen..
dinsdag 22 april 2014 21:09
Niet alles gelezen maar ik dacht dat je Anti depresiva beter niet zomaar mag stoppen, (misschien bij de nieuwere wel hoor) een minimale langere periode van ca. half jaar of langer(?) minimaal moet gebruiken, zeker de eerste keer, zeg maar net als een anti biotica kuur die je altijd af moet maken.
Dan heb je meer kans op (meer blijvende) "genezing". Je zei dat je afgebouwd had toen het wel weer ging, misschien had je beter nog even door kunnen gebruiken. Weet niet of mijn verhaal klopt of dat ik het verkeerd onthouden heb, hoelang je het gebruikt hebt en of je onder begeleiding arts afgebouwd hebt maar ik meende uit je verhaal op te maken van niet, wellicht omdat je in den verre zit. Ik merk dat mensen er al kan dat veel tijd nodig hebben heel goed uit kunnen komen, ook als het ernstig was. Wel blijft er meestal een zekere gevoeligheid.
Dan heb je meer kans op (meer blijvende) "genezing". Je zei dat je afgebouwd had toen het wel weer ging, misschien had je beter nog even door kunnen gebruiken. Weet niet of mijn verhaal klopt of dat ik het verkeerd onthouden heb, hoelang je het gebruikt hebt en of je onder begeleiding arts afgebouwd hebt maar ik meende uit je verhaal op te maken van niet, wellicht omdat je in den verre zit. Ik merk dat mensen er al kan dat veel tijd nodig hebben heel goed uit kunnen komen, ook als het ernstig was. Wel blijft er meestal een zekere gevoeligheid.
donderdag 24 april 2014 12:11
Dag allemaal,
Blijekip, ik zie dat je net je verhaal hebt weggehaald. Nu heb ik het eerder wel snel gelezen met het voornemen er nog op te reageren maar ik weet niet alles meer dus als ik een beetje een kromme reactie geef weet je waar het aan ligt
Maar wat een ***situatie dat je bij allebei net buiten het potje pist. Zou het geen mogelijkheid zijn om toch de eerste variant te doen, die waarbij je eigenlijk ernaast zou werken?
Dat houdt dan misschien over een tijdje op maar ik neem aan dat het onderscheid ligt op "een probleem hebben maar wel kunnen functioneren in het dagelijkse praktijk" en "een probleem hebben waardoor je niet kan functioneren in de dagelijkse praktijk". In die zin hoor je dan nog steeds bij groep 1 omdat de oorzaak van stoppen werk buiten jou ligt.
Wat zou je eigenlijk vinden van het idee van die tweede groep?
Wanneer bespreek je het met therapeut?
Het is inderdaad een onverwachte wending maar het kan inderdaad best zijn dat er iets goeds uit voortkomt. Ik heb een tijd geleden mijn baan opgezegd. Dat vond ik heel eng maar ook een opluchting.
Savon, je hebt het dus bij je werk aangekaart. Hoe was de reactie daar? Ik hoop dat het goed is gegaan.
Welke AD gebruik je nu? Hoge of lage dosering?
Grappig trouwens, ik had gisteren een kort gesprekje op mijn werk met een collega. Ik had ze verteld dat ik medicijnen aan het afbouwen was en dat ik daar last van had. Ze vroeg welke medicijnen. Bleek ze ze zelf ook te slikken, een andere AD dan. Heel gesprek over gehad. Dat heb ik dus heel vaak. Zodra ik zoiets vertel durven anderen ook toe te geven dat ze AD gebruiken of kennen ze iemand die erg met zichzelf worstelt.
Unuance, daar heb je gelijk in. Je moet ze wel lang genoeg slikken, tot een half jaar nadat je je stabiel voelt. Inmiddels is VD al lang weer terug uit het buitenland trouwens
Oh ja, ik zit hier alweer een tijdje te piekeren over het volgende ding. Misschien hebben jullie er nog ideeën over. Ik ben WO opgeleid. Heb heel lang een WO kantoorbaan gehad. Vorig jaar ontslag genomen. Eerst een half jaar vrij gehad. Nu werk ik ergens parttime in laaggeschoold werk. Man verdient het hoofdinkomen voor ons.
Op laaggeschoold werk heb ik het best naar mijn zin. Vooral qua collega's, weinig werkuren en het is sociaal werk wat ik ook leuk vind. Uiteraard betaald het beroerd en heeft het 0 zekerheid en status. Ik vind het vervelend dat ik afhankelijk ben van man qua inkomen en ik mis wel een deel hersenwerk.
Op WO werk was de sfeer matig, weinig sociaal, zat ik de hele dag op mijn krent en voelde ik me schuldig omdat iedereen belangrijk deed terwijl ik met de beste wil van de wereld niet kon bedenken wat er nu zo belangrijk was. Maar dat had wel geld, status en onafhankelijkheid. En ik was er goed in.
Ik zit dus te dubben om weer op zoek te gaan naar een andere baan. Maar wat in vredesnaam? Van het idee om 32 of 40 (de horror ) uur op kantoor te zitten word ik al benauwd. Van het idee om te blijven rommelen wat minder maar word ik ook niet blij van. Hoe vind ik hier een tussenweg in? Niet teveel hoofd en niet alleen maar doe.
En moet ik dit wel doen?
Piekerdepieker
Blijekip, ik zie dat je net je verhaal hebt weggehaald. Nu heb ik het eerder wel snel gelezen met het voornemen er nog op te reageren maar ik weet niet alles meer dus als ik een beetje een kromme reactie geef weet je waar het aan ligt
Maar wat een ***situatie dat je bij allebei net buiten het potje pist. Zou het geen mogelijkheid zijn om toch de eerste variant te doen, die waarbij je eigenlijk ernaast zou werken?
Dat houdt dan misschien over een tijdje op maar ik neem aan dat het onderscheid ligt op "een probleem hebben maar wel kunnen functioneren in het dagelijkse praktijk" en "een probleem hebben waardoor je niet kan functioneren in de dagelijkse praktijk". In die zin hoor je dan nog steeds bij groep 1 omdat de oorzaak van stoppen werk buiten jou ligt.
Wat zou je eigenlijk vinden van het idee van die tweede groep?
Wanneer bespreek je het met therapeut?
Het is inderdaad een onverwachte wending maar het kan inderdaad best zijn dat er iets goeds uit voortkomt. Ik heb een tijd geleden mijn baan opgezegd. Dat vond ik heel eng maar ook een opluchting.
Savon, je hebt het dus bij je werk aangekaart. Hoe was de reactie daar? Ik hoop dat het goed is gegaan.
Welke AD gebruik je nu? Hoge of lage dosering?
Grappig trouwens, ik had gisteren een kort gesprekje op mijn werk met een collega. Ik had ze verteld dat ik medicijnen aan het afbouwen was en dat ik daar last van had. Ze vroeg welke medicijnen. Bleek ze ze zelf ook te slikken, een andere AD dan. Heel gesprek over gehad. Dat heb ik dus heel vaak. Zodra ik zoiets vertel durven anderen ook toe te geven dat ze AD gebruiken of kennen ze iemand die erg met zichzelf worstelt.
Unuance, daar heb je gelijk in. Je moet ze wel lang genoeg slikken, tot een half jaar nadat je je stabiel voelt. Inmiddels is VD al lang weer terug uit het buitenland trouwens
Oh ja, ik zit hier alweer een tijdje te piekeren over het volgende ding. Misschien hebben jullie er nog ideeën over. Ik ben WO opgeleid. Heb heel lang een WO kantoorbaan gehad. Vorig jaar ontslag genomen. Eerst een half jaar vrij gehad. Nu werk ik ergens parttime in laaggeschoold werk. Man verdient het hoofdinkomen voor ons.
Op laaggeschoold werk heb ik het best naar mijn zin. Vooral qua collega's, weinig werkuren en het is sociaal werk wat ik ook leuk vind. Uiteraard betaald het beroerd en heeft het 0 zekerheid en status. Ik vind het vervelend dat ik afhankelijk ben van man qua inkomen en ik mis wel een deel hersenwerk.
Op WO werk was de sfeer matig, weinig sociaal, zat ik de hele dag op mijn krent en voelde ik me schuldig omdat iedereen belangrijk deed terwijl ik met de beste wil van de wereld niet kon bedenken wat er nu zo belangrijk was. Maar dat had wel geld, status en onafhankelijkheid. En ik was er goed in.
Ik zit dus te dubben om weer op zoek te gaan naar een andere baan. Maar wat in vredesnaam? Van het idee om 32 of 40 (de horror ) uur op kantoor te zitten word ik al benauwd. Van het idee om te blijven rommelen wat minder maar word ik ook niet blij van. Hoe vind ik hier een tussenweg in? Niet teveel hoofd en niet alleen maar doe.
En moet ik dit wel doen?
Piekerdepieker
donderdag 24 april 2014 13:46
Ha moringa, ohja, sorry, ik voelde me er gewoon niet goed bij dat er zoiets persoonlijks zo lang open en bloot stond. Als je mij kent ben ik wel redelijk herkenbaar met dat verhaal.
[verwijderd i.v.m. herkenbaarheid]
Ik zie mijn therapeut deze week nog. Ik heb inmiddels wel een plan bedacht, maar ik wil met haar nog spreken over hoe zij erover denkt. Ik ben benieuwd, ik heb inmiddels het idee dat zij allang blij was dat ik bijna zou ophoepelen
Ik vind het ook heel knap van je dat je je baan hebt opgegeven. Dat lijkt me moeilijk. Ik vind dat je werkt om te leven en niet andersom, dat vind ik ook belangrijk, maar toch blijft werk een groot deel van het/mijn leven. [verwijderd i.v.m. herkenbaarheid] Hoe was het voor jou om je baan op te geven? En hoe kijk je naar de toekomst? Lukt het om voldoende uitdaging en voldoening uit andere dingen te halen? En met de financiën?
Oh wacht, ik lees je post nu verder en hebt er nog een heel stuk over geschreven ik kan me je vragen dus heel goed voorstellen! Het geldaspect doet mij ook veel moet ik toegeven. Dat werken geld oplevert en ik met geld veel meer vrijheid heb om mijn leven in te delen zoals ik wil vind ik fijn. Maar dat heeft allemaal geen waarde als je zelf niet lekker in je vel zit, want dan heb je toch nergens zin in en kan je toch niet echt ergens van genieten. Is het mogelijk om in je oude vakgebied 3 dagen te werken? Wat benauwt je aan het idee om dat werk weer 32 of 40 uur in de week te doen?Kan je nog aanvullende opleiding doen om iets anders te gaan doen? Heb je een idee van wat je zou willen doen? Kan je in je huidige baan doorgroeien of door opleiding hogerop komen of een andere functie gaan vervullen?
Een tussenweg vind je denk ik door na te gaan wat jij echt wil en die keuze te accepteren. Dus niet denken 'ja, maar zou ik niet eigenlijk moeten..... kan ik niet beter....' sta ook achter de beslissing die je neemt voor jezelf. Dat is denk ik het belangrijkst.
[verwijderd i.v.m. herkenbaarheid]
Ik zie mijn therapeut deze week nog. Ik heb inmiddels wel een plan bedacht, maar ik wil met haar nog spreken over hoe zij erover denkt. Ik ben benieuwd, ik heb inmiddels het idee dat zij allang blij was dat ik bijna zou ophoepelen
Ik vind het ook heel knap van je dat je je baan hebt opgegeven. Dat lijkt me moeilijk. Ik vind dat je werkt om te leven en niet andersom, dat vind ik ook belangrijk, maar toch blijft werk een groot deel van het/mijn leven. [verwijderd i.v.m. herkenbaarheid] Hoe was het voor jou om je baan op te geven? En hoe kijk je naar de toekomst? Lukt het om voldoende uitdaging en voldoening uit andere dingen te halen? En met de financiën?
Oh wacht, ik lees je post nu verder en hebt er nog een heel stuk over geschreven ik kan me je vragen dus heel goed voorstellen! Het geldaspect doet mij ook veel moet ik toegeven. Dat werken geld oplevert en ik met geld veel meer vrijheid heb om mijn leven in te delen zoals ik wil vind ik fijn. Maar dat heeft allemaal geen waarde als je zelf niet lekker in je vel zit, want dan heb je toch nergens zin in en kan je toch niet echt ergens van genieten. Is het mogelijk om in je oude vakgebied 3 dagen te werken? Wat benauwt je aan het idee om dat werk weer 32 of 40 uur in de week te doen?Kan je nog aanvullende opleiding doen om iets anders te gaan doen? Heb je een idee van wat je zou willen doen? Kan je in je huidige baan doorgroeien of door opleiding hogerop komen of een andere functie gaan vervullen?
Een tussenweg vind je denk ik door na te gaan wat jij echt wil en die keuze te accepteren. Dus niet denken 'ja, maar zou ik niet eigenlijk moeten..... kan ik niet beter....' sta ook achter de beslissing die je neemt voor jezelf. Dat is denk ik het belangrijkst.
