Virtuele liefde

Ik voel me zo stom, ik durf mijn verhaal niet aan vriendinnen te vertellen.



Ruim vijf maanden geleden heb ik een jongen leren kennen via een datingsite. Al snel nummers uitgewisseld, en we appen nu ook al vijf maanden. Elke dag, de hele dag door hebben we contact. We bellen ook meestal wel even dagelijks. Het klikt ontzettend goed. Hij is eigenlijk geweldig, zegt precies de juiste dingen, vraagt de juiste dingen. Ik kan wel zeggen dat ik verliefd aan het worden ben. En dat is wederzijds, zegt hij.



So far, so good, zou je denken. Maar er is wel een probleem. Hij wil namelijk niet afspreken. In ieder geval, nu nog niet. Hij heeft zich nooit opengesteld voor een vrouw, en had niet verwacht dit voor mij te voelen. Hij wil pas afspreken als zijn gevoel zegt dat het helemaal goed zit.



Raar, vind ik het. Ik had hem het liefste al maanden geleden ontmoet. We hebben er al vaak discussies over gehad, maar hij wil echt niet. Het komt wel binnenkort, zegt hij.



Maar het voelt zo vreemd. Ik heb contact met hem alsof we een relatie hebben. Alleen feit is dat hij alleen bestaat in mijn telefoon. En ik schaam me dood, want ik krijg kriebels in m'n buik als ik aan hem denk. Hij gedraagt zich naar mij toe ook alsof hij mijn vriend is. Heeft online profielen verwijderd, scharrels gestopt. Dus het lijkt op een relatie die serieus wordt.



Ik heb hem een ultimatum gesteld. Als ik hem voor het einde van deze maand niet zie ben ik er klaar mee. Maar het voelt alsof ik een relatie beëindig. Als we even geen contact hebben mis ik hem.



Ik ben al halverwege de twintig, en ik voel me heel dom en naïef.



Wat vinden jullie hiervan?