De relatie met je ouders

Ik begrijp dat niet, jaloers zijn op de aandacht die je eigen kinderen krijgen van je moeder?



Vaak is het zo dat moeders van vroeger heel anders met hun kids omgingen dan moeders van nu. De 'oude' moeders weten heus wel dat ze hier en daar een paar steken hebben laten vallen en daarom doen ze het anders met de kleinkinderen, gelukkig.



Ik denk dat TO eerst aan haar eigen issues en onzekerheden moet gaan werken. Ze is duidelijk onzeker en misschien komt dat inderdaad door haar opvoeding, wie weet.

Hoe dan ook vind ik het bizar dat je jaloers wordt op je kind en dat je als volwassen aandacht die je als kind tekort kwam opeist bij je ouders.

herkenbaar



Ouders op mn 6e gescheiden. De band met vader is verbroken 23 jaar geleden toen ik 17 was. Eigenlijk doordat ik zelf voor het eerst niets meer liet horen, hij deed dat sowieso al niet. Was erg verdrietig voor mij. Hij is inmiddels overleden (en heeft me onterfd en heeft ervoor gezorgd dat ik geen afscheid kon nemen)



Met moeder heb ik zelf de schijnbaar onbreekbare band verbroken toen ik 32 was. Deels hetzelfde verhaal als jij. Er zijn diverse puzzelstukjes gaan de weg geweest die mij hebben doen beseffen dat het niet normaal is wat er vroeger thuis gebeurde. Het heeft echter lang geduurd voor ik dat door had omdat mijn moeder altijd zei dat ze de meest fantastische moeder was en altijd alles voor me deed. Dit zijn nog maar enkele dingen die ik geloofde, het ging veel verder. Toen ik haar betrapte op een leugen waarbij ze mij haar vermeende ziekte in de schoenen wilde schuiven, begon ik haar voor het eerst door te krijgen. In die periode gaf ik ivm werk boekjes weg aan huisartsen over psychische stoornissen. Per toeval las ik het geen over theatraal en narcisme. Ze voldeed praktisch overal aan. Op dat moment ben ik al mijn trauma's met nieuwe ogen gaan bekijken en ik kan je zeggen dat dat levensveranderend was. Ik gun haar het beste, maar ik wil geen contact. Zij zal niet veranderen en zal mij altijd gebruiken om zichzelf beter voor te doen . Na 2 confrontaties, 1 direct en de 2e na 1,5 jaar, was er niets veranderd.



Ik ben van mening dat zowel vader als moeder niet anders kon. Ze zijn wie ze zijn. Dat praat niets goed maar het is zoals het is. Je hebt er niets aan om er in te zwelgen of te piekeren. Ik wens je het allerbeste toe. Mij heeft het destijds geholpen om met 1 betrouwbaar familielid over vroegere gebeurtenissen te praten om ze een plek te geven en om op een besloten forum dieper op zaken in te gaan.

quote:benasir schreef op 19 april 2014 @ 19:18:

Ik begrijp dat niet, jaloers zijn op de aandacht die je eigen kinderen krijgen van je moeder?



Vaak is het zo dat moeders van vroeger heel anders met hun kids omgingen dan moeders van nu. De 'oude' moeders weten heus wel dat ze hier en daar een paar steken hebben laten vallen en daarom doen ze het anders met de kleinkinderen, gelukkig.



Ik denk dat TO eerst aan haar eigen issues en onzekerheden moet gaan werken. Ze is duidelijk onzeker en misschien komt dat inderdaad door haar opvoeding, wie weet.

Hoe dan ook vind ik het bizar dat je jaloers wordt op je kind en dat je als volwassen aandacht die je als kind tekort kwam opeist bij je ouders.Ik zie hier nergens iemand jaloers zijn hoor. Het feit dat er kleinkinderen zijn betekent toch niet dat je eigen dochter er niet meer toe doet? Ik denk dat iedereen ontzettend blij is met de liefde die je ouders voor je kinderen voelen.

De relatie met mijn ouders is heel dubbel. Ze hebben in principe alles voor me over, ik hoef maar te knippen en ze springen voor me in de houding. Maar tegelijkertijd hebben ze de sociale vaardigheden van een autistische neushoorn. Ze zien zaken altijd alleen van hun kant, conflicten worden nooit opgelost. Mijn moeder is in ook erg manipulatief en ziet zich altijd als slachtoffer.



Ik heb hier wel wat assertiviteits-problemen aan over gehouden, maar dat gelukkig steeds beter. Doordat mijn moeder erg labiel is, is mijn jeugd niet echt zorgeloos geweest. Vaak het gevoel gehad dat ik mijn ouders gelukkig moest maken.



Meestal lukt het me wel om het hoofd koel te houden en te bedenken dat het bij mijn ouders geen onwil maar onmacht is. Nu ik zwanger ben, is mijn lontje wat korter en mijn begrip wat beperkter (ik noem het wel eens puberteit 2.0), dus nu zijn er wat meer conflicten.

Bedankt voor je antwoord, ik begrijp de situatie nu beter. Eerst kwam het op mij over alsof je 'acuut' van mening was veranderd en dat begreep ik niet zo.



Sterkte met je therapie en je ouders.

Ik herken het heel erg. Mijn vader is heel anders dan m'n moeder.

M'n moeder is vorig jaar overleden, maar ik mis haar (als in de persoon die mijn leven bepaalde) niet, af en toe een moederfiguur die naar me luistert en er is, zoals een echte moeder.

Ik ken het gevoel TO, zat zelf een tijd steeds wat met mezelf te worstelen en ben ook het gesprek met een psycholoog aangegaan. Daaruit kwamen veel dingen naar voren vanuit mijn opvoeding en vanuit mijn ouders.



De psycholoog zei zelf: iedereen heeft allerlei eigen patronen en wat minder leuke kanten, en als kind krijg jij die dingen van je ouders mee. Dat doen ze vaak niet bewust of verkeerd, maar die patronen kunnen er wel voor zorgen dat sommige dingen voor jou later lastig zijn.



Sindsdien neem ik dat ook mee. Ik heb een goede jeugd gehad en mijn ouders staan nog steeds altijd voor me klaar. Dat zij ook hun dingen hebben is logisch en ik kan er nu beter mee omgaan.

Ik denk dat wrok richting je ouders een mens over het algemeen niet siert. Nee, je werd niet met een gebruiksaanwijzing afgeleverd en zij hadden (vanuit hun eigen jeugd/opvoeding/vorming) misschien ook niet de wijsheid in pacht, maar waarschijnlijk wel de beste bedoelingen (uitzonderingen daargelaten).



Je bent nu wat kritischer richting je ouders en dat werd misschien tijd. Move on en maak wat van jezelf. Nee, er is geen oorzaak-gevolg relatie, ook al zijn psychologen daar dol op. Je bent niet onzeker, omdat je ouders... etc... Ik vind het erg makkelijk van zo'n psycholoog, het is makkelijk scoren, want er is altijd wel iets. En dan kun je het allemaal lekker buiten jezelf zoeken en zwelgen in zelfmedelijden. Misschien wat hard, deze post, maar zo kijk ik er tegenaan.

sebastassa: ik was er al langer niet gelukkig, ik ben niet voor niks op mijn 15e uit huis gegaan

maar dat het zoveel impact had en zo op mijzelf doorwerkte wist ik toen nog niet, daar kwam ik pas veel later achter





en scarry: ik heb geen wrok, alleen maak ik voor mezelf en de kinderen de beste keuze met de situatie zoals hij is / zoals mijn ouders zijn en dat is dus geen contact te hebben

overigens gingen mijn kinderen er ook al lang niet meer met plezier naar toe



ik zie trouwens ook nergens zelfmedelijden, alleen wel het besef dat het anders moet

Scarry, dat er geen oorzaak-gevolg-relatie is, lijkt me onzin. Je ouders zijn de belangrijkste invloed in je leven, het zou gek zijn als dat niets met je deed.

Het is niet nodig om daar (tenzij ze er echt een potje van gemaakt hebben) wrokkig over te zijn, of in te blijven zwelgen, maar het kan wél zin hebben om te weten waar iets vandaan komt.



De vaststelling dat je ouders je niet alleen maar positieve dingen hebben meegegeven, is geen einde, het is een begin van een oplossing. Voor mij althans.

Met mijn moeder heb ik een redelijke band. Ze past wekelijks op mijn zoontje en is een lieve oma. Ze is ook altijd (en nu nog) een lieve moeder voor me geweest.

Maar ze was piepjong toen ze me kreeg, en laat ik het zo stellen: zelf wil ik veel dingen compleet anders doen nu ik zelf moeder ben..



Met mijn vader heb ik geen contact meer.

Sinds mijn ouders ruim tien jaar gelden gescheiden zijn is het contact moeizaam verlopen.

Ik heb hem zo vaak gebeld en gemaild, maar dan duurde het soms maanden, jaren tot ik hem te pakken kreeg.

Ik heb hem in de laatste 4 jaar 2 keer gezien. De laatste keer in 2012. Ik heb hem niet meer gebeld. Ik lag steeds wakker als ik weer niks hoorde, bang voor het ergste.

Hij heeft tot op heden niks van zich laten horen.



Hij wil/ kan het gewoon niet, is teveel op zichzelf gefocust. Hij heeft 4 andere kinderen waar hij ook geen contact meer mee heeft.

Scarry, hoezo kan er geen oorzaak-gevolg zijn? In sommige gevallen is er sprake van pure conditionering. Als je op een bepaalde actie steeds een negatieve respons krijgt (in mijn geval: grenzen aangeven) leer je het vanzelf af.



En zoals hierboven al beschreven is: het begrijpen van de oorzaak, is de sleutel naar de oplossing.



Ik vind wel dat je een oorzaak nooit als een excuus mag gebruiken. Uiteindelijk is iedereen verantwoordelijk voor zijn eigen geluk en daden.

Hier met vader geen contact en woont ook in het buitenland, ok spreek hem misschien 2x per jaar telefonisch. Ik heb wel de liefste moeder die er is, heeft altijd alles alleen moeten doen voor mij, m'n broer en m'n zusje. Nog steeds staat ze altijd voor ons klaar. Eigenlijk te lief want ze cijfert zichzelf vaak weg.

Biologische vader: amper contact mee gehad na de scheiding van mijn ouders. Eerste wat hij zei toen hij me na 15 jaar weer zag was een teleurstellend: "oh ik had gedacht dat je slanker was".



Stiefvader was een alcoholist met Jappenkamp trauma die zijn hele leven mij heeft verteld wat ik niet goed deed en waar ik allemaal tekort schoot.

Moeder kampioen schipperen en lieve-vrede-bewaren. Is na haar herseninfarcten nooit meer de oude geworden.



Sinds 2008 ouderloos en nog steeds aan het overleven om van mijn minderwaardigheidscomplex en alcohol-allergie af te komen.

quote:binkie schreef op 20 april 2014 @ 17:47:

[...]





Dat laatste precies ! Daarom wil ik er nu ook aan werken om mijn eigen leven en gezin te draaien , zonder me altijd maar druk te maken over wat mijn ouders er van vinden.

Maar dat is nog best lastig. Bij alles nadenken wat je moet zeggen en alert moeten zijn.

Maar goed hopelijk leer ik het wel.....

( er komt weer een leermomentje aan kwam ik vanmiddag achter)



Volgens mij ben je al heel aardig op weg, je lijkt over behoorlijk wat zelfkennis te beschikken. Wat mij heel erg heeft geholpen:



- Handvatten opdoen om op een postieve manier voor jezelf op te komen (ik had veel aan boek "Geweldloze communicatie" van Marshall Rosenberg)



- Me bewust zijn van mijn eigen keuzes en daar de consequenties van aanvaarden, maar tegelijkertijd niet te hard voor mezelf zijn. Op die manier voel ik me geen slachtoffer maar ook geen dader, maar gewoon neutraal. Dat klinkt misschien wat zweverig / vaag ar even een concreet voobeeld: (sorry als het wat langdradig is)



Ik had en feestje en stond in de keuken, schoonmoeder kwam me helpen en ik maakte van de gelegenheid om even te informeren naar iets persoonlijks van haar kant. Mijn moeder is jaloers op de goede relatie die ik met mijn schoonmoeder heb, (is op een eeder feestje uitgerekend bij schoonmoeder gaan uithuilen over dat ze haar dochter kwijt raakt, en ze niet weet hoe ze met me in contact moet komen, maar niet begrijpt wat ze verkeerd doet, en wat mijn schoonmoeder dan toch anders doet, etc. Over manipulatief gesproken...)

Maar goed, moeders kwam dus prompt in de keuken nerveus heen en weer drentelen om ook betrokken te worden in het onderonsje. Maar er was niks te doen, (je kunt moeilijk met zijn drieën in een pan soep gaan roeren) en het gesprek viel ook stil omdat het een persoonlijk onderwerp was, wat een derde persoon niet aanging.



Dus er ontstond een vrij ongemakkelijke situatie. Ik had dat misschien op kunnen lossen door een taak voor mijn moeder te verzinnen en/of over te gaan op een oppervlakkig onderwerp waar we alledrie over konden keuvelen, maar daar had ik die dag geen zin in. Dus ik gooide ook mijn kont tegen de krib en heb haar ook gewoon genegeerd.



Het helpt me dan om me te realiseren dat het mijn keuze was om geen actie te ondernemen om de situatie te verbeteren. Ik ben geen slachtoffer want het waren de consequenties van mijn eigen keuze. Maar ik voelde me ook niet schuldig, want het is immers een keuze. Ik hoef niet langer van mezelf altijd de wijste / politiek correct / de perfecte gastvrouw te zijn. Iedereen is wel eens wat chagrijniger dan anders, en dat mag, daar ben je mens voor.

Dat mijn ouders kinderen als geheel persoon afkeuren als ze keer hun grenzen aangeven / een mindere dag hebben, is hun inschattingsfout, en geen tekortkoming van mij als dochter.



Die twee dingen te realiseren helpen om niet zo met mijn emoties in de knoop te komen na een confrontatie met mijn ouders. Misschien heb jij er ook wat aan.