Kinderen
alle pijlers
Fatsoensnormen kinderen
donderdag 24 april 2014 08:54
Goedemorgen iedereen,
Ik ben er sinds een paar weken achter dat ik zwanger ben. Naast alle kwaaltjes, die komen en gaan, ga je ook steeds meer nadenken en praten over 'hoe je je kind kunt/wilt opvoeden'. Uiteraard komt dit niet vanuit het niets en weet je wel wat je het liefst zou zien, maar nu wordt het allemaal wat werkelijker.
Wat wij echt belangrijk vinden is fatsoen. Hiermee bedoel ik (bijvoorbeeld):
- netjes je afval in de prullenbak gooien
- aan tafel blijven zitten in een restaurant
- dankjewel zeggen
- u zeggen tegen oudere mensen
- niet vragen om een broodje bij de bakker, maar wachten tot je er 1 krijgt. Zo niet, jammer dan.
- niet door een gesprek van volwassenen heen praten
- etc.
Gisteren had ik er een discussie over met een vriendin en zij was het op meerdere punten niet met mij eens. 'Een kind moet durven vragen', 'een kind moet bewegingsvrijheid hebben dus hoeft in een restaurant niet aan tafel te blijven zitten'. Op elk voorbeeld had ze een weerwoord (als ik het zo mag noemen).
Blijkbaar is het allemaal niet meer zo normaal als vroeger. Ik moest "stil zijn als de grote mensen aan het praten zijn" en geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om ook maar een kik te geven. Vragen om een broodje bij de bakker of een plakje worst bij de slager? Absoluut niet mogelijk, dan at mijn moeder het zelf op.
Ben ik nu zo ouderwets? Is fatsoen niet meer normaal? Ik zie het overal om me heen dat kinderen afval op de grond gooien, een grote mond hebben, niet opstaan in de bus voor mensen die slecht ter been zijn.
Misschien is het tegenwoordig gewoon niet meer normaal. Ik weet het niet.
Hoe denken jullie hierover?
Ik ben er sinds een paar weken achter dat ik zwanger ben. Naast alle kwaaltjes, die komen en gaan, ga je ook steeds meer nadenken en praten over 'hoe je je kind kunt/wilt opvoeden'. Uiteraard komt dit niet vanuit het niets en weet je wel wat je het liefst zou zien, maar nu wordt het allemaal wat werkelijker.
Wat wij echt belangrijk vinden is fatsoen. Hiermee bedoel ik (bijvoorbeeld):
- netjes je afval in de prullenbak gooien
- aan tafel blijven zitten in een restaurant
- dankjewel zeggen
- u zeggen tegen oudere mensen
- niet vragen om een broodje bij de bakker, maar wachten tot je er 1 krijgt. Zo niet, jammer dan.
- niet door een gesprek van volwassenen heen praten
- etc.
Gisteren had ik er een discussie over met een vriendin en zij was het op meerdere punten niet met mij eens. 'Een kind moet durven vragen', 'een kind moet bewegingsvrijheid hebben dus hoeft in een restaurant niet aan tafel te blijven zitten'. Op elk voorbeeld had ze een weerwoord (als ik het zo mag noemen).
Blijkbaar is het allemaal niet meer zo normaal als vroeger. Ik moest "stil zijn als de grote mensen aan het praten zijn" en geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om ook maar een kik te geven. Vragen om een broodje bij de bakker of een plakje worst bij de slager? Absoluut niet mogelijk, dan at mijn moeder het zelf op.
Ben ik nu zo ouderwets? Is fatsoen niet meer normaal? Ik zie het overal om me heen dat kinderen afval op de grond gooien, een grote mond hebben, niet opstaan in de bus voor mensen die slecht ter been zijn.
Misschien is het tegenwoordig gewoon niet meer normaal. Ik weet het niet.
Hoe denken jullie hierover?
anoniem_63e2790640a03 wijzigde dit bericht op 24-04-2014 08:56
Reden: Grammaticale fout
Reden: Grammaticale fout
% gewijzigd
donderdag 24 april 2014 10:20
Aan iedereen: ik ben het met allemaal eens, op een uitzondering na. Ik begrijp dat het per kind verschilt en dat het in de praktijk moeilijker zal zijn dan dat het allemaal lijkt.
Toch, en ook al zou het een momentopname zijn, kijk ik er echt van op als een kind in een winkel een grote mond heeft, of ligt te krijsen, of mensen lastig valt in een restaurant, en er wordt niks aan gedaan door de ouders. Ik moest het gewoon niet in mijn hoofd halen vroeger. En dat had niks met angst te maken, maar met respect. Ik ben opgegroeid in een leuk gezien en kan terug kijken naar een gezellige, prima gezinssituatie, waar iedereen netjes was tegen elkaar.
Veel zal inderdaad komen door het voorbeeld wat de ouders geven. Een tijdje geleden zagen we een moeder haar asbak van de auto even legen in de bosjes. Kinderen erbij. Een ander kindje was een leeg blikje cola aan het rondtrappen (tegen andere mensen aan) en daar werd niks van gezegd. Papa deed leuk mee. Kan aan mij liggen, maar ik vind het echt niet normaal..
Toch, en ook al zou het een momentopname zijn, kijk ik er echt van op als een kind in een winkel een grote mond heeft, of ligt te krijsen, of mensen lastig valt in een restaurant, en er wordt niks aan gedaan door de ouders. Ik moest het gewoon niet in mijn hoofd halen vroeger. En dat had niks met angst te maken, maar met respect. Ik ben opgegroeid in een leuk gezien en kan terug kijken naar een gezellige, prima gezinssituatie, waar iedereen netjes was tegen elkaar.
Veel zal inderdaad komen door het voorbeeld wat de ouders geven. Een tijdje geleden zagen we een moeder haar asbak van de auto even legen in de bosjes. Kinderen erbij. Een ander kindje was een leeg blikje cola aan het rondtrappen (tegen andere mensen aan) en daar werd niks van gezegd. Papa deed leuk mee. Kan aan mij liggen, maar ik vind het echt niet normaal..
donderdag 24 april 2014 10:21
quote:lamadrugada schreef op 24 april 2014 @ 09:05:
@ cassavechippie: ik vind het niet de "eigen schuld van de bakker". Ik ben het er niet mee eens dat een kind ervan uit kan gaan dat hij of zij wat krijgt. En idnerdaad, kinderen horen vragen te kunnen stellen, maar ik vraag me af of het bij de bakker gepast is.
Dat ligt wederom helemaal aan de leeftijd.
Een kind van 4 snapt prima dat moeten afwachten of ze iets krijgen, of niet. Een kind van 2 denkt zo ver nog niet door en verwacht wel wel wat lekkers als het elke keer aangeboden wordt.
@ cassavechippie: ik vind het niet de "eigen schuld van de bakker". Ik ben het er niet mee eens dat een kind ervan uit kan gaan dat hij of zij wat krijgt. En idnerdaad, kinderen horen vragen te kunnen stellen, maar ik vraag me af of het bij de bakker gepast is.
Dat ligt wederom helemaal aan de leeftijd.
Een kind van 4 snapt prima dat moeten afwachten of ze iets krijgen, of niet. Een kind van 2 denkt zo ver nog niet door en verwacht wel wel wat lekkers als het elke keer aangeboden wordt.
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 24 april 2014 10:22
quote:Gigi- schreef op 24 april 2014 @ 09:04:
Ik denk dat de ideale situatie ergens in het midden ligt. Ik ben opgevoed zoals jij het voor ogen hebt, daardoor ben ik opgegroeid tot een fatsoenlijke volwassene maar heb ik wel altijd angst gehad voor mijn ouders. Ik heb me meer afgericht dan opgevoed gevoeld.
Wat jouw vriendin beschrijft vind ik de gehele andere kant, dat zie je vaak tegenwoordig en daardoor zijn er naar mijn idee veel ontspoorde kinderen. Een kind heeft grenzen nodig, die kan niet omgaan met 'onbegrensde mogelijkheden'.
Ergens in het midden tussen losgeslagen en afgericht uitkomen is prachtig denk ik!
Ik ben ook op deze manier opgevoed, maar ik voelde me zeker niet afgericht. Ik heb wel moeite gehad met "u" en "jij". Mijn opa en oma waren "u" en die noemde ik op een gegeven moment "ujij". Van mijn moeder heb ik begrepen dat ik dat verschil heel lastig vond. Uiteindelijk is dat natuurlijk helemaal goed gekomen. Ook heb ik geleerd dat je pas van tafel mag als iedereen klaar is met eten. We probeerden het natuurlijk wel, maar mijn moeder was (en is ) erg consequent en het gebeurde gewoon niet.
Het enige waar ik een beetje moeite mee heb is het niet om dingen mogen vragen. Aan de ene kant vind ik bescheidenheid goed, maar aan de andere kant leven we in een maatschappij waarin je om dingen moet vragen als je ze wil hebben (salarisverhoging bijvoorbeeld). "Kindjes die vragen worden overgeslagen" werkt in de maatschappij toch net anders.
Wat volgens mij het belangrijkste is, is dat je consequent bent. Kinderen hebben grenzen nodig en welke dat zijn, moet iedereen zelf beslissen. Maar laat die grenzen dan wel duidelijk zijn.
Ik denk dat de ideale situatie ergens in het midden ligt. Ik ben opgevoed zoals jij het voor ogen hebt, daardoor ben ik opgegroeid tot een fatsoenlijke volwassene maar heb ik wel altijd angst gehad voor mijn ouders. Ik heb me meer afgericht dan opgevoed gevoeld.
Wat jouw vriendin beschrijft vind ik de gehele andere kant, dat zie je vaak tegenwoordig en daardoor zijn er naar mijn idee veel ontspoorde kinderen. Een kind heeft grenzen nodig, die kan niet omgaan met 'onbegrensde mogelijkheden'.
Ergens in het midden tussen losgeslagen en afgericht uitkomen is prachtig denk ik!
Ik ben ook op deze manier opgevoed, maar ik voelde me zeker niet afgericht. Ik heb wel moeite gehad met "u" en "jij". Mijn opa en oma waren "u" en die noemde ik op een gegeven moment "ujij". Van mijn moeder heb ik begrepen dat ik dat verschil heel lastig vond. Uiteindelijk is dat natuurlijk helemaal goed gekomen. Ook heb ik geleerd dat je pas van tafel mag als iedereen klaar is met eten. We probeerden het natuurlijk wel, maar mijn moeder was (en is ) erg consequent en het gebeurde gewoon niet.
Het enige waar ik een beetje moeite mee heb is het niet om dingen mogen vragen. Aan de ene kant vind ik bescheidenheid goed, maar aan de andere kant leven we in een maatschappij waarin je om dingen moet vragen als je ze wil hebben (salarisverhoging bijvoorbeeld). "Kindjes die vragen worden overgeslagen" werkt in de maatschappij toch net anders.
Wat volgens mij het belangrijkste is, is dat je consequent bent. Kinderen hebben grenzen nodig en welke dat zijn, moet iedereen zelf beslissen. Maar laat die grenzen dan wel duidelijk zijn.
donderdag 24 april 2014 10:23
quote:lamadrugada schreef op 24 april 2014 @ 10:20:
Veel zal inderdaad komen door het voorbeeld wat de ouders geven. Een tijdje geleden zagen we een moeder haar asbak van de auto even legen in de bosjes. Kinderen erbij. Een ander kindje was een leeg blikje cola aan het rondtrappen (tegen andere mensen aan) en daar werd niks van gezegd. Papa deed leuk mee. Kan aan mij liggen, maar ik vind het echt niet normaal..Dat vind ik ook niet normaal, maar sorry, zulke dingen doen wij sowieso al niet, of de kinderen er nu bij zijn of niet. Dus dat ligt niet alleen aan wat voor voorbeeld je geeft, maar gewoon aan hoe je als mens in elkaar steekt.
Veel zal inderdaad komen door het voorbeeld wat de ouders geven. Een tijdje geleden zagen we een moeder haar asbak van de auto even legen in de bosjes. Kinderen erbij. Een ander kindje was een leeg blikje cola aan het rondtrappen (tegen andere mensen aan) en daar werd niks van gezegd. Papa deed leuk mee. Kan aan mij liggen, maar ik vind het echt niet normaal..Dat vind ik ook niet normaal, maar sorry, zulke dingen doen wij sowieso al niet, of de kinderen er nu bij zijn of niet. Dus dat ligt niet alleen aan wat voor voorbeeld je geeft, maar gewoon aan hoe je als mens in elkaar steekt.
donderdag 24 april 2014 10:23
Het stilzitten in een restaurant hadden wij onzelf ook voorgenomen.
Partner en ik houden van uit eten gaan en vonden dat de kinderen zich moesten gedragen.
Die regel hebben we snel laten vervallen, met een 2 ling van 3, 4, 5 jaar is uit eten gewoon niet leuk.
Nu ze 8 zijn gaat het overigens prima en kunnen ze heel de avond aan tafel blijven zitten.
Partner en ik houden van uit eten gaan en vonden dat de kinderen zich moesten gedragen.
Die regel hebben we snel laten vervallen, met een 2 ling van 3, 4, 5 jaar is uit eten gewoon niet leuk.
Nu ze 8 zijn gaat het overigens prima en kunnen ze heel de avond aan tafel blijven zitten.
donderdag 24 april 2014 10:24
quote:lamadrugada schreef op 24 april 2014 @ 09:30:
En inderdaad, het goede voorbeeld geven zal veel doen.Dat klopt wel. Wij wonen vlakbij een bejaardentehuis en ik groet de ouderen altijd als ik ze tegen kom. Nu zegt mijn peuter zelf al 'hallo' voor ik het kan doen
En inderdaad, het goede voorbeeld geven zal veel doen.Dat klopt wel. Wij wonen vlakbij een bejaardentehuis en ik groet de ouderen altijd als ik ze tegen kom. Nu zegt mijn peuter zelf al 'hallo' voor ik het kan doen
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 24 april 2014 10:25
Dus dan zijn het eigenlijk de ouders die geen fatsoensnormen bezitten.
Toen ik zwanger was van de eerste moest ik veel met de trein naar mijn werk. Ik moest het vooral niet in mijn hoofd halen dat er iemand ging opstaan voor mij zei een keer iemand. Zwanger is geen ziekte dus ik moest maar lekker blijven staan. Terwijl er kinderen wel opstonden in de tram.
Ik heb eerlijk gezegd een veel grotere hekel aan volwassenen die de basis fatsoensnormen niet bezitten dan een krijsende dreumes in een supermarkt. In het laatste geval ben ik alleen maar blij dat het op dat moment mijn peuter niet is.
Opa's en Oma's zijn hier gewoon je en jij hoor.
Toen ik zwanger was van de eerste moest ik veel met de trein naar mijn werk. Ik moest het vooral niet in mijn hoofd halen dat er iemand ging opstaan voor mij zei een keer iemand. Zwanger is geen ziekte dus ik moest maar lekker blijven staan. Terwijl er kinderen wel opstonden in de tram.
Ik heb eerlijk gezegd een veel grotere hekel aan volwassenen die de basis fatsoensnormen niet bezitten dan een krijsende dreumes in een supermarkt. In het laatste geval ben ik alleen maar blij dat het op dat moment mijn peuter niet is.
Opa's en Oma's zijn hier gewoon je en jij hoor.
donderdag 24 april 2014 10:28
quote:lamadrugada schreef op 24 april 2014 @ 10:20:
Aan iedereen: ik ben het met allemaal eens, op een uitzondering na. Ik begrijp dat het per kind verschilt en dat het in de praktijk moeilijker zal zijn dan dat het allemaal lijkt.
Toch, en ook al zou het een momentopname zijn, kijk ik er echt van op als een kind in een winkel een grote mond heeft, of ligt te krijsen, of mensen lastig valt in een restaurant, en er wordt niks aan gedaan door de ouders. Ik moest het gewoon niet in mijn hoofd halen vroeger. En dat had niks met angst te maken, maar met respect. Ik ben opgegroeid in een leuk gezien en kan terug kijken naar een gezellige, prima gezinssituatie, waar iedereen netjes was tegen elkaar.
Veel zal inderdaad komen door het voorbeeld wat de ouders geven. Een tijdje geleden zagen we een moeder haar asbak van de auto even legen in de bosjes. Kinderen erbij. Een ander kindje was een leeg blikje cola aan het rondtrappen (tegen andere mensen aan) en daar werd niks van gezegd. Papa deed leuk mee. Kan aan mij liggen, maar ik vind het echt niet normaal..
Op de grond liggen krijsen is het temperamentvolle kind, het kan het beste werken door als ouder dit soort gedrag gewoon te negeren. Zo'n voorbeeld hoeft niet gerelateerd te zijn aan een slechte opvoeding.
Een asbak legen in de bosjes........ja, dat is nu echt het goede voorbeeld geven, not. Vind ik ook niet normaal
Aan iedereen: ik ben het met allemaal eens, op een uitzondering na. Ik begrijp dat het per kind verschilt en dat het in de praktijk moeilijker zal zijn dan dat het allemaal lijkt.
Toch, en ook al zou het een momentopname zijn, kijk ik er echt van op als een kind in een winkel een grote mond heeft, of ligt te krijsen, of mensen lastig valt in een restaurant, en er wordt niks aan gedaan door de ouders. Ik moest het gewoon niet in mijn hoofd halen vroeger. En dat had niks met angst te maken, maar met respect. Ik ben opgegroeid in een leuk gezien en kan terug kijken naar een gezellige, prima gezinssituatie, waar iedereen netjes was tegen elkaar.
Veel zal inderdaad komen door het voorbeeld wat de ouders geven. Een tijdje geleden zagen we een moeder haar asbak van de auto even legen in de bosjes. Kinderen erbij. Een ander kindje was een leeg blikje cola aan het rondtrappen (tegen andere mensen aan) en daar werd niks van gezegd. Papa deed leuk mee. Kan aan mij liggen, maar ik vind het echt niet normaal..
Op de grond liggen krijsen is het temperamentvolle kind, het kan het beste werken door als ouder dit soort gedrag gewoon te negeren. Zo'n voorbeeld hoeft niet gerelateerd te zijn aan een slechte opvoeding.
Een asbak legen in de bosjes........ja, dat is nu echt het goede voorbeeld geven, not. Vind ik ook niet normaal
donderdag 24 april 2014 10:30
Je hebt duidelijk nog geen kinderen. Leuk zulke lijstjes over hoe je je kinderen wel op gaat voeden, maar de praktijk leert je vaak wel anders.
Neem nou het u zeggen. Ik vind dat zelf ook beleefder, maar als je het je kind probeert te leren, dan wordt als snel duidelijk dat er heel veel volwassenen zijn die het niet waarderen dat ze met u worden aangesproken. "Zeg maar jij hoor", is het dan, ook als het een klein kind is. Gevolg, kinderen snappen tegenwoordig amper het woordje u meer, dus ik vrees dat fdat zijn langstge tijd gehad heeft.
Verder, kinderen nemen heel veel over van andere kinderen om hen heen. Woon je in een slechte buurt, dan sluipen er toch dingen in die je niet wilt. Je bent niet de enige die je kind wat leert namelijk, je hebt niet alles zelf in de hand.
Neem nou het u zeggen. Ik vind dat zelf ook beleefder, maar als je het je kind probeert te leren, dan wordt als snel duidelijk dat er heel veel volwassenen zijn die het niet waarderen dat ze met u worden aangesproken. "Zeg maar jij hoor", is het dan, ook als het een klein kind is. Gevolg, kinderen snappen tegenwoordig amper het woordje u meer, dus ik vrees dat fdat zijn langstge tijd gehad heeft.
Verder, kinderen nemen heel veel over van andere kinderen om hen heen. Woon je in een slechte buurt, dan sluipen er toch dingen in die je niet wilt. Je bent niet de enige die je kind wat leert namelijk, je hebt niet alles zelf in de hand.
donderdag 24 april 2014 10:30
quote:lamadrugada schreef op 24 april 2014 @ 10:20:
Aan iedereen: ik ben het met allemaal eens, op een uitzondering na. Ik begrijp dat het per kind verschilt en dat het in de praktijk moeilijker zal zijn dan dat het allemaal lijkt.
Toch, en ook al zou het een momentopname zijn, kijk ik er echt van op als een kind in een winkel een grote mond heeft, of ligt te krijsen, of mensen lastig valt in een restaurant, en er wordt niks aan gedaan door de ouders. Ik moest het gewoon niet in mijn hoofd halen vroeger. En dat had niks met angst te maken, maar met respect. Ik ben opgegroeid in een leuk gezien en kan terug kijken naar een gezellige, prima gezinssituatie, waar iedereen netjes was tegen elkaar.
Veel zal inderdaad komen door het voorbeeld wat de ouders geven. Een tijdje geleden zagen we een moeder haar asbak van de auto even legen in de bosjes. Kinderen erbij. Een ander kindje was een leeg blikje cola aan het rondtrappen (tegen andere mensen aan) en daar werd niks van gezegd. Papa deed leuk mee. Kan aan mij liggen, maar ik vind het echt niet normaal..
Jij kunt je gewoonweg niet herinneren hoe eea verliep als jij als twee/drie-jarige op de grond lag te gillen, als je dat al deed. Ik zie zelf overigens nooit kinderen op de grond liggen krijsen en ik hoor ook geen brutaliteiten tegen slagers, bakkers, etc.
Jij lijkt je vooral te storen aan ouders en lijkt nu al te weten dat jij het veel beter zal doen. Wacht maar af. Ook jij zal het gedrag van je kind wel eens negeren omdat dat op dat moment de beste aanpak lijkt.
Ik heb echt een ontzettend makkelijk kind en ook mijne zet wel eens op niks af een keel op in de super, dan kan ik drie dingen doen: ik geef hem een speen, ik ga zo snel mogelijk weg of ik negeer het. Met een volle kar ben ik niet zo heel snel weg, dus tot die tijd zal ik het hoe dan ook niet goed doen in de ogen van mensen als jij. Een speen bij een kind van twee en een half is natuurlijk ook not done, bovendien is dat "toegeven" en dat kan natuurlijk ook niet want dan maak ik me er makkelijk van af.
Misschien moeten ouders elkaar eens niet zo afvallen, moeders in het bijzonder.
Aan iedereen: ik ben het met allemaal eens, op een uitzondering na. Ik begrijp dat het per kind verschilt en dat het in de praktijk moeilijker zal zijn dan dat het allemaal lijkt.
Toch, en ook al zou het een momentopname zijn, kijk ik er echt van op als een kind in een winkel een grote mond heeft, of ligt te krijsen, of mensen lastig valt in een restaurant, en er wordt niks aan gedaan door de ouders. Ik moest het gewoon niet in mijn hoofd halen vroeger. En dat had niks met angst te maken, maar met respect. Ik ben opgegroeid in een leuk gezien en kan terug kijken naar een gezellige, prima gezinssituatie, waar iedereen netjes was tegen elkaar.
Veel zal inderdaad komen door het voorbeeld wat de ouders geven. Een tijdje geleden zagen we een moeder haar asbak van de auto even legen in de bosjes. Kinderen erbij. Een ander kindje was een leeg blikje cola aan het rondtrappen (tegen andere mensen aan) en daar werd niks van gezegd. Papa deed leuk mee. Kan aan mij liggen, maar ik vind het echt niet normaal..
Jij kunt je gewoonweg niet herinneren hoe eea verliep als jij als twee/drie-jarige op de grond lag te gillen, als je dat al deed. Ik zie zelf overigens nooit kinderen op de grond liggen krijsen en ik hoor ook geen brutaliteiten tegen slagers, bakkers, etc.
Jij lijkt je vooral te storen aan ouders en lijkt nu al te weten dat jij het veel beter zal doen. Wacht maar af. Ook jij zal het gedrag van je kind wel eens negeren omdat dat op dat moment de beste aanpak lijkt.
Ik heb echt een ontzettend makkelijk kind en ook mijne zet wel eens op niks af een keel op in de super, dan kan ik drie dingen doen: ik geef hem een speen, ik ga zo snel mogelijk weg of ik negeer het. Met een volle kar ben ik niet zo heel snel weg, dus tot die tijd zal ik het hoe dan ook niet goed doen in de ogen van mensen als jij. Een speen bij een kind van twee en een half is natuurlijk ook not done, bovendien is dat "toegeven" en dat kan natuurlijk ook niet want dan maak ik me er makkelijk van af.
Misschien moeten ouders elkaar eens niet zo afvallen, moeders in het bijzonder.
donderdag 24 april 2014 10:30
quote:liubi schreef op 24 april 2014 @ 10:25:
Dus dan zijn het eigenlijk de ouders die geen fatsoensnormen bezitten.
Toen ik zwanger was van de eerste moest ik veel met de trein naar mijn werk. Ik moest het vooral niet in mijn hoofd halen dat er iemand ging opstaan voor mij zei een keer iemand. Zwanger is geen ziekte dus ik moest maar lekker blijven staan. Terwijl er kinderen wel opstonden in de tram.
Ik heb eerlijk gezegd een veel grotere hekel aan volwassenen die de basis fatsoensnormen niet bezitten dan een krijsende dreumes in een supermarkt. In het laatste geval ben ik alleen maar blij dat het op dat moment mijn peuter niet is.
Opa's en Oma's zijn hier gewoon je en jij hoor.+1
Dus dan zijn het eigenlijk de ouders die geen fatsoensnormen bezitten.
Toen ik zwanger was van de eerste moest ik veel met de trein naar mijn werk. Ik moest het vooral niet in mijn hoofd halen dat er iemand ging opstaan voor mij zei een keer iemand. Zwanger is geen ziekte dus ik moest maar lekker blijven staan. Terwijl er kinderen wel opstonden in de tram.
Ik heb eerlijk gezegd een veel grotere hekel aan volwassenen die de basis fatsoensnormen niet bezitten dan een krijsende dreumes in een supermarkt. In het laatste geval ben ik alleen maar blij dat het op dat moment mijn peuter niet is.
Opa's en Oma's zijn hier gewoon je en jij hoor.+1
donderdag 24 april 2014 10:32
Klein voorbeeldje, gisteren na dansen had een moeder een zakje met kleine koekjes erin. Kinderen gingen om haar heen staan, moeder lette niet zo goed op en gaf sommige kinderen er twee en mijn dochter stond netjes te wachten en kreeg niks, en toen was het op.
Van mij had ze best mogen vragen, het was een uitdeelsituatie. Maar ik was ook best blij dat ze er helemaal geen punt van maakte, geen drama. Had ik ook nog best begrepen, een koekje is heel wat op die leeftijd.
Van mij had ze best mogen vragen, het was een uitdeelsituatie. Maar ik was ook best blij dat ze er helemaal geen punt van maakte, geen drama. Had ik ook nog best begrepen, een koekje is heel wat op die leeftijd.
donderdag 24 april 2014 10:36
Mijn kinderen moeten zich ook fatsoenlijk gedragen, ongeveer de regels die jij aangeeft. Ze zijn nu 5 en 8 en het enige wat nog steeds moeilijk voor ze is, is om op hun beurt te wachten als ze iets willen zeggen als een ander praat.
Ik merk wel dat sommige mensen het raar vinden. Bijv. Laatst kreeg kind iets van een vader van een vriendje. Toen ik zei "wat zeg je als je iets krijgt?" riep die man meteen "O dat hoeft niet hoor!". Maar van mij moet dat dus wel.
Ik merk wel dat sommige mensen het raar vinden. Bijv. Laatst kreeg kind iets van een vader van een vriendje. Toen ik zei "wat zeg je als je iets krijgt?" riep die man meteen "O dat hoeft niet hoor!". Maar van mij moet dat dus wel.
donderdag 24 april 2014 10:36
Ik heb mijn kinderen juist geleerd WEL te vragen. Want vroeger toen ik de leeftijd had van mijn zoons mocht ik absoluut niks vragen. ( zomaar pakken was uiteraard helemaal uit den boze ) Met als gevolg dat ik dus vaak als we op visite gingen niks kreeg. Geen thee geen brood of koekje niks. Ik werd gewoon overgeslagen.
Terwijl andere kinderen die het wel vroegen wel iets kregen.En ik was vroeger niet zo,n kind dat het uit zich zelf deed. Dat durfte ik niet.
Terwijl andere kinderen die het wel vroegen wel iets kregen.En ik was vroeger niet zo,n kind dat het uit zich zelf deed. Dat durfte ik niet.
donderdag 24 april 2014 10:39
@Vl43inder: de opmerking dat ik lijk te weten dat ik het veel beter zal doen, vind ik onterecht. Zoals eerder gezegd weet ik dat het voor mij makkelijk praten is. Ik ben nog geen moeder. Ik verbeeld me echt niet dat mijn kind nergens tegenin gaat en zomaar alle dingen opvolgt. Is ook niet de bedoeling trouwens, we zitten niet in het leger.
Ik open hier een topic om te kijken of mijn ideeen dan zo raar zijn.
En ja, dat ik mij stoor aan mensen die hun asbak leeggooien in de bosjes, dat lijkt me niet meer dan normaal.
En moeders die elkaar afvallen. Ja, ik heb mijn mening, jij die van jouw. Maar zal ik hardop tegen een moeder in de winkel zeggen dat ze haar kind in toom moet houden? Nee. Dat vind ik namelijk ook niet fatsoenlijk
Ik sta open voor meningen en ervaringen, die heb ik immers zelf (nog) niet.
Ik open hier een topic om te kijken of mijn ideeen dan zo raar zijn.
En ja, dat ik mij stoor aan mensen die hun asbak leeggooien in de bosjes, dat lijkt me niet meer dan normaal.
En moeders die elkaar afvallen. Ja, ik heb mijn mening, jij die van jouw. Maar zal ik hardop tegen een moeder in de winkel zeggen dat ze haar kind in toom moet houden? Nee. Dat vind ik namelijk ook niet fatsoenlijk
Ik sta open voor meningen en ervaringen, die heb ik immers zelf (nog) niet.
donderdag 24 april 2014 10:39
Ik heb ook wel eens met een gillende peuter in de supermarkt gestaan. Ze wilde een eierkoek. Mensen keken verstoord om, hadden 'last' van het gegil. Tja, ik vond het ook niet gezellig, maar mooi dat ik geen eierkoek heb gegeven. Liever 5 minuutjes overlast dan een kind dat denkt dat ze alles maar krijgt als ze gaat gillen.
donderdag 24 april 2014 10:40
Marrie3 idd. Ik erger me nog het meeste aan al die zgn volwassenen die het vb horen te geven.
Voorlopig ben ik nog aan het wachten op een zoon van de buurvrouw waarvan zijn hond de bal van dochterlief kapot had gebeten.
Vanmorgen een oudere vrouw haast had en haar boodschap ergens op mijn nog te scannen boodschappen wilde leggen.
Fietsende ouders op het voetpad naar school. Waarvoor ik dan op zij moet.
Volwassenen die tig kaasjes nemen van het proefplateau bij de supermarkt.
Enz enz enz.
Dat gelet op het opvoeden van kinderen terwijl de VOLwassenen het is die er nog het meeste een rommeltje van maakt.
To heerlijk als je zwanger bent mijeren hoe je het zou willen doen.
Voorlopig ben ik nog aan het wachten op een zoon van de buurvrouw waarvan zijn hond de bal van dochterlief kapot had gebeten.
Vanmorgen een oudere vrouw haast had en haar boodschap ergens op mijn nog te scannen boodschappen wilde leggen.
Fietsende ouders op het voetpad naar school. Waarvoor ik dan op zij moet.
Volwassenen die tig kaasjes nemen van het proefplateau bij de supermarkt.
Enz enz enz.
Dat gelet op het opvoeden van kinderen terwijl de VOLwassenen het is die er nog het meeste een rommeltje van maakt.
To heerlijk als je zwanger bent mijeren hoe je het zou willen doen.
donderdag 24 april 2014 10:41
quote:nessemeisje schreef op 24 april 2014 @ 10:39:
Ik heb ook wel eens met een gillende peuter in de supermarkt gestaan. Ze wilde een eierkoek. Mensen keken verstoord om, hadden 'last' van het gegil. Tja, ik vond het ook niet gezellig, maar mooi dat ik geen eierkoek heb gegeven. Liever 5 minuutjes overlast dan een kind dat denkt dat ze alles maar krijgt als ze gaat gillen.Haha, herkenbaar, en heel terecht!
Ik heb ook wel eens met een gillende peuter in de supermarkt gestaan. Ze wilde een eierkoek. Mensen keken verstoord om, hadden 'last' van het gegil. Tja, ik vond het ook niet gezellig, maar mooi dat ik geen eierkoek heb gegeven. Liever 5 minuutjes overlast dan een kind dat denkt dat ze alles maar krijgt als ze gaat gillen.Haha, herkenbaar, en heel terecht!
donderdag 24 april 2014 10:41
quote:lamadrugada schreef op 24 april 2014 @ 10:20:
Aan iedereen: ik ben het met allemaal eens, op een uitzondering na. Ik begrijp dat het per kind verschilt en dat het in de praktijk moeilijker zal zijn dan dat het allemaal lijkt.
Toch, en ook al zou het een momentopname zijn, kijk ik er echt van op als een kind in een winkel een grote mond heeft, of ligt te krijsen, of mensen lastig valt in een restaurant, en er wordt niks aan gedaan door de ouders. Ik moest het gewoon niet in mijn hoofd halen vroeger. En dat had niks met angst te maken, maar met respect. Ik ben opgegroeid in een leuk gezien en kan terug kijken naar een gezellige, prima gezinssituatie, waar iedereen netjes was tegen elkaar.
Je vroegste herinneringen dateren vanaf kleuterleeftijd ongeveer. Terwijl jij situaties beschrijft die vooral voorkomen bij peuters. Dat is niet realistisch. Bovendien zijn je herinneringen gekleurd, jij bent vast ook wel eens lastig/driftig/brutaal geweest vroeger. Dat is namelijk heel menselijk.
Let maar op, ook jouw kind gaat straks wel eens liggen huilen op de supermarktvloer. Het is naïef te denken dat het niet gaat gebeuren. Je kan dus maar beter denken: 'mocht het gebeuren, wat moet ik dan doen?'
Aan iedereen: ik ben het met allemaal eens, op een uitzondering na. Ik begrijp dat het per kind verschilt en dat het in de praktijk moeilijker zal zijn dan dat het allemaal lijkt.
Toch, en ook al zou het een momentopname zijn, kijk ik er echt van op als een kind in een winkel een grote mond heeft, of ligt te krijsen, of mensen lastig valt in een restaurant, en er wordt niks aan gedaan door de ouders. Ik moest het gewoon niet in mijn hoofd halen vroeger. En dat had niks met angst te maken, maar met respect. Ik ben opgegroeid in een leuk gezien en kan terug kijken naar een gezellige, prima gezinssituatie, waar iedereen netjes was tegen elkaar.
Je vroegste herinneringen dateren vanaf kleuterleeftijd ongeveer. Terwijl jij situaties beschrijft die vooral voorkomen bij peuters. Dat is niet realistisch. Bovendien zijn je herinneringen gekleurd, jij bent vast ook wel eens lastig/driftig/brutaal geweest vroeger. Dat is namelijk heel menselijk.
Let maar op, ook jouw kind gaat straks wel eens liggen huilen op de supermarktvloer. Het is naïef te denken dat het niet gaat gebeuren. Je kan dus maar beter denken: 'mocht het gebeuren, wat moet ik dan doen?'
donderdag 24 april 2014 10:47
Mijn tante vond vroeger dat ik en mijn broer ook veels te veel mochten en te vrij werden gelaten.
Mijn oma zei toen: Joh, ik hoop dat jij straks kinderen hebt die je zo in je gordijnen gaan piesen, dan piep je wel anders.
En inderdaad, toen ze ze eenmaal zelf had (kinderen, gordijnen had ze al). piepte ze anders.
Mijn oma zei toen: Joh, ik hoop dat jij straks kinderen hebt die je zo in je gordijnen gaan piesen, dan piep je wel anders.
En inderdaad, toen ze ze eenmaal zelf had (kinderen, gordijnen had ze al). piepte ze anders.
"I'm just an animal looking for a home and.... share the same space for a minute or two...”
donderdag 24 april 2014 10:47
quote:nessemeisje schreef op 24 april 2014 @ 10:39:
Ik heb ook wel eens met een gillende peuter in de supermarkt gestaan. Ze wilde een eierkoek. Mensen keken verstoord om, hadden 'last' van het gegil. Tja, ik vond het ook niet gezellig, maar mooi dat ik geen eierkoek heb gegeven. Liever 5 minuutjes overlast dan een kind dat denkt dat ze alles maar krijgt als ze gaat gillen.
Stond laatst ook een peuter in de winkel te gillen, mensen dachten dat hij zijn moeder kwijt was en bleven allemaal medelijdend staan, Hoor ik opeens heel droog uit een gangpad, een vaderstem zeggen: 'Niets aan de hand, hoor, mijn zoontje krijgt alleen zijn zin niet, ga gerust verder met boodschappen doen.'
Ik heb ook wel eens met een gillende peuter in de supermarkt gestaan. Ze wilde een eierkoek. Mensen keken verstoord om, hadden 'last' van het gegil. Tja, ik vond het ook niet gezellig, maar mooi dat ik geen eierkoek heb gegeven. Liever 5 minuutjes overlast dan een kind dat denkt dat ze alles maar krijgt als ze gaat gillen.
Stond laatst ook een peuter in de winkel te gillen, mensen dachten dat hij zijn moeder kwijt was en bleven allemaal medelijdend staan, Hoor ik opeens heel droog uit een gangpad, een vaderstem zeggen: 'Niets aan de hand, hoor, mijn zoontje krijgt alleen zijn zin niet, ga gerust verder met boodschappen doen.'
