Psyche
alle pijlers
IJskonijn
donderdag 24 april 2014 12:52
Ik sprak met een vriendin van me over het tonen van empathie, nou mis ik kennelijk dat gedeelte in mijn karakter. Ik heb vaker gehoord dat ik niet erg empathisch ben. Echter, ik heb voor mijn gevoel het idee dat ik eerder realistisch ben dan dat het een gebrek aan empathie is. Maar ik begrijp dat ik mensen hierdoor tegen het hoofd kan stoten, ik zou alleen niet weten hoe ik mezelf in een ander zou moeten verplaatsen.
Mijn vriendin gaf als optie: ga bij jezelf na hoe jij zou reageren in dezelfde situatie. Nou daar ga ik dus kennelijk de mist in, want ik kan situaties vaak gewoon weerleggen. Ik kan precies mijn vinger erop leggen waarom iets gebeurd is.
Ik zal een paar voorbeelden geven.
Relatie uit. Tja, gebeurt. Je bent niet de eerste met een gebroken hart, je bent ook zeker niet de laatste. Waar 2 kijven hebben 2 schuld. Je komt vanzelf wel weer iemand tegen.
Baan verloren. Tja, gebeurt. Het is crisis en zo goed gaat het niet met de economie. Je komt vanzelf wel weer aan een baan.
Sterfgeval. Tja, gebeurt. Die beste man was 96, niemand heeft het eeuwige leven.
En zo kan ik nog een aantal voorbeelden noemen. Voor mij is dat allemaal erg realistisch, maar snap best dat mensen hier niet vrolijk van worden als dit de reactie is die ze krijgen. Zelf ben ik opgevoed met vallen en opstaan. Opgeven is geen optie en zwelgen in zelfmeelij brengt je ook geen stap verder. Ik ben ook geen type die een emotie kan spelen, als ik het niet voel, kan ik het niet uiten.
Ik zou wel graag wat meer begrip willen opbrengen voor mensen en hun situaties, maar hoe leer ik het af om direct mijn realistische kijk erop te spuwen.
Iemand tips of trucs hoe ik mijn empathisch vermogen kan opkrikken?
Mijn vriendin gaf als optie: ga bij jezelf na hoe jij zou reageren in dezelfde situatie. Nou daar ga ik dus kennelijk de mist in, want ik kan situaties vaak gewoon weerleggen. Ik kan precies mijn vinger erop leggen waarom iets gebeurd is.
Ik zal een paar voorbeelden geven.
Relatie uit. Tja, gebeurt. Je bent niet de eerste met een gebroken hart, je bent ook zeker niet de laatste. Waar 2 kijven hebben 2 schuld. Je komt vanzelf wel weer iemand tegen.
Baan verloren. Tja, gebeurt. Het is crisis en zo goed gaat het niet met de economie. Je komt vanzelf wel weer aan een baan.
Sterfgeval. Tja, gebeurt. Die beste man was 96, niemand heeft het eeuwige leven.
En zo kan ik nog een aantal voorbeelden noemen. Voor mij is dat allemaal erg realistisch, maar snap best dat mensen hier niet vrolijk van worden als dit de reactie is die ze krijgen. Zelf ben ik opgevoed met vallen en opstaan. Opgeven is geen optie en zwelgen in zelfmeelij brengt je ook geen stap verder. Ik ben ook geen type die een emotie kan spelen, als ik het niet voel, kan ik het niet uiten.
Ik zou wel graag wat meer begrip willen opbrengen voor mensen en hun situaties, maar hoe leer ik het af om direct mijn realistische kijk erop te spuwen.
Iemand tips of trucs hoe ik mijn empathisch vermogen kan opkrikken?
donderdag 24 april 2014 14:47
quote:hondenmens schreef op 24 april 2014 @ 14:42:
Herkenbaar! Ik ben helemaal niet zo empathisch. Ben wel autistisch en dat is daar een kenmerk van.
Kan wel zeggen: "Wat rot voor je". Maar ik kan dan geen knuffel geven, omdat ik dat moeilijk vind mensen aan te raken. Het voelt echt als een drempel voor mij.
Ik hoor mensen soms zeggen dat ze huilen bij een zielige film of bij Spoorloos. Dat heb ik dus helemaal niet, zoiets doet me weinig. Daar KAN ik niet eens om huilen.
Hetzelfde heb ik als een bekende dood is. Ik weet dat je verdriet hoort te hebben, maar ik heb nog nooit gehuild om iemand. Ook niet als kind. Anderen doen dat wel. Ik mis die persoon dan wel op mijn manier. Maar moet er niet van huilen.
Vind het dan ook vervelend als daar wekenlang over die persoon gepraat wordt. Van hoe erg het allemaal is. Dan heb ik zoiets van: "Kunnen we het ook nog over iets leuks hebben?".
Zelf ondervind er weinig hinder van. Heb meer het idee dat anderen het raar vinden. Zo vertelde ik dat eens aan een collega. Die zei: "Dan heb je geen warm hart. Want als je huilt heb je een warm hart". Vond het een domme opmerking. Ik kan er toch niks aan doen dat ik geen verdriet voel? En ik ga ook niet faken. Ik houd niet van nep gedoe. Dan maar koud en eerlijk.Dank je voor je post. Jij beschrijft dus precies hetgeen wat ik bedoel. Zover ik weet ben ik niet autistisch, maar ik heb idd ook moeite met het knuffelen van mensen (buiten mijn directe omgeving).
Herkenbaar! Ik ben helemaal niet zo empathisch. Ben wel autistisch en dat is daar een kenmerk van.
Kan wel zeggen: "Wat rot voor je". Maar ik kan dan geen knuffel geven, omdat ik dat moeilijk vind mensen aan te raken. Het voelt echt als een drempel voor mij.
Ik hoor mensen soms zeggen dat ze huilen bij een zielige film of bij Spoorloos. Dat heb ik dus helemaal niet, zoiets doet me weinig. Daar KAN ik niet eens om huilen.
Hetzelfde heb ik als een bekende dood is. Ik weet dat je verdriet hoort te hebben, maar ik heb nog nooit gehuild om iemand. Ook niet als kind. Anderen doen dat wel. Ik mis die persoon dan wel op mijn manier. Maar moet er niet van huilen.
Vind het dan ook vervelend als daar wekenlang over die persoon gepraat wordt. Van hoe erg het allemaal is. Dan heb ik zoiets van: "Kunnen we het ook nog over iets leuks hebben?".
Zelf ondervind er weinig hinder van. Heb meer het idee dat anderen het raar vinden. Zo vertelde ik dat eens aan een collega. Die zei: "Dan heb je geen warm hart. Want als je huilt heb je een warm hart". Vond het een domme opmerking. Ik kan er toch niks aan doen dat ik geen verdriet voel? En ik ga ook niet faken. Ik houd niet van nep gedoe. Dan maar koud en eerlijk.Dank je voor je post. Jij beschrijft dus precies hetgeen wat ik bedoel. Zover ik weet ben ik niet autistisch, maar ik heb idd ook moeite met het knuffelen van mensen (buiten mijn directe omgeving).
donderdag 24 april 2014 14:48
het komt voor mij trouwens ook niet heel natuurlijk om mee te leven bij mensen die niet erg dicht bij mij staan, maar je kan dat gewoon leren. als iemand al kwetsbaar is komt zo'n 'eerlijke' opmerking gewoon hard aan, en het heeft niets te maken met man of vrouw zijn. mannen rouwen net zo goed en hebben net zo goed behoefte aan troost.
donderdag 24 april 2014 14:49
donderdag 24 april 2014 14:49
quote:blijfgewoonbianca schreef op 24 april 2014 @ 14:37:
[...]
Tsja, als er geen postvtrsumatisch stress syndroom zou bestaan zou het leven een stuk makkelijker zijn: niet alleen voor diegene met een trauma, maar ook voor de mensen daar om heen.
Helaas houd je vaak aan " psychisch leed " nogal eens somatische klachten over. En andersom.
Dat een ander dat dan oeverloos geklaag en gejammer vind is dan wel heel erg zuur. Ben je door het leven/ het lot / de misdadiger al te grazen genomen, doet je sociale omgeving het nog eens dunnetjes over.
Dat is gelijk weer zo'n heftig voorbeeld. Net als rouwende ouders.
Ik vind dat niet op de OP slaan, daar gaat het om een baan of opa verliezen.
[...]
Tsja, als er geen postvtrsumatisch stress syndroom zou bestaan zou het leven een stuk makkelijker zijn: niet alleen voor diegene met een trauma, maar ook voor de mensen daar om heen.
Helaas houd je vaak aan " psychisch leed " nogal eens somatische klachten over. En andersom.
Dat een ander dat dan oeverloos geklaag en gejammer vind is dan wel heel erg zuur. Ben je door het leven/ het lot / de misdadiger al te grazen genomen, doet je sociale omgeving het nog eens dunnetjes over.
Dat is gelijk weer zo'n heftig voorbeeld. Net als rouwende ouders.
Ik vind dat niet op de OP slaan, daar gaat het om een baan of opa verliezen.
donderdag 24 april 2014 14:51
quote:naieveling schreef op 24 april 2014 @ 14:47:
[...]
Dank je voor je post. Jij beschrijft dus precies hetgeen wat ik bedoel. Zover ik weet ben ik niet autistisch, maar ik heb idd ook moeite met het knuffelen van mensen (buiten mijn directe omgeving).Je hoeft niemand te knuffelen. Je kunt ook zeggen " wat vreselijk. Sterkte . " .
[...]
Dank je voor je post. Jij beschrijft dus precies hetgeen wat ik bedoel. Zover ik weet ben ik niet autistisch, maar ik heb idd ook moeite met het knuffelen van mensen (buiten mijn directe omgeving).Je hoeft niemand te knuffelen. Je kunt ook zeggen " wat vreselijk. Sterkte . " .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 24 april 2014 14:53
quote:naieveling schreef op 24 april 2014 @ 14:05:
[...]
Ik heb jaren terug een heel zwartgallige periode gehad. Ik zat tegen het depressieve aan of ik was depressief. En die periode heeft achteraf zo ontzettend veel ellende met zich meegebracht dat ik voorgenomen had om zoiets nooit meer te laten gebeuren. Uiteindelijk heeft al dat verdriet en zwelgen in zelfmeelij van toen niets opgeleverd in de positieve zin. Dat is iets wat ik niet meer wil, vandaar dat ik het mezelf niet toe sta om langer dan een paar uurtjes mezelf rot te voelen. En ik denk ergens op mijn eigen verknipte manier dat ik met mijn redenaties anderen wil behoeden voor de fouten die ik toen gemaakt heb en de consequenties die daaraan hingen. Maar ik moet mezelf dus aan gaan leren, dat mijn manier wellicht niet de juiste manier is voor een ander.
Zwelgen en emoties voelen zijn twee verschillende dingen. Verdriet en woede na een heftige gebeurtenis komen voort uit de liefde die je voelde voor de persoon die er bijvoorbeeld niet meer is. Die gevoelens zijn niet fijn maar wel normaal. Ze horen erbij. En ze worden op den duur vanzelf minder, al zijn er ervaringen waar je nooit helemaal overheen zult komen.
Natuurlijk zijn er mensen die zwelgen. Maar het verschil tussen zwelgen en emoties voelen is niet altijd duidelijk omdat het voor iedereen anders werkt. Het is niet aan jou te bepalen of anderen zwelgen of oprecht verdrietig zijn. Ik ben zelfs geneigd te zeggen dat je jezelf geweld aandoet door je eigen gevoelens af te doen als gezwelg.
Ik weet als geen ander hoe een depressie voelt. En over mezelf heb ik ook wel eens gedacht: jemig, wat stelde ik me toen aan. Maar op dat moment waren die gevoelens echt. Ze onderdrukken levert uiteindelijk niets op. Je wordt er een emotieloze robot van. Het kan eng zijn om die controle op te geven en jezelf toestaan dingen echt te voelen maar het levert ook veel op.
[...]
Ik heb jaren terug een heel zwartgallige periode gehad. Ik zat tegen het depressieve aan of ik was depressief. En die periode heeft achteraf zo ontzettend veel ellende met zich meegebracht dat ik voorgenomen had om zoiets nooit meer te laten gebeuren. Uiteindelijk heeft al dat verdriet en zwelgen in zelfmeelij van toen niets opgeleverd in de positieve zin. Dat is iets wat ik niet meer wil, vandaar dat ik het mezelf niet toe sta om langer dan een paar uurtjes mezelf rot te voelen. En ik denk ergens op mijn eigen verknipte manier dat ik met mijn redenaties anderen wil behoeden voor de fouten die ik toen gemaakt heb en de consequenties die daaraan hingen. Maar ik moet mezelf dus aan gaan leren, dat mijn manier wellicht niet de juiste manier is voor een ander.
Zwelgen en emoties voelen zijn twee verschillende dingen. Verdriet en woede na een heftige gebeurtenis komen voort uit de liefde die je voelde voor de persoon die er bijvoorbeeld niet meer is. Die gevoelens zijn niet fijn maar wel normaal. Ze horen erbij. En ze worden op den duur vanzelf minder, al zijn er ervaringen waar je nooit helemaal overheen zult komen.
Natuurlijk zijn er mensen die zwelgen. Maar het verschil tussen zwelgen en emoties voelen is niet altijd duidelijk omdat het voor iedereen anders werkt. Het is niet aan jou te bepalen of anderen zwelgen of oprecht verdrietig zijn. Ik ben zelfs geneigd te zeggen dat je jezelf geweld aandoet door je eigen gevoelens af te doen als gezwelg.
Ik weet als geen ander hoe een depressie voelt. En over mezelf heb ik ook wel eens gedacht: jemig, wat stelde ik me toen aan. Maar op dat moment waren die gevoelens echt. Ze onderdrukken levert uiteindelijk niets op. Je wordt er een emotieloze robot van. Het kan eng zijn om die controle op te geven en jezelf toestaan dingen echt te voelen maar het levert ook veel op.
donderdag 24 april 2014 14:53
Kan het niet zijn dat de emoties die je zoekt er wel zijn, maar dat ze diep begraven liggen ? Dit omdat je als kind geen ruimte kreeg om ze te beleven en te uiten.
Je hebt geleerd om heel nuchter met emotionele zaken om te gaan, je weet niet anders. Misschien dat je nog verstelt zult staan van jezelf als je werkelijk iets heel heftigst overkomt.
Je hebt geleerd om heel nuchter met emotionele zaken om te gaan, je weet niet anders. Misschien dat je nog verstelt zult staan van jezelf als je werkelijk iets heel heftigst overkomt.
donderdag 24 april 2014 14:54
quote:MilaDila schreef op 24 april 2014 @ 14:49:
[...]
Dat is gelijk weer zo'n heftig voorbeeld. Net als rouwende ouders.
Ik vind dat niet op de OP slaan, daar gaat het om een baan of opa verliezen.Mensen die al maanden in de stress zitten om hun baan, zich afvragen of ze hun huis uitmoeten, of ze hun auto wel kunnen houden, etc. die kunnen ook lichsmrlijke klachten krijgen : hoofdpijn, vastzittende spieren, verliezen van eetlust, slapeloosheid,zenuwtic, .... Maar daar mogen ze dsn van jou niet over miepen ?
[...]
Dat is gelijk weer zo'n heftig voorbeeld. Net als rouwende ouders.
Ik vind dat niet op de OP slaan, daar gaat het om een baan of opa verliezen.Mensen die al maanden in de stress zitten om hun baan, zich afvragen of ze hun huis uitmoeten, of ze hun auto wel kunnen houden, etc. die kunnen ook lichsmrlijke klachten krijgen : hoofdpijn, vastzittende spieren, verliezen van eetlust, slapeloosheid,zenuwtic, .... Maar daar mogen ze dsn van jou niet over miepen ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 24 april 2014 14:54
naieveling, Mij bekruipt het gevoel dat je vroeger toen je kind was nooit tijd en ruimte hebt gekregen om je verdriet/gevoelens te uiten thuis. dar daar over gezwegen werd en dat je vooral de schouders eronder moest zetten en vergeten wat er is. Klopt dat??
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
donderdag 24 april 2014 14:58
quote:lichtbron schreef op 24 april 2014 @ 14:54:
naieveling, Mij bekruipt het gevoel dat je vroeger toen je kind was nooit tijd en ruimte hebt gekregen om je verdriet/gevoelens te uiten thuis. dar daar over gezwegen werd en dat je vooral de schouders eronder moest zetten en vergeten wat er is. Klopt dat??Klopt.
naieveling, Mij bekruipt het gevoel dat je vroeger toen je kind was nooit tijd en ruimte hebt gekregen om je verdriet/gevoelens te uiten thuis. dar daar over gezwegen werd en dat je vooral de schouders eronder moest zetten en vergeten wat er is. Klopt dat??Klopt.
donderdag 24 april 2014 15:01
quote:MilaDila schreef op 24 april 2014 @ 14:49:
[...]
Dat is gelijk weer zo'n heftig voorbeeld. Net als rouwende ouders.
Ik vind dat niet op de OP slaan, daar gaat het om een baan of opa verliezen.
Jij vindt een opa verliezen misschien niet zo'n big deal, zo te lezen. Misschien had jij niet zo'n enorme hechte band met jouw grootvaders.
Als je bijv. Bij je grootouders om de hoek woont en je ze een paar keer per week ziet is die band anders dan wanneer ze aan de andere kant van het land wonen, om maar eens wat te noemen. Maar jij neemt jouw ervaring als norm.
[...]
Dat is gelijk weer zo'n heftig voorbeeld. Net als rouwende ouders.
Ik vind dat niet op de OP slaan, daar gaat het om een baan of opa verliezen.
Jij vindt een opa verliezen misschien niet zo'n big deal, zo te lezen. Misschien had jij niet zo'n enorme hechte band met jouw grootvaders.
Als je bijv. Bij je grootouders om de hoek woont en je ze een paar keer per week ziet is die band anders dan wanneer ze aan de andere kant van het land wonen, om maar eens wat te noemen. Maar jij neemt jouw ervaring als norm.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 24 april 2014 15:04
Ik ben het wel eens dat je, voor jezelf, moet kunnen zeggen: "Ik heb nu jarenlang gerouwd, overal verdriet om gehad en ik heb het nu weer voor elkaar door verder te gaan en te kijken naar wat er wel is en acceptatie van wat niet meer kan of kon".
Maar dan heb je het over dingen die voor jouzelf hebben gespeeld, je nog steeds vaak wellicht ervaart dat dingen niet kunnen maar je kunt weer je aandacht richten op leuke dingen. Dat kan na een tijdje de beste remedie zijn. Maar je moest wel destijds door die rouwprocessen en al die gevoelens heen. Dat hoef je niet steeds opnieuw te doen en je wordt er soms ook beter in.
Toch zijn er nog steeds wellicht momenten waarop jij geraakt gaat worden en wellicht toch een arm om jou heen wil, verdrietig wordt etc. Daar hoef je jezelf niet meer in te verliezen maar het op voorhand helemaal afwijzen voor jezelf is ook niet goed, wel dat je daar makkelijker acceptatie voor hebt maar je toch ook de mooie dingen kan blijven zien en af en toe aan denken zoals bij een overlijden van een dierbaar iemand.
En andere mensen hebben nog hun huidige momenten waarbij ze het voor zichzelf een plek aan het geven zijn maar dat doe je ook door te weten dat er een opvangnet is van mensen die om je geven, dierbare herinneringen, iemand die een arm om je heen slaat omdat zij nu iets meemaken waar ze nu nog niet uitkomen en wellicht soms nog even weer bij stil willen staan ook al is het jaren later.
Ik ken wel het idee dat je zelf heel veel hebt op moeten geven, relativeren, mee om hebt leren gaan, hebt moeten doorstaan. Ik vind het lastig om dan nog mee te voelen met mensen die mijn problemen aanstellen vonden maar wel een zere vinger hebben. Dat kan ik ook niet meer. Maar dat komt omdat zij zelf zich niet willen verdiepen in wat ik meemaakte en aanstellen vonden. Als een kindje valt en verdriet heeft om een kapotte knie en daarvan geschrokken is geef je het nog steeds een aai over zijn bol bij wijze van.
Hoe staan de mensen in jouw omgeving open voor jouw destijds zware tijden? Hoe kijken ze daar tegenaan? Hoe gingen of gaan ze daarmee om?
Maar dan heb je het over dingen die voor jouzelf hebben gespeeld, je nog steeds vaak wellicht ervaart dat dingen niet kunnen maar je kunt weer je aandacht richten op leuke dingen. Dat kan na een tijdje de beste remedie zijn. Maar je moest wel destijds door die rouwprocessen en al die gevoelens heen. Dat hoef je niet steeds opnieuw te doen en je wordt er soms ook beter in.
Toch zijn er nog steeds wellicht momenten waarop jij geraakt gaat worden en wellicht toch een arm om jou heen wil, verdrietig wordt etc. Daar hoef je jezelf niet meer in te verliezen maar het op voorhand helemaal afwijzen voor jezelf is ook niet goed, wel dat je daar makkelijker acceptatie voor hebt maar je toch ook de mooie dingen kan blijven zien en af en toe aan denken zoals bij een overlijden van een dierbaar iemand.
En andere mensen hebben nog hun huidige momenten waarbij ze het voor zichzelf een plek aan het geven zijn maar dat doe je ook door te weten dat er een opvangnet is van mensen die om je geven, dierbare herinneringen, iemand die een arm om je heen slaat omdat zij nu iets meemaken waar ze nu nog niet uitkomen en wellicht soms nog even weer bij stil willen staan ook al is het jaren later.
Ik ken wel het idee dat je zelf heel veel hebt op moeten geven, relativeren, mee om hebt leren gaan, hebt moeten doorstaan. Ik vind het lastig om dan nog mee te voelen met mensen die mijn problemen aanstellen vonden maar wel een zere vinger hebben. Dat kan ik ook niet meer. Maar dat komt omdat zij zelf zich niet willen verdiepen in wat ik meemaakte en aanstellen vonden. Als een kindje valt en verdriet heeft om een kapotte knie en daarvan geschrokken is geef je het nog steeds een aai over zijn bol bij wijze van.
Hoe staan de mensen in jouw omgeving open voor jouw destijds zware tijden? Hoe kijken ze daar tegenaan? Hoe gingen of gaan ze daarmee om?
donderdag 24 april 2014 15:05
donderdag 24 april 2014 15:07
quote:blijfgewoonbianca schreef op 24 april 2014 @ 14:54:
[...]
Mensen die al maanden in de stress zitten om hun baan, zich afvragen of ze hun huis uitmoeten, of ze hun auto wel kunnen houden, etc. die kunnen ook lichsmrlijke klachten krijgen : hoofdpijn, vastzittende spieren, verliezen van eetlust, slapeloosheid,zenuwtic, .... Maar daar mogen ze dsn van jou niet over miepen ?Ik verbied niks uiteraard. Ik neem stress en verdriet zeker wel serieus, maar af en toe komt dan m'n praktische en relativerende kant naar boven ja, en dan uit ik het ook, in plaats van dat ik 'ach jee, wat erg' roep.
[...]
Mensen die al maanden in de stress zitten om hun baan, zich afvragen of ze hun huis uitmoeten, of ze hun auto wel kunnen houden, etc. die kunnen ook lichsmrlijke klachten krijgen : hoofdpijn, vastzittende spieren, verliezen van eetlust, slapeloosheid,zenuwtic, .... Maar daar mogen ze dsn van jou niet over miepen ?Ik verbied niks uiteraard. Ik neem stress en verdriet zeker wel serieus, maar af en toe komt dan m'n praktische en relativerende kant naar boven ja, en dan uit ik het ook, in plaats van dat ik 'ach jee, wat erg' roep.
donderdag 24 april 2014 15:12
quote:blijfgewoonbianca schreef op 24 april 2014 @ 15:01:
[...]
Jij vindt een opa verliezen misschien niet zo'n big deal, zo te lezen. Misschien had jij niet zo'n enorme hechte band met jouw grootvaders.
Als je bijv. Bij je grootouders om de hoek woont en je ze een paar keer per week ziet is die band anders dan wanneer ze aan de andere kant van het land wonen, om maar eens wat te noemen. Maar jij neemt jouw ervaring als norm.Ja klopt. Plus de natuurlijke gang van zaken. Oude mensen gaan nu eenmaal dood. Ik heb meer moeite met jonge sterfgevallen (en wat ik 'jong' vind verschuift bij mij ook met het ouder worden).
[...]
Jij vindt een opa verliezen misschien niet zo'n big deal, zo te lezen. Misschien had jij niet zo'n enorme hechte band met jouw grootvaders.
Als je bijv. Bij je grootouders om de hoek woont en je ze een paar keer per week ziet is die band anders dan wanneer ze aan de andere kant van het land wonen, om maar eens wat te noemen. Maar jij neemt jouw ervaring als norm.Ja klopt. Plus de natuurlijke gang van zaken. Oude mensen gaan nu eenmaal dood. Ik heb meer moeite met jonge sterfgevallen (en wat ik 'jong' vind verschuift bij mij ook met het ouder worden).
donderdag 24 april 2014 15:13
Ik zeg overigens niet tegen vrienden of anderen dat ze over iets leuks moeten praten. Dat zeg ik alleen tegen mijn ouders. Die nemen me dat niet kwalijk. Die zijn dat van mij gewend. Als iemand over een dood praat, ga ik wel vragen stellen. Vragen over die persoon zijn of haar leven.
Sommigen denken soms dat ik misschien wel die emoties bezit, maar het niet durf te uiten. Dat ik misschien denk dat ik niet mag huilen, omdat ik dat normaal nooit doe (bij sterfgeval of iets anders zieligs). Dat ik het dan raar zou vinden om het wel ineens te doen. Maar ik weet het niet zeker of dit zo is.
Sommigen denken soms dat ik misschien wel die emoties bezit, maar het niet durf te uiten. Dat ik misschien denk dat ik niet mag huilen, omdat ik dat normaal nooit doe (bij sterfgeval of iets anders zieligs). Dat ik het dan raar zou vinden om het wel ineens te doen. Maar ik weet het niet zeker of dit zo is.
donderdag 24 april 2014 15:18
quote:Paekzwart schreef op 24 april 2014 @ 15:05:
Dus mijn vraag betreft meer hoe gingen en gaan de mensen met jou om over jouw gevoelens die nu vragen of jij met hen empathie hebt?
Ik heb in het verleden weleens wat problemen aangekaart bij mijn dierbaren, en hetgeen ik graag wilde was een handvat, een duw in de goede richting, een frisse blik, want ik heb ook niet alle wijsheid in pacht. En ik kreeg meehuilers, ruggenwrijvers en een o meid wat vreselijk. Mensen die medelijden hadden met me, maar dachten gut ben blij dat het mij niet overkomt.
Ik kon daar voor mezelf niets mee. Ik ging me er niet beter door voelen, ik heb uiteindelijk alles zelf opgelost, ben door schade en schande wijs geworden, heb een harde les geleerd, maar heb mezelf ook voorgenomen om mijn problemen binnenshuis te bespreken en zelf op te lossen.
Dus mijn vraag betreft meer hoe gingen en gaan de mensen met jou om over jouw gevoelens die nu vragen of jij met hen empathie hebt?
Ik heb in het verleden weleens wat problemen aangekaart bij mijn dierbaren, en hetgeen ik graag wilde was een handvat, een duw in de goede richting, een frisse blik, want ik heb ook niet alle wijsheid in pacht. En ik kreeg meehuilers, ruggenwrijvers en een o meid wat vreselijk. Mensen die medelijden hadden met me, maar dachten gut ben blij dat het mij niet overkomt.
Ik kon daar voor mezelf niets mee. Ik ging me er niet beter door voelen, ik heb uiteindelijk alles zelf opgelost, ben door schade en schande wijs geworden, heb een harde les geleerd, maar heb mezelf ook voorgenomen om mijn problemen binnenshuis te bespreken en zelf op te lossen.
donderdag 24 april 2014 15:22
Ik heb hierbij wel ook het voorbeeld over overlijden. Stel iemand heeft al heel veel mensen begraven in haar leven. Dierbaren, ouders, man, anderen waar ze voor zorgde. Maar ze had ook kinderen waardoor ze hard moest blijven werken. Ze overwoog ooit zelfmoord maar dacht ik moet toch door voor die kinderen. Ze verzette haar gedachten, richtte zich op wat moest gebeuren, had zeker haar verdriet maar kon niet aan haar gevoelens dat ze het leven niet meer zag zitten toegeven maar moest zich richten op wat er nog wel was.
Toen stierf één van haar kinderen. Maar ze wist ik moet door, ik heb het voorheen ook gered. Het is verdrietig, ik vergeet hem niet maar ik zet ook geen foto van hem in de kast.
En dan zijn er de mensen die een ouder verloren, wilden dat mijn oma daar foto's van neerzette en anders had ze geen hart? Is dat dan ook zo. Nee natuurlijk niet. Ze had al zoveel meegemaakt, ze kon dat niet allemaal elke dag op haar kast zetten en daar elke dag dan zien en daardoor bij stil staan. Want dan kon ze niet meer vooruit.
Je kan niet elke dag voor jezelf bij al je problemen stil staan als je niet ook nog wil leven. Weer open wil staan voor nieuwe en leuke dingen. Dat wil echter niet zeggen dat ze ook nog wel eens een arm om iemand heen sloeg of geen verdriet zag of erkende.
Maar als ze dat zou toelaten keer op keer dan had ze zelf geen leven meer door alles wat ze had meegemaakt.
Net zoals dat ik ook niet elke dag kan stilstaan dat ik bepaalde beroepen nooit kan doen, de relaties die zijn mislukt, bijna altijd gezondheidsklachten en daardoor veel gemist. Ik zal moeten kijken naar wat er nog wel is. Ik kan niet elke dag breeduit op facebook zetten waar ik nu weer ontzettende pijn heb en ik allemaal niet kan. Het is er elke dag. Ik kijk naar dat ene leuke uitje.
En mensen die mij dat ene uitje probeerden af te pakken, vinden dat ik me aanstel als ik eens een keer iets zeg en mij al mijn hele leven kennen en er dan wordt gezegd dat ik empathie met hen moet hebben omdat ze een vinger kneuzen zeg maar... nou nee, dacht het niet.
Toen stierf één van haar kinderen. Maar ze wist ik moet door, ik heb het voorheen ook gered. Het is verdrietig, ik vergeet hem niet maar ik zet ook geen foto van hem in de kast.
En dan zijn er de mensen die een ouder verloren, wilden dat mijn oma daar foto's van neerzette en anders had ze geen hart? Is dat dan ook zo. Nee natuurlijk niet. Ze had al zoveel meegemaakt, ze kon dat niet allemaal elke dag op haar kast zetten en daar elke dag dan zien en daardoor bij stil staan. Want dan kon ze niet meer vooruit.
Je kan niet elke dag voor jezelf bij al je problemen stil staan als je niet ook nog wil leven. Weer open wil staan voor nieuwe en leuke dingen. Dat wil echter niet zeggen dat ze ook nog wel eens een arm om iemand heen sloeg of geen verdriet zag of erkende.
Maar als ze dat zou toelaten keer op keer dan had ze zelf geen leven meer door alles wat ze had meegemaakt.
Net zoals dat ik ook niet elke dag kan stilstaan dat ik bepaalde beroepen nooit kan doen, de relaties die zijn mislukt, bijna altijd gezondheidsklachten en daardoor veel gemist. Ik zal moeten kijken naar wat er nog wel is. Ik kan niet elke dag breeduit op facebook zetten waar ik nu weer ontzettende pijn heb en ik allemaal niet kan. Het is er elke dag. Ik kijk naar dat ene leuke uitje.
En mensen die mij dat ene uitje probeerden af te pakken, vinden dat ik me aanstel als ik eens een keer iets zeg en mij al mijn hele leven kennen en er dan wordt gezegd dat ik empathie met hen moet hebben omdat ze een vinger kneuzen zeg maar... nou nee, dacht het niet.
donderdag 24 april 2014 15:27
quote:naieveling schreef op 24 april 2014 @ 15:18:
[...]
Ik heb in het verleden weleens wat problemen aangekaart bij mijn dierbaren, en hetgeen ik graag wilde was een handvat, een duw in de goede richting, een frisse blik, want ik heb ook niet alle wijsheid in pacht. En ik kreeg meehuilers, ruggenwrijvers en een o meid wat vreselijk. Mensen die medelijden hadden met me, maar dachten gut ben blij dat het mij niet overkomt.
Ik kon daar voor mezelf niets mee. Ik ging me er niet beter door voelen, ik heb uiteindelijk alles zelf opgelost, ben door schade en schande wijs geworden, heb een harde les geleerd, maar heb mezelf ook voorgenomen om mijn problemen binnenshuis te bespreken en zelf op te lossen.
Ja meehuilen, ruggenwrijven maar niet menen en medelijden zijn ook geen constructieve manieren. Oprecht medeleven wel waarbij mensen zowel meedenken alswel echt bezorgd om je zijn en dus kijken naar wat voor jou werkt.
Oprechte empathie waarbij je samen mee wil kijken naar wat de ander nodig heeft omdat je elkaar graag mag is iets anders.
Ik zie wel dat veel mensen ook willen dat iemand gezien kan blijven worden als slachtoffer. Dat is ook niet goed. Maar er is ook een stuk waarin je iemand wel kan bereiken, een band hebt met elkaar, wederzijds en dit toch kan uiten.
[...]
Ik heb in het verleden weleens wat problemen aangekaart bij mijn dierbaren, en hetgeen ik graag wilde was een handvat, een duw in de goede richting, een frisse blik, want ik heb ook niet alle wijsheid in pacht. En ik kreeg meehuilers, ruggenwrijvers en een o meid wat vreselijk. Mensen die medelijden hadden met me, maar dachten gut ben blij dat het mij niet overkomt.
Ik kon daar voor mezelf niets mee. Ik ging me er niet beter door voelen, ik heb uiteindelijk alles zelf opgelost, ben door schade en schande wijs geworden, heb een harde les geleerd, maar heb mezelf ook voorgenomen om mijn problemen binnenshuis te bespreken en zelf op te lossen.
Ja meehuilen, ruggenwrijven maar niet menen en medelijden zijn ook geen constructieve manieren. Oprecht medeleven wel waarbij mensen zowel meedenken alswel echt bezorgd om je zijn en dus kijken naar wat voor jou werkt.
Oprechte empathie waarbij je samen mee wil kijken naar wat de ander nodig heeft omdat je elkaar graag mag is iets anders.
Ik zie wel dat veel mensen ook willen dat iemand gezien kan blijven worden als slachtoffer. Dat is ook niet goed. Maar er is ook een stuk waarin je iemand wel kan bereiken, een band hebt met elkaar, wederzijds en dit toch kan uiten.
donderdag 24 april 2014 15:38
Ik los overigens bijna altijd ook mijn problemen binnenshuis zelf op omdat anderen zich vaak niet in mij kunnen inleven, niet kunnen of willen helpen of juist vaak verder van huis brengen en ik daar ook vaak mijn neus voor heb gestoten.
Soms probeer ik het opnieuw en soms merk ik dat er wel mensen zijn waarbij ik terecht kan. Het is en blijft toch niet leuk om echt alles zelf altijd maar alleen te doen en er zijn ook mensen die ook jou of mij zouden kunnen bijstaan of wellicht niet met de echt grote problemen maar een lichte ondersteuning, even meedenken of een kort moment van begrip is soms ook al fijn. Tenminste dat gun ik mijzelf, jou en anderen.
Ik heb het liever over bijstaan dan helpen. Een gelijk niveau. Waarbij dat over en weer plaatsvindt.
Ik weet niet of je daar meer mee kan?
Soms probeer ik het opnieuw en soms merk ik dat er wel mensen zijn waarbij ik terecht kan. Het is en blijft toch niet leuk om echt alles zelf altijd maar alleen te doen en er zijn ook mensen die ook jou of mij zouden kunnen bijstaan of wellicht niet met de echt grote problemen maar een lichte ondersteuning, even meedenken of een kort moment van begrip is soms ook al fijn. Tenminste dat gun ik mijzelf, jou en anderen.
Ik heb het liever over bijstaan dan helpen. Een gelijk niveau. Waarbij dat over en weer plaatsvindt.
Ik weet niet of je daar meer mee kan?
donderdag 24 april 2014 15:42
donderdag 24 april 2014 15:58
quote:Paekzwart schreef op 24 april 2014 @ 15:38:
Ik los overigens bijna altijd ook mijn problemen binnenshuis zelf op omdat anderen zich vaak niet in mij kunnen inleven, niet kunnen of willen helpen of juist vaak verder van huis brengen en ik daar ook vaak mijn neus voor heb gestoten.
Soms probeer ik het opnieuw en soms merk ik dat er wel mensen zijn waarbij ik terecht kan. Het is en blijft toch niet leuk om echt alles zelf altijd maar alleen te doen en er zijn ook mensen die ook jou of mij zouden kunnen bijstaan of wellicht niet met de echt grote problemen maar een lichte ondersteuning, even meedenken of een kort moment van begrip is soms ook al fijn. Tenminste dat gun ik mijzelf, jou en anderen.
Ik heb het liever over bijstaan dan helpen. Een gelijk niveau. Waarbij dat over en weer plaatsvindt.
Ik weet niet of je daar meer mee kan?
Daar heb je ook gelijk in, maar het hangt denk ik van het probleem af of ik mij tot anderen wend. Laten we zeggen grote problemen die houd ik onder de pet. Dat gaat niemand wat aan, dat is mijn zorg dus die last zal ik zelf moeten dragen. Ik kan en wil mijzelf daarin niet openstellen.
En mijn handelen is ook niet juist hoor, ik sluit me op en zonder me af totdat het probleem opgelost is, dan valt er een last van mijn schouders en dan stort ik even in. Dan raap ik mezelf weer op en dan ga ik weer verder.
Ik los overigens bijna altijd ook mijn problemen binnenshuis zelf op omdat anderen zich vaak niet in mij kunnen inleven, niet kunnen of willen helpen of juist vaak verder van huis brengen en ik daar ook vaak mijn neus voor heb gestoten.
Soms probeer ik het opnieuw en soms merk ik dat er wel mensen zijn waarbij ik terecht kan. Het is en blijft toch niet leuk om echt alles zelf altijd maar alleen te doen en er zijn ook mensen die ook jou of mij zouden kunnen bijstaan of wellicht niet met de echt grote problemen maar een lichte ondersteuning, even meedenken of een kort moment van begrip is soms ook al fijn. Tenminste dat gun ik mijzelf, jou en anderen.
Ik heb het liever over bijstaan dan helpen. Een gelijk niveau. Waarbij dat over en weer plaatsvindt.
Ik weet niet of je daar meer mee kan?
Daar heb je ook gelijk in, maar het hangt denk ik van het probleem af of ik mij tot anderen wend. Laten we zeggen grote problemen die houd ik onder de pet. Dat gaat niemand wat aan, dat is mijn zorg dus die last zal ik zelf moeten dragen. Ik kan en wil mijzelf daarin niet openstellen.
En mijn handelen is ook niet juist hoor, ik sluit me op en zonder me af totdat het probleem opgelost is, dan valt er een last van mijn schouders en dan stort ik even in. Dan raap ik mezelf weer op en dan ga ik weer verder.
