Psyche
alle pijlers
Alleen
vrijdag 4 juli 2008 om 12:28
Ik weet niet waar ik moet beginnen. Het is weer zover: ik voel me ellendig. Soms lijkt mijn leven wel een achtbaa die mij vanzelf weer naar het beginpunt brengt, maar nu dobber ik een bootje en kan ik de kade niet vinden.
Steeds is er weer dat punt waar ik me zo ontevreden voel. Het punt dat er voor zorgt dat ik het liefst zou willen vluchten. Zo voelt dat nu ook.
Ik heb een erg leuke baan, maar toch twijfel ik erover. Ik zit in onzekerheid over een uitzending naar het buitenland (als professional aan het werk). Ik twijfel over sommige vriendschappen. Ik twijfel over de man die ik zie, waarvan ik steeds meer bemerk dat we niet op één lijn zitten, maar die ik niet los kan laten op dit moment omdat ik blijkbaar nog niet zover ben. Ik voel me een beetje leeg de laatste tijd. Kan slecht keuzes maken, of misschien waren het er wat teveel de laatste periode.
Ik voel me niet gehoord door mijn moeder, zij is druk met haar eigen leven en lijkt steeds minder geinteresseerd in wat mijn bezighoudt. Dat is wel pijnlijk. Eigenlijk voel ik me alleen. En dat gevoel staat mijn hele leven al een beetje centraal. Elke keer weer bij dat punt belanden; me alleen voelen.
Steeds is er weer dat punt waar ik me zo ontevreden voel. Het punt dat er voor zorgt dat ik het liefst zou willen vluchten. Zo voelt dat nu ook.
Ik heb een erg leuke baan, maar toch twijfel ik erover. Ik zit in onzekerheid over een uitzending naar het buitenland (als professional aan het werk). Ik twijfel over sommige vriendschappen. Ik twijfel over de man die ik zie, waarvan ik steeds meer bemerk dat we niet op één lijn zitten, maar die ik niet los kan laten op dit moment omdat ik blijkbaar nog niet zover ben. Ik voel me een beetje leeg de laatste tijd. Kan slecht keuzes maken, of misschien waren het er wat teveel de laatste periode.
Ik voel me niet gehoord door mijn moeder, zij is druk met haar eigen leven en lijkt steeds minder geinteresseerd in wat mijn bezighoudt. Dat is wel pijnlijk. Eigenlijk voel ik me alleen. En dat gevoel staat mijn hele leven al een beetje centraal. Elke keer weer bij dat punt belanden; me alleen voelen.
vrijdag 4 juli 2008 om 14:05
Klopt ook Rietjuh, maar denken en doen is een verschil en zeker met stappen als deze (dat is wat belemmert. Omdat het 'niet niks' is om bijv. te vertrekken)
Hm, en goede vraag Evidenca. Het is confronterend en dat maakt dat ik het op een bepaalde manier interpreteer.
Maar niks mis mee natuurlijk.
Ik weet niet zo goed wat ik nog meer moet vertellen, maar snap wel dat het nodig is om een goed beeld bij iets te krijgen. Voor nu weet ik alleen dat ik mijn hele leven al kamp met deze wisseldene gevoelens. Mijn jeugd was niet erg denderend en eigenlijk vind ik het steeds pijnlijker om daar aan terug te denken. Nu ik al jaren zelfstandig ben, mijn eigen leven heb opgebouwd en voor een bepaalde weg heb gekozen (namelijk de goede weg denk ik, velen dachten namelijk dat het niet zo goed met mij zou komen) wordt het des te confronterender om te beseffen hoeveel deuken ik heb opgelopen die me nu het mens maken dat ik ben. Op zich een heel leuk mens wel denk ik, maar vooral ook een mens met een ontzettend gekwetste kant.Ik ben er wel hard van geworden en dat is niet altijd even prettig, voor anderen niet, voor mezelf ook niet. Misschien mede daardoor kom ik nog altijd in situaties die ik slecht kan handelen; contacten met anderen (ik ben direct en kan ook bot zijn en het erge is; ik besef steeds meer dat ik geen zin heb om dit te veranderen -of dit ligt nu aan mijn bui-). Heb soms geen zin in allerlei ingewikkelde dingen, geforceerde werkzaamheden, gehaast etc. En dat werkt natuurlijk niet in een samenleving als deze. Ik zal wel moeten, want anders stoot ik iedere keer weer mijn kop.
En toch gebeurt het dan dat even niets helpt om me te herstellen; ik kan zo dagenlang in zo'n mineurstemming blijven hangen. Nergens zin in. Me terugtrekken, geen contact met anderen willen. Om vervolgens op een ochtend weer te ontdekken dat het wel meevalt. Alsof er niets is gebeurd.
Hm, en goede vraag Evidenca. Het is confronterend en dat maakt dat ik het op een bepaalde manier interpreteer.
Maar niks mis mee natuurlijk.
Ik weet niet zo goed wat ik nog meer moet vertellen, maar snap wel dat het nodig is om een goed beeld bij iets te krijgen. Voor nu weet ik alleen dat ik mijn hele leven al kamp met deze wisseldene gevoelens. Mijn jeugd was niet erg denderend en eigenlijk vind ik het steeds pijnlijker om daar aan terug te denken. Nu ik al jaren zelfstandig ben, mijn eigen leven heb opgebouwd en voor een bepaalde weg heb gekozen (namelijk de goede weg denk ik, velen dachten namelijk dat het niet zo goed met mij zou komen) wordt het des te confronterender om te beseffen hoeveel deuken ik heb opgelopen die me nu het mens maken dat ik ben. Op zich een heel leuk mens wel denk ik, maar vooral ook een mens met een ontzettend gekwetste kant.Ik ben er wel hard van geworden en dat is niet altijd even prettig, voor anderen niet, voor mezelf ook niet. Misschien mede daardoor kom ik nog altijd in situaties die ik slecht kan handelen; contacten met anderen (ik ben direct en kan ook bot zijn en het erge is; ik besef steeds meer dat ik geen zin heb om dit te veranderen -of dit ligt nu aan mijn bui-). Heb soms geen zin in allerlei ingewikkelde dingen, geforceerde werkzaamheden, gehaast etc. En dat werkt natuurlijk niet in een samenleving als deze. Ik zal wel moeten, want anders stoot ik iedere keer weer mijn kop.
En toch gebeurt het dan dat even niets helpt om me te herstellen; ik kan zo dagenlang in zo'n mineurstemming blijven hangen. Nergens zin in. Me terugtrekken, geen contact met anderen willen. Om vervolgens op een ochtend weer te ontdekken dat het wel meevalt. Alsof er niets is gebeurd.
vrijdag 4 juli 2008 om 14:22
Nou, zo gaat je verhaal in ieder geval meer voor mij leven. Goed dat je het opschrijft ook al vind je het confronterend.
Je schrijft dat je jeugd niet denderend was en dat je eigenlijk steeds meer moeite daarmee hebt. Helpt het misschien om je tijdens zo'n trip down memorylane te herinneren dat je niet meer dat meisje van toen bent? En dat het weliswaar gebeurd is, en pijn gedaan heeft maar dat je kunt besluiten om het je in het hier en nu geen pijn meer te laten doen?
Ik ben ook hard, direct en bot ( wellicht was het je opgevallen?
), althans zo wordt het vaak ervaren, en ik voel me er prima bij. Dus ik kan me goed voorstellen dat je geen zin hebt dit te veranderen. Maar je schrijft ook dat het een gevolg is van de deuken die je hebt opgelopen, en dat je jezelf er niet altijd prettig bij voelt, en dan lijkt het meer op een overlevingsmechanisme dan een keuze.
Heb je iemand in je omgeving waar je dit soort gesprekken mee hebt? Over het leven, hoe dat voelt en over je somber-zijn? Vraag je jezelf wel eens af waar je over 5 jaar zou willen zijn? Ik vind dat zelf altijd heel verhelderend werken als ik voor keuzes sta die ik moeilijk vind. Of in een situatie zit die niet opschiet. En ik denk zeker dat het beter voor je is om naar de toekomst te kijken, dan de pijn van het verleden opnieuw te voelen.
Je schrijft dat je jeugd niet denderend was en dat je eigenlijk steeds meer moeite daarmee hebt. Helpt het misschien om je tijdens zo'n trip down memorylane te herinneren dat je niet meer dat meisje van toen bent? En dat het weliswaar gebeurd is, en pijn gedaan heeft maar dat je kunt besluiten om het je in het hier en nu geen pijn meer te laten doen?
Ik ben ook hard, direct en bot ( wellicht was het je opgevallen?
), althans zo wordt het vaak ervaren, en ik voel me er prima bij. Dus ik kan me goed voorstellen dat je geen zin hebt dit te veranderen. Maar je schrijft ook dat het een gevolg is van de deuken die je hebt opgelopen, en dat je jezelf er niet altijd prettig bij voelt, en dan lijkt het meer op een overlevingsmechanisme dan een keuze.Heb je iemand in je omgeving waar je dit soort gesprekken mee hebt? Over het leven, hoe dat voelt en over je somber-zijn? Vraag je jezelf wel eens af waar je over 5 jaar zou willen zijn? Ik vind dat zelf altijd heel verhelderend werken als ik voor keuzes sta die ik moeilijk vind. Of in een situatie zit die niet opschiet. En ik denk zeker dat het beter voor je is om naar de toekomst te kijken, dan de pijn van het verleden opnieuw te voelen.
vrijdag 4 juli 2008 om 14:42
Grappig, ook ik ben/was hard en direct. Ook ik voelde me daar prima bij, maar ik kwam er twee jaar geleden een keer bij een vriendin achter (toen we allebei een borrel te veel op hadden) dat zij er zich niet altijd prettig bij voelde. Mijn eerste reactie: Haar probleem! Maar ben me op een gegeven moment gaan realiseren dat dat botte gedrag echt niet altijd nodig is. Ik heb sindsdien geprobeerd mijn kritiek wat meer op te bouwen en eerst even na te denken voor ik iets zeg. Laatst zei een vriendin tegen me dat ik de afgelopen jaren zo ben veranderd: prettiger in de omvang, aardiger geworden, nog steeds direct, maar op een vriendelijkere manier. Ik merk zelf ook dat het contact met anderen veel soepeler verloopt...
zaterdag 5 juli 2008 om 12:22
Hoi,
Daar ben ik weer; had gisteravond een feestje en was dus afwezig. Feestje was uiteindelijk trouwens best heel geslaagd. Tot mijn verbazing heeft het me op kunnen peppen, wat ik niet verwachtte.
Ik wil nog even reageren op wat vragen;
Dat is een kwestie van relativeren inderdaad en die gedachte aan wat ik nu heb bereikt kan me er zeker bij helpen, maar biedt geen garantie voor een 'goed gevoel', helaas.
Jawel ik kan het er wel met bepaalde mensen over hebben, maar dit verloopt moeizaam, omdat ik het eigenlijk stiekem toch liever niet aanga.
Ik vraag me vaak af hoe mijn leven er over een bepaalde tijd (bijv. die 5 jaar
) uit zal zien, maar eerlijk gezegd levert dit enkel een groot vraagteken op. Simpelweg omdat ik niet zo goed weet wát mij nu echt gelukkig maakt. Of dit 'm gaat zitten in mijn carriere of juist in hele andere dingen. Dat is iets waar ik juist nu hard mee bezig ben; dat proces van verandering, nadenken, keuzes maken...En dat is niet altijd gemakkelijk.
Dank je wel Evidenza, voor je luisterend oor.
De anderen natuurlijk ook!
Daar ben ik weer; had gisteravond een feestje en was dus afwezig. Feestje was uiteindelijk trouwens best heel geslaagd. Tot mijn verbazing heeft het me op kunnen peppen, wat ik niet verwachtte.
Ik wil nog even reageren op wat vragen;
Dat is een kwestie van relativeren inderdaad en die gedachte aan wat ik nu heb bereikt kan me er zeker bij helpen, maar biedt geen garantie voor een 'goed gevoel', helaas.
Jawel ik kan het er wel met bepaalde mensen over hebben, maar dit verloopt moeizaam, omdat ik het eigenlijk stiekem toch liever niet aanga.
Ik vraag me vaak af hoe mijn leven er over een bepaalde tijd (bijv. die 5 jaar
) uit zal zien, maar eerlijk gezegd levert dit enkel een groot vraagteken op. Simpelweg omdat ik niet zo goed weet wát mij nu echt gelukkig maakt. Of dit 'm gaat zitten in mijn carriere of juist in hele andere dingen. Dat is iets waar ik juist nu hard mee bezig ben; dat proces van verandering, nadenken, keuzes maken...En dat is niet altijd gemakkelijk.Dank je wel Evidenza, voor je luisterend oor.
De anderen natuurlijk ook!
